Ανακοινωθέν Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς
Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, το μυρίπνοο άνθος της χάριτος του Θεού και της κολλυβαδικής παραδόσεως συνέγραψε το εκπληκτικό πνευματικό του έργο «Αόρατος πόλεμος», όπου διεξοδικώς αναφέρεται στο βύθιο έργο του αλάστορος και ανθρωποκτόνου διαβόλου, περί του οποίου μεγαλοφυώς ωμίλησε ο θείος Απόστολος των εθνών Παύλος αναφέρων: «Ουκ έστι ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις....» (Εφεσ. 6 12). Η επίθεσις και ο πόλεμος κατά της αληθείας εντείνεται εις τας αποκαλυπτικάς ημέρας μας εμφανιζόμενο το σκότος ως φως και το φως ως σκότος. Προωθείται εντός των τειχών της Εκκλησίας με την ανάπτυξη και προβολή ιδεών δήθεν θεολογικής εμβριθείας και «επικαιροποιήσεως» της αληθείας, που στοχεύουν στην ανατροπή, στην αρνητική μετάπλαση, στον αποσκορακισμό του αληθούς θεολογικού λόγου και στην εμπέδωση της πλάνης και στην μετατροπή του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας σε εγκοσμιοκρατικό σύστημα κοινωνικών αρχών που θα εγκολπώνεται όλες τις υποβολιμιαίες αντινομίες της μεταπτωτικής πραγματικότητος, μια νέα άκρως επικίνδυνη διαδικασία άρθρωσης δήθεν νέου θεολογικού λόγου.
Ισχυρίζονται οι επίδοξοι αυτοί «αναμορφωταί» της Πατερικής θεολογίας της αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού, ότι το πρόβλημα του κόσμου δεν είναι πρόβλημα αρνήσεως θεώσεως και αγιασμού, αλλά δήθεν επείγον αίτημα νέας σάρκωσης του λόγου και συναφειακής ανάγνωσης των Πατέρων και ύπαρξης μιας μεταπατερικής Ορθόδοξης Θεολογίας προϊόντος νοησιαρχικής προσέγγισης.
Τα θέματα που θέτουν όπως: έννοια και περιεχόμενο της αυθεντίας και συμφωνίας των Πατέρων και της προσφυγής στην επίκληση της αυθεντίας τους, της αποκλειστικότητας σχέσης ανάμεσα στην Πατερική Θεολογία και τις ελληνικές κατηγορίες σκέψεις, στην Πατερικότητα και την Ελληνικότητα, στην διαχρονικότητα και στον κανονιστικό χαρακτήρα της χρήσης της οντολογίας και των ελληνικών φιλοσοφικών κατηγοριών στην θεολογία, στο αυταρχικό πατριαρχικό προνεωτερικό πρότυπο και την σχέση του με την Πατερική Θεολογία, στην ανοχή και καταδίωξη των αιρετικών στα Πατερικά κείμενα και στην σημερινή πολιτισμική συνθήκη, στην διαπλοκή Εκκλησίας και Θεολογίας με Αυτοκρατορική ιδεολογία, στις ανθρωπολογικές κορυφώσεις της Θεολογίας των Πατέρων και στην δήθεν ατελή ανθρωπολογία των Πατέρων, στις νέες ανθρωπολογικές προκλήσεις της βιοθικής και της βιοτεχνολογίας επιβάλλουν δήθεν επιτακτικά το αίτημα μιας σύγχρονης «Ορθόδοξης μεταπατερικής Θεολογίας» και επανερμηνείας της πιστότητας στην Πατερική παράδοση καθώς και στην υπέρβασή της «όπου και όταν χρειάζεται».
Εισηγούνται ακόμη την εξωφρενική θέση για μία «νέα ορθόδοξη θεολογία των θρησκειών» ισχυριζόμενοι ότι δήθεν η σωτηριώδης χάρις του Θεού δεν περιορίζεται μόνον εντός των κανονικών ορίων της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας αλλά εκτείνεται σε διαφορετικό βαθμό και πρότυπο σε άλλες χριστριανικές «Εκκλησίες» διάβαζε κοινότητες, σε κοινότητες «άλλων ζωντανών πίστεων», σε αγνωστικιστές, ακόμη και σε αθέους. Προβάλλουν την όντως τραγική θέση και επιχειρούν να την μπολιάσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι «η δυνατότητα της σωτηρίας που υπάρχει για εκείνους που βρίσκονται έξω από την Εκκλησία θα πρέπει να οδηγήση τους Χριστιανούς σε μία ακλόνητη ελπίδα ότι ο Θεός στην απεριόριστη άγάπη και το έλεός Του κοινωνεί την σωτηριώδη χάρη του μέσω άλλων άγνωστων και κρυφών οδών σε εκείνους που φέρουν τη φυσική γνώση του Θεού και της πίστης όπως επίσης ως μία ηθική συνείδηση η οποία χαρακτηρίζεται από μία ζωή με αγάπη, που υπάρχει όμως πέραν των διακριτών ορίων της Εκκλησίας».
Αναφέρονται σε ανύπαρκτες έννοιες όπως «νεοπατερική σύνθεση η μεταπατερική Θεολογία» σε δήθεν «Πατερικό φονταμενταλισμό» στην δήθεν «Εκκλησιαστική θριαμβολογία» που την αναλύουν σαν μία στάση πνευματικής υπεροχής έναντι του «άλλου» της Δύσης και την παρουσιάζουν σαν ένα πνευματικό απομονωτισμό και μία ελληνικότητα που αγγίζει την ειδωλολατρεία.
Βέβαια ουδείς πρέπει να εκπλήσσεται από την νέα αυτή επίθεση κατά της αληθείας εφ’ όσον οι διατάκται των ανωτέρω ανερυθριάστως αρθρογραφούν υπέρ της τραγικής εκπτώσεως από την ανθρώπινη οντολογία που επιφέρει το οντολογικό και εκκλησιαστικό κακούργημα της ομοφυλοφιλίας η επί το κοσμικότερον ομοερωτισμού. Πανταχού παρόν, το γνωστό Πανεπιστήμιο της Αμερικής Fordham που «εκδηλώνει» απροκάλυπτα την διάθεσή του να «εκσυγχρονήση» και να «διορθώση» τις θεολογικές θέσεις των Πατέρων της Εκκλησίας. Ήδη διοργάνωσε δύο συνέδρια με θέματα «Ορθόδοξες αναγνώσεις του Αυγουστίνου» (2007) και «Ορθόδοξες δομές της Δύσης» (2010). Η προσπάθεια όλων αυτών των ανωτέρω είναι να επανεντάξουν στην θεολογική σκέψη την θεσμική αλλοτρίωση, που πηγάζει από τον εκνομικισμό της Θεολογίας και της Εκκλησίας του ι. Αυγουστίνου και την αντιστροφή των όρων της Εκκλησιαστικής οντολογίας του Θωμά Ακινάτη. Επιδιώκουν ακόμη να εμπεδωθή η άποψις ότι η αρνητική προσέγγιση από τους Πατέρες της Εκκλησίας της δυτικής Θεολογίας ήταν και άδικη και παρεξηγημένη, τους κατηγορούν για αντιδυτικισμό και αδυναμία κατανόησης των θεμάτων.
Τελικά οι συγκεκριμένοι κύκλοι που ευαγγελίζονται την υπέρβαση της Πατερικής Θεολογίας ή την επαναδιατύπωσή της για χάρη δήθεν της συμπόρευσης με τον σύγχρονο κόσμο αντιστρατεύονται τη μετοχή, με εξαιρετικά επιτηδευμένο και απολύτως κενό περιεχομένου τρόπο, στην διαχρονική ενότητα της εκκλησιαστικής εμπειρίας. Η πατερική διδασκαλία και η ορθόδοξη μελέτη και εφαρμογή στην πράξη της πείρας των αγίων Πατέρων κηρύσσονται εν διωγμώ γιατί κατασκευάζεται μία «νέα μεταπατερική Θεολογία» που θα αποτελεί την θεωρητική βάση για την πλήρη και ουσιαστική απομείωση του Χριστιανικού μηνύματος.
***
Πειραιώς εναντίον Δημητριάδος;
του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Το χθεσινό ανακοινωθέν του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ είναι βέβαια στο ίδιο μήκος κύματος με τα προηγούμενα – σχεδόν καθημερινή υπόθεση η έκδοσή τους – αλλά έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον καθώς στρέφεται ευθέως εναντίον του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου για το πρόσφατο διεθνές συνέδριο που διοργάνωσε η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών στο Βόλο (3-6 Ιουνίου) με θέμα: Νεο-πατερική σύνθεση ή «Μετα-πατερική» Θεολογία: Το αίτημα της θεολογίας της συνάφειας στην Ορθοδοξία.
Ο Μητροπολίτης Πειραιώς δεν κατονομάζει βέβαια τον Μητροπολίτη Δημητριάδος, αλλά φωτογραφίζει ανάγλυφα την όλη περίπτωση του συνεδρίου.
Ο κ. Σεραφείμ δεν δέχεται την θεματολογία του συνεδρίου, τους όρους που χρησιμοποιήθηκαν – θεωρεί ότι οι “επίδοξοι αυτοί αναμορφωταί της Πατερικής Θεολογίας” (αρκούντως ειρωνικός ο χαρακτηρισμός) “αναφέρονται σε ανύπαρκτες έννοιες όπως «νεοπατερική σύνθεση η μεταπατερική Θεολογία» σε δήθεν «Πατερικό φονταμενταλισμό» στην δήθεν «Εκκλησιαστική θριαμβολογία»...”- διαρρηγνύει τα ιμάτιά του (“εισηγούνται ακόμη την εξωφρενική θέση για μία «νέα ορθόδοξη θεολογία των θρησκειών”) μπροστά στην εισήγηση τού π. Εμμανουήλ Κλάψη με θέμα: “Προς μια ορθόδοξη θεολογία των θρησκειών”, μέμφεται τον Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη, χωρίς να τον κατονομάζει, για την χρήση του όρου “Πατερικός φονταμενταλισμός” και με μια κουβέντα χαρακτηρίζει το συνέδριο “νέα επίθεση κατά της αληθείας εφ’ όσον οι διατάκται των ανωτέρω ανερυθριάστως αρθρογραφούν υπέρ της τραγικής εκπτώσεως από την ανθρώπινη οντολογία που επιφέρει το οντολογικό και εκκλησιαστικό κακούργημα της ομοφυλοφιλίας η επί το κοσμικότερον ομοερωτισμού”. Σημειώνει εμφαντικά και το “θέμα του” ο Άγιος Πειραιώς, ήτοι ο κατά της ομοσεξουαλικότητος αγών. Για να μη ξεχνιόμαστε...
Επίσης, ο κ. Σεραφείμ δεν παρέλειψε να κατακεραυνώσει και το Πανεπιστήμιο Fordham, με τη συνεργασία του οποίου (του Προγράμματος Ορθοδόξων Σπουδών) πραγματοποιήθηκε το συνέδριο στο Βόλο.
Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, ο οποίος έχει και μακρά και καλλίκαρπη θητεία στον Πειραιά – έχει γράψει τη δική του ιστορία εκεί -, με την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών έκανε τεράστια ανοίγματα στη σύγχρονη θεολογία και τη συνάφειά της με τον πολιτισμό τού σήμερα. Δεχόμενος ουκ ολίγες φορές πυρά εκ μέρους των “πατερικών φονταμενταλιστών” - για να μνησθώ του Μητροπολίτου Περγάμου – δεν εκάμφθη. Συνέχισε αταλάντευτος την πορεία του (ακόμα και επί μακαριστού Χριστοδούλου, όταν επήλθε ψυχρότης λόγω “ανεπιθύμητων” προσκεκλημένων της Ακαδημίας), μη προδίδοντας τους συνεργάτες του, αλλ' αντιθέτως αναπτύσσοντας έτι μάλλον το δημιούργημά του, την Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών. Ο κ. Ιγνάτιος, αν και αντίθετος, κατά πως φαίνεται, στον ζηλωτικό παροξυσμό του Μητροπολίτου Πειραιώς, δεν προέβη σχεδόν ποτέ μέχρι σήμερα, εξ' όσων γνωρίζουμε, στην δημόσια αποδοκιμασία ή έστω ήπια κριτική των “σκληρών” θέσεων και απόψεων που εξέφρασε ο Επίσκοπος της επαρχίας στην οποία διακόνησε επί έτη πολλά αυτός και η οικογένειά του.
Το γεγονός, λοιπόν, ότι παρά την προσεκτική στάση του Μητροπολίτου Δημητριάδος, ο Πειραιώς Σεραφείμ επιχειρεί μια ολομέτωπη επίθεση με αφορμή “θεολογικές θέσεις”, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Σίγουρα η πλειοψηφία των ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν μπορεί να κατανοήσει τα “ανοίγματα” του Μητροπολίτου Δημητριάδος. Από την άλλη, δεν μπορεί και να “ευλογήσει” τα συχνά ξεσπάσματα του Πειραιώς Σεραφείμ, ακόμα κι αν συμφωνεί ενίοτε μαζί του.
Ο Δημητριάδος είναι ίσως, και λόγω της πολυετούς τηλεοπτικής εκπομπής του “Αρχονταρίκι”, ο πιο γνωστός ιεράρχης στο ευρύ κοινό. Όμως την δόξαν αυτή φαίνεται πως εζήλωσε ο Πειραιώς γι' αυτό και αποδύθηκε στον αγώνα καθημερινών “πολεμικών” ανακοινωθέντων, που του εξασφαλίζουν μια σταθερή δημοσιότητα. Όταν και τα θέματα που θίγει είναι και ...πικάντικα, ακόμα καλύτερα...
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πήγε στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών του Βόλου, με την οποία συγγενεύει, νομίζουμε, θεολογικά. Δεν δίστασε, όμως, να πάει και στην πρόσφατη αντιπαπική ημερίδα της Μητροπόλεως Πειραιώς, εκπλήσσοντας πολλούς, αν και φαίνεται πως ήταν απλώς μια “ευγενική χειρονομία”.
Μιλάμε τελικά για μια “θεολογική αντιπαράθεση”, μεταξύ των δύο ιεραρχών, ή για μια άλλου είδους διάσταση που ...βλέπει στο μέλλον;...
πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=2640
