Ανησυχητική εκκοσμίκευσις. Η σημερινή αποστολική και ευαγγελική περικοπή, αλλά και τα τροπάρια των Αίνων, εάν δεν αποτελούν είδος μουσειακό, εάν η ακρόασίς των δεν αποσκοπή εις τέρψιν της ακοής, αλλά εκλαμβάνονται από τους χριστιανούς ως θεία τροφή, εκ της εφαρμογής των οποίων εξαρτάται η σωτηρία, δεν είναι δυνατόν παρά να προκαλούν φοβερά κρίσιν συνειδήσεως εις όλους και ιδίως εις τους ποιμένας μας. Συγκεκριμένως:

Α) Ο μέγιστος των Αποστόλων Παύλος δίδει σαφή εντολήν προς τους Επισκόπους: «Προσέχετε εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω» της Εκκλησίας του Χριστού «ήν περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος».

Και από τι να προσέχουμε άγιε Παύλε; Ποιος κίνδυνος υπάρχει;

Διότι (μας απαντά) γνωρίζω «ότι εισελεύσονται λύκοι βαρείς  εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου… λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν μαθητάς οπίσω αυτών»: θα εισέλθουν εις την Εκκλησίαν ψευδοδιδάσκαλοι άγριοι και σκληροί, δηλαδή, αιρετικοί (Πράξ. κ΄ 28-30).

Β) Αλλά και ο Κύριος εις το σημερινόν Ευαγγελικόν ανάγνωσμα, αφ’ ενός μεν παρακαλεί τον Πατέρα Του  ίνα  διαφυλάξη τους πιστούς, ώστε να είναι ενωμένοι δια της μιάς Πίστεως μεταξύ των και με τον Θεόν, αφ’ ετέρου δε δηλώνει ότι, ενόσω ήτο μαζί των είς τον κόσμον, αυτό το έργον το εφρόντιζεν ο Ίδιος: «ότε ήμην μετ’ αυτών εν τω κόσμω εγώ ετήρουν αυτούς εν τω ονόματί σου» και τους «εφύλαξα», ώστε να μη απωλέσουν την πίστιν και την σωτηρίαν των (Ιω. ιζ΄ 11-12).

Και έδωσεν Εντολήν εις τους μαθητές και τους διαδόχους τους Επισκόπους, με την ιδίαν ανύσταχτον φροντίδα να επιμελώνται την διατήρησιν της πίστεως, αφού μόνον όσοι έχουν την ιδίαν πίστιν δύνανται να ενωθώσι μετ’ Αυτού και μετά του Θεού Πατρός: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, πάτερ εν εμοί, καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν» και εφ’ όσον τότε, και μόνον τότε, είναι δυνατόν να λειτουργήση ιεραποστολικώς το κήρυγμα και να προκύψη ως αγαθόν αποτέλεσμα η εις τον Σωτήραν Χριστόν ορθόδοξος πίστις: «ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας» (Ιω. ιζ΄ 21).

Γ) Αυτήν την Χριστοθεϊκήν Εντολήν εφήρμοσεν ο ουράνιος Παύλος, οι άλλοι Απόστολοι, οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες των οποίων σήμερον εορτάζομεν την ιεράν μνήμην. Ενότητα και ένωσιν μετά του Χριστού και του Θεού Πατρός είναι αδύνατον να επιτευχθή (άρα καθίσταται ανέφικτος και η σωτηρία), χωρίς την ιδίαν πίστιν. Τούτο το εννόησαν καλώς οι Άγιοι Πατέρες. Και διά τούτο συνέχισαν επιστημονικώς εφαρμόζοντες την ποιμαντικήν τέχνην του Κυρίου και των Αποστόλων, την οποίαν πολλοί σύγχρονοι διάδοχοί των εις τους θρόνους αλλ’ ουχί και εις τους τρόπους, έχουν ρίψει εις τον κάλαθον των αχρήστων, αρνούμενοι προδοτικώς τον θείον ρόλον που τους ενεπιστεύθει ο Χριστός. Και αντί να «προσέχουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω», αντί να «φυλάττουν» και να «τηρούν τους πιστούς εν τω ονόματί Του» (δηλαδή την ακέραια Ορθόδοξον πίστιν), ή έχουν γίνει οι ίδιοι λύκοι βαρείς, ή έχουν εγκαταλείψει το ποίμνιο εις τους λύκους. Ψάλαμε σήμερα εις τους Αίνους:

«Όλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικήν επιστήμην, και θυμόν κινήσαντες, νυν τον δικαιότατον ενδικώτατα, τούς βαρείς ήλασαν, καί λοιμώδεις λύκους, τη σφενδόνη τη του Πνεύματος, εκσφενδονήσαντες, του της Εκκλησίας πληρώματος, …οι θείοι Ποιμένες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού...».

Ερωτώμεν μετά σεβασμού (ως αρμόζει εις το υψηλόν αξίωμά τους) τους πνευματικούς μας Πατέρες Επισκόπους: Με ποίον τρόπον εφαρμόζουν όλες τις ανωτέρω ποιμαντικές Εντολές και προτροπές; Μετά ποίας επιστημονικής ποιμαντικής τακτικής; Χρησιμοποιούν την παραδεδομένην πείραν αιώνων (ήν συνέλλεξαν οι άγιοι Πατέρες) ή εφαρμόζουν την εντολήν του αιρεσιάρχη πατριάρχη Αθηναγόρα και των διαδόχων του εν Οικουμενισμώ, όστις εσυμβούλευε ίνα τοποθετήσωμεν εις το θησαυροφυλάκιον (ως μουσειακόν υλικόν αχρείαστον δια τας ημέρας μας) τους Ιερούς Κανόνας; Έχουν ιερόν «θυμόν» (ως οι εορταζόμενοι σήμερα Πατέρες) κατά των αιρετικών Οικουμενιστών, που επί δεκαετίες «λυμαίνονται» την Εκκλησίαν του Χριστού; ή μήπως, οι Επίσκοποί μας (και ημείς μαζί τους) ούτε καν γνωρίζουν ποιοι είναι σήμερα «οι λοιμώδεις λύκοι» Οικουμενιστές; (Οι οποίοι είναι ως πρόσωπα αγαπητοί, και ο αγώνας μας είναι δυνατόν αν συμβάλλει και αυτών την σωτηρία).

Αν ποιμένες και ποιμαινόμενοι δεν γνωρίζουν τους αιρετικούς, τότε κατά ποίων θα εκσφενδονίσουν την σφενδόνην του Πνεύματος; Και πώς, εν τοιαύτη περιπτώσει μιμούμεθα και τιμούμε τους Αγίους Πατέρες που σήμερα εορτάζομε; Επιτρέποντες εις τους αιρετικούς να αλώνουν το Σώμα της Εκκλησίας και συμφυρόμενοι μετ’ αυτών και τιμώντες αυτούς;

Ας σκεφθούμε σοβαρά: Πόσο τίμιοι και ειλικρινείς είμεθα με τους εαυτούς μας;

Και επιτέλους, μήπως η υποκρισία έχει και τα όριά της;