Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιούνιος 2012

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 347 «Λυχνία» Ιούνιος 2012 «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΙ» του Μητροπολίτου Μελετίου

«Η ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΠΤΑΣΙΑ» του Ἀρχιμ. Β. Λ.

«ΤΙΜΙΟΙ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΜΑΣ!» του Ἀρχιμ. Ν. Κ.

«Η  ΠΙΣΤΗ  ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ» του Πρωτ.  Δ. Μ.

 

ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΤΕΦΑΝΙ

Μητροπολίτου Μελετίου

Στήν ἐποχή τῶν διωγμῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, τά σωματικά μαρτύρια ἦταν τά πιό σκληρά μέτρα κατά τῶν Χριστιανῶν. Πονοῦσαν, ἐκεῖ πού ὅλοι πονᾶμε·  στό σῶμα.

            Μέ τήν πάροδο τῶν χρόνων ἄλλαξαν νομοθεσίες καί ἐξουσίες. Σήμερα δέν ἐπιτρέπονται πιά βασανιστήρια. Ἔτσι τώρα ὅλη ἡ πίεση τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του κατά τῶν δούλων τοῦ Χριστοῦ, ἐπικεντρώνεται στήν βίαιη λογική καί στην ψυχολογική πίεση στόν καθένα, νά μή παίρνει στά σοβαρά τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Μέ κύριο ἐπιχείρημά του, τά λάθη, τά σκάνδαλα, τίς ἁμαρτίες τῶν ἱερωμένων! Καί ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στήν σχετικοποίηση τῆς πίστης καί τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.

            Βρισκόμαστε στήν Ρωσσία. Λίγο πρίν τό 1200 μ. Χ. Στό Μοῦρομ! Σέ ἕνα μικρό κράτος (περίπου σάν τήν Ἑλλάδα μας). Ἕνας ἄρχοντας, ἕνας νεαρός, συνδέθηκε μέ μιά ἁπλῆ κοπελίτσα. Τοῦ ἄρεσε καί τήν ἐπῆρε. Τήν παντρεύτηκε. Καί μετά ἀπό λίγο, πέθανε ὁ πατέρας του. Καί ὁ νεαρός ἔγινε ἡγεμόνας στό Μοῦρομ. Καί τότε οἱ μεγάλοι βογιάροι ἀντέδρασαν:

            - Ἡ γυναίκα σου δέν εἶναι ἀπό τζάκι. Δέν μπορεῖ νά τεθεῖ πάνω ἀπό ἐμᾶς καί τίς ἀρχόντισσες συζύγους μας. Νά τήν διώξεις. Νά τήν χωρίσεις. Νά πάρεις ἄλλη. Διαφορετικά, ἄν δέν θέλεις, νά παραιτηθεῖς! Νά φύγεις! Διαφορετικά... Καί πέφτουν βροχή οἱ ἀπειλές τῶν βογιάρων.

            Καί ὁ νεαρός Πέτρος, ἀπαντάει:

            -Λέει ὁ Χριστός: Οὕς ὁ Θεός συνέζευξε, ἄνθρωπος μή χωριζέτω. Πῶς ἐγώ θά χωρίσω τήν γυναίκα μου;

            - Θά χάσεις τόν θρόνο!

            Ἀπάντησε:

            - Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.  Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι πιό μεγάλη ἀπό τήν βασιλεία τοῦ Μοῦρομ.

            - Ἄκουσέ μας !... Μά δέν τούς ἄκουσε.

Ἄφησε τόν θρόνο, ὄχι τήν Φεβρωνία. Ἄφησε τό στέμμα, ὄχι τό στεφάνι.     Δέν ἦταν χαζομάρα γιά τό καλό παιδί, νά χάσει τόν θρόνο γιά ἔνα «θηλυκό» ;

            Πέτρος καί Φεβρωνία ἄφησαν τόν θρόνο, γιατί ζητοῦσαν πρῶτον τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί λίγο ἀργότερα ἄφησαν καί τόν κόσμο γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ἔγιναν καί οἱ δύο μοναχοί. Γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

            Καί ὅταν ἀργότερα ἐκοιμήθηκαν, ὁ Κύριος τούς ἐδόξασε. Τούς ἔκαμε καί τούς δύο θαυματουργούς. Καί ἀπό τότε γεμίζουν τήν Ρωσσία, τήν ἀπέραντη Ρωσσία, μέ τά θαύματά τους. Μέχρι σήμερα.

            Ἔτσι ἄμειψε ὁ πλούσιος μισθαποδότης μας τόν δοῦλο Του Πέτρο, πού προτίμησε νά ἀφήσει τόν θρόνο τοῦ Μεγάλου Ἡγεμόνα, παρά νά καταπατήσει λόγο τοῦ Χριστοῦ.

***

Η ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΠΤΑΣΙΑ

            Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἀπολογία του πρός τόν βασιλιά Ἀγρίππα στήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης, μίλησε γιά τήν μεταστροφή του (Πράξ. 26, 19). Ἀναφέρθηκε στήν συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς συνάντησής του μέ τόν Χριστό πηγαίνοντας πρός τήν Δαμασκό. Εἶπε πώς εἶδε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ μέρα μεσημέρι νά λάμπει περισσότερο ἀπό τόν ἥλιο, καί ἀφοῦ ἔπεσε ἀπό τόν τρόμο του στήν γῆ, ἄκουσε τόν Χριστό νά τόν ρωτάει: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί μέ καταδιώκεις;»...

            Καί συνεχίζοντας τήν ἀπολογία του ὁ Παῦλος εἶπε:

            «Ἐγώ, λοιπόν, βασιλιά Ἀγρίππα, δέν ἔγινα ἀπειθής σ’ αὐτήν τήν οὐράνια ὀπτασία. Δέν ἀδιαφόρησα. Ἀλλά ἀμέσως ἀνταποκρίθηκα σ’ αὐτό τό θεῖο κάλεσμα...».

*    *    *

            Ἴσως κάποτε, τήν τεμπελιά μας στήν πνευματική ζωή, τήν «κουκουλώνουμε» μέ τήν δικαιολογία: «Ἄν κι ἐγώ εἶχα κάποια θεία ὀπτασία, θά ἀγωνιζόμουνα μέ μεγαλύτερη ὄρεξη! Θά μέ ξύπναγε ἀπό τόν πνευματικό μου λήθαργο! Θά δυνάμωνε τήν πίστη μου! Θά μέ ὁδηγοῦσε σέ πραγματική μετάνοια!»...

            Καί ὅμως!  Ἄν ψάξουμε μέ εἰλικρίνεια τήν ζωή μας, θά διαπιστώσουμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς χάρισε πολλές ἐμπειρίες «ἀφύπνισης», μέσα ἀπό πολύ ἁπλᾶ περιστατικά, στά ὁποῖα ἴσως δέν δώσαμε τόση σημασία.

            Εἶπαν κάποτε στόν Μέγα Παχώμιο: «Μίλησέ μας γιά τίς θεῖες ὀπτασίες πού ἔχεις». Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἕνας ἁμαρτωλός σάν ἐμένα δέν περιμένει νά ἔχει καμμιά ὀπτασία ἀπό τόν Θεό. Ὅμως, ἐπίτρεψέ μου νά σοῦ πῶ γιά μιά μεγάλη ὀπτασία: Ἄν δεῖς ἕναν ἀληθινά πιστό καί ταπεινό ἄνθρωπο, ΑΥΤΟ εἶναι ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΟΠΤΑΣΙΑ. Ποιά ἄλλη μεγαλύτερη ὀπτασία ἀπό αὐτή μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἀπό τό νά δεῖς τόν ἀόρατο Θεό νά φανερώνεται σέ ἕνα ὀρατό ἄνθρωπο;»

            Ἕνας μεγάλος σύγχρονος ἐπιστήμονας, ὁ ἀμερικανός γενετιστής, βιολόγος καί γιατρός Φράνσις Κόλλινς, ἐξομολογεῖται ὅτι, τήν ἀφορμή γιά νά ἀρχίσει μιά γνήσια ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί νά ὁδηγηθῆ στήν πίστη, τήν ἔδωσε ἡ ζωντανή πίστη μιᾶς ἡλικιωμένης ἀσθενοῦς του, πού ὑπέμενε μέ ἐλπίδα καί καρτερία τήν ἀνίατη ἀρρώστεια της. Ἐκεῖ (ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ) συνάντησε μιά πίστη, πού δέν ἦταν οὔτε «ἕνα ψυχολογικό στήριγμα» οὔτε «ἕνα ἐπίχρισμα πολιτιστικῆς παράδοσης». Ἦταν μιά πίστη, ἡ ὁποία στηριζόταν στήν ἐμπειρία μιᾶς «Ζωντανῆς Παρουσίας». Τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

            Ἄραγε, πόσους τέτοιους ἀνθρώπους δέν ἔχουμε συναντήσει στήν πορεία τῆς ζωῆς μας! Ἀνθρώπους μέ ἄδολη πίστη, μέ γνήσια εὐσέβεια, μέ θαυμαστή ὑπομονή, μέ ἀληθινή ἀγάπη!

            Μόνο πού γιά νά μᾶς «ξυπνήσει» μιά συνάντηση μαζί τους, χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις:

            α. Νά ἔχουμε τά «μέσα» μάτια μας ἀνοιχτά γιά νά ἰδοῦμε καί νά καταλάβουμε τίς ἀρετές τους. Νά «σταθοῦμε» καί νά προσέξουμε τήν φωτεινή πίστη καί τήν γνήσια καλωσύνη τους.

            β. Νά... μή γυρίσουμε στό ἄλλο πλευρό γιά νά συνεχίσουμε τόν ὕπνο τῆς πνευματικῆς ἀδιαφορίας μας· ἀλλά νά σηκωθοῦμε καί νά «πιάσουμε δουλειά», χτίζοντας τήν πίστη μας σέ πιό γερά θεμέλια, καί ἐπενδύοντας χρόνο στήν ἀναζήτηση καί καλύτερη γνωριμία μέ τόν Χριστό.

Ἀρχιμ. Β. Λ.

***

ΤΙΜΙΟΙ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΕΑΥΤΟ  ΜΑΣ!

            Ἕνα ζευγάρι πῆρε τήν χαρτοσακκούλα μέ τά φαγητά πού παρήγγειλε σέ μεγάλο κατάστημα φάστ-φούντ ἐπί τῆς ἐθνικῆς ὁδοῦ.

            Στήν συνέχεια, πηγαίνοντας λίγο παραπέρα, σταμάτησαν νά φᾶνε. Ξετυλίγοντας τό πακέτο τῆς σακκούλας, οἱ ἄνθρωποι σοκαρίστηκαν! Ἀντί γιά τά φαγητά τους, εἶδαν δεσμίδες μέ χαρτονομίσματα. Ἀμέσως, γύρισαν πίσω, γιά νά ἐπιστρέψουν τά χρήματα. Εἶπαν: «Δέν εἶναι δυνατόν νά κλέψουμε τόν κόπο τόσων ἀνθρώπων, ἔστω καί ἄν δέν μᾶς πάρει κανείς εἴδηση».

            Φθάνοντας στό κατάστημα, εἶδαν περιπολικά τῆς ἀστυνομίας καί ἕνα συνεργεῖο τηλεόρασης. Ὅλοι νόμιζαν πώς ἐπρόκειτο γιά ληστεία! Ὁ διευθυντής τοῦ καταστήματος μόλις ἔμαθε τί πραγματικά συνέβη, χαρούμενος ἀλλά καί ἔκπληκτος γιά τό γεγονός, εἶπε στό ζεῦγος:

            -Ἀπόψε, θά εἶσθε πρῶτο θέμα στό δελτίο εἰδήσεων, γιά τήν τιμιότητά σας. Θά βροντοφωνάξω σέ ὅλους ὅτι: ἀκόμη ὑπάρχουν ἔντιμοι καί ἐνάρετοι ἄνθρωποι στόν κόσμο. Γιά νά γίνετε παράδειγμα πρός μίμηση!

            -Σᾶς παρακαλῶ, ὄχι δημοσιότητα, τό χρέος μας κάναμε, ἀπάντησε ταραγμένος ὁ ἄνδρας.

            -Μά τί λέτε; Ἐπιστρέψατε τόσο πολλά χρήματα, καί, τουλάχιστον, νά μήν σᾶς ἐπαινέσουμε δημοσίως;

            Σέ κατάσταση πανικοῦ, ὁ ἄνδρας εἶπε:

            -Σᾶς ἱκετεύω, ὄχι δημοσιότητα. Ἡ κυρία πού συνοδεύω δέν εἶναι ἡ σύζυγός μου (!).

*            *            *

            Ἕνα ἀκόμη τραγικό παράδειγμα τοῦ πῶς ἐννοοῦμε τό καλό καί τό κακό στήν ζωή μας. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἱστορίας μας θεωροῦσε κλοπή τό νά κρατήσει μεγάλο χρηματικό ποσό πού τοῦ ἦρθε στά χέρια «τυχαίως». Ἔνῶ θά μποροῦσε νά τό κάνει χωρίς κἄν τόν κίνδυνο νά τόν συλλάβουν! Ταυτόχρονα, ὅμως, μέ ἄνεση, ἀπατοῦσε τήν γυναίκα του!

            Πόσο ἀληθινά εἶναι τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου:

            - Ὅποιος τηρήσει ὅλες τίς διατάξεις τοῦ νόμου καί παραβεῖ μία, θεωρεῖται ἔνοχος παράβασης ὅλου τοῦ νόμου. Γιατί αὐτός πού εἶπε μή μοιχεύσεις, εἶπε καί μή φονεύσεις. Ἄν ὅμως δέν μοιχεύσεις, ἀλλά φονεύσεις, ἔχεις γίνει παραβάτης ὅλου τοῦ νόμου (Ἰακ. 2, 10-11). Γιατί παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἁμαρτία. Καί ἁμαρτία σημαίνει χωρισμό ἀπό τόν Χριστό.

            Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, δέν ἔχουν τίς ἴδιες ἀδυναμίες καί τά ἴδια πάθη. Ἐπίσης, ὁ καθένας μας δέν εἶναι ἐπιρρεπής σέ ὅλα μαζί τά πάθη. Συνεπῶς, πρέπει νά ἐρευνήσουμε τήν συνείδησή μας μέ τό φῶς τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, γιά νά δοῦμε τίς ἁμαρτίες μας· καί ἰδιαιτέρως τίς χρόνιες ἁμαρτωλές μας συνήθειες (=τά πάθη μας). Σέ αὐτή τήν ἔρευνα, ἄριστος βοηθός καί διδάσκαλος εἶναι ὁ ἱερέας-πνευματικός μας πατέρας.

            Γιά δέ τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ τῆς ἁμαρτίας ἄς θυμώμαστε τά λόγια τοῦ δικαίου Ἰωσήφ. Ὁ ὁποῖος, πολλά χρόνια πρό Χριστοῦ, ὅταν μία Αἰγυπτία τόν παρότρυνε στήν πορνεία, εἶπε:

            -Πῶς νά κάνω αὐτό τό πονηρό πρᾶγμα καί νά ἁμαρτήσω ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (Γεν. 39,9);

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

***

Η  ΠΙΣΤΗ  ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΙ

Οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅλοι δηλ. οἱ ἅγιοι, τιμῶνται τὴν πρώτη Κυριακή μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Ἐξόχως ἐξαίρεται στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, ὡς καίριο χαρακτηριστικό τους, ἡ ἀπόλυτη παράδοση τοῦ ἑαυτοῦ τους, μὲ βαθειὰ ἐμπιστοσύνη, στὸν Θεό. Αὐτὸ ποὺ ἁπλὰ ὀνομάζουμε πίστη. Ὄχι σὰν μιὰ ἀδιάφορη ἀποδοχὴ κάποιων ἰδεολογικῶν σχημάτων, ποὺ δὲν ἐξέρχεται ἀπὸ τὰ ὅρια μιᾶς ἐγκεφαλικῆς διεργασίας. Ἀλλὰ σὰν μιὰ ριζική καὶ ἐκ βαθέων ἀνατρεπτικὴ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ζωῆς.

Ἀπὸ τὰ συγκλονιστικά παραδείγματα τέτοιας πίστης, ξεχωρίζει ἡ μορφὴ τοῦ μεγάλου πατριάρχου Ἀβραάμ. Κάποτε ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε: «Φύγε ἀπὸ τὴ χώρα σου, ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς σου κι ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ πατέρα σου, καὶ πήγαινε σὲ μιὰ χώρα ποὺ ἐγὼ θὰ σοῦ δείξω. Θὰ κάνω ἀπὸ σένα ἕνα μεγάλο ἔθνος καὶ θὰ σὲ εὐλογήσω» (Γεν. 12, 1-2).  «Λόγῳ τῆς πίστεώς του ὁ Ἀβραὰμ ὑπάκουσε, ὅταν κλήθηκε νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ νὰ πάει στὸν τόπο ποὺ ἔμελλε νὰ λάβει κληρονομία. Καὶ ἐξῆλθε χωρὶς νὰ ξέρει ποῦ πηγαίνει. Χάρη στὴν πίστη του ἔμεινε στὴ γῆ ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεὸς θεωρώντας την ὡς ξένη». Χάρη στὴν πίστη του αὐτὴ δέχτηκε νὰ προσφέρει θυσία τὸν υἱό του Ἰσαὰκ καὶ ἐπέδειξε σὲ ὅλα ἀπόλυτη ὑπακοὴ στὸν  Θεὸ (Ἑ¬βρ. 11, 8 ἐξ.).

Μιὰ τέτοια πίστη ποὺ ἀνασυγκροτεῖ ἐκ θεμελίων τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ πάντοτε ζητούμενο. Πῶς γεννιέται; Γιατί δὲν ὑπάρχει κατά τόν ἴδιο τρόπο σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους; Πολλοὶ εἶδαν τὸν Χριστὸ καὶ τὰ θαύματά του, δὲν πίστεψαν ὅμως ὅλοι σ’ Αὐτόν. Φαίνεται πὼς καὶ ἡ πίστη χρειάζεται κάποιες προϋποθέσεις.

«Ὅταν ἤμουν ἕντεκα-δώδεκα χρόνων, γράφει μιὰ νεαρὴ Ἑβραία καὶ τώρα Ὀρθόδοξη Χριστιανή, θυμᾶμαι ὅτι ἔμεινα ἄφωνη μπροστὰ σὲ μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. ...Τὸ μόνο πράγμα ποὺ θυμᾶμαι εἶναι τὰ μάτια Του. Τόσο σοβαρά, τόσο βαθιά, τόσο γεμάτα ἀγάπη, ποὺ μὲ συγκλόνισαν ὣς τὰ κατάβαθα τῆς καρδιᾶς μου. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἤμουν πολὺ ἐχθρικὴ πρὸς τὴ θρησκεία καὶ κυρίως πρὸς τὴ χριστιανική πίστη. Κάτι ὅμως σ’ ἐκείνη τὴν εἰκόνα μὲ ἔκανε νὰ πονῶ – χωρὶς νὰ ξέρω τὸ γιατί, χωρὶς νὰ καταλαβαίνω. Ἐκεῖνο τὸ βλέμμα μὲ ἔκανε κομμάτια».

Πολὺ προκατειλημμένη ἀπέναντι στὸν Χριστό, ἔχοντας ὑποστεῖ πλύση ἐγκεφάλου νὰ Τὸν μισεῖ, ἡ νεαρὴ Ἑβραία Μάρτζορυ Κόρμπμαν λέει, πὼς ἀνήκει σὲ μιὰ γενιὰ ξεριζωμένη, χαοτική. «Κι ἐκεῖ ἀκριβῶς, στὴν ἄρνησή μας νὰ δεχθοῦμε ὁτιδήποτε ἄλλο πέρα ἀπὸ τὸ ἀπόλυτο ἀγαθό, μᾶς συναντᾶ ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς ἔρχεται σ’ ἐμᾶς τὴν ὥρα τῆς ἀπόλυτης συντριβῆς μας. Ὁ Χριστὸς μὲ πλησίασε καταμεσῆς του σχολείου, ὅταν Τὸν εἶδα σὲ μιὰ εἰκόνα... Ὑπάρχει μέσα μας ἕνα αἴσθημα ἀπελπισίας, ὅτι σ’ αὐτὸν τὸν σκοτεινό κόσμο θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἐλπίδα κι ἐμεῖς ἔχουμε ἀποδυθεῖ στὴν ξέφρενη ἀναζήτησή της. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἡλικίας μου ἐνδιαφέρονται μὲ γνησιότητα γιὰ τὸν Θεό. Τὸν περιμένουν» (Στὴ μέση τῆς ἐρήμου, ἐκδ. Ἐν Πλῷ, σ. 25-31).

Μήπως ἡ συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς πίστης συνοδεύει μόνο ἐκείνους ποὺ ἀναζητοῦν ἀπελπισμένα καὶ μὲ ἀπόλυτη εἰλικρίνεια τὸ ἀπόλυτο ἀγαθὸ καὶ ὄχι ἐμᾶς, τοὺς συνηθισμένους Χριστιανούς, ποὺ βλέπουμε καὶ τὴν πίστη σὰν ἕνα ἀκόμα ἐργαλεῖο γιὰ μιὰ καλύτερη βόλεψη μέσα στὸν κόσμο;

                                            Πρωτ.  Δ. Μ.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel