Ζωηφόρος

«Λυχνία» Φεβρουάριος 2013

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 355 «Λυχνία» Φεβρουάριος 2013

«ΕΝΑ  ΖΕΥΓΑΡΙ  ΙΔΑΝΙΚΑ» του Πρωτ. Δ. Μ.

«Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ» του Αρχιμ. Ν. Κ.

«ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ» του Αρχιμ.Ν. Κ.

«Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ» του Αρχιμ.  Β. Λ.

 

ΕΝΑ  ΖΕΥΓΑΡΙ  ΙΔΑΝΙΚΑ

            Στὸ ἔργο «Ρόσμερσχολμ» τοῦ  Νορβηγοῦ Ἑρρίκου Ἴψεν ὁ πρωταγωνιστὴς ρωτάει τὸν ἐξουθενωμένο γέρο-Βρέντελ: «Μήπως θὰ μποροῦσα νὰ σὲ βοηθήσω»; Καὶ ἀπαντᾶ ὁ Βρέντελ: «Ἂν μποροῦσες νὰ μοῦ διαθέσεις ἕνα ἰδανικὸ ἢ ἕνα ζευγάρι μεταχειρισμένα ἰδανικά, θὰ ἔκανες καλὴ πράξη». Σχόλιο ἀρθρογράφου: «Ναί. Ἀναζητοῦμε ἕνα ζευγάρι ἰδανικά. Καὶ ἐλαφρῶς μεταχειρισμένα, δὲν θὰ τὰ ἀρνηθοῦμε.  Κυρίως γιὰ νὰ τὰ προσφέρουμε στοὺς νέους ἀνθρώπους, στὰ παιδιά μας. Σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται μὲ νεανικὴ ὁρμή, ἀλλὰ μὲ ψαλιδισμένα φτερά, καὶ ἀναζητοῦν μέσα ἀπὸ τὶς σκόρπιες λέξεις μας τὴν ἀπάντηση γιὰ τὸ τί εἶναι θεμιτὸ καὶ τί ἀθέμιτο. Τί εἶναι ἠθικὸ καὶ τί ἀνήθικο… Ἀναζητοῦμε ἀπεγνωσμένα ἕνα ζευγάρι ἰδανικά, ἔστω καὶ μεταχειρισμένα, γιὰ νὰ τὰ δωρίσουμε στὸ μέλλον» (Καθημερινή, 12-8-2012).

            Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ αὐτὸς ὁ κόσμος δείχνει νὰ τρέχει ἀκάθεκτος. Πρὶν λίγους μῆνες ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς ὁ μικρὸς θεός, πέτυχε τὴν προσεδάφιση στὸν Ἄρη τοῦ ἐξελιγμένου διαστημικοῦ ὀχήματος τῆς ΝΑΣΑ «Curiosity». Καὶ λίγο νωρίτερα στὸν περίφημο ἐπιταχυνὴ σωματιδίων CERN ἄγγιξε τὸ «σωματίδιο τοῦ Θεοῦ». Μιὰ τρομερή ἀντίφαση χαρακτηρίζει τελικὰ τὴν ἐποχή μας. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ ἐκρηκτικὴ πρόοδος. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ πικρὴ διαπίστωση γιὰ χαμένες, ἐγκαταλειμμένες ἀξίες, ποὺ ἡ ἀπώλειά τους ἐξαφανίζει τὴν ἀνθρωπιά. Σ᾿ ἕνα θολὸ τοπίο ὁ ἄνθρωπος τρέχει στὰ τυφλὰ μὲ ἀσυγκράτητη δύναμη καὶ ὑπερβολικὴ ταχύτητα, χωρὶς νὰ διακρίνει δρόμο πουθενά. Γιατί τόσος παραλογισμός;

            Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ζητιανεύει σήμερα γιὰ δυὸ μεταχειρισμένα ἰδανικά, ὄχι γιατί ξέχασε ἁπλῶς κάποιες ἀξίες. Ἀλλὰ γιατὶ ἐγκατέλειψε Ἐκεῖνον ποὺ εἶπε, ὅτι ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια, ἡ πλήρης ἀλήθεια, ὅτι ἔχει μορφὴ καὶ αὐτὴ εἶναι τὸ πρόσωπό Του. Τὸ καλὸ δὲν κυκλοφορεῖ σὲ ἀφηρημένη μορφή. Καὶ οἱ πιὸ δυνατὲς ἀλήθειες χάνουν τὴν ἀξία τους, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἐκεῖνος ποὺ τὶς ἐνσαρκώνει στὸ πρόσωπό του, ὁ Θεός.

            «Δὲν ἤθελα τεχνητὲς πνευματικότητες, οὔτε ἄλλα διανοητικῶς ἑλκυστικὰ καὶ εὐφυῆ συστήματα πίστης, ψεύτικα ξεκινήματα καὶ θλιβερὲς καταλήξεις», γράφει κάποιος ποὺ ἔγινε Χριστιανός Ὀρθόδοξος, ἀφοῦ ταλαιπωρήθηκε πρῶτα στὰ θολὰ νερὰ πολλῶν θρησκειῶν. «Διψώντας γιὰ κοινωνία μὲ τὸν Θεό, χρειαζόμουν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ποὺ διακηρύσσει: ῾῾Ἐγὼ εἶμαι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. Ὅποιος ἔρχεται σὲ μένα δὲν θὰ πεινάσει. Ὅποιος πιστεύει σὲ μένα δὲν θὰ διψάσει ποτὲ᾿᾿ (Ἰω. 6, 35). Κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει αὐτὸ ποὺ πρόσφερε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἀγέννητος Πατέρας Του καὶ τὸ πανάγιο Πνεῦμα: τὸν ἑαυτό τους. Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ Του, ποὺ μᾶς πρόσφερε ὁ Θεός, ἡ Απόλυτη Ἀλήθεια, τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε, ὄχι ἁπλῶς ὅπως γνωρίζουμε ἀφηρημένες προτάσεις ἢ ἀπρόσωπες ἐμπειρίες. Ὁ Θεός μᾶς ἄνοιξε τὴν πόρτα πρὸς μία ἀληθινὴ καὶ αἰώνια σχέση μὲ τὸν ἴδιο, μέσα ἀπ᾿ τὴν ὁποία φθάνουμε νὰ γνωρίσουμε τὴν Ἀλήθεια ὡς Πρόσωπο καὶ ὡς Ἀγάπη» (Ἀπὸ τὸν Βουδισμὸ στὸν Χριστό, σελ. 111 καὶ 113).

            Ὁ Χριστὸς λοιπὸν δὲν μᾶς ἔφερε κάποια ἀφηρημένα ἰδανικὰ ἀπὸ δεύτερο χέρι, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό Του, ὡς ἀπόλυτη Ἀλήθεια καὶ Ἀγάπη. Γιατί νά μήν θέλουμε κάποια σχέση μαζί Του;

Πρωτ. Δ. Μ.

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΙΟΡΔΑΝΗΣ

            Στήν Κωνσταντινούπολη τοῦ 1650, ζοῦσε ὁ σαραντάχρονος τεχνίτης Ἰορδάνης μέ  τήν οἰκογένειά του. Μιά ἡμέρα, στήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Παναγίας, διασκέδαζε μέ συντεχνίτες του στό ἐργαστήριό του, παίζοντας καί ἕνα παιχνίδι. Ἕνας ἀπό τούς παρόντες Τούρκους ἐπικαλέστηκε εἰρωνικά τόν ἅγιο Νικόλαο, γιά νά κερδίσει. Ὁ Ἰορδάνης ἀνταπέδωσε τό πείραγμα χλευάζοντας τόν Μωάμεθ. Ὕστερα, ἡ συντροφιά χαρούμενη διαλύθηκε.

            Πάει, ὅμως, ἕνας ἀπό τούς Τούρκους τῆς παρέας καί καταγγέλλει τόν Ἰορδάνη ὅτι ἔβρισε τόν Μωάμεθ. Τό μαθαίνει ὁ Ἰορδάνης καί κρύβεται στό σπίτι ἑνός γνωστοῦ του ἄρχοντα, τούρκου. Καί ἐκεῖ ὅμως πηγαίνουν οἱ ἐξουσιαστές καί τόν συλλαμβάνουν. Καί ἀρχίζει τό γνωστό (γιά τήν Τουρκοκρατία) σενάριο. Τοῦ λένε: «Ἡ πράξη σου ἔχει ὡς τιμωρία τόν θάνατο. Ἐκτός ἄν γίνεις μουσουλμάνος. Ὁπότε καί θά σέ τιμήσουμε μέ πολλά χρήματα καί ἀξιώματα». Ἀπαντᾶ ὁ Ἰορδάνης:

            -Δέν ἀρνοῦμαι τόν  γλυκύτατό μου Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά Τόν πιστεύω καί Τόν ὁμολογῶ Θεόν ἀληθινόν.

            Ὁ βεζύρης (=ἐκπρόσωπος τῆς ἐξουσίας) ἀποφασίζει τήν ἐκτέλεση τοῦ Ἰορδάνη, ὁ ὁποῖος πηγαίνει στό ἐργαστήριό του γιά κλείσιμο τῶν λογαριασμῶν πού εἶχε. Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ, ἔδωσε ἀρκετά χρήματα γιά νά μοιρασθοῦν στίς ἐκκλησίες καί στά ὀρφανά ὑπέρ τῆς ψυχῆς του. Στόν δρόμο γιά τήν ἐκτέλεση, δέν φοβήθηκε, δέν δείλιασε, δέν ἄλλαξε ἡ ὄψη του, ἀλλά βάδιζε χαρούμενος! Τήν τελευταία στιγμή, ἔρχεται ἄνθρωπος τοῦ βεζύρη καί τοῦ ψιθυρίζει στό αὐτί:

            -Πές μόνο μέ τό στόμα, στά φανερά, πώς τουρκεύεις καί μετά ζῆσε, ὅπου θέλεις, χριστιανικά.

            Ἀπαντᾶ ὁ ἤδη μάρτυς κατά τήν προαίρεση:

            -Αὐτό δέν πρόκειται νά τό κάνω ποτέ!

            Τόν ἀποκεφάλισαν στίς 2 Φεβρουαρίου 1650.

*            *            *

              Ὁ ταπεινός καί ἄσημος Ἰορδάνης ἀναδείχθηκε διδάσκαλος τῆς πνευματικῆς ζωῆς! Ἦλθε ἡ συγκυρία τοῦ πάρε-δῶσε μέ ἀλλοθρήσκους. Καί βρῆκε τόν μπελᾶ του ἀπό ἕνα ἀστεῖο. Δέν ἔκανε ἀμέσως τόν ἥρωα: Πῆγε καί κρύφθηκε. Ἡ ἐπίγεια ζωή μας, πάνω ἀπό ὅλα, εἶναι χρήσιμη γιά νά μετανοήσουμε, νά διορθωθοῦμε, νά βροῦμε τόν Χριστό. Ὅταν δέν τό κατάφερε αὐτό, ὁ Ἰορδάνης, ὁ «ἄνθρωπος τῆς διπλανῆς πόρτας», ὁ πολιτικά ταπεινωμένος, ὡς ὑπόδουλος σέ βάρβαρο δυνάστη, κάνει τό πνευματικό ἅλμα: Διακηρύσσει τήν ἀκλόνητη πίστη του, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Πετάει στά σκουπίδια τά πάντα: τά μεγάλα ἀξιώματα καί πλούτη πού τοῦ ἔταξαν, τά ἀγαθά πού εἶχε, ἀκόμη καί τήν ἴδια του τήν ζωή. Γιατί εἶχε καταλάβει ὅτι ζωή χωρίς τό Χριστό εἶναι ζωή-ἐρείπια, ζωή-χωρίς νόημα. Δηλ. ἡ ἀρχή τῆς αἰώνιας κόλασης, ἐπί τῆς γῆς.

            Ὁ Ἰορδάνης, ἀκόμη, ἀνησυχεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί δίνει ἐλεημοσύνη γιά τήν συγχώρησή τους καί γιά νά  προσεύχονται οἱ χριστιανοί γι᾿ αὐτόν. Ἰδού ἡ ἀληθινή ταπείνωση: Εἶναι σχεδόν μάρτυς καί ζητάει τίς προσευχές τῶν ἀδελφῶν του!

            Καί ὅλα αὐτά τά κάνει ὄχι κλαίγοντας τήν μοίρα του: Τί κακό μέ βρῆκε! Ἀλλά βαδίζει στό μαρτύριο χαρούμενος. Ἐμᾶς μᾶς λείπει κάτι ἤ στερούμαστε κάτι ἀπό τά ἐπίγεια ἀγαθά, καί κλαῖμε καί ὑποφέρουμε. Τοῦτος ἐδῶ, πεθαίνει καί χαίρεται! Γιατί; Γιατί εἶναι βέβαιος ὅτι θά συναντήσει πρόσωπο πρός πρόσωπο τόν Σωτῆρα του Χριστό πού εἶπε:

            -Θά σᾶς δῶ καί πάλι· καί τότε ἡ καρδιά σας θά γεμίσει χαρά. Καί αὐτήν τήν χαρά σας δέν θά μπορεῖ κανείς νά σᾶς τήν πάρει (Ἰωάν. 16,22).

            Λίγο πρίν τό τέλος, ἔρχεται ὁ  τελευταῖος πειρασμός στόν Ἰορδάνη μέ τά λόγια: «Προσωρινά, στά ψέματα ἀρνήσου τόν Χριστό καί μετά ζῆσε ὅπως θέλεις. Γιά λίγο κάνε τόν ὑποκριτή, τόν ἠθοποιό. Γιά τήν ζωούλα σου»! Ἀλλά ὁ Ἰορδάνης γνώριζε ὅτι Ζωή εἶναι μόνον ὁ Χριστός. Ἄρα, μένουμε μ᾿ Αὐτόν νῦν καί ἀεί.

            Ἄς παρακαλέσουμε καί ἐμεῖς τόν Χριστό:

            -Κύριε, ἀξίωσέ μας νά μιμηθοῦμε τό φρόνημα καί τήν διάθεση τοῦ νεομάρτυρά Σου Ἰορδάνη.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ

            Λέει ὁ Χριστός:

            -Ἔχει δοθῆ ἡ ἐντολή: «Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου»· καί «νά μισεῖς τόν ἐχθρό σου».  Μά ἐγώ σᾶς λέγω: Νά τούς ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας!  Νά λέτε καλά λόγια γιά ἐκείνους πού σᾶς κακολογοῦν. Νά εὐεργετεῖτε ἐκείνους πού σᾶς μισοῦν. Καί νά προσεύχεσθε γιά ἐκείνους πού σᾶς ζημιώνουν καί σᾶς κατατρέχουν. Ἔτσι θά γίνετε υἱοί τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα σας, πού τόν ἥλιο Του τόν ἀνατέλλει καί γιά τούς καλούς καί γιά τούς κακούς· καί ρίχνει τήν βροχή Του καί γιά τούς δικαίους καί γιά τούς ἀδίκους (Ματθ. 5, 43-45).

            Σ᾿ αὐτά συνήθως ἀπαντοῦμε: Ναί, ἀλλά κάτι τέτοια ταιριάζουν μᾶλλον στούς ἁγίους! Ἰδού, ὅμως, ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν ζωή ἑνός ἁπλοῦ μέν ἀνθρώπου, ἀλλά καλοῦ χριστιανοῦ:

            Στήν Ὕδρα, κάποια ἡμέρα, βρίσκεται δολοφονημένος ὁ γέρο-Κουντουριώτης, ἄρχοντας τοῦ νησιοῦ. Ὁ φονιάς πάνω στήν ἀναταραχή κατορθώνει νά δραπετεύσει. Μά πουθενά δέν μπόρεσε νά ἡσυχάσει ἀπό τίς ἐνοχές καί τίς τύψεις. Τέλος πάντων, μετά ἀπό χρόνια, μετανοιωμένος, γυρίζει στό νησί. Πηγαίνει στόν πνευματικό καί μέ συντριβή τοῦ ἐξομολογεῖται τά πάντα. Φεύγοντας, ζητάει ἀπό τόν Πνευματικό νά μεσολαβήσει στόν Λάζαρο, γυιό τοῦ σκοτωμένου, ὥστε νά τόν συγχωρήσει καί ἐκεῖνος. Ὁ πνευματικός βρίσκει τόν Κουντουριώτη καί τοῦ μιλᾶ γιά τόν φονιά. Στό τέλος τοῦ προσθέτει:

            -Παιδί μου, ὁ Χριστός μᾶς ἔδωσε ἐντολή ὄχι μόνο νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας ἀλλά καί νά τούς εὐεργετοῦμε, ὅταν βρίσκονται σέ ἀνάγκη.

            Ὁ Λάζαρος Κουντουριώτης εἶναι ἄνθρωπος μέ φόβο Θεοῦ. Θέλει νά τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀκούει τόν πνευματικό σκεπτικός. Θέλει νά ὑπακούσει. Ἀλλά θυμᾶται καί τόν πατέρα του καί ἡ ψυχή του ταράζεται. Στό τέλος λέει:

            -Πάτερ, νά τόν συγχωρήσω τόν φονιά τοῦ πατέρα μου.  Ναί... Ὅμως, κάνε μου τή χάρη καί πέστου ποτέ νά μήν φανεῖ μπροστά μου.

            Ἔτσι καί ἔγινε. Ὁ δολοφόνος ἀπέφευγε  νά βρεθῆ στά μέρη πού σύχναζε ὁ Κουντουριώτης.

            Πέρασε ἀπό τότε ἀρκετός καιρός. Μιά μέρα, ὁ Κουντουριώτης μαθαίνει ὅτι ὁ φονιάς τοῦ πατέρα του βρισκόταν σέ μεγάλη δυστυχία. Ἀνήμπορος νά ἐργασθεῖ, σέ κακό χάλι. Ζωντανεύουν στήν ψυχή τοῦ ἄρχοντα τά λόγια τοῦ πνευματικοῦ γιά τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. Συγκλονίζεται ἡ ψυχή του. Ζητάει ἐνίσχυση ἀπό τόν Χριστό πού συγχώρεσε τούς σταυρωτές Του. Καί, νικώντας τόν ἑαυτό του, ἀναλαμβάνει τήν συντήρηση καί τήν φροντίδα τοῦ φονιᾶ, ὡς τόν θάνατό του!

*            *            *

            Ὅταν γίνονται τέτοια θαύματα, πόσο εὐκολώτερα εἶναι  αὐτά πού ζητᾶ ἀπό μᾶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος!

            -Ἐμεῖς χαρίζουμε λόγια ὅταν προσευχόμαστε ὑπέρ ἐκείνων πού μᾶς ἀδικοῦν. Ὁ Χριστός ὅμως χαρίζει σ᾿ ὅλους πράγματα μεγάλα καί θαυμαστά: τόν ἥλιο, τίς ἐτήσιες βροχές καί ἄπειρα ἄλλα.

            Μήν μισεῖς, λοιπόν, ἐκεῖνον πού σοῦ φέρεται ἄσχημα, γιατί ταυτόχρονα σοῦ προξενεῖ μεγάλο καλό: ἄν τοῦ δείξεις ἀγάπη γίνεσαι υἱός (δηλ. μιμητής) τοῦ Ἐπουράνιου Πατέρα. Ἐδῶ συμβαίνει ἕνα παράξενο πρᾶγμα: ὁ ἀδικούμενος, τήν μέν ζημιά τήν ὑφίσταται (δέν μπορεῖ νά κάνει καί ἀλλιῶς!)· τόν μισθό ὅμως, δηλ. τήν ὠφέλεια ἀπό τήν ἔνδειξη ἀγάπης, τόν χάνει ἄν δέν ἀκούσει τόν Χριστό! Ὑπέμεινε τό βαρύτερο, τήν ζημιά καί δέν ἄντεξε τό ἐλαφρότερο, νά δείξει ἀγάπη.

(Εἰς τό κατά Ματθαῖον ὁμιλία 18, δ΄, P.G. 57, 269)

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

Ο ΦΑΡΙΣΑΙΟΣ

            Τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριῳδίου ἀκοῦμε τήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου.

Οἱ ἀληθινά ἅγιοι ἀγωνίζονταν νά κρατοῦν πάντοτε τό γνήσια ταπεινό φρόνημα τοῦ τελώνη. Ποτέ δέν πίστευαν στήν «ἁγιότητά» τους καί στά «χαρίσματά» τους. Καί, φυσικά, ἔστω κι ἄν ἦταν φανερά κάποια χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους, ποτέ δέν τά διαφήμιζαν. Ἀντίθετα τά ἔκρυβαν, καί πολλές φορές ζητοῦσαν ἀπό τόν Θεό νά τούς τά ἀφαιρέσει, ἀπό τόν φόβο τοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας.                                                                                                                                                              

*    *    *

            Τό 1929 ἐκοιμήθη ὁ ρῶσος Ὁμολογητής Ἀρχιεπίσκοπος, ἅγιος Ἱλαρίων Τρόϊτσκι. Στόν βίο του, πού κυκλοφόρησε πρόσφατα1, διαβάζουμε ὅτι ἦταν «ὁρκισμένος ἐχθρός τῆς ὑποκρισίας καί κάθε εἴδους εὐσεβισμοῦ. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξορίας του σέ στρατόπεδο συγκεντρώσεως ἦταν σέ ὁμάδα ἐργασίας μαζί μέ ἄλλους ἐξόριστους κληρικούς. Ὅλοι εἶχαν καταλάβει ὅτι ὁ ἅγιος Ἱλαρίων δέν ἐπικροτοῦσε κάποιες συμπεριφορές, ὅπως «τό νά ἀποκαλεῖς τόν ἑαυτό σου ἁμαρτωλό, τό νά κάνεις μακρές ‘εὐσεβεῖς’ συζητήσεις ἤ τό νά ἐπιδεικνύεις τήν αὐστηρότητα τῆς ζωῆς σου... Ἀκόμη περισσότερο τό νά σκεφτεῖς γιά τόν ἑαυτό σου κάτι περισσότερο ἀπό ὅ,τι εἶσαι στήν πραγματικότητα».

            Ἔφεραν κάποτε στήν ὁμάδα τους ἕναν καινούργιο ἐξόριστο, πού ἦταν ἡγούμενος. Τόν ρώτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱλαρίων:

            -Γιατί σᾶς συνέλαβαν;

            -Τελοῦσα ἀκολουθίες στό σπίτι μου, ὅταν ἔκλεισαν τό μοναστήρι, ἀπάντησε ὁ ἡγούμενος. Μαζευόταν κόσμος καί γίνονταν θαύματα...

            -Ἄ! ἔτσι; Ὥστε γίνονταν «θαύματα»; Καί πόσα χρόνια σᾶς ἔριξαν ἐξορία;

            -Τρία χρόνια.

            -Μμμ! Λίγα εἶναι! Γιά τά «θαύματα» θά ἔπρεπε νά σᾶς ρίξουν περισσότερα! Ἡ σοβιετική ἐξουσία δέν πρόσεξε...

            Καί καταλήγει ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Ἱλαρίωνα, μητροπολίτης Ἰωάννης Σνίτσεφ: «Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, τό νά μιλᾶς γιά «θαύματα» πού γίνονται μέ τίς δικές σου προσευχές, εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό ἀναίδεια»!

*   *   *

            «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν· καί τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς». Νά ἀποφεύγουμε τά «μεγάλα λόγια» τοῦ φαρισαίου, λέει τό κοντάκιο τοῦ Τριωδίου. Καί νά μάθουμε τήν ἀληθινή ταπείνωση, πού βρίσκεται στούς στεναγμούς τῆς προσευχῆς τοῦ τελώνη.

Ἀρχιμ. Β. Λ.

 

1.  Ἐκδ. ΑΘΩΣ-ΣΤΑΜΟΥΛΗ, μετάφραση πρωτοπρεσβ. π.. Ἰωάννη Φωτόπουλου.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel