Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΑΣ

Σᾶς παρακλῶ, ἅγιοι ἱερεῖς, νά φροντίζετε γιά τόν κόσμο. Νά σωθοῦν ὅλοι!

Καί σεῖς, οἱ κοσμικοί, νά τούς τιμᾶτε τούς ἱερεῖς σας! Πόσο;

Ἄν τύχει καί συναντήσεις μαζί ἕνα βασιλιά, καί ἕνα παπᾶ, τόν παπᾶ νά τιμήσεις πρῶτα! Καί ἄν τύχει καί συναντήσεις μαζί ἄγγελο καί παπᾶ, τόν παπᾶ νά χαιρετήσεις πρῶτα. ὁ παπᾶς εἶναι ἀνώτερος ἀπό τούς ἀγγέλους.

Ἐγώ, ἄν ἀπαντήσω στόν δρόμο ἱερέα, ἔχω χρέος νά σκύψω νά τοῦ φιλήσω τό χέρι· καί νά τόν παρακαλέσω νά εὔχεται νά μοῦ συγχωρήσει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μου.

Ποτέ νά μή τό ξεχνᾶτε. Ὅλος ὁ κόσμος καί ἄν μαζευτεῖ, δέν μπορεῖ νά κάμει λειτουργία! Ἕνας παπᾶς, ἔστω καί ἁμαρτωλός, τήν κάνει μόνος του. Καί τελειώνει τά ἅγια μυστήρια! ... Γιατί ἔχει τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

*   *    *

Θέλεις νά γίνεις παπᾶς; Νά ἔχεις πρῶτα καί τήν μαρτυρία τοῦ κόσμου. Ὅταν λειτουργεῖς, πρέπει νά ἐξηγεῖς τό Εὐαγγέλιο. Νά ἀκούει ὁ κόσμος, τί ζητεῖ ὁ Χριστός. Καί νά θυμᾶσαι, ὅτι τά κρόσια στό πετραχήλι σου συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν χριστιανῶν. Μιά ψυχή ἄν χαθῆ, θά δώσεις λόγο ἔν ἡμέρα κρίσεως.

Καί νά θυμᾶσαι, ὅτι τό φελόνιο, δέν ἔχει μανίκια, γιά νά μή ξεχνᾶς, ὅτι ὁ ἱερέας δέν πρέπει νά ἔχει χέρια νά ἀνακατώνεται σέ ἔργα κοσμικά, ἀλλά νά ἔχει τόν νοῦ του στόν οὐρανό.

Καί ἀκόμη, νά μή ξεχνᾶς, ὅτι τό φελόνιο σέ κάνει νά μοιάζεις μέ ἀετό ἕτοιμο νά πετάξει πρός τόν οὐρανό. Ἔτσι καί ὁ ἱερέας, ὅταν κάνει αὐτά πού πρέπει νά κάνει σάν παπᾶς, εἶναι ἕνας ἄγγελος ἕτοιμος νά πετάξει, νά πάει στόν παράδεισο.

(Ἀπό τήν Διδαχή Γ΄)

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΕΡΑΝΟΣ

            Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρός τούς Κορινθίους τήν δεύτερη ἐπι¬στολή του, τούς παρακινεῖ - ἐκτός τῶν ἄλλων - νά συνεισφέρουν καί σέ ἕναν ἔρα¬νο γιά τούς χριστιανούς τῆς Ἱερουσαλήμ. Εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού χρησιμοποιεῖται καί καθιερώνεται αὐτός ὁ τρόπος συγ¬κέντρωσης οἰκονομικῆς βοήθειας γιά ἀπόρους ἀδελφούς. Καί εἶναι ἀξιο¬ση¬μείωτο ὅτι ὁ Παῦλος δέν ἀρκεῖται σέ δυό μόνο λόγια προτροπῆς. Σέ δυό σχεδόν ὁλόκληρα κεφάλαια τῆς ἐπιστολῆς του προσπαθεῖ νά δείξει στούς Κορινθίους τήν μεγάλη σπουδαιότητα αὐτοῦ τοῦ ἔργου τῆς ἐλεημοσύνης.

•           Τούς προβάλλει πρῶτα τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ· ὁ Ὁποῖος γιά χάρη μας, ἀπό πλούσιος ἔγινε ἑκούσια φτωχός· γιά νά μπορέσουμε ἐμεῖς, νά πλου¬τί¬σουμε μέ τήν φτώχεια τήν δική Του. Δηλαδή: ἀπό ἄδειοι τενεκέδες «γεμάτοι» μέ τόν «κοπανιστό ἀέρα» τοῦ ἐγωισμοῦ μας, νά γίνουμε δοχεῖα πλήρη χάριτος καί ἀγάπης.

•           Τούς τονίζει ὅτι ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἀρεστή στόν Θεό, ὅταν γίνεται ὄχι ἀναγκαστικά καί μέ στενοχώρια, ἀλλά μέ εὐχαρίστηση καί προθυμία.

•           Τούς θυμίζει ὅτι ἡ ἐλημοσύνη τους, ὄχι μόνο θά καλύψει τίς ἀνάγκες τῶν πτωχῶν τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλά καί θά γίνει ἀφορμή, γιά νά δοξολογεῖται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Γιατί αὐτή ἡ ἐλεημοσύνη τους θά εἶναι μιά ἔμπρακτη ὁμολογία τοῦ Εὐαγγελίου τῆς δικῆς Του ἀγάπης.

*    *    *

            Ἡ διάκριση ἀνάμεσα σέ πλούσιους καί φτωχούς θά ὑπάρχει, ὅσο ὑπάρχει ὁ κόσμος. Κανένα πολιτικό σύστημα καί καμμιά ἀνθρώπινη προ¬σπά¬θεια δέν μπόρεσε, οὔτε θά μπορέσει ποτέ, νά λύσει τό κοινωνικό πρό¬βλη¬μα. Στήν «καλύτερη» περίπτωση τό κράτος ἐφάρμοσε τό σύστημα: «Ἁρπάζω μέ τήν βία (ἐνίοτε σκοτώνοντας κιόλας), γιά νά μοιράσω»!... Ἡ θεραπευτική ὅμως τοῦ στύλ «πονάει κεφάλι, κόβω κεφάλι» δέν εἶναι καί τόσο ... φιλάνθρωπη.

            Μόνο στόν βαθμό, πού ὁ ἄνθρωπος ΕΛΕΥΘΕΡΑ ἀγαπάει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὑπάρχει ἐλπίδα νά θεραπευθῆ ὁ ἴδιος ἀπό τόν ἐγωϊσμό του, γιά νά μπορέσει νά ἀγαπήσει καί τόν διπλανό του.

            Ἡ Ἐκκλησία, ἀκολουθώντας τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων Ἀπο¬στόλων, δέν ἔπαψε ποτέ νά φωνάζει ὅτι: ἡ ἐλεημοσύνη δέν εἶναι ἁπλῶς μιά «κα¬λή πράξη», γιά νά εἴμαστε «καλοί ἄνθρωποι», ἀλλά εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιά νά γίνουμε «μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ»·  γιά νά ἀνήκουμε στόν Χριστό.

            Καί γιά νά τό τονίσει αὐτό ἡ Ἐκκλησία, στήν διάρκεια τῶν αἰώνων συχνά χρη¬σιμοποίησε ὠμή γλῶσσα. Γιά νά ταράξει κάπως τήν ἀναισθησία μας. Γιά παράδειγμα:

•           Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει, ὅτι λωποδύτης δέν εἶναι μόνο αὐτός πού γδύνει τόν ντυμένο, ἀλλά ἐκεῖνος πού δέν ντύνει τόν γυμνό! (ὁμιλία εἰς τό «Καθελῶ μου τάς ἀποθήκας»).

•           Ἕνα ἄλλο ἐκκλησιαστικό βιβλίο, ὁ Νομοκάνων τοῦ Μανουήλ Νοταρίου τοῦ Μαλαξοῦ (Θήβα 1561), συγκεφαλαιώνοντας τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία περί ἐλεημοσύνης λέει: «Τά χρήματα τά δίνει (ὅσα δίνει) ὁ Θεός στούς πλουσίους, γιά ἕνα μόνο λόγο: γιά νά τά μοιράζουν στούς φτωχούς. Καί ὅσοι ἀπό τούς πλουσίους δέν τά μοιράζουν στούς φτωχούς, ὁ Θεός θά τούς κρίνει σάν φονιάδες»!

            Μέ ἄλλα λόγια: τόν ἄνθρωπο, πού «ἁπλῶς» δέν ἀσκεῖ τήν ἐλεημοσύνη - ἔστω καί ἄν δέν ἔχει ποτέ «πατήσει οὔτε μηρμύγκι» - ἡ Ἐκκλησία τόν θεωρεῖ ΛΩΠΟΔΥΤΗ καί ΦΟΝΙΑ!

            Αὐτά, γιά νά λέμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους.

*    *    *

            Ἄς ξαναδιαβάσουμε τό 8ο καί τό 9ο κεφάλαιο τῆς Β' πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἔχουν πιό πολλά νά μᾶς ποῦν.

Ἀρχιμ. Β.Λ.

ΑΓΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ

Ἕνας ἀπό τούς θαυμαστούς μάρτυρες τῆς πίστης στόν Χριστό, Θεό καί Σωτήρα μας, εἶναι ὁ ἅγιος Βίκτωρ (11 Νοεμβρίου), πού ἐμαρτύρησε τό 160 μ.Χ.

Τό μαρτύριό του συνοδευόταν μέ θαύματα μεγάλα. Ἀπό ὅλα πιό μεγάλο ἦταν ἡ πίστη, ἡ ἀκλόνητη πίστη, τοῦ μάρτυρα, πού καί τότε καί σήμερα καί πάντοτε καταπλήττει πιό πολύ ἀπό τό κάθε θαῦμα.

Γιατί ὁ χωρίς Θεό ἄνθρωπος, πού φαντάζεται ὅτι ἡ ζωή εἶναι μόνο ἐδῶ στήν γῆ, καί κέρδος ὁ ἄνθρωπος ἔχει μόνο τίς ἡδονές του καί τήν διασκέδασή του, βλέποντας τούς μάρτυρες νά καταφρονοῦν (γιά τήν αἰώνια ζωή) τόν θάνατο καί ὅλα τά ἐπίγεια ἀγαθά, αἰσθάνεται νά μένει στό κενό. Αἰσθάνεται νά ἔχει χάσει κάθε στήριγμα στήν σκέψη του. Αἰσθάνεσαι ὅτι εἶναι λάθος. Λάθος στήν ἐπιλογή του. Λάθος στό μυαλό του. Σέ ὅλα λάθος!

*            *            *

            Καί ὁ Θεός;

            Μᾶς ἀνοίγει καί τά μάτια· καί τίς καρδιές· καί τό στόμα.

            Καί ἀντήχησε μιά γυναικεία φωνή.

            -Καλότυχος εἶσαι, Βίκτορα! Ἔγινες θυσία γιά τόν Θεό! Θά σέ δεχθῆ. Θά κληρονομήσεις τήν ἀληθινή, τήν αἰώνια, ζωή!

            Ἀγρίεψε ὁ ρωμαῖος δούκας Σεβαστιανός. Καί διέταξε νά τήν φέρουν μπροστά του.

            Ἦταν ἡ Στεφανίδα. Μιά νεαρή κοπέλλα μόλις 16 χρόνων, πού πρίν ἀπό λίγο εἶχε παντρευτεῖ μέ ἕνα ὄμορφο ἀγόρι λεβεντόπαιδο, ἀπό τούς πιό στενούς του συνεργάτες. Τῆς λέγει:

            -Τί εἶναι αὐτά, μωρή Στεφανίδα; Παλάβωσες; Καί ἀφήνεις σέ τέτοια ἡλικία αὐτό τόν τόσο ὄμορφο καί γλυκό κόσμο, καί μάλιστα ἕνα τόσο ὄμορφο καί τόσο γλυκό ἄνδρα, πρίν καλά-καλά νά τόν ἀπολαύσεις; Βάλε, κορίτσι μου, μυαλό!...

Τοῦ ἀπάντησε ἡ Στεφανίδα:

-Δέν το ἀρνοῦμαι. Εἶναι ὄμορφη ἡ ζωή. Καί ἔχει πολλές γλύκες καί πολλές ὀμορφιές. Ἀλλά τελειώνει! Κάποτε τελειώνει! Καί εἶναι προτιμότερο, καί πιό σωστό, νά θέλει κανείς νά ἐξασφαλίσει τήν αἰώνια ζωή πού μᾶς δίνει ὁ Χριστός.

Θύμωσε ὁ Σεβαστιανός καί ἀγρίεψε:

            -Ἄφησε τες αὐτές τίς βλακεῖες, Στεφανίδα. Καί θυσίασε στούς θεούς μας!...

«Θυσίασε στούς θεούς μας»! Θεός τους ἦταν ὁ κόσμος καί οἱ χαρές πού τούς πρόσφερε. Καί σήμερα, γιά ὅσους δέν πιστεύουν στόν Χριστό, Θεός τους εἶναι τό σῶμα τους καί ἡ ἀπόλαυση τοῦ κόσμου!

Γέλασε ἡ Στεφανίδα! Καί εἶπε:

-Ἕνα εἶναι τό κέρδος ἀπό αὐτήν τήν ζωή. Κατάλαβα, ὅτι εἶναι λάθος νά λέμε «ἐδῶ εἶναι ὁ παράδεισος»! Δέν εἶναι ἐδῶ! Κάμε μου ὅ,τι θέλεις. Δέν θά τόν χάσω!...

*            *            *

            Τήν ἔσχισαν στά δύο. Τήν ἔκαμαν δύο καμμάτια!

            Τί πιά.

            Οἱ θλίψεις τελείωσαν. Ὅπως θά τελείωναν καί ὅλες οἱ χαρές μέ τό πιό ὄμορφο καί γλυκό στόν κόσμο ἀγόρι πού τῆς εἶχε λάχει σύζυγος.

            Τί θά εἶχε τώρα, ἄν εἶχε ἀρνηθῆ γιά τίς γλύκες τοῦ σέξ τήν αἰώνια ζωή καί τόν Χριστό; τίποτε! Μόνο τίποτε; Μήπως....; μήπως....;

            Τί ἔχει τώρα;

            Τήν αἰώνια ζωή. Κοντά στόν Χριστό.

            Ἁγία Στεφανίδα, πρέσβευε καί ὑπέρ ἡμῶν. Νά ἀνοίξει ὁ Θεός καί τά δικά μας μάτια, νά βλέπωμε σωστά. Γιά νά ἀνοίξουν οἱ καρδιές μας· καί τό στόμα μας· νά δοξολογοῦμε τόν Κύριο.

+ὁ Ν.Μ.

Ὁσίου Στάρετς Νίκωνος

ΕΡΕΥΝΑΤΕ! ΕΡΕΥΝΑΤΕ!

            Σήμερα ὁ Γέροντάς μου, ὁ π. Βαρσανούφιος μᾶς εἶπε σχετικά γιά  τό εὐαγγέλιο καί τήν πίστη, τά ἑξῆς:

*          *         *

            Χωρίς τήν πίστη σέ κάτι ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά κατορθώσει τίποτα.

            Παράδειγμα:

            Ἕνας ἄνθρωπος θέλει νά γίνει γιατρός. Τό θέλει, ἐπειδή πιστεύει στήν ἰατρική. Καί ὁ κάθε ἐπιστήμονας γίνεται αὐτό πού εἶναι ἐπειδή ἐπίστευσε στήν ἐπιστήμη του. Τό ἴδιο γίνεται παντοῦ καί σέ ὅλα. Κάτι τό ἀνάλογο, λοιπόν, συμβαίνει καί στήν χριστιανική ζωή. Εἶναι ἀπαραίτητο, πρῶτα ὁ ἄνθρωπος νά ἔχει πιστεύσει στό Θεό· στό Χριστό· καί στό εὐαγγέλιο. Μετά θά ἀγωνισθῆ!

            Μερικοί λένε:

            -Ἐγώ, δέν πιστεύω γιατί δέν ὑπάρχουν ἀποδείξεις. Ἐνῶ, ἀντίθετα, ἡ ἐπιστήμη στηρίζεται σέ ἀποδείξεις. Καί γι᾿  αὐτό ἐγώ τήν πιστεύω καί τήν παραδέχομαι.

            Τί τούς ἀπαντᾶμε;

*          *         *

            -Πρίν ἀπορρίψεις κάτι, ὀφείλεις πρῶτα νά τό ἐξετάσεις, νά ἰδεῖς: στέκει; Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει:  «δοκιμάζετε τά πνεύματα» (Α΄ Ἰωαν. 4,1). Αὐτό σημαίνει: Θέλεις νά βρεῖς τήν ἀλήθεια; Θέλεις νά μάθεις ἀπό πρῶτο χέρι, ἄν εἶναι ἀληθινά τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «μακάριοι οἱ πτωχοί τῶ πνεύματι... μακάριοι οἱ πραεῖς...»; Κάμε τα πράξη. «Δοκίμασέ τα». Γιά νά τό διαπιστώσεις ἀπό μόνος σου. Ἄν αὐτό δέν τό κάμεις, δέν ἔχεις τό δικαίωμα νά τά ἀπορρίπτεις. Καί, πολύ περισσότερο, δέν μπορεῖς νά λές ὅτι τό εὐαγγέλιο λέγει ἀνοησίες.

            Δυστυχῶς, τώρα ἔτσι σκέπτονται καί ἔτσι ἐνεργοῦν πολλοί.

            Ὅμως. Τήν φοβερή ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ Χριστός θά τούς ἐρωτήσει: Διάβασατε ποτέ τό εὐαγγέλιο μου.

            Στήν ἐρώτηση αὐτή χωροῦν μόνο τρεῖς ἀπαντήσεις:

•           Ὄχι, δέν τό διάβασα.

•           Τό ξεφύλλισα.

•           Τό διάβασα μέν, ἀλλά δέν τό καταλάβα.

*          *         *

            Στούς πρώτους ὁ Χριστός θά εἰπεῖ:

            Καί ποιός σᾶς ἀπαγόρευσε νά τό διαβάσετε; Ἀπεναντίας εἴχατε τήν ἐντολή καί τήν προτροπή μου «ἐρευνᾶτε τάς γραφάς». Τό ἴδιο θά εἰπεῖ καί στούς δεύτερους. Στούς τρίτους θά εἰπεῖ: Ἀφοῦ δέν τό καταλαβαίνατε γιατί δέν ἐρωτούσατε;

            Καί τότε «φραγήσεται πᾶν στόμα». Γιατί δέν θά χωράει καμμία ἀπολύτως δικαιολογία. Καί καμμία πρόφαση.

«Ἡμερολόγιο»

15/1/1908

Μετ:Ἀρχιμ.Α.Μ.