Η Κυπριακή Δημοκρατία αναλαμβάνει την εκ περιτροπής Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από 1ης Ιουλίου μέχρι 31ης Δεκεμβρίου της χρονιάς που διανύουμε. Πιέζεται, λοιπόν, πανταχόθεν για την άμεση εξεύρεση μιας λύσης που φοβούμαι ότι μάλλον θα είναι διάλυση. Η διαδικασία των συνεχών διαλόγων με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ δεν έχει μέχρι τώρα αποδώσει κάτι θετικό για τον Ελληνισμό της Κύπρου, αλλά και γενικότερα για τη σταθερότητα στην περιοχή. Η διαδικασία αυτή στην παρούσα φάση εμπεριέχει τα ακόλουθα αρνητικά στοιχεία:

Ο ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέως του ΟΗΕ κ. Ντάουνερ εκφράζεται κατά καιρούς με φρασεολογία, η οποία δείχνει στήριξη των τουρκικών θέσεων. Προσφάτως αντί να αναφερθεί στην ανεγνωρισμένη κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έκανε λόγο για «ελληνοκυπριακή πλευρά», κάτι το οποίο σημειολογικά καταδεικνύει την προσχώρησή του σε διχοτομικές λογικές.

Το πρόσφατο παρελθόν μάς κάνει ακόμη πιο δύσπιστους. Με την υπογραφή του τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Κόφφι Ανάν και με κρυφή δράση του Βρετανού Λόρδου Χάνει κυοφορήθηκε το ρατσιστικό και αντιδημοκρατικό Σχέδιο Ανάν, το οποίο ευτυχώς απέρριψαν οι Ελληνοκύπριοι.

Στην Προεδρία της Κύπρου ευρίσκεται ο υπόλογος για την τραγωδία στο Μαρί Δημήτρης Χριστόφιας, ο οποίος επηρεάζεται από τις ουτοπιστικές διεθνιστικές αντιλήψεις του κομμουνιστικού ΑΚΕΛ. Ως διαπραγματευτής έχει κάνει οδυνηρές παραχωρήσεις προς την τουρκοκυπριακή πλευρά, όπως η εκ περιτροπής Προεδρία, η παραμονή εποίκων (κουβαλητών από τα βάθη της Τουρκίας), η αναγνώριση δύο συνιστώντων κρατιδίων (στέϊτς), δηλαδή ουσιαστικά η διάλυση της υφισταμένης Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η εύρεση υδρογοναθράκων στην Κυπριακή ΑΟΖ και η συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ κάνει την Άγκυρα να βρυχάται και να απειλεί με τον ΥΠΕΞ Νταβούτογλου να μιλά για Σχέδιο Β, που υποκρύπτει απειλή πολεμικής βίας.

Η κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο δημιουργεί επίσης αρνητικό κλίμα και μείωση της αγωνιστικότητας. Όταν ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ υπονομεύουν την ελληνική συνείδηση των κατοίκων και την ελληνορθόδοξη παιδεία της Μεγαλονήσου στο όνομα αποτυχημένων μαρξιστοκουλτουριάρικων συνταγών, είναι δύσκολο να διατηρηθεί το αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Παρά ταύτα η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ανθίσταται στην επιβολή της νεοκυπριακής συνειδήσεως και κρατιέται γερά από τις αιματοποτισμένες και βαθιές ελληνικές ρίζες που άντεξαν επί αιώνες.

Προς τί, λοιπόν, σύρεται από πιέσεις έξωθεν η Κύπρος σε νέο γύρο συζητήσεων όταν τίποτε δεν εγγυάται την εξεύρεση βιώσιμης, αποτελεσματικής και δημοκρατικής λύσης που θα διώξει τα στρατεύματα του Αττίλα από το νησί; Μήπως πρέπει επιτέλους να διαπιστώσουμε δημοσίως την αποτυχία της διαδικασίας μέσω ΟΗΕ και να αναζητήσουμε άλλους τρόπους επίλυσης του πολιτικού, στρατιωτικού και διπλωματικού προβλήματος στο νησί; Μήπως είναι καιρός να επανατοποθετήσουμε διεθνώς το πρόβλημα ως ζήτημα εισβολής και κατοχής;