***
Επιστολή Μαυροβουνίου στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου
Επιστολή προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Τέντε και την οποία δημοσιεύει αποκλειστικά η «Romfea.gr», απέστειλε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλλασίας κ. Αμφιλόχιος (Ράντοβιτς) της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η επιστολή έχει ως εξής:
Αξιότιμε κύριε Εισαγγελεύ,
Προς μεγάλην μας έκπληξιν και εμβρόντητοι επληροφορήθημεν το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, συμφώνως προς το οποίον εκρίθη προφυλακιστέος ο καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτης κ. Εφραίμ.
Προξενεί εις ημάς επίσης κατάπληξιν το γεγονός ότι η απόφασις αύτη εδόθη εις την δημοσιότητα παραμονάς της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, το οποίον αν μη τι άλλο μαρτυρεί αυστηράν και ανεπιεική κρίσιν και μάλιστα χωρίς να γίνη γνωστή η αιτιολογία της.
Το δικαστικόν συμβούλιον, καθώς επληροφορήθημεν εκ των μέσων ενημερώσεως, ήρε δι’ αποφάσεώς του την διαφωνίαν αναμέσον του Εισαγγελέως, όστις είχε προτείνει μόνον την επιβολήν περιοριστικών όρων άνευ προφυλακίσεως του Γέροντος Εφραίμ, και της ανακριτρίας ήτις είχε προτείνει την προφυλάκισίν του.
Έγκριτοι νομικοί βεβαιώνουν ότι συμφώνως προς τον νόμον, δια να προφυλακιστή κατηγορούμενός τις, όστις κατηγορείται περί εγκλήματος διωκωμένου εις βαθμόν κακουργήματος, θα πρέπει να κριθή ότι υπάρχουν σοβαραί ενδείξεις ενοχής, ότι ο κατηγορούμενος είναι ύποπτος φυγής και υπάρχει κίνδυνος να μη εμφανισθή ενώπιον του δικαστηρίου να δικασθή κλπ, ότι οι περιοριστικοί όροι (δηλ. χρηματική εγγύησις, απαγόρευσις εξόδου, εμφάνισις ενώπιον Αστυνομικής Αρχής) δεν επαρκούν και επιπροσθέτως ότι ο κατηγορούμενος κρίνεται ητιολογημένως ότι αν αφεθή ελεύθερος είναι πολύ πιθανόν να διαπράξη και άλλα εγκλήματα, η εις βαρυτέρας περιπτώσεις, βάσει συγκεκριμένων ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών της πράξεως, κρίνεται ητιολογημένως ότι αν αφεθή ελεύθερος είναι πολύ πιθανόν να διαπράξη και άλλα εγκλήματα.
Μάλιστα η κατά τον νόμον βαρύτης της αποδιδομένης πράξεως δεν αρκεί δια την επιβολήν προσωρινής κρατήσεως.
Δεν γνωρίζομεν την αιτιολογίαν του Δικαστικού Συμβουλίου. Γνωρίζομεν όμως την βιοτήν του καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου και την πνευματικότητα αυτού και βεβαιούμεν ότι δεν είναι ύποπτος φυγής ούτε βεβαίως και επικίνδυνος δια την τέλεσιν άλλων αδικημάτων.
Είναι δε γνωστόν ότι εγκαταβιοί εν τη Μονή της μετανοίας του όπου και ποιμαίνει 120 μοναχούς.
Είναι αδιανόητον να εξομοιώται η προσωπικότης του Γέροντος με καθ’ έξιν και επικινδύνους εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.
Συμπαριστάμενοι λοιπόν εις τον Γέροντα Εφραίμ δια την άδικον δοκιμασίαν την οποίαν υφίσταται, αιτούμεθα να προσβάλητε την άνω απόφασιν του Συμβουλίου Εφετών, η οποία φρονούμεν ότι θίγει τον νομικόν μας πολιτισμόν, προκειμένου να αποκατασταθή η νομιμότης και η ηθική τάξις.
Ελπίζοντες ότι θα σταματίσει το γρηγορώτερον αυτή η πρωτοφανές εις την ιστορίαν ταπείνωσις και περιφρόνησις του Αγιονύμου Όρους διατελούμενεν.
Μετά πλείστης τιμής,
+Ο Μαυροβουνίου και Παραθαλλασίας
Αμφιλόχιος (Ράντοβιτς)
Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10605:2012-01-14-00-25-13&catid=13
***
Μία ακόμα παρέμβαση
«Eύχομαι να δικαιωθεί και να αποφυλακιστεί» λέει για τον Εφραίμ ο Αρχιεπίσκοπος
Λευκωσία: Την ευχή να δικαιωθεί σύντομα και να αποφυλακιστεί έκανε για τον ηγούμενο Εφραίμ ο Αρχιεπίσκος Χρυσόστομος.
Ο κ. Χρυσόστομος δήλωσε ότι συμφωνεί με την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, ότι η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και η Εκκλησία δεν υπεισέρχεται σε θέματα δικαιοσύνης.
«Δεν είναι ευχάριστο ένας κληρικός να βρίσκεται στη φυλακή. Ο κληρικός πρέπει πάντα να είναι το φως, που να φωτίζει όλους και όχι να φθάνει σε σημείο να φυλακίζεται» σημείωσε.
***
Μοναχούς της μονής Βατοπεδίου δέχθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης
Τρεις μοναχoύς της Μονής Βατοπεδίου δέχθηκε σήμερα στο Φανάρι ο οικουμενικό πατριάρχης Βαρθολομαίος. Οι μοναχοί Νήφων, από το Μετόχι της Μονής στο Πόρτο Λάγος, και οι Ευδόκιμος και Γεώργιος, έγιναν δεκτοί από τον οικουμενικό πατριάρχη, παρουσία του μητροπολίτη Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στεφάνου και του αρχιγραμματέα Συνόδου, αρχιμ. Βαρθολομαίου Σαμαρά. Η ακρόαση έγινε στη «σκιά» της συνέχισης της προφυλάκισης του ηγούμενου της Μονής, Εφραίμ.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει καταγγείλει ως «επέμβαση» της Ρωσικής Εκκλησίας στις υποθέσεις του, τις δηλώσεις και τα διαβήματα που έγιναν υπέρ του ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου, Εφραίμ.
Το Άγιο Όρος είναι «κανονικόν έδαφος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπενθύμισε η Σύνοδος και τόνισε ότι δεν επιτρέπεται στις άλλες Αυτοκέφάλες Εκκλησίες να επεμβαίνουν στις υποθέσεις του.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε ζητήσει από τον ηγούμενο Εφραίμ να απομακρυνθεί από τη θέση του μέχρι να ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία ελέγχου των υποθέσεων της μονής από την ελληνική δικαιοσύνη, αλλά ή προτροπή αυτή, ενώ είχε αρχικά εισακουστεί, στη συνέχεια αγνοήθηκε και ο ηγούμενος Εφραίμ επέστρεψε στα καθήκοντά του.
Πηγή: http://www.e-typos.com/Post.aspx?id=6460&title
***
Παγκύπριος αγρυπνία για τον Ηγούμενο Εφραίμ
Παγκύπριος αγρυπνία για τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Αρχιμ. Εφραίμ τελείται αυτή την ώρα σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr
Η αγρυπνία τελείται στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Σωτήρος Λάρνακος, παρουσία χιλιάδων Κυπρίων οι οποίοι με τον τρόπο αυτό συμπαραστέκονται στον Γέροντα.
Να σημειωθεί ότι ο Ηγούμενος Εφραίμ είναι προφυλακισμένος στις φυλακές Κορυδαλλού, από τις 27 Δεκεμβρίου 2011.
Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10604:2012-01-13-21-40-20&catid=25:2009-12-18-08-37-46
***
Συμβούλιο Εφετών: Ελεύθεροι 2 για τη Siemens... μέσα ο Εφραίμ
Περιοριστικά μέτρα και όχι προφυλάκιση των δύο κατηγορουμένων στο σκάνδαλο της Siemens Αθ. Γρεβενίτη και Γ. Αυλωνίτη αποφάσισε το συμβούλιο Εφετών Αθηνών.
Το βούλευμα του συμβουλίου λύνει τη διαφωνία της ανακρίτριας κυρίας Μαρίας Νικολακέα και του εισαγγελέα κ. Γαλ. Μπρη υπέρ της θέσης της ανακρίτριας, η οποία πρότεινε την επιβολή χρηματικής εγγύησης στους δύο, αντί της ποροφυλάκισης που είχε ζητήσει ο εισαγγελέας.
Πηγή: http://dexiextrem.blogspot.com/2012/01/2-siemens.html
***
ΕΦΡΑΙΜ… ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Του Γ. ΣΙΩΖΟΥ*
Φαντάζει ίσως παράδοξο τό γεγονός, ότι με αφορμή την αντίδραση της Ρώσικης εκκλησίας, και του υπουργείου της των εξωτερικών, για την προφυλάκιση του ηγουμένου Εφραίμ – πρωταγωνιστή του περιβόητου σκανδάλου – μπορεί να αποτελεί έναυσμα προκειμένου να ανοίξει μία συζήτηση για την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Εάν όμως, συνδεθεί αυτό το γεγονός, με την συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη – συμφωνία που προκάλεσε την μήνιν των ΗΠΑ – και την ανοικτή υπονόμευση της κυβέρνησης Καραμανλή. Αλλά και με την πρόσφατη αποκάλυψη του μητροπολίτη Πειραιώς σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Τ. Κουίκ, ότι σε επίσκεψη στην μητρόπολή του, ο Ρώσος πρέσβης, εκδήλωσε την επιθυμία της κυβέρνησής του, για την παραχώρηση του Νεωρίου της Σύρου για επισκευές των σκαφών του πολεμικού της στόλου. Επιθυμία που είχε εκφραστεί και στο παρελθόν, επί προεδρίας Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου. Αβίαστα, συνάγεται το συμπέρασμα, το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την χώρα μας, ήταν και παραμένει έντονο. Ένα ενδιαφέρον διαχρονικό, με μεγάλο ιστορικό βάθος, που συνίσταται στην προσπάθεια της Ρωσίας για έξοδο προς την Μεσόγειο.
Η προσπάθεια αυτή αρχίζει από τον Μ. Πέτρο, συνεχίζεται με την Μ. Αικατερίνη και την αποστολή στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα του Ορλώφ, την καθοριστική της συμβολή στην ναυμαχία του Ναβαρίνου, και την επιβολή, ως πρώτου κυβερνήτου της χώρας, του Καποδίστρια.
Προσπάθεια που, ως βασικό όχημα, χρησιμοποιούσε το «ομόδοξον», αποτελώντας έτσι το στοιχείο της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, τον πολιορκητικό κριό της εξωτερικής της πολιτικής.
Μια προσπάθεια, που προσέκρουε στα συμφέροντα της, τότε, θαλασσοκράτειρας και μεγαλύτερης αποικιοκρατικής δύναμης της εποχής, Αγγλίας αλλά και στα συμφέροντα μίας ήδη διαμορφωμένης Ελληνικής αστικής τάξης – στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – κυρίως καραβοκυραίων που, τα συμφέροντά τους, ταυτίζονταν άμεσα με αυτά της Αγγλίας.
Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του Μαυροκορδάτου, από το Μεσολόγγι, κατά την διάρκεια της Επανάστασης προς την Αγγλική κυβέρνηση, προκειμένου να τύχει της υποστήριξής της. Στη επιστολή αυτή, ο Μαυροκορδάτος αναφέρει, ότι είναι προς το συμφέρον της Αγγλίας η δημιουργία ενός Ελληνικού κράτους, που, μαζί με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα αποτελούν τον ¨φράκτη¨, εμποδίζοντας την έξοδο των Σλάβων και ιδιαίτερα της Ρωσίας προ την Μεσόγειο, και τις λεγόμενες «θερμές θάλασσες». Με αυτή την επιστολή, ουσιαστικά, οικοδομείται το περίφημο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν», στην συνέχεια, εδράζεται η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας που ασκείται από τον Βενιζέλο, αλλά και η στάση του Μεταξά, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Δόγμα που βρίσκει την πλήρη ολοκλήρωσή του, από τους νέους επικυρίαρχους που διαδέχονται τους Άγγλους, μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, τους Αμερικάνους, με την συγκρότηση του ΝΑΤΟ που, την Ν.Α. πτέρυγά του, την αποτελούν η Ελλάδα και η Τουρκία.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ και η υποβάθμιση του ρόλου της πρώην ΕΣΣΔ και νυν Ρωσίας στην διεθνή πολιτική σκηνή, μοιραία, επέφερε και την υποβάθμιση της γεωστρατηγικής σημασίας της χώρας μας, ως ενός εκ των πυλώνων που συγκροτούσαν την Ν.Α. πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Ταυτόχρονα όμως, συνέβαλε στην αναβάθμιση του γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού ρόλου της Τουρκίας, τόσο για την επιρροή που μπορούσε να ασκήσει στα νεοσύστατα κράτη της πρώην ΕΣΣΔ που αποτελούνται από τουρκογενείς πληθυσμούς, όσο και από την ενίσχυση του ρόλου της, στη ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και του Αραβικού κόσμου.
Μια αναβάθμιση που καθιστά την Τουρκία, τοπική υπερδύναμη, αυξάνοντας έτσι την επιθετικότητά της έναντι της Ελλάδος, με την προβολή όλο και νέων απαιτήσεων στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Μια επιθετικότητα, που αντιμετωπίζεται από τις Ελληνικές κυβερνήσεις, με μια μόνιμη στάση άμυνας και υποχωρήσεων, μπρος τον κίνδυνο ενός θερμού επεισοδίου.
Ταυτόχρονα, οι Ελληνικές κυβερνήσεις, το έλλειμμα που προέκυψε από τις νέες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, προσπάθησαν να το καλύψουν από τα υποτιθέμενα οφέλη, που θα προέκυπταν από την συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ (πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά π.χ. η άσκηση veto για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ), αλλά και με υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που αποτελούσαν και πηγή πλουτισμού των κυβερνώντων. Μια προσπάθεια που η σημερινή οικονομική κρίση και τα αδιέξοδα της ΕΕ, ουσιαστικά, την ακυρώνουν.
Η πρόσφατη δε στρατιωτική συμφωνία, με τον μόνιμο ταραχοποιό της περιοχής, το Ισραήλ, ως αντιστάθμισμα της πίεσης που δέχεται η χώρα από την Τουρκία – συμφωνία που, μάλλον, επιβλήθηκε από τους Αμερικάνους – εγκυμονεί κινδύνους για την εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές ενέργειες εναντίον του Ιράν και της Συρίας. Παράλληλα, προκαλεί ρήγμα στις παραδοσιακές φιλικές μας σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο.
Τα δειλά ανοίγματα προς την Ρωσία και την Κίνα, με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και την παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά, από την κυβέρνηση Καραμανλή – ανοίγματα που συνάντησαν την αντίδραση των Αμερικάνων αλλά και του ΠΑΣΟΚ στο εσωτερικό της χώρας – δεν αναιρούν την κεντρική εξωτερική πολιτική της χώρας, που συνεχίζει να κινείται στον άξονα Ουάσιγκτων-Βρυξελών, επιτείνοντας ακόμη περισσότερο τα εθνικά αδιέξοδα.
ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
Σήμερα που η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα τη χώρα μας και όλα τα εθνικά μέτωπα παραμένουν ανοικτά, επιβάλλεται, ως αναγκαίος όρος για την επιβίωσή της, ο επαναπροσανατολισμός της εξωτερικής της πολιτικής.
Σήμερα, που παγκόσμια, διαμορφώνεται ένα νέο πολυπολικό περιβάλλον και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των πόλων αποκτούν όλο και μεγαλύτερη οξύτητα, σήμερα που, η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, επιφέρει σημαντικές γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές ανακατατάξεις, προβάλλει η ανάγκη της ενίσχυσης της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.
Ενίσχυση που θα προκύψει από την αξιοποίηση της γεωγραφικής της θέσης, ως γέφυρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, σημαντικής θαλάσσιας αρτηρίας προς την Μέση Ανατολή, και σημαντικού οδικού άξονα προς τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Από την εκμετάλλευση των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της και, ιδιαίτερα, του ορυκτού της πλούτου, και των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και του φυσικού αερίου.
Επίσης με την κατοχύρωση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στο Αιγαίο, με την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
Για όλα αυτά όμως, απαιτείται μία πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Απαιτούνται συμφωνίες και συμμαχίες που θα ισχυροποιούν την θέση μας στο Αιγαίο, με χώρες που έχουν ζωτική ανάγκη την διέλευσή τους από αυτό. Με ισχυρές στρατιωτικά και οικονομικά αναδυόμενες χώρες, που γι' αυτές, η χώρα μας, αποτελεί πύλη εισόδου για την Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Ο έντονος ανταγωνισμός μεταξύ παλαιών και νέων ισχυρών παικτών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αυξάνει την διαπραγματευτική δυνατότητα της χώρας, αν εκμεταλλευθεί αυτούς τους ανταγωνισμούς προς όφελος των εθνικών της συμφερόντων, προκειμένου να εξασφαλίσει την εθνική της κυριαρχία, την οικονομική της ανόρθωση και την εδαφική της ακεραιότητα.
* Ο Γ. Σιώζος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6158:efraim-mia-eykairia-gia-mia-syzitisi-eksoterikis-politikis-siozos&catid=86:expolitiki&Itemid=268
***
Ο ΕΦΡΑΙΜ, Η ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Αφορμή συζήτησης για την εξωτερική πολιτική της χώρας μας θεωρεί την υπόθεση Εφραίμ, το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σιώζος, με άρθρο του στην ΙΣΚΡΑ. Θεωρώντας, ορθά, ότι το θέμα είναι πρωτίστως πολιτικό. Πριν απ' όλα να πούμε ότι η εξωτερική πολιτική είναι επίκαιρη ! Με ξένους έχει να κάνει αυτή της στιγμή η χώρα μας. Υποτίθεται Εταίρους αλλά στην πραγματικότητα ανενδοίαστους τοκογλύφους/δανειστές. Και αυτό που λείπει είναι το απαραίτητο στην εξωτερική πολιτική: Το Σθένος. Με Ακόλουθό του τη διαπραγματευτική επιδεξιότητα. Αντίθετα, επικρατεί το ψεύδος, ότι αφού χρωστάμε δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε.
Ως τώρα η εξωτερική πολιτική αποτελεί φέουδο, σχεδόν μονοπωλιακό, ορισμένων «δεξαμενών σκέψης» που επανειλημμένα έχουν θεωρηθεί φορείς εξωγενών ιδεών και συμφερόντων. Η Αριστερά, μη έχοντας ασκήσει εξουσία, περιορίζεται συνήθως σε γενικές διακηρύξεις που θυμίζουν περισσότερο ιδεολογικό μανιφέστο παρά οδηγό πλεύσης στους ψυχρούς μαιάνδρους της εξωτερικής πολιτικής.
Η σημερινή κρίση φέρνει την Αριστερά σε θέση περίοπτη στο πολιτικό σκηνικό. Και επομένως η Αριστερά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να διαμορφώσει σαφείς θέσεις και προτάσεις για την εξωτερική μας πολιτική όπως διαμορφώνει για τα εσωτερικά θέματα.
Η παρέμβαση στην υπόθεση Εφραίμ αποτελεί συνέχεια της ρωσικής ανάμιξης στο Κυπριακό, πχ πρόσφατα με την παροχή δανείου ώστε να αποφύγει η Κύπρος την προσφυγή στο ΔΝΤ. Καθώς επίσης και την πρόταση των Ρώσων (μαζί και του Ισραήλ) για έρευνες υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης. Η Ρωσία επιμένει, παρά το ότι ανατράπηκε η πολιτική Καραμανλή (και διαπομπεύθηκε ο ίδιος), με αποκορύφωμα να ματαιωθεί ο αγωγός Μπουρκάς/Αλεξανδρούπολη. Πολλοί κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι το θέμα είναι τα λεφτά, από το πετρέλαιο/αέριο. Ο αγωγός Μπουργκάς αποδεικνύει ότι αν δεν κατέχεις την πολιτική εξουσία δεν έχεις ούτε λεφτά, ούτε πετρέλαιο, ούτε τίποτα. Η επιμονή της Ρωσίας δείχνει ότι στην ευρύτερη περιοχή μας το διεθνές παιχνίδι δεν έχει κλείσει.
Πολλοί υποστηρίζουν, όπως ο κ. Σιώζος, ότι το παιχνίδι είναι ανοιχτό επειδή ο Κόσμος είναι πολυπολικός. Είναι, αλλά όχι παντού. Μόνο εκεί όπου η Δύση συναντιέται με άλλες Δυνάμεις που μπορούν να αντισταθούν. Στη Δυτική Ευρώπη οι συνθήκες, και σήμερα, ελάχιστα απέχουν από τον Ψυχρό Πόλεμο. Άλλαξε η ορολογία αλλά όχι οι συσχετισμοί και οι σκοπιμότητες. Μέρος της Ανατολικής Ευρώπης είναι ακόμα αντικείμενο διαμάχης, με προφανέστερο παράδειγμα την Ουκρανία.
Η Σερβία, Γεωργία αλλά και Ελλάδα δείχνουν τα (σημερινά) ακριτικά σημεία επιρροής και την αποφασιστικότητα της κάθε πλευράς να σταθεροποιήσει εκεί ακριβώς την ισχύ της. Αυτό δεν μπορεί να το αγνοεί όποιος επιθυμεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Οφείλει να αποσαφηνίσει τους πολιτικούς, κοινωνικούς, διπλωματικούς και στρατιωτικούς όρους (και όρια) της ανεξαρτησίας ώστε να μην είναι κενή λέξη. Για την Αριστερά, η Ανεξαρτησία δεν μπορεί να είναι μακρινό και ανέφικτο αίτημα αλλά στόχος, πεδίο άσκησης ρεαλιστικής, συγκεκριμένης, πολιτικής για τα εθνικά συμφέροντα.
Ο ρόλος της Ρωσίας είναι, σε πλανητικό πεδίο, καθοριστικός. Επειδή είναι η μοναδική χώρα, αυτή τη στιγμή, σε παγκόσμιο επίπεδο, που έχει την πλήρη ικανότητα να ανταποδώσει αποτελεσματικά το οποιοδήποτε πυρηνικό χτύπημα στον οποιονδήποτε αναλάμβανε πρώτος τον λίθο βαλέτω. Αυτό καθηλώνει τους πάντες στη χρήση αποκλειστικά συμβατικών μέσων επικράτησης, όπως επί (του πάντα ζώντος) Ψυχρού Πολέμου. Η Ρωσία ανακτά επιρροή στην περιφέρειά της αλλά η ισχύς της είναι κυρίως αμυντική και αποτρεπτική. Τα Βαλκάνια δεν βρίσκονται, όπως κάποτε ήταν, στη ρωσική γειτονιά.
Η Ελλάδα εξακολουθεί να κατέχει ακριτική θέση στο πλαίσιο του Δυτικού Κόσμου και συνεπώς είναι λίαν αμφίβολο αν έχει αποδυναμωθεί πράγματι γεωστρατηγικά, όπως θεωρεί (και) ο κ. Σιώζος. Η διαφορά (μέγιστη) είναι ότι τώρα η κυβερνώσα ελίτ ξεπουλάει τη γεωπολιτική αξία της χώρας ενώ πριν απλώς την παραχωρούσε έναντι ενοικίου (δάνεια) για να διατηρεί την εξουσία της. Και υποβαθμίζει τη γεωπολιτική μας αξία ώστε να γλιτώσει από βαρύτατες κατηγορίες, έτσι ελπίζει.
Η Άμυνα της χώρας, ο εξοπλισμός της, εξαρτάται απολύτως από την αναγνώριση (ή την άρνηση) του γεγονότος ότι η χώρα έχει (ή δεν έχει) εχθρούς στη γειτονιά της. Άλλο πράγμα η αναγνώριση ότι υπάρχει αντίπαλος και εντελώς άλλο η πολιτική απέναντι του. Η κατοχύρωση πχ των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο και το θέμα της ΑΟΖ (όπως σωστά ζητάει ο κ. Σιώζος) δεν σχετίζεται μόνο με διπλωματικούς/πολιτικούς χειρισμούς, είτε το θέλουμε είτε όχι. Η επίδειξη της Τουρκικής στρατιωτικής ισχύος δείχνει και στους τυφλούς ότι οι διπλωματικοί ελιγμοί περιλαμβάνουν και τις ένοπλες επιδείξεις.
Τέλος, οι συμμαχίες μεταξύ Κρατών δεν υπακούουν, δεν είναι δυνατόν να υπακούουν, ούτε σε συναισθηματισμούς ούτε σε ιδεολογήματα. Τα Κράτη έχουν μόνο συμφέροντα, ουδέν έτερον. Ίσως είναι απεχθές. Αλλά είναι έτσι και όχι αλλιώς. Η προσέγγιση, λοιπόν, με το Ισραήλ δεν μπορεί να σχετίζεται με τα συναισθήματα υπέρ ή εναντίον των Εβραίων, των Ισραηλινών ή των Αράβων. Η Κύπρος δίνει δείγμα ισορροπιών και σωφροσύνης. Το Ισραήλ είναι, διαβάζω, ο ταραχοποιός της Μ. Ανατολής. Αλλά ποιους ακριβώς Άραβες θα κακοκαρδίσουμε προσεγγίζοντας το Τελ Αβίβ; Αυτούς που αφήνουν, ασυγκίνητοι, τους Παλαιστίνιους να σφαγιάζονται επί δεκαετίες αλλά μοιράζονται με άπειρη ευαισθησία τις «ανησυχίες» των Δυτικών ότι ο Άσαντ «δολοφονεί» τους πολίτες της χώρας του;
Πηγή: http://gr.mg40.mail.yahoo.com/neo/launch?.rand=168314pj1ab80#13
