Ζωηφόρος

«Λυχνία» Οκτώβριος 2004

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 255 Οκτώβριος 2004

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ   ΝΟΥΘΕΣΙΑ» του Στάρετς Δαμασκηνού

«Ο «ΜΙΚΡΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΓΑΛΟΙ»» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΜΑΡΘΑ ΛΑΥΡΕΝΤΙΕΒΝΑ» του + Ν.Μ.

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ   ΝΟΥΘΕΣΙΑ

 

Νά τό ξέρετε, ἀδελφοί.

 

Ὅποιος φροντίζει νά μήν κάνει τό θέλημα τό δικό του, κάνει πάντοτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.  Ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ζεῖ ὅπως τοῦ ἀρέσει, ἐνεργεῖ ὅπως τοῦ ἀρέσει, καί κάνει τό θέλημα τό δικό του, αὐτός κάνει σέ ὅλα τό θέλημα τοῦ διαβόλου.

 

Σᾶς παρακαλῶ, αὐτό νά τό σκεφθῆτε καλά. Δέν κάνει νά τό ξεχνᾶμε· δέν κάνει νά τό λησμονοῦμε.

 

Γιατί, ἄν ξεχάσωμε τόν σκοπό μας, καί ἀρχίσωμε νά ζοῦμε, ὅπως μᾶς ὑπαγορεύει ἡ διεστραμμένη διάθεσή μας, θά κριθοῦμε πιό αὐστηρά.

 

Ἐγώ ὁ ἁμαρτωλός συνηθίζω καί λέω στόν ἑαυτό μου:

 

Ἀλλοίμονο σ᾿ ἐμένα τόν ἁμαρτωλό, ἄν δέν βάλω ἀρχή καλῆς καί εὐάρεστης στόν Θεό ζωῆς!

 

Ἀλλοίμονό μου, ἄν δέν προσπαθήσω νά ζῶ ὅσο πιό εὐάρεστα στόν Θεό μπορῶ, γιά χάρη Του.

 

Καί νά φροντίζωμε, ἀδελφοί μου, νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς βοηθεῖ τούς ἁμαρτωλούς, νά βάλωμε ἀρχή:          

 

  ἀρχή νά ζοῦμε εἰρηνικά καί μέ ἀγάπη·

 

  νά ἀνεχόμαστε ὁ ἕνας τά ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου·

 

• νά πηγαίνωμε στόν πνευματικό μας πατέρα, ὅσο πιό συχνά μποροῦμε·

 

  νά τοῦ ἀνοίγωμε τήν καρδιά μας καί νά τοῦ φανερώνωμε τά κρυπτά τῆς συνείδησης μας χωρίς προφάσεις καί δικαιολογίες·

 

• νά ζητᾶμε γιά τά λάθη μας καί γιά τίς ἀδυναμίες μας συγγνώμη μέ ταπείνωση, ὅπως ἔχομε χρέος·

 

• νά τό παραδεχόμαστε πάντοτε, ὅτι γιά ὅλα φταῖμε ἐμεῖς·            

 

• καί νά μήν ἀποδίδωμε ποτέ εὐθύνη καί ἐνοχή σέ ἄλλον· γιατί τότε ἔχομε πέσει στήν αὐτοδικαίωση, πού εἶναι ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἐλαττωμάτων καί ἁμαρτιῶν.

 

                                                Στάρετς Δαμασκηνός

 

                                                τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Βαλαάμ

 

                        (1795-1881).

 

Ο «ΜΙΚΡΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΓΑΛΟΙ»

 

            Διαβάζομε στό κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιο (κεφ. 18), ὅτι κάποια φορά ρώτησαν οἱ μαθητές τόν Ἰησοῦ:

 

-Ποιός ἄραγε εἶναι ἀνώτερος στήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν;

 

Τότε ὁ Χριστός πῆρε ἕνα παιδάκι, τό ἔβαλε νά σταθῆ ἀνάμεσά τους καί τούς εἶπε:

 

            -Σᾶς βεβαιώνω πώς ἄν δέν ἀλλάξετε καί ἄν δέν γίνετε σάν τά παιδιά, δέν θά μπῆτε στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος λοιπόν ταπεινώσει τόν ἑαυτό του σάν αὐτό τό παιδί, αὐτός εἶναι ὁ άνώτερος στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ὅποιος δεχτεῖ ἕνα τέτοιο παιδί στό ὄνομά μου, εἶναι σάν νά δέχεται ἐμένα τόν ἴδιο.

 

            Καί λίγο μετά ὁ Χριστός τούς εἶπε:

 

            -Προσέξτε, μήν περιφρονήσετε κανέναν ἀπό αὐτούς τούς μικρούς, γιατί – σᾶς διαβεβαιώνω – οἱ ἄγγελοί τους στόν οὐρανό βλέπουν συνεχῶς τό πρόσωπο τοῦ Πατέρα μου, πού εἶναι στούς οὐρανούς...

 

*    *    *

 

            Πολύ παράξενα ἀκούγονται τά λόγια τοῦ Χριστοῦ:

 

            Ἡ μεγαλωσύνη ἑνός ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται

 

           οὔτε ἀπό τήν σοφία, τήν πεῖρα, τήν ἐξυπνάδα ἤ ὅποια ἄλλα φυσικά ἤ ἐπίκτητα χαρίσματά του·

 

           οὔτε ἀπό τήν οἰκονομική ἤ κοινωνική του καταξίωση·

 

           οὔτε ἀπό τήν ἰδέα πού ἔχει ὁ ἴδιος γιά τόν ἑαυτό του.

 

Ἐξαρτᾶται

 

1.         ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν ἁπλότητά του·

 

2.         ἀπό τήν καλωσύνη καί ἀνεξικακία του·

 

3.         ἀπό τήν – χωρίς κρατούμενα – πίστη καί ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό καί στό θέλημά Του.

 

*    *    *

 

            Τέτοια μεγαλωσύνη κέρδισε μέ τήν ταπείνωσή καί τήν ὑπομονή του ὁ Πρωτομάρτυς ἅγιος Στέφανος.

 

            Διακονοῦσε μέ προθυμία στά συσσίτια τῶν πρώτων Χριστιανῶν σάν ὁ τελευταῖος ὑπηρέτης. Καί ὁ Θεός τόν ἐδόξασε:

 

           μέ τά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε·

 

           μέ τήν λάμψη τοῦ προσώπου του ὡς ἀγγέλου ἐνώπιον τοῦ συνεδρίου·

 

           μέ τήν θέα τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ πρίν ἀπό τό μαρτύριό του·

 

           μέ τήν ἀνεξικακία του καί τήν συγχώρηση τῶν δημίων του·

 

           μέ τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου του.

 

Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἐμπάθεια τῶν μελῶν τοῦ συνεδρίου, τούς τύφλωσε τόσο, ὥστε

 

          παρ’ ὅλο πού εἶδαν τό πρόσωπό του νά λάμπει ὡς πρόσωπο ἀγγέλου·

 

          παρ’ ὁλο πού τούς ἀπέδειξε ὅτι αὐτός σέβεται καί τιμᾶ τόν Μωϋσῆ, καί ὄχι ἐκεῖνοι,

 

αὐτοί ὅρμησαν πάνω του, τόν ἔσυραν ἔξω ἀπό τήν πόλη καί τόν λιθοβόλησαν. Καί ἔτσι αὐτοί, πού νόμιζαν ὅτι εἶναι «μεγάλοι», ἀρνήθηκαν καί περιφρόνησαν ἐκεῖνον τόν «μικρόν», πού ὄχι μόνο ὁ ἄγγελός του βλέπει συνεχῶς τό πρόσωπο τοῦ οὐρανίου Πατρός, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ἀξιώθηκε - ἀπό ἐδῶ - νά ἰδῆ τόν Χριστό νά στέκεται στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΜΑΡΘΑ ΛΑΥΡΕΝΤΙΕΒΝΑ

 

            Ἦταν μιά πολύ φτωχή κοπέλλα. Γεννήθηκε γύρω στό 1850. Στό σπίτι τοῦ πατέρα της σπάνια χόρταινε ψωμί! Καί δούλευε ἀπό μικρό παιδί, ἀπό ὅταν «χάραζε» μέχρι πού νύκτωνε!

 

            Δώδεκα χρονῶν, μπῆκε μαθητευομένη ἐργάτρια, γιά ἕνα κομμάτι ψωμί, σέ ἕνα τότε «ἐργοστάσιο». Δούλευε σκληρά. Μέ ὑπομονή. Καί μέ ταπείνωση. Δείχνοντας σέ ὅλους καλωσύνη.

 

            Ὅταν μεγάλωσε ἄρεσε σέ πολλούς, πού ἤθελαν νά πάρουν καλή σύζυγο καί νά κάμουν καλή οἰκογένεια. Ἀλλά ἡ Μάρθα δέν ἔψαχνε γιά γαμπρό.

 

            Μέ τίς φτωχές της οἰκονομίες ἔτρεχε στά προσκυνήματα. Τά ἀφεντικά της κατάλαβαν. Καί τῆς ἔδιναν κάθε φορά διπλῆ ἄδεια καί μεγάλα χρηματικά ποσά, νά τά μοιράζει στά μοναστήρια καί στούς φτωχούς.

 

            Ἦταν παροιμιώδης ἡ καλωσύνη της. Καί ἡ, μέ καλωσύνη καί πίστη στόν Θεό, ὑπομονή της σέ ὅλες τίς πικρίες τῆς ζωῆς της.

 

            Καί ὁ Κύριος τῆς ἔδωκε χαρίσματα: νά θεραπεύει ἀσθενεῖς· καί διάκριση.

 

*            *            *

 

            Κάποια φορά ἐπῆγε στήν Μάρθα μία χωρική ἀπό ἕνα γειτονικό χωριό. Τῆς εἶπε, ὅτι ἕνα της παιδί εἶχε κακό δερματικό νόσημα. Καί τῆς ἔδωσε τήν ἐξήγηση.

 

            -Ὁ ἄνδρας μου φταίει. Γυρίζει πέρα-δῶθε. Ἀλητεύει. Γι΄ αὐτό μᾶς ἀρρώστησε τό παιδί.

 

            Καί ἄνοιξε τό στόμα της καί ἔβρισε τόν ἄνδρα της μέ πάθος καί κακία.

 

            Ἡ Μάρθα στενοχωρήθηκε. Τήν διέκοψε. Καί τῆς εἶπε:

 

            -Γιατί τόν βρίζεις, τόν ἄνδρα σου; Γιατί τά φορτώνεις ὅλα σέ ἐκεῖνον; Δέν φταίει ἐκεῖνος! Σύ φταῖς! Καί ἄν θέλεις νά γίνει τό παιδί καλά, θά πᾶς στόν μύλο. Καί ἐνῶ τό νερό γυρίζει τή ρόδα, σύ θά βάλεις τόν κουβά σου νά γεμίσει ἀπό τίς σταγόνες πού πετάει ἡ ρόδα μακριά. Μέ τό νερό αὐτό θά πλύνεις τό γιό σου. Καί θά γίνει καλά!

 

            Ὑπάκουσε ἡ πονεμένη, ἔστω καί ἄν ἦταν ἀγριεμένη. Καί ἐπῆγε. Καί εἶδε νά πετάγονται σταγόνες σάν ἐλάχιστα ἀστράκια!... Σέ ἀπίθανο βαθμό μικρές ἦταν οἱ σταγονίτσες αὐτές. Ἀλλά πετοῦσαν στόν ἀέρα ὅλο καί πιό πολλές. Καί ὁ κουβάς της σέ λίγη ὥρα γέμισε. Ἐπῆγε στό σπίτι. Ἔπλυνε τό παιδί της. Καί σέ διάστημα λιγότερο ἀπό μῆνα ἔγινε ἐντελῶς καλά.

 

            Καί ἔμαθε ἡ γυναίκα αὐτή νά βλέπει τίς δικές της ἁμαρτίες. Καί νά μή κατηγορεῖ τόν ἄνδρα της. Καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ζήσανε εἰρηνικά. Καί μέ ἀγάπη.

 

*            *            *

 

            Στό τέλος τῆς ζωῆς της ἡ Μάρθα ἀρρώστησε βαριά. Καί ἔμεινε εἴκοσι δύο χρόνια κατάκοιτη.

 

Φοβᾶται, μήν ἁμαρτήσει, μήν λυγίσει, μήν γογγύσει! Καί ἰκετεύει τόν ἱερομόναχο πνευματικό της:

 

Παρακάλεσε τόν Κύριο, νά μοῦ δώσει δύναμη· νά μή λυγίσω.

 

-Ὑπομονή. Ὑπομονή. Ὑπομονή!

 

Στό κρεβάτι τοῦ πόνου ἡ Μάρθα προσεύχεται πιό θερμά, πιό ταπεινά, μέ πιό πολλή πίστη καί ἀγάπη.

 

Καί, προσευχόμενη, αἰσθάνεται τόν Χριστό δίπλα της. Κλαίει καί στενάζει. Καί Τοῦ λέει:

 

-Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἁμαρτωλή, μεγάλη ἁμαρτωλή. Δέν εἶμαι ἄξια, νά ἔχω τέτοια εἰρήνη καί χαρά! Γιατί, Χριστέ μου, ἄφησες ἐνενήντα ἐννιά ἅγια πρόβατά Σου καί ἀσχολεῖσαι μέ ἐμένα, τό ἀπολωλός, καί μέ κρατᾶς στήν ἀγκαλιά Σου; Δέν εἶμαι, Κύριε, ἄξια! Δέν εἶμαι ἄξια!...

 

*            *             *

 

            Ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο στίς 5 Ἀπριλίου 1927. Τό σύνθημα τῆς ζωῆς της ἦταν: Μήν κρίνεις ποτέ κανένα. Μή κρατᾶς ποτέ κακία σέ κανένα. Γιατί ποτέ δέν θά μπορέσεις νά καταλάβεις ἄν ἐκεῖνον πού σύ κατακρίνεις, ὁ Θεός τόν δέχεται!

 

Μετ. +ὁ Ν.Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel