Εορτάζοντες την 30ην του μηνός Ιουλίου

• ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ, ΚΡΗΣΚΗΣ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ οι Απόστολοι

• Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΤΤΗ από την Καισαρεία

Αναλυτικά

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ, ΚΡΗΣΚΗΣ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ οι Απόστολοι
Όλοι οι Άγιοι αυτοί ήταν από τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου και όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού "εν κόπω και μόχθω, εν άγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυ-' μνότητι"1. Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές όδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα. Πράγματι, ό μεν Σίλας στους Φιλίππους της Μακεδονίας, χτυπήθηκε και φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο (Πραξ. ιστ'25-39). Και αφού έπειτα ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ό δε Κρήσκης έμόχθησε σαν επίσκοπος Καρχηδόνος. Ό Σιλουανός, σαν επίσκοπος Θεσσαλονίκης, όπου έκανε πολλούς αγώνες και υπέστη πολλά βάσανα για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Με τον 'ίδιο τρόπο αγωνίστηκε και ό Επαινετός, σαν επίσκοπος Καρθαγένης. 'Αλλά και ό Άγιος 'Ανδρόνικος με τους 'ίδιους κόπους και στερήσεις αγωνίστηκε για την πίστη στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
1. Β'προς Κορινθίους, ία' -27.

Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Οι θείοι Απόστολοι, ως ουρανοί λογικοί, την δόξαν άστράψαντες, του κενωθέντος εν γη, συμφώνως ύμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναός τε, και ό ένθεος Σίλας, άμα συν Άνδρονίκω, Επαινετός ό θεόφρων Χριστόν γαρ ίκετεύουσι, σώζεσθαι άπαντας.

Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΤΤΗ από την Καισαρεία
Ή αγία Ίουλίττη έζησε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, και υπήρξε στα χρόνια του Μεγάλου Βασιλείου, ό όποιος έτρεφε μεγάλη υπόληψη προς αυτή, λόγω της ευσέβειας και των πολλών αρετών της. Ή Ίουλίττη είχε μεγάλη περιουσία και πολεμήθηκε από κάποιο πλεονέκτη και άρπαγα ισχυρό, πού την έμπλεξε σε δίκες και κίνησε εναντίον της ψευδομάρτυρες. Ή Ίουλίττη, παρακάλεσε τον Μέγα Βασίλειο να την προστατέψει. Αυτός, γνωρίζοντας το δίκιο της, δέχτηκε και έγραψε στον Παλλάδιο, άνδρα χρηστό και θεοφοβούμενο, να συνηγορήσει υπέρ της Ίουλίττης στον έπαρχο. Στην 'ίδια δε γράφει, για να την ενδυναμώσει, ότι "δυνατός δε ό άγιος (θεός) διαγαγείν σε πάσης θλίψεως, μόνον εάν αληθινή και γνησία καρδία έλπίσωμεν έπ' αυτόν". Τελικά ό αντίδικος της Ίουλίττης, την κατάγγειλε ότι έβριζε τα -υπέρ της ειδωλολατρίας- διατάγματα του Ιουλιανού. Όταν ρωτήθηκε γι' αυτό ή Ίουλίττη, απάντησε ότι καταδικάζει την ειδωλολατρία και καθήκον της είναι να ενισχύει τους χριστιανούς στην αληθινή πίστη. Για την ομολογία της αυτή, καταδικάστηκε και ρίχτηκε στη φωτιά.