Εορτάζοντες την 17ην του μηνός Ιουνίου

  • ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ

  • Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΥΡΟΣ και οι συν αυτώ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ. ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΕΡΜΕΙΑΣ, ΦΙΛΗΚΑΣ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ

  • Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ ό εν Ρουφινιαναίς

  • Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΝΕΙΔΗΣ Ίερομάρτυρας επίσκοπος Κουρίου.

  • Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ό αναχωρητής

  • Ο ΟΣΙΟΣ ΠΙΩΡΟ ΑΓΙΟΣ ALBAN (Πρωτομάρτυς Βρεταννίας)

Αναλυτικά

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ
Ήταν και οι τρεις αδέλφια από την Περσία (ό πατέρας τους ήταν πυρολάτρης, ενώ ή μητέρα τους χριστιανή και τους μετέδωσε τη χριστιανική αγωγή, ενώ τη χριστιανική μόρφωση κάποιος ευλαβής Ιερέας ονόματι Εύνικος), και είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη για κάποια αποστολή. Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, πού θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω πομπής. Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για το κράτος, πού ό ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας. Κάποιοι καταδότες όμως, πού τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον Ιουλιανό. Αυτός διέταξε αμέσως οι τρεις Πέρσες ν' αρνηθούν το Χριστό. 'Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους αποκρίθηκαν, ότι τους εαυτούς τους προ πολλού είχαν αρνηθεί, και στον Ιησού πού είχαν παραδομένη την ψυχή τους, είναι έτοιμοι να χύσουν γι' Αυτόν το αίμα τους. Τότε άρχισε ό βασανισμός τους. Διαπέρασαν τους αστραγάλους τους με μυτερό αντικείμενο, και έκαψαν τις μασχάλες τους με αναμμένες λαμπάδες. Κατόπιν τους αποκεφάλισαν. 'Αλλ' ή θεία δίκη δεν άργησε να έλθει. Όταν μετά από λίγο ό Ιουλιανός εξεστράτευσε κατά των Περσών, σε κάποια μάχη, πληρώνοντας για τις αμαρτίες του, έπεσε νεκρός στο άνθος της ηλικίας του.


Ο ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΥΡΟΣ και οι συν αυτώ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ. ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΣ, ΕΡΜΕΙΑΣ, ΦΙΛΗΚΑΣ και ΠΕΡΕΓΡΙΝΟΣ
Όλοι αγωνίστηκαν για το Χριστό στην 'Απολλωνία, όταν αυτοκράτορας ήταν ό Νουμεριανός (283-284 μ. Χ.). ΟΙ τρεις πρώτοι ήταν 'Αθηναίοι και ασπάσθηκαν τη χριστιανική πίστη πού με τόση θερμότητα είχε κηρύξει ό 'Απ. Παύλος στους αρχαίους 'Αθηναίους. 'Αφού συνδέθηκαν αδελφικά εν Χριστώ και με τους άλλους τρεις, όλοι μαζί ήταν πρότυπο εφαρμογής των εντολών του Κυρίου, δείχνοντας έτσι τη μεγάλη αγάπη τους σ' Αυτόν. Άλλωστε, ό ίδιος ό Κύριος είπε πώς θέλει να τον αγαπούν αυτοί πού τον ακολουθούν: "Εάν αγαπάτε με, τας έντολάς τας εμάς τηρήσατε"1. Δηλαδή, αν με αγαπάτε, τηρείστε τις εντολές μου και δείξτε έτσι ότι ή αγάπη σας για μένα είναι αληθινή και ειλικρινής. Ή ζωή , λοιπόν, των έξι αδελφικών φίλων, καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τριπόντιο. Αυτός με κάθε τρόπο προσπάθησε να τους κάνει να θυσιάσουν στα είδωλα. Μάταια, όμως. Αυτοί ομολόγησαν Χριστόν έοταυρωμένον. Τότε τους υπέβαλε σε μια σειρά από σκληρά βασανιστήρια. Άλλα με θαυμαστό τρόπο έμειναν αβλαβείς από αυτά και κατόρθωσαν να φέρουν πολλούς στη χριστιανική πίστη. Τελικά τους αποκεφάλισαν.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ' 15.


Άπολυτίκιον. Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Ως έννεάριθμον, του Λόγου σύνταγμα, εχθρών τας φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ίσαυρος Φήλιξ συν αύτοίς, Ερμείας και Περεγρίνος, άμα Ιννοκέντιος, Μανουήλ και Βασίλειος, Ισμαήλ ό ένδοξος, και Σαβέλ ό μακάριος' διό και τα βραβεία της νίκης, εύρον ως Μάρτυρες Κυρίου.


Ο ΟΣΙΟΣ ΥΠΑΤΙΟΣ ό εν Ρουφινιαναίς
Αυτός υπήρξε στα χρόνια των βασιλέων Όνωρίου και Αρκαδίου (395-480) και γεννήθηκε στη Φρυγία. Δεκαοκτώ χρονών έφυγε από τη πατρίδα του και πήγε στη Θράκη, οπού έγινε μοναχός και άσκήτευε σε κάποιο κοινόβιο. Από τη Θράκη, με άδεια του ηγουμένου του πήγε στη Χαλκηδόνα με συνοδεία δύο άλλων μοναχών και εκεί βρήκε τη Μονή του Ρουφίνου ακατοίκητη, έρημη και άγρια. Τότε ό Ύπάτιος, μαζί με τους συνοδίτες του, την καθάρισε από τα αγκάθια και τα τριβόλια, πού είχαν φυτρώσει από την πολυκαιρία και την έκανε κατοικήσιμη. Διότι από τον θάνατο του κτίτορα της Μονής Ρουφίνου, ό όποιος και τάφηκε σ' αυτή, οι μοναχοί εγκατέλειψαν αυτή και έτσι ερημώθηκε. Στη Μονή αυτή ό Ύπάτιος, μαζί με άλλους μοναχούς, πέρασε αρκετά χρόνια, εργαζόμενος και τρεφόμενος από το εργόχειρο του. Άλλα κατόπιν έφυγε και πήγε πάλι στο προηγούμενο κοινόβιο του στη Θράκη. Όμως, οι μοναχοί της Μονής Ρουφίνου, ήλθαν τον ζήτησαν και τελικά τον πήραν στη Μονή τους σαν ηγούμενο. Έτσι, αφού έζησε με οσιότητα και έκανε αρκετά θαύματα απεβίωσε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα. (Περιττώς επαναλαμβάνεται ή μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, και την 29η Μαΐου).


Ο ΑΓΙΟΣ ΦΙΛΟΝΕΙΔΗΣ Ίερομάρτυρας επίσκοπος Κουρίου.
Υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Διοκλητιανού (284-304) και ήταν επίσκοπος Κουρίου, πόλη της νότιας Κύπρου. Για τον αποστολικό του ζήλο συνελήφθη μαζί με τρεις άλλους χριστιανούς και ρίχτηκε στη φυλακή. Όταν οι τρεις συγκροτούμενοι του - Αριστοκλής, Δημητριανός και Αθανάσιος (t 23 Ιουνίου) -πέθαναν μαρτυρικά, νέο διάταγμα του βασιλιά, προέτρεπε τους ειδωλολάτρες να ατιμάζουν παρά φύση τα σώματα των χριστιανών. Τότε ό Φιλονείδης για ν' αποφύγει τη βέβαιη ατίμωση, έδεσε το κεφάλι του, κάλυψε το πρόσωπο με το ρούχο του και έπεσε προς τα κάτω, από μέρος υψηλό. Άλλα πριν άκόμα το σώμα του φτάσει κάτω στη γη, ή ψυχή του πέταξε στα χέρια του Θεού. ΟΙ δε ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν το σώμα του νεκρό, το έβαλαν μέσα σ' ένα σάκκο και το πέταξαν στη θάλασσα. Όποτε το βρήκαν στην παραλία οι πιστοί, το παρέλαβαν και το έθαψαν με τιμές. Το μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ό επίσκοπος Άριστων.


Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΣΗΦ ό αναχωρητής
Υπήρξε διάσημος για την εγκράτεια και την ταπεινοφροσύνη του. Για να αποφεύγει τους επαίνους του κόσμου, αποσυρόταν με τους μαθητές του και προσευχόταν και έψαλλε. Με τέτοιο πνεύμα αρετής, απεβίωσε ειρηνικά. Γι' αυτόν γράφει ό Εύεργετινός.


Ο ΟΣΙΟΣ ΠΙΩΡ
Ή βιογραφία του βρίσκεται στο Λαυσαϊκό. Ήταν ασκητής Αιγύπτιος, ό οποίος αναχώρησε από το σπίτι του στην έρημο και πήρε την απόφαση να μη δει ποτέ τους γονείς και συγγενείς του. Μετά από πολλά χρόνια, ή αδελφή του, γερόντισσα πια, έμαθε πώς ζει και παρακάλεσε να τον δει με τη μεσιτεία των πατέρων της Σκήτης. Τότε ό άββάς Πιώρ, πήγε στο σπίτι της, στάθηκε στην πόρτα, χωρίς να μπει μέσα στο σπίτι και με κλειστά τα μάτια του, συνομίλησαν με την αδελφή του. Και χωρίς να τη δει καθόλου, έφυγε πάλι στην έρημο, όπου απεβίωσε ειρηνικά.


Ο ΑΓΙΟΣ ALBAN (Πρωτομάρτυς Βρεταννίας)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ό αναγνώστης στο βιβλίο "ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων", του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.
 

Πίσω Αρχική σελίδα