ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΕΝΔΡΑ

            Εἶναι μιά φαινομενικά ἁπλοϊκή ἱστορία· ἕνα παραμύθι· ἔχει ὅμως ἕνα βαθύ καί μεγάλο δίδαγμα.

* * *

            Ἦταν μιά φορά σ' ἕνα δάσος τρία δένδρα. Τό καθένα ἀπό αὐτά, εἶχε γιά τόν ἑαυτό του ἕνα ὁραματισμό· μιά προοπτική.

            Τό πρῶτο ἐπιθυμοῦσε νά ἀξιωθῆ νά γίνει κάποια στιγμή ἕνα πολύτιμο μπαοῦλο· ξυλόγλυπτο· ὄμορφα σκαλισμένο, πού μέσα του θά φυλάσσεται ἕνας πολύτιμος θησαυρός. Αὐτό ἦταν τό ὅραμα του καί ἡ προοπτική του.

            Τό δεύτερο δένδρο ἤθελε νά ἀξιωνόταν νά γίνει στά χέρια ἑνός καλοῦ ναυπηγοῦ ἕνα μεγάλο καράβι· γερό σκαρί· ὄμορφο· μεγαλόπρεπο· πού θά μετέφερε βασιλιάδες καί ἐπίσημα πρόσωπα: πού θά ἔκανε ταξίδια ὑψηλῶν προσώπων.

            Τό τρίτο δένδρο ἔλεγε ὅτι τό μόνο, πού θά ἤθελε ἦταν νά εἶχε γίνει τό πιό ψηλό καί πιό δυνατό δένδρο τοῦ δάσους· ἔτσι ὥστε οἱ ἄνθρωποι, πού θά βλέπουν τό ὕψος του στήν κορυφή τοῦ λόφου, νά  σκέπτωνται τόν Οὐρανό καί τό Θεό.

            Ὅμως πέρασαν τά χρόνια. Καί τά πράγματα ἐξελίχθηκαν κάπως ἀλλιῶς. Πῆγαν ὑλοτόμοι. Καί ἔκοψαν τό πρῶτο δένδρο. Καί ἐνῶ ἐσχεδίαζε καί ποθοῦσε νά γίνει ὄμορφο ξυλόγλυπτο μπαοῦλο γιά θησαυρούς, ὁ ξυλουργός τό ἔκαμε δοχεῖο γιά τήν τροφή τῶν ζώων· παχνί γιά τά ἄχυρα τῶν ζώων.

            Τό δεύτερο δένδρο, πού ἤθελε νά γίνει ὡραῖο καράβι, γιά νά μεταφέρη βασιλιάδες, ἔγινε ἕνα μικρό ψαροκάϊκο, πού τὄχαν φτωχοί ψαράδες νά ψαρεύουν.

            Τό τρίτο δένδρο, πού ἤθελε νά μείνει τό ψηλότερο τοῦ δάσους τὄκοψε κάποιος ξυλοκόπος καί τό ἔβαλε στήν ἀποθήκη του.

            Περνοῦσαν χρόνια. Καί τά δένδρα ἀπογοητευμένα ἀπό τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ξέχασαν ἀκόμη καί τά ὄνειρά τους.

* * *

Ὅμως κάποια μέρα ἕνας ἄνδρας καί μιά γυναίκα ἦλθαν στόν σταῦλο, πού ἦταν ἐκεῖνο τό ξύλινο παχνί μέ τά ἄχυρα καί ἐκεῖ ἡ γυναίκα γέννησε ἕνα ἀγοράκι· καί τό τοποθέτησαν στό παχνί πού εἶχε φτιαχτεῖ ἀπό τό πρῶτο δένδρο. Ἦταν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. Καί ἀπόθεσαν σ' ἐκεῖνο τό ξύλινο παχνί ὄχι ἁπλῶς διαμάντια καί χρυσάφια, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Θεό, πού εἶχε γίνει ἄνθρωπος γιά μᾶς· Ἔτσι ἀξιώθηκε αὐτό τό παχνί, ἡ φάτνη, νά δεχτῆ μέσα της τό θησαυρό τῶν θησαυρῶν· τόν ἴδιο τόν Θεό.

            Στό μικρό ψαροκάϊκο –πού εἶχε γίνει ἀπό τό δεύτερο δένδρο-  μετά ἀπό χρόνια μπῆκαν κάτι ψαράδες· ἕνας ἀπ' αὐτούς κουρασμένος  ξάπλωσε νά κοιμηθῆ. Εἶχαν ἀνοιχθῆ στήν θάλασσα. Καί ξέσπασε μιά μεγάλη τρικυμία. Καί τό ψαροκάϊκο δέν ἦταν ἀρκετά δυνατό γιά νά κρατήσει. Οἱ ἄλλοι τότε ξύπνησαν Ἐκεῖνον, πού κοιμόταν. Καί ἐκεῖνος τότε σηκώθηκε. Καί διέταξε τήν φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα· πεφίμωσο». Καί ἡ θάλασσα εἰρήνεψε ἀμέσως. Ἦταν ὁ Χριστός, μαζί μέ τούς μαθητές του· στή λίμνη Γενησαρέτ.  Ἔτσι καί τό δεύτερο δένδρο, πού εἶχε φιλοδοξήσει νά γίνει μεγάλο πλοῖο, πού θά μετέφερε ὑψηλά πρόσωπα καί βασιλιάδες, ἀξιώθηκε νά μεταφέρει τόν βασιλέα τῶν βασιλέων, τόν ἴδιο τόν Χριστό μέ τούς μαθητές Του!

            Καί τό τρίτο δένδρο, πού ἦταν στήν ἀποθήκη τοῦ ξυλουργοῦ, μιά μέρα τό πῆραν καί ἔκαναν ἕνα σταυρό· Καί σ᾿ αὐτόν τόν σταυρό ἐσταύρωσαν τόν Χριστό. Ἔτσι τό δένδρο αὐτό ἔγινε πιό ψηλό ἀπό ὅτι εἶχε ἐπιθυμήσει. Ἔφθασε στόν οὐρανό καί στόν Θεό! Ἔγινε, ὅπως λέμε σέ ἕνα τροπάριο, οὐρανοῦ ἰστοστάσιο.

*  *  *

            Τελικά, τό κάθε ἕνα ἀπό τά δένδρα τῆς ἱστορίας μας ἀπόκτησε ὄχι μόνο αὐτό, πού ἤθελε καί ποθοῦσε, ἀλλά ἀσυγκρίτως περισσότερα· ὄχι ὅμως μέ τόν τρόπο, πού φανταζόταν καί σχεδίαζε.

            Ἡ ἱστορία αὐτή μᾶς λέει:

            Δέν γνωρίζουμε, ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς. Πρέπει ὅμως νά μή τό ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ἐκεῖνο, πού μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Θεός εἶναι πάντα προτιμώτερο καί ὠφελιμώτερο γιά μᾶς.

            Ἐμεῖς πρέπει νά κάνουμε ὄνειρα. Γιά τό καλό. Πρέπει ὅμως νά μή ξεχνᾶμε καί ὅτι τά πράγματα δέν ἐξελίσσονται, ὅπως ἐμεῖς θά θέλαμε. Καί ὅτι ὁ Θεός οἰκονομεῖ καί γίνονται καλύτερα ἀπό ὅ,τι ἐμεῖς φανταζόμαστε.

            Συμπέρασμα: Ἄς ἔχουμε ΠΙΣΤΗ. Πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.   

Ἀρχιμ. Σ.Δ.

+Μητροπολίτου Νικοπόλεως  Μελετίου

Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

            Εἶπε ὁ Κύριος: Μακάριοι οἱ πτωχοί.

            Καί ἐγώ ψελλίζω: Ὄχι, Κύριε. Ὄχι. Δέν σοῦ ζητῶ πιά νά μέ κάμεις πλούσιο. Φτωχός θέλω νά εἶμαι. Αὐτό Σοῦ ζητῶ.

            Δέν θά Σοῦ ζητήσω ποτέ πιά, Κύριε, νά παρέμβης μέ τήν δύναμη Σου, νά ἀποκτήσω κάτι. Τήν φτώχεια Σου, Σοῦ ζητῶ. Ἡ φτώχεια Σου εἶναι ἡ ὁδός πού Σέ ἔφερε κοντά μου. Ἡ φτώχεια μου, εἶναι ἡ ὁδός πού θά μέ ὁδηγήσει κοντά Σου. Ἡ φτώχεια Σου εἶναι ἡ σωτηρία μου. Ἡ ἀπέραντη ἀγάπη Σου σέ ἔκαμε καί ἔγινες φτωχός γιά μᾶς, ὅμοιος μέ ἐμᾶς γιά μᾶς, ἕνας σάν καί ἐμᾶς, ἄνθρωπος φτωχός γιά μᾶς.

*            *            *

            Ὤ Χριστέ μου, ἡ φτώχεια Σου! Μόνο ὅταν τήν φέρνω στόν νοῦ μου καταλαβαίνω τό ἄπειρο βάθος τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης Σου, πού Σέ ἔκαμε καί ἔγινες φτωχός γιά μᾶς καί δοῦλος γιά μᾶς.

•   Γεύτηκες τήν φτώχεια μας· γιά μᾶς.

•  Ἔζησες τήν πίκρα καί τόν πόνο, πού προκαλεῖ τό κακό.

•   Κολύμπησες σέ μιά θάλασσα πόνο.

*            *            *

            Μά Σύ δέν παρακάλεσες ποτέ τόν Πατέρα Σου καί Πατέρα μας νά βάλει τό χέρι Του, νά ἀλλάξει ἡ ζωή Σου!

            Ἔσκυψες τό κεφάλι Σου καί δέχτηκες ταπεινά τόν πόνο, πού Σέ κατέκλυζε ἀπό ὅλες τίς πλευρές, σάν βροχή, πού δέν λέει νά σταματήσει. Μέσα σέ μιά τέτοια κατάσταση, ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· καί γι' αὐτό ἔγινε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον «ὁ φτωχούλης τοῦ Θεοῦ». Καί θέλοντας νά τηρήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔπεσε μέ τά μοῦτρα στήν ἀπέραντη θάλασσα τοῦ πόνου!

            Καί παραβλέποντας τόν πόνο Του, ἄφηνε τόν ἑαυτό Του, στόν Πατέρα Του, στόν Θεό! Καί ὁ Πατέρας μας; Ἄμειψε τόν Υἱό Του γιά τήν ὑπακοή Του καί γιά τήν ταπείνωσή Του, μέ τίς ὁποῖες «ἐπλήρωσε πᾶσαν δικαιοσύνη» (Ματθ. 3,15).

*            *            *

            Καί Τόν ἄκουσε.

            Καί Τόν ὕψωσε.

            Καί τοῦ «ἔδωκε τό Ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα» (Φιλ. 2, 8-9), νά ὀνομάζεται Ὁ Ὤν.

            Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ-Πατέρα μας στό ἐρώτημα πού μᾶς θέτει ἡ φτώχεια μας:

            -Ὑπομένετε τήν φτώχεια Σας, ὅπως ὑπόμεινε ὁ Υἱός Μου τήν δική Του φτώχεια γιά χάρη Σας.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

            Μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (14 Σεπτεμβρίου).

            Εἶναι ἑορτή μεγάλη. Γιατί ὁ σταυρός εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀνάστασης· εἶναι ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στήν ἀνάσταση. Χωρίς σταυρό δέν γίνεται ἀνάσταση!

*            *            *

            Ἐμεῖς ὅμως δέν τόν ἀγαπᾶμε τόν σταυρό. Δέν μᾶς ἀρέσει! Βουτηγμένοι στήν νοοτροπία τῆς καταναλωτικῆς εὐζωίας, θέλουμε νά περάσει ἡ ζωή μας ὅσο τό δυνατό πιό ἡδονικά καί πιό εὐχάριστα!

            Τό «ἐμβατήριο» αὐτό, μᾶς τό μάθανε οἱ σύγχρονες ἀντιλήψεις, πού μέσω τῆς τηλεόρασης, ἐφημερίδων, ραδιοφώνου καί περιρρέουσας ἀτμόσφαιρας φθάνουν παντοῦ καί διαποτίζουν τήν νοοτροπία μας. Καί ἔτσι, εὐκαίρως-ἀκαίρως, τό «τραγουδάκι» αὐτό τό ἐπαναλαμβάνομε καί ἐμεῖς! Καί τό λέμε. Καί τό ξαναλέμε.

            Ὅμως. Ὁ Χριστός μᾶς λέει: Ἄν θέλεις νά ἀναστηθῆς, ἄν θέλεις νά φθάσεις στήν ἀνάσταση, πρέπει πρῶτα, νά σταυρώσεις καί σύ κάτι ἀπό τόν ἑαυτό σου: τόν κακό ἑαυτό σου· τά πάθη σου.

            Ἄν δέν τό κάμεις, στήν ἀνάσταση δέν θά φθάσεις. Θά μείνεις ἕνα ἀνθρωπάκι χοϊκό. Πού θά σταυρώνει τούς διπλανούς του. Καί θά ἀμπελοφιλοσοφεῖ, ὅτι πρώτη προτεραιότητα στήν ζωή εἶναι ἡ «καλή» ζωή!

*            *            *

            Ὅμως ὁ Χριστός ἀνέβηκε στόν Σταυρό. Καί ἀνέβηκε στόν Σταυρό γιά μᾶς· δηλ. παίρνοντας εὐθύνη πού δέν ἦταν δική Του. Καί τό ἔκαμε γιά νά ἀνοίξει σέ μᾶς τόν δρόμο γιά τήν ἀνάσταση. Γιατί ἀλλοίμονο σέ μᾶς, ἄν δέν φθάσωμε στήν ἀνάσταση.

            Τήν ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κάνομε αὐστηρή νηστεία. Νηστεύομε καί τό λάδι. Τρῶμε φαγητό χωρίς λάδι. Μιμούμαστε ἔτσι λίγο, τήν σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Σταυρώνομε καί ἐμεῖς λίγο τόν ἑαυτό μας. Γιά τόν Χριστό. Γιά τήν χάρη Του. Καί γιά τήν ἀνάσταση.

            Σταυρός σημαίνει θυσία καί ταπείνωση. Καί ἡ νηστεία εἶναι θυσία καί ταπείνωση. Ταπείνωση δική μας. Θυσία στόν Χριστό. Γιά τόν Χριστό.

            Μόνο ἄν μάθουμε τό νόημα τοῦ σταυροῦ, μόνο ἄν μάθουμε νά νηστεύουμε σωστά, θά συνειδητοποιήσουμε, τί σχέση ἔχουμε μέ τόν Χριστό καί μέ τήν ἐκκλησία Του· καί πῶς ὁ ἄνθρωπος  ἐλευθερώνεται ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας· ἀπό τά ἔργα, πού δέν ὁδηγούν στήν ἀνάσταση.

*            *            *

            Ὕψωση ὀνομάζεται ἡ ἑορτή. Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

            Ἄς ὑψώσουμε καί ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας λίγο πιό πάνω ἀπό τήν θλιβερή σύγχρονη ἀντίληψη ζωῆς, πού δέν ὁδηγεῖ πουθενά.

            Ἄς τό καταλάβουμε, ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι οἱ χτύποι τῆς καρδιᾶς (κάποια στιγμή θά σταματήσουν!)· ζωή τοῦ κόσμου εἶναι ἕνα· ὁ Χριστός· Ἀλλά ἡ διάγνωση, δέν εἶναι καί θεραπεία!

            Ἄς πάρωμε τόν δρόμο γιά τήν ἀνάσταση.

             Ἄς ἀρχίσουμε νά ζοῦμε τόν σταυρό καί τήν σταύρωση.

            Καί τοῦ Κυρίου μας.

            Καί τήν δική μας.

Ἀρχιμ. Θ.Μ.

Ἀρχιμ. Ἱερεμίου Φούντα Ἱεροκήρυκος

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ὅταν μπαίνουμε στήν Ἐκκλησία κάνουμε τόν Σταυρό μας. Δυστυχῶς, ἔχουμε τόση ἄγνοια, ὥστε οὔτε τό Σταυρό μας δέν ξέρουμε νά κάνουμε.

Παλαιότερα, στήν Α΄ Δημοτικοῦ μάθαιναν τά παιδάκια ἕνα ποίημα γιά νά κάνουν κανονικά τόν Σταυρό τους: «Στό κεφάλι, στήν κοιλιά, δεξιά κι᾿ ἀριστερά»! Ἔτσι πρέπει νά κάνουμε τόν Σταυρό μας.

Ἐνωμένα τά τρία δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μας (γιά νά ἐκφράσουμε τήν πίστη μας στήν Ἁγία Τριάδα) τά βάζουμε στό κεφάλι μας καί δηλώνουμε μ᾿  αὐτό ὅτι ἐκεῖ ψηλά στόν οὐρανό εἶναι ὁ Χριστός μας· καί ἀπό ἐκεῖ ψηλά κατέβηκε καί σαρκώθηκε στήν Κοιλιά τῆς Παναγίας μας·  καί γιά νά τό δηλώσουμε αὐτό κατεβάζουμε τό χέρι μας ἀπό τό κεφάλι καί τό βάζουμε στήν κοιλιά. Καί θά ξανάρθει πάλι ὁ Χριστός μέ τήν Δεύτερη Παρουσία Του!

Θά ἔρθει καί θά βρεῖ μιά μπερδεμένη ἀνθρωπότητα. Καί θά κάνει αὐτό πού κάνει ὁ βοσκός: Ξεχωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Στήν μιά μεριά, δεξιά, τά πρόβατα· καί στήν ἄλλη μεριά τά ἐρίφια.

Βάζοντας κι᾿ ἐμεῖς ἔπειτα- ὅταν κάνουμε τόν Σταυρό μας –τό χέρι μας δεξιά καί ἀριστερά δηλώνουμε αὐτή τήν Δεύτερη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τόν πόθο μας νά μᾶς πάρει μαζί Του, στά δεξιά Του, στήν Βασιλεία Του τήν ἐπουράνιο!

(Ἀπό τό φυλλάδιο: ΑΠΛΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ φ.11)