Σκληρό παζάρι για Χάλκη-Δυτική Θράκη
Επανέρχονται με δηλώσεις τους Ερντογάν, Μπαγίς
Σκληρό παζάρι για Χάλκη - Θετική - αλλά χωρίς ιδιαίτερη σημασία - η επαναλειτουργία της
Μετά τις δηλώσεις Ερντογάν και τον σχεδόν εκβιαστικό παραλληλισμό της αναγνώρισης των μουφτήδων της Θράκης και της υποτιθέμενης «τουρκικής» μειονότητας, στα πλαίσια αμοιβαιότητας, ώστε να συζητηθεί η επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, θα δούμε δύο σχετικά διαφωτιστικά άρθρα.
Θέμα προβλημάτων της μειονότητας στη Θράκη θέτει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο Ερντογάν, απαντώντας σε ερώτηση του δικτύου NTV για το ζήτημα της επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη επισήμανε ότι «μπορεί να συζητηθεί».
«Πάντα το αναφέρω στους αρμόδιους. Αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά; Λένε ακόμη επισήμως "δεν σε αναγνωρίζω" σε έναν μουφτή που εξέλεξαν οι πολίτες μου στη Δυτική Θράκη και δέχονται ως μουφτή αυτόν που έχουν διορίσει οι ίδιοι. Ποιός εκλέγει τον Πατριάρχη εδώ; Η Ιερά Σύνοδος.
Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι, σύμφωνα με τη Λωζάνη. Αυτή τη στιγμή τα μέλη της Ιεράς Συνόδου δεν είναι πολίτες μας.
Αλλά εμείς δείξαμε κατανόηση και σε αυτό. Τους είπαμε, τουλάχιστον να κάνουν αίτηση για τουρκική υπηκοότητα. Εμείς είμαστε εντάξει.
Τι έκανε όμως η άλλη πλευρά; Τίποτα. Δεν ανέχονται ούτε τη λέξη Τούρκος στη Δυτική Θράκη. Πώς μπορεί;
Τελικά το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση και αγχώθηκαν για το τι θα κάνουν. Θα πρέπει να σέβονται παντού με τον ίδιο τρόπο το δίκαιο των μειονοτήτων».
«Τα έχω αναφέρει πολλές φορές στην κ. Ντόρα και στον κ. Κώστα»
Όταν ο Ερντογάν ρωτήθηκε για την επίσκεψη που αναμένεται να πραγματοποιήσει στην Αθήνα και για το αν θα θέσει τα θέματα αυτά στην ελληνική κυβέρνηση. «Τα έχω αναφέρει πολλές φορές στον φίλο μου τον Καραμανλή.
Τα έχω πει και στην κυρία Ντόρα και στον κύριο Κώστα. Δεν μπορούν όμως να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Λένε απλώς θα το δούμε. Αλλά εκεί φοβούνται πολύ από την πίεση των μέσων ενημέρωσης».
Αναφορά στο ίδιο θέμα έκανε και ο Τούρκος υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου Εγκεμέν Μπαγίς, επικεφαλής της τουρκικής ομάδας στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., ο οποίος μάλιστα τόνισε ότι η Χάλκη πρέπει να επαναλειτουργήσει, όχι επειδή είναι το θέλει η Ε.Ε. αλλά επειδή είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
«Εμείς ως Τουρκία μπορούμε να το συζητήσουμε και να αποφασίσουμε-για την επαναλειτουργία της Χάλκης- αλλά πιστεύω ότι είναι αδικία προς τους πολίτες μας να το κάνουμε επειδή το θέλουν η Αμερική και η Ευρώπη.
Αν θα υπάρξει κάποιο σχετικό βήμα, πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να εξετάσει με ευαισθησία τις ανάγκες που έχουν οι Τούρκοι αδελφοί μας στη Δυτική Θράκη ως προς τα εκπαιδευτικά και θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Αλλά δεν βρίσκω λογικό να αξιολογείται το θέμα ως διαδικασία σχετική με την Ε.Ε.».
Για το άνοιγμα των λιμανιών
Ο Ερντογάν, έδωσε επίσης έμφαση στο ζήτημα της «αμοιβαιότητας» όσον αφορά το Πρόσθετο Πρωτόκολλο ΕΕ-Τουρκίας, που ορίζει ότι η Τουρκία θα πρέπει να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και τα αεροσκάφη: «Λέμε ναι, αλλά με αμοιβαιότητα από πλευράς Νότιας Κύπρου, Βόρειας Κύπρου και Τουρκίας. Αλλά η Νότια Κύπρος θα πρέπει να ανοίξει το αεροδρόμιο Ερτζάν. Λέμε ναι σε ό,τι ορίζει η αμοιβαιότητα».
Οι απόψεις των Τούρκων αξιωματούχων συνδέονται με το άρθρο που δημοσιεύτηκε χθες στην τουρκική εφημερίδα Σαμπάχ. Σύμφωνα με τον διευθυντή και αρθρογράφο της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, Ερντάλ Σαφάκ, «δεν πρόκειται να διακοπούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις αν η Τουρκία δεν τηρήσει αυτά που αναφέρονται στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο, δηλαδή, αν δεν ανοίξει τα λιμάνια στους Ελληνοκυπρίους. Με έναν όρο όμως.
Αν η Τουρκία κάνει ένα βήμα σε έναν άλλο χώρο. Για παράδειγμα, μπορεί να αποφασίσει η Τουρκία την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη και να περιμένει την κατάλληλη στιγμή να το ανακοινώσει».
Πηγή: «ΝΕΑ»12/06/2009
Η θετική -αλλά χωρίς ιδιαίτερη σημασία- επαναλειτουργία της Χάλκης
και η επικοινωνιακή εκμετάλλευση
μιας κατασκευασμένης "εθνικής επιτυχίας"..
H κοινή γνώμη στην Ελλάδα θεωρεί την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη Χάλκη σοβαρό εθνικό θέμα. Δικαιολογημένα, εάν σκεφθούμε ότι είναι στην κορυφή της διπλωματικής ατζέντας.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για «άδειο πουκάμισο».Η επαναλειτουργία θα ήταν θετική εξέλιξη, αλλά χωρίς ιδιαίτερη σημασία.
Θεολογικές σχολές υπάρχουν άφθονες. Η επιβίωση του Πατριαρχείου δεν εξαρτάται από τη Χάλκη. Εξαρτάται από τη δυνατότητα στον θρόνο να εκλέγεται ιεράρχης που δεν θα έχει τουρκική ιθαγένεια.
Η δύναμη του Πατριαρχείου πηγάζει από τον οικουμενικό χαρακτήρα του, από το γεγονός ότι οι ορθόδοξες εκκλησίες τού αναγνωρίζουν πρωτοκαθεδρία.
Γι’ αυτό και η Αγκυρα αρνείται επιμόνως να του αναγνωρίσει την οικουμενικότητα και το αντιμετωπίζει αποκλειστικά σαν τοπική εκκλησία.
Τα σχετικά με το Πατριαρχείο θέματα είναι...ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ως τέτοια είναι ήδη στην ατζέντα των ευρωτουρκικών και αμερικανοτουρκικών σχέσεων.
Η Αθήνα πρέπει να τα θέτει, αλλά όχι να τα καθιστά τμήμα ενός διμερούς παζαριού, όπως επιδιώκει η Αγκυρα.
Πολύ περισσότερο, το ασήμαντο θέμα της σχολής στη Χάλκη.Εάν η Τουρκία ήταν ένα δημοκρατικό κράτος δεν θα υπήρχε αντικείμενο συζήτησης.
Αλλά και έτσι όπως είναι τα πράγματα, εάν το Φανάρι θέλει, μπορεί να επαναλειτουργήσει άμεσα τη σχολή.
Οι καθηγητές και οι φοιτητές μπορούν να παραμένουν στη γειτονική χώρα σαν τουρίστες, μπαινοβγαίνοντας κάθε τρίμηνο.
Το κύρος της σχολής, άλλωστε, πηγάζει από τη βούλα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι από την τουρκική αναγνώριση.
Υπενθυμίζουμε ότι πριν την κλείσουν (1971), οι τουρκικές αρχές την αναγνώριζαν σαν μονοετή μεταλυκειακή τεχνική σχολή (!), ενώ στην πράξη οι σπουδές ήταν τετραετείς.
Η Αγκυρα δεν έχει να χάσει τίποτα από την επαναλειτουργία της σχολής στη Χάλκη. Παζαρεύει, όμως, σκληρά, για να αποσπάσει ανταλλάγματα στη Θράκη.
Εδώ και χρόνια επιχειρεί να διασυνδέσει τα ζητήματα του Πατριαρχείου και της αρπαγής ελληνικών περιουσιών με τη μουσουλμανική μειονότητα.
Με τον τρόπο αυτόν προσπαθεί και να εξισορροπήσει τις πιέσεις που δέχεται για την παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το πολιτικά σημαντικό των ημερών είναι ότι την τουρκική μεθόδευση υιοθέτησε ευθέως ο κ. Ομπάμα στη σύντομη συνάντησή του με τον κ. Βαρθολομαίο. Η Αθήνα, όμως, δεν έχει συμφέρον να παίξει το σε βάρος της παιχνίδι.
Η επιβίωση του Οικουμενικού Πατριαρχείου έχει συναισθηματική σημασία για τον Ελληνισμό, αλλά πολιτική για την Ουάσιγκτον. Εάν πέσει το Φανάρι, η πρωτοκαθεδρία στον ορθόδοξο κόσμο θα περάσει στη Μόσχα.
Οι Αμερικανοί δεν θέλουν οι Ρώσοι να αποκτήσουν ένα πρόσθετο όχημα για άσκηση επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. Επειδή, όμως, δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τους Τούρκους στέλνουν τον λογαριασμό στην Αθήνα!
Το χειρότερο είναι ότι η Αθήνα δείχνει έτοιμη να τον πληρώσει. Θα πέσει στην παγίδα, επειδή έχει εδώ και χρόνια αναγάγει το ασήμαντο θέμα της Χάλκης σε μείζον.
Το κριτήριο των κυβερνώντων είναι περισσότερο η επικοινωνιακή εκμετάλλευση μιας κατασκευασμένης εθνικής «επιτυχίας» και λιγότερο η εξυπηρέτηση των πραγματικών εθνικών συμφερόντων.
Πηγή: Greece Salonika
Αναδημοσίευση από: http://aktines.blogspot.com/
O προκλητικός κ.Ερντογάν, οι «πολίτες του» και οι Πολίτες
του Νίκου Παπαχρήστου
Είναι σαφές πως ο πρωθυπουργός της Τουρκίας επικαλείται την Συνθήκη της Λοζάννης
όποτε και όπως τον εξυπηρετεί
Ο πρωθυπουργός της γειτονικής μας Τουρκίας, κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κουμπάρος του έλληνα πρωθυπουργού, έθεσε και πάλι, χωρίς περιστροφές αυτή την φορά, ζήτημα «αμοιβαιότητας» στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της Ελληνικής Κοινότητας της Κωνσταντινούπολης σε σχέση με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.
Δηλαδή «ένα εσύ και ένα εγώ» όπως θα έλεγαν παιδιά δημοτικού μοιράζοντας τα παιχνίδια τους. Μόνο που ο Τούρκος Πρωθυπουργός ξεχνάει ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών δεν είναι ένα παιχνίδι που το θυμόμαστε όποτε μας βολεύει πολιτικά.
Η «αμοιβαιότητα» στην καθημερινότητα ηχεί όμορφα. Στη διπλωματία και τις διακρατικές σχέσεις ωστόσο, η «αμοιβαιότητα» ως πολιτική πρόταση, δεν μπορεί να σταθεί, όταν προϋπάρχουν συγκεκριμένες συμφωνίες με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Όπως για παράδειγμα αυτές που προβλέπει η Συνθήκη της Λοζάνης.
Αλήθεια ο πρωθυπουργός της Τουρκίας πιστεύει ότι η χώρα του τήρησε την εν λόγω Συνθήκη αλλά και όλες τις συνθήκες που αφορούν τις μειονότητες στην Τουρκία; Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τα όσα είπε πριν λίγες ημέρες σχετικά με την πολιτική διωγμών που ακολούθησε η πατρίδα του έναντι των μειονοτήτων όπως για παράδειγμα των Ρωμιών, Αρμενίων κ.α.
Μια πολιτική διωγμών που αν η Ελλάδα ακολουθούσε στο πλαίσιο αυτού που σήμερα υποστηρίζει εμφατικά ο κ. Ερντογάν, δηλαδή της «αμοιβαιότητας», στη Δυτική Θράκη θα έπρεπε να είχαν απομείνει λιγότεροι από 3000 μουσουλμάνοι. Όσοι δηλαδή είναι, πάνω κάτω, οι Ρωμιοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που ζουν σήμερα στην Κωνσταντινούπολη.
Η Ελλάδα όμως δεν ακολούθησε την Τουρκία στο δρόμο της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών. Δεν επέβαλε κεφαλικό φόρο στην μουσουλμανική Κοινότητα της Θράκης όπως επέβαλε η Άγκυρα τη δεκαετία του ’30 στους Ρωμιούς της Πόλης. Δεν κατέσχεσε χιλιάδες μειονοτικά ακίνητα όπως μέχρι σήμερα κάνει η Διεύθυνση Βακουφίων της Τουρκίας. Δεν απάντησε στα Σεπτεμβριανά του ’55, δεν κατασκεύασε ιστορίες, δεν ενθάρρυνε «αγανακτισμένους» πολίτες να καταστρέψουν, να λεηλατήσουν, να βιάσουν, να κάψουν και να ξεθεμελιώσουν ακόμα και τάφους. Η Ελλάδα δεν έδιωξε σε μια νύχτα χιλιάδες μουσουλμάνους πολίτες της σε μια κίνηση «αμοιβαιότητας» για τις απελάσεις του 1964. Δεν μετέτρεψε τα μουσουλμανικά χωριά της Κομοτηνής σε ανοιχτές φυλακές όπως μετέτρεψε η Άγκυρα την Ίμβρο. Δεν τα ερήμωσε όπως ερήμωσαν την Τένεδο.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η Ελλάδα «έχασε» δεκάδες ευκαιρίες να εφαρμόσει στην πράξη την «αμοιβαιότητα» που σήμερα προτείνει ο κ.Ερντογάν. Επέλεξε όμως να μην ακολουθήσει αυτή την αδιέξοδη, απάνθρωπη και απολίτιστη πολιτική.
Βέβαια έγιναν λάθη, με μεγαλύτερο ίσως ότι το σύνολο των μουσουλμάνων της Θράκης αντιμετωπίστηκε, από το υδροκεφαλικό και φοβικό Κράτος των Αθηνών, σαν Τουρκογενείς. Ενώ στην πραγματικότητα η μουσουλμανική κοινότητα συγκροτείται και από Πομάκους, Αθίγγανους ακόμα και από απόγονους εξισλαμισμένων ελλήνων. Το αποτέλεσμα της πολιτικής της Αθήνας ήταν για μια μεγάλη περίοδο ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Θράκης σχεδόν να απομονωθεί. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία σε κάποιους «καθοδηγητές» να επιχειρήσουν να «σπρώξουν» αυτούς τους πολίτες της χώρας μας, στις αγκάλες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.
Όταν η Αθήνα «ξύπνησε» και σήκωσε τις μπάρες κατάλαβε… πως είχε χάσει πολύτιμο χρόνο. Ωστόσο τα τελευταία 20 χρόνια, λάθη του παρελθόντος διορθώθηκαν και ισορροπίες αποκαταστάθηκαν. Το ζήτημα δεν είναι πως αυτοπροσδιορίζονται αυτοί οι συμπολίτες μας. Από πού έλκουν την καταγωγή τους. Το σημαντικό είναι ότι είναι πολίτες της Ελλάδας και μάλιστα ένα δυναμικό τμήμα της. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς οι μουσουλμάνοι της Θράκης ξεπερνούν τις 150000.
Στην Ξάνθη και την Κομοτηνή λειτουργούν δεκάδες κρατικά σχολεία για τον μειονοτικό πληθυσμό ενώ κάθε χρόνο αναγείρονται νέα Τζαμιά για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών του. Αλήθεια πόσα ομογενειακά σχολεία λειτουργούν στην Κωνσταντινούπολη; Πως αυτά κρατιούνται ανοιχτά; Γιατί οι τουρκικές Αρχές κατάσχουν τα κτίρια όταν δεν υπάρχουν πλέον μαθητές; Πόσοι Ναοί κτίσθηκαν στην Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 50 χρόνια; Πόσοι Ρωμιοί αναγκάσθηκαν να την εγκαταλείψουν;
Στην Ελλάδα, οι έλληνες πολίτες της πολυάριθμης μουσουλμανικής κοινότητας της Θράκης εκλέγονται βουλευτές, δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι. Έχουν αυτή τη δυνατότητα, εν αντιθέσει με τους Ρωμιούς της Πόλης που η εκλογική τους δύναμη είναι ισχνή.
Μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές επισκέπτονται τακτικά και την Άγκυρα προκειμένου να ενημερώσουν (sic!) την Τουρκική Εθνοσυνέλευση για την κατάσταση της μουσουλμανικής Κοινότητας στη Θράκη. Αρκεί να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν αυτό το έκανε ένας Τούρκος βουλευτής ή ένας Αμερικανός Γερουσιαστής, να εμφανισθεί δηλαδή στο Κοινοβούλιο μιας άλλης χώρας και να καταγγείλει την χώρα του. Για πόσο καιρό θα εξακολουθούσε να παραμένει στο αξίωμά του; Μάλλον όχι για πολύ…
Η μουσουλμανική Κοινότητα της Θράκης απολαμβάνει δικαιώματα και ελευθερίες που απολαμβάνουν όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες. Αντιθέτως, οι ελληνικής καταγωγής πολίτες της Τουρκίας, δεν απολαμβάνουν καν, αυτά που απολαμβάνουν οι τούρκοι συμπολίτες τους.
Δεν είναι μόνο η Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Είναι και οι περιουσίες της Ομογένειας, οι περιουσίες όσων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Είναι τα κατειλημμένα ακίνητα των Βακουφίων της Ρωμηοσύνης, οι κατασχεμένοι Ναοί και Μοναστήρια του Πατριαρχείου. Είναι πολλά, αλλά φαίνεται να τα ξεχνάει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο κουμπάρος του πρωθυπουργού της Ελλάδος. Και να σκεφθεί κανείς ότι η κουμπαριά με τον Ερντογάν χαρακτηρίσθηκε από πολιτικούς κύκλους της χώρας μας ως η πλέον ευφυής πολιτικοδιπλωματική κίνηση του κ.Καραμανλή. Δυστυχώς οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν σύντομα. Διαψεύδονται καθημερινά.
Αξίζει όμως να σταθούμε για λίγο στο ζήτημα των θρησκευτικών ελευθεριών, έτσι όπως το θέτει ο κ. Ερντογάν.
«Το θέμα της Θεολογικής Σχολής μπορεί να συζητηθεί καθώς πρόκειται για θέμα που κρατά από το 1972» είπε ο τούρκος Πρωθυπουργός στην επίμαχη τηλεοπτική συνέντευξη του, για να προσθέσει: «Πάντα το αναφέρω αυτό στους αρμόδιους. Αλλά τι κάνει η άλλη πλευρά; Λένε ακόμη επισήμως "δεν σε αναγνωρίζω" σε ένα μουφτή που εξέλεξαν οι πολίτες μου στη Δυτική Θράκη και δέχονται ως μουφτή αυτόν που έχουν διορίσει οι ίδιοι».
Έχει την αξία της αυτή η τοποθέτηση του. Όπως αξία έχει και το τεράστιο πολιτικό ολίσθημα του. Να χαρακτηρίσει δηλαδή σαν «πολίτες του» την μουσουλμανική Κοινότητα της Θράκης. Άραγε αυτό το λάθος θα το αξιοποιήσει η ελληνική διπλωματία ή θα συνεχίσει να ψάχνει «χαμένα» τηλεγραφήματα της υπόθεσης Siemens;
Ο κ. Ερντογάν ενδιαφέρεται, όπως δηλώνει, οι μουφτήδες της Δυτικής Θράκης, ο οποίοι σημειωτέον διαθέτουν και δικαστική εξουσία, να εκλέγονται από την μουσουλμανική κοινότητα της περιοχής και όχι να διορίζονται από την ελληνική Πολιτεία. Τι συμβαίνει όμως στην χώρα του; Εκλέγονται οι μουφτήδες και ο «αρχιμουφτής»; Φυσικά και όχι. Στην Τουρκία ο υπεύθυνος θρησκευτικών υποθέσεων – ο οποίος θα μπορούσε να θεωρηθεί πως εκτελεί και χρέη αρχιμουφτή- διορίζεται από το Κράτος. Είναι κρατικός υπάλληλος.
Και ένα ακόμα ερώτημα. Είναι αλήθεια ότι ο ένας εκ των δύο ψευτομουφτήδων της Θράκης – αυτοί που εξελέγησαν με την στήριξη των μηχανισμών της Άγκυρας- εμφανίζεται συχνά-πυκνά στην κρατική τηλεόραση της γειτονικής χώρας προπαγανδίζοντας την «Ανεξάρτητη και Ελεύθερη Δυτική Θράκη»; Αυτός, λοιπόν, είναι ένας έλληνας πολίτης ο οποίος κατά την γειτονική χώρα δεν απολαμβάνει δικαιώματά και ελευθερίες.
Συνεχίζοντας την απάντηση που έδωσε σε τουρκικό κανάλι ο πρωθυπουργός Ερντογάν επιχείρησε να ταυτίσει την εκλογή των Μουφτήδων στη Θράκη με αυτή του Οικουμενικού Πατριάρχη.
«Ποιος εκλέγει εδώ τον Πατριάρχη; Η Ιερά Σύνοδος. Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου πρέπει να είναι Τούρκοι υπήκοοι, σύμφωνα με τη Λοζάννη. Αυτή τη στιγμή τα μέλη της Ιεράς Συνόδου δεν είναι πολίτες μας. Αλλά εμείς δείξαμε κατανόηση και σε αυτό. Τους είπαμε, τουλάχιστο να κάνουν αίτηση για τουρκική υπηκοότητα. Εμείς είμαστε εντάξει. Τι έκανε όμως η άλλη πλευρά; Τίποτα. Δεν ανέχονται ούτε τη λέξη Τούρκος στη Δυτική Θράκη. Πώς μπορεί; Τελικά το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση και αγχώθηκαν για το τι θα κάνουν. Θα πρέπει να σέβονται παντού με τον ίδιο τρόπο το δίκαιο των μειονοτήτων».
Είναι σαφές πως ο κ. Ερντογάν επικαλείται την Συνθήκη της Λοζάννης όποτε και όπως τον εξυπηρετεί.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο αρχαιότερος θεσμός που υπάρχει σήμερα στην Κωνσταντινούπολη. Ένας από τους αρχαιότερους θρησκευτικούς θεσμούς στον κόσμο. Ο τρόπος διοίκησής του ακολουθεί τους Ιερούς Κανόνες, την Παράδοση και την Τάξη της Εκκλησίας. Οι καταστάσεις ανάγκασαν την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία για μια περίοδο να αντιμετωπίσει «κατ’ άκραν οικονομίαν» τα όποια διοικητικά της προβλήματά, τα οποία συνήθως προκαλούσαν εξωγενείς παράγοντες.
Πριν μερικά χρόνια ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποφάσισε να «ανοίξει» την Σύνοδο και για Ιεράρχες εκ του εξωτερικού, μη υπηκόους της Τουρκίας. Μια κίνηση που υπογράμμισε την οικουμενικότητα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνάμα αποκαθιστούσε τον Κανονικό τρόπο διοίκησης της πρωτόθρονης Εκκλησίας της Ορθοδοξίας.
Αυτή η πρωτοβουλία του Πατριάρχη ενόχλησε τους ακραίους κύκλους της γειτονικής χώρας. Και είναι αλήθεια ότι η Κυβέρνηση Ερντογάν δεν επιχείρησε να την αποτρέψει. Και πολύ σωστά έπραξε αφού μια πιθανή αντίδρασή της θα την έφερνε σε αντίθεση με τα ανθρώπινα Δικαιώματα και τον σεβασμό των θρησκευτικών ελευθεριών. Και μάλιστα σε μια περίοδο σημαντική για την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Ωστόσο το ερώτημα είναι πότε η Άγκυρα εμφανίσθηκε πρόθυμη να δώσει την τουρκική υπηκοότητα σε Ιεράρχες και κληρικούς του Πατριαρχείου από το εξωτερικό; Γιατί, αν όντως η Άγκυρα πρότεινε κάτι τέτοιο, τότε σημαίνει πως δεν έχει αντίρρηση στην επόμενη Πατριαρχική εκλογή, όταν αυτή γίνει, υποψήφιοι να είναι όλοι οι Ιεράρχες του Πατριαρχείου ανεξαρτήτως εάν είναι υπήκοοι της Τουρκίας ή όχι. Αυτό μένει να το διευκρινίσει ο κ. Ερντογάν.
Πάντως τα ζητήματα των θρησκευτικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της εφαρμογής διεθνών συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου δεν μπορούν να υποβιβαστούν σε διμερείς διαφορές. Η επαναλειτουργία της Χάλκης αφορά καταρχήν τους χριστιανούς πολίτες της γειτονικής χώρας. Αφορά την επιβίωση, την συνέχεια ενός θεσμού που εδρεύει περισσότερους από 17 αιώνες στην Κωνσταντινούπολη. Ο σεβασμός των θρησκευτικών ελευθεριών συνδέεται ευθέως με της αρχές της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Δεν είναι δυνατόν όλα αυτά να μπαίνουν στο μικροσκόπιο της «αμοιβαιότητας». Τότε ο κ. Ερντογάν θα πρέπει να ακολουθήσει την ίδια τακτική στις σχέσεις της χώρας του με την Γερμανία, στην οποία ζουν πάνω από 4 εκατομμύρια τούρκοι μετανάστες, με το Βέλγιο, την Γαλλία και με όποια άλλη χώρα φιλοξενεί συμπατριώτες του.
Και ενδεχομένως σε αυτές τις χώρες να έχουν μεγαλύτερη βάση οι ισχυρισμοί του περί «πολιτών της χώρας του». Ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Τα μέλη της μουσουλμανικής Κοινότητας της Θράκης είναι πολίτες της χώρας μας. Είναι συμπολίτες μας. Είναι Ευρωπαίοι Πολίτες.
Εάν ο κ.Ερντογάν πράγματι ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή προοπτική της πατρίδας του τότε ο δρόμος αυτός περνάει μέσα από τις μεταρρυθμίσεις για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Μιας Τουρκίας που μπορεί να κερδίσει τη δική της θέση στην Ευρωπαϊκή οικογένεια εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις που της έχουν τεθεί μεταξύ των οποίων είναι και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών…
Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=210
