Ζωηφόρος

«Λυχνία» Μάϊος 2004

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 250 Μάϊος 2004

«Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ» του Τερτυλλιανοῦ

«ΛΟΓΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ» του Ἀρχιμ.Σ.Δ.

«ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΛΗΞΗ» του Στάρετς Ἀνατόλιου

«ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΛΕΠΟΥ;» του Ἁγ. Μαξίμου

 

Τερτυλλιανοῦ

 

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ

 

Ποῖος θά μπορέσει ποτέ νά περιγράψει, ὅσο πρέπει καλά τήν εὐτυχία πού δίνει ἕνας γάμος;

 

           Ἡ Ἐκκλησία τόν ἁγίασε.

 

           Ἡ Θεία Κοινωνία τόν ἐστερέωσε.

 

           Ἡ εὐλογία τῶν ἱερέων τόν ἐσφράγισε.

 

           Οἱ ἄγγελοι τόν ἐπεκρότησαν.

 

           Καί ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας τόν ἐπικύρωσε.

 

Τί ὡραῖο πράγμα ὁ ζυγός-δεσμός πού ἑνώνει δύο πιστούς, ὅταν ἔχουν:

 

           μία καί οἱ δύο ἐλπίδα·

 

           ἕνα καί οἱ δύο πόθο καί θέλημα·

 

           μία, τήν ἴδια καί οἱ δύο προθυμία, νά ὑπηρετοῦν ὁ ἕνας τόν ἄλλον·

 

           ἕνα καί οἱ δύο τρόπο ζωῆς!

 

Τί διάσταση νά παρουσιασθεῖ ἀνάμεσά τους;

 

Οὔτε στά σωματικά χωράει, οὔτε στά πνευματικά. Γιατί ἔπαψαν νά εἶναι δύο· καί μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἔγιναν οἱ δύο, "σάρκα μία". Καί ὅπου ἡ σάρκα εἶναι μία, ἐκεῖ καί τό πνεῦμα ἕνα εἶναι.

 

           Μαζί προσεύχονται.

 

           Μαζί πηγαίνουν στήν Ἐκκλησία.

 

           Μαζί καί στό Τραπέζι τοῦ Κυρίου, στήν θεία Κοινωνία

 

           Μαζί ἀγωνίζονται νά ἀντιμετωπίσουν τήν ζωή, βοηθώντας, συμβουλεύοντας, ὑπηρετώντας ὁ ἕνας τόν ἄλλο.

 

           Μαζί στίς δυσκολίες.

 

           Μαζί στούς διωγμούς

 

           Καί, ἐννοεῖται, καί στήν χαρά μαζί.

 

*  Κανένας τους, ἀπό τούς δύο, δέν κρύβει κάτι ἀπό τόν ἄλλο.

 

*  Κανένας τους δέν ἀποφεύγει τόν ἄλλο.

 

* Κανένας τους, ἀπό τούς δύο, δέν "κρατάει μοῦτρα"· καί δέν              γίνεται βάρος στόν ἄλλο.

 

*  Καί κανένας λόγος δέν ὑπάρχει, νά θέλει ὁ ἕνας νά κάμει τόν        σταυρό του κρυφά ἀπό τόν ἄλλο!

 

            Καί ὅλα αὐτά ὁ Χριστός τά βλέπει. Καί τά ἀκούει. Καί χαίρεται!       Καί τούς δίνει ἀμοιβή τήν εἰρήνη Του.

 

            Καί, ὅπου εἶναι αὐτοί, καί οἱ δύο, εἶναι καί Αὐτός ἐκεῖ, μαζί τους.

 

Καί ὅπου εἶναι ὁ Χριστός ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά μπεῖ.

 

( Τερτυλλιανοῦ, Αd Uxorem ΙΙ, 6-9)

 

ΛΟΓΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΥ

 

            Πρίν λίγα χρόνια, μιά κυρία ἀνακατεμένη  στήν πολιτική πῆρε μαζί της τόν μικρό της γυιό 7-8 ἐτῶν σέ μιά προεκλογική ὁμιλία της. Ὅταν τελείωσε, κάποιος ἀπό τήν παρέα ρώτησε, τόν μικρό, ἄν τοῦ ἄρεσε ἡ ὁμιλία τῆς μάνας του.

 

            -Ναί, ἀπάντησε ὁ μικρός. Ἦταν παραμύθια γιά μεγάλους!!!

 

            Ἴσως τά λόγια τῆς γυναίκας ἐκείνης νά μή ἦταν παραμύθια.

 

            Πάντως τό παιδί κάτι ἤξερε!

 

            Τά «παραμύθια γιά μεγάλους» εἶναι καί πιό πολλά, καί πιό συνηθισμένα, ἀπό ὅ,τι τά «παραμύθια γιά  μικρά παιδιά».

 

*          *           *

 

            Εἶπε κάποτε ὁ Χριστός στόν Πιλάτο: «Εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τόν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ».  Δηλαδή. Ἐγώ στόν κόσμο ἦλθα μέ μιά συγκεκριμένη ἀποστολή: Νά δώσω μαρτυρία γιά τήν ΑΛΗΘΕΙΑ· νά ἀποκαλύψω τήν ΑΛΗΘΕΙΑ.

 

            Αὐτός εἶναι ὁ ἄλλος Λόγος, γιά τόν ὁποῖο εἶπε ὁ Χριστός: Ὅτι ὅποιος τόν ἀκούει, ὅποιος τόν λογαριάζει καί τόν παίρνει στά σοβαρά, θεμελιώνει τή ζωή του πάνω στήν πέτρα·  σέ γερό καί σίγουρο θεμέλιο. Ἐνῶ ὅποιος δέν τοῦ δίνει σημασία, θεμελιώνει πάνω στήν ἄμμο.

 

            Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἀντικείμενο μάθησης, ὅπως ἡ ἱστορία καί ἡ γεωγραφία, ἀλλά εἶναι σάν τό ΦΩΣ. Ὅταν τό ἔχουμε, βλέπομε· ἀντιλαμβανόμαστε τήν πραγματικότητα· γνωρίζομε· ἐπικοινωνοῦμε. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας κώδικας καλῆς συμπεριφορᾶς· εἶναι κάτι ἀσύγκριτα περισσότερο καί σημαντικότερο. Εἶναι δύναμη, πού ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ· πού γκρεμίζει·  πού ἐξαφανίζει κάθε τι τό σάπιο καί ψεύτικο· πού ἀνασταίνει· πού ἀναγεννάει· πού ἀνακαινίζει· πού χαρίζει τήν πολυτιμότερη ἐλευθερία· τήν ἐλευθερία ἀπό τά πάθη· καί ἀπό τόν θάνατο· πού κάνει «εἰκόνα καί ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ».

 

*          *          *

 

            Πόσο συνετός εἶναι ὁ ἄνθρωπος, πού κάνει καθημερινό μέλημά του καί φροντίδα του τήν μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ!

 

            Πόσο ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του, ὅποιος, ἐνῶ μέ τίς ὥρες ἀφήνεται στό χάζεμα τῆς τηλεόρασης, δέν διαθέτει οὔτε 15-20 λεπτά τή μέρα στήν ζωογόνο μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ!

 

Ἀρχιμ.Σ.Δ.

 

Στάρετς Ἀνατόλιος

 

( +30 Ἰουλίου 1922)

 

ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΛΗΞΗ

 

Λένε μερικοί:

 

-Στήν ἐκκλησία αἰσθάνομαι ἄβολα· καί πλήττω. Γι αὐτό δέν πηγαίνω στήν ἐκκλησία!

 

Ἀπάντησε ὁ ἅγιος στάρετς Ἀνατόλιος:

 

-Πράγματι. Ἡ ἐκκλησία μᾶς γίνεται πληκτική, ὅταν δέν καταλαβαίνωμε τά τελούμενα. Ἔχομε χρέος, νά φροντίσωμε νά μάθωμε κάτι. Πλήττομε, ἐπειδή δέν κάνομε καμμιά προσπάθεια νά καταλάβωμε, τί γίνεται ἐκεῖ! Ἔτσι εἶναι φυσικό, νά μᾶς φαίνεται "ξένος τόπος"· καί νά αἰσθανόμαστε ἄβολα!

 

Ἄν ἔστω ἐπήγαινες στήν ἐκκλησία λίγα λουλούδια γιά διακόσμηση, ἀκόμη καί ἄν ἐξ αἰτίας τους ἄρχιζες τήν γκρίνια μέ τόν παπά, γιά τό ποῦ θά ἔπρεπε νά τά βάλει, δέν θά ἔπληττες πιά· δέν θά αἰσθανόσουν ἄβολα· δέν θά σοῦ φαινόταν πιά, ὅτι βρίσκεσαι σέ ξένο χῶρο!

 

Πλήττεις ποτέ στό σπίτι σου;

 

Μετ: † ὁ Ν. Μ.

 

ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ

 

            "Ὅταν κάνω τήν βραδυνή μου προσευχή, καί προσπαθῶ νά θυμηθῶ τίς ἁμαρτίες τῆς ἡμέρας, ἐννιά στίς δέκα φορές τό πιό προφανές ἁμάρτημά μου ἔχει σχέση μέ τήν ἀγάπη: κράτησα μοῦτρα, μίλησα ἀπότομα, σαρκάστηκα, εἰρωνεύ¬τηκα, ἀποπῆρα ἤ ἔδειξα μῖσος σέ κάποιον.

 

            Τότε μοῦ ἔρχεται κατ' εὐθεῖαν στό μυαλό ἡ δικαιολογία, ὅτι δῆθεν ἡ πρό¬κληση ἀπό τούς ἄλλους ἦταν πολύ ξαφνική καί ἀπρόβλεπτη· "μ' ἔπιασαν στόν ὕπνο"· δέν εἶχα χρόνο νά συμμαζέψω τόν ἑαυτό μου. Καί ἴσως αὐτό νά ἀπο¬τελεῖ μιά δικαιολογία. Σίγουρα αὐτές οἱ πράξεις θά ἦταν χειρότερες, ἄν ἦταν ἠθελη¬μένες ἤ ἐσκεμμένες. Ἄν ἦταν "ἐκ προμελέτης".

 

            Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, αὐτό πού δείχνει ξεκάθαρα τό χαρακτήρα μας, εἶναι αὐτό πού κάνουμε, ὅταν "μᾶς πιάνουν στόν ὕπνο",. Αὐτό πού ξεπε¬τά¬γεται, πρίν προλάβει κάποιος καλά-καλά νά τό μεταμφιέσει κάπως, αὐτό εἶναι ἡ ἀλήθεια! Ἄν ὑπάρχουν ποντίκια σέ ἕνα κελλάρι, τό πιθανότερο εἶναι νά τά δοῦμε, μόνο ὅταν θά μποῦμε μέσα ξαφνικά. Εἶναι φανερό ὅτι, τά ποντίκια, δέν τά δημιουρ¬γεῖ τό ξαφνικό τοῦ πράγματος! Ἁπλῶς δέν τούς δίνει τήν εὐκαιρία νά κρυφτοῦν.

 

            Μέ τό ἴδιο τρόπο: τό ὅτι κάποιος μέ προκάλεσε ξαφνικά, αὐτό δέν εἶναι ἡ αἰτία πού ἔχω κακούς τρόπους· τό ξαφνικό δείχνει ἁπλῶς πόσο κακοί εἶναι οἱ τρόποι μου. Τά ποντίκια εἶναι πάντα ἐκεῖ, μέσα στό κελλάρι. Ἀλλά ἄν μποῦμε μέ θόρυβο καί φωνές, θά προλάβουν νά κρυφτοῦν πρίν ἀνάψουμε τό φῶς".

 

*    *    *

 

            Αὐτή ἡ τόσο εἰλικρινής ἐξομολόγηση ἀνήκει στόν μεγάλο χριστιανό συγ¬γρα¬φέα καί κριτικό λογοτεχνίας C. S. Lewis. Καί περιέχεται στό θαυμάσιο βιβλίο του μέ τόν τίτλο "Χριστιανισμός ἁπλῶς" (ἐκδ. Ἑλληνικά Γράμματα). Ὁ Ἰρλανδός συγ¬γρα¬φέας ἐπαναλαμβάνει τήν διδασκαλία τοῦ Ἀββᾶ Δωροθέου, πού λέγει τά ἑξῆς:

 

            "Πολλές φορές, ἐκεῖ πού κάθεται κάποιος ἥσυχος καί εἰρηνικός, ἔρχεται ὁ ἄλλος καί τοῦ πετάει ἕνα πικρό λόγο. Τότε ἐκεῖνος ταράζεται. Καί νομίζει ὅτι δικαιολογημένα νευρίασε μέ τόν ἄλλο. Καί ρίχνοντας σ' ἐκεῖνον τό φταίξιμο λέει: "Ἄν δέν ἐρχόταν νά μοῦ μιλήσει καί νά μέ ταράξει, δέν θά ἔπεφτα στήν ἁμαρτία".

 

            Αὐτό ὅμως δέν εἶναι μόνο ΑΥΤΑΠΑΤΗ ἀλλά καί ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ. Διότι, μήπως αὐτός πού πέταξε τόν πικρό λόγο, αὐτός τοῦ ἔβαλε στήν ψυχή του καί τό πάθος τῆς ὀργῆς καί τῆς μνησικακίας; Φυσικά ὄχι! Ἁπλῶς ἡ πικρή κουβέντα ἔγινε ἀφορμή, γιά νά ἀποκαλυφῆ τό πάθος πού - ἀπό πρίν - κρυβόταν μέσα στήν ψυχή του.

 

            Ὁ ἀδελφός πού ταράχθηκε μοιάζει μέ τό ψωμί, πού ἐξωτερικά ἔχει ὡραία ἐμφάνιση· ὅταν ὅμως τό κόψει κανείς, τότε φαίνεται ἡ μούχλα του. Ἔτσι κι αὐτός. Καθόταν εἰρηνικός (ὅπως νόμιζε), ἀλλά εἶχε μέσα του τό πάθος καί δέν τό ἤξερε. Μιά κουβέντα τοῦ εἶπε ὁ ἀδελφός του, καί ἔβγαλε τόν βόρβορο, πού ἔκρυβε μέσα του ".

 

            Καί ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος προχωράει λίγο πιό πέρα ἀπό τόν C. S. Lewis, κάνοντας μιά πολύ ριζοσπαστική πρόταση:

 

            "Ἄν, λοιπόν, αὐτός πού ταράχθηκε θέλει νά θεραπευθῆ ἀπό τό πάθος, ἄν θέλει νά βρῆ ἔλεος, ἄν θέλει νά μετανοήσει, νά καθαριστῆ καί νά προκόψει, τότε θά πρέπει μᾶλλον ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ τόν ἀδελφό, πού τοῦ προξένησε τόσο μεγάλη ὠφέλεια, ἀποκαλύπτοντας τόν βόρβορο (ἤ "τά ποντίκια" κατά τόν Lewis) πού κρύβει μέσα του ".

 

            Ἡ θεραπευτική ἀγωγή πού προτείνει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος, κόβει κυριολεκτικά τίς ρίζες πολλῶν παθῶν πού κρύβουμε μέσα μας. Καί ἀνοίγει τόν δρόμο γιά ἀληθινή καί δυναμική μετάνοια.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Ἁγ. Μαξίμου

 

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΑΛΕΠΟΥ;

 

            Ὁ Χριστιανός, πού τοῦ ἀρέσει νά κρύβει τίς ἁμαρτίες του καί νά μή τίς ἐξομολογεῖται, ὁμοιάζει μέ ἀλεπού. Ναί. Ἀλεπού εἶναι. Πνευματικά ἀλεπού. Ἀφοῦ κρύβεται, συμπεριφέρεται σάν τήν ἀλεπού.

 

*                      *                    *

 

            Καί νά γιατί:

 

           ἡ ἀλεπού γιά νά ἐξαπατήσει· ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός κρύβεται σέ σπηλιές, στήν σιωπή, γιά νά ἐξαπατήσει τόν ἑαυτό του!

 

           ἡ ἀλεπού δέν τήν δείχνει ποτέ τήν δολιότητά της μπροστά σέ ἄλλους· ἔτσι καί ὁ ἁμαρτωλός δέν θέλει νά ἐξομολογηθεῖ τίς ἁμαρτίες του!

 

           δέν εἶναι ἀλεπού ἐκεῖνος, πού στήνει παγῖδες στόν διπλανό του;

 

           δέν εἶναι ἀλεπού ἐκεῖνος, πού καθημερινά ἀγωνίζεται νά τρώει ἀπό ξένα; Νά κλέβει καρπούς καί νά κατασπαράσσει τά ξένα ζῶα; Πού δέν περιορίζεται στό νά ἁρπάζει ἁπλᾶ κότες, ὅπως συνήθως κάνει ἡ ἀλεπού, ἀλλά νά ἁρπάζει καί γουρούνια;

 

           δέν εἶναι ἀλεπού ἐκεῖνος, πού, ἐνῶ ἔχει τήν δυνατότητα νά  ζεῖ μέ τήν δική του ἐργασία, προτιμάει νά ἁρπάζει τά ξένα· ὅπως κάνουν τά ἄγρια θηρία;

 

*                      *                    *

 

            Δέν εἶναι ἀλεπού, ὅποιος συμπεριφέρεται μέ τόν ἴδιο πονηρό τρόπο; Ναί εἶναι. Καί κάτι χειρότερο! Γιατί ἐκείνη, ζῶο ἄλογο, ἔχει τήν πονηρία στήν φύση της· ἐνῶ ἐσύ, ἄνθρωπος λογικός, τήν ἔχεις  στήν προαίρεσή σου, δηλ. στήν καρδιά σου!

 

                                                                                                Μετ.:  Ἀρχιμ. Α. Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel