«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα.» Τα λόγια αυτά μπορεί να τα ακούς σαράντα χρόνια στην Εκκλησία , κάθε Κυριακή και παρόλο που καταλαβαίνεις ακριβώς το νόημά τους, γιατί έλαβες ανώτατη μόρφωση, να μην σου λένε τίποτα.. Ενώ κάποιος άλλος, αν και ολιγογράμματος, νιώθει από την πρώτη στιγμή μέσα στην καρδιά του όλο τους το βάθος, χωρίς να γνωρίζει την απόδοσή τους στη δημοτική.

Το ίδιο συμβαίνει στην ποίηση. Κάποιος γνωρίζει τους στίχους λέξη προς λέξη, συλλαμβάνει το νόημά τους, αλλά δεν νιώθει τίποτε. Και κάποιος άλλος πιάνει μόνο μερικές λέξεις και με τα συμφραζόμενα μπαίνει στο βάθος του ποιήματος και του αρέσει να το διαβάζει ξανά και ξανά, σημάδι ότι το αγαπάει και δεν κουράζεται να το ακούει.

Δεν υπάρχει αληθινά πιστός φιλακόλουθος στην Εκκλησία μας, που να μη χαίρεται να ακούει τους ίδιους στίχους, τους ίδιους ύμνους και τους ίδιους ήχους. Γιατί τους αγαπάει και γιατί το νόημά τους κατεβαίνει στην καρδιά του και της δίνει χαρά και συγκίνηση.

Πώς εξηγείται αυτό το αδιαμφισβήτητο γεγονός που μοιάζει με αληθινό θαύμα;

Μια μυστική απάντηση, μυστική με την έννοια όχι του κρυφού, αλλά με την έννοια ότι θα την καταλάβει όποιος έχει ανάλογη εμπειρία, ενώ δεν θα την καταλάβει εκείνος που θα την προσεγγίσει με την κριτική σκέψη και τον ορθολογισμό: Αυτός είναι ο λόγος που δεν χρησιμοποιούμε στις ακολουθίες και στα μυστήρια τη λέξη αντιλαμβάνομαι ή καταλαβαίνω, αλλά τη λέξη μετέχω. Μετέχουμε με όλο μας το είναι και όχι μόνο με το μυαλό, όπως θέλει ο οικουμενισμός που έχει σκοπό να μας διώξει από τις εκκλησίες με τις μεταφράσεις του, οι οποίες δεν απαιτούν μετοχή, αλλά κριτική σκέψη και αντίληψη. Σ΄ αυτόν τον ολιγόμυαλο, τον κενό, τον ματαιόδοξο, και τον ματαιόσπουδο οικουμενισμό, ταιριάζουν τα λόγια «τω έχοντι δοθήσεται, τω δε μη έχοντι και όπερ έχει αρθήσεται.»

Δυστυχώς γι΄ αυτόν τα λόγια αυτά είναι ακατανόητα, γιατί αυτό που προέχει γι΄ αυτόν δεν είναι το πνεύμα, αλλά ο ορθολογισμός. Για χάρη του παραθέτουμε εδώ μια πρόχειρη απόδοση του στίχου στη δημοτική: " Αυτοί που έχουν πνεύμα και μετέχουν με το πνεύμα τους στις ακολουθίες και στα μυστήρια θα λάβουν πνεύμα. Ο οικουμενισμός κι ο νεωτερισμός, με την ορθολογική συνείδηση, θα στερηθεί και τον ορθολογισμό του."

Η ορθολογική συνείδηση, όταν δεν εξελίσσεται σε πνεύμα, αυτοεκκριζώνεται. Το αποτέλεσμα είναι να μένει το ασυνείδητο αδρανές στον έλεγχο της συνείδησης, ένα είδος διάσπασης της προσωπικότητος.

Το ερώτημα είναι, πώς ο οικουμενισμός που δε σέβεται την Εκκλησία, δεν ευσπλαχνίζεται τους ελαχίστους, δεν πονάει τους πιστούς που αγωνιούν για το ψωμί τους και για το ψωμί των παιδιών τους, πώς δεν τρελαίνεται;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η εξής: Είναι τρελός!