από την Ιερά Μητρόπολη Περαιώς
Ο πολιός Αρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Αεράκης με άρθρο του στο περιοδικό που εκδίδει (Μάρτιος 2012 ) και ο εμβριθέστατος Καθηγητής κ. Αριστείδης Πανώτης με το κείμενό του «Το πρότυπο του Επισκόπου κατά τον μακαριστό φίλο μου Επιφάνιο (Ετεοκλή) Θεοδωρόπουλο» συνηγορούν μετ’ επιτάσεως στην προσπάθεια φερομένων εκσυγχρονιστών της αμωμήτου ημών πίστεως και χρησιμοποιούντες πλάγιον λόγον αποπειρώνται να απομειώσουν τα αυτονόητα.
Ειδικώτερα ο πρώτος με αφορμή ασφαλώς την Ημερίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς: «Πατερική Θεολογία και μεταπατερική αίρεση» με το γνωστό του «χαριτωμένο» ύφος αποσιωπώντας επιδεικτικά τα σαφέστατα επιχειρήματα εγκρίτων και ειδικών ακαδημαϊκών θεολόγων κληρικών και λαϊκών επιχειρεί ενασχολούμενος μόνον με την λέξη «αίρεση» να ασκήση κριτική στην ουσία.
Ασφαλώς δεν αγνοεί ο δόκιμος διδάσκαλος του θείου λόγου, ότι η δημοσία αμφισβήτιση των θεοφόρων αγίων Πατέρων των απλανώς θεολογούντων κατά μετοχήν των στην άκτιστη αγιότητα του Θεού και η προβολή θέσεων ότι δήθεν ο μετ’ επιφοίτησι του Παναγίου Πνεύματος διϊστορικός λόγος των χρειάζεται μετασχηματισμό, διόρθωσι η υπέρβασι δια της συναφειακής θεωρήσεως, τη στιγμή που η συνείδησι της Εκκλησίας δια των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων αλλά και αι Θεοσημείαι του ουρανού δια της μυροβλυσίας των αγίων λειψάνων των, τους έχει ανακηρύξει στύλους και εδραιώματα της ανά τους αιώνας αληθείας, δεν αποτελεί την δεινοτέρα αίρεσι και μάλιστα κατεγνωσμένη υπό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων; Εις την Θεολογική ημερίδα της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς δεν κατεγνώσθησαν νέοι αιρετικοί αλλά ενημερώθη ο λαός του Θεού υπό ειδημόνων να κωφεύση και να μην αποδεχθή την αμφισβήτησι των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας που αναποδράστως οδηγεί στην αποδόμησι και σχετικοποίησι της υγιαινούσης διδσκαλίας (Α Τιμ. 1:10) και ακολούθως στην άρνησι της αγιότητος της Εκκλησίας και του αλαθήτου των Οικουμενικών Αυτής Συνόδων και του Παναγίου Πνεύματος του θεώσαντος δια των ακτίστων Αυτού ενεργειών τους θεοφόρους Πατέρας. Το μήνυμα της Ημερίδος δεν ήτο η έκθεσις προσώπων ως αιρετικών αλλά η πρόσκλησις πάντων να θεολογούν και να πολιτεύωνται «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι». Άλλωστε η συνείδησις και η πράξις της Εκκλησίας δεν θεωρεί αιρετικούς τους αστοχούντας στην διατύπωσι θεολογικών θέσεων αλλά τους δαιμονικώς εμμένοντας σε αυτές.
Όσον αφορά στον σεβάσμιο και εγκρατέστατο καθηγητή Αριστείδη Πανώτη, που «αναμιμνήσκεται» του αοιδίμου αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου για να ειρηνεύση την ασφαλώς διαμαρτυρομένη συνείδησί του για την εμμονή του στο αποδεδειγμένα αποτυχημένο εγχείρημα των δήθεν ειρηνοποιών μακαριστού Πατριάρχου Αθηναγόρου και μακαρίτη Πάπα Παύλου του Στ ἐμφανίζων δίχα αποδείξεων τον ακραιφνέστατο της Ορθοδοξίας Κανονολόγο και διαπρύσιο κήρυκα της αληθείας Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον ως θαυμαστή ενός μυθιστορηματικού προσώπου της κατεγνωσμένης Παπικής αιρέσεως που δημιούργησε η εξαιρετική γραφίδα του Β. Ουγκώ, λες και δεν γέμει η ακαινοτόμητος και αδιαίρετος Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μεγαλειωδών μορφών και αιωνίων προτύπων αγιότητος, υψίστης ανθρωπίνης ποιότητος ως ο ιερός της Ζακύνθου έφορος και Προστάτης άγιος Διονύσιος ο Σιγούρος ο τιμηθείς υπό του αιωνίου Θεού δια της υψίστης δωρεάς της αφθαρσίας, ο και συγχωρήσας τον φονέα του αδελφού του, ας μας προσκομίσει από το ανεξάντλητο αρχείο του, γραπτό κείμενο του γερ. Επιφανίου εγκωμιαστικό για την Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή η φωτογραφικό υλικό συμπροσευχής του η συναγελασμού του με πραγματικούς και όχι φανταστικούς «συναδέλφους» του λατίνου Επισκόπου Μυριήλ των Αθλίων.
Την απάντηση στον ιστοριοδίφη κ. Α. Πανώτη για το αν είναι «σεβασμία» η Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή και όχι Εκκλησία, δεν θα την δώσουν οι «μανιακοί κορύβαντες των ημερών μας» ούτε οι «έξαλλοι φανφαρόνοι του αδιάβαστου ψευτοζηλωτισμού, που μας διασύρουν στην οικουμένη με τους δικολαβίστικους ακροβατισμούς τους», «ούτε η φθηνή αλαζονεία του αβδηριτισμού» (sic) αλλά την δίδουν δυστυχώς γι’ αυτόν με εξόχως φρικώδη τρόπο η συμπολίτευση και αντιπολίτευση του κοινοβούλιου της Ολλανδίας προσφάτως του οποίου ανεξάρτητος επιτροπή γνωμοδότησε για 28.000 εγκλήματα παιδεραστίας στα τελευταία 60 χρόνια που διεπράχθησαν από τους λειτουργούς της «σεβασμίας Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας» στη χώρα τους, καθώς και η συμπολίτευσι και αντιπολίτευσι του Κοινοβουλίου της Ρωμαιοκαθολικής Ιρλανδίας που με κοινό ψήφισμά τους στο Δουβλίνο και δια στόματος του Πρωθυπουργού Έντα Κένι διεκήρυξαν κατά δημοσίευση της εγκρίτου εφημερίδος Gurdian ότι η «σεβασμία Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» συνεκάλυψε αναισχύντως χιλιάδες κακουργηματικές πράξεις παιδεραστίας στη χώρα τους και ότι: «δυστυχώς αποκαλύφθηκαν η δυσλειτουργία, ο ελιτισμός και ο ναρκισσισμός που κυριαρχούν στην κουλτούρα του Βατικανού» που έσπευσε να αγιοποιήση τον μεθοδικώς επιδοθέντα στην παγκόσμια συγκάλυψη των κακουργημάτων παιδεραστίας Ιωάννη Παύλο τον Β . Τη δίδουν ακόμη τα ανά τον κόσμο εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των «σεβασμίων» Ρωμαιοκαθολικών λειτουργών.
Όσον αφορά τέλος στην δήθεν θεομαχία και στην δήθεν αγνωμοσύνη και επειδή περί Πατέρων ο λόγος του αφιερώνουμε ως φιλίστορες και φιλάγιοι και εμείς ως ο ίδιος το συναξάριο του αγίου ιερομάρτυρος Αθανασίου του Λιθουανού που εορτάζει την 5 Σεπτεμβρίου.
«Ο άγιος Αθανάσιος γεννήθηκε στην Βίλνα (σημερινή πρωτεύουσα της Λιθουανίας) της Μικρορωσίας το 1596, τον ίδιο χρόνο που έγινε στο Μπρέστ - Λιτόβσκ η ψευδοένωσις μεταξύ της Ρώμης και ωρισμένων Ρώσων επισκόπων. Υιός ευγενούς στην καταγωγή Λιθουανού, αρκετά πτωχού παρά ταύτα, έλαβε ευρεία και σπάνια μόρφωσι για την εποχή του.
Ήταν κάτοχος πολλών ξένων και αρχαίων γλωσσών και βαθύς γνώστης τόσο των Πατέρων της Εκκλησίας, όσο και των φιλοσόφων και θεολόγων της Δύσεως.
Για λίγα χρόνια ο άγιος εργαζόταν ως οικοδιδάσκαλος, ώσπου το 1627 εκάρη μοναχός στην μονή του Χουτίν, κοντά στην Όρσα της Μικρορωσίας (σημερ. Λευκορωσία).
Το προπύργιο αυτό της Ορθοδοξίας, που έμεινε απείρακτο από τις πολωνικές δυνάμεις κατοχής, διεδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στο να αντισταθή ο ορθόδοξος λαός κατά της ρωμαιοκαθολικής προπαγάνδας. Εν συνεχεία ο Αθανάσιος συμπλήρωσε την μοναχική του κατάρτισι και σε άλλα ονομαστά μοναστήρια.
Όταν χειροτονήθηκε ιερευς, ο μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας (1596-1647) του ανέθεσε την ανακαίνισι της μονής του Κουπυάτιτσκ.
Μετά από θεία αποκάλυψι, έκανε ε να επικίνδυνο ταξίδι στην Μόσχα, διασχίζοντας εδάφη κατεχόμενα από Πολωνούς, με σκοπό να εκθέση στον τσάρο την κακή στάσι των τοπικών αρχών έναντι των ορθοδόξων στις βορειοδυτικές περιοχές της Ρωσίας και να ζητήση συνδρομή για την ανακαίνησι της μονής του. Με την βοήθεια της Παναγίας επέτυχε στην αποστολή του και άρχισε τις εργασίες.
Δύο χρόνια όμως αργότερα αναγκάσθηκε να τις εγκαταλείψη, διότι εξελέγη ηγούμενος της μονής του οσίου Συμεών του Στυλίτου στο Μπρέστ-Λιτόβσκ.
Από τότε αποδύθηκε σε νέο και ακαταπόνητο αγώνα εναντίον της Ουνίας, του προσηλυτιστικού αυτού τρόπου των Λατίνων που είναι συγκεκαλυμμένος με ορθόδοξα λειτουργικά τυπικά και συνήθειες.
Επί οκτώ χρόνια ο άγιος με την προσευχή, το κήρυγμα και τα συγγράμματά του στηλίτευε και απέρριπτε την ψευδοένωσι της Μπρέστ, επανέφερε δε τους πλανηθέντας στην ποίμνη του Χριστού.
Οι Πολωνοί στρατιώτες και έποικοι βασάνιζαν τους ορθοδόξους πληθυσμούς των κατεχομένων περιοχών με βαρβαρική ωμότητα, αλλά και οι Ιησουίτες ιεραπόστολοι δεν εδίσταζαν να χρησιμοποιήσουν τις πιο απάνθρωπες μεθόδους, προκει μένου να στερεώσουν την δική τους πίστι στην Μικρορωσία.
Ο άγιος αποφάσισε να μεταβή στον βασιλέα της Πολωνίας Βλαδίσλαο Δ (1632-1648), για να μεσολαβήση, ώστε οι ορθόδοξοι να έχουν πιο ανθρώπινη μεταχείρισι.
Ο βασιλεύς κάμφθηκε από την παράκλησί του και με διάταγμα έθετε τέρμα σε αυτές τις καταχρήσεις της εξου σίας, αλλά οι δημόσιοι λειτουργοί του δεν το εφήρμοσαν.
Στην Βαρσοβία η κατάστασις των ορθοδόξων ήταν ακόμα χειρότερη. Σε εορτάσιμες ημέρες οι Πολωνοί και οι ουνίτες έβαζαν φωτιά σε ορθόδοξες εκκλησίες γεμάτες πιστούς, όπως και αλ λοτε κατά την εποχή των μεγάλων διωγμών.
Μόνος στον αγώνα, με μόνη παρηγοριά την Παναγία, ο Αθανάσιος συνέχισε τις προσπάθειές του. Το 1643, ύστερα από μία νέα θεία αποκάλυψι, κατέφυγε για δεύτερη φορά στο Συμβούλιο Επικρατείας της Πολωνίας.
Ενώ κέρδισε την προστασία του κράτους υπέρ του ορθοδόξου ποιμνίου του, ωρισμένοι ορθόδοξοι γαιοκτήμονες, φοβούμενοι μήπως ζημιωθούν τα συμφέροντά τους, διέδωσαν ότι ήταν τρελλός και κατόρθωσαν να του αφαιρεθή το αξίωμα, να καθαιρεθή από την ιερωσύνη και να σταλή στο Κίεβο για εξέτασι.
Παρά τις κακόβουλες προσπάθειές τους ο άγιος δικαιώθηκε και επέστρεψε ως ηγούμενος στο μοναστήρι του, αλλά δεν έμεινε ήσυχος για πολύ· σύντομα ξανάρχισαν οι διωγμοί κατά των ορθοδόξων.
Ενώ ετοίμαζε μία αναφορά προς τον βασιλέα της Πολωνίας, συνελήφθη και φυλακίσθηκε προτού την ολοκληρώση. Αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από τρία χρόνια, αλλά το 1648 ο διωγμός συνεχίσθηκε σφοδρότερος. Ήταν τόσο αιματηρός, ώστε ο λαός της Μικρορωσίας εξεγέρθηκε και απαίτησε την αποχώρησι των πολωνολιθουανικών δυνάμεων και την απόδοσι των ρωσικών εδαφών στον τσάρο.
Οι πολωνικές αρχές συνέλαβαν αμέσως τους αρχηγούς του κινήματος και τους επιφανεστέρους εκκλησιαστικούς ηγέτες.
Ο Αθανάσιος φυλακίσθηκε και, παρά τις παντός είδους σωματικές και ηθικές κακώσεις που υπέστη, τόσο εκ μέρους των δεσμοφυλάκων, όσο και των καθολικών εκκλησιαστικών αρχών, συνέχισε να ελέγχη τους ενωτικούς και να αναθεματίζη την ένωσι.
Τον βασάνισαν βάζοντας στο σώμα του αναμμένα κάρβουνα, τον έγδαραν και τον έκαψαν ζωντανό.
Επειδή ακόμη ανέπνεε, τον τουφέκισαν, νεκρό τον αποκεφάλισαν και έρριξαν το σώμα του σε ένα λάκκο.
Το τίμιο λείψανό του βρέθηκε αργότερα άφθαρτο, ευωδιάζον και μέχρι σήμερα επιτελεί θαύματα.
Ταις αυτού πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
(Από τον Νέο Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας του ιερομ. Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τομ. Α Σεπτέμβριος, εκδ. Ίνδικτος 2001, σσ. 62-64)
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
***
Η ρετσινιά της αιρέσεως!
του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη
Εκ του περιοδικού «Ιωάννης ο Βαπτιστής», Μάρτιος 2012
Αίρεση! Ποιος καθορίζει την αίρεση; Ποια αρχή αποφαίνεται, αν μια ενέργεια εκτρέπεται από τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας;
• Αρκεί ένας δημοσιογράφος θεολόγος, που πολεμάει κάποια άστοχη θεολογική λέξι ή μια ποιμαντική ενέργεια;
• Αρκεί ένα άρθρο να βαπτίσει κάτι ως αίρεση;
• Αρκεί μια συνάθροισις, για να χαρακτηριστεί αιρετικός ένας Μητροπολίτης ή Πατριάρχης ή άλλοι κληρικοί;
• Αρκεί ένας όρος, που προβλήθηκε ως «μοντερνίζουσα» θεολογία, να οδηγήσει «συντηρητικούς» κύκλους σε επισήμανση καινούργιας αιρέσεως; Και φυσικά πρέπει να προσέχουν και οι λεξιπλάστες., που εφευρίσκουν νέους όρους!
Στις μέρες μας βαφτίζουμε κάποτε ως αίρεση ό,τι δεν συμφωνεί μαζί μας!
• Δεν αρκούν τόσες αιρέσεις, που σαφώς αρνούνται δόγματα της Εκκλησίας; Πρέπει να κατασκευάζουμε και άλλες;
• Πρέπει οπωσδήποτε να συναριθμήσουμε στους αιρετικούς τον άλλον, που δεν ανήκει στον δικό μας κύκλο;
Σημειώνουμε τα παραπάνω, διότι τελευταία ακούγονται νεόφερτες λέξεις, που τις αποκαλούν «αιρέσεις», αδιαφορώντας για το ότι με τη βαριά αυτή κατηγορία θίγονται και επίσκοποι και άλλοι ευσεβείς θεολόγοι.
• Διαφωνεί κάποιος με οικουμενιστικές ενέργειες μεγαλοσχήμων κληρικών; Φυσικά και πρέπει να τις σχολιάσει, κάποτε και να τις ελέγξει. Από του σημείου, όμως, αυτού μέχρι του σημείου να αποκαλείται ο οικουμενιστής «αιρετικός» ή «προδότης», υπάρχει μεγάλη απόσταση.
• Εμφανίζεται στο χώρο της θεολογίας ένας όρος νεοφανής. Μπορούμε να τον σχολιάσουμε και να διαφωνήσουμε. Αλλ’ από του σημείου αυτού μέχρι του σημείου ν’ αποκαλείται ο όρος αυτός «αίρεση» και «προδοσία» υπάρχει τεράστια απόσταση.
• Παρατηρείται δε το εξής αντιφατικό: Επίσκοποι και πρεσβύτεροι, που οι ίδιοι πολλούς ιερούς Κανόνες καταπάτησαν, αποκαλούν αντικανονικές, ορισμένες ενέργειες ποιμαντικού ενδιαφέροντος, που από κανένα ιερό Κανόνα δεν απαγορεύονται! Και αφού χαρακτηρίσουν συλλειτουργούς τους «αντικανονικούς», στη συνέχεια εύκολα τούς βαφτίζουν και …αιρετικούς!
• Χρειάζεται προσοχή. Δεν θέλουμε άλλα σχίσματα
• Γιατί οι αιρεσιολογούντες δεν προσφεύγουν στην Ι. Σύνοδο, σημειώνοντας εντός εισαγωγικών φράσεις από κείμενα αμφισβητήσιμα;
• Όπως πάμε, ο ένας ορθόδοξος θα συναντά τον άλλον και θα του λέει: «Είσαι αιρετικός!»
• Οι πιστοί μπορεί να μη γνωρίζουν καλά δογματικούς όρους, αλλά πρόθεσι αιρετικού δεν έχουν. Δεν θέλουν ν’ απαρνηθούν την πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας
Ας συζητάμε, λοιπόν, έστω και διαφωνώντας. Και διαφωνώντας, ας μη καταφεύγουμε στο βαρύ χαρακτηρισμό του «αιρετικού».
***
"Το πρότυπο του Επισκόπου κατά τον Μακαριστό φίλο μου
Επιφάνιο (Ετεοκλή) Θεοδωρόπουλο"
από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη
Από καιρό παρακολουθώ την ευσεβή φιλολογία που αναπτύσσουν διάφοροι άμεσοι και έμμεσοι ακροατές του συμφοιτητή και φίλου μου Επιφανίου (Ετεοκλή) Θεοδωρόπουλου γιά τα πολλά του χαρίσματα που πραγματικά ήταν δώρα Θεού. Όμως εμφανίζονται κατά καιρούς και πολλοί που γιά να στηρίξουν τις έμμονες θεολογικές και κανονικές αντιλήψεις τους επικαλούνται σκέψεις και δημοσιεύματά του. Άλλοι πάλι τον επικαλούνται γιά να καλύψουν τα κενά της πνευματικής τους καταστάσεως. Εγνώρισα μερικούς απ'αυτούς που για να λύσουν την απορία μου πώς βρέθηκαν με πετραχήλι στο λαιμό δεν εδίσταξαν να του καταλογίσουν την ευθύνη της «κανονικής συμμαρτυρίας» του για να χειροτονηθούν! Είναι φαινόμενο του εκκλησιαστικού περιβόλου μερικοί να προσπαθούν να αντλούν κύρος από προαπελθόντα πρόσωπα που με καλή πίστη τους αγκάλιασαν για να τους στηρίξουν και τώρα τους εκθέτουν.
Η επισήμανση των αρετών της προσωπικότητος του φίλου μου, του Ετεοκλή όπως το έλεγα εγώ, πρέπει να αναζητηθεί στήν περίοδο της νεανικής μας αθωότητος πριν κάποιοι εκμεταλλευτούν την ελληνική παιδεία του και τό άδολο του χαρακτήρα του και τον εμπλέξουν στις αντιρρητικές ασκήσεις με τον Καλβινιστή Μεταλληνό και τον Αντιτριαδικό Λαναρά και στη συνέχεια με τον Ανδρέα Κεραμίδα στον αγώνα του για την κατάχρηση του «Μεταθετού», που τον κατέστησε άτυπο σύμβουλο των διιστάμενων με αυτό αρχιερέων.
Τα χρόνια της σπουδής της Ιερής Επιστήμης ακαθοδήγητοι από οργανώσεις, με ανεξαρτησία πνεύματος, εξετάζαμε με πολύωρες συζητήσεις μεταξύ των Προπυλαίων της Σχολής μας και της Εθνικής Βιβλιοθήκης τα διάφορα εκκλησιαστικά προβλήματα και αναζητούσαμε λύσεις. Σ' αυτές ἀλλοτε συμφωνούσαμε και σε άλλες διαφωνούσαμε αλλά πάντα διατηρούσαμε την αγαπητική σχέση των στενών φίλων που έφθασε ακόμη και στα ενδότερα της οικογενειακής του καταστάσεως στην Καλαμάτα. Η ζωή του ήταν πάντα αγνή και ανιδιοτελής, αλλά και λιτή και σεμνή και ανεπίληπτη και καλογερική εκ νεότητός του. Ήταν αποτυπωμένη στην ισχνότητα του σώματός του που τρόμαξε τους γιατρούς της στρατολογίας και αμέσως τον απήλλαξαν της στρατεύσεως. Ἡ καρδιά του όμως ήταν πλούσια σε φιλάδελφα αισθήματα φιλοξενίας στηριζόμενα τότε κυρίως στην στοργή της θείας του. Δεν ανεχόταν από προσωπικές επιδιώξεις τις αντεγκλήσεις και τις διαστάσεις στην Εκκλησία και όπου τις συναντούσε έσπευδε να τις θεραπεύσει. Έχω προσωπικές αναμνήσεις μαζί του για την επανένταξη των λεγομένων «Γνησίων χριστιανών» (Παλαιοημερολογιτών) στην Εκκλησία. Είχε μια συνειδητή αντιπάθεια με κάθε κακοδοξία όπου την συναντούσε. Όμως επαινούσε την συνέπεια των διιστάμενων με την Ορθοδοξία να ερευνήσουν τον νούν των Γραφών ή να είναι πειθήνιοι στις εντολές της Ρώμης και συνεπείς στο κοινωνικό τους έργο. Πάντα ηχούσαν στα αυτιά του τα «Κυριακά λόγια»: «πώς στον Αβραάμ ανήκουν και τα άλλα παιδιά του Θεού» από εμάς και γι'αυτό διαλεγόταν με ετεροδόξους για να τους βοηθήσει να επαναπροσλάβουν την Ορθοδοξία. Ίσως γιατί δεν θεωρούσε ποτέ την διαλεκτική της θεολογίας, τέχνη για να δημιουργούνται προβλήματα και να προκαλεί διαστάσεις, όπως μερικοί σύγχρονοι κυνηγοί «αιρετικών» που Θεομαχούν (Πράξ. β΄, 29) και ταράζουν συνειδήσεις σπέρνοντας διχόνοιες με «ομολογίες» και «ημερίδες»! Μάλιστα μερικοί απ' αυτούς υποκρίθηκαν και τον σοβαρό και ευπειθή κληρικό και «ηλεήθηκαν» απο τη Μητέρα Εκκλησία με την αρχιεροσύνη, ενώ άλλοι πάλι προσποιούμενοι τους ομόφρονες δέχθηκαν καθηγεσίες από τεκνία του Πατριάρχη Αθηναγόρα! Τώρα, αυτοί επιλήσμονες των ευεργεσιών λοιδορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ακόμη και χλευάζουν αοίδιμους Πατριάρχες για την προσήλωσή τους στην διαχρονική εκκλησιαστική τακτική του Διαλόγου, που αψευδώς επιμαρτυρεί η Εκκλησιαστική Ιστορία. Αλλοίμονον, γιατί, όπως μου έλεγε ο πατριάρχης Αθηναγόρας, «τον «αγνώμονα» τον πληρώνει ο Ιδιος ο Θεός με παραδειγματικό τρόπο και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση»!
Τώρα ας έλθουμε σε κάποιο γεγονός που δείχνει πολλά για τον Ετεοκλή σε χρόνια που δεν είχαν εξαφθεί οι ανακυκλώσεις των «αντιπαπικών παθών». Μερικές φορές θέλαμε να παραδειγματιστούμε από το επίπεδο των συγχρόνων μας αρχιερέων. Ὁμως το πρότυπο του γνήσιου ιεράρχη δεν υπήρχε μεταξύ των ενταύθα παροικούντων αρχιερέων. Ο Ετεοκλής μιά ημέρα μου είπε ότι το βρήκε στους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ στο πρόσωπο του λατίνου επισκόπου Μυριήλ, που με αγία απλότητα προστάτευσε τον δυστυχή τύπο του Γιάννη Αγιάνη! Μέσα στις σελίδες των «Αθλίων» περιγράφεται η όλη αγία βιωτή, η φιλανθρωπία, η ταπείνωση, η πραότητα, η μέριμνα για το πλησίον. Ο Επίσκοπος Μυριήλ ήταν ανεπιτήδευτο και σοβαρό πρόσωπο και σ' αυτόν αναγνώρισε τις αποστολικές αρετές ενός απεσταλμένου τοῦ Θεού που πρόσφερε ακόμη και τα κηροπήγια που στήριζαν τα κεριά του φωτισμού του για να ανακουφίσει τον καταδιωγμένο πεινόντα αδελφό. Ο Μυριήλ δεν επένδυε τα χρήματά του σε πολυτελή αρχιερατικά άμφια για να εντυπωσιάζει τους αδαείς ως βαρβάρους, ούτε αποθησαύριζε ποσά για την «ασφάλεια των γερατειών» του ή μάλλον των κληρονόμων του, ούτε προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα με τον πλούτο της κατοικίας και της τραπέζης του, ούτε μάζευε γύρω του συνεορταστές εκλέκτορες για την προαγωγή του σε αρχιεπίσκοπο -καρδινάλιο των Παρισίων, γιατί παρέμενε ανάργυρος χορηγός της χάριτος και έμπρακτος διδάχος του ευαγγελίου σε κοινωνία με τους ελάχιστους αδελφούς του. Αποστολή του η ανάσταση και η σωτηρία των συνειδήσεων. Αυτόν τον αξιομνημόνευτο επίσκοπο επισήμανε μεταξύ των Λατίνων επισκόπων ο φίλος μου ο Ετεοκλής για να τον προβάλει ως το πρότυπο του επισκόπου και μου έλεγε: «Μόλις μπορέσω Αριστείδη να βρω τα χρήματα θα ανατυπώσω τις σελίδες για τον Μυριήλ και θα τις στείλω σε όλους τους αρχιερείς μας για να παραδειγματιστούν από ένα ετερόδοξο πραγματικό επίσκοπο»!
Ευτυχώς που τα έλεγε αυτά σε μια εποχή που δεν είχαν προκύψει ακόμη στη ζωή της Εκκλησίας μας οι μανιακοί κορύβαντες των ημερών μας, ίσως γιατί τότε ακούγετο η σώφρονούσα φωνή των συντηρητικών διδασκάλων μας Παναγιώτη Μπρατσιώτη και Παναγιώτη Τρεμπέλα - που τώρα εκτοπίστηκε ακόμη και από όσους θεωρούνται επίγονοί τους, οι οποίοι όταν μιλούσαν περί της Δυτικής Εκκλησίας έβαζαν μπροστά το επίθετο η «σεβασμία» Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τότε ήταν αγέννητοι οι έξαλλοι φανφαρόνοι του αδιάβαστου ψευτοζηλωτισμού που μας διασύρουν στην Οικουμένη με τους «δικολαβίστικους» ακροβατισμούς τους. Επειδή δεν αντιλαμβάνονται την έκταση της εγκαταλείψεως, από την γενεά που έρχεται, του εκκλησιασμού και οι ναοί μοιάζουν με Κ.Α.Π.Η., ας ανοίξουν την δορυφορική τηλεόραση για να δούν τα πολλά εκκλησιαστικά κανάλια των Κοπτών, των Μαρωνιτών και των Συροαραμαίων, όπου πλεονάζει η νεότητα και τέλος ας παρακολουθήσουν και το κανάλι του Πατριαρχείου Μόσχας μήπως καταλάβουν πολλά. Εν Ελλάδι, δυστυχώς, ευδοκιμεί μόνο η φθηνή αλαζονεία του αβδηριτισμού.
Κύριε ελέησον και μή χειρότερα!
Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=8494
