Ζωηφόρος

«Λυχνία» Αύγουστος 2001

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 217 Αύγουστος 2001

«ΖΩΗ ΠΡΟΜΝΗΣΤΕΥΕΤΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ» του +Ν.Μ.

«Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ» του Άρχμ. Ιερεμίου Φούντα

«ΝΑ   ΤΟΝ   ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ!» του Άρχιμ. Β.Λ.

«Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ» του Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάδης (Ρώσσου)

 

ΖΩΗ ΠΡΟΜΝΗΣΤΕΥΕΤΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Οταν φέρνουμε στο νου μας την Παναγία, η ψυχή μας γεμίζει χαρά-γλυκεία χαρά, ανέκφραστη χαρά! Ό,τι και αν σκεπτόμαστε γι' Αυτήν!

 

Μα πιο πολύ η ψυχή μας γεμίζει με γλυκεία χαρά, όταν μελετάμε τον θάνατο της. Και τούτο γιατί ο θάνατος είναι για μας το πιο πικρό! Σκοτάδι πηχτό!

 

Μαυρίλα αληθινή! Ό δικός μας θάνατος. — Μα της Παναγίας ό θάνατος είναι φως, και ειρήνη- και χαρά. Γιατί; Πέθανε! Άλλα τάφος και νέκρωση δεν την κράτησαν, τους έφυγε. Τους ξέφυγε. Πώς και γιατί;

 

Γιατί ή ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, o Υιός της και Κύριος μας, την επήρε από τον τάφο και την νέκρωση, και την μετέστησε προς την ζωή!

 

Και αυτό δεν ήταν μια ιδέα. Το είδαν οι άγιοι απόστολοι με τα μάτια τους. Και το ψηλάφισαν με τα χέρια τους. Το έζησαν.

 

Η κοίμηση της Παναγίας μας δεν ήταν σκοτάδι δεν ήταν μαυρίλα. Ήταν φως! Ένα φως, πού φωτίζει το σκοτάδι του θανάτου και γεμίζει χαρά και αγαλλίαση τις ψυχές μας.

 

Εκοιμήθη η αειμακάριστη μητέρα του Χρίστου μας. Και την κήδευσαν οι άγιοι και πανεύφημοι Απόστολοι. Ο Πέτρος. Και ο Παύλος. Και ο Ιωάννης. Όλοι οι άγιοι Απόστολοι. Κάτω, αυτοί εκήδευαν το πανάχραντο και άγιο ΣΩΜΑ, πού εκυοφόρησε τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας. Και από επάνω, τους καμάρωνε ο Βασιλεύς της Δόξης Χριστός, κρατώντας στην αγκαλιά Του την αγία ψυχή Της.

 

* * *

 

Και αφού τελείωσαν το ιερό τους έργο, ξαναγύρισαν στην ρουτίνα της ζωής τους. Στους λογισμούς τους και στις αγωνίες τους.

 

—Σταυρώθηκε και ετάφη ο Κύριος. Μα αναστήθηκε. Και ανέβη στους Ουρανούς.

 

Και κάθεται δίπλα στον άναρχο ΠΑΤΕΡΑ.

 

—Να και εμείς, ένας - ένας μας, πεθαίνουμε! Και φεύγουμε! Πέθανε και η Μητέρα Του και η Μητέρα μας. Και την εθάψαμε. Και αυτήν. Θα αναστηθούμε και εμείς;

 

Πότε, Χριστέ μου; Πότε;

 

Είναι ένα ερώτημα, πού κατατρώει την ψυχή όλων μας!

 

- Πότε, Κύριε μας; Πότε;

 

Και να οι απόστολοι, την τρίτη ήμερα, αφού της έκαμαν το τριτάρικο μνημόσυνο, κάθονται στο τραπέζι κάτι να φάνε: Και αρχίζει ή προσευχή:

 

—Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος!

 

—Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθα μας!

 

Και λέγοντας τα λόγια αυτά, βλέπουν την αγία Μαρία, ανάμεσα τους ζωντανή.

 

—Χαίρετε, άγιοι απόστολοι του Υιού μου, Χαίρετε!

 

—Παναγία Θεοτόκε, βοήθα μας!...

 

Και η Παναγία:

 

—Θα είμαι για πάντα μαζί σας. Μέχρι την συντέλεια του κόσμου.

 

* * *

 

Και η υπόσχεση αυτή της Παναγίας μας. ΕΚΠΛΗΡΩΘΗΚΕ. ΤΗΝ ΖΟΥΜΕ. Την ζει η Εκκλησία μας.

 

Και από τότε έχει γεμίσει όλος ο κόσμος, με την παρουσία της Παναγίας μας, σε όλο τον κόσμο.

 

+ Ό Ν.Μ.

 

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

 Το πιο ουσιαστικό στην θεία Λειτουργία, είναι η θεία Κοινωνία. Όλα στην θεία Λειτουργία γίνονται, για να φθάσουμε στο τέλος: «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Και προσερχόμαστε. Για να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χρίστου μας. Η θεία Κοινωνία είναι «κοινωνία»: είναι ένωση με τον Θεό. Αλλά για να γευθούμε αυτήν την θεία ένωση, για να ενωθεί ο Θεός μαζί μας, πρέπει η ψυχή μας, να είναι σε κατάσταση να τον δεχθεί μέσα της. Και αυτό γίνεται, όταν η καρδιά μας αγαπάει τον Θεό, και αγωνίζεται, όσο μπορεί να αποφεύγει την αμαρτία. Διαφορετικά, όταν κανείς κοινωνάει, όχι από λαχτάρα, αλλά από τυπικότητα, γιατί είναι Χριστούγεννα και Πάσχα, αυτό δεν είναι θεία Κοινωνία. Γιατί είναι αδύνατο ο Θεός να ενωθεί με ακάθαρτη καρδιά.

 

Θα το ξαναπώ, για να το τονίσω αυτό το σημείο. Γιατί είναι πολύ σοβαρό: Δεν αρκεί μια τυπική νηστεία μερικών ήμερων, ούτε μια τυπική εξομολόγηση, να μας κάμουν άξιους να κοινωνάμε. Αναγκαίο για την θεία Κοινωνία είναι, η πραγματική αγάπη μας στον Χριστό.

 

Άμα γίνεται αυτό, αν καρδιοχτυπάς για τον Χριστό, αν υποφέρεις με την αμαρτία σου και θέλεις να απαλλαγείς απ' αυτήν, αν νοιώθεις ότι λαχταράς για την θεία Κοινωνία, γιατί θέλεις να πάρεις δύναμη στον συνεχή σου αγώνα κατά των αμαρτωλών σου παθών, τότε να πηγαίνεις να κοινωνάς.

 

Με την θεία Κοινωνία, έρχεται μέσα σου ο Χριστός. Και σου δίνει την Χάρη του, να συνεχίσεις αυτόν τον ωραίο σου αγώνα και να πετύχεις σ' αυτόν.

 

Δυστυχώς όμως πολλοί χριστιανοί έχουν μια μαγική έννοια θρησκείας. Γι' αυτό και δεν γεύονται τα ωραία της Εκκλησίας μας. Γιατί δεν έχουν καρδιακή συμμετοχή σ' αυτά. Γιατί, και σ' αυτό ακόμη το μεγαλύτερο Μυστήριο, το κατ' εξοχήν Μυστήριο, δίνουν μαγική σημασία!

 

* * *

 

Λοιπόν όταν κοινωνούμε, πρέπει να κοινωνούμε:

 

·         από πόθο να μετάσχουμε στο Τραπέζι του Χρίστου.

 

·         με αγάπη στους αδελφούς μας.

 

·         για να πάρουμε την Χάρη του Χριστού μέσα μας.

 

(Κατά διασκευή -σύντμηση από το φυλλάδια Απλή Κατήχηση, φ. 11).

 

 Άρχμ. Ιερεμίου Φούντα Ιεροκήρυκας

 

ΝΑ   ΤΟΝ   ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ!

 

 Ο 18ος αιώνας ονομάστηκε «Αιώνας των Φώτων». Αυτή η ονομασία ίσως να δικαιολογείται από την σημαντική πρόοδο των επιστημών εκείνη την εποχή. Σίγουρα όμως, δεν ήταν και τόσο φωτεινές οι απαντήσεις, πού έδωσαν οι τότε «σοφοί» στα πάντοτε αγωνιώδη ερωτήματα του ανθρώπου.

 

•Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

 

•Τελικά, υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;

 

Ένας σημαντικός εκπρόσωπος των δήθεν «φωτισμένων» φιλοσόφων αυτής της εποχής είναι και ο Ντιντερό. Στο έργο του «Ζακ ο Μοιρολάτρης», ο Ντιντερό βάζει στο στόμα του ήρωα του τα λόγια:

 

«Ούτε πιστεύω, ούτε δεν πιστεύω στην άλλη ζωή. Απλώς, δεν την σκέφτομαι! Και φροντίζω να απολαμβάνω όσο μπορώ περισσότερο την επίγεια ζωή».

 

Αυτά τα λόγια συνοψίζουν την στάση απέναντι στον θάνατο, πού κράτησαν όλοι οι «μεγάλοι» εκπρόσωποι του «Αιώνα των Φώτων»;

 

«Μην σκέπτεσθε τον θάνατο! Μην σκέπτεσθε καθόλου, ότι αυτή η ζωή κάποτε τελειώνει! Απολαύστε την σαν να μη τελειώνει ποτέ!»

 

Αυτήν την στάση προπαγάνδισαν με τα έργα τους. Και την «σέρβιραν» σαν την πιο «φωτισμένη» αντιμετώπιση του θανάτου.

 

Στις 15 Αυγούστου γιορτάζομε την ΚΟΙΜΗΣΗ της Θεοτόκου. Σε ένα τροπάριο της εορτής ονομάζαμε την Παναγία, όχι απλώς Φωτισμένη, αλλά «Λαμπάδα του Απροσίτου Φωτός» Γιατί;

 

Διότι αντιμετώπισε τον θάνατο της, ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο, από ό,τι τον αντιμετώπισαν οι «Πατέρες του Διαφωτισμού». Ποτέ δεν άφησε τον εαυτό της να ξεχνάει, ότι ο θάνατος είναι:

 

·         πέρασμα σε πιο αληθινή ζωή,

 

·         πόρτα, πού οδηγεί, όχι στο σκοτάδι του μηδενός, αλλά στο Φως της δόξας του Θεού και γι' αυτό.

 

·         είσοδος στο αληθινό κριτήριο, όπου θα κριθή η επίγεια ζωή μας και το πώς την αξιοποιήσαμε, για να αγαπήσωμε τον Θεό και το θέλημα Του.

 

Βλέποντας πάντοτε έτσι τον θάνατο η Παναγία, ετοιμάστηκε τις τελευταίες ήμερες της επίγειας ζωής της με αυστηρή νηστεία και πολύ κόπο προσευχής, (έργα, πού ποτέ δεν άφησε σε όλη Της την ζωή), ώστε να κάνει τον θάνατο της... το πιο φωτεινό γεγονός της ζωής Της. Πιο φωτεινό και ένδοξο, και από την ήμερα του Ευαγγελισμού, και από την ήμερα πού γέννησε τον Χριστό, και από την ήμερα, πού Τον είδε Αναστάντα εκ νεκρών!

 

Γιατί, στον θάνατο Της, κατέβηκε ο Υιός Της, όχι Ταπεινός και Αφανής, αλλά Λαμπρός και Ένδοξος με την συνοδεία Αγγέλων και Αρχαγγέλων, για να παραλάβει την Φωτεινή Ψυχή Της και να Την ανεβάσει πιο πάνω από την δόξα των Αγγέλων: στα δεξιά του Θρόνου του Επουρανίου Πατρός Του!

 

Έτσι ο Χριστός έδειξε με τον πιο ζωντανό τρόπο, ότι όσο πιο πολύ ο άνθρωπος Τον γνωρίζει και αγαπά Αυτόν και το θέλημα Του, τόσο περισσότερο ο ζοφερός θάνατος μετατρέπεται σε Ένδοξο Κοίμηση!

 

Και αφού ο θάνατος δια του Χριστού αποκτά τόσο λαμπρό Φως, δεν μπορεί να νοηθή ΑΛΗΘΙΝΑ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ άνθρωπος, πού να μη σκέπτεται συνεχώς το ΟΔΗΓΗΤΙΚΟ ΦΩΣ του θανάτου του! "Η μάλλον της «κοιμήσεως» του... Πού σίγουρα θα την ακολουθήσει το Πάμφωτο Ξύπνημα της Αναστάσεως, την ήμερα εκείνη, πού θα έλθη πάλι ο Χριστός «κρίνοι ζώντας και νεκρούς»!

 

Αυτή η σκέψη του θανάτου δεν σκοτεινιάζει την επίγεια ζωή μας. Αντίθετα την φωτίζει και την λαμπρύνει. Και μας βοηθάει να την απολαμβάνωμε αληθινά, γνωρίζοντας και αγαπώντας ΑΠΟ ΤΩΡΑ Αυτόν, πού είναι το φως του Κόσμου.

 

Άρχιμ. Β.Λ.

 

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάδης (Ρώσσου)

 

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ

 

            Παντοῦ στόν κόσμο, σ' ὅλα τά πράγματα, στά μικρά καί στά μεγάλα, βλέπεις μιά ὀμορφιά· μιά ὀμορφιά ἀμίμητη, γοητευτική, πού γεμίζει τίς καρδιές ἀγαλλίαση.

 

            Σήκωσε λοιπόν τό βλέμμα τοῦ νοῦ σου καί τῆς ψυχῆς σου στήν πρώτη καί ἀδημιούργητη Ὀμορφιά· στόν πρῶτο ἄκτιστο Νοῦ· στήν πρώτη Καλωσύνη καί Ὡραιότητα· στήν ἐνυπόστατη Σοφία· στήν ἄπειρη Ἀγαθότητα, πού ἐδημιούργησε τά πάντα ἀπό ἀγαθωσύνη· καί ὄχι, γιατί τά εἶχε καθόλου ἀνάγκη, ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι καί αὐτάρκης καί μακάριος.

 

*      *     *

 

            Μή γοητεύεσαι λοιπόν ἀπό τήν ὀμορφιά τῶν ὁρατῶν, γιατί εἶναι φθαρτά καί παροδικά.

 

            Προσκολλήσου μέ ὅλη σου τήν καρδιά στήν πιό ὑψηλή, αἰώνια καί προσωπική Ἀγαθότητα – τόν Θεό! Αὐτός, ἔχει τή δύναμη νά ἱκανοποιήσει πλήρως καί νά γεμίσει χαρά τήν ψυχή σου, ἀφοῦ εἶναι «τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης».

 

            Ὁ Θεός ἐδημιούργησε, καί τούς φωτοειδεῖς ἀγαθούς ἀγγέλους· καί τόν ἄνθρωπο. Καί αὐτό, παρ' ὅλο πού τό ἤξερε, ὅτι τό ἕνα τρίτο ἀπό τούς ἀγγέλους θά ὑπέκυπτε στό κακό, καί τό γένος τῶν ἀνθρώπων θά ἔπεφτε στήν ἁμαρτία μέ τρόπο θλιβερό.

 

            Γιατί τότε τούς ἐδημιούργησε;

 

            Γιά νά δείξει τήν ἀγαθότητά Του. Γιά νά μή νικήσει ἡ κακία τῶν κτισμάτων Του, τήν ἀμέτρητη ἀγαθότητα καί φιλανθρωπία Του.

 

            Γι' αὐτό κατέβη στή γῆ. Γι' αὐτό ἔπαθε, ἀπέθανε καί ἀνέστη.

 

           Γιά νά δείξει σέ ὅλους τήν μεγάλη του ἀγαθωσύνη·

 

           Γιά νά ἀμειφθοῦν τά κατορθώματα καί οἱ ἀρετές τῶν  ἀγωνιστῶν τοῦ καλοῦ κατά τοῦ κακοῦ·

 

           Γιά νά λάβουν οἱ πατριάρχες, οἱ προφῆτες, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ἱεράρχες, οἱ ὅσιοι καί ὅλοι οἱ ἅγιοι τόν ὁλόφωτο στέφανο τῆς δόξης γιά τήν πίστη τους καί εὐσέβειά τους·

 

           Γιά νά θριαμβεύσει ἡ ἁγιωσύνη, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη, ἡ εὐσπλαγχνία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ καθαρότητα, ἡ σωφροσύνη, ἡ ἀνδρεία, ἡ ὑπομονή, ἡ πίστη στόν Ἀθλοθέτη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν.

 

Θά ὑπῆρχε περιθώριο γιά ἐνάρετη ζωή, ἄν στόν κόσμο ὑπῆρχε μόνο τό καλό; ἄν δέν ὑπῆρχε καί κακό; Βέβαια, τό κακό δέν ἦταν ἀπαραίτητο. Ὑπῆρξε ἐπιλογή δική μας. Πρῶτος ἐκαμε τό κακό  ὁ μέχρι τότε ἀγαθός ἄγγελος. Καί τό ἔκαμε, γιατί ὁ ἴδιος τό θέλησε.

 

                                                           *      *     *

 

Ἀγωνίζεσθε λοιπόν ὅλοι κατά τῆς ἁμαρτίας.

 

Ἀγωνισθῆτε νά σωθῆτε, γιά νά λάβετε τόν στέφανο τῆς δόξης.

 

Ὁ Θεός, σάν παντογνώστης, μέ ἕνα Του βλέμμα, βλέπει ὅλους τούς αἰῶνες καί ὅλους τούς ἀνθρώπους· καί ὅλη τή ζωή τοῦ καθενός μας: ὅλες τίς σκέψεις, τά αἰσθήματα, τούς πόθους, τά λόγια, τά ἔργα.

 

-Μάτι φοβερό, ἀπό τό ὁποῖο κανείς ποτέ δέν θά μπορέση νά κρυφτῆ, φώτισε τούς νοερούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς μου!

 

Καθάρισέ τους ἀπό κάθε ρυπαρότητα καί κάθε ἀκάθαρτο βλέμμα.

 

«Πρό τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε, καί πρό τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μήτρας ἡγίακά σε, προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε». Δηλ. πρίν ἀκόμη σέ διαμορφώσω μέσα στήν κοιλία τῆς μάνας σου, ἐγώ σέ ἤξερα· καί πρίν ἀκόμη βγεῖς ἀπό τήν μήτρα της σέ ξεχώρισα, καί σέ κατέστησα προφήτη γιά ὅλα τά ἔθνη (Ἱερεμίου Α, 5).

 

Ποιός τά λέει αὐτά;

 

Τά λέγει ὁ Δημιουργός μας, ὁ Ἄναρχος Θεός· αὐτός, πού ἐδημιούργησε τά πάντα μόνο μέ τό λόγο Του, καί συγκρατεῖ τά πάντα μέ μόνη τή δύναμη πού ἔχει ὁ λόγος Του.

 

Τά εἶπε στόν προφήτη Ἱερεμία, ὅταν τόν ἔστελνε νά κηρύξει μετάνοια.

 

*      *     *

 

Ναί, ἀγαπητοί ἀδελφοί μου. Ὁ Θεός γνωρίζει τόν καθένα μας πρίν ἀκόμη συλληφθοῦμε στήν κοιλιά τῆς μάνας μας· καί, φυσικά, πρίν ἀκόμη βγοῦμε ἀπό τήν κοιλιά της.

 

Ὁ καθένας μας ἔχει προορισθῆ ἀπό τό Δημιουργό μας γιά ἕνα εἰδικό καί συγκεκριμένο ἔργο, γιά μιά ὑπηρεσία, γιά μιά προσφορά·  γιατί μόνο Αὐτός ξέρει καλά τίς δυνάμεις μας καί τίς ἱκανότητές μας· καί τί μποροῦμε ὁ καθένας νά προσφέρουμε στήν κοινωνία.

 

(Μετάφραση: +ὁ Ν.Μ.)

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel