Καθ. ιστορικός - συγγραφέας - δημοσιογράφος SBS Αυστραλίας
“Δημήτριος... ο το θάρσος τοις Μακεδόσιν ενθείς”
Θαύματα Αγίου Δημητρίου (1,14 P.G. 116, στ. 1308Β)
Η Ελλάδα, ευρισκόμενη σε απέλπιδα και δεινή θέση, αδυνατεί να αντιμετωπίσει, τουλάχιστον προς το παρόν, τους ανερυθρίαστους διεκδικητές της, που βυσσοδομούν εναντίον της. Η γειτονική χώρα, ανεξάρτητα από το προεκλογικό ή το μετεκλογικό κλίμα που τη διαπερνά, συνεχίζει συστηματικά να “εδραιώνει” τη μεγαλύτερη ιστορική απάτη όλων των εποχών.
Το πρόγραμμά της δεν επηρεάζεται -και αυτό είναι αξιοθαύμαστο- από τίποτα και τηρείται απαρέγκλιτα και αταλάντευτα από τα καλύτερα παιδιά της Σόφιας του σύγχρονου βουλγαρικού διεκδικητισμού. Πραγματοποιεί την πλήρη κλοπή και οικειοποίηση του μακεδονικού ονόματος, της ιστορίας, της εθνογραφίας, της εθνολογίας, της πολιτιστικής κληρονομιάς, αποεθνικοποιώντας τα πάντα από την ελληνική (την πραγματική μακεδονική) τους, ιστορικά αποδεδειγμένη, ουσία και πορεία.
Προσεβλήθη βάναυσα η μνήμη και το έργο των ισαποστόλων Μακεδόνων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου και των μαθητών τους με την παρουσία της ανώτατης πολιτειακής (πρόεδρος Georgi Ivanov) και “εκκλησιαστικής” (σχισματικής) ηγεσίας της γειτονικής χώρας στη Ρώμη εις “ένδειξιν” τιμής προς τους δύο αγίους φωτιστές των Σλάβων.
Εδώ βρίσκεται και η ανωτερότητα της Ανατολικής Ρωμαιοκαθολικής Αυτοκρατορίας, που δεν επέβαλε την ελληνική ως τη γλώσσα των σλαβικών λαών, όπως επιχείρησε η Δύση με τα λατινικά, αλλά δημιούργησε γλώσσα και γραπτό λόγο εκ του μηδενός - και το ευχαριστώ των Σλάβων γι’ αυτή την πράξη ύψιστου πολιτισμού είναι η διεκδίκηση και η κλοπή της μακεδονικής κληρονομιάς και μάλιστα παρόντος και του προκαθημένου της Αγίας Έδρας, του πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ’, ο οποίος κοιτώντας στα μάτια τον πρόεδρο της γειτονικής χώρας Georgi Ivanov, δεχόμενος το δώρο (ένα ανάγλυφο με τον Απ. Παύλο να έρχεται στη Μακεδονία), είπε επί λέξει: “Η Ευρώπη ευγνωμονεί τη Μακεδονία από την οποία ήρθε ο χριστιανισμός”!
Και ενώ υπήρχε ελληνική παρουσία στην “εκδήλωση” αυτή, δεν τέθηκε το ερώτημα: Πού ήρθε ο Απ. Παύλος; Πού δίδαξε; Σε ποια γλώσσα έγραψε τις επιστολές του και κήρυττε; Ποια ήταν η Αγία Λυδία, η πρώτη Μακεδόνισσα Αγία; Προσβολή και απίστευτη παραποίηση εξόφθαλμων ιστορικών καταγεγραμμένων γεγονότων.
Η FYROM μέσω του προγράμματος “Σκόπια 2014” επιλέγει με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία να οικειοποιείται ιστορικές προσωπικότητες, ιδιαιτέρως προβεβλημένες, όπως ο Φίλιππος Β’ (βλέπε στάδιο των Σκοπίων), ο Μ. Αλέξανδρος (βλέπε το άγαλμα ύψους 25 μέτρων μαζί με τη βάση στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων “Μακεδονία”), αγνοώντας επιδεικτικά βασιλείς όπως οι Αμύντας, Περδίκκας Α’, Αργαίος Φίλιππος Α’, Αέροπος, Αλκέτας, Αλέξανδρος Α’, ο οποίος κατά τον Ηρόδοτο (ΙΧ, 45): “Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τωρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα”.
Πρόσφατα στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων τοποθετήθηκε το άγαλμα του κορυφαίου αυτοκράτορα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus, του γνωστού Ιουστινιανού, επειδή έκανε το λάθος το 482 μ.Χ. να γεννηθεί στο Ταυρήσιο, ένα μικρό χωριό στην περιοχή των σημερινών Σκοπίων (αρχ. Σκούποι).
Ηθελημένα οι παραχαράκτες της γειτονικής χώρας αποκρύπτουν το γεγονός ότι ο Ιουστινιανός το κολοσσιαίο νομικό του πόνημα, τις “Νεαρές” του (Novellae Constitutiones), τις έγραψε στα ελληνικά εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που γράφτηκαν στα λατινικά, πάνω στις οποίες στηρίζεται σήμερα το νομικό δίκαιο διεθνώς.
Και μόνο αυτό αποδεικνύει το πόσο καταγέλαστοι είναι, προσπαθώντας να φτιάξουν ιστορία χωρίς ιστορία, αλλά και πόσο επικίνδυνοι έχουν καταστεί χάνοντας και το τελευταίο ίχνος ιστορικής αξιοπρέπειας, οδηγούμενοι σε ατραπούς σκοτεινές και αδιέξοδους αμοραλισμού, προσπαθώντας να κάνουν πραγματικότητα τα ψυχωτικά τους όνειρα, εξυπηρετώντας και άνομα συμφέροντα γεωπολιτικής κυριαρχίας ένθεν κακείθεν.
Ξεκαθαρίζοντας μια για πάντα, και αυτό είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, από τη μελέτη των ανατολικών ρωμαϊκών (βυζαντινών κατά τη δυτική ορολογία) πηγών σχετικά με τους όρους Μακεδών - μακεδονικός, καταλήγουμε στα εξής συμπεράσματα: Οι δύο όροι Μακεδών - μακεδονικός δεν έχουν πάντα την ίδια σημασία, ταυτίζονται μόνο στο ποσοστό που αναφέρονται υπό τη γεωγραφική τους έννοια. Έτσι θα μπορούσε και κάποιος μη μακεδονικής καταγωγής να χαρακτηρισθεί ως Μακεδών. Μοναδικό αλλά πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του αυτοκράτορα Βασιλείου Α’, για τον οποίο σαφώς λέγεται ότι καταγόταν “εξ Αρμενίων έθνους”. Τούτο όμως δεν εμπόδισε τους Ρωμαίους να τον αποκαλούν Μακεδόνα.
Σ’ αυτή την κατηγορία όμως δεν συμπεριλαμβάνονται οι νεότεροι έποικοι της Μακεδονίας γιατί διατηρούν την “εθνική ιδιαιτερότητά” τους (γλώσσα, θρησκεία κλπ.) και προπάντων την ανεξαρτησία από τη ρωμαϊκή εξουσία. Δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση, σε καμία πηγή, που να επονομάζονται Μακεδόνες κάποιοι Βούλγαροι, Σέρβοι ή “Τούρκοι”, οι οποίοι είναι γνωστό ότι από κάποια εποχή και μετά εγκαταστάθηκαν στην περιοχή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τσάρος Σαμουήλ, που δεν έλαβε ποτέ την προσωνυμία του Μακεδόνα ούτε εθνικά ούτε γεωγραφικά, παρόλο που “καταγόταν” από την Αχρίδα και κατόρθωσε να κυριαρχήσει έστω και προσωρινά σε μακεδονικά εδάφη, στα τέλη του 10ου και στις αρχές του 11ου αιώνα, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Δεν χαρακτηρίστηκε Μακεδόνας ούτε από τις ρωμαϊκές (βυζαντινές), αλλά ούτε και από τις τοπικές σλαβο-βουλγαρικές ή σλαβικές πηγές.
Από την υπάρχουσα βιβλιογραφία μπορεί με σιγουριά να συμπεράνει κάποιος ότι το προνόμιο να χαρακτηρίζει μια περιοχή ως Μακεδονία (θέμα) ή και κάποιους συγκεκριμένους υπηκόους της ως Μακεδόνες το είχε πάντα η ρωμαϊκή (βυζαντινή) πλευρά. Γι’ αυτό και σε καμία ξένη και κυρίως σλαβική πηγή δεν υπήρχε ποτέ αυθαίρετος και εκτός των ορίων της Ρωμανίας χαρακτηρισμός κάποιας περιοχής ως Μακεδονίας ή κάποιου προσώπου ως Μακεδόνα.
Οι Ρωμαίοι (Βυζαντινοί) είχαν σαφή επίγνωση της ιδιαίτερης παρουσίας των Μακεδόνων στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο κατά το παρελθόν και διατηρούσαν ζωντανή την ανάμνηση της συνέχειας και της διαδοχής τους στα πλαίσια του νέου “ρωμαϊκού χριστιανικού έθνους”.
Είναι εμφανές ότι πολλές φορές η αναφορά των Ρωμαίων (Βυζαντινών) σε “γένος” Μακεδόνων γίνεται σκόπιμα για να φανεί η διαφορά τους από κάποιους άλλους λαούς, που τους περιβάλλουν ή ζουν ανάμεσά τους. Και αυτοί οι μη ταυτιζόμενοι με τους Μακεδόνες πληθυσμοί, που συνυπάρχουν με αυτούς, είναι κατά κύριο λόγο οι σλαβικοί.
Οι σημερινοί Μακεδόνες είναι συνέχεια των Ρωμαίων (Βυζαντινών) Μακεδόνων και ενσυνείδητα ή μη διατηρούν τη διαμορφωθείσα στον χώρο αυτό μακραίωνη ρωμαϊκή παράδοση, η οποία θεωρούσε Μακεδόνες τους Ρωμαίους (Ρωμιούς) πολίτες της Μακεδονίας. Όλοι οι άλλοι δεν χαρακτηρίζονται ποτέ ούτε από τους Ρωμαίους (Βυζαντινούς) συγγραφείς και από τη ρωμαϊκή κοινή γνώμη, ούτε και από τη σλαβική πλευρά ως Μακεδόνες.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι η πορεία του αυτοκράτορα Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου μέσα από τις μακεδονικές πόλεις είναι πολύ χαρακτηριστική. Πλησιάζοντας στην Αχρίδα τον υποδέχεται ο αρχιεπίσκοπος της πόλης, που οπωσδήποτε εκπροσωπεί περισσότερο τον λαό παρά τη στρατιωτική φρουρά του Σαμουήλ. Περνώντας από το Στύπιον (Stip) και τον Πρόσακο (Prosek), ο λαός τον επευφημεί, τον υποδέχεται με πανηγυρισμούς και ύμνους και τον δοξάζει. Επιστρέφοντας τέλος στην Αχρίδα όλος ο λαός σπεύδει να τον προϋπαντήσει με τυμπανοκρουσίες και επευφημίες. Να ήταν άραγε τυχαίος ο ξεσηκωμός του λαού της Μακεδονίας, που υποδέχτηκε ως ελευθερωτή τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Βασίλειο Β’, φοβερό πολέμιο των Βουλγάρων;
Μήπως ήταν τυχαίο ότι οι Σκούποι (τα σημερινά Σκόπια) ήταν έδρα του ρωμαϊκού θέματος της Βουλγαρίας; Καμία σχέση με τη Μακεδονία, τους πραγματικούς Μακεδόνες, οι οποίοι αν ήταν οι “ψευτομακεδόνες” της FYROM, σίγουρα δεν θα δέχονταν ως ελευθερωτή τον Βασίλειο, τον ορκισμένο εχθρό τους. Άρα ήταν -και αισθάνονταν ότι ήταν- υπό τον ζυγό και την κατοχή, έστω και προσωρινή, των σλαβοβουλγάρων και όχι ότι ήταν ομοεθνείς ή αποτέλεσμα μίξης και εθνικής αφομοίωσης με τους κατακτητές τους.
Και έχουν το θράσος, την επιστημονικά εγκληματική, τυφλή, εγνωσμένη και ενσυνείδητη απαίτηση να γίνει αποδεκτή η μεγαλύτερη ιστορική απάτη που γνώρισε ο κόσμος, της απομακεδονοποίησης της Μακεδονίας και του βίαιου αποχωρισμού του όρου Μακεδών από τον όρο Έλλην, εθνολογικά και εθνογραφικά.
Και αντί να αναγνωριστεί ο ελληνικός πολιτισμός σε αυτές τις περιοχές όπως η Αχρίδα, η Στρώμνιτσα, η Γευγελή, το Κρούσοβο, το Μοναστήρι, και να αποδοθούν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στη μακεδονική εθνική μειονότητα (ελληνική) στη γειτονική χώρα, που καταπιέζεται ασύστολα και βάναυσα, γίνεται προσπάθεια με θράσος να αποκοπεί -και το λέμε απεριφράστως- από τον ελληνικό εθνικό κορμό η Μακεδονία, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Και τώρα η Ελλάδα λόγω οικείων λαθών και εξωτερικών μεθοδεύσεων βρίσκεται στα γόνατα και χτυπιέται πανταχόθεν ανηλεώς. Αλλά οι Έλληνες και δη οι Μακεδόνες βρίσκουν τρόπο να σηκώσουν κεφάλι και να ανατρέψουν τα δύσκολα. Έχουν μάθει να είναι ήρωες. Το μακεδονικό όνομα δεν θα χαθεί.
Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/74878/
Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/06/blog-post_6121.html
