Ζωηφόρος

Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, του Γεωργίου Αχ. Παπαδημητρίου,

Rate this item
(1 Vote)

Μια γνωριμία με ένα Μοναστήρι που προσφέρει σημαντικότατο εκκλησιαστικό-εθνικό-κοινωνικό και παιδαγωγικό έργο σε μια ευαίσθητη από εθνική άποψη περιοχή.

Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

(Πεντάλοφος Γουμενίσσης)

του Γεωργίου Αχ. Παπαδημητρίου

Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο

«Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου»

του Γεωργίου Αχ. Παπαδημητρίου 

Η ίδρυση του Ιερού Κοινοβίου

Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη, υπάρχουν διάσπαρτες πολλές Ιερές Μονές, άλλες αιωνόβιες, άλλες νεότερες και άλλες νεόδμητες, πρόσφατα θεμελιωμένες, πού όμως αναπτύσσονται και ακμάζουν ραγδαία.

Υπάρχουν Μονές πανάρχαιες στις όποιες εκαταβιούν λίγοι Μοναχοί ή Μοναχές, πού είναι άξιοι και άξιες ιδιαίτερης τιμής, γιατί εκτός από τη μοναστική τους άθληση, φροντίζουν παράλληλα και για τη συντήρηση μιας πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς η οποία πάντοτε θυμίζει Βυζάντιο. Υπάρχουν όμως και οι πολυπρόσωπες Μονές, και όταν η μοναστική Αδελφότητα διαθέτει και νέους στην ηλικία Μοναχούς τότε παράγει και πολυδιάστατο έργο.

Μια τέτοια Μονή είναι το Μοναστήρι του Άγιου Νικόδημου του Αγιορείτου πού βρίσκεται στο ορός Πάϊκο.

Η αναγέννηση του Μοναχισμού στο Αγιώνυμο Όρος κατά τη δεκαετία του 1970-1980 ήταν ένα γεγονός πού επηρέασε εξίσου τη μοναστική ζωή στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο. Ιδιαίτερα όμως επηρέασε την περιοχή της Μακεδονίας, οπού η νέα άνθηση του ασκητικού ιδεώδους  είναι Ιδιαίτερα εμφανής.

Στην περιοχή της Παιονίας ψηλά στις πλαγιές του ορούς Πάϊκου, το έτος 1981 αναβιώνει ο Μοναχισμός με τη θεμελίωση του Ιερού Κοινοβίου Όσιου Νικόδημου του Αγιορείτου. Μετόχιο της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους αρχίζει από τότε να αναπτύσσει μια πλούσια και αξιόλογη πνευματική δραστηριότητα. Συνδεόμενο άμεσα με το Άγιον Όρος, το Ιερό Κοινόβιο, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, λειτουργεί με βάση τις αρχές του αγιορείτικου Τυπικού.

Το Ιερό Κοινόβιο του Άγιου Νικόδημου διανύει έτσι την ολιγόχρονη, δική του πορεία μέσα στο χρόνο της αιωνιότητας. Οι Μοναχοί πού αποτελούν το ανθρώπινο δυναμικό του, έχουν μέσο όρο ηλικίας κάτω των 35 ετών. Και η δημιουργικότητα όλων αυτών κάτω από την πνευματική επιστασία και σοφή καθοδήγηση του Γέροντα τους, διοχετεύεται εις «πάν έργον αγαθόν».

Εισερχόμενος κανείς σήμερα στη Μονή, θαυμάζει και δοξάζει τον Θεό πού επέτρεψε να ξαναζήσει το Πάϊκο και η ευρύτερη περιοχή του τους καρπούς της προσευχής και της προσφοράς των λίγων αυτών Μοναχών οι όποιοι παράγουν τόσα πολλά και συγχρόνως φυλάσσουν - σ' ένα ευαίσθητο από εθνικής απόψεως χώρο - Θερμοπύλες. Είναι γεγονός αληθινό ότι σ' αυτό το ημιτελές, το συνεχώς ανεγειρόμενο κτηριακά - αλλά και πνευματικά - Μοναστήρι, παράγεται στις μέρες μας ανεκτίμητο έργο, εκκλησιαστικό, εθνικό, κοινωνικό και παιδαγωγικό.

Ευλόγα όμως αναρωτιέται κανείς: πώς ξεκίνησε ένα τόσο μεγάλο και τολμηρό έργο;...

***

Ο κτήτορας του Ιερού Κοινοβίου

(Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τσαβδαρίδης)

Στην αρχή... ήταν ένας νέος, από τη δεύτερη γενιά του Ποντιακού Ελληνισμού. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, από μικρός γνώρισε τα «ιερά γράμματα». Από μικρή κιόλας ηλικία είχε ένα μεγάλο ένθεο ζήλο: διακατεχόταν από φλογερή και ακλόνητη πίστη στον Θεό. Ήταν ακόμη «πολιός στη σύνεση», μέ γεροντικό φρόνημα και σκέψη. Η  πλούσια πνευματική παιδεία του και τα βιώματα της εκκλησιαστικής ζωής πού τα καλλιέργησε από μικρός με την ανύσταχτη φροντίδα της μητέρας του - μιας απλής γυναίκας με πνευματικές ευαισθησίες και «μπολιασμένης» με την Ορθόδοξη Παράδοση - τον βοήθησαν από νωρίς να αφοσιωθεί ολόψυχα στην αναζήτηση του «όντως αγαθόν». Γι' αυτό και κάποια στιγμή πού έλαβε από ψηλά την κλήση, έκανε πράξη - χωρίς κανένα ενδοιασμό - έναν αξιέπαινο οραματισμό του. Ζώντας από κοντά την προσπάθεια ορισμένων ευσεβών κληρικών για τη χριστιανική αναγέννηση αυτού του τόπου, πήρε την απόφαση να προσθέσει και τις δικές του δυνάμεις στον Ιερό εκείνο αγώνα. Έγινε κληρικός, σπούδασε την επιστήμη της Θεολογίας και άρχισε να υπηρετεί την Εκκλησία. Νεαρός αρχιμανδρίτης ακόμη, κατά τη δεκαετία του '70, πραγματοποιεί πολύ συχνά και για μεγάλα χρονικά διαστήματα επανειλημμένες επισκέψεις στο Άγιον Όρος. Οι πνευματικές ανησυχίες του βρίσκουν καταφύγιο κοντά σε φωτισμένους, λευκασμένους από την άσκηση Γέροντες.

Συχνός επισκέπτης σε ερημικότατα μέρη, στα δυσπρόσιτα ασκητήρια της αθωνικής γης, εκεί όπου βασιλεύει η σιωπή και η ησυχία, συζητά ώρες με χαρισματούχους, ενάρετους ασκητές. Ή επαφή του αυτή με τους ησυχαστές του Άθωνα θα τον διαβεβαιώσει για πολλοστή φορά γι' αυτό πού διαρκώς μέσα του τον πληροφορούσε, ότι δηλαδή «την αγαθήν μερίδα εξελέξατο...» (Λουκ. Γ, 42). Τροφοδοτημένος έτσι με μια πλούσια πνευματική εμπειρία από την αυθεντική πηγή του αγιοτρόφου Άθωνα και «μπολιασμένος» με την χιλιόχρονη αγιορείτικη παράδοση του ασκητικού - μοναχικού ιδεώδους, ο π. Χρυσόστομος θέτει από τότε τις βάσεις για το θεάρεστο όραμα πού αργότερα σκεφτόταν να υλοποιήσει...

***

Από μια αγαθή συγκυρία, την περίοδο πού διακονούσε στην Μητρόπολη Λαγκαδά, κοντά στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Σπυρίδωνα, «ανακαλύπτει» μια μεγάλη πατερική μορφή των νεοτέρων χρόνων: τον ανεξάντλητο θησαυρό της σοφίας και μεγάλο Διδάσκαλο του Γένους, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (1749 - 1809).

Μόλις είχε εκτελέσει τότε την στρατιωτική θητεία του και ετοιμαζόταν να περιβληθεί σε λίγο το Μοναχικό σχήμα. Ένας ευσεβής, θείος πόθος του από χρόνια, θα έβρισκε επιτέλους σύντομα την πραγματοποίηση του.

Από τον Μητροπολίτη κ.Σπυρίδωνα πληροφορείται ότι το Μοναχικό όνομα πού θα λάμβανε κατά την κούρα του είναι το όνομα «Νικόδημος». Αρχίζει έτσι από τότε με ιδιαίτερο και ζωηρό ενδιαφέρον να γνωρίζει τον άγιο μέσα από τα συγγράμματα του, να εντρυφά στα μελίρρυτα, μελιστάλακτα θεία λόγια του, να δρέπει τους πρώτους καρπούς από την ακένωτη θεϊκή σοφία του. Συναρπάζεται πραγματικά με τη γνωριμία αυτή! Γι' αυτό και μελετά ακατάπαυστα και με ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον το σπουδαίο συγγραφικό έργο του αγίου με τον όποιο επρόκειτο σε λίγο να συνδέσει με έναν αδιάσπαστο τρόπο τη ζωή του μια για πάντα. Κι αυτή η στενή και βαθιά πνευματική σχέση πού δημιουργεί από τότε μαζί του, τον σημαδεύει πολύ έντονα και τον επηρεάζει αποφασιστικά στην κατοπινή πορεία του.

Κατά τη Μοναχική κούρα του, τελείως απρόσμενα έλαβε το όνομα... «Χρυσόστομος» - το όνομα του μεγαλύτερου πατερικού αναστήματος όλων των εποχών, του ανυποχώρητου ζηλωτή της πίστεως και μεγαλομάρτυρα Άγιου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (347 - 407) - και όχι το όνομα «Νικόδημος», όπως περίμενε! Όμως ανάμεσα στον π. Χρυσόστομο και τον Άγιο Νικόδημο είχε αναπτυχθεί πλέον και είχε σφυρηλατηθεί γερά από τότε ένας άρρηκτος, ακατάλυτος πνευματικός δεσμός πού έκτοτε διατηρείται μόνιμα ζωντανός...

***

Η θεμελίωση του ναού των Αρχαγγέλων -ο πρώτος μεγάλος στόχος πραγματοποιείται... μετά από μια αρκετά δύσκολη και πολύπλοκη γραφειοκρατική διαδικασία, ο π. Χρυσόστομος κατόρθωσε να αγοράσει τον τόπο αυτό πού είχε επιλέξει εξαρχής. Αφού τον αγόρασε από τα χρήματα πού είχε μαζεμένα, του απέμειναν στο τέλος μόνο τρεις χιλιάδες δραχμές. Αυτές ήταν πια ο,τι είχε και δεν είχε. Μ' αυτές προμηθεύθηκε δυο φτυάρια κι έναν κασμά και μαζί με δυό-τρεις νεαρούς, οι όποιοι ήταν υποψήφιοι για το καινούργιο Μοναστήρι, άρχισαν να σκάβουν τα θεμέλια του μικρού ναού, πού θα τον αφιέρωναν προς τιμήν των Αρχαγγέλων...

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα σκάφτηκαν τα θεμέλια του και στις 31 Αυγούστου του 1981 έγινε η θεμελίωση του μικρού αυτού ναού προς τιμήν των Ταξιαρχών Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Ήταν Κυριακή απόγευμα. Μεγάλη και ιστορική η στιγμή. Και ημέρα ορόσημο στην Ιστορία της Μονής. Τον θεμέλιο λίθο τον τοποθέτησε με ιδιαίτερη χαρά και πολλές προσδοκίες ο τότε Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κ. Αμβρόσιος. Ήταν η αρχή της δημιουργίας της Μονής...

Ο Σεβασμιώτατος βλέποντας ότι στη θεμελίωση παρευρίσκονταν τότε ως μάρτυρες πολλοί φιλόσιοι και φιλόχριστοι από την γύρω περιοχή, διαισθάνθηκε ότι η παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων ήταν σαν μια κραυγή παρακλήσεως για την ίδρυση Μονής. Γι΄ αυτό και εμφανώς συγκινημένος ευχήθηκε να έχει αίσιο πέρας η ανέγερση του παρεκκλησίου και να ευοδωθεί τελικά ο απώτερος σκοπός του έργου αυτού πού είχε δειλά-δειλά ξεκινήσει. Τότε ο π. Χρυσόστομος διετύπωσε με τρόπο παρακλητικό κάτι τολμηρό. «Ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε,» είπε «ώστε στις 8 Νοεμβρίου πού πανηγυρίζει το "άρτι θεμελιωθέν" αυτό παρεκκλήσι των Αρχαγγέλων να λειτουργήσετε εσείς ο ίδιος μέσα σ' αυτό...».

Το χρονικό διάστημα όμως πού μεσολαβούσε μέχρι τον Νοέμβριο ήταν όλο κι όλο δύο περίπου μήνες. Κι αν ακόμη έπρεπε να λάβει κανείς υπ' όψιν και τις - λόγω ελλείψεως, τότε, κατάλληλου δρόμου - δυσκολίες και καθυστερήσεις στη μεταφορά των απαραίτητων οικοδομικών υλικών, το δίμηνο αυτό διάστημα περιοριζόταν σημαντικά. Ήταν ακόμη και οι, συνήθως, απρόβλεπτες δυσμενείς καιρικές συνθήκες πού επικρατούσαν το Φθινόπωρο στο Πάϊκο, πού έκαναν το προβλεπόμενο έργο ανέγερσης του παρεκκλησίου να φαντάζει άπιαστο όνειρο και μακρινή ουτοπία...

Ο αγαθός επίσκοπος για μια στιγμή δίστασε. Έριξε πρώτα γύρω του μια ματιά, είδε τα βλέμματα όλων των παρευρισκομένων καρφωμένα επάνω του να περιμένουν εναγωνίως μια απάντηση στον τολμηρό αυτό λόγο του π. Χρυσοστόμου και υστέρα απάντησε: «Μεγάλο λόγο είπες, Γέροντα! Ο Νοέμβριος είναι κοντά. Ας το ευχηθούμε όμως!».

Και ο αρχικός λόγος, πού έγινε υστέρα ολοκάρδια αρχιερατική ευχή, έγινε τελικά ορατή πραγματικότητα! Πράγματι, μέσα στο λίγο αυτό χρονικό διάστημα, με τις πρεσβείες των Αρχαγγέλων και τη βοήθεια του Θεού, ο ναός είχε σχεδόν περατωθεί...

Ο κόσμος πού ανέβαινε τότε εδώ πάνω ήταν λιγοστός. Και όλοι προσδοκούσαν με κάποια αγωνία να δουν να ανεγείρεται ο μικρός αυτός ναός. Στις 8 Νοεμβρίου του 1981, ήμερα της εορτής των Αρχαγγέλων, περιχαρής ο Σεβασμιώτατος για τούτο το «θαυμαστό επίτευγμα» τέλεσε την πρώτη θεία Λειτουργία μέσα στο νεόδμητο παρεκκλήσι. Μίλησε τότε με πραγματικό ενθουσιασμό για τους αγίους Αγγέλους - αλλά και για την αγγελοειδή ζωή των Μοναχών - στους πιστούς πού είχαν κατακλύσει, τότε, τον Ιερό αυτό χώρο...

***

Οι πρώτες δυσκολίες...

Η μικρή Αδελφότητα - δύο πατέρες και ο π. Χρυσόστομος - διέμεναν τότε στη Γουμένισσα, εκεί οπού λειτουργούσε ακόμη το εκκλησιαστικό οικοτροφείο της Ιεράς Μητροπόλεως και σήμερα στεγάζονται τα γραφεία της. Μετά την ανέγερση του μικρού ναΐσκου, άρχισε το κτίσιμο ενός διώροφου κτηρίου ( Άνοιξη 1982), δεκαπέντε μέτρα μήκος επί πέντε μέτρα φάρδος. Στον επάνω όροφο του στεγάστηκαν τα πρώτα έξι κελλιά.

Κάτω απ' αυτό το κτήριο έγινε ένα μικρό Αρχονταρίκι, ένα ημιυπαίθριο, κάποιοι βοηθητικοί χώροι και μια μικρή κουζίνα. Όταν τελείωσε ο πρώτος όροφος αυτού του κτηρίου, προτού αρχίσουν ακόμη να κτίζονται τα κελλιά, η αρχική τριμελής μοναστική Αδελφότητα χωρίς καμιά χρονοτριβή εγκαταστάθηκε αμέσως εδώ (Ιανουάριος 1983). Το μικρό Αρχονταρίκι ήταν βέβαια χώρος οπού οι πατέρες υποδέχονταν καθημερινά τους επισκέπτες, αλλά ήταν παράλληλα και η τραπεζαρία τους και το βράδυ γινόταν το υπνοδωμάτιο τους... Σιγά-σιγά άρχισε να κτίζεται και ο δεύτερος όροφος και κάθε κελλί μετά την αποπεράτωση του φιλοξενούσε κάποιον από αυτούς.

Με τη Χάρη του θεού μέχρι να τελειώσουν τα έξι αυτά κελλιά ( Άνοιξη 1984), είχαν κιόλας συμπληρωθεί με νέους οι όποιοι είχαν έλθει εδώ εμφορούμενοι από θεϊκό ζήλο και με σκοπό να μονάσουν...

Τα πρώτα χρόνια υπήρχαν πολλές δυσκολίες τόσο στην πρόσβαση της Μονής, όσο και γενικότερα στη ζωή των πρώτων Μοναχών. Αληθινά, έφθασε μέρα πού δεν είχαν να φάνε - βέβαια κανείς δεν το ήξερε αυτό...

Ο δρόμος από το χωριό Πεντάλοφο ως εδώ πάνω ψηλά ήταν πολύ δύσβατος και τ' αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να ανεβούν. Με την παραμικρή βροχή σχηματίζονταν χαντάκια στο δρόμο έτσι ώστε να διακόπτεται η κυκλοφορία και κάθε επαφή, θα 'λεγε κανείς, με τον κόσμο... Αναγκάστηκαν έτσι να προμηθευθούν ένα υποζύγιο, ένα μικρό γαϊδουράκι, με το όποιο μετέφεραν κάθε τόσο από το μικρό κοντινό χωριό τα απαραίτητα για τη συντήρηση τους...

Μέσα σε όλες, όμως, αυτές τις δυσκολίες η παρουσία του Θεού ήταν διαρκώς πάρα πολύ έντονη στη ζωή των πατέρων. Πολλές φορές έβλεπαν τον τρόπο με τον όποιο ενεργούσε ο άγιος και για το πώς φρόντιζε για το κάθε τι. Οποιοδήποτε πράγμα είχαν άμεση ανάγκη, ό,τι απαραίτητο τους έλειπε το διάστημα εκείνο, αυτό φρόντιζαν να τους φέρνουν οι προσκυνητές! Τα πιο απίθανα πράγματα πού ήταν αναγκαία για το Μοναστήρι, τα έφερναν οι προσκυνητές! Και λίγα, ελάχιστα μόνο πράγματα χρειαζόταν να ψωνίσουν εκείνοι για τις ανάγκες τους...

Πολλά περιστατικά ήταν εκείνα πού τους έδιναν κουράγιο και δύναμη και χαρά σ' αυτό το πρώτο ξεκίνημα της μικρής Μονής τους...

***

Η δημιουργία του μικρού κήπου και οι ακρίδες

Από την αρχή πού ξεκίνησε να κτίζεται το Μοναστήρι η παρουσία του αγίου ήταν έντονη και στον χώρο, αλλά κυρίως μέσα στις καρδιές τους. Η καθημερινή θεία Λειτουργία ήταν γι' αυτούς η αθάνατη τροφή, γι' αυτό και με μεγάλη χαρά και λαχτάρα έτρεχαν κάθε πρωί στο μικρό ναό για να τη γευθούν και να «μπολιασθούν» μ' αυτήν. Και πλημμυρισμένοι ύστερα από τη θεία δύναμη του Μυστηρίου αυτού, έβγαιναν μεταρσιωμένοι από τον ναό των Αρχαγγέλων. Είχαν αποκτήσει πια το μοναστηράκι τους! Και ένοιωθαν κατά βάθος πώς ο Ουρανός είχε αληθινά χαμηλώσει και είχε εγκατασταθεί μόνιμα κάπου εδώ πάνω ψηλά μαζί τους...

Κάποια φορά ο π. Χρυσόστομος και οι πρώτοι μοναστές του τόπου αυτού έκαναν τη σκέψη να δημιουργήσουν ένα μικρό κήπο για να φυτέψουν λίγα ζαρζαβατικά, έτσι ώστε να τα έχουν στη διάθεση τους το Καλοκαίρι. Εδώ επάνω, επειδή υπάρχει μεγάλο υψόμετρο, αργούν πολύ να ωριμάσουν οι ντομάτες, τα αγγουράκια και τα άλλα κηπουρικά... Το χώμα ήταν άγριο, ακαλλιέργητο, σκληρό σαν γρανιτένιος βράχος! Ωστόσο, πήραν από μια τσάπα και άρχισαν να σκάβουν. Παντού, μικρές και μεγάλες πέτρες, αγριόχορτα, ρίζες χωρίς τελειωμό πού τους δυσκόλευαν αφάνταστα...Ένας από τους Μοναχούς είπε στον π. Χρυσόστομο: «Χωρίς κοπριά δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτε!...».

Πού να βρουν όμως κοπριά; Άλλα, κι αν πάλι έβρισκαν, πώς να την μεταφέρουν μέχρι εδώ πάνω;... Ο π. Χρυσόστομος όμως συνέστησε να συνεχίσουν το σκάψιμο. «Ας σκάψουμε κι υστέρα θα δούμε τί θα γίνει...», είπε.

Έσκαψαν όσο μπορούσαν κι αφού κάποια στιγμή σταμάτησαν για να ξαποστάσουν λιγάκι, ένα τρακτέρ με μια πλατφόρμα γεμάτη από κοπριά έφθασε στο Μοναστήρι! Ήταν ο κυρ-Βαγγέλης ο Μητράκης από το διπλανό χωριό, το Ομαλό. Καθώς κατέβηκε από το τρακτέρ στα χέρια του κρατούσε και μισό δοχείο τυρί. «Έβλεπα», είπε, «τί κάνετε εδώ πάνω και είπα οπωσδήποτε θα χρειάζονται κοπριά για κανένα λουλούδι...».

Κατέβασαν τότε την κοπριά και έφτιαξαν τον κήπο. Όταν όμως φύτεψαν φασολάκια, ντομάτες, μελιτζάνες και άλλα ζαρζαβατικά, μόλις τότε πού τα φυτά πέταξαν τη φύτρα τους λίγο πάνω από το χώμα, στην περιοχή είχε ενσκήψει σμήνος ακριδών τόσο μεγάλο, πού όταν περπατούσες σηκωνόταν από τη γη ολόκληρο σύννεφο!...

Ο κήπος τους ρήμαξε... Δεν έμεινε τίποτε! Τα είχαν φάει όλα οι ακρίδες! Κατέβηκαν τότε οι πατέρες στη Γουμένισσα, ζήτησαν διάφορα φυτοφάρμακα από ένα γεωπονικό κατάστημα, ψέκασαν, ξαναψέκασαν..., δεν έγινε τίποτα! Τελικά, ο π. Χρυσόστομος πήρε το Ευχολόγιο, τέλεσε Αγιασμό, ράντισε όλο τον κήπο... Κι εκείνο πού τους είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και το θυμούνται μέχρι τώρα είναι ότι, ενώ όλη η περιοχή είχε τότε πολλή ακρίδα, στον κήπο τους δεν έμπαινε πλέον καμιά! Λες και κάτι αόρατο τις εμπόδιζε και τις κρατούσε μακριά από τον μικρό αυτό κηπάκο!

***

Ο άγιος φροντίζει νια το λάδι της Μονής

Κάποια άλλη φορά είχε τελειώσει το λάδι. Τους είχε απομείνει μόνο ένα μπουκάλι του ενός λίτρου και αυτό είχε αποσώσει μέχρι τη μέση...Ήρθε κρατώντας το μπουκάλι ο μάγειρας και λέγει στον π. Χρυσόστομο: «Γέροντα, το λάδι μας είναι αυτό. Να το κρατήσω για να το βάλουμε το απόγευμα, κατά τον Εσπερινό, στα καντήλια του ναού ή να το βάλω στο φαγητό;...». Είναι γεγονός ότι παρόλο πού το εκκλησάκι των Αρχαγγέλων είναι μικρό, υπήρχαν αρκετά καντήλια. Και κάθε μέρα χρειαζόταν ένα λίτρο λάδι μόνο γι΄ αυτά!...

Ο π. Χρυσόστομος είδε το λάδι, σκέφτηκε λίγο και είπε στον μάγειρα: «Βάλε από λίγο λάδι σ' όλα τα καντήλια για να κάνουμε Εσπερινό και μετά να τα σβήσετε αμέσως ώστε να έχουμε και αύριο για τη θεία Λειτουργία». Έβαλαν το λάδι στα καντήλια και έφαγαν το φαγητό τους χωρίς λάδι εκείνη την ήμερα. Στο κάτω-κάτω καλόγεροι ήσαν...

Εκείνη την ήμερα όμως, γύρω στο απόγευμα ήρθε ένα αυτοκίνητο UnimaK (ούνιμακ) από την Ξάνθη... Ίσως να φαίνεται λίγο απίστευτο αυτό πού θα αναφερθεί αμέσως παρακάτω, αλλά... τους έφερε δυο μεγάλους ντενεκέδες λάδι! Πιο απίστευτο όμως θα φανεί αυτό πού ο οδηγός τους είπε επί λέξει: «Ο ένας ντενεκές λάδι είναι για την εκκλησία και ο άλλος είναι για την κουζίνα». Συγκινημένος και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια ο π. Χρυσόστομος φώναξε τον μάγειρα και του είπε: «Άκουσε τί λέγει ο Γιώργος για τους ντενεκέδες!...».

Και γυρνώντας προς τον οδηγό, είπε: «Ξαναπές, Γιώργο, τι έχουν αυτοί οι ντενεκέδες και γιατί τους έφερες!...». Εκείνος τον κοιτάζει λίγο απορημένος και λέγει: «Ο ένας ντενεκές λάδι είναι για την εκκλησία και ο άλλος είναι για την κουζίνα...».

«Πάρε λοιπόν,» είπε ο π. Χρυσόστομος στον μάγειρα, «τον ένα ντενεκέ πού είναι για την κουζίνα και τον άλλο ας τον πάρει ο εκκλησιαστικός για το ναό!...».

Μαζί με το λάδι, όμως, πού είχε φέρει ο Γιώργος, είχε φορτώσει, τότε, το UnimaK και με λίγες «μπάλες» από τριφύλλι. Μόλις είχαν αποκτήσει εκείνο τον καιρό οι πατέρες μια κατσικούλα, επειδή ένας Μοναχός είχε πρόβλημα με το στομάχι του και ό γιατρός του είχε πει ότι έπρεπε να πίνει γάλα. Άλλα, όσες φορές επιχείρησαν να φέρουν από τη Γουμένισσα γάλα, επειδή ο δρόμος ήταν τότε πολύ τραχύς και δύσβατος, το γάλα μέχρι να έρθει εδώ πάνω, με τα συνεχή χτυπήματα πού δεχόταν, ζεσταινόταν και χαλούσε. Είχαν σκεφθεί λοιπόν ότι η μόνη λύση ήταν να αποκτήσουν μια κατσικούλα, ώστε να έχουν καθημερινά λίγο γάλα για τον αδελφό πού είχε πρόβλημα. Έτσι και το τριφύλλι πού ήρθε εκείνη την ήμερα, προοριζόταν για την μικρή κατσικούλα...

***

Το φορτηγό με τον λειψό ασβέστη

Ένα άλλο περιστατικό πού φανερώνει την ενεργή βοήθεια των Αγγέλων στα πρώτα κιόλας βήματα της Μονής είναι εκείνο με τον ασβέστη... Όταν είχαν αρχίσει οι πατέρες να κτίζουν το εκκλησάκι, ένα φορτηγό τους έφερνε κάθε τόσο ασβέστη. Μια μέρα καθώς ανέβαινε εδώ πάνω, σ' ένα    σημείο του  δρόμου όπου  υπήρχαν   πολλές πέτρες    και το χώμα επίσης σ' εκείνο το μέρος ήταν    πολύ συμπαγές και   σταθερό, για κάποια   άγνωστη αίτια το χώμα    υποχώρησε  απ' εκεί, και το φορτηγό  με τον    ασβέστη, φορτωμένο όπως ήταν, βούλιαξε στο σημείο εκείνο... Παράξενο, πάρα πολύ παράξενο αυτό πού συνέβη! Προσπάθησε ο οδηγός να βγάλει το φορτηγό απ' εκεί πού έπεσε, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα!... Εκείνο το διάστημα, κάποιος εδώ στο χωριό είχε αγοράσει ένα μεγάλο τρακτέρ - τότε μόλις είχε πρωτοκυκλοφορήσει αυτό το μοντέλο και ήταν το μεγαλύτερο από άποψη ισχύος τρακτέρ εδώ στην περιοχή...Ήρθε λοιπόν ο Ιδιοκτήτης με το τρακτέρ, έδεσαν σ' αυτό το φορτηγό και προσπάθησε εκείνος να το τραβήξει...Ήταν αδύνατο! Μάταιος ο κόπος...

Την άλλη μέρα, αυτός πού μετέφερε τον ασβέστη στο Μοναστήρι ήρθε μ' ένα άλλο φορτηγό. Επάνω στο φορτηγό αυτό είχε κι ένα φορτωτή...Έδεσε τον φορτωτή και το φορτηγό με συρματόσχοινο, ήρθαν κι άλλοι εκεί για να βοηθήσουν και προσπαθούσαν όλοι μαζί να τραβήξουν το φορτηγό πού είχε ακινητοποιηθεί από την χθεσινή ήμερα. Άλλα το φορτηγό δεν κουνιόταν με τίποτα από την θέση του, λες και βρισκόταν εκεί εξαρχής κολλημένο!

Τότε ο ιδιοκτήτης του σκέφθηκε να αδειάσει απ' αυτό με τον φορτωτή τον ασβέστη στο άλλο φορτηγό, μήπως και ελαφρύνει έτσι το πρώτο όχημα και μπορέσει υστέρα να βγει απ' εκεί. Μάταια όμως, γιατί και πάλι δεν έγινε τίποτα! Σε μια από τις πολλές προσπάθειες του για να το τραβήξει έσπασε ο πίρος. Ήρθε αγανακτισμένος ο οδηγός επάνω στο Μοναστήρι και ζητούσε να βρει κάποιο σίδερο απ' αυτά πού χρησιμοποιούν στις οικοδομές, για να το μεταχειριστεί στη θέση του πίρου πού είχε σπάσει και να μπορέσει έτσι να τραβήξει το φορτηγό. Απευθύνθηκε λοιπόν στον μάστορα πού έφτιαχνε την εκκλησία - έναν απλό άνθρωπο, αγράμματο, πού το όνομα του δεν ήξερε καλά-καλά να γράφει, άνθρωπο όμως γεμάτο πίστη στον Θεό, τον κυρ-Χαράλαμπο απ' το χωριό Γερακώνα... Αυτός τον κοίταξε και του είπε: «Δεν πρόκειται να βγεις απ' εκεί, αν δεν φέρεις όσο ασβέστη έχεις κλέψει!...». Αποσβολώθηκε εκείνος μόλις το άκουσε αυτό, τον κοίταξε και απάντησε: «Διπλή ποσότητα ασβέστη θα φέρω, αρκεί να βγω...». «Αν το φέρεις, θα βγεις...», του είπε ο κυρ-Χαράλαμπος...

Όταν εκείνος κατέβηκε πάλι κάτω στο σημείο πού είχε ακινητοποιηθεί το φορτηγό, δεν πέρασε πολλή ώρα και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το όχημα του βγήκε από εκεί πού είχε κολλήσει!... Πραγματικά, την άλλη μέρα ο οδηγός αυτός έφερε διπλή ποσότητα ασβέστη στο Μοναστήρι...

Οι πατέρες της Μονής βέβαια δεν ήξεραν ότι τους έκλεβε ο άνθρωπος... Ίσως μάλιστα ο οδηγός αυτός να έβαζε σκόπιμα λιγότερη ποσότητα στο όχημα του, επειδή ο δρόμος ήταν δύσκολος και ανηφορικός. Άλλα ο μάστορας, ο κυρ-Χαράλαμπος, γνώριζε, κι επειδή πολλά γεγονότα πού είχε αντιμετωπίσει εδώ στη Μονή και τα είχε ζήσει από κοντά του έκαναν εντύπωση, πίστεψε - και πίστευε - ότι οι Άγγελοι δημιούργησαν όλη αυτή την υπόθεση με την ακινητοποίηση του φορτηγού...

***

Ο οδηγός του λεωφορείου και τα κεράσια

Υπάρχει ακόμη κι ένα άλλο περιστατικό πού φανερώνει τη θαυμαστή παρέμβαση των Αρχαγγέλων και τη διαρκή μέριμνα του προστάτη της Μονής, του Άγιου Νικόδημου, για τους πρώτους ταπεινούς οικήτορες του τόπου αυτού...

Ένα πρωί κάποιος από τη Γουμένισσα ήρθε στο Μοναστήρι και φύτεψε κάποιες κερασιές οι όποιες υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα... Αυτές οι κερασιές δίνουν κεράσια, αλλά όχι πολλά. Έφθασε κάποτε ο καιρός της καρποφορίας και επειδή ήταν ή πρώτη χρονιά πού θα έδιναν καρπό, οι πατέρες είχαν μεγάλη χαρά όταν είδαν τις κερασιές εκείνες να 'ναι φορτωμένες με τα πρώτα τους κεράσια!

Ένα απόγευμα κατέφθασαν δυο λεωφορεία με προσκυνητές... Την ώρα του Εσπερινού ο οδηγός του ενός λεωφορείου πήρε μια νάιλον σακούλα και μάζεψε όλα τα κεράσια από τα δένδρα, χωρίς να ρωτήσει κανέναν απολύτως γι' αυτό πού έκανε!

Ένας Αδελφός της Μονής πού τον είδε, τον ρώτησε: «Από ποιόν πήρες ευλογία και μαζεύεις τα κεράσια;». Εκείνος δεν του έδωσε σημασία ούτε έδωσε κάποια απάντηση. Συνέχισε τη δουλειά του αμέριμνος. Αφού μάζεψε τα κεράσια, τα πήρε και τα έβαλε μέσα στο λεωφορείο. Τελείωσε η Ακολουθία του Εσπερινού. Ηρθε στενοχωρημένος ο Μοναχός και λέει στον π. Χρυσόστομο: «Τα κεράσια μας τα μάζεψε όλα αυτός ο οδηγός!...».

Για τους πατέρες ήταν βέβαια μια ξεχωριστή χαρά το γεγονός της καρποφορίας των κερασιών. Ήταν η πρώτη φορά πού θα έτρωγαν κάτι πού απέδιδε το μέρος του Μοναστηρίου, η αυλή του «σπιτιού» τους, γι' αυτό και το είχαν καμάρι!...

Ο π. Χρυσόστομος δεν μίλησε γιατί δεν ήθελε να δημιουργήσει το παραμικρό επεισόδιο... Ανέβηκε ο κόσμος στα λεωφορεία για να αναχωρήσει. Ξεκίνησε το πρώτο λεωφορείο, αλλά το δεύτερο πού είχε μέσα τα κεράσια δεν μπορούσε να φύγει. Είχε ακινητοποιηθεί! Σταμάτησε τότε και το πρώτο λεωφορείο, κατέβηκε ο οδηγός του και μαζί με τον οδηγό του δεύτερου έψαχναν τη μηχανή για να δουν τι φταίει... Τίποτα! Τελικά υστέρα από ώρα ήρθε άλλο λεωφορείο και πήρε τους προσκυνητές του δεύτερου λεωφορείου... Το λεωφορείο με τα κεράσια έμεινε εκεί, έξω από το Μοναστήρι, ακινητοποιημένο...

Την άλλη μέρα ήρθε συνεργείο και οι μηχανικοί του με ειδικά μηχανήματα έψαχναν να βρουν κάποια βλάβη στη μηχανή του λεωφορείου... Δεν μπορούσαν όμως να εξακριβώσουν τί ακριβώς είχε συμβεί...Έτσι το λεωφορείο εξακολουθούσε να παραμένει για δεύτερη ήμερα ακινητοποιημένο. Και βρισκόταν ακριβώς μπροστά στην πόρτα της Μονής κλείνοντας έτσι την δίοδο και την είσοδο του Μοναστηριού...

Οι ώρες στο μεταξύ περνούσαν. Οι τεχνικοί πού είχαν έρθει από νωρίς, έφυγαν τελείως άπρακτοι εκείνη την ήμερα. Προσπαθούσαν μέχρι αργά να βρουν τη βλάβη, αλλά είδαν και απόειδαν ότι δεν γίνεται τίποτα και έφυγαν άπρακτοι...

Ήρθαν πάλι οι άνθρωποι αυτοί την άλλη μέρα πρωί-πρωί και προσπάθησαν μέχρι το μεσημέρι... Και πάλι τίποτα! Το λεωφορείο εξακολουθούσε να παραμένει πεισματικά ακίνητο εκεί. Έμενε σταθερά ακλόνητο στη θέση του, λες και δεν είχε καμιά διάθεση να αναχωρήσει. Έμοιαζε σαν να 'ταν καρφωμένο, απολιθωμένο χρόνια τώρα σ' εκείνο το σημείο και δεν μπορούσε να σαλέψει, να κάνει ένα βήμα μπροστά. Θαρρείς και το κρατούσε κάποιος εκεί ακίνητο και δεν το άφηνε να ξεκινήσει και να φύγει...

Και οι ώρες στο μεταξύ περνούσαν... Κάποια στιγμή ο οδηγός του λεωφορείου είπε στους τεχνικούς: «Θα πάω μέχρι το χωριό να φέρω κάτι και πιστεύω ότι αυτό είναι...».

Πράγματι, πήγε στο χωριό Πεντάλοφο και σε λίγο επέστρεψε. Μπήκε στο Μοναστήρι και έδωσε στον πρώτο Μοναχό πού συνάντησε μπροστά του μια μεγάλη νάιλον σακούλα πού είχε μέσα κουτιά με κομπόστα. «Δώσ' τα στον Ηγούμενο αυτά...», του είπε. «Αυτά είναι για τα κεράσια πού έκλεψα! Και πες του να κάνει μια προσευχή, να "πάρει μπρος" το λεωφορείο, να φύγουμε...». Πράγματι, μόλις ο Μοναχός έφερε τα κουτιά με τα κομπόστα στον π. Χρυσόστομο και του είπε: «Κάντε μια προσευχή να φύγει...», εκείνος, χωρίς να πολυσκεφθεί είπε: «Να φύγει... Μας ζάλισαν αυτοί εδώ οι άνθρωποι...». Και μόλις έπιασε τη σακούλα στα χέρια του, μετά από λίγο... πέντε-δέκα λεπτά δεν πέρασαν... και πράγματι το λεωφορείο "πήρε μπρος" και έφυγε!...

Τώρα ο οδηγός αυτός, όταν έρχεται στο Μοναστήρι, πάντα ψάχνει να βρει τον Ηγούμενο για να τον χαιρετήσει ιδιαιτέρως... Είναι, όμως, γεγονός ότι ο π. Χρυσόστομος δεν έκανε τότε προσευχή - όπως ο ίδιος αργότερα ομολόγησε, αναφερόμενος στο θέμα αυτό... Η υπόθεση αυτή δεν αφορούσε προσωπικά εκείνον τον ίδιο, αλλά ήταν μια υπόθεση πού αφορούσε τους Αγγέλους και τον Άγιο Νικόδημο...

***

Σταθμοί στην ιστορία του Ιερού Κοινοβίου

31 Αυγούστου 1981: Θεμελίωση παρεκκλησίου Παμμεγίστων Ταξιαρχών (Αρχαγγέλων). Το πρώτο κτίσμα της νεόδμητης Μονής του Όσιου Νικόδημου του Αγιορείτου.

8 Νοεμβρίου 1981: Η πρώτη θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσι των Αρχαγγέλων.

Άνοιξη 1982: Θεμελίωση του πρώτου μοναστηριακού κτηρίου.

Ιανουάριος 1983: Μοναχικές κούρες των δύο πρώτων δοκίμων και μόνιμη εγκατάσταση και διαμονή στο νεόκτιστο κτήριο της Μονής των τριών πρώτων Μοναχών.

Άνοιξη 1984: Μοναχικές κούρες νέων δοκίμων.

18 Αυγούστου 1985: Ιστορική ήμερα για τη Μονή. Ήμερα της μεγαλοσχημίας και της προχειρίσεως (ενθρονίσεως) του π.Χρυσοστόμου ως Ηγουμένου της Μονής. Την ήμερα αυτή ο τότε Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου (νυν Παροναξίας) κ. Αμβρόσιος έδωσε στον π. Χρυσόστομο το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα των Μοναχών. Την ίδια ήμερα ο Σεβασμιώτατος τέλεσε και την ενθρόνιση του π. Χρυσοστόμου. Ο αριθμός των προσκυνητών πού είχαν προσέλθει τότε υπερέβαινε τις δύο χιλιάδες. Ήταν η μεγαλύτερη, η σημαντικότερη και η πιο λαμπρή ήμερα για το Μοναστήρι, αφού στερεώθηκε τότε για καλά στη συνείδηση του λαού η σημασία και η αξία της πνευματικής αυτής όασης πού είχε αρχίσει να ανθίζει και να καρποφορεί στις παρυφές του όρους Πάϊκου.

2 Σεπτεμβρίου 1985: Εγκαίνια παρεκκλησίου Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

18 Αυγούστου 1986: Επίσημη υποδοχή ιερού λειψάνου του Αγίου Αρσενίου του εν Πάρω.

Έτος 1987: Θεμελίωση παρεκκλησίου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.

Έτος 1988: Θεμελίωση του διώροφου εξωκκλησίου των Αγίων Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρας και Ολυμπίας της Οσιομάρτυρος.

Έτος 1989: Διάνοιξη και κατασκευή παρακαμπτηρίου δρόμου προς την Ιερά Μονή από την Μ.Ο.Μ.Α. (Μικτή Όμάδα Μηχανημάτων Ανασυγκρότησης). Ένα σοβαρό πρόβλημα πρόσβασης στη Μονή έβρισκε πλέον τη λύση του με την ενεργό συμπαράσταση και βοήθεια του τότε Υπουργού Μακεδονίας - Θράκης κ. Στυλιανού Παπαθεμελή.

13 Ιουνίου 1989: Επίσκεψη του σεβαστού Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη κ. Αιμιλιανού στο νεόδμητο Μοναστήρι.

Έτος 1990: Ιδρύεται ό Σύλλογος «Φίλοι Ιερού Κοινοβίου Αγίου Νικόδημου». Έργο του η συμπαράσταση στο πολύπλευρο έργο της Ιεράς Μονής.

9 Ιουνίου 1990: Έλευση ιερών λειψάνων των αγίων νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στη Μονή και πάνδημη υποδοχή τους από τους πιστούς. Έκτοτε τα τεμάχια από τα τίμια λείψανα τους παραμένουν στο Μοναστήρι προς ευλογία και αγιασμό των ενασκούμενων Μοναχών και του ευσεβούς λαού.

13 Ιουλίου 1991:Έλευση εξ Άγιου Όρους της Τίμιας Κάρας του Αγίου Νικόδημου και λαμπρή, πανηγυρική υποδοχή της από πλήθος κόσμου. Η αγία Κάρα έφθασε με κάθε επισημότητα στην Ιερά Μονή συνοδευόμενη από Αγιορείτες Μοναχούς. Την υποδέχθηκαν με μεγάλη συγκίνηση και πνευματική χαρά μητροπολίτες, κληρικοί και ένα μεγάλο πλήθος λαού. Με τη συνοδία στρατιωτικού αγήματος πού απέδιδε τιμές, η πομπή πού σχηματίστηκε συνόδευσε λιτανευτικά την αγία Κάρα μέχρι το σημείο οπού είναι θεμελιωμένο σήμερα το Καθολικό της Μονής. Ο θεμέλιος λίθος του Καθολικού (διώροφος Ναός αφιερωμένος στον Άγιο Νικόδημο και τους Άγιους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη) τέθηκε την ίδια ήμερα από τον Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κ. Αμβρόσιο.

12 Ιουνίου 1993: Έλευση τιμίου λειψάνου του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ το όποιο προσκόμισε στη Μονή ως ευλογία του Πατριάρχη Μόσχας και πάσης Ρωσσίας κ. Αλεξίου Β', ο νυν Μακαριώτατος Μητροπολίτης των χωρών πάσης Τσεχίας και Σλοβακίας κ. Χριστοφόρος.

13 Σεπτεμβρίου 1994:Έλευση τεμαχίου Τιμίου Ξύλου στο Ιερό Κοινόβιο από την Κυρίαρχη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Άγιου Όρους προς αγιασμό των πιστών και πάνδημη υποδοχή Του.

18 Ιουνίου 1995: Πάνδημη υποδοχή πιστού ομοιώματος της Βατοπαιδινής ιερής και θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της «Παραμυθίας».

Νοέμβριος 1995: Τη χρονιά αυτή το Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, με Υπουργό τον κ. Κωνσταντίνο Τριαρίδη, υστέρα από επίμονο αίτημα της Μονής, αποφασίζει την επίστρωση με άσφαλτο του παρακαμπτηρίου προς τη Μονή χωματόδρομου πού είχε διανοιχτεί το 1989 από την Μ.Ο.Μ.Α. Έτσι ένα πάγιο, χρόνιο αίτημα των πατέρων και θερμή επιθυμία χιλιάδων προσκυνητών και επισκεπτών της Μονής βρίσκει επιτέλους την ικανοποίηση του.

Κυριακή της Ορθοδοξίας 1997: Θεμελίωση της νέας πτέρυγας κελλιών του Ιερού Κοινοβίου.

Σεπτέμβριος 1998: Έλευση στο Ιερό Κοινόβιο ιερού λειψάνου του αριστερού χεριού της Αγίας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής από την Κυρίαρχη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών. Πάνδημη υποδοχή.

19-21 Σεπτεμβρίου 1999: Τριήμερο επιστημονικό Συνέδριο για τη ζωή και τη διδασκαλία του μεγάλου Διδασκάλου του Γένους Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου. Το έτος 1999, με τη συμπλήρωση τότε 250 χρόνων από τη γέννηση και 190 από την οσιακή κοίμηση του μεγάλου σοφού Διδασκάλου της Ορθόδοξης 'Εκκλησίας μας Αγίου Νικόδημου, το Ιερό Κοινόβιο για να τιμήσει τον προστάτη άγιο του και παράλληλα να προβάλει τη μορφή και την ανεκτίμητη εκκλησιαστική και εθνική προσφορά του, προγραμμάτισε τη διεξαγωγή του τριήμερου αυτού επιστημονικού Συνεδρίου. Το Συνέδριο αυτό, στο όποιο είχαν κληθεί να συμμετάσχουν Καθηγούμενοι Ιερών Μονών, λόγιοι κληρικοί και Μοναχοί, καθώς επίσης και διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί καθηγητές με ειδικές εισηγήσεις, σημείωσε λαμπρή επιτυχία.

Τις ενδιαφέρουσες Εισηγήσεις του σημαντικού αυτού Συνεδρίου επιμελήθηκε και εξέδωσε ήδη το Ιερό Κοινόβιο σε δύο πολυσέλιδους Τόμους.

Ιανουάριος 2000: Έναρξη έκδοσης του διμηνιαίου περιοδικού «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ» από τον Σύλλογο «Φίλοι Ιερού Κοινοβίου Αγίου Νικόδημου» και αποστολή του προς τα μέλη του Συλλόγου και τους συνδρομητές του. Μέσω του περιοδικού ξεκινάει πλέον μια άμεση επικοινωνία με τα μέλη του Συλλόγου και γίνεται δυνατή ή ενημέρωση τους γύρω από τις δραστηριότητες του, καθώς και για το έργο πού επιτελεί το Ιερό Κοινόβιο.

Σεπτέμβριος 2000: Από τη χρονιά αυτή καθιερώνεται η κατ' έτος Σύναξη των γονέων των Μοναχών στο Ιερό Κοινόβιο του Αγίου Νικόδημου. Καλλιεργείται έτσι μια σύσφιγξη των πνευματικών δεσμών ανάμεσα στους γονείς και τον Καθηγούμενο π. Χρυσόστομο. Με τις πρωτότυπες αυτές πνευματικές Συνάξεις, αναπτύσσεται πλέον μεταξύ τους ένας ουσιαστικός και αληθινός σύνδεσμος με όλα εκείνα τα διακριτικά γνωρίσματα της γνήσιας αγάπης πού αναφέρει ό Απόστολος Παύλος στις Επιστολές του.

5-7 Μαΐου 2001:Έλευση στο Ιερό Κοινόβιο της χαριτόβρυτης Τίμιας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου από την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου προς αγιασμό και προσκύνηση. Το μεγάλο αυτό γεγονός θα παραμείνει αληθινά ανεξίτηλο στην ιστορία του Ιερού Κοινοβίου και στην ιστορία ολόκληρης της περιοχής. Η προσέλευση δεκάδων χιλιάδων προσκυνητών με το άκουσμα της ελεύσεως του θεομητορικού τούτου κειμηλίου ήταν πραγματικά κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο.

7-8 Ιουλίου 2001: Η πρώτη επίσημη επίσκεψη του νεοεκλεγέντος Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας Αρχιμανδρίτη κ. Ελισαίου στο Ιερό Κοινόβιο Αγίου Νικόδημου, πού αποτελεί Μετόχια της αγιορείτικης αυτής Μονής. Ο Γέροντας Ελισαίος είχε ενθρονιστεί ως νέος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σιμωνόπετρας στις 31 Δεκεμβρίου 2000 διαδεχόμενος τον - για σοβαρούς λόγους υγείας αποσυρθέντα και μέχρι τότε Καθηγούμενο - σοφό Γέροντα Αιμιλιανό.

22 Σεπτεμβρίου 2001: Με την ευκαιρία συμπλήρωσης είκοσι ετών στην ιστορία του το Ιερό Κοινόβιο προγραμμάτισε και διεξήγαγε με μεγάλη επιτυχία Ημερίδα με θέμα: «Ορθοδοξία και Αίρεση». Στο Συνέδριο αυτό συμμετείχαν Καθηγούμενοι Ιερών Μονών, κληρικοί, Μοναχοί, πανεπιστημιακοί θεολόγοι καθηγητές, ενώ παράλληλα το παρακολούθησαν και πολλοί ενδιαφερόμενοι.

28 Ιουλίου 2003: Προσκύνηση προς αγιασμό των πιστών ιερού λειψάνου του αριστερού χεριού της Άγιας Μυροφόρου και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής κατά την ολιγόωρη διέλευση Σιμωνοπετριτών πατέρων από το Ιερό Κοινόβιο.

13-14 Ιουλίου 2005: Η συμμετοχή των πιστών πού προσήλθαν στο Ιερό Κοινόβιο του Όσιου Νικόδημου για να τιμήσουν τη μνήμη του μεγάλου Διδασκάλου της Εκκλησίας και προστάτη της Μονής, ήταν από τις μεγαλύτερες στα χρονικά της, αφού ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

13-14 Ιουλίου 2006: Καλλίφωνοι ψάλτες από την Κυρίαρχη Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους λαμπρύνουν με την παρουσία τους την εορτή και ιερή Πανήγυρη του Ιερού Κοινοβίου πού εορτάζει τη μνήμη του προστάτη της.

Το ορός Πάϊκο έζησε, κατά το εορταστικό αυτό διήμερο, μια «πνευματική πανδαισία» με την προσέλευση πλήθους προσκυνητών.

Φθινόπωρο 2006: Μερική ανέγερση της νέας πτέρυγας κελλιών και εγκατάσταση όλων των Μοναχών στο νέο κτήριο της Μονής.

Έτος 2007: Το μεγαλεπήβολο έργο ανέγερσης της νοτιοανατολικής πολυώροφης νέας πτέρυγας πού θα καλύψει, εκτός από τη βασική ανάγκη των κελλιών για τους Μοναχούς, και άλλες άμεσες λειτουργικές ανάγκες με τη δημιουργία νέων χώρων (Ηγουμενείο, Συνοδικό, Βιβλιοθήκη, γραφεία, σύγχρονα εργαστήρια - οινοποιείο, ζυμωτήριο, κηροπλαστείο - το μεγάλο Αρχονταρίκι πού χρησιμεύει και ως αίθουσα διαλέξεων, κ.ά.) προχωρεί σταδιακά με προοπτική τη σύντομη ολοκλήρωση του.

***

Ιερές Πανηγύρεις και άλλες εορτές του Ιερού Κοινοβίου

Το Ιερό Κοινόβιο πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου με ιδιαίτερη λαμπρότητα τη μνήμη του προστάτη του Όσιου Νικόδημου του Αγιορείτου, του σοφού και μεγάλου αυτού  Διδασκάλου της Εκκλησίας μας.

Την παραμονή της εορτής, ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός αρχίζει στις 6.00 μ.μ. Την επόμενη ήμερα, ή πρωινή Ακολουθία ξεκινά στις 5.00 π.μ. με τον Όρθρο και ολοκληρώνεται με το ιερατικό Πανηγυρικό συλλείτουργο γύρω στις 11.00 π.μ. Το απόγευμα συνεχίζονται οί λατρευτικές εκδηλώσεις προς τον Άγιο Νικόδημο με την Παράκληση πού ψάλλεται προς τιμήν του (4.00 -4.30 μ.μ.). Ακολουθεί το ιερό Εύχέλαιο (4.30' - 5.30' μ.μ.), ό Μέγας Εσπερινός (5.30' - 6.30' μ.μ.) και το Κτητορικό Μνημόσυνο (6.30' - 7.30' μ.μ.) υπέρ των ευεργετών και κτητόρων της Ιεράς Μονής.

Το Ιερό Κοινόβιο πανηγυρίζει επίσης και την Λαμπροτρίτη (Τρίτη της Διακαινησίμου) στην ιερή μνήμη των νεοφανών Μαρτύρων της Λέσβου, Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, αφού το ισόγειο του Καθολικού του είναι αφιερωμένο προς τιμήν τους. Είναι η δεύτερη μεγάλη Πανήγυρη της Μονής. Ο Πανηγυρικός Εσπερινός αρχίζει στις 6.00 το απόγευμα και ανήμερα της εορτής, ο Όρθρος, η Πανηγυρική θεία Λειτουργία μαζί με την ιερή Λιτανεία πού τελείται, διαρκούν από τις 6.30' - 11.00 π.μ.

Το μικρό παρεκκλήσι των Αρχαγγέλων, πού είναι και το πρώτο κτίσμα πού ανεγέρθηκε στο Ιερό Κοινόβιο από την αρχή της ιδρύσεως του, πανηγυρίζει κάθε χρόνο στις 8 Νοεμβρίου. Ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός αρχίζει στις 4.00 μ.μ. την παραμονή 7 Νοεμβρίου και ανήμερα της εορτής, ηΑκολουθία του Όρθρου μαζί με την Πανηγυρική θεία Λειτουργία τελείται από τις 5.00 π.μ. έως τις 10.00 π.μ.

Το πετρόκτιστο, γραφικό και κατανυκτικό «παρεκκλήσι του βράχου» πού είναι αφιερωμένο στον μεγάλο ασκητή και ερημίτη της Ρωσσίας, τον Άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ (1759-1833) εορτάζει δυο φορές το χρόνο: την ημέρα της κοιμήσεως του αγίου (2 Ιανουαρίου) και την ημέρα της πανηγυρικής ανακομιδής των τιμίων λειψάνων του (19 Ιουλίου).

Στις 2 Ιανουαρίου, ο Πανηγυρικός Εσπερινός προς τιμήν του αγίου τελείται στις 3.30' μ.μ. την ήμερα της Πρωτοχρονιάς, συνήθως στο Καθολικό της Μονής (ο άγιος εορτάζει μέσα στην «καρδιά» του Χειμώνα και στο μικρό παρεκκλήσι επικρατεί κρύο...). Στις 2 Ιανουαρίου η Ακολουθία του Όρθρου αρχίζει στις 5.00 π.μ. και τελειώνει με τη θεία Λειτουργία γύρω στις 10.00 π.μ.

Έξω από το χώρο του Μοναστηρίου, σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου άπ' αυτό, στο σημείο οπού βρίσκεται ο κήπος και το ποιμνιοστάσιο, έχει οικοδομηθεί ένα μικρό διώροφο έξωκκλήσι. Ο ισόγειος ναός είναι αφιερωμένος στην Άγια οσιομάρτυρα Ολυμπία (+ 1235) και ο ανώγειος φέρει το όνομα της Άγιας Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρας (+ 305). Θεμελιώθηκε το 1988.

Κάθε χρόνο στις 11 Μαΐου το μικρό αυτό έξωκκλήσι, πού το εσωτερικό του θυμίζει μικρή πρωτοχριστιανική κατακόμβη, πανηγυρίζει. Την παραμονή 10 Μαΐου, μνήμη της οσιομάρτυρος Ολυμπίας, στις 6.30' μ.μ. τελείται Πανηγυρικός Εσπερινός και ανήμερα της εορτής, από τίς 7.00 - 10.00 π.μ. τελείται Όρθρος και θεία Λειτουργία.

Στις 25 Νοεμβρίου, εορτή της Αγίας Αικατερίνης της Μεγαλομάρτυρας, το εξωκκλήσι αυτό πανηγυρίζει για δεύτερη φορά. Στις 24 Νοεμβρίου, παραμονή της εορτής, ο Πανηγυρικός Εσπερινός αρχίζει στις 3.30' μ.μ. Την επόμενη ήμερα 25 Νοεμβρίου τελείται ο Όρθρος και η θεία Λειτουργία από τις 7.00 - 10.00 π.μ.

Ιερό Κοινόβιο Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Πεντάλοφος Γουμενίσσης

ΤΚ 61300 ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ

Τηλ: 23430 42314

Τηλεομοιότυπο(φαξ): 23430 43080

Σημείωση της ιστοσελίδας: Παράλληλα με τις εργασίες αποπεράτωσης του κτηριακού συγκροτήματος της Ιεράς Μονής Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, οι πατέρες της Μονής, εδώ και ένα χρόνο με προσωπική τους εργασία, ανεγείρουν στην Ιερά Μητροπόλη Λαγκαδά, σε περιοχή του χωριού Μεσαίου και δίπλα στον παλαιό δρόμο Θεσσαλονίκης – Κιλκίς, ένα νέο γυνακείο Μοναστήρι προς τιμήν της «Παναγίας - Άξιον Εστί» και όπου εγκαταβιώνουν ως μοναχές οι πνευματικές θυγατέρες του π. Χρυσοστόμου.

Last modified on Wednesday, 08 August 2012 22:05
Login to post comments

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel