***

Κατά νεοανασυνταξάντων σύμβολον πίστεως

Ο Χριστός είναι o Θεός

του Κώστα Νούση

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Με τη φράση-ομολογία αυτή πρέπει να αρχίζει το μάθημά του πλέον ο κάθε θεολόγος εκπαιδευτικός μέσης εκπαίδευσης, ο δάσκαλος στα παιδιά του δημοτικού και ο ιερέας εν εκάστω κηρύγματι. Μετά ας πούνε ό,τι θέλουν. Αρκεί να αρχίζουν από Χριστό. «Άρχεσθαι Διός». «Ab Jove principium». «Από Χριστού-Θεού άρξασθε» λοιπόν εν τη συγχρόνω ειδωλολατρική Ελλάδι.

Ο επανευαγγελισμός του λαού δεν είναι πια πολυτέλεια αλλά επιτακτική ανάγκη των καιρών. Την ίδια ώρα που πολλές κασσάνδρες ανάμεσά μας πάλαι τε και επ’ εσχάτων ονειρεύονται και φωνασκούν για τον εκ δυσμών κίνδυνο της ορθοδοξίας, δεν έχουν ούτε αυτοί αντιληφθεί τον εισερχόμενο δούρειο ίππο εντός των πυλών. Μέσα από την κοιλιά του εξέρχονται η έλλειψη κατήχησης των χριστιανών, οι άθεοι ανερυθριάστως προκλητικοί θεολόγοι, οι εκκοσμικευμένοι πιστοί, οι αισχροί επαγγελματίες ιερείς, η ειδωλολατρία, η κατακλυσμιαία πορνεία και μοιχεία, οι ουκ ολίγες αγρυπνούσες και δρώσες αιρέσεις.

«Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορ. θ’ 22). Ο απόστολος Παύλος, εις εκ των τελειοτέρων έργω και λόγω εκφραστών του χριστιανισμού μας υποδεικνύει το ορθόδοξο ήθος. Δε διστάζει να γίνει τα πάντα - να πούμε με τα σημερινά δεδομένα να χαρακτηρισθεί οικουμενιστής, προδότης, να συμμετέχει σε διαλόγους, να ασχοληθεί με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, τη βιολογία, την παλαιοντολογία και όλο το μακρύ κατάλογο των επιστημών, ως άλλωστε και όλοι οι μεγάλοι θεολόγοι άγιοι όλων των εποχών - αρκεί να σωθούν και οι αλλόπιστοι και οι αιρετικοί και οι εντός των ελλαδικών τειχών ακατάρτιστοι πνευματικώς, αδιάφοροι και μόνη τη ταυτότητι χριστιανοί. Φυσικά αυτό θα επέσυρε πάνω του το ανάθεμα των την ακρίβειαν οιομένων φυλάττειν, αλλά ποσώς θα ενδιεφέρετο. Άλλωστε το πνεύμα του αποκαλύπτεται στη φράση «ηυχόμην γαρ αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου» (Ρωμ. θ’ 3). Προτιμά να κολαστεί ο ίδιος αρκεί να σωθούν τα πλανημένα του αδέλφια. Όμως σήμερα σε μια νέα έκδοση της ορθοδοξίας ένιοι νεοφανείς αστέρες μοιράζουν αναθέματα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και βαστάνε την κόλαση στο χέρι. Ο γέρων Πορφύριος όμως λέει για το Χριστό: «Έτσι πράγματι πρέπει να βλέπουμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδερφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «σας έχω φίλους βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. Βρε εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεσθε μαζί μου τη ζωή» (απομαγνητοφωνημένα λόγια του γέροντος) - λόγοι σύνοψης ορθοδοξίας. Πραγματικά ακούω βερεσέ όσα άλλα μου αραδιάσουν οι διάφοροι ερανιστές λόγων αγίων μόνον προς πολεμική χρήση. Προτιμώ την «πλάνη» Πορφυρίου από τη δική τους «ορθοδοξία».

Κατά κόρον στον κύκλο των σχετικών κειμένων έκανα χρήση λόγων και παραδειγμάτων συγχρόνων αγίων. Το αντίπαλον δέος προέβαλλε κυρίως και σχεδόν μονομερώς ένα άλλο σύγχρονο άγιο, τον π. Ιουστίνο Πόποβιτς. Φυσικά δεν ελήφθη υπ’ όψιν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ζωής του αγίου και μερικές ενέργειες και λόγοι του εθεωρήθησαν δογματικοί γνώμονες εκκλησιολογικής στάσης. Σε αυτούς ειδικότερα προτείνω να ρίξουν λίγο το βλέμμα τους και στον προσφάτως κοιμηθέντα άγιο Πατριάρχη των Σέρβων Παύλο. Καλό είναι πάντα να κοιτάμε προς όλες τις κατευθύνσεις πριν μορφώσουμε την προσωπική μας γνώμη. Επίσης οι εν λόγω ανατρέχουν σε αρχαιότερους αγίους να ακουμπήσουν και αιτιολογήσουν την τεταραγμένη τους διάθεση. Εγώ ανέφερα Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο, Σωφρόνιο και μερικούς ακόμη. Αγίους - των ημερών μας - μεγάλου βεληνεκούς που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από προγενέστερους αγίους, ένιοι δε εξ αυτών και ανώτεροι των αρχαίων. Αναφέρω ενδεικτικά τα λόγια του σύγχρονου πατέρα της εκκλησίας π. Σωφρονίου Σαχάρωφ για το γέροντα Πορφύριο: «σαν εμένα θα βρεις πολλούς γέρους, όμως σαν τον Πορφύριο είναι δύσκολο να βρεις. Αυτός είναι πολύ μεγάλος, είναι πνευματικό φαινόμενο σπάνιο στην εκκλησία… είναι ένα ασκί γεμάτο από Άγιο Πνεύμα και ό,τι σας λέει αυτό πρέπει να κάνετε» (Αναμνήσεις από το γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, εκδ. Άθως). Γιατί λοιπόν να ανασκοπούμε το παρελθόν τη στιγμή που τέτοιοι φωστήρες έδειξαν το δρόμο, ζώντες μάλιστα τη σημερινή εκκλησιαστική και γενικότερη παγκόσμια κατάσταση, άρα άμεσοι και πιο αρμόδιοι εκφραστές του ορθού εκκλησιολογικού πνεύματος εν τοις εσχάτοις τούτοις έτεσιν;

Ο γερο Παΐσιος μάλιστα, γνωστός για το μέγα προφητικό του χάρισμα, ορών και προϊδών - κατ’ εμέ – τις αυθαιρεσίες μας φωτογραφήθηκε ολίγον προ της εκδημίας του με τον νυν Πατριάρχη. Ας ερμηνεύσει καθείς τι πολυσήμαντο μήνυμα έστειλε ο γέροντας.

Διαβάζουμε στο βίο του αγίου Σιλουανού την ιστορία με τον πλανόδιο βιβλιοπώλη που του είχε ενσπείρει στην ηλικία των τεσσάρων ετών το λογισμό της αθεΐας, τον οποίο ξεπέρασε σε ηλικία δεκαεννέα ετών! Και αν κάποιος δεν το ξεπεράσει ποτέ; Η ερώτηση απευθύνεται στους αθέους ή αθεολογήτους θεολόγους που εν κακή παρρησία αμφισβητούν τα πάντα - το συνηθέστερό τους είναι η προβολή της παλαιάς διαθήκης ως μυθολογίας - και μολύνουν τα χριστιανόπουλα. Ο πάπας λοιπόν δεν βάλλει από τη Ρώμη, ως είρηται, αλλά διέβη διά ημετέρων μισθοφόρων τον ελληνικό Ρουβίκωνα.

Tα ιστορικά παράλληλα με την πρωτοχριστιανική εποχή είναι εμφανή. «Το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιω. γ’ 8) και δεν το σταματούν οι κραυγές και οι υπογραφές κανενός. Συναντάς αλλοδόξους πιο ορθοδόξους στη ζωή τους από μας στους οποίους κατοχυρώθηκε κυρίως η επωνυμία. Και εμείς είμαστε μάλλον αυτοί που διαστρέψαμε το αληθινό πρόσωπο του γλυκυτάτου Ιησού. Αλωνίζουν οι χιλιαστές με σημαία τους το κήρυγμα της ανάστασης, διότι μυρίστηκαν ότι απιστούν σε αυτήν ή την αγνοούν οι ορθόδοξοι και έτσι θα τσιμπήσουν -όπως και συμβαίνει - στο δόλωμά τους, το πλέον ορθόδοξο άλλωστε κήρυγμα που παραθέτουν οικειοποιώντας το ως μοναδική εξ αυτών προερχομένη χιλιαστική πρόταση και ελπίδα ζωής! Άλλοι την ίδια ώρα φοβούνται προτεστάντες, ινδιάνους, αφρικανούς παγανιστές, καρδινάλιους και ατέλειωτα έτερα στίφη πολεμίων.

Πώς όμως χάσαμε το Χριστό και τον κλέψανε ιεχωβάδες, αγνωστικιστές, διαλογιστές και λοιποί; Εξαιτίας δυο παραγόντων: επειδή μειώνονται δραματικά οι ζώντες άγιοι -παραδείγματα, στυλοβάτες και παρηγοριά όλων μας - και εμείς οι λοιποί δεν παρουσιάζουμε ένα ελκυστικό και θελκτικό Χριστό. Είναι αδήριτη πλέον ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε την υφ’ ημών προβολή του χριστιανισμού σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, εντός και εκτός συνόρων. Στα ευαγγέλια ο Χριστός σαγηνεύει και δεν απειλεί. Αυτό είναι και το ήθος της Εκκλησίας του, που ουσιαστικά είναι ο ίδιος ο Ιησούς. Οι αφορισμοί ουδέποτε συνήδαν στο εκκλησιαστικό ήθος και εχρώντο σπανίως και μόνον παιδαγωγικώς και εν εσχάτη ανάγκη. Η πρότασή μου στους ανειρήνευτους αδελφούς είναι η προτροπή του αγίου γέροντος Πορφύριου (αν νομίζουν τινές ότι δεν είναι επισήμως αναγνωρισμένος άγιος κάνουν λάθος - τιμάται ήδη στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, τουτέστιν αυτομάτως θεωρείται και επισήμως άγιος της απανταχού ορθοδοξίας) : «αγαπήστε τον Χριστό και μηδέν προτιμήστε της αγάπης αυτού». Δυστυχώς, αν δεν το πετύχουμε αυτό, αποτύχαμε στον πνευματικό μας αγώνα και εις μάτην τρέχουμε να σώσουμε την ορθοδοξία ως δόγμα, την ίδια ώρα που εμείς χάσαμε τη ζωή. Ο Χριστός άλλωστε δεν είναι ψυχρό και ψιλό δογματικό σύστημα πίστεως αλλά συγκεκριμένο πρόσωπο που απαιτεί ως ζηλότυπος εραστής την αποκλειστική αγάπη μας. Αντ’ αυτού τον θωρούμε και τον συστήνουμε ως απρόσιτο νομοδιδάσκαλο κωδίκων ηθικής, ήτοι δυσάρεστο και αποκρουστικό στο σύγχρονο κοπιώντα και πεφορτισμένο άνθρωπο.

Πολύς λόγος κατά νεοομολογητών άχρι τούδε. Τι κυρίως διακρίνουμε εν πάσι σχεδόν τοις ζηλωταίς; Έλλειψη δυο βασικών χαρακτηριστικών του γνησίου χριστιανού: ταπείνωσης και αγάπης. Αλλά οι υποψήφιοι σωτήρες μας ας έχουν αδιαλείπτως κατά νου πως η όποια αληθινή αρετή μας ενώπιον του Κυρίου «ως ράκος αποκαθημένης» ( Ησ. 64.5). Από την άλλη ορισμένοι εξ αυτών θεωρούν ότι η προς αυτούς ετερότητα συνιστά εγγενή αδυναμία και a priori ήττα. Να ισχύει άραγε το ρηθέν δια συγχρόνου φιλοσόφου «ο βλαξ είναι ανίκητος»; Δεν είναι της παρούσης. Το σίγουρο είναι ότι η πόλις εάλω ένδοθεν, διότι αστοχήσαμε και ως χριστιανοί και ως θεολόγοι και ως ιερείς. «Καλόν το άλας. Εάν δε και το άλας μωρανθή, εν τίνι αρτυθήσεται» (Λουκ. ιδ’ 34); Αυτά τα φαινόμενα άλλωστε είναι η κορυφή του παγόβουνου της αποτυχίας ημών των χριστιανών των εσχάτων που προλειαίνουμε καθ’ ημέραν την έλευση του αντιχρίστου με τον πνευματικό μας ατροφισμό. Και ικετεύω: ας φωνάζουμε για τη θεότητα του Χριστού ευκαίρως ακαίρως, διότι στη θέση του έρχεται άλλος και χάσκοντες θα τον προσκυνήσουν πάντες και πάσαι αι φυλαί της γης. Τότε θα εκπληρωθεί και ο λόγος του Κυρίου: «πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν (εις την θεότητά Του) επί της γης» (Λουκ. ιη’ 8);

Ημείς οι έχοντες την πληρότητα της Χάριτος οφείλουμε να γίνουμε το φως τοις αλλοθρήσκοις, ώστε να τους «μαγέψουμε». Συνήθως η μαγεία φέρει αποτελέσματα. Εν αντιθέτω τους προγκάμε και τους στερεώνουμε όλο και πιο βαθιά στις πλάνες τους. Πόσο πιο θεάρεστο θα ήταν να ανεπέμποντο πύρινες προσευχές στο θρόνο του Υψίστου αντί υπογραφών υπέρ σωτηρίας αλλοδόξων και του σύμπαντος κόσμου. Όμως μια υπογραφή είναι πανεύκολη και ανώδυνη υπόθεση, ενώ μια αληθινή προσευχή κοπιώδης και αιματηρή. Ίσως μερικοί εν τη υπογραφή των δοκούσι ότι εξεπλήρωσαν το πνευματικό τους προς Θεόν χρέος ψευτοαναπαύοντας τη συνείδησή τους λόγω ελεγχόμενης πνευματικής ζωής και των εξ αυτής ενοχών. Προσωπικά όμως αφορίζω εμαυτόν εκ του ρεύματος τούτου αναιρών το εκ κεκτημένης ταχύτητας πλημμέλημά μου και υπογράφω πάσαν την προγεγραμμένην ταύτην εν είδει κατακλείδος επιλόγου διακριτικώς επιγραφομένην

Κατά νεοανασυνταξάντων σύμβολον πίστεως.

πηγή: http://theology-xaris.blogspot.com/2010/01/blog-post_04.html

***

Zηλούντες δόξαν ανεφάνησαν νέοι "γνήσιοι ορθόδοξοι"..."

Εις ώτα μη ακουόντων

του Κώστα Νούση

θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Μετ’ εκπλήξεως ακούω τις τελευταίες ημέρες νέες αντιδράσεις του τύπου «ποιος είναι αυτός που τα βάζει με τα μεγαθήρια». Είναι εις νέος καινοφανής τρόπος κατακρήμνισης της του αντιπάλου επιχειρηματολογίας επί τη βάσει της απαξίωσης της προσωπικής αξίας του εναντίου κατ’ αντιπαράθεση με εγνωσμένου βεληνεκούς αντίπαλα δέοντα. Τακτικές γνωστές από άλλους χώρους, κοινές και τετριμμένες, μάλιστα πολύ φθηνές σε τελική ανάλυση, αποδεικνύουσες για μια ακόμη φορά την αδυναμία αντιπαραβολής επί της ουσίας και τα ισχνά θεμέλια της θέσεως των αντιφρονούντων. Πάντως δεν ξέρω αν τα έβαλα με μεγαθήρια αλλά σίγουρα προέβαλαν κεφαλήν απέναντί μου τινά «θηρία» ωσεί λαγωοί εξερχόμενοι εκ των υπό γην φωλεών τους και πάραυτα επιστρεφόντων εις αυτάς - συνήθως πνευματικά τέκνα παπίσκων πνευματικών διεκδικούντων το αλάθητο σε έργα και λόγια - που βγάζουν οιμωγές αγανάκτησης και φόβου εκ της προερχομένης εξ εμού – ως φαντάζονται – απειλής, μάλλον εκ των αποκαλυπτικών της εσωτερικής των ακτινογραφίας – ως φαίνεται – λόγων μου, τα οποία δεν είναι τόσο κυρίως προσωπική μου τοποθέτηση, όσον αρυόμενα εκ των λαγαρών ναμάτων της ορθοδόξου εκκλησιολογίας.

Ποια είναι δε τα ισχυρά χαρτιά των «ομολογούντων» ; Οι δυο γνωστοί πανεπιστημιακοί. Ουδέποτε όμως ο γράφων είχε πρόθεση να κάνει το δάσκαλο ή να συγκριθεί με άλλους παρά μόνο να μαρτυρήσει περί της απολεσθείσης ορθοδόξου εκκλησιολογίας, ενός χώρου αυτοσχεδιασμού από τον πάσα ένα (κατά κυριολεξίαν), ενώ πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα πίστεως, για να μην πω θέμα δογματικής. Η αρχική μου απορία είναι ποιοι βαφτίζονται και από ποιους τιτάνες και με τι κριτήρια. Μέτρο πάντων είναι ο λόγος του Θεού και όχι η προσωπική αξία ή αγιότητά μας. Κριτήριο όμως δυστυχώς κεντρικό για χριστιανούς αυτών των ιδεολογικών αποχρώσεων είναι το δόγμα: « ο μη ων μετ’ εμού εν πλάνη εστί», ως ορθότατα σχολίασε γραπτώς εν τω διαδικτύω προσφάτως εις εκ των ελαχίστων υποστηρικτών μου ανωνύμως. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί συμφωνούν και θα ήθελαν να τολμήσουν να εκφρασθούν αλλά σιωπούν δια τον φόβον των Ιουδαίων – να μη χαρακτηρισθούν ως οικουμενιστές ή χάσουν οι ιερωμένοι την πνευματική τους πελατεία. Μην ξεχνάμε ότι οι παραδοσιακοί διατηρητέοι και οι ανεγκέφαλοι πιστοί βαφτίζουν όποιον θέλουν οικουμενιστή - θύμα τους και εγώ - αλλά και αντιοικουμενιστή αντιστρόφως. Τους τελευταίους μάλιστα έχουν ήδη μέσα τους – και έξω τους βεβαίως με δηλώσεις και κινήσεις λατρείας – αγιοποιήσει όντας εν ζωή.

Δυστυχώς η εκκλησιολογία είναι ένας χώρος πειραματισμού και αυθαιρεσίας κατά το δοκούν εκάστου, με αποτέλεσμα έκτροπα λίαν επικίνδυνα – ως η προκειμένη περίπτωση – πολλάκις δε και ευτράπελα. Θυμάμαι τα χρόνια του εκκλησιαστικού της Λάρισας, τότε που υπήρξε περίοδος κατά την οποίαν άλλοι μνημόνευαν το μακαριστό Θεολόγο, άλλοι τον υπό της συνόδου διορισθέντα, άλλοι την Ιερά Σύνοδο εν συνόλω και άλλοι, πιο «διπλωματικοί», άφηναν το χώρο της μνημόνευσης του επισκόπου κενό, δίδοντας έτσι την ελευθερία εις ένα έκαστον να συμπληρώσει κατά συνείδηση το υπό σιωπήν παραδιδόμενον μυστήριον! Φαινόμενα που και σήμερα συναντούμε στις πολυάριθμες συνόδους απεσχισμένων του ενός σώματος του Χριστού παλαιοημερολογιτών, οίτινες διεκδικούν τη μοναδικότητα της επί γης ιστορικής παρουσίας της εκκλησίας και την αποκλειστικότητα της διατήρησης ανοθεύτου της παραδόσεως από το μίασμα του οικουμενισμού και πάσης άλλης αιρέσεως. Μάλιστα επινόησαν και τη νεοφανείσα αίρεση του νεοημερολογητισμού – όπως άλλοι επινοούν το φαναριώτικο νεοοικουμενισμό, παράλληλοι βίοι – ανάγοντας το θέμα των δεκατριών ημερών σε μέγα δογματικό ζήτημα, αγνοούντες ότι η ειδωλολατρική προσκόλληση στο χρόνο καθιστά τους ιδίους εκτεθειμένους δογματικώς – η Εκκλησία είναι ζων Σώμα Χριστού, τον οποίο και μόνο προσκυνά, και μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και ημερολόγιο προερχόμενο από παγανιστική πρωτόγονη φυλή του Αμαζονίου, αρκεί να εξυπηρετεί το λειτουργικό της χρόνο και εν γένει σκοπό. Μπορούμε λοιπόν σε μια ιστορική μητρόπολη να συναντήσουμε καμιά δεκαριά μητροπολίτες και αυτονομημένους κατώτερους κληρικούς, λες και το σώμα της εκκλησίας είναι πολυκέφαλο τέρας. Πράγματα βλάσφημα και εγκληματικά επί του ενός Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Ζηλούντες τη δόξα αυτών ανεφάνησαν νέοι «γνήσιοι ορθόδοξοι» που με προχειρολογίες και άτακτες ακτιβιστικές εφορμήσεις θέτουν σε κίνδυνο την εκκλησιαστική ισορροπία. Για να στηρίξουν μάλιστα τους ακροβατισμούς τους είναι ικανοί να ανασύρουν από τα συρτάρια της εκκλησιαστικής ιστορίας περιπτώσεις διακοπής αρχιερατικών μνημονεύσεων και έτσι εν τη συνειδήσει τους όχι μόνον αναπαύονται αλλά και εξαγιάζονται.

Χρόνια τώρα προσπαθούν να πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό τον εκ του Φαναρίου προερχόμενον, παραπέμποντάς μας στην παράλληλη χρόνια αναμονή του ελληνοτουρκικού πολέμου και την εξ αυτής πρόνοια συγκέντρωσης τροφίμων, αλλά και στην ομώνυμη αναμονή του αντιχρίστου και την εξ αυτής αναζήτηση καταφυγίων και κατασκευής κρησφυγέτων σωτηρίας. Ας αναλογιστούν τινές σε ποιους χώρους απαντώνται ανάλογα φαινόμενα, ώστε να κατανοήσουν την ομοιότητα των αντιδρώντων κατά «οικουμενισμού».

Ο χώρος της εκκλησίας δεν είναι τόσο στενός όσο θα θελαν μερικοί, για να χωράει μόνον ολίγιστες φατρίες και αυτοκεχρισμένους καθαρούς. Ούτε επίσης είναι ξέφραγο αμπέλι να αλωνίζει κανείς κατά βούλησιν ιδίαν αλλά ουχί θείαν. Ο ρόλος του επισκόπου είναι λίαν ευαίσθητος, όσο και η εκκλησιολογική συνείδηση των αγίων. Θεωρώ ότι η στάση τους πρέπει να αποτελεί οδοδείκτη στην πορεία πάντων ημών των υπολειπομένων πνευματικώς, για αυτό άλλωστε και τους χρησιμοποίησα κατά κόρον ως παράδειγμα στα ως τώρα σχετικά γραφόμενά μου.

«Η Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Θεό και στερεώθηκε διά του αίματος των μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και τη συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκονται από την ιστορία ότι όσοι την επολέμησαν εχάθησαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθεί μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία, όταν πολεμείται, νικά. Όταν σκέπτονται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται, όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται πολλάκις επιθέσεις, όμως δε νικάται ποτέ, κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται, υφίσταται διάφορα κακά, δε ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλαίει, χωρίς ποτέ να ηττάται» (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Η αλήθεια σίγουρα δεν έχει ανάγκη ανθρωπίνων ερεισμάτων. Αυτό άλλωστε θα φανεί, όταν το εν λόγω οικοδόμημα το οποίο έκτισαν κάποιοι πάνω σε δύο κυρίως «ακρογωνιαίους λίθους», αφαιρουμένων αμφοτέρων ή και ενός μόνον εξ αυτών, θα καταρριφθεί ως χάρτινος πύργος.

Λάρισα, 26/12/2009

πηγ’η: http://theology-xaris.blogspot.com/2009/12/z.html

***

Αντιοικουμενιστές: Ενας μεγάλος μύθος

τoυ Κώστα Νούση

 Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Τα θεολογικά αυτά Δεκεμβριανά κλείνουν το μηνιαίο αυτό κύκλο τους. Εισερχόμεθα άλλωστε εντός ολίγου σε μια νέα χρονιά, πιο κοντά στην έλευση του αντιχρίστου, αν κρίνουμε από τα εσχατολογικά εκκλησιαστικά φαινόμενα της εποχής μας. Όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο σχετικό κείμενο αρχάς Δεκεμβρίου, εν παρρησία ομολογώ - δεν το υπογράφω πλέον όμως! – δεν ανέμενα τον επερχόμενο εξ αυτού κατακλυσμό ούτε είχα καμιά όρεξη να κάθομαι να αναλύω φαινόμενα και να απαντώ σε ποικίλες ανοησίες. Ανάγκα (θεολογική) όμως και θεοί πείθονται!

Στην πορεία κατάλαβα πόσο αυτοσχεδιάζουμε πλέον σε όλους τους τομείς οι σύγχρονοι χριστιανοί και πόσα νοσηρά φαινόμενα υποβόσκουν στην εκκλησία μας, που πάντα ήταν και είναι «χωματερή» δεχομένη παντός είδους προσωπικότητες, ψυχοπαθολογικές και ισορροπημένες, πράγμα βέβαια υγιές καταρχήν, διότι η φύση της εκκλησίας είναι αντιελιτίστικη, από την άλλη όμως και θλιβερό γεγονός, όταν βλέπεις ότι ο στόχος της να θεραπεύσει και να εξαγιάσει τα μέλη της είναι πολλάκις εκ των πραγμάτων ψιλή προσδοκία. Έτσι και το εν λόγω φαινόμενο δεν πίστευα ότι θα είναι τόσο σεσηπός. Είχε μάλιστα και άμεσες παρενέργειες. Πνευματικά τέκνα ιερέων «αφορίσθηκαν» από αυτούς, ιστολόγια ανέστειλαν τη λειτουργία τους, επανακυκλοφόρησαν ασφαλίτες… Οι αλήθειες όμως έπρεπε να ακουστούν, έστω και με το κόστος του μετεγχειρητικού άλγους.

Είπα πριν κάτι για εσχατολογικά φαινόμενα. Ιδού μερικά: εμφανίζονται ξαφνικά ζωγραφιές σε τοίχους και τα θεωρούν θεϊκά σημεία υπό τις άμεσες ή έμμεσες ευλογίες ορθοδόξων ιερέων. Βλέπεις σε θρησκευτικά περιοδικά να αυτοπροβάλλονται τινές ως χαρισματικοί (και να ισχύουν τα χαρίσματα, κατ’ αυτό τον τρόπο τα θέτουν σε κίνδυνο). Άλλοι έμαθαν πότε γεννήθηκε ο αντίχριστος και υπολογίζουν τον ερχομό του (και να το γνωρίζουν όντως, δεν ανακοινώνονται πράγματα που τρομοκρατούν τον απλό πιστό). Ήρθε άλλος και ανατρέπει τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και ανακαλύπτει νέες κατηγορίες όντων επανερμηνεύοντας τη λανθασμένη ως τώρα υπό των Πατέρων εξηγηθείσα Αγία Γραφή! Και ενώ ο κατάλογος είναι μακρύς, όπως τον ατενίζω, πέφτει το μάτι μου σε συνώνυμο φαινόμενο : τους «αντιοικουμενιστές».

Η νέα αυτή πολιτογραφηθείσα κατηγορία πιστών δεν είναι φυσικά φαινόμενο που περιλαμβάνει μόνο τους «γνησίους ορθοδόξους». Ενεφανίσθησαν και γνησιότεροι και θα εμφανίζονται, διότι από ό,τι φαίνεται ζώντων αγίων εκλειπόντων μύρια εκκλησιαστικά δεινά έπονται.

Εννοείται ότι ο εκάστοτε «κακός Πατριάρχης», που όντως κινδυνεύει καθημερινώς και η ίδια του η ζωή, επικρίνεται και καταδικάζεται από ανθρώπους ασφαλείς σωματικώς και εν ανέσει και ευμαρεία διάγοντας. Αντί να προσεύχονται για το θείο φωτισμό και την προστασία του πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων, τον καθυβρίζουν και ευκαίρως ακαίρως λασπολογούν επί της προσωπικής και λειτουργικής του υπόστασης. Και δίκιο να έχουν κάπου, χάνεται με τις πράξεις τους, διότι κατά τον απόστολο «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. Ιβ’ 21). Εννοείται επίσης πως οι πολιτικού-διπλωματικού χαρακτήρα εν πολλοίς κινήσεις του οικουμενικού θρόνου ούτε λαμβάνονται υπ’ όψιν από θερμόαιμους παραδοσιολάτρες, που βλέπουν σε κάθε ενέργεια, ακόμη και την ελαχίστη, προδοσίες της πίστης και υπερβάσεις των ιερών κανόνων. Καθίστανται, έστω και άκοντες, ανθέλληνες.

Το αξιοθαύμαστο και εδώ είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με τα δελτία ειδήσεων. Ενώ δηλαδή βλέποντάς τα τρομοκρατείσαι και νομίζεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου από τον τρόπο προβολής και ανάλυσης των γεγονότων, όταν βγαίνεις έξω στο δρόμο, συναντάς μια απίστευτα αντίθετη των προηκουσμένων νηνεμία και μένεις χάσκων εν απορία. Το ίδιο ακριβώς και με τους κινδυνολογούντες «αντιοικουμενιστές», που δεκαετίες ολάκερες τώρα μας προειδοποιούν για ενώσεις εκκλησιών και αιρετικές συγκλίσεις που ουδέποτε επραγματοποιήθησαν έως άρτι - ούτε καν απλώς διετυπώθησαν σε γραπτές ανακοινώσεις, πολλώ δε μάλλον σε επίσημες διακηρύξεις προσταδίων τουλάχιστον ένωσης ή οιασδήποτε παρομοίας ουσιαστικής προσέγγισης μεταξύ ετεροδόξων και ορθοδόξων - ούτε και τις ανακάλυψαν οι επιτήδειοι δογματολόγοι τους παρά τις περί του αντιθέτου βαθύτερες προσδοκίες τους. Βέβαια έχουν ήδη κατασκευάσει αρκετές υποχωρήσεις και δογματικές αποκλίσεις επί διαλόγων, φωτογραφιών, αποσπασματικών φράσεων και άλλων συναφών.

Ειδικά το προπαγανδιστικό όπλο της χρήσης παρερμηνευμένων δηλώσεων ή και μηδέποτε εκστομιζομένων υπό των δι’ αυτάς εναγομένων «οικουμενιστών» είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Όπως επίσης και σε κάθε κείμενο προερχόμενο μετά από διαθρησκειακό διάλογο εντοπίζουν μύρια όσα σφάλματα εξ ουκ όντων προερχόμενα. Κύριο όπλο τους είναι σχεδόν πάντοτε η στείρα επανάληψη φράσεων αγίων και συγκεκριμένων χιλιοπροβληθέντων ιερών κανόνων, τα οποία κατά δοκησισοφικήν θεολογικήν εμβρίθειαν αυταπατώνται -κατά το πλείστον- ότι τα ερμηνεύουν ορθώς. Το σίγουρο είναι πως διαστρέφονται οι μυριοταλανισμένοι από τον κάθε ερασιτέχνη ερμηνευτή ιεροί κανόνες και η ίδια η φύση της εκκλησίας και της αιρέσεως: η αληθινή ζωή και η κίβδηλη διαστροφή της. Πότε θα μας εξηγήσουν - πρωτίστως στον εαυτό τους - πώς γίνεται να μάχονται κατά αιρέσεων, όταν οι ίδιοι συμπεριφέρονται ως αιρετικοί; Ή μήπως οίονται ότι η αίρεση και η ορθοδοξία είναι θέματα κυρίως λεκτικών διατυπώσεων συμβόλων και ομολογιών πίστεως; Ουχί, αλλά θέματα ζωής και θανάτου, όπως θα φανεί όταν όλοι αποβιώσουμε και κριθούμε για ένσαρκα έργα και όχι άσαρκα λόγια.

Οι σοβαροί και άγιοι άνθρωποι - είδη προς εξαφάνιση - είθισται να σιωπούν και να προσεύχονται. Αυτή όμως η μυθική πλέον αντιαιρετική γενιά φωνασκεί κυρίως με αντιαισθητικό τρόπο διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ειρήνη και θάλλει παρασιτικώς παρά νοσηροίς πνευματικοίς πατράσι. Κατέστησαν εαυτούς διώκτες οικουμενιστών ως άλλοτε έτεροι των κομμουνιστών. Η παρήχηση των όρων εν συνδυασμώ με το μήνα έξαρσης των κατ’ εμού και συναδέλφων μου επιθέσεων μας επαναφέρει στη μνήμη συρράξεις εμφυλίου χαρακτήρος και δηλοί την υπ’ αυτών έκπτωση των θεολογικών διαφωνιών σε πεζοδρομιακές πολιτικού χρώματος αντιπαραθέσεις. Προγράφουν αναίσχυντα την ετερότητα με πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων βαπτίζοντες κατά τη φορά του καπνού άλλους οικουμενιστές και άλλους αντίπαπες. Των προγραφών τους δεν ξεφεύγουν ούτε κεκοιμημένοι. Συνήθως άπαντες οι απερχόμενοι εκ της ζωής Πατριάρχες θεωρούνται «στοϊκοί φιλόσοφοι» – ο νοών νοείτω – επί παραδείγματι η αμφισβήτηση τελευταία ωσεί χείμαρρος ανά την Ελλάδα εκβρασθείς κατά του αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης τον οποίο εγκαλούν μετά θάνατο για οικουμενιστικές προδοσίες και τα προλαληθέντα, αγνοούντες το στοιχειώδες ότι ένας «στοϊκός» ουδέποτε θα καθόταν να μαρτυρήσει για το ποίμνιό του αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση πως το αίμα του μαρτυρίου εξαλείφει και αυτές τις εικαζόμενες εν προκειμένω αμαρτίες, συν τω αυτονοήτω ότι ασφαλέστερο είναι να τιμάς ως άγιο έναν υπό της επισήμου εκκλησίας ανακηρυχθέντα και μη όντα, παρά να βλασφημείς κατά ενός όντως αγίου τον οποίο τινες αμφισβητούν. Αλλά μην πάμε μακριά. Μήπως ακόμα δεν αμφισβητείται ο άγιος Κων/νος;

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό τους είναι η ημιμάθεια έως και εγκληματική θεολογική τους αμάθεια. Οι πλείστοι εξ αυτών αγνοούν ποιον και γιατί ακριβώς μάχονται. Κατατάσσονται στον αντιαιρετικό αυτό στρατό απλώς και μόνο γιατί άκουσαν. Το τι ξέρουν είναι άλλη αλγούσα ιστορία, αρκετή όμως για να τους βγάλει στα χαρακώματα. Όμως ηχεί ευχάριστα στα αφτιά τους η ιδέα της σωτηρίας από τους κακούς δυτικούς και όποιους άλλους. Το μεράκι της Εκκλησίας να επανασυναγάγει εις εν τα πεπλανημένα τέκνα της συνιστά κατ’ αυτούς αμάρτημα. Όλως παραδόξως όμως δε συναισθάνονται το δικό τους ιουδαΐζον αμάρτημα: της περιχαράκωσης της σωτηρίας στα σύνορα της Ελλάδας και δη στις φατρίες των ολιγίστων «αντιοικουμενιστών»!

Εγκαλούν για κοσμικότητα τους οικουμενιστάς και φιλαργυρία, πράγματα που βαρύνουν τους πλείστους και εξ αυτών. Αυστηρότεροι και των αγιορειτών πατέρων, που εδώ και δεκαετίες ακολουθούν προς τους αλλοδόξους μια στάση ιδιαζόντως αγαπητική, διαλλακτική και διακριτική. Θαυμάζουμε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του καθολικού μοναχού Λορέντζο Ντιλέττο «Οδοιπορία στο Άγιο Όρος: το ημερολόγιο ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχού» (Εστία 2003) το πώς εφιλοξενείτο προ δεκαετιών εισέτι σε αγιονορείτικες μονές και μάλιστα ελάμβανε εξ αυτών και αντίδωρο (άκουσον και φρίξον δηλαδή για τους εν λόγω μυθικούς).

Ο πολύτλας όρος «οικουμενισμός» από την άλλη. Προτείνω να μη χρησιμοποιούν κάποιοι τόσο αβίαστα ένα ορισμό άδοντα και βοώντα την ίδια τη φύση της εκκλησίας. Υπάρχουν τόσες ωραίες λέξεις, όπως θρησκευτικός συγκρητισμός, διαθρησκειακή παγκοσμιοποίηση και άλλες πολλές. Συνιστώ ταυτόχρονα να μην εκνευρίζονται οι υπό αθεολογήτων και κρετίνων κεχαρακτηρισμένοι ως οικουμενιστές αλλά να το διασκεδάζουν και να το εκλαμβάνουν, ως καγώ, σαν μια τιμητική προσφώνηση.

Ηθικολόγοι, ευσεβιστές, δοσιλογόφρονες, αγράμματοι, γραφικοί, ανεγκέφαλοι. Χαρακτηριστικά αρκετών εκ των μυθικών αυτών πολεμάρχων του Θεού. Θυμήθηκα - για να παραδειγματολογήσω και να μη θεωρηθεί ότι γενικολογώ - ένα φαιδρό τύπο που σε σχόλιό του προ ημερών διέστρεψε παντελώς τα λόγια ενός φίλου μου από μια δημοσιευθείσα υποστηρικτική εις εμέ επιστολή του και θεώρησε πως εγώ βάλλω κατά της παρθενίας των αγίων ( ! ) μέσα σε ένα απίστευτο κρεσέντο ηθικισμού και γελοιότητος. Ταυτοχρόνως αναφέρθηκε ότι «ανοήτως» δημοσίευσα όλη την επιστολή η οποία με εκθέτει, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλοι έχουμε τις δικές του ευσεβιστικές φοβίες με τις λέξεις μη και κακοχαρακτηρισθούμε και πως όλοι διακατεχόμεθα από το αυτό φασιστικό λογοκριτικό πνεύμα του ιδίου και των συν αυτώ. Eυτυχώς ο πειρασμός της αυτοδικίας υπερβαίνεται ενίοτε όταν απέναντί σου έχεις υπανθρώπους ανάξιους του απλώς πτύειν επ’ αυτών. Έγινε σαφές ότι κύριο χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας τους είναι η μη κατανόηση και άλλοτε η συκοφαντική διαστρέβλωση των λόγων των κατά φαντασίαν εχθρών τους. Οι μάλλον το ακαταλόγιστον έχοντες εις καταλόγους αιρετικών συναριθμούν άπαντας τους μη μετ’ αυτών συντασσομένους.

Σχιζοφρενικοί πολέμιοι των δυτικών πάσχοντες από το όμοιο δικανικό εκ δύσεως θεολογικό πνεύμα, αφού βλέπουν την εκκλησία ως κοινό νομικό καθίδρυμα εκ του οποίου πηγάζουν διατάξεις αφορισμού των παραβαινόντων ιερούς νόμους. Οι ίδιοι επέχουν θέσεις ιεροεξεταστών αδέκαστων διαφυλασσόντων τη θεία προσβληθείσα υπό των αιρετικών τάξη. Μη υποπτευόμενοι το νόμο της αγάπης, διά του οποίου η εκκλησία ελκύει πάντας και εν τω οποίω μάχεται κατά των δαιμονικών δυνάμεων.

Παρενθέτω μια συγκλονιστική συνομιλία του αγίου Σιλουανού του αθωνίτου με αρχιμανδρίτη υπεύθυνο ιεραποστολικού έργου μεταξύ των ετεροδόξων: « Ο αρχιμανδρίτης αυτός σεβόταν πολύ το γέροντα… Ο γέροντας τον ρώτησε πώς κηρύττει. Ο αρχιμανδρίτης, νέος και άπειρος ακόμη, με υπερβολικές μάλλον χειρονομίες απάντησε νευρικά:

- Τους λέω: η πίστη σας είναι διεστραμμένη. Όλα σ’ εσάς είναι διεστραμμένα, όλα ψεύτικα, κι αν δε μετανοήσετε, δεν θα σωθείτε.

- Σαν τ’ άκουσε ο Γέροντας τον ρώτησε:

- Πέστε μας όμως, άγιε αρχιμανδρίτα, αυτοί πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό πως είναι ο αληθινός Θεός;

- Αυτό το πιστεύουν.

- Και τιμούν την Παναγία;

- Την τιμούν, αλλά διδάσκουν λανθασμένα πράγματα γι’ αυτήν.

- Και τους αγίους τους παραδέχονται;

- Ναι, τους παραδέχονται, αλλά από τότε που αποσχίσθηκαν από την εκκλησία τι αγίους μπορεί να έχουν;

- Κάνουν ακολουθίες στις εκκλησίες, διαβάζουν το λόγο του Θεού;

- Ναι, και ναούς έχουν και ακολουθίες, μα αν τις βλέπατε πόσο υστερούν οι ακολουθίες τους από τις δικές μας, πόσο ψυχρές, πόσο άψυχες είναι!

- Άγιε αρχιμανδρίτα, η ψυχή τους αισθάνεται πως πράττουν σωστά που πιστεύουν στο Χριστό, που τιμούν την Παναγία και τους Αγίους, που τους επικαλούνται στις προσευχές τους. Γι’ αυτό, όταν τους λέτε πως η πίστη τους είναι νόθη, δεν θα σας ακούσουν. Αν όμως τους λέγατε πως καλά κάνουν που πιστεύουν στο Θεό, πως καλά κάνουν που τιμούν την Παναγία και τους αγίους, που πηγαίνουν να λειτουργηθούν στις εκκλησίες και που προσεύχονται στα σπίτια τους, πως καλά κάνουν όταν διαβάζουν το λόγο του θεού και τα λοιπά, έχουν όμως εδώ και εκεί λανθασμένες θεωρίες και πρέπει να τις διορθώσουν και τότε όλα θα είναι καλά και θεάρεστα και έτσι με τη χάρη του Θεού όλοι θα σωθούμε… «Ο Θεός αγάπη εστίν» και γι’ αυτό το κήρυγμα πρέπει να βγαίνει πάντα από την αγάπη. Τότε θα ωφεληθεί και αυτός που κηρύττει και αυτός που ακούει. Αν τους κατακρίνετε όμως, τότε η ψυχή του λαού δεν θα σας ακούσει και δεν θα προέλθει όφελος» ( εκ του βιβλίου ‘ ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης’ του αρχιμανδρ. Σωφρονίου Σαχάρωφ).

Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο Γέροντας Σιλουανός τόνιζε ότι «να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα». Ο καθένας επομένως κατά συνείδηση ας ακολουθήσει είτε το πνεύμα των αγίων είτε εκείνο των αγρίων.

Μισαλλόδοξοι κατά αλλοδόξων. Μνημονεύω την παραβολή του μεγάλου δείπνου (Λουκ. ιδ’ 15-24), μήπως εκ των άκρων που ζηλώσαμε εμείς οι με τη βούλα ορθόδοξοι χάσουμε τις θέσεις μας στη Βασιλεία του Θεού και τις αναπληρώσουν οι «ανάπηροι δογματικώς» εκ δύσεως και εξ άλλων θρησκειών αδελφοί μας, αφού εμείς είμαστε πνευματικά εμπεπλησμένοι και αυτάρκεις.

Αναλώνονται σε δογματικές έριδες και λησμονούν την πνευματική ζωή, όπως κατά κύριο λόγο οι ζηλωτές που αντικατέστησαν τη Χριστολογία με αντιχριστολογία, παπολογία και πολεμολογία. Θύματα όλοι μας του αρχεκάκου εχθρού, του όντως όντος εχθρού στόχον έχοντος τη διαίρεση του εκκλησιαστικού σώματος και την κόλαση των πάντων.

Μύθος εναντίον λόγου; Ιδέες εναντίον ζωής; Λαός με πλούσια αρχαία μυθολογία. Κάποιοι βάλθηκαν να περάσουν και στη νεοελληνική… Καλή χρονιά σε όλους!

πηγή: http://religiousnet.blogspot.com

***

Λόγος διαλλαγής τοις εν Χριστώ αδελφοίς

του Κώστα Νούση

Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν.

Δεν υπάρχει ίσως ωραιοτέρα συμπύκνωση και σύνθεση του ορθοδόξου δόγματος και ζωής σε μία μικρή φράση. Το δόγμα είναι πρωτίστως βεβιωμένη εμπειρία και τούμπαλιν οδηγεί στην ορθόδοξη θεωτική εμπειρία, όπερ και η ουσία της εν Χριστώ πνευματικής ζωής.

Εάν έχω πάσαν την πίστιν και πάσαν την ακρίβειαν του δόγματος, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον, προειδοποιεί ο απόστολος των εθνών. Η απόδειξη και πάλι είναι η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. Ιερείς ορθοδοξότατοι, καθ’ημέραν σχεδόν κοινωνούντες Σάρκα Θεού και εν τέλει ουδέν ποιούντες, τουναντίον δε πόρρω απέχοντες της αγιότητας, συνηθέστατα και της στοιχειώδους ανθρωπιάς. Ανέφερα κληρικούς πρωτίστως, διότι εκ θέσεως και μόνο «αναγκάζονται» να εγγίζουν συχνότερα Χριστό. Αλλά τα ίδια και οι απλοί πιστοί. Διότι το δόγμα δε λειτουργεί μαγικά. Δε σώζει η πίστη μόνο ούτε τα έργα, αλλά ο συνδυασμός τους εν ταπεινώσει και αγάπη, λέξεις κενές αντικρύσματος στη ζωή του σύγχρονου ευσεβιστή αλλά και εκκοσμικευμένου χριστιανού.

Λέξεις χαμένες δηλούσαι τη χαμένη ουσία. Λέμε ο «άγιος τάδε» για τους επισκόπους. Λέμε «τα άγια τοις αγίοις» για όλους τους χριστιανούς. Αποκαλούμε τους αρχιμανδρίτες πανοσιολογιότατους. Αδέρφια αλληλοπροσφωνούμεθα και αισθανόμεθα ξένοι. Μπορώ να φέρω αμέτρητα παραδείγματα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές: μετατρέψαμε την εκκλησία από κοινωνία προσώπων εν Θεώ και ζωντανό εργαστήρι αγιότητος σε μουσειακό ιστορικό μνημείο. Αυταπατώμεθα και αλληλοεμπαιζόμεθα σε ένα ανίερο παίγνιο υποκρισίας στο οποίο συμφωνήσαμε με το νόμο της σιωπής να μη θίξουμε το νέο status quo : την εξορία του Χριστού από τη ζωή μας, ειδικά στις δυτικές κοινωνίες αλλά και στη χώρα μας σε καταθλιπτικό σημείο. Μάλιστα εμείς οι εν πολλοίς ειδωλολάτρες νεοέλληνες χριστιανοί επαναλαμβάνουμε τα τελευταία έτη και το αρχαίο αμάρτημα των Ιουδαίων: την απόκτηση της ψευδαίσθησης του νέου περιούσιου αυτάρκους λαού, του αδιαφορούντος για τη μετάδοση του ευαγγελικού μηνύματος στον κόσμο, μάλιστα και ενοχλουμένου και ενισταμένου πολλάκις κατά τις προσπάθειες πραγμάτωσής της. Μίζερος και αγενής λαός απολωλώς συν τη ορθοδόξω ευλαβεία και την ευρωπαϊκή ευγένεια (γέρων Παΐσιος).

Η εκκίνησή μου θα γίνει από τον όρο οικουμενισμός. Μια νέα εφευρεθείσα λέξη σημαίνουσα το συγκρητισμό. Μια άστοχη λέξη όμως, διότι διαβάλλει το ιεραποστολικό οικουμενικό πνεύμα του χριστιανισμού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19). Αλλά το είπαμε: εψύγη η αγάπη των πολλών και διέστρεψε και τις θεάρεστες λέξεις και έννοιες.

Όχι μόνο αυτές όμως. Αλλά και οι λειτουργίες του εκκλησιαστικού σώματος ανετράπησαν, αποτελούσαι λεκτικό απολίθωμα της εκκλησιαστικής προϊστορικής δομής και ευταξίας. Η εν είδει παπικής αυθεντία ενός εκάστου αμφισβητεί ολοένα και συχνότερα ανοιχτά την κατά τάξιν ηγεσία, κινείται διορθωτικά και διδασκαλικά και επιθυμεί να την υποκαταστήσει. Ο ταπεινός «εφ’ ω ετάχθη έκαστος» αγώνας θεωρείται αδυναμία, δειλία και προδοσία. Η αποστολική προτροπή «πάντα κατά τάξιν και ευσχημόνως γινέσθω» (Α’ Κορ. ιδ’ 40) μας αφήνει ανάλγητους.

Το μείζον: η πνευματική ζωή ανήκει στο χώρο του ευχολογίου και του ονειρικού απωθημένου. Αμφιβάλλω, και το λέω μετά λύπης, για το πόσοι όντως ιλιγγιούν για την κινδυνεύουσα πίστη μας περισσότερο από την κατά το μάλλον ή ήττον υποσυνείδητη επιθυμία της αυτοπροβολής. Το εγώ ενίοτε είναι τόσο δαιμονικό που παίρνει τεχνηέντως τη θέση της ίδιας της κατά δόκησιν ή και αληθεία διακυβευομένης ορθοδοξίας. Πόσοι εφορμούν σε ένα εξωτερικό πόλεμο, κυρίως λόγω ελλείμματος του αντίστοιχου οφειλομένου και όντως επιβεβλημένου και συμφέροντος εσωτερικού;

Είναι καλά κεκρυμμένοι οι εκ δεξιών πειρασμοί σε προσπάθειες ηρωοποίησης μέσω πνευματικών αγώνων και πάντα υφίσταται ένας πανάρχαιος πειρασμός του χριστιανού όλων των εποχών: η με ανθρώπινα μέσα μάχη κατά του κακού εν αντιθέσει με το θυσιαστικό και φαινομενικά ηττημένο προφίλ της εκκλησίας εν τω κόσμω τούτω. Η εκκλησία μάχεται πνευματικά κατά βάση και η μεγάλη και τελική της δικαίωση και επικράτηση επί των εχθρών της θα γίνει ορατή μετά την παρέλευση του σχήματος του κόσμου τούτου. Σε ειδικές βέβαια και με μέγιστη διάκριση περιπτώσεις προβαίνει και σε πιο «μαχητικές» ενέργειες. Ο κανόνας όμως είναι άλλος.

Λέει ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: «αν σκέφτεσαι κακό για τους ανθρώπους, αυτό σημαίνει πως μέσα σου ζει πονηρό πνεύμα και αυτό σου υποβάλλει πονηρές σκέψεις εναντίων των αδελφών. Ο Κύριος θέλει να αγαπούμε τον πλησίον. Και αν σκέφτεσαι για αυτόν πως ο Κύριος τον αγαπά, σημαίνει πως η αγάπη του Κυρίου είναι μαζί σου. Και αν σκέφτεσαι πως ο Κύριος αγαπά πολύ το πλάσμα του και συμπονείς και συ ο ίδιος κάθε κτίσμα και αγαπάς τους εχθρούς, ενώ τον εαυτό σου τον θεωρείς χειρότερον από όλους, αυτό σημαίνει ότι είναι μαζί σου η μεγάλη χάρη του Αγίου Πνεύματος» (κεφ. η Μετάνοια).

Ποιος τελικά είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της εκκλησίας; Οι χριστιανοί των εσχάτων, οι κατ’ όνομα και έχοντες μανία καταδιώξεως λόγω σαθρής πνευματικότητος. Ο πνευματικός νόμος επομένως δε λειτουργεί και πήραμε το νόμο στα χέρια μας. Τι θα δώσω, αν δεν έχω; Τι θα ομολογήσω, αν δεν το βιώνω; Θα ομολογήσω αυταπατώμενος εις μάτην για μένα πρωτίστως και κυρίως και εν συνεχεία θα προκαλέσω γενικότερη ταραχή άνευ ουσιαστικού αποτελέσματος. Μάλλον ακούγομαι ουτοπικός, αν και καταθέτω τα αυτονόητα. Ομολογία έργοις πρωτίστως και ουχί μόνον λόγοις. Αύτη εστίν η αληθής και αγία. Η εν Χριστώ ενότητα αποτελεί και αυτή σήμερα για τους πολλούς νεκρό γράμμα - ψιλό μνημείο σε λειτουργικά, αγιογραφικά και πατερικά κείμενα. Όμως θα οφείλαμε να βιώνουμε αυτό που έλεγε ο π. Πορφύριος: «όταν προσεύχεσαι για τους άλλους, δε θα λες ελέησον ημάς αλλά ελέησόν με».

Εν κατακλείδι θα ήθελα εν όψει και των εορτών να ζητήσω συγγνώμη αν πίκρανα ή έθιξα κάποιους υπερβαίνων τα όρια ενίοτε. Από την άλλη εύχομαι να προβληματίσω άπαντας τους εν Χριστώ αδελφούς μου σε όσα σημεία καλοπροαιρέτως κύπτοντας έκαστος διαπιστώσει αλήθειες, έστω και οδυνηρές. Έχω τη γνώμη, η οποία πηγάζει από την ορθόδοξη παράδοση, ότι οιαδήποτε ενέργεια απάγουσα εμφανώς ή αφανώς σε σχίσμα συνιστά πνευματική πλάνη. Και όπως όλες οι αντίστοιχες πλάνες είναι εκ φύσεως λεπτοτάτη, δυναμένη πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Οι καιροί ου μενετοί. Ενωμένοι μόνο και συναγμένοι γύρω από το φοβερό θυσιαστήριο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα δεινά. « Υπάρχουν άνθρωποι που εύχονται για τους εχθρούς τους ή για τους εχθρούς της Εκκλησίας την απώλεια και τα βάσανα στη φωτιά της κολάσεως. Σκέφτονται έτσι, γιατί δεν εδιδάχθηκαν από το Άγιο Πνεύμα την αγάπη του Θεού. Όποιος την εδιδάχθηκε πραγματικά, αυτός χύνει δάκρυα για όλο τον κόσμο.

Λέγεις ότι είναι κακούργος και ας καεί στη φωτιά του άδη. Σε ερωτώ όμως: αν ο Θεός δώσει σε σένα μια καλή θέση στον παράδεισο και δεις πεταμένο στις φλόγες εκείνον για τον οποίο τα ευχόσουν αυτά, άραγε δεν θα λυπηθείς τότε γι’ αυτόν, όποιος και αν ήταν, έστω και εχθρός της Εκκλησίας; Ή μήπως έχεις καρδιά από σίδερο; Στον παράδεισο όμως δεν χρειάζεται σίδερο. Εκεί χρειάζεται ταπείνωση και αγάπη Χριστού, η οποία σπλαγχνίζεται τους πάντες.

Όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς, σ’ αυτόν δεν έχει κατοικήσει ακόμη η χάρη του Θεού.

Ελεήμων Κύριε, δίδαξέ μας με το Πνεύμα σου το Άγιο να αγαπούμε τους εχθρούς και να προσευχόμαστε με δάκρυα για αυτούς. Κύριε, δώσε Πνεύμα Άγιο στη γη, για να σε γνωρίσουν όλοι οι λαοί και να μάθουν την αγάπη Σου» (Άγιος Σιλουανός, λόγος περί Δίψας Θεού). Είθε το άκτιστο φως που σκορπίστηκε στην κτίση το βράδυ της γέννησης του Σωτήρος να θεραπεύσει τα εκκλησιαστικά και προσωπικά εκάστου ασθενήματα. Αμήν.

Λάρισα, 23/12/2009

http://religiousnet.blogspot.com/2009/12/blog-post_8484.html

***

Επίλογος κατά νεοσυμβολιστών ή σύγκρουση θεολογικών γενεών

τoυ Κώστα Νούση

 Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

 «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η’ 32). Ο Χριστός ως Θεός και δημιουργός του σύμπαντος κόσμου είναι ταυτόχρονα και στοργικός Πατέρας των πάντων και πλήρης αγάπης, επιεικείας και ευγενείας. Το πνεύμα του είναι έμπλεον χαράς και ελευθερίας. Το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος στην περιγραφή των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος: « ο δε καρπός του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη… μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες» (Γαλ. ε’ 22,26). Η ελευθερία αυτή ήρθε σε άμεση σύγκρουση με την ιουδαϊκή πιεστική νομική θρησκευτική κατάσταση που διεδέχθη. Ο απόστολος των εθνών μάλιστα, εκπρόσωπος του «ανανεωτικού» χριστιανικού πνεύματος το οποίο αντικατέστησε μεθ’ ορμής και δια συγκρούσεως το προηγηθέν ιουδαϊκό νομικό πνεύμα, δε δίστασε να έρθει σε ρήξη με ηγετικά στελέχη – μαθητές του ίδιου του Ιησού, ήταν όμως ανυποχώρητος.

Η επανάληψη της αντιπαράθεσης των θεολογικών νοοτροπιών είναι διαχρονική και θέτει πάντοτε ένα καυτό ζήτημα προς επίλυση και διευκρίνιση: την ορθή προβολή της θείας ζωής που έφερε ο Θεάνθρωπος με την αποκάλυψή του και τον τρόπο πραγμάτωσής της από τους ανθρώπους στη ρεαλιστική βάση της καθημερινότητας της εκάστοτε εποχής. Ομιλούμε δηλαδή περί αληθείας των πραγμάτων και κοσμοθεωρίας ουχί φιλολογικής αλλά εξ αυτής ταύτης της φύσεώς της υποδειγματικής συμπάσης της ανθρώπινης ζωής και συμπεριφοράς εκάστου. Μιλούμε περί ζωής και όχι περί ιδεολογημάτων. Για αυτό και οι όντως θεολόγοι εκάστης εκκλησιαστικής περιόδου εγίνοντο δυσάρεστοι εκ της ατέγκτου - ως εφαίνετο - στάσεώς τους. Οι ίδιοι όμως εγνώριζαν το μονόδρομο της αληθείας και δεν προετίθεντο σε καμιά περίπτωση να υπαναχωρήσουν. Δηλαδή εκπτώσεις στην ελευθερία που έφερε ο Θεός στο γένος μας δεν τις ανέχονται επ’ ουδενί. Αν είναι να καταστούμε και πάλι ανελεύθερα τραγικά όντα, είναι προτιμότερο να επιστρέψουμε στην ειδωλολατρία.

Η ορθόδοξη θεολογία έχει την ιδιαιτερότητα πως δεν είναι ψιλή επιστήμη. Συνάπτεται άρρηκτα με τη ζωή του εκκλησιαστικού σώματος εντός ορατών ενσάρκων ιστορικών κοινοτήτων. Οπότε ο θεολόγος οφείλει να βιώνει τα υπ’ αυτού λεχθέντα και αναλυθέντα και μάλιστα όσο το δυνατό πληρέστερα. Δηλαδή οφείλει να είναι άγιος. Όπως ξεκάθαρα αναφέρει και η περιβόητος φράση: « ει θεολόγος ει, αληθώς προσεύξη και ει αληθώς προσεύχη, θεολόγος ει» (όσιος Νείλος). Τι βλέπουμε όμως στα αποκαλυπτικά χρόνια που διανύουμε; Τη συνεχή διάσταση θεολογίας και αγιότητας. Όλο και σμικρύνεται ο αριθμός των εκφραστών του ορθοδόξου πνεύματος που να συνδυάζει αρμονικά τις δυο αυτές παραμέτρους της εν λόγω επιστήμης. Αλλά και σε όσους εφάπτονται τα δυο ταύτα ολοένα και μειώνεται το εύρος της συνάρμοσης αμφοτέρων των βασικών αυτών χαρακτηριστικών. Ο αμέτρητος περιπτωσιολογικός συνδυασμός των ποσοστών συναρμογής τους γεννά και τους αντίστοιχους θεολογικούς εκπροσώπους εκάστης γενεάς.

Συναντάμε ως μια εναρκτική θεώρηση ολοένα και περισσότερους λογοτέχνες- έως και αθέους- θεολόγους που καταμαρτυρεί το εμφανέστατο θεολογικό έλλειμμα της εποχής, το οποίο θα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο, και είναι ξεκάθαρο ότι πηγάζει από το οικτρό ξεσυνταίριασμα των δυο αυτών συστατικών του γνήσιου ορθοδόξου θεολόγου. Αλλά τούμπαλιν μπορείς να δεις και μια άλλη μορφή θεολογικής ημιμάθειας, όταν κάποιοι μπερδεύουν την ελλιπή ή και ανύπαρκτη θεολογική κατάρτιση με τον καλοπροαίρετο - ή και τον αντίθετό του - ζήλο για την πίστη τους. Το πιο εκτρωματικό προέρχεται από την τελευταία περίπτωση, όταν τα άτομα αυτά έχουν και καταφανές έλλειμμα πνευματικότητας, οπότε η εσχάτη πλάνη καθίσταται χείρων της πρώτης. Αυτό άλλωστε συναντάμε και στις πρωτοφανείς κινήσεις γραπτής αναδιατύπωσης της πίστης μας, όταν τα άτομα της τελευταίας αυτής κατηγορίας «θεολόγων» μαίνονται εξωτερικεύοντας την πνευματική τους γυμνότητα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά έλλειψη αγάπης. Και όπως είπε ο Χριστός, τον οποίο μας εξαπατούν και αυταπατώνται ότι υπερασπίζονται, η αγάπη είναι το βασικό διακριτικό των μαθητών του.

Αξιοθρήνητοι εραστές παλαίμαχων θεολόγων και θεολογικών ρευμάτων και λιμναζουσών νοοτροπιών άλλων εποχών προβαίνουν σε ανεπιτυχείς προσπάθειες αναβίωσής τους και προσαρμογής στα σύγχρονα δεδομένα, λες και θεολογίες «καντιωτικού και οργανωσιακού τύπου» διεκδικούν την τελειότητα της ορθοδόξου έκφρασης. Επικίνδυνοι όμως δικτάτορες του πνεύματος γενόμενοι πολλοί εξ αυτών, όταν προσπαθούν να επιβληθούν παντί τρόπω, όπως οι περιπτώσεις ιερέων εκδιδόντων φιρμάνια αφορισμού σε πνευματικά τους τέκνα όχι επί αιρέσεως - τότε ίσως είχαν κάποιο άλλοθι - αλλά επιβάλλοντας – αντί να εμπνέουν - υπακοή στην προσωπική και μόνο γνώμη τους, ενέργειες βεβαίως που δείχνουν περίτρανα την έμμεση παραδοχή της ήττας τους και το μεγαλείο της μετατροπής υπ’ αυτών της πνευματικής πατρότητας σε τρομοκρατία συνειδήσεων.

Τα άκρα είναι του διαβόλου, λένε οι πατέρες, και φυσικά ισχύει και εν προκειμένω. Η υπερβολική μόρφωση και οίηση οδηγεί σε αθεΐα και αιρέσεις, όπως φαίνεται από άπειρα ιστορικά παραδείγματα και στις μέρες μας τελευταία με περιπτώσεις αμφισβήτησης υπό εμβριθών θεολόγων-ρασοφόρων και αυτής ταύτης της θεότητας του Χριστού (αρειανικό παράλληλο).

Ένα άλλο θλιβερό καινοφανές φαινόμενο στη σημερινή θεολογία προερχόμενο από την υπερτροφική ανάπτυξη του μορφωτικού επιπέδου του θεολόγου επιστήμονα εις βάρος του ορθοδόξου βιώματος είναι η λογοτεχνοποίηση της θεολογίας. Ποιητικά φληναφήματα, στεγνές ιστοριογραφίες, στείρες και κακόγουστες αγιογραφοπατερικές επαναλήψεις, κενά λόγια χωρίς Πνεύμα, τουτέστιν έπεα πτερόεντα εις τον αέρα διαλυόμενα μη έχοντα την οφειλομένη εξ αυτών πνευματική ωφέλεια του εκκλησιαστικού σώματος. Οι ανήκοντες όμως στην κατηγορία αυτή συνήθως γίνονται αληθέστεροι εκφραστές του θεολογικού πνεύματος στην εποχή μας, διότι έστω και τεχνικά και όχι ουσιαστικά μεταφέρουν το λόγο του Θεού στη γλώσσα του σύγχρονου ανθρώπου.

Το τραγελαφικό προέρχεται από την κατηγορία των αγραμμάτων ή ολιγογραμμάτων θεολογούντων και φυσικά μη εχόντων πνευματικό επίπεδο και αγιότητα, οι οποίοι και διαστρέφουν θεολογικά ζητήματα και δυσφημούν το χριστιανισμό λόγοις τε και έργοις. Παραδειγματολογώντας και πάλι αφορμής δοθείσης εκ των νεοομολογητικών τάσεων των καιρών θα αναφερθώ ενδεικτικά στο θέμα θεολογικών όρων, αοριστολογικής προελεύσεως και περιεχομένου, νεόκοπων και καινοτρόπως προσφάτως κατασκευασθέντων και διατυπωθέντων. Ο όρος ας πούμε οικουμενισμός και τα παράγωγά του. Πλήρης σύγχυση. Ορολογίες μάλλον συνθηματολογικές εν είδει θεολογικών γκράφιτι προς εντυπωσιασμόν χρώμενες. Η βαπτισματική θεολογία που ακούγεται κατά κόρον και δη από αξιόλογους θεολόγους; Τι ακριβώς εστίν; Η πράξη της εκκλησίας δηλοί τη σχετικότητα των δικών μας ενεργειών και την απόλυτη εξουσία του Θεού. Όλοι γνωρίζουμε την ακρίβεια περί του ορθοδόξου βαπτίσματος και τις διάφορες ερμηνείες της εν τω Πηδαλίω. Εν προκειμένω όμως ερωτώ: οι βαπτισμένοι στο όνομα της αγίας Τριάδος ετερόδοξοι και δεκτοί γενόμενοι με απλό χρίσμα ή και χωρίς αυτό με απλή έγγραφη ομολογία είναι λιγότερο ορθόδοξοι από τους επαναβαπτισθέντας;

Τους σχισματικούς ΓΟΧ επανερχομένους στην εκκλησία πρέπει να τους αναβαπτίζουμε, να τους αναμυρώνουμε ή αρκεί μια απλή εξομολόγηση; Να μνημονεύσω λίαν πρόσφατο εκκλησιαστικό παρατράγουδο σε ελλαδική μητρόπολη που απεκαλύφθη μετά από χρόνια αχειροτόνητος ιερέας και η εκκλησιαστική αρχή επικύρωσε όλα τα υπ’ αυτού έως τότε τελούμενα μυστήρια αφήνοντας πάλι στη διακριτική ευχέρεια και συνείδηση εκάστου αν θα προβεί σε επανατελέσεις; Άλλη ερώτηση: το αεροβάπτισμα είναι πλήρες ή μισό βάπτισμα; Όταν στα παιδάκια, που σε καθημερινό παιδικό παιχνίδι βάπτισε ο μικρός τότε άγιος Αθανάσιος, θεώρησε ο επίσκοπος μακρόθεν ιστάμενος ότι κατήλθε η Χάρις και έτσι επισφράγισε τις βαπτίσεις εκείνες, πώς άραγε εξηγείται αυτό; Ας μας απαντήσουν σε αυτά πρώτα - μάλλον ας ξεκαθαρισθούν συνοδικώς και τελεσιδίκως ταύτα - και μετά συζητάμε αφενός τον ακριβή προσδιορισμό του εν λόγω ορισμού και αφετέρου την αποδοχή του εκ μέρους της εκκλησιαστικής πρακτικής. Οι μεταμοσχεύσεις και η δωρεά οργάνων; Είναι επιτρεπτά και αν όχι γιατί; Πώς μερικοί βιάζονται να μιλήσουν για τον εγκεφαλικό θάνατο αγνοώντας τη σύγχρονη ιατρική και τους εκκλησιαστικούς αρμόδιους επί θεμάτων βιοηθικής; Αυτά όλα, αν δε δείχνουν θεολογική άγνοια εκ μέρους ενίων, σίγουρα μαρτυρούν θεολογική προχειρότητα και ανωριμότητα έως επικινδυνότητα.

Στη χώρα μας είναι πολλές οι θεολογικές εμμονές και τα σχολαστικά κατάλοιπα και ακόμα απαλλασσόμεθα εξ αυτών με βραδείς ρυθμούς. Από την άλλη η θεολογική επιστήμη λόγω του θεωρητικού της κυρίως χαρακτήρα πλέον, αφού σχεδόν χάθηκε η αγιότητα του βίου, κατέστη χώρος αυτοσχεδιασμού, προχειρότητας και πειραματισμού πάντων των εις το εκκλησιαστικό γεγονός ολίγον περισσότερο μετεχόντων. Βλέπουμε λοιπόν μια έξαρση επιθετικότητας παραδοσιολατρών κατά νεωτεριστών - άλλοι κατακρεουργημένοι όροι – και το φαιδρό φαινόμενο της αγιοποίησής τους υπό του ευσεβιστικού πληρώματος εκ παραλλήλου με τον αφορισμό των αντιφρονούντων. Μας έρχονται στο νου οι ανόητες και εμπαθέστατες προ ετών σπιλώσεις κατά «συντηρητικότατου» στη ζωή του θεολόγου επί τη καταγγελία νεονικολαϊτισμού και νεορθοδοξίας. Και πάλι αντεπιστημονική και πλήρους φαντασίας χρήση όρων με μόνο στόχο την κατασυκοφάντηση της αντικειμένης γνώμης. Αυτή όμως η εγκληματική θεολογική αγραμματοσύνη - σε νου και καρδιά - και εσωστρέφεια πόσους έχει απομακρύνει από την εκκλησία και πόσο ασυγκίνητη και ανυποψίαστη συντηρεί τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας επί των σοβαρότατων υπαρξιακών θεολογικών ζητημάτων; Έχουν καταλάβει μερικοί πόσο αδιάφοροι είναι για την υπόλοιπη κοινωνία; Αυτάρκεις ηγετίσκοι όμως στις σέκτες τους πλανώντες και πλανώμενοι… Ο πνευματικός λοιπόν αυτός αλληθωρισμός από τον οποίο πάσχουν τόσα «ευλαβή βλαμμένα» - κατά γερο Παΐσιο - μέλη της ορθοδόξου εν Ελλάδι εκκλησίας πότε θα αρχίσει να θεραπεύεται, ώστε να δούμε ότι μέρα με τη μέρα αυτοσυρρικνωνόμαστε ανησυχητικά και πως περνάμε δραματικά απαρατήρητοι από τους πλείστους όσους πλησίον μας;

Μπορεί σήμερα να μιλήσει θεολόγος σε άλλη γλώσσα πλην της εποχής μας, τουτέστιν τη γλώσσα της πατερικής παράδοσης εν συνδυασμώ με εκείνη της τέχνης, της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας, της φυσικής, της ιατρικής, της βιολογίας, της αστρονομίας αλλά και πάσης άλλης επιστήμης; Μπορεί να έχει μορφωτικό χαμηλό; Πώς θα σταθεί και ποιον θα πείσει; Πιθανώς ολίγιστους γραφικούς; Μερικές γιαγιούλες; Το δυσάρεστο είναι ότι δεν έχουν αγιότητα αληθινή με την οποία θα έπειθαν και αγράμματοι όντες. Και όμως προβάλλονται και δοξάζονται κάποιοι αποστεωμένοι νόες διατηρητέοι που με το στείρο μηρυκασμό πατερικών φράσεων - μη βιωθέντων και αφομοιωθέντων υπ’ αυτών - δοκούσι ότι διατηρούν ανόθευτη την ορθοδοξία και ταυτόχρονα άκοντες μαρτυρούντες τα σαθρά θεμέλια της προσωπικής πίστης τους, εφόσον τρομοκρατούνται να διαλεχθούν επί ίσοις όροις με το σύγχρονο άνθρωπο - τον αλλόδοξο, ετερόδοξο, αλλόθρησκο, άθρησκο, αγνωστικιστή, αδιάφορο, μπερδεμένο, νέο, ναρκομανή και πάει λέγοντας - και τα νέα δεδομένα των καιρών που ως χείμαρρος σαρώνουν τα πάντα και διαρκώς αλλάζουν μορφές. Φοβάται όμως η αλήθεια του Χριστού να διαλεχθεί με οτιδήποτε; Από τι, στα αλήθεια, κινδυνεύει η αλήθεια-Χριστός και η περί αυτόν θεολογία; «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ’ 6) και «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ’ 8). Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλα αυτά που σκιάζονται είναι και αυτά δημιουργήματα του ίδιου Θεού τον οποίο έκλεισαν στους τοίχους των αιθουσών και ναών τους, για να τον διαφυλάξουν αλώβητο από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και εκκοσμίκευσης.

Εν τέλει σε κάθε εποχή δυο θεολογικές γενιές συγκρούονται. Η αληθινή - ή η προς αυτήν τείνουσα - που εκφράζει το Χριστό σε κάθε χρονική περίοδο και τόπο με τα σύγχρονα εκάστοτε δεδομένα εν συνδυασμώ με τη θεία Χάρη, διότι η εκκλησία ως σώμα Χριστού είναι ζωντανός οργανισμός και εξελίσσεται εσχατολογικώς αενάως, οπότε αυτομάτως καταδικάζει την ετέρα γενεά θεολογούντων: των δειλών συντηρητικών, και πιστών απλών και δια εγγράφων πιστοποιητικών θεολόγων, οι οποίοι έντρομοι γεγόνασι στην ιδέα και μόνον ότι έφαγαν μια ολάκερη ζωή σε μια θρησκεία που ίσως δεν είναι τόσο ισχυρή όσο διά κραυγών και πατερικών παπαγαλισμών προσπαθούν να πείσουν εαυτούς – πρωτίστως - και αλλήλους. Στην Εκκλησία μας όμως δεν υπάρχει απελπισία. Η θεία Χάρις η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα μπορεί να καλύψει τον απολεσθέντα χρόνο για όλους μας. Αρκεί να την ανακαλύψουμε και να την κάνουμε κτήμα μας. Και ο τρόπος είναι ένας: η μετάνοια.

Ο Χριστός ήρθε να θεώσει τον άνθρωπο και να εξαγιάσει και το ελαχιστότερο κομμάτι «ύλης» της αχανούς του δημιουργίας. Μερικοί ακόμα ζουν στο μεσαιωνικό και αρχαίο στατικό κλειστό σύμπαν, αλλά όπως η ρωμαιοκαθολική εκκλησία, θα αναγκαστούν κάποια στιγμή από την ορμή των γεγονότων - και για να μην τους κλείσουν σε ψυχιατρεία - να αφυπνισθούν και να επαναπροσδιορισθούν. Τότε θα εισέλθουν όντως στην «επίγεια άκτιστη εκκλησία του Χριστού» (γέρων Πορφύριος) και θα καταλάβουν ότι χάνονται εύκολα οι πολύτιμες ώρες της ζωής σε μωρολογίες, μάταιες διαμάχες και ανωριμότητες, ενώ κατά Ιησούν Χριστόν «ενός εστί χρεία» (Λουκ. ι’ 42). Μοναχική και ολιγάριθμη - μη φοβού το μικρόν ποίμνιον - παραμένει σε κάθε ιστορική περίοδο η όντως ούσα θεολογική γενεά, αυτή των τέκνων του Θεού των την θείαν υιοθεσίαν απολαμβανόντων εν τη μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού: εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν, ως και τινες των καθ’ υμάς ποιητών ειρήκασι’ τού γαρ και γένος εσμέν» (Πραξ. ιζ’ 28).

Λάρισα, 2/1/2010

Υ.Γ. Είναι γνωστή η ιστορία του σήμερον εορτάζοντος μεγάλου ρώσου αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ με την επίσκεψη σε αυτόν ενός θεολόγου της εποχής του. Παρετήρησε για αυτόν ο άγιος: «Και εγώ γνωρίζω ότι είναι επιτήδειος στο να συνθέτει κηρύγματα. Το να διδάσκεις τους άλλους είναι τόσο εύκολο, όσο το να ρίχνεις πέτρες από ένα καμπαναριό. Το να εφαρμόζεις όμως όσα διδάσκεις, αυτό είναι σαν να ανεβάζεις τις πέτρες εκεί πάνω. Τόσο διαφέρει η διδασκαλία από την εφαρμογή» (Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου). Ας προσέχουν τινες νεοθεολογίσκοι «διδάσκαλοι του γένους», που συχνά πυκνά αναφέρονται - ζηλούντες θέσιν διαδόχων - στον όντως μέγα εν προκειμένω άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, πού ακριβώς πετροβολούν, διότι μερικά βόλια τους δεν πετυχαίνουν μόνον αλλοδόξους αλλά διαλανθάνουν πορεία και προς ομοδόξους αδελφούς τους.

πηγή: http://theology-xaris.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

***

Περί της Η' Οικουμενικής Συνόδου

του Κώστα Νούση

Φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ

Με αφορμή το διενεργούμενο διάλογο για την αυτονόητη διευκρίνιση του αν είναι ο παπισμός αίρεση ή όχι, θα ήθελα να καταθέσω αρχικά ότι δεν είδα στα γραφόμενα του κ. Ανδρεόπουλου κάποιο σημείο στο οποίο να χαρακτηρίζει ο ίδιος προσωπικά ως μη αιρετική ή σχισματική τη Ρ/Κ εκκλησία (τεχνικός όρος εδώ, για να μην προτρέξουν τινές να με επαναχρίσουν οικουμενιστή).

Στην ορθόθοξη αντισχολαστική μας θεολογία δυστυχώς έχουν παλαιόθεν παρεισφρήσει πολλές εκ δύσεως σχολαστικές επιρροές - η γνωστή σχιζοφρένεια της εκκλησιαστικής μας ζωής και θεολογίας, κατά την οποία μαχόμεθα κατά δυτικών όντες εν πολλοίς πνευματικά τους μορφώματα - όπως για παράδειγμα ο κλειστός αριθμός των επτά μυστηρίων ( περιλαμβανομένου του ανθρωπίνου γάμου και ουχί του μετά Θεού, που είναι η μοναχική κουρά! ). Είναι σαφές ότι η θεότητα και η εκκλησιαστική ζωή δεν είναι δυνατό να περικλεισθούν σε οιαδήποτε αριθμητικά στεγανά ούτε σε συμβολικούς περιγραφικούς αριθμούς, όπως ο ανωτέρω. Μάλιστα και στον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης συναντάται η αρίθμηση σε επτά των μυστηρίων της εκκλησίας, χωρίς αυτό να μειώνει, εννοείται, τη θεοπνευστία του αγίου. Και το λέω διότι κατ’ αντιστοιχίαν και στην περί ογδόης οικουμενικής ύπαρξη διίστανται οι θέσεις. Κατά την ίδια λογική δεν είναι δυνατό να περικλειστεί η οικουμενική συνοδική έκφραση της εκκλησίας σε σχολαστικιστικά αριθμητικά σχήματα ούτε να αναλωνόμεθα σε έριδες περί πραγμάτων άνευ ιδιαιτέρας σημασίας.

Ποια όμως είναι η αλήθεια των πραγμάτων; Όπως κάθε ορθόδοξη επισκοπή και απλή ενορία συνιστά την όλη εκκλησία και δε μερίζεται η οικουμενική εκκλησία σε κατά τόπους ξέχωρες επισκοπές- εκκλησίες, και όπως επίσης σε εκάστη θεία λειτουργία είναι παρούσα η απανταχού εκκλησία παρισταμένων ιδία πάντων των τετελειωμένων αγίων και αγγέλων, κατά τον ίδιο τρόπο και εκάστη σύνοδος (συμπεριλαμβανομένων και των τοπικών) που συμπνέει με την εκκλησιαστική συνείδηση του ορθοδόξου πληρώματος έχει οικουμενικό χαρακτήρα – πράγμα που φαίνεται και στις αναφορές περί οικουμενικού χαρακτήρα της εν λόγω ογδόης. Η συμβατική αρίθμηση των οικουμενικών συνόδων σε επτά ερείδεται επί της θεολογίας των επτά ημερών των εικονιζόντων το παρόν σχήμα του κόσμου και μελλόντων αντικαταστήναι υπό της ογδόης και ανεσπέρου ημέρας. Στις επτά οικουμενικές συνοψίζεται η καταδίκη πασών των αιρέσεων των υπό του διαβόλου εφευρεθεισών στην ιστορική επί γης πορεία της εκκλησίας, οι οποίες σαφώς και με ετέρες μορφές ενεφανίσθησαν και μετά τη σύγκληση της συνόδου αυτής και θα εμφανισθούν έως της συντελείας του αιώνος. Πρόκειται άλλωστε για την ομοουσιότητα όλων των αμαρτιών. Λέει χαρακτηριστικά το δεύτερο τροπάριο της α’ ωδής του κανόνα των Αγίων Πατέρων της Ζ’ οικουμενικής συνόδου (ια’ Οκτωβρίου): «μείζων αρχήθεν αριθμών ο έβδομος. Δημιουργίας και γαρ, της του Θεού πάσης, πρωτοτύπως γέγονεν, η παντελής κατάπαυσις, εις εβδόμην ημέραν. Και νυν πασών των αιρέσεων, λήξις εις ισάριθμον Σύνοδον».

Εν αντιθέτω περιπτώσει δημιουργείται πρόβλημα περί του αριθμού των μετά την Ζ’ συγκληθεισών συνόδων. Π.χ. δεν πρέπει να συναριθμηθούν στις οικουμενικές οι λίαν σημαντικές σύνοδοι του ιδ’ αιώνος αλλά και άλλες πανορθοδόξου κύρους μεταγενέστερες; Το ζητούμενο βέβαια αναφορικά με την διά σαφούς και ρητής νομοκανονικής πράξεως καταγγελία ως σχισματικής της παπικής εκκλησίας είναι πολύ απλό έως επουσιώδες, διότι δε χρειάζεται επίσημα αναγνωρισμένη ως Οικουμενική σύνοδος για να καταδικάσει τις αιρέσεις και ποικίλες κακοδοξίες της, οι οποίες είναι εξοφθάλμως πρόδηλες. Άλλωστε μια σχισματική εκκλησία είναι και αιρετική και αντιστρόφως. Για παράδειγμα οι εν Ελλάδι παλαιοεορτολογίτες που ανήγαγαν το θέμα των δεκατριών ημερών σε μείζον δογματικό ζήτημα, πράγμα που συνιστά αίρεση. Το παιχνίδι των λέξεων μεταξύ αιρέσεως και σχίσματος καταδεικνύει το ομοούσιο των φαινομένων αυτών.

Πώς σε τελική ανάλυση είναι δυνατό να γίνει ένωση με μια «χριστιανική εκκλησία» που θεωρεί στην αυγή του αιώνα μας ένα κοινό θνητό αλάθητο προκαλώντας το παγκόσμιο μειδίαμα; Πώς είναι δυνατό να ενωθείς με ανθρώπους που είναι πνευματομάχοι (Filioque: οι πνευματομαχικές αιρέσεις είχαν καταδικαστεί ήδη πριν την Ζ’ Οικουμενική – προφανώς λοιπόν και με βάση το προηγηθέν σκεπτικό δε χρειάζεται να βαπτισθεί ως η’ η σύνοδος του θ’ αιώνος για να καταδικάσει τον παπισμό); Πώς να θεωρήσεις ότι ενώθηκες με χριστιανούς που πιστεύουν ότι σωζόμεθα με κτιστές και όχι άκτιστες ενέργειες (αρειανισμός) ;

Ρώτησαν τον αββά Νεκτάριο, τον τελευταίο στάρετς της Όπτινα, αν είναι δυνατό να ελπίζει κανείς στην ένωση των εκκλησιών και απάντησε: «όχι! Μόνο μια οικουμενική σύνοδος ίσως μπορούσε να την πραγματοποιήσει, αλλά δε θα υπάρξουν άλλες οικουμενικές σύνοδοι. Έχουν γίνει ήδη επτά, σαν τα επτά μυστήρια. Για την εποχή μας ο αριθμός της πληρότητος είναι ο αριθμός επτά. Το οκτώ είναι ο αριθμός του μέλλοντος αιώνος. Μόνο μεμονωμένοι αιρετικοί της δύσεως θα επιστρέψουν και θα ενωθούν με την Εκκλησία μας» ( από το βιβλίο Όσιος Νεκτάριος, ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, εκδ. Σταυροπηγιακής και Συνοδικής Ι. Μονής Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος 2003).

Η στάση της Μίας (Ορθοδόξου) Εκκλησίας του Χριστού παραμένει, ως οφείλει, εκείνη της φιλοστόργου μητρός της εν αγάπη προσδοκούσης την επιστροφή των πλανεμένων υπό του διαβόλου τέκνων της. Μέχρι τότε αφήνει απλήρωτη τη θέση του επισκόπου Ρώμης σαν τον πατέρα που στέκεται στο παράθυρο καθ’ ημέραν αναμένων την επιστροφή του ασώτου υιού. Οι αντίθετες αυστηρές θέσεις ενίων μαρτυρούν ίσως δικανικό αλλά όχι μητρικό ένστικτο. Η Εκκλησία όμως είναι η αναγεννώσα μητέρα των πάντων στη ζωή του Τριαδικού Θεού.

Στο μεταξύ ο προκαθήμενος της ρωμαϊκής εκκλησίας διεκδικεί ακόμα το αλάθητό του, διαπράττοντας ήδη εν τη ιδία τη γενέσει του προβλήματος αυτού το μεγάλο σφάλμα του δοκείν ως αλάθητη τη θέση του αυτή!

Λάρισα, 26/12/2009

πηγή: http://theology-xaris.blogspot.com/2009/12/blog-post_26.html

***

                                     «Γέροντα Γρηγόριε, ευλόγησον»

                        Κώστας Νούσης προς αρχιμ. π. Γρηγόριο Χατζηνικολάου

Προς τον Ηγούμενον της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Ανω Γατζέας Βόλου (φωτ.) πανοσιολογιώτατον αρχιμανδρίτη π. Γρηγόριον Χατζηνικολάου, ο συνάδελφος φιλόλογος - θεολόγος Κώστας Νούσης απηύθυνε την ακόλουθη επιστολή:

«Γέροντα Γρηγόριε, ευλόγησον.

Η επιστολή μου αυτή έχει στόχο την αποκατάσταση της αλήθειας περί του πνευματικού μου πατρός π. Π., τον οποίο πιθανώς θα σκεφτούν κάποιοι ως υπεύθυνο για την όλη στάση μου και την επίσκεψή μου στο μοναστήρι σας την περασμένη σαρακοστή στην περί ου ο λόγος σύναξη. Ο εν λόγω αλλά και ο έτερος ιερεύς απλώς μου ζήτησαν εν πάση απλότητι να τους μεταφέρω με το αυτοκίνητό μου. Άλλωστε ποτέ στο παρελθόν δεν ανέφερα ότι είμαι υπέρμαχος κανενός, ούτε των πατριαρχικών ούτε των ενισταμένων στις ενέργειές τους.

Εν πάση ειλικρινεία σας αναφέρω ότι δεν πληρώνομαι από κανένα για τις απόψεις μου ( κάποιοι το σκέφτηκαν ) αλλά και ο γέροντάς μου δε γνώριζε ούτε στο ελάχιστο τη στάση που θα κρατούσα τις τελευταίες μέρες ούτε και τα γραπτά μου, τα οποία προέκυψαν μέσα από διαλόγους στο ίντερνετ που ούτε εγώ φανταζόμουν πως θα προέκυπταν. Θέλω να γνωρίζετε επίσης ότι με συκοφάντησαν δαιμονιωδώς επί προσωπικού τινες ενοχλούμενοι από τα λόγια μου (που με βάζει σε υποψίες για το ποιος κρύβεται πίσω από τις φαινομενικά καλές προθέσεις για κάθαρση των εκκλησιαστικών εκτροπών).

Η στάση μου είναι καρπός προσωπικής ελεύθερης επιλογής που προήλθε βλέποντας κυρίως την αντίστοιχη εκκλησιολογική συνείδηση και στάση συγχρόνων αγίων ( Πορφύριος, Παΐσιος, Ιάκωβος, Γέρων Ιωσήφ ο ησυχαστής, γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης και άλλοι) και όχι ερειδόμενος στην κατά τη γνώμη μου μαχητική διάθεση που θα προέκρινα με βάση την ιδιοσυγκρασία μου. Στα γραπτά μου ξεκίνησα αναφερόμενος γενικώς περί του φαινομένου του νεοφονταμενταλισμού αλλά προκληθείς έγραψα και κατά των υπογραψάντων. Θεωρώ ότι πολλούς από όσους περιγράφω σκληρά ταιριάζουν με τις αναλύσεις μου έστω και αν δεν το νιώθουν οι ίδιοι συνειδητά (αλλά υποσυνειδήτως ισχύει). Εννοείται πως στις σκληρές μου περιγραφές δε συγκαταλέγω εσάς και το γέροντά μου αλλά ούτε και πληθώρα αγνών πιστών που συμμετέχουν για ποικίλους λόγους.

Για την πιθανή απορία σας για ποιο λόγο δεν τον ρώτησα πριν προβώ στα προαναφερθέντα, σας λέω ότι δεν θεωρώ ότι ο πνευματικός πατέρας πρέπει να στερεί την ελευθερία έκφρασης κανενός παρεκτός της απαγόρευσης της αμαρτίας. Επίσης σε περίπτωση εκκλησιολογικής συνείδησης έχω την άποψη ότι προηγείται η ενότητα της εκκλησίας από τη γνώμη και του αγιότερου πνευματικού, της οποίας ενότητας θέλω να πιστεύω ότι είμαι υπέρμαχος. Διευκρινίζω ότι και αντιστρόφως καταδικάζω κάθε «υπακοή» σε υποχωρήσεις σε δογματικά θέματα, έστω και αν πρόκειται για αγγελική επιταγή. Το γενικό πνεύμα μου είναι: προτιμώ να «πλανώμαι» εν τη εκκλησία παρά να κινδυνεύω να εξέλθω αυτής για διάτρητους λόγους.

Εύχεσθε υπέρ εμού σε περίπτωση που πλανώμαι.

Κώστας Νούσης

Λάρισα 16-12-2009