***
Νεοφονταμεταλιστές εν δράσει
του Κώστα Νούση,
φιλολόγου - θεολόγου ΑΠΘ
O φονταμενταλισμός και ο ζηλωτισμός ως γεγονός ψυχολογικής αντίδρασης ανασφαλών και προβληματικών προσωπικοτήτων αλλά και ομαδικής ψυχολογικής υστερίας θρησκευτικών ομάδων δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο φυσικά. Απαντάται ιστορικώς συχνότατα αλλά και εμπειρικώς τον βιώνουν οι κοινωνίες σήμερα σε έντονο βαθμό επί καθημερινής βάσεως. Το πρόβλημα παρουσιάζεται κυρίως σε θρησκείες βίας, όπως το ισλάμ, αλλά εμείς θα θίξουμε ακροθιγώς το θέμα με τη μορφή που έχει στη δική μας “χριστιανική” χώρα.
Μας ενδιαφέρει επομένως εδώ η εκδήλωση των νοσηρών αυτών φαινομένων στα πλαίσια της ορθόδοξης εν Ελλάδι εκκλησίας στην τρέχουσα χιλιετία και με την ιδιάζουσα μορφή που λαμβάνει στις μέρες μας. Το περίεργο και οξύμωρο για τη χριστιανική μας εκκλησία είναι ότι αυτή αποτελεί ένα σώμα κατεξοχήν αγαπητικό και μαρτυρικό, παντελώς άσχετο με την πολεμική και βίαιη φύση των ζηλωτικών κινημάτων και τρόπων ζωής και αντίδρασης.
Το κακόηθες αυτό εκκλησιαστικό γεγονός αρχικά και βασικά εντοπίζεται στους γνωστούς ως παλαιοημερολογίτες ή Γ.Ο.Χ. οι οποίοι περιορίζουν το χριστιανικό μήνυμα και την κρίση του Θεού σε 13 μέρες και σε αληθή ή και φανταστικά ατοπήματα εκκλησιαστικών ηγετών. Αυτοί όμως αποτελούν μια ξεκάθαρη και περιχαρακωμένη ομάδα που εύκολα αυτοεξαιρείται και απομονώνεται από το αναστάσιμο σώμα του Χριστού και παραμένει στη μιζέρια της πνευματικής πτωχείας όλων των παρόμοιων θρησκευτικών σεκτών. Άλλοι τοιαύτης νοοτροπίας - αλλά με τη βούλα των «εντός της εκκλησίας» - είναι τα μέλη των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων. Το φαινόμενο όμως αναγεννάται με νέες επικίνδυνες μορφές, κυρίως λόγω της ασάφειάς τους και της κεκαλυμμένης ταυτότητάς τους. Είναι οι νεοφονταμενταλιστές υπερορθόδοξοι ιεράρχες, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί που εντοπίζουν συνεχώς εκπτώσεις του δόγματος σε όλες σχεδόν τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη και προορώσι εν οράματι την ήδη συντελεσθείσαν μετά των ρωμαιοκαθολικών ένωσιν!
Οι θεωρίες συνωμοσίας και οι εχθροί ελλοχεύουν παντού, με αποτέλεσμα η καχυποψία να μην τους αφήνει να ειρηνεύσουν ούτε στιγμή και να τους ξεσηκώνει σε ιερούς πολέμους για τα ιερά και όσια της πίστης και του γένους. Ανάμεσά τους συναντάς μεγάλη γκάμα ηλικιών και νοοτροπιών, κυρίως ιερείς που αποτελούν τους γεροντάδες καθοδηγητές του ευσεβούς λαού ωσάν έτεροι θεόδωροι στουδίτες και μάρκοι ευγενικοί. Όμως δεν είναι μόνο αυτοί οι τρόπον τινά φύλαρχοι και οι εξόφθαλμα γραφικοί τους ακόλουθοι. Είναι και άνθρωποι που δεν κινούν με τίποτε την υποψία του ζηλωτή αλλά συνήθως έχουν και σπουδαστικές περγαμηνές που τους παρέχουν το άλλοθι του σύγχρονου καλλιεργημένου φιλελεύθερου πνεύματος.
Πολλά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά τους σημεία, όπως η σκληροκαρδία, η δογματική κοσμοθεωρία και η πάσης φύσεως ιδεολογική και ψυχολογική ακαμψία με πλήθος εσωτερικών αγκυλώσεων και άκομψων συμπεριφορών. Φυσικά δεν πρέπει να παραλειφθεί ένα έντονο προσδιοριστικό τους, που είναι η εσχατολογία με ένα τεράστιο εύρος - από τον επικείμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο, την έλευση πείνας έως και τον ερχομό του αντιχρίστου. Η αιχμή του δόρατός τους τον τελευταίο καιρό είναι η συλλογή υπογραφών κατά των «οικουμενιστών» και των διαλόγων με τους ετεροδόξους, λες και οι καημένοι οι αλλόθρησκοι και αιρετικοί φταίνε στην πλειοψηφία για τη θρησκευτική τους επιλογή και λες και είναι τίποτε απόπαιδα του Θεού που δε δικαιούνται να ακούσουν ορθόδοξο λόγο.
Θαυμάζω τελευταία και μια ιερή αγανάκτηση των νεοζηλωτών κατά του νέου προγράμματος του Ρ/Σ της εκκλησίας, διότι τάχα μου είναι εκκοσμικευμένο. Εννοείται φυσικά πως όλοι αυτοί και αυτές οι κυρίες ζουν τόσο πνευματικά το υπόλοιπο εικοσιτετράωρο που ενοχλούνται από την παραφωνία του σταθμού της εκκλησίας… Έχουν λύσει τα πνευματικά τους ζητήματα, βρήκαν το Θεό και την αγιότητα και τώρα διορθώνουν και τον αρχιεπίσκοπο. Βασιλικότεροι του βασιλέως!
Η ένταση της υποκρισίας αυτής μου θυμίζει τα λόγια ενός μακαριστού γέροντα που καυτηρίαζε ένα συμπατριώτη του αρχιμανδρίτη, ο οποίος ήταν φοβερά σχολαστικός με το λειτουργικό τυπικό, άριστος γνώστης του, φοβερός εκκλησιαστικός ρήτωρ, δεινός ψάλτης αλλά και ομοφυλόφιλος! Φοβάμαι ότι αν ερχόταν ο Χριστός σήμερα, οι πιστοί αυτοί θα τον είχαν χαρακτηρίσει ως οικουμενιστή και πολλά άλλα συναφή, όπως τω καιρώ εκείνω τον κατηγόρησαν που συνέτρωγε με τελώνες και πόρνες.
Κοινός παρονομαστής όλων των προαναφερθέντων ζηλωτικών στάσεων ζωής, ενεργειών και ιδεολογικής τοποθέτησης είναι η στένωση του ευαγγελικού μηνύματος, η διαστροφή του λόγου του Θεού και της ίδιας της θεότητας και η δυσφήμηση του εκκλησιαστικού γεγονότος. Η διαστρέβλωση της εκκλησιαστικής ζωής με τη μετάλλαξη του χριστιανικού βίου σε ιδεολογία έχει ως υπόβαθρο την απουσία της θείας χάριτος και την έλλειψη πολλές φορές και της στοιχειώδους φυσικής αγάπης. Τα άτομα αυτά αγελοποιούνται και συναγελάζονται σε χώρους άγνωστους, ιδιωτικούς και αυθαίρετους, ιδιοκατασκευές μακράν του αληθούς εκκλησιαστικού οικοδομήματος πολλάκις. Θέλω εδώ να θυμίσω αφενός την πληροφορία που έλαβε εν προσευχή ο γερο Ιωσήφ ο ησυχαστής ότι η Εκκλησία είναι στην Κων/πολη, όταν ήταν με το μέρος των ζηλωτών, και αφετέρου μια ιστοριούλα με το γερο Πορφύριο που κάποτε τον επισκέφθηκαν γυναίκες με παντελόνι. Αυτός δεν τους έκανε καν υπόδειξη, ενώ κάποια πνευματικά του παιδιά εκείνη την ώρα εξανέστησαν βλέποντάς τες. Και ο γέροντας μετά είπε στους «ζηλωτές» εκείνους ότι «εγώ δεν είμαι τόσο αυστηρός όσο εσείς»! Πού φτάσαμε δηλαδή, να διορθώνουμε τους αγίους και την εκκλησία…
Βέβαια είναι φυσική συνέπεια του πνευματικού μας ελλείμματος να ασχολούμαστε με τους άλλους και τα κακώς κείμενα, ώστε να δικαιολογούμαστε μέσα μας για την πενία μας και να αυταπατώμεθα ότι έχουμε πνευματική ζωή, καταπνίγοντας τον έλεγχο της συνείδησης με σταυροφορίες ενάντια σε παπικούς και δικούς μας εκκλησιαστικούς «προδότες». Σε τελική ανάλυση είναι ένας τρόπος αυτοπροσδιορισμού και απόκτησης πνευματικής ταυτότητας μετά τη διάψευση των προσδοκιών που επέρχεται από μια κίβδηλη πνευματική ζωή. Είναι αδυσώπητος ο πνευματικός νόμος.
Ο Χριστός ήρθε στη γη να θεώσει τον άνθρωπο. Η συνειδητοποίηση του ύψιστου αυτού προορισμού δεν αφήνει το χρόνο της ζωής να καταναλωθεί σε πολυτέλειες ζηλωτικών εκτρόπων, αλλά σε υπερένταση μετανοίας για την προσωπική και του παγγενούς Αδάμ σωτηρία. Όταν οι μαθητές του Ιησού ζήτησαν την άδειά του να κατακαύσουν κάποιους αμαρτωλούς, ο πράος και ταπεινός Κύριος τους επανέφερε με τη φράση «ουκ οίδατε ποίου πνεύματός εστέ» (Λουκ. θ΄ 55). Είναι εύκολο να μάχεσαι αλλά αιματηρό να αγαπάς. Οι μαθητές όμως του Χριστού είναι και πρέπει σύμφωνα με το ευαγγέλιο να είναι άμαχοι (Τιτ. γ΄ 2). Ο αγώνας μας πρέπει να στρέφεται κατά των παθών και του διαβόλου και όχι κατά του αδερφού μας. Αυτός είναι ο ορισμός του αληθινού χριστιανού ζηλωτή, που καίγεται η καρδιά του ακόμη και για την άλογη κτίση, κατά την παράδοση των ασκητών της ερήμου, με αληθή ζήλο να εκκλησιασθεί όλη η δημιουργία και να μη χαθεί τίποτε, να σκορπισθεί παντού το φως της τριαδικής θεότητας. Ιδού ο ορθόδοξος ζήλος: ίνα τα πάντα εν ώσιν εις δόξαν Θεού. Αναρωτιέσαι ενίοτε αν πολλοί «ευσεβείς» χριστιανοί γύρω μας οσφράνθηκαν ποτέ έστω για μία και μόνο στιγμή στη ζωή τους τι είναι ο γνήσιος χριστιανισμός.
Ζήλος ου κατ’ επίγνωσιν. Ζηλούτε τα χαρίσματα τα πνευματικά. Ζηλούτε την αγάπη του Θεού και την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος. Ζηλούτε και την κόλαση, αρκεί να μπει στον παράδεισο ο πλησίον, είτε είναι πλανεμένος είτε αλλόθρησκος είτε εγκληματίας είτε οτιδήποτε φανταστεί κανείς… Η ζωή φεύγει και η Κρίση έρχεται. Μήπως είναι καιρός μετανοίας, περισυλλογής και προσευχής σε αντικατάσταση του ταραχώδους βίου και του ζηλωτικού ακτιβισμού; Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…
πηγή: http://religiousnet.blogspot.com/2009/12/o.html
***
Δευτερολογία περί Nεοζηλωτισμού
του Κώστα Νούση,
Φιλολόγου - Θεολόγου ΑΠΘ
Χάριν της αγάπης, της ελευθερίας του λόγου και της έμμεσης παράκλησης του κατ’ εμέ σπάνιου για τη θεολογική εμβρίθεια και προσφορά του στις μέρες μας θεολόγου κ. Ανδρεόπουλου θα δευτερολογήσω – απαντήσω σε μερικά σχόλια που έγιναν με αφορμή το άρθρο μου για το νεόκοπο φονταμενταλισμό. Θα ήθελα να εκφράσω αρχικά τη λύπη μου, διότι κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να εκβράσουν τη χολή - ζήλεια τους στον κ. Ανδρεόπουλο και να εξωτερικεύσουν φασιστικές νοοτροπίες άλλων εποχών, δυσφημίζοντας το όνομα του χριστιανού και δη του ορθόδοξου θεολόγου.
Θα ξεκινήσω με την αποκατάσταση της επιστημονικής αληθείας περί της ορολογίας. Ένας οιοσδήποτε επιστημονικός όρος (εδώ ο φονταμενταλισμός) μπορεί να μεταγραφεί σε κάθε άλλο επιστημονικό χώρο και πεδίο ασχέτως της προελεύσεώς του, αρκεί να επιτυγχάνει τον τεχνικό του σκοπό. Αναφορικά τώρα με το ποικιλότροπο υβρεολόγιο ενίων το μόνο που αποδεικνύει είναι η επιβεβαίωση των λόγων μου. Πρώτος εγώ θα ανακαλέσω αν μου γίνει μια συγκεκριμένη υπόδειξη και όχι όταν οι παρατηρήσεις στα λεγόμενά μου είναι σε επίπεδο ανώριμης συνθηματολογίας.
Επί της ουσίας τώρα: η παθογένεια του κάθε είδους ζηλωτισμού ερείδεται στο βασικό και
πρωτογενές πάθος της υπερηφανείας. Η υπεράσπιση του Θεού και της εκκλησίας μπορεί να γίνεται μόνο από «καθαρούς», όπως θεωρούν εαυτούς πλανώμενοι μερικοί, σε αντίθεση με τον «ακάθαρτο» και εκκοσμικευμένο κλήρο και λαό που δεν έχουν το ίδιο ποσό ευσέβειας. Τα αποτελέσματα της ψυχοπάθειας αυτής είναι οι εμμονές και η μανία καταδίωξης που οδηγούν μέχρι και το σχίσμα. Δυστυχώς καταφέρνει ο διάβολος να μας απομακρύνει από τη συναγωγή εις εαυτόν (=μετάνοια) προτρέποντάς μας σε δράσεις μη δοκιμασμένες στην ορθόδοξη παράδοση ως ασφαλείς δρόμοι προς τη σωτηρία. Η μεσσιανική νοοτροπία των οπαδών αυτών μιας θρησκειοποιμένης εκκλησίας μπορεί να ανήκει μόνο σε ανώριμους, πλανεμένους, αφελείς, επικίνδυνους ή και σχιζοφρενείς, αλλά όχι στον απλό και ταπεινό χριστιανό.
Οπαδοποίηση και γηπεδοποίηση των εκκλησιαστικών αγώνων οδηγεί μάλλον σε ψυχική εκτόνωση της άχαρης και ανούσιας ζωής πολλών και όχι στην επίλυση των προβλημάτων.
Σε τελική ανάλυση η υπεράσπιση του «αδύναμου» Θεού με ορατές ενέργειες είναι προτεσταντικής προελεύσεως, διότι αυτοί πιστεύουν ότι η σωτηρία εξαργυρώνεται και κατοχυρώνεται με χειροπιαστές αποδείξεις και έργα πίστης. Μάλλον αποδεικνύονται χαμένοι οι ασκητικοί αγώνες ερημιτών που άφησαν τα κοκαλάκια τους σε άνυδρους τόπους, άγνωστοι για πάντα σε όλους. Αυτοί ούτε ελεημοσύνες κάνανε ούτε διαμαρτυρίες κατά αιρετικών, όπως μερικοί αυτοδιορίζονται στις θέσεις αυτές των προασπιστών του Θεού. Καλύτερα να πιάναμε και εμείς μια ανάλογη πνευματική συχνότητα και ας μας έλεγαν και λίγο δειλούς και ριψάσπιδες οι αδερφοί μας, ο Θεός όμως θα χαιρόταν μάλλον. Εν ολίγοις λοιπόν οι ενέργειες αυτές μαρτυρούν την αγωνία κτήσης πνευματικής υπόστασης με υλικά (χονδροειδή και επικίνδυνα) μέσα και όχι με πνευματικά. Ίσως η αυταπάτη πως οι αγώνες αυτοί συνιστούν εχέγγυα σωτηρίας και ορθοδοξίας είναι μια απάτη δαιμονική που οδηγεί στην απώλεια ψυχών.
Και τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους, αναρωτιέται ο ποιητής. Τι θα κάνουμε αν δε γίνει η ένωση των εκκλησιών και δεν έρθει εντός των ημερών ο αντίχριστος; Πώς θα καλύψουμε το πνευματικό μας κενό χωρίς αυτές τις «πνευματικά πικάντικες» προσδοκίες; Θα σας δυσαρεστήσω μάλλον με τον προφητικό λόγο του πατρός Ζωσιμά, του τελευταίου στάρετς της Όπτινα, που προείπε σε πνευματικό του τέκνο ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει η ένωση των εκκλησιών μέχρι τη Δευτέρα παρουσία.
«Η Εκκλησία σώζει, δε σώζεται. Δεν έχουμε ανάγκη από μορφωμένους κληρικούς αλλά από αγίους». Είναι λόγια ρώσου επισκόπου ιερομάρτυρα επί κομμουνισμού. Αν μας διακατέχει το πνεύμα αυτό, τότε μάλλον θα πετύχουμε περισσότερα σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Εν κατακλείδι είναι προτιμότερο να μας «καταδικάσει» ο Χριστός που ακολουθήσαμε το δικό του παράδειγμα του πράου και ησύχιου βίου από τον ταραχώδη βίο των συγκρούσεων στις σύγχρονες εκκλησιαστικές αρένες, που επιμελώς κατασκευάζονται από δαίμονες και αυτόκλητους σωτήρες. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε και την πρόσφατη τοπική εκκλησιαστική διαμάχη, όπου κατέληξε σε Βατερλώ για όσους ονειρεύτηκαν την «κάθαρση» της εκκλησίας και την αποκατάσταση του εκκλησιαστικού δικαίου.
πηγή: http://theologylar.blogspot.com/2009/12/blog-post_06.html
***
Ατεκμηρίωτες και συκοφαντικές οι θέσεις του κ. Νούση
του Παναγιώτη Τελεβάντου
Φίλοι με παρέπεμψαν στην ιστοσελίδα του κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλου “Ιδιωτική οδός” για να διαβάσω άρθρο του κ. Νούση, το οποίο επιγράφεται “Νεοφονταμενταλιστές εν δράσει”.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΙΑΤΡΗΤΟ
Διαπίστωσα αμέσως ότι το άρθρο είναι επιστημονικά διάτρητο και παντελώς ατεκμηρίωτο. Προσπαθεί με Γιανναρική ορολογία και μεθοδολογία να απαξιώσει τις θέσεις των παραδοσιακών πιστών και να τις παρουσιάσει ως καρπό παράνοιας......
Με σχόλιο στην ιστοσελίδα που ανάρτησε το άρθρο του κ. Νούση, υπέδειξα τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα της προσέγγισής του. Στη δευτερολογία του, απάντησε ότι η χρήση ενός όρου από ένα κλάδο της επιστήμης στον άλλο είναι θεμιτή αν επιτυγχάνει το στόχο της.
Αλλά αυτό ακριβώς του επεσήμανα: Δεν πρόκειται για όρο που χρησιμοποιεί οποισδήποτε κλάδος επιστήμης.
Ο όρος "φονταμενταλισμός" χρησιμοποιήθηκε αντιδεοντολογικά από τα ΜΜΕ επειδή ήθελαν να θέσουν σε κυκλοφορία ένα όρο για να χαρακτηρίσουν τους αντιπάλους της παγκοσμιοποίησης.
Ποιος είναι ο στόχος του κ. Νούση που θεωρεί ότι τον νομιμοποιεί να χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο;
Η σπίλωση και η απαξίωση όσων αντιμάχονται τον Οικουμενισμό. Το περιεχόμενο του άρθρων του (και της πρωτολογίας και της δευτερολογίας) βρίθει απαξιωτικών χαρακτηρισμών όσων αντιμάχονται τον Οικουμενισμό. Μετέρχεται συστηματική προσπάθεια να προπηλακίσει και να διασύρει σε προσωπικό επίπεδο κληρικούς πανορθοδόξου κύρους.
ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕΙ
Το χειρότερο! Δεν διστάζει να μετέλθει τη συκοφαντία. Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε στον κ. Νούση ότι ο διάβολος δεν λέγεται ούτε φιλάργυρος, ούτε πόρνος, ούτε αρσενοκοίτης, ούτε μοιχός, ούτε κλέφτης. “Συκοφάντης” λέγεται.
Πότε ο κ. Νούσης διαπίστωσε ότι οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, οι μοναχοί και οι λαικοί που ηγούνται του αγώνα εναντίον του οικουμενισμού έχουν πάθει ψύχωση με τον Αντίχριστο;
Είναι συμβατή με το χριστιανισμό η προσπάθεια να σπιλωθεί με συκοφαντίες η υπόληψη ανθρώπων και μάλιστα κληρικών του διαμετρήματος των ηγετών του αντιοικουμενιστικού αγώνα;
“ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ” ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΡΩΝ
Ποιες ακαδημαικές περγαμηνές ψυχολογίας έχει ο κ. Νούσης που του επιτρέπουν να κάνει τηλεδιάγνωση των κινήτρων των αντιπάλων του Οικουμενισμού;
Πού βρίσκει το κουράγιο να χαρακτηρίσει πανορθοδόξου κύρους ακαδημαικούς θεολόγους ως ανθρώπους που δεν έχει νόημα η ζωή τους και προσπαθούν να τη νοηματοδοτήσουν με το να επινοούν φανταστικούς εχθρούς;
Είναι θεολογική αυτή η προσέγγιση;
Είναι επιστημονική;
Είναι χριστιανική;
Αντέχει στη στοιχειώδη ανθρωπιά;
Σας διαβεβαιώ: Θα φρίξετε αν μετρήσετε τους χαρακτηρισμούς που περιέχουν τα δύο άρθρα του κ. Νούση για όσους διαφωνούν μαζί του.
ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ Κ. ΝΟΥΣΗ
Όσοι διαβάσουν προσεκτικά τα άρθρα του κ. Νούση θα διαπιστώσουν ότι δεν παραθέτει ούτε ένα επιχείρημα υπέρ του Οικουμενισμού.
Τρία πράγματα ουσιαστικά κάνει:
1.) Σπιλώνει αδίστακτα την υπόληψη ανθρώπων και μάλιστα κληρικών πανορθοδόξου κύρους με συκοφαντίες.
2.) “Ψυχαναλύει” τα κίνητρα των ηγετικών μορφών του αντιοικουμενισιτκού αγώνα πολλούς από τους οποίους δεν γνωρίζει, ούτε κατ’ όψιν, και
3.) Κάνει κήρυγμα για το ποιες είναι οι υποχρεώσεις ενός χριστιανού. Αποπειράται μάλιστα να πείσει ότι η ομολογία της πίστεως και ο έλεγχος των αιρέσεων δεν είναι επιβεβλημένη υποχρέωση κάθε πιστού. (Αλήθεια πού βασίζει αυτή την πλάνη, που αντιφάσκει την ομόφωνη παράδοση της εκκλησιαστικής ιστορίας και της πατερικής γραμματείας;)
ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ. ΟΧΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ
Στην ουσία τα άρθρα του κ. Νούση δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από το να επιχειρούν να ψυχαναλύσουν τα κίνητρα και την προσωπικότητα όσων αντιτίθενται στον Οικουμενισμό τους πλείστους από τους οποίους δεν συνάντησε ποτέ.
Το πιο απαράδεκτο είναι ότι νομίζει ότι με την “ψυχαναλυτική” μέθοδο τους απαξιώνει επειδή τους χαρακτηρίζει παρανοικά άτομα που προσπαθούν να δώσουν νόημα στη ζωή τους!
Και αυτά τα αχαρακτήριστα μόνο και μόνον επειδή κορυφαίοι θεολόγοι των ημερών μας εκφράζουν την αγωνία και τον πόνο τους για τα οικουμενιστικά παρατράγουδα.
Αν είναι ποτέ δυνατόν!
πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2009/12/blog-post_757.html
