Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Τό σῶμα μας εἶναι τό ὄργανο τῆς ζωῆς μας. Μέ αὐτό ζοῦμε. Μέ αὐτό μιλᾶμε. Μέ αὐτό ἐργαζόμαστε. Μέ αὐτό ἀγαπᾶμε. Αὐτό εἶναι ἡ ζωή μας. Δέν πετιέται στόν σκουπιδοτενεκέ. Δέν πάει στόν σκουπιδότοπο! Δέν εἶναι σπουπιδότοποι τά κοιμητήρια τῶν Χριστιανῶν.
Ὅποιος ΔΕΝ πιστεύει στήν ἀνάσταση, τό σῶμα του, τό ἔχει ὄργανο γιά «καλή ζωή». Γι᾿ αὐτόν ἡ καλή ζωή εἶναι ὅ,τι γαργαλάει τίς αἰσθήσεις του.
Καί τό σῶμα του, μέρα μέ τήν ἡμέρα, τό μολύνει ὅλο καί πιό πολύ! Εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, φάγωμεν, πίωμεν· αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν!
Καί μετά; Στόν σκουπιδότοπο! Στήν χωματερή!
Ὅποιος πιστεύει στήν ἀνάσταση, τό σῶμα του δέν τό μολύνει. Τό κρατάει ἄξιο τῆς ἀναστάσεως· μέ τήν σεμνή ζωή. Καί τό δοξάζει· μέ τά καλά ἔργα. Καί τό ἁγιάζει· μέ τήν κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἡμέρα Κυρίου ὀνομάζεται ἡ ἀνάσταση. Γιατί φωτίζει τά πάντα. Ἡ ἡμέρα τῆς ἀνάστασης εἶναι «ἡ ἡμέρα, ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος»!
Γιά μᾶς τήν ἔκαμε. Νά μᾶς δείχνει τόν δρόμο. Νά μᾶς δείχνει τόν στόχο καί τό τέρμα.
Ἔλεγε ἕνας Ρῶσσος χριστιανός φιλόσοφος:
«Ἄν σ᾿ αὐτό ἀστοχήσωμε, τί θέλομε καί ζοῦμε; Καί τί θά μᾶς ὠφελήσουν τότε ὅλα τά ἐπιτεύγματά μας, καί ὅλα τά ἐπιτεύγματα τῶν ἐπιστημῶν καί τῆς σύγχρονης τεχνικῆς; Τί καλό μᾶς προσφέρουν, ὅταν δέν ὑπηρετοῦν τήν ἀναστασή μας;»
* * *
Δίκαια ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ πιό μεγάλη γιορτή τῆς Ἐκκλησίας μας.
Δίκαια εἶναι τό κέντρο ὅλων τῶν ἑορτῶν καί ὅλης τῆς ζωῆς μας.
Ἄς τήν κάμωμε οὐσιαστικά κέντρο τῆς ζωῆς μας.
† ὁ Ν.Μ.
ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Εἶναι φανερό ὅτι ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ κατ' ἐξοχήν γιορτή, πού ἀφορᾶ τό σῶμα μας! Ὁ πρῶτος φανερός καρπός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος. Ἀνασταίνοντας ὁ Χριστός τό Σῶμα Του, τρεῖς ἡμέρες μετά τήν Ταφή Του, μᾶς ἔδωσε κατ' ἀρχήν τήν σιγουριά, ὅτι ὁ τάφος δέν θά εἶναι ἡ μόνιμη κατοικία τοῦ σώματός μας. Μέ τήν Ἀνάστασή Του, ὁ Χριστός μετέτρεψε τόν τάφο, ὅπου θά μπῆ τό σῶμα μας, σέ προσωρινή κλίνη ἀναπαύσεως σέ προσωρινό κρεβάτι ὕπνου. Ἀπό αὐτό τό κρεβάτι τοῦ κοιμητηρίου, μέ πρόσταγμα τοῦ Χριστοῦ, τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας ἐνδόξου Παρουσίας Του, θά ἀναστηθῆ τό σῶμα μας, ἄφθαρτο πιά, γιά νά ξαναενωθῆ γιά πάντα μέ τήν ψυχή μας.
Ὅλα τά παραπάνω τά ἐννοοῦμε, ὅταν λέμε στό "Πιστεύω" τά λόγια "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν". Περιμένουμε κάτι, πού σίγουρα θά γίνει. Καί αὐτή ἡ σιγουριά μας στηρίζεται σέ κάτι πού ἔχει ἤδη γίνει: στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός ἀνάστησε τό δικό Του Σῶμα, ἔτσι θά ἀναστήσει καί τά δικά μας σώματα.
Ἔτσι ὁ Χριστός, μέ τήν Ἀνάστασή Του, ἔλυσε τό ἔσχατο πρόβλημά μας, τό πρόβλημα τοῦ σωματικοῦ μας θανάτου, μέ τόν πιό δυναμικό τρόπο: κατάργησε τόν σωματικό μας θάνατο. Ὁ θάνατος "καταργήθηκε". Δηλαδή, ἔπαψε νά εἶναι ἕνα τέλος· κάτι τό ὁριστικό. Ἔγινε κάτι τό προσωρινό. Ἔγινε πέρασμα. Ἔγινε μετάβαση σέ ζωή!
* * *
Ὡστόσο, ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματός μας δέν εἶναι τό μοναδικό δῶρο πού μᾶς ἔκανε ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει, ὅτι ἡ Ἀνά¬στα¬ση τοῦ Χριστοῦ εἶναι κάτι ἀσύγκριτα μεγαλύτερο ἀπό ἕνα ... δωράκι στό φθαρτό μας σῶμα.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό θεμέλιο τῆς πίστης μας, μᾶς λέει ὁ ἅγιος ἀπόστολος (Α' Κορ. 15, 12-20). Ἐκεῖ στηριζόμαστε, γιά νά λέμε μέ σιγουριά ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Ἐκεῖ στηριζόμαστε, γιά νά λέμε μέ σιγουριά ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική Ἀλήθεια καί τό μοναδικό Φῶς τοῦ κόσμου. Χωρίς τήν Ἀνάσταση ὅλα εἶναι ψέμα καί ἀπάτη. Χωρίς τήν Ἀνάσταση, ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού πεθαίνουν ἐν Χριστῷ, χάνονται. Καί ἄν ἡ χριστιανική μας ἐλπίδα περιορίζεται μόνο στήν ζωή αὐτή, τότε ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πιό ἀξιοθρήνητοι ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους!
Αὐτά λέει ὁ ἅγιος Παῦλος.
Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός προεκτείνει τίς συνέπειες μιᾶς ζωῆς χωρίς ἐλπίδα ἀναστάσεως, λέγοντας:
Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση, τότε ἄς φᾶμε καί ἄς πιοῦμε. Ἄς βυθιστοῦμε στίς ἡδονές καί στίς ἀπολαύσεις. Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση, τότε σέ τί διαφέρομε ἀπό τά ἄλογα ζῶα; Τότε αὐτά εἶναι πιό καλότυχα, γιατί ἔχουν λιγότερες λύπες καί σκοτοῦρες ἀπό μᾶς. Ἄν δέν ὑπάρχει ἀνάσταση, τότε οὔτε Θεός ὑπάρχει, οὔτε Θεία Πρόνοια. Τότε ὅλα ἄγονται καί φέρονται κατά τύχη.
* * *
Ἑπομένως ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι
• αὐτή, πού μᾶς γλυτώνει ἀπό τήν πιό ἐλεεινή ἀποκτήνωση· καί μᾶς ξανακάνει πάλι ἀνθρώπους - εἰκόνες τοῦ Θεοῦ.
• αὐτή, πού μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἁμαρτία. ἀφοῦ, ἄν ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, "ἔτι ἐσμέν ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν", ὅπως μᾶς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α' Κορ. 15, 17)· χωρίς Ἀνάσταση δέν ὑπάρχει μετάνοια· δέν ὑπάρχει συγχώρηση: οὔτε τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους· οὔτε τῶν ἀνθρώπων πρός τούς συνανθρώπους τους·
• αὐτή, πού μᾶς δίνει τήν δύναμη νά ζητοῦμε καί νά δίνουμε συγγνώμη καί νά λέμε τό "συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει".
Μόνο μέ τήν δύναμη τῆς Ἀνάστασης μπορεῖ ὁ κόσμος νά ἀρχίσει νά μοιάζει λιγότερο μέ ζούγκλα καί περισσότερο μέ βασίλειο τοῦ Θεοῦ.
Ἀρχιμ. Β.Λ.
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου
ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΜΑΣ
Ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά μᾶς. Καί σταυρώθηκε γιά μας. Αὐτό εἶναι τό κεντρικώτερο σημεῖο τῆς πίστης μας.
* * *
Ὅμως μερικοί αὐτό "δυσκολεύονται" νά τό πιστεύσουν. Καί ἐρωτοῦν:
-Μά στέκει αὐτό;
Δέν εἶχε τήν δύναμη νά σώσει τόν ἑαυτό Του! Πῶς νά τό πιστεύσω ἐγώ, ὅτι θά μπορέσει νά σώσει ἐμένα;
Δέν μπόρεσε νά βουλώσει τά στόματα ἐκείνων, πού καί τί δέν Τοῦ εἶπαν τότε πού ἦταν καρφωμένος στόν Σταυρό! Πῶς ἐγώ νά τό δεχθῶ ὅτι ἀναστήθηκε· καί ὅτι μπορεῖ τώρα νά προστατεύσει ἐμένα;
Ἄν εἶχε δύναμη, τότε ἔπρεπε νά μᾶς τήν εἶχε δείξει!...
Τόν Ἑαυτό Του δέν μπόρεσε νά σώσει, ἐμένα θά σώσει;
Στέκει;
Ὄχι. Ἀνθρώπινα δέν στέκει. Μέ τήν λογική τήν δική μας δέν στέκει. Ὅμως ἡ λογική τοῦ Θεοῦ, καί ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶναι πολύ πιό ἐπάνω ἀπό τήν δική μας σοφία!... Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πολύ πιό ἐπάνω ἀπό τήν σοφία τήν δική μας.
* * *
Ἄς πάρουμε δύο παραδείγματα:
• Ἄμα ἤθελε ὁ Θεός μποροῦσε νά ἔκανε ἕνα θαῦμα, καί νά μήν ἄφηνε νά ρίξουν τούς "τρεῖς παῖδες" στήν κάμινο τῆς Βαβυλώνας. Θά εἶχε γίνει ἕνα θαῦμα μικρό, πού κανείς δέν θά τό πρόσεχε. Τώρα ἔγινε θαῦμα πολύ πιό μεγάλο! Τούς ἔρριξαν στήν κάμινο. Καί ἔμειναν σῶοι καί ἀβλαβεῖς! Καί καταπάτησαν τίς φλόγες! Τό θαῦμα πού ἔγινε ἦταν πολύ πιό μεγάλο.
• Τό ἴδιο καί μέ τόν προφήτη Ἰωνᾶ. Ἦταν πολύ εὔκολο, νά ἔκανε ὁ Θεός νά μή τόν ἔρριχναν στήν θάλασσα! Τί λέτε; Δέν εἶναι πιό μεγάλο τό θαῦμα, ὅτι τόν ἔρριξαν στήν θάλασσα, καί ὅτι τόν κατάπιε ἕνα μεγάλο κῆτος, ἀλλά μέ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωνᾶς ΔΕΝ ἔπαθε τίποτε ἀπολύτως;
• Κατά τόν ἴδιο τρόπο, εὔκολο θά ἦταν νά ἔκανε ὁ Χριστός "κάτι", καί νά μήν ἄφηνε νά τόν σταυρώσουν καί νά πεθάνει στόν Σταυρό. Ἀλλά νά, ὁ Χριστός ἄφησε νά Τόν σταυρώσουν καί νά πεθάνει στόν σταυρό. Καί μετά, ἀναστήθηκε· θανάτῳ θάνατον πατήσας! Δέν εἶναι αὐτό θαῦμα πιό μεγάλο; Δέν εἶναι μία πολύ πιό μεγάλη ἀπόδειξη, γιά τό τί δύναμη ἔχει ὁ Θεός;
* * *
Λοιπόν. Ἄφησε τίς "έξυπνάδες" στήν ἄκρη! Καί κατάλαβέ το:
• Δέν κατέβηκε ἀπό τόν σταυρό ὄχι γιατί δέν θά μποροῦσε, ἀλλά ἐπειδή ἤθελε νά συντρίψει τόν θάνατο.
• Δέν κατέβηκε, ὄχι γιατί γιατί τάχα δέν μποροῦσε, ἀλλά ἐπειδή δέν τό ἤθελε!
• Ὁ θάνατος δέν μπόρεσε νά Τόν κρατήσει, (καί ἀναστήθηκε γιατί ἔτσι τό ἤθελε) καί θά τόν κρατοῦσαν καρφιά;
(P.G. τ. 61, σελ. 31)
(Διασκευή: +ὁ Ν.Μ.)
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ
Λέγει ἕνας ἅγιος, σοφός πατέρας τῆς Ἐκκλησίας:
• Δέν κάνει νά λέει ποτέ ὁ ἄνθρωπος, ὅτι ψάχνει νά βρεῖ τόν δρόμο, πού πρέπει νά ἀκολουθήσει!
• Ὁ δρόμος εἶναι ἕνας: νά τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ· καί στά λόγια μας· καί στήν προσευχή μας· καί στό φαΐ μας· καί στήν νηστεία μας· σέ ὅλα· σέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς μας.
• Εἴμαστε ὁλόκληροι τοῦ Θεοῦ. Ἔχομε λοιπόν χρέος, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά τό τηροῦμε μέ ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μας. Ὄχι μόνο μέ τό στόμα μας· ὄχι μόνο μέ τά λόγια.
• Σέ ἕνα μόνο μποροῦμε νά διαφέρουμε, ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Ὁ καθένας μας μπορεῖ νά διαλέγει ἕναν τρόπο, πού «τοῦ πάει» πιό καλά. -Ἀφοῦ ὅμως τόν διαλέξει, πρέπει νά τόν ἀκολουθεῖ μέ ὅλη του τήν καρδιά· καί μέ ὅλη του τήν δύναμη.
• Ἤ παπᾶς-παπᾶς· ἤ ζευγᾶς-ζευγᾶς! Δηλαδή. Αὐτό πού διαλέγεις, νά τό ζεῖς μέ καρδιά.
+ὁ Ν.Μ.