Logo
Print this page

Αντιαιρετικό φυλλάδιο Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τους «Πεντηκοστιανούς»

ΟΙ «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ»

«τα γαρ ορθά δόγματα περί Θεού λεγόμενα αγιάζει την ψυχήν»

(Ι. Χρυσοστόμου, Εις 'Ιωαν. 82,1. ΡΟ59, 443)

Αντιαιρετικό φυλλάδιο Ιεράς Μητροπόλεως Σύρου

 

 

Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί στη χώρα μας οι προ­σηλυτιστικές δραστηριότητες μιας ακραίας προτεστα­ντικής παραφυάδας, πού γενικά ονομάζεται «Εκκλησία της Πεντηκοστής». Είναι οι λεγόμενοι «Πεντηκοστιανοί».

Ιστορία και οργάνωση τους

Οι «Εκκλησίες της Πεντηκοστής» προήλθαν από θρησκευ­τικές ενώσεις προτεσταντών (τέλη 19ου - αρχές 20ου αιώνα), πού προσπάθησαν έτσι να συνειδητοποιήσουν περισσότερο την πίστη τους και να οδηγηθούν στην αγιότητα και τη σωτηρία, υπό την καθοδήγηση πολλών ιεροκηρύκων. Αυτοί διαμόρφω­σαν ο καθένας τη δική του «Εκκλησία» στην Ευρώπη και την Αμερική. Οι πρώτοι καθαροί πάντως πεντηκοστιανικοί πυρήνες προέκυψαν: α) από τους Βαπτιστές ιεροκήρυκες, πατέρα και γυιό, Spurlig (Σπάρλιγκ) στην Αμερική, πού ονόμασαν την κίνη­ση τους «Εκκλησία Αγιότητας» το 1907, β) από τον Α.Τ. Τomlinsοη (Τόμλινσον), πού μετονόμασε την προηγούμενη οργάνωση «Εκκλησία του Θεού), γ) τον Αleχ Βοdγ (Αλεξ. Α. Μπόντυ), αγγλικανό ιερέα, στο Σάντερλαντ της Αγγλίας το 1904 και δ) από Κ Seymour(Κάρολο Σέϋμουρ), νέγρο μεθοδιστή ιερέα στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας το 1906. Έκτοτε και μέχρι σήμε­ρα, οι Πεντηκοστιανοί διασπάσθηκαν, και συνεχίζουν να δια­σπώνται, σε πολλές ομάδες και υποδιαιρέσεις των αρχικών οργα­νώσεων με ξεχωριστές ονομασίες και διδασκαλίες. Στη χώρα μας έφθασαν από την Αμερική το 1924. Ό πρώτος ευκτήριος οίκος τους εγκαινιάσθηκε στα Βάγια Θηβών το 1939. Από το 1980 και μετά κατέφθασαν στην Ελλάδα πλήθος «ιεραποστόλων» τους από το Εξωτερικό και ανέπτυξαν σημαντική προσηλυτιστική δραστηριότητα. Οι επικρατέστερες ομάδες, ανάλογα με τον αριθ­μό των οπαδών τους, στην Ελλάδα είναι:

— Ή Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής

— Ή Αποστολική Εκκλησία τη ς Πεντηκοστής

— Ή Εκκλησία του Θεού της Πεντηκοστής

— Ή Αποστολική Εκκλησία του Θεού

— Ή Εκκλησία του Θεού της Προφητείας

— Ή Εκκλησία του Θεού του πλήρους Ευαγγελίου

— Ή Αποστολική Εκκλησία του Χριστού

— Ή Μάχαιρα του Πνεύματος, κ.ά.

Γιατί ονομάζονται Πεντηκοστιανοί

Ονομάζονται Πεντηκοστιανοί γιατί πιστεύουν ότι οι πιστοί για να αναγεννηθούν ουσιαστικά στην εν Χριστώ ζωή, για να γίνουν πραγματικοί χριστιανοί, είναι απαραίτητο να δεχθούν την προσωπική τους Πεντηκοστή, την επίσκεψη δηλαδή του Άγιου Πνεύματος, όπως ακριβώς συνέβη και στους Αποστόλους του Χριστού, όταν τους επισκέφθηκε το Άγιο Πνεύμα με τη μορ­φή πύρινων γλωσσών. Τότε οι πιστοί, ισχυρίζονται οι Πεντη­κοστιανοί, αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις (γλωσσολαλιά, ερμη­νεία γλωσσών, προφητείες, ιαματικό χάρισμα κ.λπ.) (Πράξ. 2,1 κ.έ.). Αποκαλούν δε την «ανώτατη» αυτή εμπειρία τους «βάπτι­σμα του Αγίου Πνεύματος».

Τι πιστεύουν:

Με αρκετές τροποποιήσεις από ομάδα σε ομάδα, οι πεντηκοστιανοί πιστεύουν ή απορρίπτουν σε γενικές γραμμές, τα έξης:

Το χάρισμα της γλωσσολαλιάς

Πιστεύουν πώς μόνο εκείνοι πού λαβαίνουν από το Άγιο Πνεύμα το χάρισμα της γλωσσολαλιάς είναι πραγματικά χρι­στιανοί και μόνο αυτοί θα σωθούν (Πράξ. 10,44/ Α Κορ. 12,8 κ.ε.).

Ή γλωσσολαλιά των Πεντηκαστανιών δεν έχει καμία σχέση με την έλευση του Άγιου Πνεύματος στους Αποστόλους, διότι στην πρώτη περίπτωση ακούγονται ακατανόητες λέξεις χωρίς περιεχόμενο, στη δε δεύτερη, ο κάθε άνθρωπος από τους παρευ­ρισκόμενους άκουγε στη δική του γλώσσα τα μεγαλεία του Θεού (Πράξ. 2,3-11). Επίσης ο ί. Χρυσόστομος μας λέει ότι η γλωσ­σολαλιά δόθηκε σαν ένα θαύμα για την είσοδο των ειδωλολα­τρών και των Ιουδαίων στον Χριστιανισμό και έκτοτε εξέλιπε, διότι ή κοινωνία έγινε χριστιανική. («Λόγος εις Πεντηκοστήν» Μ&ί§π6 50, 459). Ακόμη πρέπει να γνωρίζουμε ότι πριν από τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου δεν αναμένουμε άλλη «έκχυση» του Άγιου Πνεύματος, παρά μόνο ψευδή σημεία απάτης και παραπλανητικές ενέργειες δαιμονικών δυνάμεων για τον αποπρο­σανατολισμό των ανθρώπων, ώστε να χάσουν τη σωτηρία τους. (Β'Θεσσ.2,3-11).

Δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση

Χωρίς την Ιερά Παράδοση ή Αγία Γραφή δεν ερμηνεύεται ορθόδοξα, ούτε μπορούν να διασαφηνιστούν σημαντικότατα σημεία της χριστιανικής διδασκαλίας. Ό Απόστολος Παύλος παραγγέλλει προς τον μαθητή του Τιμόθεο: «Εκείνα πού άκουσες από έμενα μπροστά σε πολλούς μάρτυρες, αυτά να εμπι­στευθείς σε πιστούς ανθρώπους, οι όποιοι θα είναι ικανοί να διδάξουν και άλλους» (Β' Τιμοθ. 2,2).

Απορρίπτουν όσες αλήθειες της πίστεως καταδεικνύουν τις εσφαλμένες δοξασίες τους (π.χ. θείας Κοινωνίαςως μεταβολής άρτου και οίνου σε σώμα και αίμαΧρίστου, της αειπαρθενίας της Θεοτόκου κ.ά.)

Ό Χριστός όμως στη ν Αποκάλυψη προειδοποιεί: «Εγώ διαβεβαιώ καθένα πού ακούει τα λόγια της προφητείας... ότι εάν αφαιρέσει κανείς από τα λόγια του βιβλίου.... Θα αφαιρέσει ο Θεός το μερίδιο του από το δένδρο της ζωής » (Άποκ. 22,18-19).

Πιστεύουν ότι δικαιωνόμαστε μόνο δια της πίστεως και όχι εκ των έργων

Ό απ. Παύλος όμως λέγει: «δεν θα δικαιωθούν ενώπιον του Θεού, εκείνοι πού ακούνε το νόμο, αλλά εκείνοι πού εφαρμό­ζουν το νόμο θα κηρυχθούν δίκαιοι» (Ρωμ. 2,13). Και ό Κύριος διδάσκει: «Δεν θα εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών καθένας πού μου λέγει " Κύριε, Κύριε", αλλά εκείνος πού κάνει το θέλη­μα του Πατέρα μου του επουράνιου» (Ματθ. 7,21).

Απορρίπτουν το Μυστήριο της Ιεροσύνης

Πιστεύουν ότι ο καθένας μπορεί να την λάβει απευθείας δια του Αγίου Πνεύματος. Οι τρεις βαθμοί της ιεροσύνης είναι όμως ξεκαθαρισμένοι στην Πρώτη Εκκλησία και μεταδίδονται δια τη ς χειροτονίας:

1. Ό "Προφήτης" — επίσκοπος (τρίτος βαθμός ιεροσύνης) της Πρώτης Εκκλησίας. Ό Παύλος, απευθυνόμενος στον Τιμόθεο, του λέγει: "Μην παραμελείς το χάρισμα πού... σου δόθηκε... όταν το πρεσβυτέριον σου επέθεσε τα χέρια" (ΆΤιμ4,14).

2. Οι Απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος, ως υπεύθυνοι και λειτουργικοί προϊστάμενοι πολλών γεωγραφικών εκκλη­σιαστικών περιοχών "προφήτες", "χειροτόνησαν πρεσβυ­τέρους σε κάθε Εκκλησία" (Πράξ. 14,23), και

3. Για τους επτά διακόνους αναφέρεται ότι «αφού προσευχήθηκαν (οι απόστολοι), έθεσαν πάνω τους τα χέρια τους» (Πράξ. 6,6).

Το Βάπτισμα δέχονται ως απλή πράξη εισδοχής στην κοινότητα τους, ως σύμβολο και μόνο σωτηρίας.

Απορρίπτουν και τον Νηπιοβαπτισμό.

Ό απ. Πέτρος αντίθετα διδάσκει: "Να μετανοήσετε και να βαπτιστεί ο καθένας σας στο όνομα του Ιησού Χρίστου, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας, κι έτσι θα λάβετε τη δωρεά του Άγιου Πνεύματος" (Πράξ. 2,38), διότι "εκείνος πού θα πιστεύσει και θα βαπτιστεί, θα σωθεί" (Μάρκ. 16,16). Τη μεγάλη όμως σημασία του βαπτίσματος για τη σωτηρία των ανθρώπων αποκα­λύπτει ο ίδιος ο Κύριος, όταν λέγει: «Πηγαίνετε και κάνετε όλα τα έθνη μαθητές μου, βαπτίζοντες αυτούς στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Το βάπτι­σμα και των νηπίων ήταν συνήθεια στην πρώτη Εκκλησία. Στις Πράξεις, ο απ. Πέτρος προσκαλεί μικρούς και μεγάλους στη σωτηρία δια του βαπτίσματος: «Για σας είναι η υπόσχεση και για τα παιδιά σας» (2,38-39). Έξαλλου, όταν λέγει η Γραφή ότι βαπτίσθηκε όλη «η οικογένεια» της Λυδίας (Πράξ. 16,15), ο δεσμοφύλακας του Παύλου και του Σίλα «και όλοι οι δικοί του» (Πράξ. 16,33) και «ο οίκος» του Στεφανά (Ά Κορ. 1,16), σαφώς εννοείται ότι βαπτίσθηκαν και τα παιδιά τους.

Χρίσμα θεωρούν οι Πεντηκοστιανοί την προσωπική τους αναγέννηση εξ ύψους και δεν το δέχονται ως ιδιαίτερο εκκλησιαστικό Μυστήριο.

Όμως μόνο με το Χρίσμα ενεργοποιούνται τα χαρίσματα του Άγιου Πνεύματος στους βαπτισμένους Χριστιανούς, αφού και οι απόστολοι «έθεταν τα χέρια πάνω τους και λάβαιναν Πνεύμα Άγιο (Πράξ. 8,14-17). Στην Έφεσο, «όταν ο Παύλος έβαλε τα χέρια πάνω τους (και μόνο τότε) ήλθε σ΄  αυτούς το Πνεύμα το Άγιο (Πράξ. 19,1-6), Ό απ. Ιωάννης επίσης λέγει: "Σε εσάς μέσα σας το χρίσμα πού λάβατε άπ' Αυτόν και δεν έχετε ανάγκη να σας διδάσκει κάποιος" (Ά Ίω. 2,27).

Πιστεύουν ότι η Θεία Ευχαριστία συμβολίζει απλά τη θυσία του Χριστού.

Αντίθετα ο ίδιος ο Κύριος διδάσκει την πραγματική μετα­βολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χρίστου:" Εάν δεν φάγετε τη σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Εκείνος πού τρώγει τη σάρ­κα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή αιώνια..." (Ίω. 6,53-58). Και ο Παύλος, ο πρώτος μετά τον  Ένα, τονίζει: «Το ποτήριο της ευλογίας πού ευλογούμε, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χρίστου; Ό άρτος πού κόβουμε, δεν είναι κοινωνία του σώμα­τος του Χριστού;» (Α' Κορ. 10,16).

Απορρίπτουν το Μυστήριο της Εξομολόγησης, που τελείται μπροστά σε ιερέα και δέχονται

την προσωπική κατ' Ιδίαν εξαγόρευση των αμαρτιών κατά τη διάρκεια της προσευχής.

Ό Χριστός όμως δίδει εξουσία στους αποστόλους Του:" όσα δέσετε στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό, και όσα λύσετε στη γη θα είναι λυμένα στον ουρανό" (Ματθ. 18,18) και πάλι τους λέγει:" σε οποίον συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγ­χωρημένες· σε οποίους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατη­θούν έτσι» (Ίω. 20,23).

Αρνούνται το Μυστήριο του Ευχελαίου.

Ό απ. Ιάκωβος όμως κατηγορηματικά διδάσκει: "Είναι κάποι­ος από σας άρρωστος; Να προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας να προσευχηθούν γι' αυτόν και να τον αλείψουν με λάδι... Ό Κύριος θα τον κάνει καλά. Κι αν έχει κάνει αμαρτίες, θα του τις συγχωρήσει" (Ιακ. 5,14-15). Άλλα και οι απόστολοι "άλειφαν πολλούς ανθρώπους με λάδι και τους θεράπευαν" (Μαρκ. 6,13).

Δεν τιμούν το Σταυρό του Κυρίου.

Ό Σταυρός όμως του Χριστού συμφιλίωσε και ειρηνοποίησε Θεό και άνθρωπο και το ξύλο του σταυρού από κατάρα έγινε ευλογία για τους ανθρώπους (Έφεσ. 2,16 / Κολ. 1,20). Γι' αυτό προστατεύει και αγιάζει τους πιστούς. Ό απόστολος των εθνών Παύλος καυχάται για το Σταυρό του Κυρίου: «Εμείς κηρύσσουμε, λέγει, Χριστόν εσταυρωμένον» (Α'Κορ. 1,22-23) και «δεν καυχώμαι για τίποτε άλλο, επιμένει, παρά για το σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Γαλ. 6,14). Μάλι­στα, το τέλος των εχθρών του Σταυρού θα είναι δυστυχώς ή απώλεια (Φιλιππ. 3,18-19).

Αρνούνται:

α) την τιμητική προσκύνηση, β) τις μεσιτείες και γ) τα θαύματα των αγίων.

Α) Λατρεία αρμόζει φυσικά μόνο στον Τριαδικό Θεό (Δευτερ. 6,13). Στους αγίους αποδίδεται τιμητική προσκύνηση ως φίλους του Θεού: Στη Γένεση ο Αβραάμ προσκύνησε τους τρεις ξένους κοντά στη δρυ Μαμβρή (18,2). Ό Ιακώβ προσκύνησε τον Ήσαΰ (33,3). Ό Βαλαάμ προσκύνησε τον άγγελο του Κυρίου (Αριθ. 22,31). Ό Δαυίδ προσκύνησε τον Ίωνάθαν (Α' Βασιλ. 20,41) Ό βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας προσκύνησε τον άγιο προφήτη Δανιήλ (Δαν. 2,46) και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος προσκύνησε τον άγγελο της Άποκαλύψεως δύο φορές (Άποκ. 19,10-22,8).

Β) Στην Αποκάλυψη διδάσκεται ότι "ανέβηκε ο καπνός του θυμιάματος με τις προσευχές των αγίων από το χέρι του αγγέλου μπροστά στο Θεό" (Άποκ. 8,4). Άλλα και στην Παλαιά Διαθήκη, αν και ο Δαυίδ είχε πεθάνει πριν από εκατο­ντάδες χρόνια, ο Θεός υπόσχεται:" Θα υπερασπισθώ την Ίερουσαλήμ και θα τη σώσω, για να τιμήσω τ' όνομα μου και την υπόσχεση πού έχω δώσει στο Δαυίδ το δούλο μου" (Δ' Βασ. 19,34).

Γ) Οι απόστολοι καθημερινά θεράπευαν με τη δύναμη του Θεού πλήθος αρρώστων (Πράξ. 5,12-16) και ο Θεός δια του Παύλου ενεργούσε ασυνήθη θαύματα (Πράξ. 19,11-12). Άλλα και μετά θάνατον οι άγιοι θαυματουργούν: Αναφέρεται στην Π.Δ. ότι μόλις ένας νεκρός ήλθε σε επαφή με τα οστά του προ­φήτου Έλισσαίου (τον έριξαν μέσα στον 'ίδιο λάκκο) ζωντάνε­ψε και στάθηκε στα πόδια του (Δ' Βασ. 13,20-21).

Απορρίπτουν τα μνημόσυνα της Εκκλησίας.

Στο βιβλίο του Νεεμία, αντίθετα, διασώζεται ότι οι Ιουδαίοι " είχαν συγκεντρωθεί για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τις δικές τους και των προγόνων τους" (9,1-2). Άλλα και στο Β' Μακ­καβαίων ό γενναίος Ιούδας «συγκέντρωσε συνεισφορές από κάθε άνδρα... κι έστειλε στα Ιεροσόλυμα... Έτσι έκαναν τη θυσία για τη ν εξιλέωση τω νεκρών ώστε V απαλλαγούν οι τελευ­ταίοι από την αμαρτία πού είχαν διαπράξει» (12,43-45). Ό απ. Παύλος εύχεται να βρει η ψυχή του Όνησιφόρου, πού είχε ήδη πεθάνει, έλεος από τον Κύριο «εν εκείνη τη ημέρα" (Β' Τιμοθ. 1,18) της Β' Παρουσίας Του. Άλλα και μέσα στις κατακόμβες σώζονται επιγράμματα -προσευχές προς το Θεό για την ειρηνι­κή ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων χριστιανών.

Πιστεύουν ότι θα προηγηθεί των χρόνων του Αντίχριστου η επταετής αρπαγή της Εκκλησίας στους ουρανούς. Μετά θα επακολουθήσει η χιλιετής βασιλεία του Χρίστου στη γη και τέλος θα γίνει η γενική ανάσταση και κρίση από τον Κύριο

Δέχονται δηλαδή δύο εμφανίσεις του Χριστού, δύο θα λέγα­με Παρουσίες του Κυρίου στο τέλος του κόσμου. Αντίθετα, ό Χρι­στός μιλά ξεκάθαρα για μια και μόνη τελική εμφάνιση Του: «Ποια μέρα και ώρα θα έρθει το τέλος, κανένας δεν το γνωρίζει" (Ματθ. 24,36), πού θα γίνει μάλιστα "σε μια στιγμή, όσο θέλει το μάτι για να ανοιγοκλείσει" (Α'Κορ. 15,52)." Προσέχετε, προειδοποιεί ο Κύριος. Μήπως σας αιφνιδιάσει η ημέρα εκείνη. Γιατί θα έλθει σαν παγίδα" (Λουκ. 21,34). Όσοι δε ενωμένοι με τον Κύριο κοι­νωνούν του σώματος και του αίματος Του, θα αναστηθούν άπ' Αυτόν «τη εσχάτη ήμερα» (Ίω. 6,53-54).

Πουθενά μέσα στην Άγια Γραφή, εξάλλου, δεν φαίνεται να ισχύει η άποψη των Πεντηκοστιανών περί χιλιετούς επίγειας βασιλείας του Χριστού. Αντίθετα ο Χριστός τονίζει ότι «η δική μου βασιλεία δεν είναι άπ' αυτόν τον κόσμο» (Ίω. 18,36), και "το σκεύος εκλογής", ο Παύλος, προσθέτει:" Να επιδιώκετε τα αγαθά πού βρίσκονται πάνω (στον ουρανό) και όχι τα επίγεια" (Κολ. 3,2), εφόσον " ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν" (Ματθ. 24,35), διότι " παρέρχεται η μορφή του κόσμου αυτού" (Α Κορ. 7,31).

Έπειτα από τα όσα σύντομα εδώ γράφτηκαν, γίνεται φανερό ότι οι Πεντηκοστιανοί, και γενικά οι Διαμαρτυρόμε­νοι, βρίσκονται εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας και μακριά από την αλήθεια του Θεού. Το γεγονός άλλωστε ότι έχουν διασπασθεί σε πάρα πολλές ομάδες με μεγάλες διαφορές στη δογματική τους διδασκαλία, δείχνει καθαρά ότι στερούνται των σπουδαιότερων χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, πού είναι η αλήθεια, η αγάπη, η ενότητα και η ειρήνη της Εκκλη­σίας (Ίω. 16,137 Έφεσ. 4,3-5.13),

Ό απ. Παύλος μας προτρέπει: «Σταθείτε σταθεροί και κρα­τείτε τις διδασκαλίες τις όποιες διδαχθήκατε...» (Β' Θεσ. 2,15), την υγιή πίστη δηλαδή και την παράδοση της Εκκλησίας. Να μην ακούμε τις διδασκαλίες τους και, οπού και όταν χρει­ασθεί, να μη διστάζουμε να ομολογούμε την Ορθόδοξη πίστη μας, με ήπιο πνεύμα βέβαια και σεβασμό στους ανθρώπους (Α' Πετρ. 3,15). Έτσι θα βρισκόμαστε πάντοτε μέσα στο γνή­σιο δρόμο του Θεού, πού είναι η Εκκλησία ως «στύλος και εδραίωμα της αλήθειας" (Α' Τιμοθ. 3,15).

Κείμενα: Μιχαήλ Γ. Χούλη - Θεολόγου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR