Άκουσα τις ομιλίες δύο οικουμενιστών, ενός κληρικού(μητροπολίτου) και ενός εκπαιδευτικού- συγγραφέως. Ο κληρικός ήλθε στη Λάρισα και μίλησε σε μια μικρή συγκέντρωση, που έγινε στο πατάρι ενός βιβλιοπωλείου, με την ευκαιρία της παρουσίασης κάποιου βιβλίου. Ο καθηγητής-συγγραφέας αντιθέτως μίλησε μπροστά σε πάρα πολύ κόσμο, που είχε κατακλύσει το μεγάλο αμφιθέατρο του Χατζηγιάννειου Πνευματικού Κέντρου. Ο ομιλητής ήταν γνωστός στο κοινό από τα βιβλία του, ιδίως από το ογκώδες, αλλά ενδιαφέρον βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας.
Και οι δύο ομιλητές υπήρξαν για μένα και για τον περισσότερο κόσμο που τους άκουσε, αν κρίνω από τη στάση του, μια μεγάλη δυσάρεστη έκπληξη! Από τότε μπορώ να πω ότι δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε ομιλία. (Ήταν η δεύτερη ή η τρίτη φορά που άκουσα παρόμοιες θεολογικές(η θρησκειολογικές) ομιλίες κληρικών ή λαϊκών στις οποίες, ας σημειωθεί, οι ομιλητές δεν ανέφεραν ούτε μία φορά το όνομα του Ιησού! Όταν ρώτησα γιατί παραλείπουν το όνομα του Ιησού δεν μου απάντησε κανείς).
Στην προκειμένη περίπτωση κι οι δυο ομιλητές σαν να ήταν συνεννοημένοι μίλησαν για πνευματικές «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού, για "εσωστρέφεια" κ.α. Κι οι δυο υποστήριξαν με θέρμη ότι πρέπει οι Έλληνες να εγκαταλείψουμε τις «αγκυλώσεις» και την "εσωστρέφεια" τις οποίες καλλιεργεί η Εκκλησία, το Σχολείο και η κοινωνία μας, γενικά, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρέπει να αποκτήσουμε επί τέλους κι εμείς την ευρύτητα του πνεύματος του δυτικού κόσμου.
Τί εννοούσαν άραγε με τον όρο «αγκυλώσεις» του Ελληνισμού και «ευρύτητα» του πνεύματος της Δύσης. Εννοούσαν ότι οι κοινωνίες της Δύσης πρέπει να γίνουν το υπόδειγμα για τους Έλληνες; Ότι οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν διαθέτουμε την ευρύτητα του πνεύματος που χαρακτηρίζει τους καθολικούς και πρέπει να τους μιμηθούμε;
Οι ομιλητές λες και ήταν από κάπου «δασκαλεμένοι» αναφέρθηκαν κι οι δυο στο Βυζάντιο, το οποίο παραλλήλισαν με τον Μεσαίωνα στη Δύση. Σε ερώτηση σε ποια ιστορικά ευρήματα και σε ποιες μαρτυρίες στηρίζουν τις απόψεις τους δεν έδωσαν καμία απάντηση, και άφησαν να εννοηθεί ότι μιλούν ως αυθεντίες. Άρα δεν πρέπει να αμφισβητεί κανείς τους ισχυρισμούς τους.
Στη συγκεκριμένη ερώτηση προς τον καθηγητή - συγγραφέα, γιατί μετά την επιστροφή του από το Πρίνστον, όπου προσκλήθηκε να δώσει διάφορες διαλέξεις, μιλάει, σαν να μη είναι αυτός που έγραψε το βιβλίο του για τους ασκητές της Ορθοδοξίας, ο ομιλητής επίσης δεν έδωσε καμία απάντηση. Πράγματι ο ένας ομιλητής είναι αρχιερεύς κι ο άλλος καθηγητής πανεπιστημίου και μάλιστα με διεθνή ακτινοβολία.
Κάποιος άλλος ομιλητής, επίσης ανώτερος εκπαιδευτικός, πιο απλός από τους προαναφερθέντες, μιλώντας σε διάλεξη σε κάποια εκπαιδευτήρια στη Λάρισα, αναφέρθηκε κι αυτός στις περίφημες «αγκυλώσεις». (Δεν υπάρχει οικουμενισμός χωρίς "αγκυλώσεις", "εσωστρέφεια", "Βυζάντιο, ο μεσαίωνας του Ελληνισμού" και "πολυ-πολιτισμικός" ;). "Σε μια εποχή «πολυ-πολιτισμική» σαν τη δική μας", είπε, "δεν μπορούμε να προβάλουμε την Ορθοδοξία και πρέπει να είμαστε περισσότερο διακριτικοί, για να μην προσβάλλουμε την πίστη των άλλων. Στην Ελλάδα τώρα ζουν πολλοί που πρεσβεύουν άλλα θρησκεύματα και δεν είναι φρόνιμο σε μας να προβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη, ως τη μοναδική ορθή πίστη!"
Οι οικουμενιστές έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο πολύς κόσμος θα είναι με το μέρος τους αν αναφέρονται στην αγάπη και παραλείπουν το Όνομα του Ιησού γιατί μας χωρίζει από τους άλλους, ενώ η αγάπη ενώνει όλους τους ανθρώπους κι όλες τις θρησκείες. Όταν όμως διαψεύδονται στις προσδοκίες τους και αποκαλύπτονται τα κριτήριά τους και οι επιδιώξεις τους τηρούν σιωπή ιχθύος. Ο οικουμενισμός τους φοβάται το φως, αλλ' αυτοί επιμένουν στην αίρεσή τους!
