+Μητροπολίτου Νικοπόλεως   Μελετίου

ΝΕΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

            Μιά ἡμέρα εἶχε βγῆ ὁ Διάβολος περίπατο μαζί μέ ἕνα φίλο του.

            Ἐκεῖ λοιπόν πού ἐπήγαιναν, βλέπουν ξαφνικά ἕναν ἄνδρα νά σκύβει κάτω καί κάτι νά παίρνει.

            -Τί νά εὑρῆκε ἄραγε; ἐρώτησε ὁ φίλος του.

            -Λίγη ἀλήθεια! ἀπάντησε ὁ διάβολος.

            -Καί ἀνησυχεῖς;τόν ἐρώτησε ὁ φίλος του.

            -Ὄχι, (τοῦ ἀπάντησε). Ὄχι. Δέν ἀνησυχῶ καθόλου! Αὐτό γιά μένα εἶναι καλό. Θά τόν βάλω νά τῆς δώσει πιό πολλή σημασία ἀπό ὅ,τι τῆς ἀξίζει· καί νά τήν πιστεύσει τόσο, πού νά τήν κάμει μιά καινούργια θρησκεία, μιά καινούργια ὁμολογία.

*            *            *

            Ἡ Ὁμολογία Πίστεως, τό Σύμβολο τῆς Πίστης μας, εἶναι ὁ καλύτερος ὁδοδείκτης. Μᾶς δείχνει ποία εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη· ποία εἶναι ἡ ἀληθινή ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν Θεό.

            Δέν συμβαίνει τό ἴδιο μέ τήν κάθε θρησκευτική ὁμολογία-ἔργο ἀνθρώπων.

            Μποροῦν ποτέ, τά ἔργα τῶν ἀνθρώπων νά συγκριθοῦν μέ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ;

            Μπορεῖ ποτέ, ὁ λόγος τῶν ἀνθρώπων νά ἰσοσταθμίσει μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ;

            Ἄνθρωποι γεμᾶτοι ἐγωϊσμό φαντάσθηκαν ὅτι οἱ γνῶμες τους ἦσαν οἱ καλύτερες στόν κόσμο. Καί τίς κήρυξαν μέ φανατισμό! Καί ἀπόκτησαν ὀπαδούς! Ἔτσι γέμισε ὁ κόσμος ψεύτικες θρησκεῖες.

*            *             *

            Οἱ θρησκεῖες αὐτές δέν εἶναι ὁδοί πρός τόν Θεό. Εἶναι στραβά μονοπάτια.

            Δέν εἶναι ὁδοδεῖκτες. Εἶναι συνθήματα ἀπατηλά.

            Δέν ὁδηγοῦν στόν Θεό. Ὁδηγοῦν μακριά ἀπό τόν Θεό.

            Δέν ὁδηγοῦν στόν Θεό. Δέν ὁδηγοῦν πουθενά.

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάδης (Ρώσσου)

Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

            Πρίν ἀπό ἕνα χρόνο δημοσιεύθηκε στό ΒΗΜΑ (20-8-2000) μία συνέντευξη τοῦ πολύ ἀξιόλογου σκηνοθέτη Θεόδωρου Τερζόπουλου. Ἐκεῖ, μιλώντας γιά τήν δουλειά του καί τήν ζωή του, ἀπατώντας σέ ἐρωτήσεις, λέει καί τά ἑξῆς:

* * *

            -Ἡ ὅποια ἐπιτυχία, ἐπηρέασε τή ζωή σας;

            «Δόξα τῷ Θεῷ, ἔκανα πολλές ἐπιτυχίες ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἀλλά πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι ποτέ δέν ἤμουν καί τόσο χαρούμενος γιά μιά ἐπιτυχία πού ἐρχόταν. Δέν ἤμουν χαρούμενος. Θά μποροῦσα νά πῶ ὅτι σέ κάποιες στιγμές χαρᾶς στή καριέρα μου ἐγώ θρήνησα κιόλας. Καί αὐτό τό ζήτημα μέ ἔκανε νά κλειστῶ ἀκόμη περισσότερο στόν ἑαυτό μου».

            -Γιατί; Γιατί θρηνήσατε κάποιες ἐπιτυχίες; Τί εἶναι αὐτό πού δέν σᾶς ἀφήνει νά χαίρεστε μιά ἐπιτυχία σας; Ἔχετε καταλάβει;

            «Τό μόνο πού κατάλαβα στή ζωή μου εἶναι ὅτι αὐτό πού ψάχνω τελικῶς νά βρῶ κρύβεται στό σκοτάδι πού ὑπάρχει μέσα μου. Καί αὐτό ἄλλοτε μέ ταράζει, ἄλλοτε μέ γαληνεύει, ἀλλά πάντα τρέπομαι σέ φυγή. Δέν τό χαίρομαι, δέν τό γεύομαι δηλαδή αὐτό πού συμβαίνει. Ὅ,τι ἀποκάλυψη καί νά ἔχω κάνει στή ζωή μου, ἀντί νά χαρῶ, ἀμέσως τρέπομαι σέ φυγή. Φαίνεται ὅτι εἶναι ἕνα τραῦμα πού μέ τυραννάει καί δέν ἐπουλώνεται μέ τά χρόνια. Ἡ ἐπιτυχία δυστυχῶς δέν ἐπουλώνει τραύματα. Μόνο προσωρινή χαρά δίνει στούς γύρω μας καί σ' ἐμᾶς μέσα ἀπό τούς γύρω μας».

            -Ὡς ἄνθρωπος, δηλαδή, δέν ἔχετε καταλάβει τί εἶναι ἡ χαρά;

            «Ὄχι ἀπολύτως».

*     *     *

            Λύση στό πρόβλημα δίνεται, μόνο ἄν προχωρήσουμε ἕνα βῆμα πέρα ἀπό τήν λογική τοῦ κόσμου τούτου.

Λίγο πρίν ἀπό τό πάθος εἶπε ὁ Χριστός στούς μαθητές Του·  καί φυσικά καί σ' ὅλους ἐμᾶς:

            «Ἐάν Μέ ἀγαπᾶτε, νά τηρεῖτε τίς ἐντολές Μου. Καί τότε Ἐγώ θά παρακαλέσω τόν Πατέρα, νά σᾶς δώσει καί ἄλλον Παράκλητο (=Παρηγορητή), νά μένει γιά πάντα μαζί σας: τό  Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας! Ὁ κόσμος αὐτό δέν μπορεῖ νά τό πάρει, γιατί οὔτε τό θεωρεῖ, οὔτε τό γνωρίζει· σεῖς ὅμως τό γνωρίζετε, γιατί καί εἶναι κοντά σας, καί θά εἶναι πάντοτε μαζί σας» (Ἰωάν. 14, 15-17).

            Μέ ἄλλα λόγια, παράκληση (=παρηγοριά),  παίρνομε μόνο ἀπό τόν Παράκλητο· πού εἶναι τό Ἅγιον Πνεῦμα.

            Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ Κύριος Τό ὀνομάζει ἄλλον, Παράκλητο, γιά νά τόν διακρίνει ἀπό τόν Ἑαυτό του, πού εἶναι κι Αὐτός Παράκλητος.

*   *   *

Μετά ἀπό αὐτά, εἶναι πιό εὔκολο νά ἐξηγηθῆ ἡ θλίψη τοῦ σκηνοθέτη γιά τίς καλές ἐπιτυχίες του. Τά ὁποιαδήποτε πνευματικά καί ὑλικά ἀγαθά τοῦ κόσμου δέν μποροῦν, οὔτε νά γεμίσουν, οὔτε νά παρηγορήσουν, οὔτε νά χαροποιήσουν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου.

            Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε, ὅτι ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας (11 Ἰουνίου) ἦταν ἄνθρωπος πού "παρακαλοῦσε" τούς πάντες. «Γιατί ἦταν ἄνθρωπος ἀγαθός καί γεμᾶτος Ἅγιο Πνεῦμα καί πίστη». (Πράξ. 11,24).

            Ἄς λέμε λοιπόν καί ἐμεῖς μέ προσοχή καί κατάνυξη τήν προσευχή, μέ τήν ὁποία ἀρχίζουν οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας: «Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας....  ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν...», γιά νά ἔχωμε παντοτινή παρηγοριά καί παράκληση.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΕΝΑΣ ΤΥΦΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ

Το 1998 το βραβείο λογοτεχνίας Νόμπελ απονεμήθηκε στον Πορτογάλλο συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου. Ένα από τα πιό γνωστά έργα του έχει τον τίτλο Περί Τυφλότητας. Καί αρχίζει με την έξης σκηνή.

Σέ ένα σταυροδρόμι κάποιας μεγαλόπολης ανάβει το πράσινο φως του σηματοδότη. Καί ενώ όλα τα αυτοκίνητα ξεκινούν καί αναπτύσσουν ταχύτητα, το πρώτο αυτοκίνητο στη μεσαία λωρίδα μένει ακίνητο, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στην κυκλοφορία. Όλοι γρήγορα διαπιστώνουν την τραγική αιτία της ακινητοποίησης του: ο οδηγός ξαφνικά τυφλώθηκε! Αμέσως σπρώχνουν το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου ενώ κάποιος προσφέρεται να οδήγηση τον άτυχο άνθρωπο στο σπίτι του...

Το μυθιστόρημα του Σαραμάγκου τελειώνει με μια σοφή παρατήρηση, που αφορά όλους τους «ανοιχτομάτηδες» όλων των εποχών.

— «Νομίζω (λέει ο θεραπευμένος πια ήρωας του μυθιστορήματος), ότι όλοι είμαστε τυφλοί, όσο κι αν κάνουμε πώς βλέπουμε». Με άλλα λόγια: «Όλοι, όσο περισσότερο καμαρώνουμε, ότι είμαστε ανοιχτομάτηδες, τόσο πιο τυφλοί γινόμαστε!».

* * *

Περίπου δυο χιλιάδες χρόνια πρίν, κάποιος άλλος «οδηγός» προκάλεσε τεράστιο κομφούζιο στην ... κυκλοφορία, όταν τυφλώθηκε μπροστά στην λάμψη του μεγαλύτερου Φωτεινού Σηματοδότη του κόσμου!

«Οδηγούσε» αμέριμνος, πηγαίνοντας να καταδιώξει χριστιανούς. Τί του έφταιγαν; Απλούστατα: Τους θεωρούσε, ως τους πιο επικίνδυνους σκοταδιστές της εποχής του! Δηλαδή, πίστευε ότι απειλούσαν να τυφλώσουν όλο τον κόσμο με το «ψέμα» της Ανάστασης του Χριστού! Καί θεωρούσε τον εαυτό του ανοιχτομάτη, επειδή ήταν σίγουρος ότι οι πατριώτες του - σταυρώνοντας Τον, τον ενοχλητικό Εκείνον Ναζωραίο - Του έκλειναν τα μάτια μια για πάντα!

Να όμως, πού αισθάνθηκε ξαφνικά τα μάτια του Χριστού να τον κοιτάζουν ορθάνοιχτα και να τον ... τυφλώνουν! Καί κατάλαβε, ότι έκανε λάθος! Κατάλαβε, ότι ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών! Καί είναι μπροστά του και τον τυφλώνει! Όχι για να τον εκδικηθή! Άλλα για να του θεραπεύσει την τύφλωση της καρδιάς του. Για να του ανοίξει τα μάτια στο Φως το Άληθινόν. Αυτός ήταν και ο λόγος πού «ο μέλλων φωτίζειν την οίκουμένην» είχε τυφλωθή! Για να απαλλαγή από την τραγική ψευδαίσθηση ότι έβλεπε, ενώ στην πραγματικότητα ... δεν ήξερε «που πάνε τα τέσσερα».

Ετσι, ο πρώην θεόστραβος Σαούλ, μετεστράφη σε έναν από τους πιο αληθινούς ανοιχτομάτηδες της Ιστορίας. Καί γι' αυτό ακριβώς, έγινε ο πιο ασφαλής οδηγός της ανθρωπότητας προς το Αληθινό Φως του Χριστού. Εγινε ο Απόστολος του Χριστού Παύλος, πού με την ζωή του, με τίς επιστολές του, καί με τον μαρτυρικό του θάνατο, ελευθέρωσε τον κόσμο από το πιο ολέθριο «μποτιλιάρισμα». Από το «μποτιλιάρισμα» πού προκαλεί η δήθεν «φωταδιστική» αντίληψη ότι: Καλός ο Χριστός. Άλλα δεν χρειάζεται όλα, όσα είπε καί όσα έκανε, να τα πάρουμε στα σοβαρά!...

* * *

Ο Πρωτοκορυφαίος Απόστολος Παύλος μας ξεκαθάρισε μια καί καλή, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι αναμφισβήτητη αλήθεια. Ποτέ του δεν ξέχναγε την πρώτη συγκλονιστική συνάντηση του με τον Αναστημένο Χριστόν στην πορεία του προς την Δαμασκό. Μια συνάντηση, πού - εκτός των άλλων - του κόστισε καί λίγες μέρες σωματική τύφλωση!

Τα δύο αυτά γεγονότα, το ότι είδε τον Χριστό εν δόξη καί ότι η λάμψη Του και το φως Του τον είχαν τυφλώσει, έκαμαν τον Παύλο καί το κατάλαβε, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι αναμφισβήτητη αλήθεια, καί κατά συνέπεια, όλα τα του Χριστού είναι αληθινά καί αδιάψευστα! Καί ότι πουθενά δεν χωράει «μήπως» καί «ίσως»· Ο Χριστός είναι το μοναδικό Φως καί η μοναδική αλήθεια! Καί άρα, ένα από τα δύο μπορεί να συμβή: ή Τον παίρνεις στα σοβαρά καί Τον δέχεσαι ολόψυχα σαν Κύριο και Θεό σου· ή ασχολείσαι με τον Χριστό... φιλολογικά· καί Τον θυμάσαι το πολύ-πολύ Χριστούγεννα καί Πάσχα!...

Στήν πρώτη περίπτωση, βρήκες την Οδό της Ζωής. Ενώ στην δεύτερη, αδικείς τον εαυτό σου, μένοντας στάσιμος σε ανώφελα μποτιλιαρίσματα, πού - έστω κι αν ξεμπλέξης - οδηγούν σε... ολέθρια αδιέξοδα!

Άρχιμ. ΒΛ.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ Η..."ΓΥΜΝΙΑ" ΜΑΣ

Φτάσαμε στό καλοκαίρι. Ὁ κύκλος τοῦ χρόνου περπατάει πλέον στήν ἐποχή τοῦ θέρους. Καί θέρος σημαίνει διακοπές καί ξεκούραση. Ἀποφόρτιση ἀπό τό ἄγχος τῆς καθημερινῆς ἀπασχόλησης καί ἐργασίας. Ἡ σχόλη καί ἡ ξεκούραση εἶναι ἀπαραίτητη.

Ὅμως μέσα σ᾿ αὐτά τά ἀπαραίτητα, ἀναμιγνύονται καί ἄλλα, πού δέν εἶναι... ἀπαραίτητα!

*          *          *

            Ὁ κόσμος μας ἔχει γίνει πλέον μιά γειτονιά. Καί τά ἤθη τῶν γειτόνων μας, μᾶς συναρπάζουν καί ἐμᾶς! Ἡ τηλεόραση, αὐτός "ὁ μέγας διδάσκαλος", μᾶς τά μαθαίνει καί μᾶς τά ἐπιβάλλει. Ἔτσι χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε ἀποπροσανατολιζόμαστε. Καί ἀξιολογοῦμε λανθασμένα ζωή καί πρόσωπα.

Καί σιγά-σιγά, περνάει μέσα μας σάν μόνο κριτήριο ἡ Α.Ε. ὁ...ἑαυτούλης μας! Καί ὅλα γίνονται θυσία γιά χάρη του. Στήν ἀρχή σπάζουν οἱ ἀντιστάσεις μας στά μικρά. Καί κατόπιν καί στά μεγάλα. Πῶς; Καί γιατί; Ἐπειδή, δυστυχῶς εἴμαστε χωρίς κριτήρια. Ὑποτίθεται βέβαια, ὅτι εἴμαστε Χριστιανοί. Ὅμως. Ὁ λόγος καί ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Ἤ ἀδιάφορα. Ἤ ἀκόμα χειρότερα, παρεξηγημένα. Δέν καταλάβαμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ σάν ἰατρική συνταγή γιά τήν ὑγεία καί εὐρωστία μας. Μπερδευτήκαμε, καί τίς νομίσαμε καταπίεση. Μέσα στήν σύγχυση ἀπορρίψαμε τήν Ζωή καί ψάχνουμε γιά εὐτυχία, ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει. Ἔρχεται λοιπόν τό καλοκαίρι, γιά νά δείξουμε κυριολεκτικά καί μεταφορικά τήν...γύμνια μας!

Εὐκαιριακές σχέσεις, τίς ὁποῖες ἀξιολογοῦμε καί ὡς...εὐκαιρίες! Κατακερματισμός σέ μιά ἀδιέξοδη "διασκέδαση" πού λειτουργεῖ ἁπλᾶ ὡς διεγερτικό τῆς φυσικῆς μας δίψας γιά ξεκούραση, χωρίς νά ξεκουράζει παρά τό συνεχές replay! Ἀπιστίες καί ἀλητεῖες πού περνᾶνε ὡς σύγχρονη ἀντίληψη καί...μαγκιά.

* * *

            Ὁ Χριστός σέ ὅλα αὐτά ἔχει νά μᾶς εἰπεῖ κατά  πρῶτον ἕνα μεγάλο: ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ. Ψάξε τά κριτήριά σου. Δέν ἔχει ἀξία τό βάρος, τί σύ θέλεις, ἀλλά τί εἶναι σωστό. Καί ὁ ναρκομανής θέλει τήν δόση του! Βρές τό γιατί σέ ὅλες σου τίς ἐνέργειες. Ἐρεύνησε, ἄν ἡ ἀπάντησή σου στό "γιατί", εἶναι σωστή, ἤ... μπάζει! Δές, μήπως κάνεις λάθος. Ἀποφάσισέ το, κατάλαβέ το, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ σύ τό κριτήριο. Χρειάζεσαι κριτήριο.

            Πού θά τό βρεῖς;

            Ἐδῶ ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία καί σοῦ λέει: Εὐτυχία θά βρεῖς μονάχα κοντά σέ Ἐκεῖνον, πού σέ ἔπλασε. Αὐτός, πού σέ δημιούργησε, ξέρει καλύτερα ἀπό σένα, τί χρειάζεσαι, γιά νά λειτουργήσεις σωστά.

            Πρῶτο βῆμα: Δημιούργησε μαζί Του σχέση. Τόν Θεό τόν γνωρίζουμε, ὄχι μόλις κατανοήσωμε μερικές θεολογικές ἔννοιες, ἀλλά μόλις δημιουργήσωμε μαζί Του μιά σχέση ἀμοιβαιότητας. Αὐτή ἡ σχέση μονάχα μέσα στήν Ἐκκλησία, εἶναι δυνατή.

            Δεύτερο βῆμα: Κατάλαβέ το. Δέν τά ξέρεις ὅλα. Ἴσως καί δέν χρειάζεται, νά τά ξέρεις ὅλα. Ὅμως, πρέπει νά ἐλευθερωθῆς ἀπό τήν αὐταπάτη τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Τό χειρότερο ἐμπόδιο στήν σχέση μέ τόν Θεό εἶναι τό εἴδωλο πού ἔχομε φτιάξει γιά τόν ἑαυτό μας. Θέλει γκρέμισμα, γιά νά ἐλευθερωθῆ ὁ δρόμος πρός τόν Θεό.

            Βῆμα τρίτο: Βάλε το καλά καί βαθειά μέσα σου. Δέν εἶσαι σύ κριτήριο γιά ὅλα. Δέν εἶσαι σύ τό φῶς. Πρέπει νά βρεῖς φῶς, κριτήριο ζυγαριά γιά τίς ἐνέργειές του. Καί νά κάνεις ἀγῶνα νά εὐθυγραμμίσεις τόν ἑαυτό σου μέ τό σωστό. Ὄχι νά ἀξιολογεῖ αὐθαίρετα σάν σωστό τήν κάθε σου ἐπιθυμία.

*   *   *

            Ὅταν αὐτά γίνουν, τότε θά βροῦμε οὐσιαστική χαρά. Πηγαία. Μόνιμη. Ὄχι χωρίς κόπο! Ἀλλά σίγουρα χωρίς τέλος. Πού δέν θά ἐξαρτᾶται ἀπό περιστατικά, ἀλκοόλ, ξενύχτι, ἤ καί χειρότερα. Γιατί χαρά μόνιμη εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός πού θά ἀγωνιστεῖ νά Τοῦ μοιάσει θά ἀποκτήσει καί αὐτά πού Ἐκεῖνος ἔχει.

Ἀρχιμ. Θ.Μ.