Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιούλιος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 264 Ιούλιος  2005

«ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»

«ΑΓΚΑΘΙ ἤ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΤΟ ΔΕΧΕΣΑΙ, ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ;» του † Ν.Μ.

«ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΤΙ ΤΟΥΣ ΘΕΛΕΙΣ;» του † Ν.Μ.

 

ΠΟΣΟ ΑΓΑΠΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 

Εἶπε ὁ Κύριος στούς μαθητές Του:

 

-Καί μή τό ξεχνᾶτε ποτέ: Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο ὥστε «ἔδωκε» (δηλαδή: θυσίασε) τόν Υἱό Του τόν Μονογενῆ, γιά νά μή κινδυνεύει πιά νά χαθῆ ὁ κάθε ἄνθρωπος πού θά πιστεύει σ΄Αὐτόν, ἀλλά νά μπορεῖ νά ἔχει ζωή αἰώνια!

 

            Ὅ Θεός τόν Υἱό Του δέν Τόν ἔστειλε στόν κόσμο γιά νά κρίνει τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά μπορέσει νά σωθῆ ὁ κόσμος χάρις σ΄Αυτόν. Ὅποιος πιστεύει σ΄Αὐτόν, δέν θά κριθῆ· ἀντίθετα, ὅποιος δέν πιστεύει σ΄Αὐτόν εἶναι καταδικασμένος·  γι΄αὐτό καί μόνο: ὅτι δηλαδή τοῦ ἐδόθη ἡ εὐκαιρία καί δέν ἐπίστευσε στό ὄνομα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ναί, αὐτό θά εἶναι ἡ βάση, μέ τήν ὁποία θά γίνει ἡ κρίση: ὅτι τό Φῶς ἦλθε στόν κόσμο, καί οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν πιό πολύ τό σκοτάδι ἀπό τό Φῶς.

 

                   (Εὐαγγέλιον κατά Ἰωάννην κεφ. Γ, 16-19)

 

ΑΓΚΑΘΙ ἤ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

 

            Ἕνας κωμικός ἠθοποιός, ὁ ἀμερικανός Ἴμο Φίλιπς, εἶπε κάποτε τήν ἑξῆς ἐξυπνάδα:

 

            - Ὅταν ἤμουν μικρός προσευχόμουν κάθε βράδυ γιά ἕνα καινούργιο ποδή­λα­το. Ὅταν συνειδητοποίησα ὅτι δέν πιάνει αὐτό τό κόλπο στόν Θεό, ἔκλεψα ἕνα ποδήλατο· ἀλλά δέν ἔπαψα νά προσεύχομαι. Ἁπλῶς ἄλλαξα λίγο τήν προσευχή μου. Τώρα προσευχόμουν νά μέ συγχωρήσει ὁ Θεός γιά τήν κλεψιά μου... 

 

*    *    *

 

            Δέν εἶναι καί τόσο δύσκολο νά φτιάχνει κανείς ἀστειάκια, σχετικά μέ τήν προσευχή ἤ τήν ἁμαρτία. Ὁ ὕπνος καί ἡ ἀναισθησία δέν εἶναι καί τόσο ... δύσκολα ἔργα. Τό πρόβλημα εἶναι, πῶς ξυπνάει ὁ ἄνθρωπος ἀπό μιά τέτοια νάρκωση. Πῶς συνέρχεται, γιά νά καταλάβει, ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε ἁμαρτία δέν εἶναι διασκεδαστικό παιχνίδι. Δέν εἶναι ... ἀνέκδοτο. Κάθε ἄλλο!

 

            Ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό. Δηλαδή, εἶναι χωρισμός ἀπό τήν Ζωή. Εἶναι  θ ά ν α τ ο ς .

 

Κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ἡ ἁμαρτία εἶναι «ναυάγιο»! Εἶναι «νύχτα»! Εἶναι «πυκνή νεφέλη, μαῦρο σύννεφο, πού σκεπάζει τά πάντα»! Εἶναι «βαρύ καί ἀνυπόφορο πρᾶγμα. Βαρύτερο καί ἀπό μολύβι. Σέ κάνει νά μήν μπορεῖς νά ση­κώ­σεις τό κεφάλι σου καί νά κοιτάξεις κατάματα, οὔτε ἄνθρωπο, οὔτε τόν Θεό!»  Ἡ ἁμαρτία εἶναι «ἀγκάθι, πού - ὅπως καί νά τό πιάσεις – σέ πληγώνει καί σέ μα­τώνει»! Καί τό μόνο πού γεννάει, εἶναι ... ἀγκάθια καί τριβόλια!

 

*    *    *

 

            Αὐτός ἦταν καί ὁ λόγος, πού ἀναγκάσθηκε ὁ Προφήτης Ἠλίας νά ζητήσει ἀπό τόν Θεό ... ἀνομβρία γιά περίπου τριάμισυ χρόνια! Αὐτή ἡ παρατεταμένη ξηρασία ἦταν ἡ πιό ἀποτελεσμα­τική «ἐλεημοσύνη» γιά τούς συνανθρώπους του. Ἦταν ὁ μόνος τρόπος, γιά νά τούς βοηθήσει νά ξυπνή­σουν· καί νά καταλάβουν,

 

πόσο εἶχαν στεγνώσει οἱ καρδιές τους· σέ τί ἀφυδά­τω­ση εἶχαν καταδικάσει τούς ἑαυτούς τους, ξεχνώντας τόν ἀληθινό Θεό καί πέφτοντας στήν εἰδωλολατρεία·  καί ὅτι ἡ μοναδική πηγή τοῦ Ζῶντος Ὕδατος εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ Θεός τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ καί τοῦ Ἰακώβ.

 

            Σίγουρα θά ἦταν πιό εὔκολο γιά τόν Προφήτη Ἠλία, νά τούς άρχίσει ... τά ἀστεῖα! Αὐτή ὅμως θά ἦταν ἡ πιό ἄσπλαγχνη συμπεριφορά πρός στούς ταλαίπωρους Ἰσρα­η­λίτες. Κάποιος πού πεθαίνει ἀπό ἔλλειψη νεροῦ, δέν θεραπεύεται ... μέ τό γέλιο. Τά ἀνέκδοτα δέν σβήνουν τήν βαθύτερη δίψα τοῦ ἀνθρώπου γιά ἀλήθεια καί σωτηρία.

 

            Αὐτό κατάλαβε καί ὁ βασιλιάς Ἀχαάβ. Καί συνῆλθε. Εἶχε σκοτώσει ἄνθρωπο γιά ἕνα ἀμπέλι. Κατάλαβε ὅμως, ὅτι τό μόνο πού κέρδισε δέν ἦταν ἕνα ἀμπέλι. Ἦταν ἕνα μεγάλο ἀγκάθι στήν καρδιά του! Καί αὐτό τό ἀγκάθι, τόν ἔκανε νά βαδίζει «κάτω κύπτων, συντετριμμένος καί τεταλαιπωρημένος». Γι’ αὐτό ντύθηκε σάκκο, σύμβολο βαθειᾶς μετανοίας, καί ἔκανε τά μάτια του βρύσες δακρύων! Καί ὁ Θεός δέχθηκε τήν μετάνοιά του. Καί τόν συγχώρησε...

 

*    *    *

 

            Καί καταλήγει ὁ ἀληθινά Χρυσόστομος ἅγιος Ἰωάννης:

 

            Ἡ ἁμαρτία εἶναι ΑΓΚΑΘΙ, πού - ὅπως καί νά τό πιάσεις – σέ πληγώνει. Ἡ τήρηση ὅμως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ, πού - ἀπό ὅπου καί ἄν τό ἰδῆς – σοῦ δίνει χαρά καί ἱκανοποίηση. Διότι:

 

σοῦ χαρίζει καθαρή συνείδηση·

 

σέ γεμίζει γαλήνη καί ἠρεμία·

 

σέ κάνει νά εἶσαι εὐχαριστημένος, ἀκόμη καί μέ τά πιό ἀσήμαντα πράγματα·

 

σοῦ δίνει θάρρος καί παρρησία στήν προσευχή· 

 

σέ τρέφει μέ τήν ἐλπίδα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν.

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

ΤΟ ΔΕΧΕΣΑΙ, ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ;

 

            Ὁ παπᾶ Ἀναστάσιος ἦταν ἠπειρώτης. Εἶχε γεννηθῆ στήν περιοχή τῶν Ἰωαννίνων. Καί ἱεράτευε στήν Κωνσταντινούπολη. Καί, φυσικά, εἶχε  συναναστροφή καί ἐπικοινωνία καί μέ τούς τούρκους τῆς περιοχῆς του· σχέση κοινωνική, φιλική.

 

                                                             *            *            *

 

            Στήν ἴδια περιοχή ζοῦσε καί ἕνας ἑβδομηντάρης γέρος. Ἦταν καί αὐτός παπᾶς. Ἀλλά ἦταν ἄτακτος στήν ζωή του. Καί πλεονέκτης. Καί γιά νά ἱκανοποιεῖ τά πάθη του, σέ ἡλικία ἑβδομήντα χρόνων, ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Καί ἔγινε τοῦρκος!

 

            Καί ἐπήγαινε στά τζαμιά (=τόπο λατρείας γιά τούς μουσουλμάνους), ἔκανε κηρύγματα καί ζητοῦσε χρήματα γιά τίς «ἀνάγκες» του. Καί οἱ τοῦρκοι τοῦ ἔδιναν. Καί περνοῦσε «καλά».

 

            Ὁ παπᾶ Ἀναστάσιος ἤξερε τήν ἱστορία του καί πονοῦσε βαθειά γιά τήν ἀπώλεια του.

 

*            *            *

 

            Μιά ἡμέρα, καθώς περνοῦσε κοντά τους ὁ ἐξομώτης παπᾶς, λένε φίλοι του τοῦρκοι στόν παπᾶ-Ἀναστάσιο:

 

            -Μρέ παπᾶ, τόν βλέπεις αὐτόν; Παπᾶς  ἦταν καί αὐτός. Καί γνώρισε τήν πίστη μας. Καί ἔγινε τοῦρκος. Καί περνάει τώρα καλά. Ἔλα καί σύ νά γίνεις τοῦρκος. Καί θά ζήσεις καί ἐδῶ καλά, καί θά πᾶς καί στόν παράδεισο.

 

            Αὐτά καί πολλά ἄλλα τοῦ ἔλεγαν γιά τίς ἀπολαύσεις πού περιμένουν οἱ μουσουλμάνοι νά ἔχουν στόν παράδεισο τους (=πιλάφι καί ὄμορφες γυναῖκες!.... νά τρῶνε καί νά πίνουν· καί νά ἡδονίζονται...).

 

            Νευρίασε ὁ παπᾶ-Ἀναστάσιος καί τούς ἀπάντησε:

 

            -Τί λέτε, ρέ χαζοί καί ἀνόητοι! Ποιόν μοῦ λέτε νά πάρω γιά παράδειγμα; Ἕναν βρωμιάρη παλιόγερο πού πρόδωσε τήν πίστη του σέ τέτοια ἡλικία; Καί νά ἀκούσω ἐσᾶς, πού ἄνθρωποι ἐκ γενετῆς τοῦρκοι, ἀκοῦτε καί τόν παίρνετε στά σοβαρά νά σᾶς διδάσκει τόν νόμο τῆς θρησκείας σας ἕναν ἄνθρωπο πού δέν ἔκλεισε ἀκόμη ἡ πληγή στο σῶμα του ἀπό τό σουνέτι (=τήν περιτομή τῶν τούρκων); Τόσο ἀφελεῖς εἶσθε, ὥστε νά ἀκοῦτε αὐτόν τόν παλιόγερο, πού ἀπό τίς πολλές του ἁμαρτίες, ἀπό  ἀθεοφοβία, πρόδωσε τόν Χριστό; Καί τόν φαντάζεσθε ζηλωτή τῆς πίστης σας; Κρῖμα στά μυαλά σας! Καί λέτε πώς ἔχετε καί πίστη!

 

*            *            *

 

            Θύμωσαν οἱ τοῦρκοι. Τόν ἄρπαξαν καί τόν ἐπῆγαν στόν βεζίρη (=μεγάλο ἀξιωματοῦχο, νομάρχη).

 

            Καί ὁ βεζίρης διάταξε νά τόν στείλουν ἐξορία. Τοῦ λέει ὁ παπᾶ Ἀναστάσιος:

 

            -Γιατί, βεζίρη μου, μέ στέλνεις ἐξορία; Ἐπειδή εἶπα τήν ἀλήθεια; Νά μέ τιμήσεις ἔπρεπε! Τό καταδέχεσαι σύ, νά διδάσκουν τήν πίστη σας τέτοια καθάρματα; ἄνθρωποι πορωμένοι;

 

            Ἀλλά οὔτε οἱ τοῦρκοι, οὔτε ὁ βεζίρης τους εἶχαν τέτοιες εὐαισθησίες. Καί μέ νέα διαταγή ἔκοψαν τό κεφάλι τοῦ παπᾶ-Ἀναστάσιου. Ἦταν τότε 8 Ἰουλίου 1743. Στήν Κωνσταντινούπολη. Ἔξω ἀπό τό Γιενί-Τζαμί.

 

*            *            *

 

            Ἀλλά ἄς ἀφήσουμε τώρα τούς τούρκους νά χαίρονται τούς δασκάλους τους.

 

            Σύ, ἀδελφέ, πῶς τό βλέπεις;

 

            Δέχεσαι γιά δάσκαλό σου, ἄνθρωπο πορωμένο, ὑποδουλωμένο σέ πάθη;

 

            Πιστεύεις, ὅτι ἀπό καρδιά καί στόμα ἀνθρώπου ὑποδουλωμένου στά πάθη μπορεῖ νά βγοῦν λόγια σωστά, λόγια ἀλήθειας;

 

            Ἄν ναί, λάθος κάνεις.

 

            Ὁ κόρακας μόνο κρά ξέρει καί κάνει.

 

            «Ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα», εἶπε ὁ Χριστός (Ματθ. 12, 34).

 

† ο  Ν.Μ.

 

ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΤΙ ΤΟΥΣ ΘΕΛΕΙΣ;

 

Ζοῦμε σέ ἕναν παράξενο κόσμο. Ἀπό τήν μιά, ἔχομε τεράστια ἐπιστημονική πρόοδο μέ καταπληκτικά τεχνολογικά ἐπιτεύγματα. Καί ἀπό τήν ἄλλη, ἐξαιρετικά χαμηλή πνευματική πρόοδο.

 

Ὅμως τό χειρότερο δεῖγμα  τῆς ἀρρώστιας τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ εἶναι τά γηρατειά.

 

*                  *                *

 

Ἄλλοτε τά γηρατειά ἦταν ὁ φορέας τῆς σοφίας, τῆς πείρας καί τῆς κοινωνικῆς παράδοσης. Ὁ ἄνθρωπος, πού σιγοπέθαινε κάτω ἀπό τό βάρος τῶν χρόνων του, ἔδινε ζωοποιό φύσημα στήν ζωή καί στήν δράση τῶν νέων. «Ἂν δέν ἔχεις γέρο, βρές καί ἀγόρασε», λέγει μιά παροιμία, πού ἐκφράζει τήν πεποίθηση τοῦ τότε συνόλου γιά τήν εὐεργετική παρουσία τῶν ἀνθρώπων τῆς προχωρημένης τρίτης ἡλικίας στήν ζωή ἐκείνων, πού εὑρίσκονταν στό ἀποκορύφωμα δυνατοτήτων τους γιά δράση.

 

Σήμερα τά γηρατειά εἶναι καταφρονεμένα.

 

Δέν ἔχουν πιά νόημα.

 

Ναί· δέν ἔχουν πιά νόημα! Πῶς νά τό ἔχουν; Ποῦ νά τό εὕρουν; Ἀλήθεια, ποῦ νά τό εὕρουν;

 

Ὅταν οἱ γέροι καί γριές, δέν ἔχουν πιά λόγο, πού νά μπορεῖ νά μεταμορφώνει τή ζωή τῶν νέων;

 

Ὅταν οἱ γέροι καί οἱ γριές δέν ἔχουν πιά τίποτα νά μεταδώσουν στούς νέους;

 

Ὅταν οἱ γέροι καί γριές δέν ἔχουν πιά, οὔτε συμβουλή πνευματική, οὔτε εὐχή;

 

Ὅταν ἔχουν χάσει τό δρόμο πρός τά «μέσα», γιατί ἔχουν χάσει τό δρόμο πρός τόν Θεό καί πρός τήν Ἐκκλησία;

 

Ὅταν ὁ θάνατος δέν τούς εἶναι πιά μεταμόρφωση καί φῶς, ἀλλά μαυρίλα;

 

Ὑπάρχει πιό θλιβερό φαινόμενο ἀπό γέρο ἤ γριά, πού βλέπει τή ζωή του ἄδεια, ἐπειδή τοῦ στέρησε πιά τήν δυνατότητα γιά σέξ;

 

Πῶς νά αἰσθανθοῦν οἱ νέοι ἀγάπη καί σεβασμό γιά ἕναν τέτοιο γέρο;

 

*                  *                *

 

Ἀλήθεια!

 

Πῶς νά αἰσθανθοῦν οἱ νέοι σεβασμό στά γηρατειά, ὅταν βλέπουν τούς γέρους, νά ἔχουν ἴδια μέ τούς νέους μυαλά; Καί  νά ψάχνουν γιά εὐφορικά, ναρκωτικά καί ἠρεμιστικά, γιά νά σπάσουν τήν πλήξη τους, δείχνοντας ἔτσι πόσο εἶναι κούφιος, χωρίς περιεχόμενο;

 

Τί νά τούς κάμουν τέτοιους  γέρους, πού μέ ὁλόκληρο τό εἶναι τους, σπρώχνουν τούς νέους στήν ψυχική καί κοινωνική ἀποσύνθεση;

 

† ο  Ν.Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel