Έχει καταντήσει κοινοτοπία το να αναφέρεται κανείς στο Κυπριακό και να επισημαίνει ότι βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο Ελληνισμός της Κύπρου εδώ και 3.500 χρόνια πορεύεται εν μέσω θυελλών και καταιγίδων, υφίσταται βαρβαρικές επιδρομές και αιμοσταγείς αιχμαλωσίες, σε συνδυασμό με δολοφονικές προδοσίες. Από καιρό σε καιρό ο Ελληνισμός της Κύπρου χαρακτηρίζεται «επιθανάτιος», καταδικασμένος σε θάνατο, σε αφανισμό.

Κάθε Ιούλιο η Κύπρος με πληγώνει. Στις 11 Ιουλίου θυμάμαι την φονική έκρηξη του 2011 στη Ναυτική βάση ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ στο Μαρί. Στις 9 Ιουλίου ο νους μου στρέφεται στο 1821 και στη θυσία των Επισκόπων, ηγουμένων και προκρίτων που είχαν κατηγορηθεί ότι μετείχαν στην Εθνεγερσία του Ελληνισμού. Στις 15 και στις 20 έρχονται οι πικρές μνήμες του πραξικοπήματος και της εισβολής.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι έφθασε η ώρα για να αρχίσουν οι συζητήσεις για πιθανή ένταξη της Αλβανίας στην Ευρ. Ένωση. Δεν γνωρίζω πού βασίζεται αυτή η αισιοδοξία των Επιτρόπων, πιστεύω όμως ότι η Ελλάς δικαιούται και υποχρεούται να θέσει συγκεκριμένους και αυστηρούς όρους για να ανοίξει η συζήτηση. Η Αλβανία δεν φέρεται σωστά σε πολλά θέματα που συγκινούν τον Ελληνισμό και γενικά επιδεικνύει κακοπιστία απέναντι στην Αθήνα και στην Ελληνική Εθνική Κοινότητα, η οποία ζει εκεί.

Ας μην μεμψιμοιρούμε! Σε ορισμένα διπλωματικά μέτωπα κερδίζουμε έδαφος και πρέπει να το αξιοποιήσουμε. Αναφέρομαι στο Μακεδονικό ζήτημα ή –αν προτιμάτε-στη Σκοπιανή εμπλοκή. Τρία γεγονότα αξίζουν να υπογραμμισθούν: