Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιούνιος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 263 Ιούνιος 2005

«ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ...» του Ἀρχιμ. Νικηφ. Κ.

«Η   ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑ» του †  Ν.Μ.

«Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ» του †  Ν.Μ.

«ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ  Η  ΒΑΣΙΛΕΙΑ» του Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΤΑΦΘΑΝΕΙ...

 

Ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ συμπαράσταση, ἐκδηλώνονται σχεδόν πάντοτε μετά ἀπό κάθε φυσικό «τσουνάμι». Ὅταν ὅμως μοῦ μιλᾶνε γιά κάποιους πνευματικούς «κατακλυσμούς», αὐτό πού ἀκούω πάντοτε εἶναι ἡ λέξη «μοναξιά».

 

Ἡ Ἀμαλία, ὁ Γιῶργος, ἡ Μαρία ζοῦν καί οἱ τρεῖς ἕνα «τσουνάμι»· τό διαζύγιό τους.

 

Ἡ Ἀμαλία τό ἀποφάσισε, ἀφοῦ ἔζησε δέκα χρόνια γάμο μαρτυρικό.

 

Ὁ Γιῶργος δέ μπορεῖ πιά νά ὑποφέρει τόν ἀλκοολισμό τῆς γυναίκας του, καί ἀναρρωτιέται ποιά λύση, θά εἶναι ἡ λιγότερο ἐπώδυνη, γιά τά παιδιά του.

 

Ἡ Μαρία εἶναι ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ σύζυγός της ἔφυγε, μέ μιά ἄλλη. Τώρα εἶναι χωρίς δουλειά, μέ τέσσερα παιδιά. Καί φεύγοντας τῆς εἶπε: «Εἶσαι δυνατή. Θά τά καταφέρεις...».

 

*   *   *

 

Τό διαζύγιο μᾶς συγκλονίζει τρομακτικά· μᾶς κάνει καί χάνομε τήν ἴδια μας τήν «ταυτότητα».

 

Λέει ἕνας σύγρονος στοχαστής, ὅτι: Ἀγάπη σημαίνει Ζωή. Ὅταν ἕνας σύζυγος λέει στόν ἄλλο (ἤ τόν κάνει νά αἰσθάνεται) ὅτι «ἐγώ δέν σέ ἀγαπῶ πιά», οὐσιαστικά τοῦ ἀναγγέλλει ἀπόφαση «καταδίκης σέ θάνατο». Οὐσιαστικά τοῦ λέει: «Μπορεῖς νά πεθάνεις. Ὁ θάνατός σου, δέν μέ ἀπασχολεῖ».

 

Ἀπό τή στιγμή τῆς γέννησής μας, «ζοῦμε» χάρις στό βλέμμα τῆς ἀγάπης τῶν γύρω μας. Ὅταν τό βλέμμα αὐτό παύει, τό μωρό οὐρλιάζει, γιατί αἰσθάνεται νά μήν ὑπάρχει· «χάνεται». Ὅσοι ζοῦν τήν στέρηση τῆς ἀγάπης, (μέ ὅλα της τά ἐπακόλουθα), περιμένουν νά διαβάσουν στό βλέμμα τῶν ἄλλων τήν φράση: «Σέ ἀγαπᾶμε. Ἔχεις γιά μᾶς ἀξία· εἶσαι κάτι μπροστά στά μάτια μας».

 

Ἀφηγεῖται ἡ Ἀμαλία γεμάτη παράπονο: «Ὅταν τό διαζύγιό μου ἔγινε γνωστό, τό τηλέφωνό μου ἔπαψε πιά νά κτυπᾶ! Οἱ κλήσεις ἔγιναν σπάνιες. Αἰσθάνομαι νά μέ ἀντιμετωπίζουν, σάν νά ἔχω κολλητική ἀρρώστια».

 

*   *   *

 

Τό διαζύγιο «σκοτώνει» ἐκείνους πού τό ὑφίστανται: συζύγους· παιδιά· γονεῖς· συγγενεῖς.

 

Τό διαζύγιο εἶναι ὀσμή θανάτου· ἕνα ξἀνοιγμα στόν θάνατο· μιά γεύση θανάτου.

 

Τό διαζύγιο εἶναι μία βόμβα, πού σκάζει καί ἀφήνει γιά πάντα τραυματισμένους, ἄτομα δυστυχισμένα «μέ εἰδικές ἀνάγκες», πολλούς: πνευματικά μισοπεθαμένους.

 

Γίνε καλός σαμαρείτης. Καί καί σύ κάτι νά λιγοστεύει τό κακό.

 

Ἀρχιμ. Νικηφ. Κ.

 

Η   ΕΥΣΠΛΑΓΧΝΙΑ

 

            Ἔχομε χρέος, νά εἴμαστε εὔσπλαγχνοι: στούς φτωχούς· στούς πονεμένους· στούς ξένους. Αὐτό οἱ ἅγιοι πατέρες μας, οἱ μεγάλοι φωστῆρες τῆς Ἐκκλησίας, τό εἶχαν κάμει πρόγραμμα τῆς ζωῆς τους.

 

            Γιά νά φθάσωμε καί ἐμεῖς στήν ἀρετή αὐτή, πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις, νά κάμωμε ἔργο τά λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. 6,36).

 

            Τά λόγια αὐτά τοῦ Σωτῆρος μας, οἱ συνετοί καί μυαλωμένοι τά προσέχουν πολύ! Ἀντίθετα, οἱ ἀσύνετοι καί ἄμυαλοι, δέν τά προσέχουν. Καί ἀκριβῶς γι᾿ αὐτό, χάνουν τόν μισθό τους. Τό λέει καί ἡ Γραφή: «ὁ σπείρων φειδομένως, φειδομένως καί θερίσει. Καί ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις, ἐπ᾿ εὐλογίαις καί θερίσει» (Α΄Κορ. 9,6).

 

*               *               *

 

            Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, Πέτρος τό ὄνομά του, πολύ σκληρόκαρδος. Δέν ἔδινε σέ φτωχό τίποτε. Μιά ἡμέρα ἐπῆγε στό σπίτι του ἕνας φτωχός καί τοῦ ζητοῦσε φορτικά ἐλεημοσύνη. Καί ἐκεῖνος, ὀργισμένος ἔψαξε νά βρῆ κάτι νά τοῦ τό κοπανίσει στό κεφάλι! Καί μή βρίσκοντας, τοῦ κοπάνισε στό κεφάλι ἕνα κομμάτι ψωμί!

 

            Τό ἅρπαξε ὁ φτωχός καί - τόσο ἦταν φτωχός! - πού ἐξαφανίσθηκε γεμᾶτος χαρά, πού θά εἶχε κάτι νά φάει.

 

            Τό ἴδιο βράδυ εἶδε ὁ πλούσιος, σέ ὅραμα τήν ψυχή του νά κρίνεται. Τά δαιμόνια νά ζητοῦν, νά τήν πάρουν γιά τήν κόλαση. Καί τούς ἀγγέλους νά κλαῖνε γιά τήν ἀπώλειά της. Καί, ἐνῶ ἔτρεμε περιμένοντας τήν καταδίκη του, εἶδε ἕναν ἄγγελο νά παρουσιάζει τό ψωμί, πού εἶχε πετάξει στό κεφάλι τοῦ φτωχοῦ! Καί εἶδε τά δαιμόνια, νά ἐξαφανίζονται στήν θέα τῆς ἐλεημοσύνης!

 

            Ξύπνησε καί εἶπε:

 

            -Ἄν αὐτό τό καρβέλι, καί ὅπως τό ἔδωκα, καί μέ τόν τρόπο πού τό ἔδωκα, ὁ πολυεύσπλαγχνος Θεός, τό δέχεται σάν ἐλεημοσύνη μου, - ὤ Θεέ μου, τί ἀπέραντη ἀξία ἔχει ἡ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ! Τί ἀνόητος, τί τρελλός πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν φαντάζεται ὅτι γίνεται πλούσιος μαζεύοντας!

 

*               *               *

 

Ἀπό τότε ὁ Πέτρος ἄλλαξε. Σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε ἀγωνίσθηκε μέ ὅλη του τήν καρδιά νά νικήσει τίς ἀδυναμίες του. Καί τόσο τό ἐπέτυχε, ὥστε ἡ Ἐκκλησία μας τώρα τόν τιμᾶ σάν ἅγιο (ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 20 Ἰανουαρίου).

 

            Τό παράδειγμα τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Πέτρου, θά πρέπει νά μᾶς σπρώξει νά γίνομε καί ἐμεῖς σπλαγχνικοί στόν πλησίον μας, ἀφοῦ ἀκόμη καί ἡ ἐλάχιστη ἐλεημοσύνη πολύ συμβάλλει στό νά ἀποκτήσωμε τήν Οὐράνια Βασιλεία.

 

† ὁ Ν.Μ.

 

Η ΑΓΙΑ ΘΩΜΑΪΣ

 

(+14 Ἀπριλίου)

 

Ἦταν μιά ἁπλῆ, νεαρή κοπέλλα. Ὅπως τόσες ἄλλες!

 

Γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια. Ὅπως τόσες ἄλλες.

 

Παντρεύτηκε μέ ἕνα νεαρό ἀγόρι. Ὅπως τόσες ἄλλες κοπέλλες.

 

Καί ζοῦσε ἤρεμα καί εἰρηνικά. ὅπως ζοῦν συνήθως ὅλες οἱ καλές κοπέλλες μέ τά νεαρά παιδιά-ἄνδρες τους.

 

*            *           *

 

            Μιά ἡμέρα ἡ Θωμαΐδα ἀντιμετώπισε, μέσα στό σπίτι της, ἕνα δύσκολο πρόβλημα. Τήν λαχτάρισε σαρκικά ὁ πεθερός της. Ὁ πατέρας τοῦ ἄνδρα της.

 

            Καί ἐνῶ ὁ σύζυγός της ἀπουσίαζε, ὁ πατέρας του τῆς ἔκανε μέ λόγια δειλά στήν ἀρχή καί ἀνοιχτά στήν συνέχεια πρόταση νά κάνουν «ἔρωτα».

 

            Τρόμαξε ἡ νέα. Καί προσπάθησε νά συνετίσει τόν γέρο μέ λόγια πνευματικά. Τοῦ μίλησε καί γιά τήν ἀπρέπεια νά θέλει νά «κερατώσει» τό γυιό του. Ἀλλά ὁ γέρος, ὑποδουλωμένος στόν λογισμό καί στό πάθος του, δέν ἤθελε τίποτε  νά ἀκούσει.

 

Θέλησε νά ἀσκήσει βία. Ἡ νέα ἀντιστάθηκε· ρωμαλέα· καί ἄκαμπτη.

 

            Καί τυφλωμένος καί παλαβωμένος ἀπό τήν πορνική του μανία ὁ γέρος, βρῆκε τήν λύση: ἅρπαξε τό ξῖφος τοῦ παιδιοῦ του, καί τό ἔχωσε στό στῆθος της.

 

            Καί ἡ Θωμαΐς ἔπεσε κάτω νεκρή (14 Ἀπριλίου, τόν 5ο αἰῶνα· ἄγνωστο, ποιό χρόνο).

 

*            *            *

 

            Ὁ θόρυβος πού συνοδεύει τέτοια περιστατικά, ἔγινε αἰτία καί λίγα λεπτά μετά τό σπίτι γέμισε μέ γείτονες, μέ περαστικούς καί μέ ἀστυνομία. Κατάλαβαν, τί εἶχε γίνει. Καί ὁ γέρος, (αὐτό ὅριζαν οἱ  νόμοι τότε), ἐκτελέστηκε ἐπί τόπου.

 

            Τό γεγονός ἔγινε σέ ἐλάχιστο χρόνο σάν ἀστραπή σέ ὅλη τήν Αἴγυπτο γνωστό. Καί κατέβηκε στήν Ἀλεξάνδρεια ὁ ἡγούμενος τῆς Σκήτης ἀββᾶς Δανιήλ καί ζήτησε τό λείψανο. Καί τό ἔβαλε μαζί μέ τά λείψανα τῶν ἁγίων μοναχῶν, ἀγωνιστῶν τῆς παρθενίας καί τῆς ἐγκράτειας.

 

            Καί ἀπό τότε ἡ Θωμαΐδα τιμᾶται σάν ἁγία. Καί ἔκαμε θαύματα πολλά.

 

*            *            *

 

            Τί ἔκαμε τήν Θωμαΐδα ἁγία;

 

            Ἔζησε ἥσυχα, ἤρεμα, ἁπλᾶ· ὅπως ὅλες οἱ κοπέλλες. Παντρεύτηκε καί ἕνα ἀγόρι· καί ἔζησε μαζί του ἀγαπημένα, ὅπως τό ποθοῦν τόσες κοπέλλες.

 

            Πῶς ἔγινε ἁγία; Τί τήν ἔκαμε ἁγία;

 

            Δέν πέταξε ψηλά. Πετοῦσε χαμηλά. Πετοῦσε ὅμως σταθερά. Καί δέν ἐπέτρεπε στόν ἑαυτό της, προκειμένου νά  φύγει ἀπό «δύσκολες στιγμές», (σέ κάτι τέτοια τήν πατᾶμε μέ ἐλαφριά συνείδηση, οἱ ἐλαφρόμυαλοι), νά ἀφήνει στήν ἄκρη, νά σχετικοποιεῖ τόν νόμο καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

 

            Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν μέσα της πανίερο. Καί γι᾿ αὐτό, ὅταν τῆς ζητήθηκε νά κάμει κάτι «ἀλλοιώτικο», κάτι τό ἀντίθετο, ἀπάντησε ἤρεμα, ἀλλά καί κοφτά: ΟΧΙ. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Ὁ Θεός λέγει: ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ. Καί ἐγώ δέν θά δεχθῶ ποτέ, νά κάμω κάτι τέτοιο. Οὔτε γιά χάρη ἄλλου, οὔτε γιά χάρη δική μου.

 

*            *            *

 

            Ἔτσι ἁγίασε ἡ ἀγία Θωμαΐδα.

 

            Ἔτσι ἁγιάζουν χιλιάδες ἄνθρωποι· ἄνδρες καί γυναῖκες.

 

            Μέ τή συνεπῆ τήρηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ.

 

† ο  Ν.Μ.

 

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ  Η  ΒΑΣΙΛΕΙΑ

 

            «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

 

            Μέ αὐτήν τήν σύντομη καί ἁπλῆ ἐκφώνηση ἀρχίζει, κάθε φορά, ἡ Θεία Λειτουργία. Εἶναι φυσικό, νά εὐλογοῦμε τό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος: τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Γιατί ἡ ἁγία Τριάδα εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Καί ἄρα ἡ πηγή τῆς ζωῆς γιά ὅλους ἐμᾶς, τούς ἀνθρώπους καί γιά ὁλόκληρο τόν κόσμο.

 

Ὅμως, γιατί εὐλογοῦμε, εἰδικά τήν βασιλεία τῆς ἁγίας Τριάδος;

 

*         *        *

 

            Βασιλεία σημαίνει ἐξουσία. Εὐλογώντας τήν βασιλεία τῆς ἁγίας Τριάδος ἐκφράζομε τόν πόθο μας καί τήν ἐπιθυμία μας νά βασιλεύσει ὁ Θεός σέ μᾶς, στίς καρδιές μας. Νά γεμίσουν οἱ καρδιές μας ἀπό τήν παρουσία Του.

 

Καί τό βλέπομε ὁλοκάθαρα στήν προσευχή πού μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, στό «Πάτερ ἡμῶν». Ἐκεῖ λέμε: Ἐλθέτω ἡ βασιλεία Σου. Ποῦ; Στίς καρδιές μας. Ἔτσι καί ἀλλοιῶς, ὁ Θεός βασιλεύει αὐτεξουσίως παντοῦ· σέ ὁλόκληρο τό σύμπαν. Ἀλλά στήν καρδιά μας βασιλεύει μόνο, ἅμα τό ζητήσωμε. Καί ἐφ’ ὅσον ἐμεῖς φροντίσωμε νά γίνει ἡ καρδιά μας χῶρος ἄξιος νά δεχθῆ ἕναν τέτοιο βασιλιά. Τέτοιος χῶρος γίνεται ἡ καρδιά, μόνον ὅταν καθαρίσωμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε μολυσμό (δηλ. ἁμαρτία) σαρκός καί πνεύματος.

 

Ὅταν αὐτό δέν τό κάνουμε, ἀρνιόμαστε τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δέν Τόν θέλουμε βασιλιά τῆς ζωῆς μας. Θέλουμε νά ἔχουμε βασιλιά μας (ἤ καλύτερα ἀφεντικό μας) τόν σατανᾶ, ὁ ὁποῖος χαίρεται γιά τίς ἁμαρτίες μας.

 

*            *            *

 

            Ὅταν ὁ Πιλᾶτος ἐρώτησε τούς Ἑβραίους:

 

            -Μά, μοῦ ζητᾶτε νά σταυρώσω τόν βασιλιά σας;

 

            Ἀπάντησαν οἱ Ἑβραῖοι:

 

            -Δέν ἔχουμε κανένα ἄλλον βασιλιά, παρά μόνο τόν Καίσαρα (= τόν αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης) (Ἰωάν. 19,15).

 

            Εἶχαν μισήσει τόν Χριστό σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε προτιμοῦσαν τόν ἀλλόθρησκο-εἰδωλολάτρη Ρωμαῖο αὐτοκράτορα ἀπό τόν Χριστό! Μά γιατί; Γιατί ὁ Χριστός ἦταν ἔλεγχος γιά τά ἁμαρτωλά τους ἔργα καί τίς ἁμαρτωλές τους τοποθετήσεις. Μέ ἀνάλογο τρόπο, πολλές φορές, συμβαίνει καί σέ μᾶς τό ἑξῆς κωμικοτραγικό. Νά λέμε στόν ὕμνο τῆς Μεγάλης Δοξολογίας πού προηγεῖται τῆς θείας Λειτουργίας:

 

            -«Ὑμνοῦμεν Σε, εὐλογοῦμεν Σε, προσκυνοῦμεν Σε...», καί νά ἐννοοῦμε:

 

            -Ὑμνοῦμεν Σε, εὐλογοῦμεν Σε, οὐ προσκυνοῦμεν Σε...

 

            Μέ τά λόγια μας Σέ ὑμνοῦμε καί Σέ εὐλογοῦμε, Κύριε. Μέ τά ἔργα μας, ὅμως, δέν Σέ προσκυνοῦμε!

 

*            *            *

 

Πότε προσκυνοῦμε τόν Κύριο;

 

            Ὅταν ὁμολογοῦμε τήν ἁμαρτία μας. Ὅταν λέμε: «ἥμαρτον, συγχώρεσέ με, Κύριε».

 

Τότε καί Ἐκεῖνος μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ διαβόλου.

 

Τότε μᾶς ἀγκαλιάζει μέ στοργή, ὡς γνήσιος πατέρας.

 

Τότε καί ἐμεῖς Τόν ἐγκαθιστοῦμε Κύριο καί Βασιλέα τῆς ζωῆς μας.

 

Καί εὐλογοῦμε τήν βασιλεία Του· νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

 

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

 

Αγιολογιο

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel