ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πως θα τον δεχθούμε;

Η  πίστη και η χριστιανική αρετή δεν πάει ούτε με τα χρόνια, ούτε με τα χρήματα, ούτε με τα αξιώματα.

Έχομε γέρους αθεόφοβους, τελείως αθεόφοβους, και παιδιά νεαρά γεμάτα πίστη και ευσέβεια.

Έχομε φτωχούς υπερήφανους και βλάσφημους και βασιλιάδες γεμάτους ταπείνωση.

Έχομε πλούσιους ανελεήμονες, και φτωχούς γεμάτους καλωσύνη και συμπόνια.

Ή πίστη και η αρετή, είναι κόπος και αγώνισμα του κάθε ένα μας.

Θέλει ο άνθρωπος και έχει πίστη.

Θέλει και έχει αγάπη και αρετές.

* *

Ήταν κάποτε ένας μεγάλος βασιλιάς. Είχε βαθειά πίστη. Απέραντη ευλάβεια. Και ταπείνωση.

Κάποια ημέρα χρειάστηκε να πάει να μείνει στο σπίτι ενός κατωτέρου του. Φυσικά, εκείνος το θεώρησε μεγάλη του

τιμή. Και κυριολεκτικά «έγινε κομμάτια», για να τον περιποιηθή! Έκαμε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να τον ευχαριστήσει.

Φεύγοντας την άλλη μέρα ο βασιλιάς, τον κράτησε από το χέρι και του είπε:

-Σε ευχαριστώ πολύ. Έκαμες ό,τι καλύτερο μπορούσες για χάρη μου. Παρ' όλο πού το ξέρεις, και το ξέρω, ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος και εγώ. Σε μένα έδωσες τόση αξία και σημασία! Στον Θεό πού είναι Κύριος μας και Σωτήρας μας, όσο ήμουν στο σπίτι σου, το έβλεπα, δεν δίνεις καμμία σημασία! Πρόσεξε, αδελφέ. Λάθος κάνεις. Ζημία για σένα. Κακό για σένα. Μετά από λίγες ημέρες έρχονται τα Χριστούγεννα. Έρχεται ο Χριστός σε μας. Είναι πολύ μεγαλύτερος από εμένα.  Άκουσε με. Δείξε την φιλοτιμία σου. Βάλε την καλή σου διάθεση. Να τον δεχθής «στο σπίτι σου», τουλάχιστον όπως δέχθηκες σήμερα εμένα.

Τον εφίλησε και έφυγε.

* *

Μένοντας μόνος του ο άρχοντας εκείνος ντράπηκε τα λόγια του βασιλιά του. Και φρόντισε να δεχθή τον Χριστό όσο πιο καλά μπορούσε:

Με νηστεία.

Με εξομολόγηση.

Με προσευχή.

Με θεία κοινωνία.

Αποκτώντας κάθε ήμερα μεγαλύτερη επίγνωση, για το πόσο λάθος του ήταν ή μέχρι τότε ζωή του και νοοτροπία του.

Μητροπολίτου  Νικοπόλεως  Μελετίου

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ – ΤΥΨΕΙΣ – ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Η  επιστροφή του κάθε πταίστη αποτελεί μέρος του σχεδίου του Θεού.

*   *   *

Ή θεραπεία όμως απαιτεί, να αφήσει ο άνθρωπος την μέχρι τώρα φυλάκιση του «εγώ» του σε μια παθολογική εσωτερικότητα: να βγή από τον εαυτό του' για να βρή τον πραγματικό εαυτό του.

Αυτό γίνεται με τις καλές ανθρώπινες σχέσεις· και πρώτα με τις καλές σχέσεις με τον Θεόν. Γιατί Αυτός, ο Θεός, θα «γεμίσει» τον εσωτερικό μας κόσμο. Με την άφεση. Με την συγχώρηση Του.

Μόνο τότε αρχίζει να γνωρίζει ο άνθρωπος καλά τον εαυτό του. Μόνο τότε ξανα-αποκτά την εσωτερική του ενότητα· πού, από λάθος εκτίμηση, είχε σπάσει και στις τρεις διαστάσεις της: και στην σχέση με τον Θεό και στην σχέση με τον πλησίον και στην σχέση με τον εαυτό μας.

Τώρα ο άνθρωπος μαθαίνει να γνωρίζει τον εαυτό του. Πώς κατάντησε (από την αμαρτία) αγνώριστος!

Ή προσπάθεια, η πορεία του ανθρώπου για αναγνώριση του εαυτού του, είναι για τον άνθρωπο η πιο μεγάλη ανακάλυψη. Τότε ο άνθρωπος σπάζει την φυλάκιση του στον εαυτό του, την μοναξιά του· και λυτρωμένος εισέρχεται στον κόσμο της αγάπης.

*   *   *

Τώρα όμως ο άνθρωπος κινδυνεύει να το ρίξει στις υπεκφυγές και στις αοριστολογίες· στο «ουδείς αναμάρτητος»! Γιατί διστάζει να ταπεινωθή! Τα στείρα και άκαρπα λόγια δεν είναι μετάνοια.

Δεν πρέπει να προσπαθούμε με «αποσμητικά» να σκεπάσωμε τη δυσοσμία μας. Δεν πρέπει, δεν «κάνει», μια άκαιρη σεμνοτυφία να μας σταματάει, να μη μας αφήνει να μιλήσωμε για τις αμαρτίες μας ελεύθερα και ανοιχτά.

Ή μετάνοια δεν καρποφορεί, αν δεν προηγηθή ειλικρινής αυτοεξέταση. Και αυτή δεν γίνεται σωστά, όταν ο ένοχος κουβεντιάζει μόνος του με τον εαυτό του, αλλά όταν κουβεντιάζει με τον πνευματικό, στην εξομολόγηση.

Όταν η ομολογία αρχίσει, όλα πηγαίνουν καλά η συνέχεια διευκολύνεται.

*   *   *

Οι τύψεις μόνες τους, δεν δηλούν και δεν αποτελούν μετάνοια

Αιμιλιανού Τιμιάδη Μητροπολίτου Σηλυβρίας

Η  ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Εμφανίσω αυτώ εμαυτόν (Ίωάν. 14,21).

Όποιος με αναζητεί, κάνει κάτι για μένα.

Και εγώ θα τον αμείψω.

Θα του φανερώσω τον Εαυτό μου. Θα του δείξω, τί είμαι.

* * *

Αυτό  είναι το   μυστήριο της προσευχής.

Αύτη είναι η ελπίδα του ανθρώπου πού ψάχνει.

Αυτή είναι η πίστη εκείνου πού αναζητεί μια ζωντανή επαφή με τον Θεό.

Γι' αυτό πάω να προσευχηθώ.

Γι' αυτό σηκώνομαι την νύχτα και γονατίζω.

Γι' αυτό περιμένω τον Θεό να έλθει.

Τον περιμένω, όπως τον περίμενε ο Ισραήλ.

Τον περιμένω, όπως περιμένει στο Άσμα των Ασμάτων, η Νύμφη τον Νυμφίο.

Ξέρω, ότι ο Θεός μόνος του φανερώνει τον εαυτό Του.

* σ' εκείνον πού Τον αγαπά·

* σ' εκείνον πού ψάχνει να Τον βρή·

* σ' εκείνον πού κάνει το θέλημα Του.

Γι' αυτό προσεύχομαι· και Τον περιμένω.

* * *

Ή φανέρωση Του γίνεται στον καθένα μας χωριστά. Σαν αμοιβή της αναζήτησης Του.

Γι' αυτό και γώ ψάχνω  να Τον  βρω.  Γι' αυτό κάνω την προσευχή μου. Γι' αυτό Του μιλώ. Και Τον παρακαλώ να 'ρθή κοντά μου.

Γιατί το ξέρω. Όταν μου φανερωθή, μου δείχνει κάτι!

*  Μου δείχνει, τι είναι για μένα.

*  Μου δείχνει τον Εαυτό του· και τον ουρανό.

*  Μου δείχνει, τι είναι εκεί ψηλά!

*   Μου δείχνει την βασιλεία. Την αξία της εσωτερικής ζωής. Την χάρη Του. Το έλεος Του.

Μόνο βλέποντας τον Χριστό, όταν μου εμφανίζει τον Εαυτό Του,

*   μόνο τότε καταλαβαίνω ότι το Ευαγγέλιο Του δεν είναι ένα μήνυμα κοινωνικό ή ψυχολογικό, αλλά το μήνυμα της Βασιλείας  του  Θεού·

*  και τότε μόνο καταλαβαίνω, ότι όταν προσεύχομαι, δεν ψάχνω για την γη· - Ψάχνω για την αιώνια ζωή.

Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

ΧΡΗΜΑΤΑ-ΘΑΥΜΑΤΑ

Θέλοντας ο Κύριος μας να εκριζώσει από την καρδιά του ανθρώπου κάθε απιστία και κάθε κακία, δεν μεταχειρίστηκε τον τρόπο να δίνει χρήματα και  φλωριά, όπως κάνουν οι αιρετικοί!

Ό Χριστός έκαμε κάτι άλλο.  Έκαμε εκείνο πού του έπρεπε να κάνει σαν Θεός:  Άρχισε να κάνει θαύματα. Να ιατρεύει τυφλούς και κουφούς και λεπρούς και δαιμονιζομένους. Και, το μεγαλύτερον, να προστάζει τους νεκρούς να ανασταίνωνται. Και ανάστησε πολλούς. Ανάστησε και τον Λάζαρο, οπού είχε τέσσερες ημέρες στον τάφο. Και έζησε τριάντα χρόνια υστέρα. Και έγινε αρχιερέας.

Και βλέποντας οι άνθρωποι τον Χριστόν να κάνει θαύματα, κατάλαβαν ότι είναι ΘΕΟΣ.

Γιατί μόνον ο  Θεός έχει εξουσία να διατάζει τους νεκρούς· και να ανασταίνωνται.

Να λοιπόν το ερώτημα:

Χρήματα ή θαύματα;

Συ τι προτιμάς; Τι ψάχνεις να βρής;