Εξ αφορμής της επικείμενης συνεδρίας στην Κύπρο, (16-23 Οκτωβρίου ε.έ), της 11ης Ολομέλειας της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής επί του Θεολογικού διαλόγου Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών υπό το θέμα «Ο ρόλος του Επισκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία των Εκκλησιών κατά την πρώτην χιλιετίαν», [το οποίο, σημειωθήτω, επελέγη από κοινού και κατόπιν συναινέσεως των κατά τόπους Αυτοκεφάλων και Αυτονόμων Ορθοδόξων Εκκλησιών], παρατηρήθηκε επ΄εσχάτων, μιά έντονη κινητικότητα. Στον Ελλαδικό κυρίως χώρο. Μιά συντονισμένη θα έλεγε κανείς προσπάθεια, αποσκοπούσα αφ΄ενός, στην απαξίωση του Ρωμαιοκαθολικισμού, και αφ΄ετέρου, στην ματαίωση, ή τουλάχιστον την αναβολή, της συναντήσως αυτής. Και τούτο, με το πρόσχημα ότι η Ορθοδοξία, στέργουσα να συνδιαλεγεί με τον Ρωμαιοκαθολικισμό όσον αφορά στο χρονίζον και επίμαχο θέμα του Παπικού Πρωτείου, θέτει εαυτήν εν κινδύνω.
Τοιουτοτρόπως, σε εφημερίδες και περιοδικά εκκλησιαστικής επικαιρότητος δημοσιεύθηκαν διάφορες αντιαιρετικές πραγματείες και άρθρα, κυκλοφορήθηκαν βιβλία που αναμασούν τις από αιώνων γνωστές Ορθόδοξες θέσεις περί Παπισμού και των καινοτομιών του, εστάλησαν γράμματα στην Αθωνική Πολιτεία με την προτροπή να επαγρυπνήσει και προστατεύσει την Ορθοδοξία από τους επί θύραις κινδύνους, ταυτόχρονα δε άρχισε μιά, από πόρτα σε πόρτα, ηθελημένη παραπληροφόρηση, η οποία προβληματίζει πολλούς κληρικούς και λαϊκούς, οι οποίοι αποκομίζουν την εντύπωση ότι κατά την συνάντηση της Κύπρου θα υπογραφεί η ενώση των Ορθοδόξων με τους Λατίνους! Ωσάν, ένα διασκεπτικό σώμα, όπως η ανωτέρω Θεολογική Μικτή Επιτροπή, να είναι το Εκκλησιαστικό εκείνο Όργανο, που έχει το κύρος, την αρμοδιότητα και την πληρεξουσιότητα του δεσμεύειν την Πανορθοδοξία! Και όλα αυτά, μέσα στα πλαίσια της περιβόητης πλέον και πολυσυζητημένης «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», όπου διακηρυσσόταν, μεταξύ άλλων, ότι «ο Παπισμός είναι μήτρα αιρέσεων και πλανών».
Παρακολουθώντας κανείς την εν λόγω κινητοποίηση, εύλογα θα μπορούσε να θέσει ένα διπλό ερώτημα: Λύθηκαν άραγε τα χρονίζοντα πολυδιάστατα και ουσιώδη διοικητικά και ποιμαντικά προβλήματα της Εκκλησίας μας, και έχουμε την πολυτέλεια και τον καιρό να ασχολούμαστε, με τόσο ζήλο και εμπάθεια, με το τι συμβαίνει εκτός του Οίκου ημών; Δεν θα ήταν ωφελιμώτερο για την ζωή και μαρτυρία της Εκκλησίας, αντί να τυρβάζουμε περί τα «παραπατήματα» των «ορθοδόξων οικουμενιστών» ή με την πίστη των ετεροδόξων, να ασχοληθούμε πρώτα, και κατ΄απόλυτη ποιμαντική προτεραιότητα, με το τι πιστεύει σήμερα ο σύγχρονος νεοέλληνας;
Να μην υπάρξει παρεξήγηση. Ο όρος «σύγχρονος νεοέλληνας» δεν αναφέρεται στους ολίγους, συνειδητά πιστούς, που εκκλησιάζονται τακτικά στους συνήθως μικρούς σε χωρητικότητα Ιερούς Ναούς, και που δίνουν την εντύπωση ότι οι Εκκλησίες μας είναι κατάμεστες! Αναφέρεται στην μάζα εκείνη του λαού της Ορθόδοξης Ελλάδας, που εγκαυχόμαστε ότι ἀποτελεί την συντριπτική (95%) πλειοψηφία της χώρας. Αναφέρεται σ΄αυτούς πού δηλώνουν μεν μέλη της Εκκλησίας, αλλ’έχουν μετατρέψει την Ορθοδοξία σε ιδεολογία και πολιτισμικό μόρφωμα. Σ΄αυτούς που μετέβαλαν τα Μυστήρια σε «φολκλόρ» και σε «κοσμικά γεγονότα», (είδα προ ετών μιά πρόσκληση σέ Βάπτιση, στην οποία οι γονείς καλούσαν φίλους και γνωστούς να παρευρεθούν, -άκουσον, άκουσον-, στο «Στρίπ Τίζ» της κόρης τους!!), όπου «λειτουργοί» κατάντησαν να είναι πλέον φωτογράφοι και βιντεοσκόποι, και όχι οι ευλογούντες το Μυστήριο ιερείς! Αναφέρεται σ΄αυτούς που υποδέχονται μεν με τιμές «Αρχηγού Κράτους» το Άγιο Φως που μας έρχεται από τον Πανάγιο Τάφο [τον Ταφο Εκείνου που είπε «η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»(Ιω. 18, 36)], αλλά μόλις ακούσουν το «Δεύτε λάβετε Φως...», και το «Χριστός Ανέστη..», «τήκονται ωσεί κηρός από προσώπου πυρός», αφήνοντας σύξυλους λειτουργούς και ψάλτες να τελέσουν την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία, την απαρχή αυτή και πρότυπο της κάθε Ορθόδοξης Ευχαριστιακής Συνάξεως!
Μ’αυτές τις όντως «αιρετικές» και ανορθόδοξες συμπεριφορές των πιστών μας πρέπει να ασχοληθούν κατά πρώτο και κύριο λόγο οι ποιμένες και διδάσκαλοι, και όχι τόσο με το τι πρεσβεύουν οι αιρετικοί της Δύσης και πώς πολιτεύονται οι «Ορθόδοξοι Οικουμενισταί».
Η φιλτάτη Ορθοδοξία μας δεν κινδυνεύει ούτε από τον Παπισμό, ούτε από τον Προτεσταντισμό, ούτε από τον Μονοφυσιτισμό, ούτε δε και από την λεγόμενη «παναίρεση του Οικουμενισμού». Κινδυνεύει από μας τους ίδιους. Από το κοσμικό πνεύμα που ριζώθηκε βαθμιαία στην κοινωνία μας, «ημών κοιμωμένων»!
πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=719
