Εορτάζοντες την  7ην του μηνός Οκτωβρίου

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΕΡΓΙΟΣ & ΒΑΚΧΟΣ

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ό Πρεσβύτερος και ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ ό Διάκονος

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ό Υπατικός ΕΥΣΕΒΙΟΣ ό Πρεσβύτερος & ΦΗΛΙΞ

• [ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΦΗΛΙΞ ό εκ Σωλιέν Γαλλίας, ΑΝΔΕΧΙΟΣ και ΘΥΡΣΟΣ (+ 2ος αϊ.)]

• Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΣ ό Ιερομάρτυρας

• Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ & ΟΙ ΟΣΙΟΙ 99 ΠΑΤΕΡΕΣ πού ασκήτευσαν στην Κρήτη

• Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ "ό εν τω Σπηλαίω" (Ρώσος).

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΡΜΕΝΙΑΣ, ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΟΣ, ΕΛΥΜΑΣ, ΜΩΚΙΟΣ, ΧΡΥΣΟΤΕΛΗΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΑΒΔΙΑΣ, ΣΕΜΝΙΟΣ και ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ, Συναθλητές Αγ. Πολυχρονίου (+ 4ος αι.).

• ΜΝΗΜΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ "ΝΑΥΠΑΚΤΙΩΤΙΣΣΑΣ"

Αναλυτικά

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΕΡΓΙΟΣ & ΒΑΚΧΟΣ
Υπηρετούσαν Στις στρατιωτικές τάξεις του αυτοκράτορα Μαξιμιανού. Τους διέκρινε μεγάλη ανδρεία στα πεδία των μαχών, αλλά και σωφροσύνη στην καθημερινή τους ζωή. Γι' αυτό και ό αυτοκράτορας τους απένειμε τα αξιώματα του πριμικηρίου και του σεκουνδουκηρίου, αντίστοιχα, όταν όμως έμαθε ότι οι δύο επίλεκτοι στρατιώτες του ήταν χριστιανοί, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να το πιστέψει. Για να πεισθεί λοιπόν χειροπιαστά, οργάνωσε τελετές με θυσίες σε ειδωλολατρικό ναό και κάλεσε να παραστούν σ' αυτές οι Σέργιος και Βάκχος. Οι δύο χριστιανοί στρατιώτες αρνήθηκαν και ομολόγησαν το Χριστό με θαρραλέο φρόνημα. Εξοργισμένος τότε ό αυτοκράτορας, διέταξε και τους αφαίρεσαν τα διάσημα των αξιωμάτων τους. Έπειτα, αφού τους ενέπαιξαν και τους δια-πόμπευσαν με διάφορους τρόπους, τους έστειλαν σε ένα σκληρό δούκα της Ανατολής, τον Άντίοχο. Αυτός με πρωτοφανή ωμότητα μαστίγωσε μέχρι θανάτου το Βάκχο. Στο δε Σέργιο, επειδή κάποτε τον είχε ευεργετήσει , πρότεινε, αφού αρνηθεί το Χριστό, να του χαρίσει τη ζωή. Ή γενναία απάντηση του Σεργίου ήταν τα λόγια του Απ. Παύλου""Εμοί το ζην Χριστός και το άποθανείν κέρδος"1. Σε 'μένα, είπε ό Σέργιος, ζωή είναι ό Χριστός. Άλλα και το να πεθάνω είναι κέρδος, διότι έτσι θα ενωθώ πλήρως με το Χριστό. Τότε, ό Άντίοχος αμέσως έδωσε διαταγή και τον αποκεφάλισαν.
1. προς Φιλιππησίους, α' 21.

Απολυτίκιον. Ήχος α'. Του λίθου σφραγισθέντος.
Τριάδος της Άγιας όπλίται τροπαιούχοι, ή λαμπρά δυάς των Μαρτύρων, ώράθητε εν άθλοις, Σέργιος ό θείος άριστεύς, και Βάκχος ό γενναίος αθλητής' δια τούτο δοξασθέντες περιφανώς, προΐστασθε των βοώντων Δόξα τω ένισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ένεργούντι δι' υμών, πάσιν ιάματα.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ό Πρεσβύτερος και ΚΑΙΣΑΡΙΟΣ ό Διάκονος
Υπήρξαν στα χρόνια του Καίσαρα Κλαυδίου (270 μ.Χ.). Ό Καισάριος ήταν από την Αφρική και κάποτε ήλθε στην πόλη Ταρακηνή της Ιταλίας. Όταν είδε τους ειδωλολάτρες να θυσιάζουν στα είδωλα, τους έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις. Αμέσως τότε συλλήφθηκε και οδηγήθηκε στον ανθύπατο, ό όποιος τον φυλάκισε. Κατόπιν, με συνοδεία στρατιωτών, οδηγήθηκε στον ναό του Απόλλωνα, όπου ό Άγιος με την προσευχή του γκρέμισε τον ναό. Όταν είδε αυτό το θαύμα ό ύπατικός Λεόντιος, έπεσε στα πόδια του 'Αγίου και ζήτησε να βαπτιστεί Χριστιανός. Πράγματι, ό Πρεσβύτερος Ιουλιανός βάπτισε τον Λεόντιο, ό όποιος μόλις κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, εξέπνευσε. Μετά απ' αυτό ό τύραννος, διέταξε να βάλουν τον Καισάριο και τον Ιουλιανό μέσα σε σάκους και να τους πετάξουν στη θάλασσα. Έτσι οι Άγιοι αυτοί παρέδωσαν την μακαριά ψυχή τους στον Θεό. Δύο χριστιανοί όμως, ό Εύσέβιος ό Πρεσβύτερος και ό Φήλιξ, βρήκαν τα σώματα των 'Αγίων αυτών και τα έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή. Όταν το έμαθε αυτό ό τύραννος, εξοργισμένος τους αποκεφάλισε.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ό Υπατικός ΕΥΣΕΒΙΟΣ ό Πρεσβύτερος & ΦΗΛΙΞ
Βλέπε το προηγούμενο βιογραφικό σημείωμα 'Αγίων Ιουλιανού και Καισαρίου.

[ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΦΗΛΙΞ ό εκ Σωλιέν Γαλλίας, ΑΝΔΕΧΙΟΣ και ΘΥΡΣΟΣ (+ 2ος αϊ.)]

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΣ ό Ιερομάρτυρας
Δυναμικός κληρικός του 4ου μ.Χ. αιώνα (εκ της επαρχίας Γαμφανήτιδος), πού θυσιάστηκε για τα ορθόδοξα δόγματα της Εκκλησίας μας. Ό πατέρας του Βαρδάνιος ήταν γεωργός στο επάγγελμα, και φρόντισε ό γιος του να ανατραφεί όχι μόνο με τα διδάγματα της πίστης, αλλά του παρείχε αρκετή και από την άλλη μόρφωση. Έτσι ενώ ό πατέρας καλλιεργούσε τις άμπελοφυτείες του, ό γιος με ζήλο και θέρμη καλλιεργούσε τον αμπελώνα του Κυρίου, διδάσκοντας τα θεία λόγια και αγωνιζόμενος στον πολλαπλασιασμό της καρποφορίας του θείου σπόρου. Ήταν μάλιστα ικανότατος συζητητής και πολλές φορές είχε καταντροπιάσει σοφούς των ειδωλολατρών σε συζητήσεις φιλοσοφικές για την αλήθεια και τη θρησκεία. Κατόπιν ό Πολυχρόνιος πήγε στην έδρα της σοφίας και των γραμμάτων, την Κων/πολη. Εκεί έγινε διάκονος και έπειτα πρεσβύτερος. 'Από το αξίωμα αυτό δεν έπαψε να διδάσκει και με πολλούς τρόπους μοχθούσε για τη χριστιανική ανατροφή των ενοριτών του. Όταν όμως έγινε αυτοκράτορας ό άρειανόφιλος γιος του Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, ό Πολυχρόνιος έμεινε στη μερίδα των κληρικών εκείνων, πού για το ορθό δόγμα έμειναν απτόητοι μπροστά στους διωγμούς και τις εξορίες πού επέβαλε ό αιρετικός αυτοκράτορας. Έτσι οι Άρειανοί, ανέλαβαν αυτοί οι ίδιοι να απαλλαγούν μια κι έξω απ1 αυτόν. Κάποια μέρα λοιπόν πού ό Πολυχρόνιος Ιερουργούσε, μια ομάδα από Άρειανούς εισέβαλε στον ναό και τον έσφαξαν πάνω στη 'Αγία Τράπεζα, και έτσι έγινε τίμιο ολοκαύτωμα για την πίστη του Χριστού, πού με τη δική Του θυσία σήκωσε τη δική μας σωτηρία.

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ & ΟΙ ΟΣΙΟΙ 99 ΠΑΤΕΡΕΣ πού ασκήτευσαν στην Κρήτη
Μόνο ό Άγιος Νικόδημος τους αναφέρει. Ακολουθία τους εκδόθηκε στο Ηράκλειο το 1879. Πάντα σύμφωνα με την ακολουθία τους, απεβίωσαν ειρηνικά συγχρόνως και οι 99 μαζί. Κατάγονταν από διάφορα μέρη της λεκάνης της Μεσογείου και ασκήτευαν στην Κρήτη. Τον κυριότερο απ' αυτούς έλεγαν Ιωάννη και γιορτάζεται τοπικά στην Κρήτη.

Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Χορός πολυάριθμος, των Ασκητών του Χριστού, λαμπρώς συγκροτούμενος, τω της αγάπης δεσμώ, εν Κρήτη έξέλαμψεν ένθα και όμοφρόνως, ένασκήσαντες πίστει, πάντες μιά ήμερα, μετετέθησαν άνω, πρεσβεύοντες Χριστώ τω Θεώ, δούναι πάσιν ήμίν συγχώρησιν.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΓΙΟΣ "ό εν τω Σπηλαίω" (Ρώσος).

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΡΜΕΝΙΑΣ, ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΟΣ, ΕΛΥΜΑΣ, ΜΩΚΙΟΣ, ΧΡΥΣΟΤΕΛΗΣ, ΜΑΞΙΜΟΣ, ΛΟΥΚΑΣ, ΑΒΔΙΑΣ, ΣΕΜΝΙΟΣ και ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ, Συναθλητές Αγ. Πολυχρονίου (+ 4ος αι.).

ΜΝΗΜΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ "ΝΑΥΠΑΚΤΙΩΤΙΣΣΑΣ"
Στις 7 'Οκτωβρίου ή την πρώτη Κυριακή μετά τις 7 'Οκτωβρίου, εορτάζεται στη Ναύπακτο ή Παναγία της Ναυπάκτου, εις μνήμην της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου, πού έγινε 7-9-1571 και ό χριστιανικός ευρωπαϊκός στόλος - μαζί με τους Έλληνες -κατέστρεψε τον αντίστοιχο Μουσουλμανικό.