Η «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ»1. Όταν το 1940 ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, έγιναν με υπερεπείγοντα ρυθμό μαθήματα παθητικής αεράμυνας. Γιατί θα έρχονταν αεροπλάνα· θα ισοπέδωναν πόλεις· θα πέθαιναν χιλιάδες κάτω από τα ερείπια.
Λίγο πριν φθάσουν τα εχθρικά πολεμικά αεροπλάνα, ηχούσαν δαιμονιωδώς σειρήνες. Και όλοι έτρεχαν σε υπόγειες κατακόμβες και καταφύγια, να γλυτώσουν.
2. Κάπως έτσι ηχεί σ' εμάς και ό ορός Νέα Έποχή! Ηχεί σαν σειρήνα! Σαν απειλή αλλοιώσεως του Ορθοδόξου φρονήματος από το πνεύμα της Νέας Εποχής!
Και δημιουργείται το ερώτημα-απορία:
Τι είναι αυτή η Νέα Εποχή;
• Κίνημα; Όχι. Δεν έχει αρχηγό.
• Συνωμοτική οργάνωση; Όχι. Δεν έχει καν οργάνωση.
• Θρησκεία νέα; Όχι. Δεν έχει ούτε λατρεία, ούτε και μέλη. Ούτε τόπους λατρείας.
Τι είναι; Ο,τι ο αέρας γύρω μας. Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Δηλαδή; Είναι κάτι το υπαρκτό; Ναι. Βέβαια. Υπαρκτό. Τόσο υπαρκτό, όσο και η ατμόσφαιρα. Πολύ υπαρκτό. Απόλυτα υπαρκτό.
Δηλαδή; Τι πάνω κάτω; Μια μετεξέλιξη του διαφωτισμού, του ρομαντισμού, του μαρξισμού, της νεωτερικότητας, της θεωρίας της εξέλιξης και της προόδου. Δηλαδή; Μια πνευματικά μολυσμένη ατμόσφαιρα!
3. Και είναι κάτι τέτοιο απειλή; Όσο και η μόλυνση της ατμόσφαιρας και του νερού; Ναι. Και περισσότερο. Πιο μεγάλη από ό, τι η μόλυνση της ατμόσφαιρας. Είναι μία διπλή απειλή. Μία διπλή παγίδα. Ένας διπλός κίνδυνος. Εξωτερικός. Και εσωτερικός. Πόλεμος και απειλή. Από μέσα και από έξω.
Και Σκύλλα και Χάρυβδις.
Και αγώνας για αυτοάμυνα. Και πανικός. Και πελαγο-δρόμημα.
Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη.
Α'. Τι είναι η Σκύλλα και τι η Χάρυβδις
Δύο οντά μυθικά. Δύο φοβερά πρόσωπα της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας. Και για τα δύο μας μιλάει η Οδύσσεια του Όμηρου (μ' 83-110).
Ας ακούσουμε την όμορφη διήγηση του Όμηρου σε απλή, σύγχρονη, ελεύθερη απόδοση:
1. Τι είναι η Σκύλλα;
Στο στενό, ανάμεσα στη Σικελία και την Καλαβρία, ήταν ένα σπήλαιο, ένα «σπέος» τόσο βαθύ, πού ακόμη και ο πιο «αϊζήϊος» (=ο πιο ρωμαλέος) άνδρας αν έριχνε βέλος με τόξο, το βέλος δεν θα έφθανε εκεί πού τελειώνει το σπήλαιο!
Εκεί λοιπόν, στο βάθος του σπηλαίου αυτού, είχε τη φωλιά της το φοβερό εκείνο τέρας, η Σκύλλα. Η φωνή της ήταν σαν νεογέννητο κουταβάκι! Μα η ίδια ήταν θηρίο τόσο άγριο και φρικαλέο, πού και μόνο να την έβλεπε κανείς, όχι άνθρωπος απλός, αλλά ακόμη και θεός, έμενε αποσβολωμένος!... Είχε δώδεκα πόδια πολύ ψηλά. Και έξι λαιμούς, μακρούς σαν της καμηλοπάρδαλης και ακόμη. Και ο καθένας από αυτούς τελείωνε σε ένα φρικιαστικό κεφάλι με τρεις σειρές δόντια στην κάθε του μασέλα, πού ήταν γεμάτη θάνατο. Και με το σώμα της χωμένο εκεί, στο βάθος της σπηλιάς της, απλώνει η Σκύλλα τα κεφάλια της έξω και ψαρεύει· ψάχνει να βρει να φάει: δελφίνια, σκυλόψαρα, θαλάσσια κήτη· από αυτά πού βόσκει η Αμφιτρίτη. Οι ναύτες το ξέρουν. Και γι' αυτό, ξεκινώντας για το όποιο θαλάσσιο ταξίδι, κάνουν ευχές και τάματα, να μη χρειασθεί να περάσουν από εκεί.
Τον Οδυσσέα, τον έφερε η ανάγκη να περάσει. Και πριν καλά καλά το καταλάβει τι έγινε, η Σκύλλα είχε ορμήσει στο καράβι του, και με το κάθε της κεφάλι είχε αρπάξει έξι, τους πιο ρωμαλέους άνδρες-συντρόφους του από το κατάστρωμα.
Αυτή ήταν η Σκύλλα.
2. Και η Χάρυβδις; Τι ήταν;
Κάτι το πολύ χειρότερο. Λέγει ο Όμηρος:
Εκεί κοντά, στο απέναντι ακρωτήρι, πού ονομάζεται ακόμη και σήμερα Πέλωρ, είναι ένας μεγάλος σκόπελος. Τα δύο ακρωτήρια είναι πολύ κοντά. Με άνεση έφτανε το βέλος πού έριχνε με τόξο ένας συνηθισμένος άνδρας από το ένα στο άλλο.
Και εκεί, στην άκρη του, ήταν μια μεγάλη αγριοσυκιά, με φύλλα πολλά και καταπράσινα. Και κάτω από την αγριοσυκιά στέκει η Χάρυβδις. Και τρεις φορές την κάθε ήμερα, ρουφάει και πάλι ξεφυσάει το νερό της θάλασσας σε εκείνον τον πορθμό. Και τότε, καλή τύχη να 'χεις, να μην περνάς όταν ρουφάει! Γιατί τότε η Χάρυβδις ρουφάει και καταπίνει ολόκληρα και τα καράβια! Και τότε, μια και καλή, πάνε όλοι μαζί οι άνθρωποι πού είναι στο καράβι!
Τι λέτε, λοιπόν; Δεν είναι τρισχειρότερο κακό, να προσπαθεί κανείς να αποφύγει τη Σκύλλα, πού το πολύ να φάει έξι άνδρες, και να πέφτει στη Χάρυβδη!
Και μάλιστα αφού, όταν η Χάρυβδις ξεφυσάει πάλι το νερό, το καράβι δεν είναι πια καράβι, αλλά σανίδες σπασμένες σκόρπιες!
Μα ο Οδυσσέας, όταν κατάλαβε τι θα συνέβαινε, αρπάχτηκε από τα κλαδιά της αγριοσυκιάς· και έμεινε εκεί κρεμασμένος, μέχρι πού η Χάρυβδις ξεφύσηξε και το νερό και το καράβι αποσαθρωμένο. Και στο μεσοδιάστημα, μέχρι να έρθει η ώρα να ρουφήξει πάλι η Χάρυβδη, πιάστηκε από μια σανίδα, και κολυμπώντας απομακρύνθηκε και σώθηκε.
Κακό λοιπόν μεγαλύτερο και τρισχειρότερο από τη Σκύλλα η Χάρυβδις.
3. Σκύλλα και Χάρυβδις είναι εικόνες των δύο πτυχών της Νέας Εποχής. Με αλληγορική φυσικά ερμηνεία.
Τι είναι;
• Σκύλλα είναι οι ιδέες της Νέας Εποχής.
• Χάρυβδις είναι η δική μας «λάθος αντίδραση» στα συνθήματα της Νέας Εποχής. Και κάνει μεγαλύτερο κακό.
Β'. Ποία είναι η Σκύλλα
1. Είπαμε, ότι ή Νέα Εποχή είναι μια πνευματική ατμόσφαιρα διάχυτη μέσα στον κόσμο. Μια ατμόσφαιρα, πού (ενώ ίσως δεν έχει πίσω της καμιά θεσμικά οργανωμένη προπαγανδιστική ομάδα) όλο και επεκτείνεται. Γιατί; Γιατί είναι κομμένη στα μέτρα των ψυχοσωματικών απαιτήσεων του σύγχρονου ανθρώπου. Και δεν είναι ούτε ή πρώτη ούτε η μόνη.
Προηγήθηκαν και πολλά άλλα θρησκευτικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα: προτεσταντισμός, διαφωτισμός, ρομαντισμός, μαρξισμός, νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα. Πρότειναν νέα διδάγματα· νέο τρόπο σκέψης και ζωής. Πρότειναν πολλά. Και όλα άφησαν πίσω τους μια πικρή αίσθηση απογοήτευσης· μια παγεράδα θανάτου!
2. Διαβάζομε στον βίο του αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εν Σόφια μαρτυρήσαντος το έτος 1515: «Ο Μωάμεθ μόνος του συνέγραψεν εύκολον θρησκείαν (=κομμένη στα "μέτρα" των ανθρώπων), η οποία αρέσει εις ανθρώπους αδαείς, χωρίς καμμίαν είδησιν εις τα δόγματα της αληθινής πίστεως· και δια τούτο την εδέχθησαν και ερριζώθη εις τας καρδίας των».
Και η Νέα Εποχή φιλοδοξεί στον άνθρωπο, πού διαλυμένος μέσα στην απογοήτευση από όλα (φιλοσοφία, επιστήμη, θρησκείες, ζωή, κοινωνίες) ζητεί κάτι το νέο, να του προσφέρει αυτό πού ζητεί: κάτι το νέο· κάτι πού να τον «αναπαύει».
Και τι του προσφέρει; Τι του προσφέρει; Ένα μαλακό μαξιλαράκι· για αποκοίμισμα! (Για τι άλλο;) Άλλα, ας ακούσουμε τι λέει. Και τι διδάσκει:
α. Για όλα φταίει η συνείδηση, όπως την έχουν διαμορφώσει οι μέχρι σήμερα επικρατούσες φιλοσοφίες και θρησκείες. Η συνείδηση, λέει, πρέπει να πλατύνει, να αλλάξει! Και με τη Νέα Εποχή ΘΑ αλλάξει εντελώς. Οπωσδήποτε θα αλλάξει. Γιατί σε λίγο αλλάξει ζώδιο. Και μαζί του και εποχή. Και νομοτελειακά θα αλλάξουν όλα. Και θρησκεία, και συνείδηση! Μη βιάζεσθε! Μην ανησυχείτε!
β. Ό Θεός δεν είναι πρόσωπο· είναι ενέργεια. Την ενέργεια την πλησιάζει ο άνθρωπος με ειδικές δικές του ενέργειες, όποτε θέλει· αν θέλει· για όσο θέλει! Ρυθμιστής δεν είναι πια ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος.
γ. Η πορεία προς τον Θεό, δεν είναι υπακοή στο θέλημα του Θεού, τήρηση εντολών Του (πώς, αν ο Θεός δεν είναι πρόσωπο;), αλλά τεχνικές! Τέτοιες τεχνικές είναι: η γυμναστική, η δίαιτα, οι υγιεινές τροφές κ.ά. Προσευχή, λατρεία, τόποι λατρείας δεν χρειάζονται, αφού ο Θεός δεν είναι πρόσωπο. Τη λατρεία τώρα υποκαθιστούν οι τεχνικές! Αυτές οδηγούν σε ποιότητα ζωής και «αυτοτελείωση»! Και έτσι η αναζήτηση του Θεού μπαίνει σε δρόμο στραβό.
δ. Ό Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού· δεν είναι Θεός· δεν είναι ο ΜΟΝΟΣ ΣΩΤΗΡΑΣ. Είναι απλά ένας άνθρωπος, ένας μεγάλος διδάσκαλος, ένας αβατάρ, πού παρέδωκε υπέροχα, για την... εποχή του, διδάγματα.
ε. Τα διδάγματα του Χρίστου, και όλων των παλαιών, τα δεχόμαστε και τώρα· αλλά με μια «νέα θεώρηση», με βάση ένα «νέο παράδειγμα».
στ. Σε επικοινωνία με τη «θεϊκή ενέργεια» κατορθώνουμε να έλθουμε και με τις «πρακτικές-τεχνικές», στις όποιες αναφερθήκαμε πιο πάνω, αλλά και -κυρίως!- με ένα channeling, δηλαδή με ένα πρόσωπο-channel, πού μας φέρνει σε επαφή όχι μόνο με πεθαμένους, αλλά και με ένα πλήθος άλλα όντα· αλλιώτικα· εξωγήινα (σαν τι τάχα;)· και με μία παγανιστικού τύπου «θεϊκή μέθεξη», για την οποία μιλάνε και τα έργα του Έρμη του Τρισμεγίστου.
3. Αυτά είναι τα έξι κεφάλια της Σκύλλας. Με αυτά τα διδάγματα σαν κεφάλια με φοβερές μασέλες γεμάτες θάνατο, η Νέα Εποχή κατασπαράζει εκείνους πού την δέχονται, εκείνους πού κατορθώνει και αρπάζει.
Έτσι ο Θεός κόβεται στα μέτρα του ανθρώπου· και ό άνθρωπος στα μέτρα των ιδεών της Νέας Εποχής. Και η μετάβαση σε μια άλλη πνευματική «Νέα Εποχή» γίνεται πόθος και στόχος, ονειροπόλημα, ελπίδα για διέξοδο στα αδιέξοδα, αφού υπόσχεται αλλαγή σε όλα! Ακόμη και στην επικοινωνία με τον Θεό, τον όποιο τόσο έντονα αναζητεί ο άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα. Νέα λοιπόν σε όλα
η Νέα Εποχή!
Άλλα τελικά δεν είναι σε τίποτε νέα. Είναι μια φτωχική μετάλλαξη του διαφωτισμού.
Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
4. Άμυνα-αυτοπροστασία είναι η πίστη της Εκκλησίας και η απαρέγκλιτη εμμονή σ' αυτήν.
Ποία είναι η πίστη της Εκκλησίας;
Μας την περιγράφουν με απόλυτη σαφήνεια οι Άγιες Γραφές:
Λέγει ο άγιος απόστολος Παύλος:
«Ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; Ουχί δε και εθνών; Ναι και εθνών, επείπερ εις ο Θεός» (Ρωμ. 3,29-30). Δηλαδή: Μόνο για τους Ιουδαίους είναι Θεός ο Θεός; Ο ίδιος δεν είναι Θεός και για όλα τα Έθνη; Ναι. Έτσι είναι. Ο ίδιος είναι. Αφού ένας είναι ο Θεός και δεύτερος ΔΕΝ υπάρχει!...
Λέγει πάλι ο άγιος απόστολος Παύλος:
Κέντρο της πίστης μας είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Πυρήνας της πίστης μας είναι ο Χριστός. Δεν είναι ένας «μεγάλος μύστης» ή αβατάρ ο Χριστός, αλλά ο ένας και μόνος αληθινός Θεός. «Εγώ τούτο παρέλαβαν, ο και παρέδωκα υμίν» Ποίο είναι αυτό; «Ότι ο Ιησούς απέθανε· και ότι ετάφη· και ότι εγήγερται- και ότι ώφθη» σε πολλούς (Α' Κορ. 15,3-8).
Με άλλα λόγια: Ο Χριστός δεν είναι μια ενέργεια θεϊκή· είναι πρόσωπο ιστορικό· πρόσωπο, πού μπήκε στη ζωή μας κατά τρόπο όχι διανοητικό-στοχαστικό, αλλά εμπειρικό, βιωματικό. Και εμείς Τον ζήσαμε, όπως ζει κανείς την επικοινωνία με τον φίλο του, τον αδελφό του, τον πατέρα Του. Με τρόπο, στον όποιο δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση. Και άρα, απόλυτα και κατηγορηματικά, κάθετα και οριζόντια, ό Θεός μας ΔΕΝ είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Είναι ΠΡΟΣΩΠΟ.
Και γιατί «κάποιοι» δεν το παραδέχονται, ότι ο Θεός είναι πρόσωπο; Απαντάει η Karen Armstrong: Επειδή δεν θέλουν! Και δεν θέλουν, ο καθένας για «δικούς του» λόγους. Π.χ. οι φεμινίστριες δεν θέλουν να είναι ό Θεός πρόσωπο, γιατί είναι πρόσωπο αρσενικό!
Αυτός, ο Χριστός, είναι ο αρχηγός της πίστης, η μόνη εγγύηση σωτηρίας, ο μόνος σωτήρας. Διαβάζαμε στο βιβλίο «Πράξεις Αποστόλων»: «Και ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία· ουδέ γαρ ΟΝΟΜΑ εστίν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν άνθρώποις, εν ώ δει σωθηναι ημάς» (Πράξ. 4,12). Η φράση «υπό τον ουρανόν» αποκλείει κάθε περίπτωση άλλου σωτήρα.
Ο κόσμος σώζεται μόνο με την πίστη στον Χριστό. Όμως εγγύηση σωτηρίας δεν είναι το υποκειμενικό στοιχείο, η προσωπική πίστη του καθενός μας, αλλά το έργο του Χριστού, «δι' ου και την προσαγωγήν εσχήκαμεν εις την χάριν ταύτην εστήκαμεν, και καυχώμεθα έπ' έλπίδι της δόξης του Θεού» (Ρωμ. 5, 2). Δηλαδή: Σ' αυτή τη χάρη του Θεού, στη σωτηρία, δεν πηγαίναμε εμείς με δικές μας ενέργειες, έστω με την πίστη μας! Μας πηγαίνει ο Χριστός. «Δι' αυτού, του Χρίστου, έχομεν την προσαγωγήν».
Και συνεπώς η πίστη στον Χριστό, με κανένα τρόπο ΔΕΝ εκδηλώνεται με τις τεχνικές ασκήσεις της Νέας Εποχής!
Και οποίος δεν πιστεύει στον Υιό, όπως μας Τον παρέδωκαν και Τον παραλάβαμε, έχει χάσει κάθε σχέση και επικοινωνία και με Αυτόν και με τον Πατέρα Του.
5. Η Σκύλλα έχει έξι κεφάλια. Με αυτά αρπάξει μέλη της Εκκλησίας. Ποία; Μόνο εκείνα, πού τις πιο πάνω βασικές αρχές της πίστης τις παραμερίζουν, και τις υποτάσσουν στίς πιο πάνω αρχές της Νέας Εποχής· και καταντούν έτσι χριστιανοί χωρίς επίγνωση.
Ένας είναι ο Κύριος, υμνούμεν και προσκυνούμεν Αυτόν.
Και όλα αυτά μας λένε:
Κάθε τάση συγκρητιστικής ερμηνείας της πίστης, καθώς και κάθε λογισμός ότι τάχα όλες οι θρησκείες έχουν ίση αξία και ότι τάχα είναι απλά διάφοροι τρόποι αναζήτησης του ενός Θεού, δεν αποτελούν παρά δαιμονικές πλάνες.
6. Και κατά συνέπεια, όποιος δεν έχει τον ορατό Χριστό, δεν έχει ούτε τον αόρατο ΠΑΤΕΡΑ Του. Δεν έχει τίποτε. Ό Αλλάχ του Ισλάμ και ό Θεός των μετά Χριστόν Ιουδαίων δεν ταυτίζονται ούτε με τον Θεό του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, ούτε με τον Θεό του Μωυσή. Αφού, «ο αρνούμενος τον Υιόν ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α Ίωάν. 2,23).
Γ'. Η Χάρυβδίς
1. ΟΙ θαλασσοπόροι είχαν την ευχέρεια να απλώνονται στα ανοιχτά με τους γνωστούς κινδύνους, και να περνάνε από στενά με άλλου είδους προβλήματα.
Με βάση τον αρχαίο μύθο, και μόνο η σκέψη να περάσει καράβι από το ακρωτήρι Πέλωρ, οπού έστεκε η Χάρυβδις, ανάμεσα σε Καλαβρία και Σικελία, ήταν για τον κυβερνήτη μια φοβερή προπέτεια και ακρισία. Και αν, ακόμα χειρότερα, το επιχειρούσε, τότε πού η Χάρυβδις ρουφούσε απότομα το νερό της θάλασσας καταπίνοντας μαζί του και ολόκληρα τα καράβια, και μετά τα ξεφυσούσε με ορμή και βία τόση, πού τα έκανε σανίδες, δεν ήταν πια απλά ακρισία και προπέτεια, αλλά μια ενέργεια στην κυριολεξία εγκληματική· ενέργεια αυτοκτονίας.
Η θαλασσοπορία είναι και αναζήτηση· και σύμβολο των αναζητήσεων του ανθρώπου. Πνευματικοί θαλασσοπόροι είναι οι άνθρωποι. Ήταν, και θα μένουν για πάντα. Αναζητούσαν. Αναζητούν. Και θα αναζητούν πάντοτε.
2. Φυσική κατάσταση είναι για τον άνθρωπο: το ανικανοποίητο από αυτά πού έχει και ή αναζήτηση για κάτι επιπλέον για κάτι πού δεν έχει. Έμφυτη και ασίγαστη η αναζήτηση.
Ψάχνουν να βρουν:
• Υπάρχει Θεός; Τι σχέση πρέπει να έχει ο άνθρωπος με τον Θεό;
• Τι είναι η ζωή; Ποίο το νόημα της; Πότε η ζωή έχει και ποιότητα και νόημα σωστό;
• Τι είναι η γνώση; Τι είναι η συνείδηση; Ποίο το νόημα τους;
Τα ερωτήματα αυτά έχουν όλα αναφορά στο ένα: Υπάρχει Θεός; Τι είναι ο Θεός;
• Για όποιον πιστεύει στον Θεό, τα ερωτήματα ενοποιούνται· γίνονται ένα.
• Για οποίον δεν πιστεύει, παθαίνουν πολυδιάσπαση και όλο και πληθαίνουν.
Το εκφράζει με τα γνωστά, κλασικά πια, λόγια του ο Τζοβάνι Παπίνι στο βιβλίο του Ηιστορία του Χρίστου:
«Είσαι πάντα ανάμεσα μας, αλλά χωρίς οι περισσότεροι να Σέ βλέπουμε. Εσένα μόνο έχουμε ανάγκη· εσένα και κανέναν άλλον!...
Όλοι έχουμε την ανάγκη σου· ακόμη και αυτοί πού δεν το νιώθουν πολύ περισσότερο αυτοί πού δεν το νιώθουν.
Ο πεινασμένος θαρρεί πώς ζητάει ψωμί, και ζητάει Εσένα.
Ο άρρωστος υποθέτει ότι του λείπει η υγεία, και αυτό πού του λείπει είσαι Συ.
Όποιος γυρεύει την ομορφιά σ' αυτόν τον κόσμο, γυρεύει άθελα του Εσένα!...
Όποιος ψάχνει για την αλήθεια, ψάχνει για Σένα.
Και όποιος απλώνει το χέρι του με αγωνία στην ειρήνη, το απλώνει σε Σένα.
Όλοι Εσένα φωνάξουμε, χωρίς να το ξέρουμε».
Η αναζήτηση πρέπει να οδηγεί στην αλήθεια.
Μα χωρίς οδηγό τον λόγο της Αληθείας του Χρίστου, βγάζει τον άνθρωπο στο ακρωτήρι Πέλωρ, στο στόμα της Χάρυβδης. Και τον κάνει σανίδες και συντρίμμια.
Δεν είναι λοιπόν τόσο απλά, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται, τα λάθη των πνευματικών ηγετών!
3. Ό μύθος, όπως και όλοι άλλωστε οι μύθοι, λέει πολλά. Άλλα πρώτα και κύρια μας δείχνει την έκταση της ευθύνης του κυβερνήτη, πού από προσωπική του υπαιτιότητα ρίχνει το σκάφος της νοητής ολκάδας στο στόμα της Χάρυβδης. Από μια τέτοια θύελλα ελάχιστοι κατορθώνουν να σωθούν. Σε κατάσταση άθλια. Πιασμένοι από μια σανίδα. Πού την φαντάζονται, ότι έχει κάποια σχέση με το καράβι! Και θυμίζει το καράβι. Πιάνονται... από έναν άνθρωπο, πού τον θεωρούν άξιο να τον εμπιστευθούν! Και τον ακολουθούν! Από έναν γκουρού! Από έναν προπαγανδιστή της Νέας Εποχής. Απλή η διήγηση της Χάρυβδης. Μα πίσω της κρύβονται καταστάσεις μυθιστορηματικές. Θρίλερ τρόμου.
4. Είναι γνωστό, ότι η μάχη του Ματζικέρτ (1071 μ,Χ.), πού εσήμανε την αρχή του τέλους, την αρχή της διάλυσης για την αυτοκρατορία των Ρωμαίων, είχε την έκβαση πού είχε από ένα λάθος· από ένα σύνθημα λάθος!
Ο βασιλιάς μας Ρωμανός Δ' είχε τότε όλες τις προϋποθέσεις να καταγάγει μια μεγαλειώδη νίκη. Άλλα υπέστη τη χειρότερη πανωλεθρία. Από ένα λάθος. Από ένα μοιραίο λάθος.
Και αυτό μας λέει: Σε θέματα τόσο σοβαρά δεν επιτρέπονται λάθη. Και αν έχεις ευθύνη, και θέλεις να μην κάνεις λάθη, πρόσεχε. Μη φέρεσαι ποτέ με προπέτεια και ακρισία. Διαφορετικά, δεν είσαι ηγέτης. Δεν κάνεις για πνευματικός ηγέτης. Ο ποιμένας του λάου του Θεού πρέπει να είναι ακλόνητος στην πίστη και αμετακίνητος στην τήρηση του θελήματος του Θεού. Με έργο και λόγο φως και οδηγός.
Και βέβαια, στους πολέμους χρειάζεται και λίγη τόλμη. Στα πνευματικά όμως θέματα, σε ό,τι έχει σχέση με την αιώνια ζωή, δεν παίζομε. Χρειάζεται αίσθηση ευθύνης· αγώνας και αγωνία.
5. Λάθη τέτοια, πού θυμίζουν την πανωλεθρία τής μάχης του Ματζικέρτ, έγιναν πολλά στο διάβα της Ιστορίας. Και στην Ανατολή και στη Δύση.
Δεν θα τα απαριθμήσουμε. Για ποιόν λόγο;
Θα σταθούμε σε ένα: Στην Ιερά Εξέταση.
Είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις η αίρεση-θρησκεία των Αλβιγίων ή Καθαρών στην Ευρώπη. Σαν τρόπος αντιμετώπισης τους επινοήθηκε η Ιερά Εξέταση. Χωρίς να πολυασχοληθεί κανείς, αν ήταν συμβατή με το πνεύμα του Χριστού. Και οι φωτιές της έκαψαν τους Αλβιγίους. Άλλα μαζί τους έκαψαν, και εξακολουθούν να καίνε, τη Χριστιανοσύνη.
Η Ιστορική αποστολή της Ιεράς Εξέτασης πέρασε. Άλλα το πνεύμα της ζει. Και οδήγησε και οδηγεί, η μάλλον συμπαρασύρει την Εκκλησία, σε Δύση και Ανατολή, σε λάθη τραγικά. Γιατί προτιμάει, αντί να διαλέγεται με τους οποίους προβληματισμένους, να τους βρίζει, να τους απειλεί, να τους καταριέται, να τους αναθεματίζει! Όρα και Λασκαράτο!... Και έτσι, με τέτοιες ενέργειες, ad majorem gloriam Dei, άνθρωποι πολλοί εξωθούνται να διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν να είναι μέλη της.
6. Και καταντούν άνθρωποι, να πηγαίνουν από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Από ένα μικρότερο κακό σε ένα μεγαλύτερο κακό. Από τον σκανδαλισμό στην αποστασιοποίηση, ή και στην αποστασία. Και οι ιερωμένοι-ποιμένες από το ένα κακό, από το φυσικό πελάγωμα των τέκνων τους (σαν ανθρώπων, πού έχουν ανάγκη καθοδήγησης, πού με όλα όσα λένε και κάνουν ψάχνουν για λύτρωση και για επίγνωση, - στο πελάγωμα το δικό τους)· στο πελάγωμα της ποιμαίνουσας Εκκλησίας· πού έτσι καταντάει, αντί να αγωνίζεται να είναι και να μένει η αυλητών λογικών προβάτων πού περιμένει τον κάθε πλανεμένο, να αρνείται τον εαυτό της! Και, αντί να ψάχνει για το απολωλός, να βλέπει το πρόβατο το απολωλός όχι σαν τέκνο της, όχι σαν χρέος της, αλλά σαν εχθρό της και αποστάτη, και να ορμάει ακάθεκτη εναντίον του!
Δ'. Ποία η δική μας τοποθέτηση;
1. Όμως, δίκαια θα ερωτούσε και θα διερωτιόταν ο κάθε υπεύθυνος άνθρωπος:
«Και τι τάχα θα πρέπει να κάμομε: Να σταθούμε με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά σε τέτοιες προκλήσεις;».
Χρειάζεται σκέψη πολλή. Πρέπει, η οποία ενέργεια να μην έχει ως επακόλουθο μία πανωλεθρία· να μην είναι μια επανάληψη του λάθους στη μάχη του Ματζικέρτ.
2. Βοήθεια σημαντική στο δύσκολο αυτό πρόβλημα έρχεται να μας προσφέρει ένας Γάλλος Ιερωμένος ο Jean Vernette, υπεύθυνος της Επισκοπικής Συνελεύσεως της Γαλλίας για θέματα παραθρησκείας και αιρέσεων. Έχει γράψει πολλά βιβλία και θεωρείται παγκοσμίως στα θέματα αυτά μεγάλη αυθεντία.
Το μήνυμα του Jean Vernette, το καταστάλλαγμα της πείρας του από τις έρευνες του, είναι:
H Νέα Εποχή είναι για την Εκκλησία η πιο μεγάλη πρόκληση. H Νέα Εποχή έχει ένα μήνυμα. Μήνυμα διαφορετικό από το μήνυμα- κήρυγμα της Εκκλησίας. Αυτό είναι μία πρόκληση. H Νέα Εποχή είναι για την Εκκλησία πρόκληση και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί το μήνυμα της το παρουσιάζει και το προσφέρει χωρίς φανατισμούς· χωρίς υβρεολόγια· χωρίς παθιάσματα· χωρίς προπαγάνδα, όπως την ξέρουμε.
Ποίο είναι το μήνυμα της;
• Οι εποχές αλλάζουν νομοτελειακά· με βάση τα ζώδια της αστρολογίας. Και τώρα, θα γίνει -νομοτελειακά- μετάβαση από την εποχή των Ιχθύων στην εποχή του Υδροχόου!
• Με την αλλαγή εποχών επέρχεται και βαθιά και ριζική αλλαγή στον άνθρωπο και στο σύμπαν! Έρχεται μια πιο βαθιά κατανόηση· πιο σωστή. Με πολλές πτυχές. Οι κυριότερες από αυτές είναι:
• Κάθε εποχή έχει ένα μεγάλο διδάσκαλο. Η εποχή των Ιχθύων είχε τον Χριστό. Τον διδάσκαλο της εποχής του Υδροχόου, τον αναμένουμε! Η πνευματική κυριαρχία του Χρίστου λήγει!...
• Με την αλλαγή ζωδίου, αλλάζει η πνευματική ζωή· αλλάζει η συνείδηση· αλλάζει η γνώση· και γενικά αλλάζει εντελώς η θεώρηση του κόσμου και των πτυχών της ζωής!
• Αλλάζει και η θεώρηση της θρησκείας! Τώρα θα το συνειδητοποιήσει ο κόσμος, ότι ο Θεός δεν είναι πρόσωπο, αλλά ενέργεια! Και ότι θρησκευτική ζωή δεν είναι πια η τήρηση κάποιου θελήματος του Θεού (αφού δεν είναι πρόσωπο, πώς θα μπορούσε να έχει θέλημα;), αλλά η επικοινωνία με τη θεία ενέργεια με τεχνικές! Δηλαδή κάτι σαν τη σύλληψη των μαγνητικών και ηχητικών κυμάτων με βάση τις νέες ανακαλύψεις και τη νέα τεχνολογία!
3. Αυτά και άλλα: πού όλα μαζί -το τονίζει ο Jean Vernette λειτουργούν σαν μία βίαιη πρόκληση: και για τη βάση (αφού είναι όλα τόσο απλά και κατανοητά)· και για την πνευματική ελίτ (αφού η Νέα Εποχή μιλάει με τη γλώσσα των τελευταίων επιτευγμάτων της επιστήμης, πού λένε ότι η ύλη έχει ενέργεια και η ενέργεια προκάλεσε τη ζωή!...).
Και η Νέα Εποχή δουλεύει ήρεμα. Και σκορπάει τα μηνύματα της ήρεμα. Και με τον πιο ευχάριστο και χαρούμενο τρόπο! Με μυθιστορήματα. Με μυθιστορήματα αριστουργηματικά, best - seller, θρίλερ! π.χ. Αλχημιστής του Κοέλο, Χάρι Πότερ της Ρόουλινγκ, Κώδικας Νταβίντσι του Brown, κ.ά. Κάπως ανάλογα δουλεύουν όλοι οι θιασώτες της Νέας Εποχής.
Και o Jean Vernette, σαν επιστήμονας μελετητής, ερευνητής και αναλυτής της Νέας Εποχής, μας κάνει την επισήμανση:
«Τα μηνύματα της Νέας Εποχής είναι για μας μία πρόκληση, μία προβοκάτσια, μία παγίδα. H τυχόν αντίδραση μας στο μήνυμα αυτό με τον τρόπο πού υπαγορεύει η δυναμική αντίδραση, η έννοια της καταπολέμησης για μπλοκάρισμα, -θα είναι το πιο τραγικό μας λάθος» (λάθος χειρότερο από εκείνο πού προκάλεσε την πανωλεθρία μας στο Ματζικέρτ).
Και συμπεραίνει ο Vernette:
«Οι αγωνίες του ανθρώπου για ζωή, για ποιότητα ζωής, για νόημα ζωής, για επικοινωνία με τον Θεό, πρέπει να μας είναι οδηγητικές. Οι ενέργειες μας, οι όποιες ενέργειες μας, πρέπει να είναι συμβατές με τον λόγο του Θεού και με τις οριοθετήσεις πού ο Ίδιος μας έκαμε. Γιατί, αν θέλουμε να μην πάθουμε πανωλεθρία και να μην προκαλέσουμε στο σώμα της Εκκλησίας έκπτωση και αλλοτρίωση, οι υποθήκες του Χρίστου πρέπει να είναι για μας μονόδρομος».
4. Και ο Χριστός, σαν Κύριος του Αμπελώνος, μας υπέδειξε μερικές σταθερές αρχές, με βάση τις όποιες πρέπει να εργαζόμαστε στον Αγρό Του.
Η ανθρώπινη λογική, με επιχειρήματα τετραγωνικά σωστά, καταλήγει στον τρόπο ενέργειας πού περιγράψαμε στην §Γ, 5-6· στον δρόμο πού μας χάραξε η Ιερά Εξέταση. Να δουλεύουμε με ανθρωποκεντρισμό· με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας· χωρίς αναφορά στον Θεό.
Όμως αυτά, ήταν και είναι λάθος. Αφού εκλόνισαν τα θεμέλια της πίστης μας. Και είναι μία κραυγαλέα παραθεώρηση εκείνων πού παρέδωκε ο Χριστός.
Και ο Κύριος μας υπέδειξε, πώς πρέπει να ενεργούμε σε περιπτώσεις πού οι απέναντι μας, οι συνομιλητές μας έχουν σύγχυση ιδεών μομφές και παράπονα εναντίον μας· αντίθεση, μίσος και αποστροφή στο θέλημα Του· απόλυτη απόρριψη· και άρνηση για κάθε επικοινωνία.
Ας τις ιδούμε επιτροχάδην:
• Σύγχυση είχε η Σαμαρείτιδα. Πελαγωμένη ήταν. Και οι καθημερινές ταλαιπωρίες της την έκαναν να αισθανθεί αγωνία για λίγη ανάπαυση. Και όταν ο Χριστός της είπε ότι κοντά Του θα την βρει, λαχτάρησε. Ό Κύριος, στην αναζήτηση της αυτή, ούτε την αποστράφηκε, ούτε την καταφρόνησε σαν πόρνη· σαν άτομο με άτακτη ζωή και συνείδηση. Άλλα «ταις γλυκείαις προσρήσεσι» την μετοχέτευσε «προς αίτησιν του αϊδίου ύδατος» (Δοξαστικόν αίνων Κυριακής της Σαμαρείτιδος) (Βλ. Ίωάν. 4,1-42).
• Σε τίποτε δεν είχε φταίξει ο πατέρας του Άσωτου Υιού. Μα ο Άσωτος είχε εναντίον του μόνο μομφές και παράπονα. Ο πατέρας του ούτε τον ξεσυνερίστηκε, ούτε, όταν επέστρεψε ταπεινωμένος και εξουθενωμένος, τον αποδοκίμασε! Του φέρθηκε και τις δύο φορές με αγάπη αληθινή (Λουκ. 15, 11-22).
• Βάδιζε προς το πάθος Του ο Κύριος. Και όλοι οι γύρω Του έψαχναν για το πώς και κατά που θα έπαιρναν δρόμο! Και οό Κύριος απλά τους υπενθυμίζει το δικό Του χρέος: «Το ποτήριον, ο δέδωκέ μοι ο Πατήρ μου, ου μη αυτό πίω;» (Ιω. 18,11). Τι σχέση θα έχω τότε εγώ μαζί Του; Μπορούσε ασφαλώς να παρατάξει μυριάδες αγγέλων για προστασία Του. Και να κατεβεί από τον Σταυρό. Δεν το έκαμε. Μας έδειξε, ότι οδός αρίστη είναι η υπακοή στο θέλημα του Πατέρα μας.
• Οι Σαμαρείτες δεν ήθελαν να έχουν μαζί Του καμία επικοινωνία. Και οι μαθητές Του όργίσθηκαν. Και Του ζήτησαν την άδεια να τους καταραστοΰν. Να πέσει φωτιά από τον ουρανό να τους κάψει. Αλλά ο Κύριος, όχι μόνο ΔΕΝ συμφώνησε, αλλά και τους επέπληξε και τους επιτίμησε. Και τους είπε: Προφανώς ακόμη δεν το συνειδητοποιήσατε, τι πνεύμα πρέπει να διέπει τις σκέψεις σας και τις ενέργειες σας. Με άλλα λόγια τους έστρεψε στον ορθό τρόπο θεώρησης τέτοιων καταστάσεων. Τίποτε άλλο. Σαν να τους έλεγε: Κρατάτε σωστά την πίστη· και αρκεί. Μην αφήνετε να υποστείτε και σεις αλλοτρίωση· και αρκεί (Λουκ. 9,51-56).
Η μη συμμόρφωση μας με τις ντιρεκτίβες-οριοθετήσεις του Χρίστου δείχνει έλλειμμα πίστης στον Χριστό· και αρκετή δόση εμπιστοσύνης στη δική μας λογική και στις δικές μας ενέργειες· δηλαδή ανθρωποκεντρισμό. Το πνεύμα του μεγάλου ιεροεξεταστή ζει. Και βασιλεύει.
5. Λέγει ο Jean Vernette:
Εκείνο πού κάνει τον άνθρωπο και βρίσκει ευαπόδεικτες τις πνευματικές θέσεις του Υδροχόου, της Νέας Εποχής, είναι ο πόθος του να εύρει τον Θεό· η αγωνία του για τον Θεό.
Είναι σαφές. Η Σαμαρείτιδα λαχτάρησε, όταν άκουσε τον Χριστό να της μιλάει για ύδωρ ζών, όσο και αν το καταλάβαινε με τρόπο πολύ χαμηλό, πολύ γήινο. Αυτή ήταν η αρχή, το ξύπνημα (μέσα της) του πόθου για το αληθινό ύδωρ της ζωής. Και από τη στιγμή εκείνη, χρειαζόταν να βρεθεί κάποιος να της το αναλύσει. Την ανάλυση αυτή μας τη δίνει το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Με άλλα λόγια: οι άνθρωποι πού ανασκαλεύουν τις αρχές της Νέας Εποχής, ψάχνουν για το ύδωρ της ζωής.
Χρέος μας είναι, να τους μυήσουμε στο μήνυμα του Χρίστου. Να τους βοηθήσουμε να εύρουν το ύδωρ το ζών, να πιούν, να ξεδιψάσουν.
Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους: Και η Νέα Εποχή και η κάθε αίρεση και παραθρησκεία, όλες, πατάνε επάνω στα δικά μας λάθη. Παραθεωρήσαμε τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό· ξεχάσαμε ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τον Θεό. Γίναμε γεωκεντρικοί και εγωκεντρικοί και ανθρωποκεντρικοί. Και έτσι, και εμείς εμείναμε νηστικοί και αφήσαμε και τα παιδιά μας νηστικά. Και ψάχνουν να βρουν άλλου τροφή! Πώς όχι, όταν έχουμε χάσει την έννοια του ιερού και της νηστείας; Και καταντήσαμε τη ζωή της Εκκλησίας παγερή εξυπηρέτηση θρησκευτικών αναγκών, κάτι σαν περίπτερο και σαν σούπερ-μάρκετ;
Ε'. Χρειάζεται να ανησυχούμε;
1. Η «Νέα Εποχή», μας λένε, θα καταλαμβάνει τον χρονικό χώρο του ζωδίου «Υδροχόος». Νομοτελειακά! Γιατί αλλάζει το αστρολογικό ζώδιο. Και νομοτελειακά τάχα πάλι, θα αλλάξει και ή θρησκεία και πολλά άλλα (συνείδηση-γνώση κ,α.). Και νομοτελειακά τάχα πάλι, η «Νέα Εποχή», η εποχή του Υδροχόου, θα διαρκέσει όσο και η περίοδος του Υδροχόου: δηλαδή 2160 χρόνια! 'Αλλά άρχισαν κιόλας τα δύσκολα.
2. Μας έχουν χιλιάδες φορές διαβεβαιώσει, ότι η προηγούμενη περίοδος ήταν των Ιχθύων και άρχισε με τη γέννηση του Χριστού· δηλαδή το 754 από κτίσεως Ρώμης· το 1 της δικής μας χρονολόγησης· το 1 μΧ.! Και ότι η περίοδος αυτή ήταν η περίοδος του Χριστιανισμού μας το δείχνει το όνομα των ΙΧΘΥΩΝ, αφού ΙΧΘΥΣ ονομάζεται ο Χριστός· ο Ί(Ιησούς) Χ(ριστός) Θ(εού) Υ(ιίός) Σ(ωτήρ) ή ΙΧΘΥΣ. Και γι' αυτό οι πρώτοι χριστιανοί ζωγράφιζαν τον Χριστό συμβολικά σαν
ιχθύ, σαν ψάρι!
Όμως η περίοδος αυτή λήγει το 2160 μΧ. Μέχρι τότε συνεχίζεται η περίοδος των Ιχθύων δηλαδή του Χριστού. Και κατά συνέπεια, αφού δεν ήλθε ακόμη η περίοδος του Υδροχόου, οπότε και θα αρχίσει ο άνθρωπος να διευρύνει νομοτελειακά τη γνώση του και τη συνείδηση του, λόγω ζωδίου, από όλα όσα υπόσχεται η εποχή του Υδροχόου, τώρα ΔΕΝ ΕΧΟΜΕ ΤΙΠΟΤΕ!
Και επειδή το 2160 δεν θα βρει κανέναν από εμάς πού ζούμε τώρα ζωντανό, ώστε να ελπίσουμε ότι θα απολαύσουμε τα αγαθά του, πού νομοτελειακά ντε θα γεμίσουν τότε τον κόσμο και τον δικό μας έσω κόσμο, ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ εμείς ΤΩΡΑ και ασχολούμαστε με την εποχή του Υδροχόου; Και αν τότε, το 2160, γίνουν πόλεμοι, αναταραχές, σφαγές κ,ά., πού θα πάνε τα συνθήματα-προφητείες για την εποχή αυτή; Και γιατί συναρπαζόμαστε εμείς; Να ωφεληθούμε τι;
3. Όλα τα επίγεια έχουν αρχή και τέλος. Και όλων το τέλος είναι απρόοπτο. Μπορεί να έλθει και πολύ γρήγορα.
Και για τη Νέα Εποχή το τέλος της είναι σίγουρο. Μα όχι ότι θα επισυμβεί το 4320 μΧ.
Ένας μεγάλος καθηγητής στις ΗΠΑ, ερευνητής των θρησκευτικών κινημάτων, ο John Gordon Melton, σε μια σειρά από παρεμβάσεις του σε συνέδρια θρησκευτικά και κοινωνιολογικά, υποστηρίζει ότι ή Νέα Εποχή έφθασε στο τέλος της. Και την παρομοιάζει με φαγητό από σούπερ μάρκετ με σαφή την ένδειξη ότι έχει λήξει πια ή ημερομηνία, πού δείχνει προθεσμία χρήσης του και έχει στα σίγουρα επέλθει αλλοίωση. Και, άρα, το περιεχόμενο του είναι πια μόνο για τον σκουπιδοντενεκέ σε πρώτη φάση· και για τη χωματερή οριστικά.
Λέγει μάλιστα o John Gordon Melton, ότι επειδή δεν πρόκειται για κάτι πού μπαίνει στο κουτί ή στο πιάτο, αλλά είναι υπόθεση νου, φιλοσοφίας, γνώμης, απόψεων, η εικόνα του πακέτου με τρόφιμα (ή της κονσέρβας) με ημερομηνία λήξης περασμένη, δεν είναι η καλύτερη. Και προσθέτει ότι το πιο σωστό είναι να παρομοιάζουμε εκείνους, πού δέχονται στα σοβαρά τα συνθήματα της Νέας Εποχής, με τις «τρελές αγελάδες»· αφού και αυτών η βλάβη εστιάζεται στο μυαλό.
4. Και ότι η Νέα Εποχή ως «ρεύμα» δεν πάει καλά, έχομε πρόσθετες μαρτυρίες. Μία είναι και το ότι το ομολογούν εκπρόσωποι της, αναζητώντας δεκανίκια! Και τι δεκανίκια! Προφητείες!... Το σύστημα, πού καυχιέται ότι θα απελευθερώσει γνώση και συνείδηση, αναζητεί δεκανίκια σε ψεύτικες (=πλαστές!) προφητείες. Πρόκειται για τις προφητείες του Καιλεστίνου.
Τις επινόησε, τις έγραψε και τις εξέδωκε ο James Redfield. Το βιβλίο αυτό μεταφράστηκε και εκδόθηκε σε πολλές γλώσσες. Και υπήρξε ένα ακόμη best-seller με εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα σε κάθε χώρα και γλώσσα. Όμως δεν επέδρασε ευνοϊκά. Αντίθετα. Έφερε στο μήνυμα της Νέας Εποχής την παγεράδα του θανάτου· δηλαδή, το άκρως αντίθετο από εκείνο πού o συγγραφέας του επεδίωκε και οι αναγνώστες του -θιασώτες της Νέας Εποχής- ποθούσαν! Και αυτό ήταν αρκετό, να προμηνύσει το τέλος της Νέας Εποχής, πού αποδείχτηκε ελπίδα φρούδη! Και γε τούτο ματαιότης!...
Λίγα χρόνια μετά την έκδοση των Προφητειών του o James Redfield συνέγραψε και εξέδωσε και άλλα δύο βιβλία: το ένα τιτλοφορείται: Η δέκατη φώτιση, μυθιστόρημα-συνέχεια στο βιβλίο Οι προφητείες του Καιλεστίνου. Το βιβλίο αυτό στην Ιταλία πούλησε σε δύο εβδομάδες 150.000 αντίτυπα! Επηκολούθησε ένας Οδηγός στις προφητείες του Καιλεστίνου. Τα δύο αυτά βιβλία θεωρήθηκαν πολύτιμα όργανα για επέκταση της γνώσης πού προσφέρουν οι εννέα πρώτες βαθμίδες «φώτισης», για τις όποιες μιλάει το πρώτο του βιβλίο Οι προφητείες του Καιλεστίνου.
Και πράγματι τα βιβλία αυτά, όπως άλλωστε το είχαν στόχο, άλλαξαν κάτι. Πρόσφεραν κάτι το ουσιαστικό. Μετά από αυτά, η «Νέα Εποχή» έγινε ένας όρος, πού δεν είναι πια της μόδας!...
6. Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι η Νέα Εποχή ξώφλησε! Μπορεί να βαίνει προς θάνατο. Αλλά, όσο ένας άνθρωπος εξακολουθεί έστω μόνο να αναπνέει, κανένας ιατροδικαστής (έστω και αστυνομικού μυθιστορήματος) δεν θα βεβαιώσει
ποτέ τον θάνατο του, πού μπορεί για πολύ να αναβάλλεται από ήμερα σε ήμερα, και από χρόνο σε χρόνο, ή και σε χρόνια. Άλλα και αν αυτοψία και νεκροψία αποκαλύψει ότι ο άνθρωπος έπαυσε να ζει, δεν παύει γι' αυτό να είναι για τους άλλους ένα πρόβλημα· και μερικές φορές πιο μεγάλο από τους ζωντανούς.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη Νέα Εποχή. Δεν παύει εύκολα να είναι πρόβλημα. Και δεν θα πάψει να είναι πρόβλημα. Άλλα όπως και πολλές άλλες ιδέες, θα συνεχίσει, ακόμη και μετά τον οψέποτε θάνατο της, να μας απασχολεί. Και μερικές φορές ένα πτώμα είναι πιο μεγάλος κίνδυνος από έναν εχθρό ζωντανό.
Και όπως λέγει John Gordon Melton, το τυχόν τέλος της Νέας Εποχής δεν θα σημάνει παράλληλα και το τέλος του δικτύου της, ούτε των επί μέρους στοιχείων πού το συνθέτουν. Αυτά υπήρχαν και πριν, και θα υπάρχουν και μετά. Άλλα και ούτε η νεοεποχίτικη νοοτροπία και «φιλοσοφία» θα πάψει να υπάρχει!
Άλλα όλα αυτά έχουν λίγη αξία.
7. Η Εκκλησία του Χρίστου (και μαζί της τα μέλη της) δεν θα πάψει μέχρι τη συντέλεια των αιώνων να αγωνίζεται και να ευρίσκεται σε αγωνία.
Θα αγωνίζεται, να είναι και να αυτοπραγματώνεται σαν χώρος καταλλαγής, σαν αυλή των προβάτων, σαν άμπελος με κλήματα, σαν αγρός του σπείροντος τον σπόρον Αυτού.
Και θα αναμένει, να έλθει ό ένας και μόνος αληθινός και νέος κόσμος· εκείνος, για τον όποιο ό άγιος απόστολος Πέτρος είπε: «καινούς ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα Αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (Β' Πέτρου 3,13).
Μέχρι τότε, πού οι καινοί ουρανοί θα έλθουν, εμείς έχουμε χρέος να τους περιμένουμε, και να τους αναζητούμε. Και να παρακαλούμε:
Πότε θα περάσει αυτή η νύχτα; Πότε θα κάμει ξαστεριά; Πότε θα ξημερώσει;
Στην προσευχή μας αυτή ο Κύριος μας απαντάει:
Αν ζητείς, ζήτει! Δηλαδή, αν σε απασχολεί το θέμα πραγματικά, μην πάψεις ποτέ να ψάχνεις! Αν όντως ζητείς, ζήτει! Και παρ' Έμοί οίκει! Και μένε κοντά Μου. Όσο πιο πολύ μπορείς, κοντά Μου! (Ήσ. 21,12).
Συμπέρασμα
Θα κλείσουμε με τις τελικές διαπιστώσεις της Karen Armstrong στο βιβλίο της: Ό Εμπόλεμος Θεός - έρευνα γύρω από τη μαχητική παρουσία διαφόρων θρησκειών στον κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Γράφει:
O διαφωτισμός και o μαρξισμός, και όλα τα νεωτερικά και μετανεωτερικά συστήματα, περίμεναν ότι η θρησκεία θα έσβηνε. Άλλα δεν έσβησε. Εκείνα πού ξέφτισαν είναι τα συστήματα αυτά· το ένα μετά το άλλο χάνουν κάθε αίγλη.
Τις θρησκείες δεν τις έβλαψαν τόσο οι εχθροί τους, όσο οι κακοί υπέρμαχοι τους, πού αντιδρούσαν στα συστήματα αυτά με οργή· με κριτήρια και με μέσα κάθε άλλο παρά εκκλησιαστικά· και έκαμαν ενέργειες, πού έγιναν αιτία, και η θρησκευτική πίστη διαστρεβλώθηκε.
Στην άμυνα κατά των αιρέσεων και της παραθρησκείας, πολλοί ξεχνούν και παραθεωρούν την ουσία της πίστης μας, πού είναι αγάπη και καλοσύνη, και αναπτύσσουν θεολογίες μίσους και οργής και εκδίκησης- και... έτσι, ξαναδίνουν ζωή στον μύθο του διαφωτισμού-φιλελευθερισμού, πού τώρα έχει καταντήσει να μοιάζει εξίσου απίστευτος, όσο είναι και οι θρησκευτικές αρχές (όχι όπως πράγματι είναι, αλλά), όπως τις φαντάζεται και τις πολεμάει ο διαφωτισμός-φιλελευθερισμός!...
Είναι κακό ένας χριστιανός να βλέπει γύρω του συνωμοσίες· και να αφήνει να τον καταλαμβάνει μία οργή πού μοιάζει δαιμονική. Γιατί έτσι η θρησκεία ζημιώνεται ανεπανόρθωτα, αφού έτσι αρνείται ή ίδια ορισμένες από τις Ιερότερες αξίες της.
Τελικό συμπέρασμα-ερώτημα:
Ο γιαλός είναι στραβός,
ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;
Εισήγηση στη ΙΖ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας, Προκόπι Ευβοίας 31/10-
