Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιανουάριος 2005

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 258 Ιανουάριος 2005

«Η ΡΙΖΑ» του † Ν. Μ.

«ΜΙΑ    ΠΕΡΙΕΡΓΗ  ΔΙΚΗ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΝΕΟ ΕΤΟΣ: ΔΡΟΜΟΣ ΜΕT’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ» του Ἀρχιμ. Ν. Κ.

«ΤΟ ΩΡΑΙΟ» του Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλου

 

Η ΡΙΖΑ

 

            Ρίζα τῆς πίστης μας εἶναι τό βάπτισμα. Μέ τήν πίστη καί μέ τό βάπτισμα, ἡ ζωή μας ριζώνει στόν Χριστό, πού εἶναι ἡ ζωή τοῦ κόσμου. Μέ τό βάπτισμα παίρνομε φωτισμό, ἁγιασμό, δύναμη.

 

            Τό βάπτισμα εἶναι ἡ ρίζα.

 

Χωρίς βάπτισμα, ὅ,τι καί νά κάμει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι χωρίς ρίζα, χωρίς ζωή, χωρίς ἀξία.

 

Χωρίς βάπτισμα, ἀκόμη καί ἄν ἕνας ἄνθρωπος γίνει, ἀπό ὅλους τούς ἁγίους ἁγιώτερος· καί ἀπό ὅλους τούς εὐσεβεῖς εὐσεβέστερος, ΔΕΝ θά σωθῆ!... Γιατί, γιά νά σωθοῦμε, ἡ ζωή μας πρέπει νά εἶναι ριζωμένη στόν Χριστό, στόν ἕναν καί μόνον ἀληθινό Θεό.

 

             Μέ τό βάπτισμα, ὁ ἄνθρωπος πλένεται. Καί σωματικά. Καί ψυχικά. Καί καθαρίζεται. Ἀπό κάθε ἁμαρτία. Καί μάλιστα, σέ τέλειο βαθμό. Καί ξαναγυρίζει στήν κατάσταση, πού ἦταν ὁ Ἀδάμ, πρίν ἁμαρτήσει, πρίν τήν πτώση. Γυρίζει στό κατ᾿ εἰκόνα. Γίνεται καινή κτίση: Ὁλοκάθαρος. Σάν ἄγγελος.

 

            Ἀλλά ὄχι μόνο αὐτό.

 

Μέ τό βάπτισμα, ὁ ἄνθρωπος γίνεται υἱός τοῦ Θεοῦ. Παίρνει τόν ἀρραβώνα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Γίνεται ἐπίσημα, κληρονόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί κάτι ἀκόμη! Γίνεται καί Μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Γίνεται ἕνα κομμάτι ἀπό τόν Χριστό!...

 

            Καί παίρνει τό μεγάλο προνόμιο νά ἔχει, σάν υἱός τοῦ Θεοῦ, ἕναν προσωπικό ἄγγελο φύλακα.

 

            Ἀλήθεια, τί μεγάλες εὐεργεσίες καί δωρεές!

 

*   *   *

 

            Ἄς τό βάλωμε, λοιπόν, βαθειά μέσα μας, ὅτι:

 

            Τό βάπτισμα εἶναι ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς… Εἶναι ἡ ρίζα τῆς πίστης μας. Καί χωρίς ρίζα, δένδρο δέν γίνεται.  Καί χωρίς βάπτισμα, τίποτε καλό δέν γίνεται. Τίποτε εὐάρεστο στόν Θεό δέν γίνεται.

 

            Πρέπει λοιπόν, ἔχομε καί ἐμεῖς χρέος, νά κάμωμε κάτι. Ὅπως δηλαδή, δέν κάνει, τό φυτό νά μείνει γιά πάντα μόνο ρίζα, ἔτσι καί ἡ ζωή μας, δέν κάνει νά μείνει στήν ρίζα: στό βάπτισμα. Πρέπει νά γίνει δένδρο. Πρέπει νά κάμει κλαδιά, φύλλα, λουλούδια, καρπούς. Πρέπει, καί ἡ ζωή μας νά γεμίσει μέ ἀρετές καί μέ ἔργα καλά.

 

*   *   *

 

Ἐξ ἴσου μεγάλη, ἀσύλληπτα μεγάλη, εἶναι καί ἡ ἁγιαστική δύναμη, πού ἔχει τό νερό τοῦ βαπτίσματος, ὁ μεγάλος ἁγιασμός. Ἐνδεικτικό εἶναι, τό ὅτι γιά νά πιοῦμε τόν μεγάλο ἁγιασμό, τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων νηστεύομε καί τό λάδι.

 

            Ἄς ἐκμεταλλευόμαστε λοιπόν, ὅσο πιό καλά μποροῦμε τήν εὐκαιρία, νά πιοῦμε ἁγιασμό καί νά ραντίσωμε τό σπίτι μας, τά ὑπάρχοντά μας.

 

Καί ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Κύριο μας Ἱησοῦ Χριστό, γιά τήν μεγάλη αὐτή δωρεά Του.

 

+ὁ Ν. Μ.

 

ΜΙΑ    ΠΕΡΙΕΡΓΗ  ΔΙΚΗ

 

Πριν από μερικά χρόνια, έγινε στην Βενετία μια παράξενη δίκη. Δικάζονταν οι ήρωες τον γνωστού παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας. Στήν δίκη αυτή τελικά αθωώθηκε ο λύκος! Καί καταδικάστηκε η Κοκκινοσκουφίτσα· στράφηκε εναντίον του λύκου χωρίς να έχει στοιχεία εναντίον του.

 

Έξω, όμως, από το δικαστήριο οι γυναικείες οργανώσεις μοίραζαν προκηρύξεις, πού μιλούσαν για 20.000 βιασμούς ανηλίκων τον χρόνο· καί για εκατοντάδες ανυπεράσπιστα παιδιά - θύματα των ενστίκτων και της βίας. ΑΜα του κακόν, οι γυναίκες αυτές έκήρυτταν όχι τον «λύκο», ούτε τα παραμύθια, αλλά τα περιοδικά, τις εφημερίδες καί την τηλεόραση πού διδάσκουν καί εθίζουν τον άνθρωπο στη βία.

 

Κάποια προκήρυξη μιλούσε για ένα επτάχρονο (ναι, επτάχρονο) κοριτσάκι—πόρνη από την Ολλανδία, πού πέθανε στο Άμστερνταμ από υπερβολική δόση ηρωίνης. Και για τη μητέρα της, πού τα «νοίκιαζε» σε ... αξιοπρεπή νεαρά άτομα, αγνοώντας (είπε!) ότι «θα της έδιναν και ναρκωτικά»...

 

*  * *

 

Ψυχολόγοι καί παιδαγωγοί, σήμερα συμφωνούν ότι τα παιδιά στην εποχή μας ξέρουν ποιός είναι «ο κακός λύκος». Αυτοί πού δεν το ξέρουν - καί πρέπει να το μάθουν - είναι οι μεγάλοι!

 

Πρέπει κάποτε οι μεγάλοι να πάψουν να ζουν με τα παραμύθια της «φιλελεύθερης»-χωρίς θεό-παιδαγωγικής, η οποία τελικά υποδουλώνει τα παιδιά στα πάθη, στα όποια ήδη έχουν υποδουλωθή οί γονείς τους.

 

Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος έλεγε πολύ χαρακτηριστικά: «Τα   παιδιά   παίρνουν   τα  πρώτα  πνευματικά   κρυολογήματα από τα   ανοικτά παράθυρα των αισθήσεων των γονέων.  Περισσότερο τα κρυολογεί  η μητέρα,   όταν δεν είναι  ντυμένη με  την σεμνότητα, καί προσπαθεί ακόμη  να «μαδάη» καί τα παιδιά της.

 

Τα «πουλάκια» προστατεύονται από την φιλόστοργη μάνα, πού έχει φτερά σεμνότητας, καί τα θερμαίνει με την ευλάβεια καί τον φόβο του θεού. Οταν όμως είναι «μαδημένη», τα ξεπαγιάζει.»

 

* * *

 

Μερικές φορές - όσο και να φαίνεται παράξενο - μπορεί να είναι «μαδημένοι» ο πάππους και η γιαγιά! Μη ξεχνάμε ότι και ο λύκος του παραμυθιού, για να πλησιάσει καί να έπιτεθη στην Κοκκινοσκουφίτσα, μασκαρεύτηκε σε ... γιαγιά της.

 

Ο γνωστός στυλοβάτης της σύγχρονης αθεΐας Ζάν Πώλ Σάρτρ εξομολογείται στο αυτοβιογραφικό του έργο οι «ΛΕΞΕΙΣ» ότι την απιστία του την οφείλει κυρίως στην θρησκευτική αδιαφορία του παππού του καί της γιαγιάς του !... Και συνεχίζει ο Σάρτρ την αποκάλυψη του ...«λύκου» πού τον «έφαγε», καταγγέλλοντας ως «μαδημένους» όχι μόνο τους θρησκευτικά αδιάφορους, (ή τους μαχητικά άθεους), αλλά καί τους βολεμένους σε ένα «νερόβραστο χριστιανισμό».

 

Λέει χαρακτηριστικά:

 

«Η οικογένειά μου επηρεάσθηκε από το αθεϊστικό ρεύμα πού - ξεκινώντας από τον Βολταϊρο - κατάφερε να ξεριζώσει την χριστιανική πίστη από τους περισσότερους μεγαλοαστούς. Έστω κι αν μερικοί της «καλής κοινωνίας» έλεγαν ότι πίστευαν, στην πραγματικότητα «πίστευαν» μόνο στα λόγια· πίστευαν επιφανειακά. Απλώς είχαν καταφέρει να φτιάξουν μια θρησκεία, πού να ανέχεται τα πάντα»!

 

Με αλλά λόγια έκοψαν τον θεό καί το θέλημα Του στα «μέτρα» τους!

 

 Ἀρχιμ. Β.Λ

 

ΝΕΟ ΕΤΟΣ: ΔΡΟΜΟΣ ΜΕT’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ

 

Στέφανος Ντιαγκανά. Γάλλος δρομέας.  Παγκόσμιος πρωταθλητής στά 400 μέτρα μετ’ ἐμποδίων ἀπό τό 1997.  Ὁ ἀξιόλογος αὐτός ἀθλητής λίγο πρίν ἀπό τήν Ὀλυμπιάδα τοῦ 2000 ἔδωσε μιά συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ).  Ἐκεῖ,  εἶπε μεταξύ ἄλλων:

 

            -Ἐρώτ.: Ἄν κανείς ἔχει μεγάλες προσδοκίες; Ἤ, μᾶλλον, ἄν οἱ προσδοκίες του εἶναι τόσο μεγάλες,  τά ὄνειρά του τόσο ἄπιαστα πού σίγουρα κάποτε θά γίνουν ἀπωθημένα;

 

            - Ἀπ.: Δέν ὑπάρχουν ἄπιαστα ὄνειρα.  Ἐγώ,  ἀπό τότε πού γεννήθηκα,  μία προσδοκία εἶχα: τό χρυσό μετάλλιο.  Πολλοί μοῦ εἶπαν ὅτι εἶναι ἄπιαστο.  Ἀλλά κοιτάξτε με τώρα. 

 

            - Ἐρώτ.: Θά ξέρετε λοιπόν τό μυστικό πού κάνει τά ὄνειρα πραγματικότητα.

 

            - Ἀπ.: Μά ναί!  Ὅλοι τό ξέρουν!

 

            - Ἐρώτ.:  Θά μοῦ τό πεῖτε;

 

            - Ἀπ.: Ἡ ὑπομονή βέβαια!  Τί ἄλλο;  Πάντα ξέρεις ὅτι ἡ εὐκαιρία θά ἔρθει,  ἀλλά ποτέ δέν ξέρεις πότε.  Πρέπει νά περιμένεις,  ὅσο βασανιστικό κι ἄν εἶναι αὐτό.  Ἐγὼ μετά τήν Βαρκελώνη,  τό 1992,  ἔλεγα: «Λίγο θέλω ἀκόμη.  Ὡς τό 1996,  ὡς ἐκείνη τήν Ὀλυμπιάδα,  θά εἶμαι τέλειος.  Καί ἦρθε τό 1996,  ἡ Ἀτλάντα,  καί οὔτε νά τρέξω δέν μποροῦσα». 

 

            Πῶς ξεκίνησε,  ὅμως,  ὁ Στέφανος; 

 

            - Ἀπό τό σχολεῖο ἤδη.  Θυμᾶμαι ὅλα αὐτά τά παιδιά,  τίς κοπέλες καί τά ἀγόρια,  πού δέν εἶχαν καμμιά σχέση μέ σπόρ.  Ἐγώ ἀπό τότε ἔψαχνα γιά τόν ἑαυτό μου στά γήπεδα καί στίς νότες.  Καί πάντα ἀναρωτιόμουν:  «Πῶς μποροῦν αὐτοί νά ζοῦν χωρίς ἀθλητισμό,  χωρίς μουσική;  Μόνο σχολεῖο καί βόλτες στά μπάρ τό βράδυ»;  Ἠλίθια ζωή!

 

*     *     *

 

            Πολύ ἐπιτυχημένα,  λοιπόν,  ὁ ἀπ. Παῦλος λέει γιά τόν ἀγῶνα τοῦ χριστιανοῦ κατά τῆς ἁμαρτίας:

 

              - Δέν ξέρετε,  ὅτι στό στάδιο ὅλοι μέν τρέχουν,  ἕνας ὅμως παίρνει τό βραβεῖο;  Ἔτσι νά τρέχετε κι ἐσεῖς,  ὥστε νά κατακτήσετε τό βραβεῖο.  Κάθε ἕνας πού ἀγωνίζεται,  κάνει ἐγκράτεια σέ ὅλα.  Γιά νά λάβουν,  ἐκεῖνοι μέν ἕνα στεφάνι πού μαραίνεται,  ἐμεῖς ὅμως ἕνα ἀμάραντο.  Ἐγώ,  λοιπόν,  ἔτσι τρέχω,  μέ μάτια προσηλωμένα στό τέρμα ...(Α’ Κορ. 9, 24-26).

 

            Τώρα, μέ τήν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους, ἄς βάλουμε ἀρχή. Ἀκολουθώντας τίς συμβουλές τοῦ Παύλου, πρέπει νά μιμηθοῦμε τούς δρομεῖς,  δηλ: 

 

Νά «ψαχνώμαστε»!  Γιά νά καταλάβουμε πόσο ἠλίθια εἶναι ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό πού εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς τοῦ κόσμου.

 

Νά ἀρχίσουμε νά ἀγωνιζόμαστε.  Μέ ὑπομονή.  Πολλή ὑπομονή.  Σύμφωνα,  μέ τόν δρομέα μας,  τόν Στέφανο,  ὁ δρόμος δέν εἶναι σπαρμένος μέ ροδοπέταλα. Ἔχει πολλά ἐμπόδια νά ὑπερπηδήσουμε. Ἀλλά, ἀξίζει τόν κόπο!  Ὅλα τά ἐπίγεια εἶναι σκουπίδια,  ὅταν τά συγκρίνουμε μέ τόν Χριστό!  Καί γι’ αὐτό,  ὁ κόπος μας ἐπαινεῖται καί βραβεύεται ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό!

 

            Ὅσοι πιστοί,  εἰσέλθετε στό στάδιο τῶν ἀρετῶν γιά νά λάβετε τό στεφάνι τῆς δόξης ἀπό τό χέρι τοῦ Κυρίου!

 

Ἀρχιμ. Ν. Κ. 

 

ΤΟ ΩΡΑΙΟ

 

Ὡραῖο πρᾶγμα εἶναι,

 

νά νικᾶς τόν ἑαυτό σου:

 

  νά μή παρανομεῖς·

 

• νά μή θυμώνεις·

 

• νά μή φλυαρεῖς.

 

Τά βλέπει ὁ κόσμος

 

καί σέ ἐπαινεῖ!

 

Ἀκόμη πιό ὡραῖο εἶναι,

 

νά νικᾶς τόν ἑαυτό σου

 

σέ πράξεις κρυφές·

 

νά ἔχεις ἁγνότητα.

 

Εἶναι μιά νίκη

 

πολύ μεγάλη.

 

Τί σημασία ἔχει,

 

ἄν δέν τήν βλέπουν ἄλλοι;

 

Τήν βλέπεις σύ·

 

καί ὁ Θεός!

 

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος

 

Αγιολογιο

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel