Ζωηφόρος

«Λυχνία» Αύγουστος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 265 Αύγουστος 2005

«ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ» του † Ν.Μ.

«Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ» του † Ν.Μ.

 

ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

 

            Διάσημη ἑλληνίδα ἠθοποιός ἐξομολογήθηκε κάποτε σέ τηλεοπτική ἐκπομπή τά ἑξῆς:

 

            - Εἶναι μαρτύριο νά ξέρεις ὅτι θά πεθάνεις, καί νά τό βιώνεις κάθε μέρα. Δέν θέλω νά πεθάνω! Καί ποῦ νά πάω; Μονάχα αὐτόν τόν κόσμο ξέρω. Καί προσπαθῶ νά ζήσω, ὅσο παίρνει, τήν στιγμιαία «ἀθανασία» μου, πού εἶναι ἡ ζωή μου...

 

*    *    *

 

            Στίς 15 Αὐγούστου γιορτάζομε τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας. Γιορτάζομε τήν πιό λαμπρή γιορτή μιᾶς Γυναίκας, ἐνθυμούμενοι τήν ἡμέρα καί τόν τρόπο ... πού πέθανε! Τιμᾶμε καί προσκυνοῦμε μιά Γυναίκα, ἡ ὁποία

 

δέν ἔνιωσε ποτέ τό πλησίασμά Της στόν θάνατο σάν «μαρτύριο»·

 

δέν κυνήγησε ποτέ «στιγμιαῖες ἀθανασίες»·

 

δέν περιορίστηκε στό νά γνωρίσει μόνο αὐτόν τόν κόσμο.

 

Ἀντίθετα. Φρόντισε ἀπό πολύ μικρή – γιατί ἔτσι τήν καθοδήγησαν οἱ ἅγιοι γονεῖς της – νά γνωρίσει καί νά ἀγαπήσει Αὐτόν, πού εἶναι Κύριος καί Δημιουργός, ὄχι μόνο αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τοῦ ἄλλου. Ἀναζήτησε καί ἀγάπησε Αὐτόν, πού εἶναι ἡ Ζωή, καί αὐτοῦ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἄλλου.

 

Καί μάλιστα Τόν ἀγάπησε σέ τέτοιον βαθμό, ὥστε ἀξιώθηκε νά γίνει Μητέρα Του! Ἀξιώθηκε νά Τόν φέρει ἀπό τόν ἄλλο κόσμο σέ τοῦτον τόν κόσμο! Γιά νά σιγουρευτοῦμε, ὅτι ὁ ἄλλος κόσμος δέν εἶναι παραμύθι. Δέν εἶναι ψέμμα. Εἶναι τό ἴδιο χειροπιαστός μέ τοῦτον τόν κόσμο!

 

Καί γιά κάτι ἄλλο: Γιά νά συναισθανθοῦμε ὄτι, τόν δρόμο γιά τόν ἄλλο κόσμο, μόνοι μας τόν κλείσαμε! Μέ τήν ἀνταρσία μας. Μέ τίς ἁμαρτίες μας.

 

Ἦλθε λοιπόν Αὐτός, ὁ Κύριος τῆς Ζωῆς. Καί μᾶς ἄνοιξε πάλι τόν δρόμο γιά τόν ἄλλο κόσμο. Μέ τόν Θάνατό Του. Καί τήν Ἀνάστασή Του!

 

*    *    *

 

            Γι’ αὐτό καί ἡ Μητέρα Του ποτέ δέν προσπάθησε (σάν τήν καημένη τήν ἠθο­ποιό) μόνο «νά ζήσει, ὅσο παίρνει, τήν ἐπίγεια ζωή της σάν τήν ‘στιγμιαία ἀθα­να­σία’ της». Κάθε ἄλλο!

 

Ἀγωνίστηκε, ὅλες τίς στιγμές τῆς ἐπίγειας ζωῆς της, νά τίς ἀξιοποιεῖ, γιά νά ἀγαπάει ὅλο καί περισσότερο τόν Ἀρχηγό τῆς Ζωῆς·

 

ἔδειξε μέ τόν ἀγῶνα Της γιά καθαρότητα ψυχῆς καί σώματος, ὅτι τούτη ἡ ζωή δέν εἶναι γιά μιά «ὅσο παίρνει» ... χόρταση! Δέν εἶναι, γιά ὑποδούλωση σέ πάθη ψυχῆς καί σώματος·

 

ἑτοιμάσθηκε τίς τελευταῖες ἡμέρες της μέ αὐστηρότατη νηστεία, γιά νά δείξει ὅτι κυρίως ἡ φιληδονία τῆς σάρκας κλείνει ὁριστικά τήν πόρτα γιά τόν ἄλλο κόσμο·

 

καί κατέβηκε ἡ Ἴδια ἡ Ζωή τοῦ κόσμου, ὁ Υἱός Της, νά παραλάβει ἐν δόξῃ τήν Παναγία Ψυχή Της·   και περνώντας Αὐτή στόν ἄλλο κόσμο, δέν ξέχασε ποτέ ἐμᾶς, πού εἴμαστε ἀκόμη ἐδῶ· καί δέν σταματάει νά σκουπίζει τόν ἱδρῶτα τῶν κουρασμένων καί τά δάκρυα τῶν πονεμένων, πού Τήν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη καί ταπείνωση.

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΗΧΟΣ ΚΑΙ ΦΩΣ

 

            Ὁ διάσημος Σουηδός σκηνοθέτης Ἴνγκμαρ Μπέργκμαν σέ συνέντευξή του σέ ἕλληνα δημοσιογράφο «παραπονέθηκε» κάποτε, ὅτι «ὁ Θεός εἶναι σιωπηλός». Καί  ὅτι αὐτή «ἡ σιωπή» τοῦ Θεοῦ ἦταν καθοριστική γι’ αὐτόν, διότι τόν ὁδήγησε στό συμπέρασμα, ὅτι «δέν ὑπάρχει πιά καμμιά βεβαιότητα γιά τίποτα»!

 

            Λίγο περίεργο φαίνεται, τό νά μήν ἄκουσε ποτέ ὁ Μπέργκμαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ. Ἀπό ὅ,τι ὅμως φαίνεται στήν συνέντευξή του, μᾶλλον ὁ ἴδιος ἐκλεισε τά αὐτιά του στίς ... φωνές τοῦ Θεοῦ, πού προφανῶς τόν ἐνοχλοῦσαν. Διότι ὁμολογεῖ ὅτι νωρίς φρόντισε νά «ξεφύγει» ἀπό τίς ἔννοιες τῆς ἁμαρτίας καί τῆς συγχώρησης!

 

            Κρῖμα, πού ὁ ταλαντοῦχος σκηνοθέτης ἄφησε τήν ζωή του νά γίνει τέτοια, ὥστε νά ἀκούει τήν φωνή τοῦ Θεοῦ μόνο ... σάν ἐνοχλητική «κατσάδα» καί ὄχι σάν «ρήματα ζωῆς αἰωνίου».

 

*    *    *

 

            Στίς 6 Αὐγούστου γιορτάζουμε μία ἀπό τίς φορές, πού ὁ Θεός, ὄχι μόνο φανέρωσε τήν δόξα Του, ἀλλά ἄφησε νά ἀκουστῆ καί ἡ ἴδια ἡ φωνή Του! Ὁ Πέτρος, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης δέν εἶδαν μόνο τό ΦΩΣ τῆς θεϊκῆς Του δόξας, ἀλλά ἄκουσαν καί τόν ΗΧΟ τῆς θεϊκῆς Του φωνῆς.

 

            Καί αὐτή ἡ φωνή μᾶς χάρισε – γιά μιά ἀκόμη φορά – τήν βεβαιότητα τῆς πιό τρανῆς πραγματικότητας: ὅτι δηλαδή, ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ! Μέ ἄλλα λόγια βεβαιωθήκαμε – γιά μιά ἀκόμη φορά - ὅτι ὁ Θεός ὄχι μόνο δέν σιωπᾶ καί δέν ἀδιαφορεῖ γιά μᾶς, ἀλλά καί κατέβηκε Ἔνσαρκος ἀνάμεσά μας, γιά νά μᾶς σώσει.

 

            Καί πρῶτα ἀπό ὅλα μᾶς θύμισε, ὅτι τά προβλήματά μας ἄρχισαν, ὄχι ἐπειδή τάχα ... Αὐτός ἔπαψε νά μᾶς μιλάει καί νά μᾶς ἀκούει, ἀλλά ἐπειδή ἐμεῖς πάψαμε νά Τοῦ μιλᾶμε καί νά Τόν ἀκοῦμε! Δέν βούλωσε Αὐτός τό στόμα Του καί τά αὐτιά Του. Ἀντίθετα· ἐμεῖς βουλώσαμε, τό στόμα μας καί σταματήσαμε νά προσευχόμαστε· καί τά αὐτιά μας, καί σταματήσαμε νά ὑπακοῦμε στό θέλημά Του! Ἐμεῖς μουγγαθήκαμε καί κουφαθήκαμε! Ὄχι Ἐκεῖνος!

 

            Γι’ αὐτό μαζί μέ τήν βροντόφωνη βεβαίωση ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός Του ὁ ἀγαπητός, μᾶς ξαναφωνάζει: «Αὐτοῦ ἀκούετε»! Δηλαδή: Τεντῶστε καλά τά αὐτιά σας στά λόγια Του! Τρία ὁλόκληρα χρόνια σᾶς μίλαγε! Καί μάλιστα σέ γλῶσσα, πού ὅλοι τήν καταλαβαίνατε! Κρατῆστε βαθιά μέσα σας τά λόγια Του! Ὄχι «μπαινάκης – βγαινάκης»! Ὑπακοῦστε στίς ἐντολές Του! Τηρῆστε τό θέλημά Του! Ἐγώ γι’ αὐτό Τόν ἔστειλα! Ὄχι γιά νά εἶναι σιωπηλός! Ἀλλά, γιά νά σᾶς μιλήσει καί νά σᾶς ἀποκαλύψει, τί θέλω ἀπό σᾶς!

 

*    *    *

 

            Αὐτή ἡ ξεκάθαρη φωνή τοῦ Θεοῦ βρίσκεται συνεχῶς ζωντανή μέσα στό Εὐαγγέλιό Του. Καί ἀκούγεται αὐθεντικά, χωρίς παράσιτα καί παραμορφώσεις, μέσα στήν λατρεία τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

 

            Ὅσο πιό συχνά κάποιος μελετᾶ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο καί συμμετέχει στήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, τόσο πιό πολύ καθαρίζουν τά αὐτιά του καί ἀκούει τόν Θεό νά φωνάζει καί νά τοῦ μιλάει μέσα ἀπό πολλά ἄλλα καί ποικίλα ... μεγάφωνα!      

 

            Τέτοια μεγάφωνα μπορεῖ νά εἶναι

 

ἡ ἐσωτερική φωνή τῆς συνείδησης·

 

οἱ ὀμορφιές τῆς φύσης, πού «διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ»·

 

οἱ εὐλογημένες χαρές τῆς ζωῆς, πού μαρτυροῦν γιά τήν πατρική φροντίδα Του γιά μᾶς·

 

οἱ δοκιμασίες καί οἱ θλίψεις, πού μᾶς παιδαγωγοῦν καί μᾶς ἀφυπνίζουν.

 

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω!

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ

 

Ἡ Παναγία ἔζησε ἐδῶ στήν γῆ, ψάχνοντας γιά τήν ἐκεῖ ζωή. Ἔζησε μέ ἀφοσίωση στόν Θεό ὁλοκληρωτική. Καί ὁ Πανάγαθος Πατέρας μας καί Θεός, τήν διάλεξε νά γίνει ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ ζωή, ἡ χαρά, ἡ ἀνάσταση.

 

*            *             *

 

Ὅταν ὁ Χριστός ἦταν καρφωμένος στόν Σταυρό γιά μᾶς, ἐκεῖ δίπλα Του ἐστέκοταν ἡ Παναγία Μητέρα Του καί ὁ ἀγαπημένος μαθητής Του, ὁ Ἰωάννης.

 

Καί γύρισε ὁ Κύριος στήν δούλη Του, τήν ἁγία Παρθένο, καί δείχνοντάς της τόν Ἰωάννη, τῆς εἶπε:

 

- Γύναι, ἰδού ὁ υἱός σου.

 

Καί στόν Ἰωάννη εἶπε:

 

- Ἰδού ἡ Μητέρα σου.

 

Ἦταν σάν νά ἔλεγε:

 

-Τώρα, πού ἐγώ ὁλοκλήρωσα τό ἔργο μου, Σᾶς κάνω καί τήν τελευταία μου δήλωση. Σᾶς τό ἀφήνω ὑποθήκη: σεῖς ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία μου, κοντά μου, νά τό ξέρετε: ἔχετε μεταξύ σας μιά σχέση διαφορετική ἀπό ἐκείνη, πού νομίζατε μέχρι τώρα. Δέν εἴσαστε πιά ἁπλοί γνωστοί. Καί, πολύ περισσότερο, δέν εἴσαστε μεταξύ σας ξένοι!...

 

- Σύ εἶσαι ἡ μητέρα· ἡ μητέρα ὅλων ἐκείνων, πού ἔχουν ἐμένα πατέρα. Καί σεῖς, τήν μητέρα Μου τήν ἔχετε μητέρα. Κοντά της θά εὑρίσκετε, ὅτι ζητᾶτε ἀπό μένα: παρηγοριά στήν θλίψη σας· ἐλπίδα· καταφυγή· στοργή!

 

*            *             *

 

Δέν ἐννοοῦσε μόνο τόν Ἰωάννη.

 

Ἀλλά καί μένα καί σένα. Καί τόν κάθε χριστιανό. Δέν εἶπε στήν Παναγία: νά τόν ἔχεις σάν παιδί σου! Εἶπε: Εἶναι παιδί σου. Καί τοῦ ὀφείλεις, σάν παιδί σου, νά τόν ἀγαπᾶς· νά τόν πονᾶς· καί νά τόν παρακολουθεῖς, παντοῦ καί πάντοτε, μέ τήν στοργή σου. Καί Ἐκείνη, σάν μητέρα μας, τό κάνει.

 

Ἄν ἡ κάθε ἁπλῆ γυναίκα-μητέρα ἔχει μεγάλη σημασία στήν ζωή τῶν παιδιῶν της, πόση ἄραγε ἔχει ἡ μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί μητέρα ὅλων μας, ἡ Παναγία;

 

Πόση;

 

Ὑπῆρξε, τέλεια στήν πίστη, καί τέλεια σέ ὅλες τίς ἀρετές! Μπορεῖ νά μήν εἶναι τέλεια καί στήν ἀγάπη;

 

Σέ ἕνα τροπάριο τήν παρακαλοῦμε: «Συγγενοῦς οἰκειότητος μή ἐπιλάθῃ, Δέσποινα».

 

Ἔχουμε μιά συγγένεια, πού τήν θέσπισε ὁ Χριστός. Ἡ Παναγία δέν τήν ξεχνάει! Ποτέ. Ἐμεῖς τήν ξεχνᾶμε. Ἐμεῖς πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νά τήν θυμόμαστε!

 

Ἡ Παναγία δέν τήν ξεχνάει!

 

Γι᾿ αὐτό καί ἐμεῖς σάν Μητέρα μας, Τήν παρακαλοῦμε:

 

Μή παύσεις νά ἱκετεύεις τόν Χριστό γιά μᾶς.

 

Ἐμεῖς, μετά ἀπό τόν Χριστό, ὅλες μας τίς ἐλπίδες τίς στηρίζομε σέ σένα, Θεοτόκε, πανύμνητε καί ἀπειρόγαμε.

 

† ὁ Ν.Μ.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΔΑΛΙΩΝ

 

(14  Ἀπριλίου 305)

 

            Ἦταν ἠθοποιός. Καί ἦταν προικισμένος μέ τήν ἱκανότητα νά μπορεῖ νά μιμεῖται φωνή, μορφασμούς, κινήσεις. Καί εἶχε ἐξελιχθῆ σέ «ἀστέρα» πρώτου μεγέθους. Ἐντυπωσίαζε.

 

            Ἦταν καί εἰδωλολάτρης· καί μάλιστα φανατικός. Καί τοῦ ἄρεσε νά διακωμωδεῖ τόν Χριστό καί τούς Χριστιανούς. Εἶχε καί τότε τό εἶδος πέραση. Καί ἔβγαζε χρήματα πολλά.

 

*            *            *

 

            Κάποια φορά, γύρω στό 305, εἶχε πάρει σάν θέμα του τήν πίστη στόν Χριστό. Παρουσίαζε ἕνα Χριστιανό στό δικαστήριο. Νά δίνει ὁμολογία. Νά καταδικάζεται. Νά τόν σταυρώνουν. Νά τόν βασανίζουν... Καί τελικά νά... ἀρνῆται τόν Χριστό. Ἐπάνω στόν σταυρό! Καί εἶχε προκαλέσει στό θέατρο πανζουρλισμό. Καί ἔκανε, καί ὁ δείκτης μίσους καί μανίας κατά τῶν Χριστιανῶν θέριευε στίς ψυχές τοῦ ταλαίπωρου πλήθους πού λάτρευε ἀκόμη τά εἴδωλα καί τά δαιμόνια πού ἐκρύπτονταν σ᾿ αύτά.

 

            Ἀλλά νά, ἐνῶ τό ἔργο πρόβλεπε, ὅτι ὁ καρφωμένος στόν σταυρό Χριστιανός, πνιγμένος στίς μαχαιριές, στά αἵματα πού ἔρρεαν ἀπό τίς πληγές του σάν ποτάμι, καί στόν πόνο, θά ἔβριζε καί θά ἀρνιόταν τόν Χριστό καί τήν πίστη στόν Χριστό, ὁ «πρωταγωνιστής» Ἀρδαλίων συνεχίζει, ἤρεμα καί σοβαρά τώρα, τήν ὁμολογία: ὅτι μόνος Θεός ἀληθινός εἶναι ὁ Χριστός· ὅτι ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε γιά μᾶς· ὅτι εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή· ὅτι εἶναι Κύριος καί βασιλιάς τοῦ κόσμου· καί ὅτι «τῆς βασιλείας Του οὐκ ἔσται τέλος».

 

            Τά χειροκροτήματα τοῦ ὄχλου κόπηκαν. Καί ὅλοι ἄκουαν μέ κομμένη ἀνάσα τήν ὁμολογία τοῦ Ἀρδαλίωνα.

 

            Κάποιοι ἐξαγριώθηκαν καί τοῦ φώναξαν αὐστηρά· ὅτι τό παράκανε· καί ὅτι τώρα παίζει εἰς βάρος τους.

 

            Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀρδαλίωνα τούς ἦρθε κοφτή.

 

            -Δέν παίζω πιά! Ἐνῶ ἐγώ ἔπαιζα εἰς βάρος Του, εἶδα τόν Χριστό ἐν δόξῃ· καί φωτίσθηκα· καί κατάλαβα· ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή.

 

            Καί ὁ Ἀρδαλίων φώναξε:

 

            -Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

 

*            *             *

 

            Τοῦ ζήτησαν αὐστηρά νά ἀφήσει τά ἀστεῖα. Καί νά δώσει ὁμολογία πίστεως. Καί νά βλαστημήσει τόν Χριστό.

 

            Ἀλλά ὁ σταυρωμένος Χριστός, πού τοῦ φανερώθηκε, τοῦ εἶχε  φωτίσει νοῦ καί καρδιά.

 

            Καί ὁμολόγησε πάλι, μέ ἐνθουσιασμό, ὅτι τώρα ἦταν πιά Χριστιανός· ὅτι τώρα πίστευε στόν Χριστό.

 

            Ἄναψαν μιά μεγάλη φωτιά. Καί τόν ἔκαψαν ζωντανό.

 

            Ἔτσι σταμάτησε ὁ θεατρῖνος τό «θέατρο»· ἔπαψε νά παίζει «ἐν οὐ παικτοῖς»· καί, πιστεύοντας στό Χριστό, «μεταβέβηκε» «ἀπό τόν θάνατο στήν ζωή».

 

            Ἦταν τότε 14 τοῦ Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 305. Καί ὁ Ἀρδαλίων ἔλαβε τόν στέφανο τῆς δόξης ἐκ χειρός Κυρίου.

† ὁ Ν.Μ.

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel