Ζωηφόρος

«Λυχνία» Νοέμβριος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 268 Νοέμβριος 2005

«ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΜΑ!...» του † Ν.Μ.

«ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙ;» του Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

«ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ· ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ» του † Ν.Μ.

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΜΑ!...

 

            Ἔπεσα κάτω, στά γόνατα, καί ἄκουσα μιά φωνή πού μοῦ ἔλεγε: Σαούλ, Σαούλ, γιατί ἔχεις στραφεῖ ἐναντίον μου; Ἀπάντησα: Ποιός εἶσαι, Κύριε; Μοῦ εἶπε: Εἶμαι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ναζωραῖος· Αὐτός πού ἔχεις ταχθῆ ἐναντίον Του. Τοῦ εἶπα τότε: - Καί τί πρέπει νά κάμω τώρα, Κύριε; (Πράξ. 22,7-10).

 

*                  *                   *

 

            Κύριε Ἰησοῦ, τότε ὁ Σαούλ σέ ἔκαμε καί ἔχασες γιά λίγο τήν ὑπομονή Σου. Καί τοῦ ἔδωκες ἕνα ταρακούνημα, τέτοιο πού δέν μπόρεσε ποτέ νά τό ξεχάσει. Βέβαια, καί ὁ Σαούλ, δέν ἐξαναγκάστηκε νά Σέ ἀκολουθήσει! Θά μποροῦσε, ἄν τό εἶχε θελήσει, νά συνεχίσει νά Σοῦ λέει τό ΟΧΙ του. Ἀλλά μετά ἀπό ἐκεῖνο τό ταρακούνημα, πού τοῦ ἔκαμες, χρειάστηκε νά τό σκεφθῆ καλά! Καί τό σκέφτηκε!

 

            Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Σαούλ Σοῦ ἦταν πολύ χρήσιμος· γιά τό κήρυγμα· γιά τό Εὐαγγέλιό Σου. Καί γι᾿ αὐτό, στήν περίπτωσή του, ἄφησες τά «γλυκά λόγια» στήν ἄκρη! Καί τόν ταρακούνησες, μέ τόν τρόπο τόν δικό Σου.

 

            Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐγώ δέν εἶμαι, οὔτε τόσο μεγάλος, οὔτε τόσο φλογερός, σάν τόν Σαούλ. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἀπό τούς κλασσικούς ἐκείνους τύπους, πού δέν εἶναι· οὔτε ζεστοί, οὔτε κρύοι. Καί, φυσικά, δέν Σοῦ ἀρέσουν καθόλου. Καί γιά νά τό εἰπῶ σκέτα καί ὠμά, εἶμαι καί ἐγώ ἕνας ἀπό ἐκείνους, πού βλέποντάς τους, κάνεις ἐμετό (Ἀποκαλ. 3,16)!

 

*                  *                   *

 

            Δῶσε καί σέ μένα ἕνα ταρακούνημα γερό!

 

            Κάμε με, νά βγῶ,

 

ἀπό τόν κρυψῶνα μου πού μυρίζει μούχλα!

 

ἀπό τίς κλειστές ἐκεῖνες ὁμαδούλες, πού τούς φτάνει μία πίστη καραμέλλα!...

 

ἀπό μιά πίστη, μέ συνήθειες ἀργόστροφες· καί ἀπό τελέτες χωρίς νόημα καί περιεχόμενο·

 

ἀπό λόγια μεγάλα, πού δέν λένε τίποτε!

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δῶσε καί σέ μένα ἕνα ταρακούνημα γερό!

 

Κάμε με νά βγῶ καί ἐγώ στούς δρόμους· νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιό Σου.

 

† Ν.Μ.

 

ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ

 

            Στίς 21 Νοεμβρίου γιορτάζομε τά Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου. Οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας, ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα, φέρνουν τό κοριτσάκι τους, τριῶν ἐτῶν, στόν Ναό, γιά νά τήν ἀφιερώσουν στόν Θεό. Καί ἡ Μαρία, ἄν καί σέ τόσο μικρή ἡλικία, ἀποχωρίζεται τούς γονεῖς της καί μένει στόν Ναό χωρίς παράπονα καί ἀντιδράσεις· γιατί τήν εἶχαν μάθει νά νιώθει στόν Ναό τοῦ Θεοῦ πιό ἄνετα καί πιό εὐχάριστα ἀπό ὅ,τι στό πατρικό της σπίτι!

 

            Ἡ μεγάλη αὐτή Θεομητορική γιορτή μᾶς θυμίζει ὅτι, γιά νά νιώσεις πιό ζεστά μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό ὅ,τι στό σπίτι σου:

 

δέν φτάνει, τό νά περνᾶς πότε-πότε (ὅταν τά βρίσκεις «σκοῦρα») καί νά ἀνά­βεις κερί·

 

χρειάζεται νά μένεις μέσα στόν Ναό, ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, καί ἰδιαίτερα τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας (τουλάχιστον τῆς Κυριακῆς)·

 

καί νά μένεις μέσα, ὄχι μόνο μέ τό σῶμα ἀλλά καί μέ τήν καρδιά σου· ἀφοῦ πρῶτα βάλεις στόχο, νά τήν κάνεις ἁπλῆ καί καθαρή, ὅπως εἶναι ἡ καρδιά μικροῦ παιδιοῦ.

 

*    *    *

 

            Τό 1928 πῆρε τό βραβεῖο Νόμπελ τῆς λογοτεχνίας ἡ νορβηγίδα Σίγκριντ Οὔντ­σετ. Οἱ γονεῖς της ἦταν πολύ μορφωμένοι, ἀλλά δέν εἶχαν καμμιά σχέση μέ τήν Ἐκκλησία. Τό σπίτι της (ὅπως ἔλεγε ἡ ἴδια) ἦταν «ἐργαστήριο πολιτισμοῦ», ἀλλά ἐπικρατοῦσε ... ἀντιχριστιανική ἀτμόσφαιρα.

 

Γιά πρώτη φορά πάτησε τό πόδι της σέ ναό, ὅταν ἦταν ἐννέα ἐτῶν, μέ πα­ρα­κί­νηση τῆς ὑπηρέτριας τους. Μεγαλώνοντας, τήν θυμόταν αὐ­­τή τήν ἐμπειρία, χωρίς ὅμως νά ἀλλάξει τήν στάση της ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία. Τήν ἔβλεπε σάν «ἕνα γραφικό ἐρείπιο, πού ἀνῆ­κε στό πα­ρελ­θόν»· οὔτε κἄν σάν ἕνα σπίτι· πόσο μᾶλλον σάν ἕνα ... ζεστό σπίτι!

 

            Κάποτε ἦρθε καί ἡ ὥρα γιά τά δικά της «εἰσόδια». Ὁ πόνος τῆς σοβαρῆς ἀρ­ρώ­στειας τοῦ τρίτου παιδιοῦ της, καθώς καί οἱ πλη­γές πού ἄνοιξε ὁ Α΄ Παγκό­σμιος Πό­λεμος, ὁδήγησαν τήν ὥριμη Σίγκριντ ... στά σκα­λιά τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ ἄρχισε νά γεύεται τό φῶς καί τήν ζεστασιά, πού ἔβγαιναν ἀπό μέσα. «Εἶναι πολλοί», ἔ­γρα­φε κάπου, «πού τούς ἀρέσει νά κάθονται στά σκαλιά τῆς Ἐκκλησίας καί νά λιά­ζονται...».

 

Αὐτή, ὅμως, δέν ἔμεινε γιά πολύ στά σκαλιά τῆς εἰσόδου. Μπῆκε μέσα καί ἐμεινε. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι οὔτε «γραφικό ἐρείπιο», οὔτε φολκλόρ, οὔτε χῶρος γιά ψυχο­λο­γι­κό βόλεμα: «Εἶναι εὔκολο νά παριστάνεις τόν καλό χρι­στια­νό», ἔγραφε κάπου ἀλλοῦ, «ὅσο ἀκοῦς γλυκειές ψαλμωδίες στήν Ἐκκλησία, καί ὅσο αἰσθά­νε­σαι τό πατρικό χέρι τοῦ Θεοῦ νά σέ χαϊδεύει. Ἡ πίστη σου, ὅμως, θά δοκιμασθῆ ‘ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ’, ὅταν ὁ Θεός ἐπιτρέψει κάτι, πού ἐσύ δέν τό θέ­λεις...»! 

 

            Μέ αὐτήν τήν ὑπομονή καί τήν παραμονή μέσα στήν Ἐκκλησία ἡ Σίγκριντ Οὔντσετ καθάρισε τήν καρδιά της, καί δυνάμωσε τήν πίστη της. Παραμέρισε τήν οἴηση, μέ τήν ὁποία τήν «φούσκωνε» ἡ μόρφωση καί ἡ καταγωγή της, καί πίστεψε στόν Χριστό μέ τήν ἁπλότητα μικροῦ παιδιοῦ.

 

Καί τά δικά της εἰσόδια μέσα στήν Ἐκκλησία ἔγιναν πηγή φωτισμοῦ, γιά ὅσους τήν ἄκουσαν στίς πολλές διαλέξεις της σέ Εὐρώπη καί Ἀμερική, καί γιά ὅσους διάβασαν τά - μετά τήν μεταστροφή της - ἔργα της.

 

            Γιά πάντα θά παραμένει ἀληθινή ἡ διαπίστωση – προφητεία της:

 

            «Ὅσο ἡ Εὐρώπη ἀρνεῖται τόν Χριστιανισμό, τόσο θά ἐπικρατεῖ μιά ἐφιαλτική ΞΗΡΑΣΙΑ...!».

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

 

ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙ;

 

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά  συμβουλευτεῖ  ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.

 

-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;

 

-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί  στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.

 

-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.

 

-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.

 

Καί πρόσθεσε:

 

- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία·  καί θά τό ἰδεῖς!

 

 

 

*          *          *

 

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:

 

- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

 

*          *          *

 

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:

 

-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα.  Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.

 

Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

 

 Μετ: Ἀρχιμ. Α.Μ.

 

ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ· ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ

 

            Διαβάζομε στό βιβλίο «Γεροντικό», πού περιέχει σοφά λόγια τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς Αἰγύπτου (350-500 μ.Χ.).

 

*                  *                   *

 

            Κάποτε ὁ μεγάλος ἀββᾶς Σισώης, μαθητής τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, εἶχε στείλει τόν μαθητή του π. Ἀβραάμ στήν Ἀλεξάνδρεια γιά δουλιές τους.

 

            Στό διάστημα τῆς ἀπουσίας του, ὁ ἀββᾶς Σισώης θά ἔμενε μόνος του. Συμπονώντας τον λοιπόν, γιατί ἦταν πιά σέ βαθειά γεράματα, προθυμοποιήθηκαν καί ἐπῆγαν νά τοῦ κάνουν παρέα καί νά τόν ὑπηρετοῦν κάποιοι μοναχοί ἀπό τήν γύρω περιοχή.

 

            Ὅμως ὁ ἀββᾶς Σισώης δέν δέχθηκε τήν «προσφορά» τους. Καί ἐκεῖνοι, ὅπως ἦταν φυσικό, ἀπορημένοι τόν ἐρώτησαν:

 

            - Γιατί, γέροντα; Γιατί δέν μᾶς δέχεσαι; Γιατί, στήν ἡλικία πού εἶσαι, νά μήν κάμουμε καί ἐμεῖς κάτι, νά σέ βοηθήσωμε; Τί εἶναι γιά μᾶς ἕνας τέτοιος κόπος;

 

            Τούς ἀπάντησε:

 

            - Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν προθυμία σας. Σεῖς ἀφήνετε τήν ἡσυχία σας καί ἔρχεσθε νά μέ ὑπηρετήσετε. Σεῖς ἀσφαλῶς θά ἔχετε μισθό ἀπό τόν Θεό· γιά τήν καλωσύνη σας. Ἐγώ ὅμως θά ἔχω ζημία.

 

            Ἀπόρησαν τώρα περισσότερο. Καί τόν ξαναρώτησαν:

 

            - Τί ζημία θά ἔχεις, πάτερ;

 

            - Νά σᾶς ἐξηγήσω· (τούς ἀπάντησε). Σεῖς εἴσασθε πολύ καλοί ἄνθρωποι. Καί ἡ παρέα σας θά μοῦ ἀρέσει. Καί ἴσως, θά μοῦ ἀρέσει πιό πολύ ἀπό ὅ,τι ἡ παρέα τοῦ π. Ἀβραάμ. Καί λοιπόν; Θά ἔλθει πάλι ὁ π. Ἀβραάμ. Καί σεῖς θά φύγετε. Καί ἐγώ, καλομαθημένος ἀπό σᾶς καί ἀπό τήν καλωσύνη σας, θά αἰσθάνομαι τήν παρουσία τοῦ π. Ἀβραάμ βαρειά καί δυσάρεστη σέ μένα. Καταλάβατε; Ἀφῆστε με λοιπόν. Δέν χρειάζεται νά πέσω σέ τέτοιο πειρασμό. Καλός εἶναι ὁ π. Ἀβραάμ. Μοῦ φτάνει. Καί μοῦ περισσεύει. Ὅσο εἶναι μαζί μου, κάνει ὅ,τι μπορεῖ καί ὅ,τι ξέρει. Καί ὅταν λείπει, συνειδητοποιῶ βαθύτερα, τί δῶρο τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά μένα ἡ παρουσία του κοντά μου.

 

*                  *                   *

 

            Τί λέτε; Ἄν ἐσκέπτονταν κάπως ἔτσι, οἱ φίλοι γιά τούς φίλους τους, οἱ συνεργάτες γιά τούς συνεργάτες τους, καί πρό παντός οἱ σύζυγοι γιά τίς (ἤ τούς) συζύγους τους, - θά εἴχαμε προβλήματα συνύπαρξης καί συμβίωσης;

 

† ο Ν.Μ.

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel