Ζωηφόρος

«Λυχνία» Σεπτέμβριος 2006

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 278 Σεπτέμβριος 2006

«Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» του Ἀρχιμ. Γρηγορίου Λίχα

«ΕΠΟΠΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ Η ΣΠΟΡΑ» του Στέργιου Ν. Σάκκου

«ΒΕΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ·  ΒΕΛΗ ΘΕΟΥ» του Ἀρχιμ.Α.Μ.

«ΣΤΟΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

 

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

Ἕνα πρόσφατα βραβευθέν τρα­γο­ύ­δι λέ­ει: «Εἶ­σαι ἐ­σύ γιά μέ­να ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ». (Κρα­τᾶ­με μό­νο αὐ­τή τή φρά­ση. Καί τῆς δί­νου­με «χρῶ­μα». Τά ὑ­πό­λοι­πα δέν μᾶς ἐν­δι­α­φέ­ρουν).

 

*       *       *

 

Ὁ κά­θε Χρι­στια­νός –ἄν θέ­λει νά εἶ­ναι σω­στός καί ἔν­τι­μος– πρέ­πει νά λέ­ει μέ βα­θιά συ­να­ί­σθη­ση καί πί­στη τή ἴ­δια φρά­ση γιά τόν Χρι­στό· τόν Εὐ­ερ­γέ­τη μας Χρι­στό!

 

«Εἶ­σαι Ἐ­σύ Χρι­στέ μου, γιά μέ­να ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ· τό πρῶ­το Πρό­σω­πο· ἡ πρώ­τη μου Ὑ­πό­θε­ση· τό πρῶ­το Ζη­το­ύ­με­νό μου».

 

Καί ὅ­σο πιό βα­θιά τό πι­στε­ύ­ει ὁ κα­θέ­νας μας καί τό ζεῖ συ­νει­δη­τά, τό­σο πιό Ψη­λά φτά­νει!

 

Πίστη, πρῶ­τα ἀπ᾿ ὅ­λα καί πά­νω ἀπ᾿ ὅ­λα, εἶ­ναι ἡ σω­στή σχέ­ση μέ τόν Χρι­στό. Καί «ἔρ­χε­ται», ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει τα­πε­ί­νω­ση καί εἰ­λι­κρί­νεια.

 

Ἕ­να ἐ­πί­και­ρο πε­ρι­στα­τι­κό «θά ρί­ξει φῶς» σέ ὅ­σους «ἀ­κοῦνε» καί ψά­χνουν μέ εἰ­λι­κρί­νεια.

 

*      *      *

 

Ξε­φυλ­λί­ζον­τας τίς σε­λί­δες τῆς Ἱ­στο­ρί­ας, βλέ­που­με ἕ­να «ἀλ­λό­κο­το», πού ἐ­μεῖς τό λέ­με ξε­κά­θα­ρα καί ἀ­κομ­πλε­ξά­ρι­στα: θαῦ­μα.

 

Ἕ­νας «ὑ­ψη­λό­βαθ­μος» τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς Αὐ­το­κρα­το­ρί­ας, δέν πί­στευ­ε. Ἦ­ταν εἰ­δω­λο­λά­τρης. Ὥ­σπου ...τοῦ ἦρ­θε ἀ­πό ψη­λά! Καί γιά ὅ­σους δέν τό κα­τά­λα­βαν, δι­ευ­κρι­νί­ζου­με, ὅ­τι ἐν­νο­οῦ­με τόν Με­γά­λο Κων­σταν­τῖ­νο.

 

Θά θυ­μᾶ­στε ἀ­σφα­λῶς τό πε­ρι­στα­τι­κό τῆς με­τα­στρο­φῆς του καί τῆς εἰ­σό­δου του στίς τά­ξεις τῶν Χρι­στια­νῶν.

 

Ἐ­νῶ ἐ­ξε­στρά­τευ­ε ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Μα­ξεν­τί­ου, μέ πο­λύ λι­γό­τε­ρο στρα­τό καί χω­ρίς ἐλ­πί­δες νί­κης, μέ­ρα–με­ση­μέ­ρι τοῦ φα­νε­ρώ­θη­κε στόν οὐ­ρα­νό (ὅ­λοι τόν εἶ­δαν!) ἕ­νας ὁ­λό­λαμ­προς Σταυ­ρός καί τά λό­για «ἐν το­ύ­τῳ νί­κα» («πά­ρε αὐ­τό καί νί­κη­σε»). Τοῦ ἔ­δει­ξε δη­λα­δή ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός, τί νά πι­στέ­ψει καί τί νά βά­λει πρῶ­το στήν πο­ρε­ί­α του καί τή ζωή του! Καί πράγ­μα­τι ἐκεῖνος, «δέν γύ­ρι­σε ἀ­πό τό ἄλ­λο πλευ­ρό», οὔ­τε ἀ­δι­α­φό­ρη­σε μπρο­στά σ’ αὐ­τή τήν ὁλο­φά­νε­ρη πρό­σκλη­ση–πρό­κλη­ση τοῦ Θε­οῦ. Ἔ­κα­νε τό «σύμ­βο­λο» αὐ­τό, τόν Σταυ­ρό, λά­βα­ρό του, τόν ἔ­βα­λε πρῶ­το, μπρο­στά ἀπ’ ὅ­λα τά στρα­τε­ύ­μα­τα, καί μέ τή δύ­να­μή Του νί­κη­σε τούς πο­λυ­πλη­θέ­στε­ρους ἀν­τι­πά­λους του! Καί ἔ­γι­νε πα­νη­γυ­ρι­κά αὐ­τός Αὐ­το­κρά­το­ρας!

 

Δέν συγ­κι­νή­θη­κε γιά λί­γο· δέν προ­σποι­ή­θη­κε προ­σω­ρι­νά· δέν «νο­ί­κια­σε» κά­ποι­ες ἐ­πι­δερ­μι­κές εὐ­σέ­βει­ες, ὅ­σο βρι­σκό­ταν σέ ἀ­νά­γκη, μέ­χρι νά νι­κή­σει τόν Μα­ξέ­ντιο, καί νά γυ­ρί­σει με­τά πά­λι στά «γνω­στά του» καί στό «βό­λε­μά του». Ἀλ­λά ἀ­φοῦ βε­βαι­ώ­θη­κε, ὅ­τι ἡ Πίστη του αὐ­τή εἶ­ναι πά­νω ἀ­πό ὅ­λα στόν κό­σμο, ἔ­κα­νε τόν Σταυ­ρό, καί τόν Χρι­στό, ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ τῶν ὑ­πο­θέ­σε­ων ὅ­λης του τῆς ὕ­παρ­ξης!

 

Καί σ᾿ ὅ­λη του τή με­τέ­πει­τα ζω­ή πά­λε­ψε μέ ὅ­λες του τίς δυ­νά­μεις, νά μή χά­σει αὐ­τό τόν ἀ­νε­κτί­μη­το θη­σαυ­ρό οὔ­τε δευ­τε­ρό­λε­πτο πιά. Μέ κό­στος καί μέ ρί­σκο, πού δέν μπο­ροῦ­με νά τά δι­α­νο­η­θοῦ­με σή­με­ρα σ᾿ ὅ­λη τους τήν ἔν­τα­ση κι ἔ­κτα­ση. Ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κά λέ­με μό­νο, ὅ­τι ὁ Αὐ­το­κρά­το­ρας τῆς Ρω­μα­ϊ­κῆς Οἰ­κου­μέ­νης, τό­τε λα­τρευ­ό­ταν ὡς θε­ός. Κι ὅ­μως, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀ­πό θε­ός, δέ­χτη­κε νά γί­νει τα­πει­νός (καί συ­νε­πής) δοῦ­λος τοῦ Χρι­στοῦ. ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ὅ­λου τοῦ τό­τε γνω­στοῦ κό­σμου ὑ­πο­χώ­ρη­σε· καί ἀπό τότε δέν σταμάτησε νά δε­ί­χνει αὐτός, μέ ζῆ­λο, δυ­να­μι­σμό καί παρ­ρη­σί­α, ὅτι ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ, ὅ­λων τῶν αἰ­ώ­νων, εἶναι Ο ΧΡΙ­ΣΤΟΣ!

 

*       *       *

 

Ἄν κά­ποι­ος δέν δι­α­κρί­νει μέ­σα ἀ­πό αὐ­τά τά λι­γο­στά, τό ἀ­προ­σμέ­τρη­το ΜΕΓΑΛΕΙΟ τοῦ Με­γά­λου Κωνσταντίνου, σί­γου­ρα κά­νει ση­μαν­τι­κά λά­θη στίς προ­σω­πι­κές του ἱ­ε­ραρ­χή­σεις!

 

Σύ, ποῦ Τόν ἔχεις τοποθετημένο τόν Χριστό; Σέ τί ἀριθμό προτεραιότητας γιά τήν ζωή σου;

 

Ἀρχιμ. Γρηγορίου Λίχα

 

 (Ἀπό τό βιβλίο του - ἔκδοσή μας

 

ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, σελ. 19-22)

 

Στέργιου Ν. Σάκκου

 

Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου

 

ΕΠΟΠΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ Η ΣΠΟΡΑ

 

            Ἀφήνοντας ἐκείνους πού ἀδιαφοροῦν γιά τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀπορρίπτουν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπικεντρώνει τώρα τή διδαχή του στήν πλήρη διασάφηση τοῦ θέματος γιά ἐκείνους πού δέχονται τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Θά μποροῦσε νά ρωτήσει κανείς:

 

Πῶς ἀνασταίνονται οἱ νεκροί;

 

Τί εἴδους σώματα θά ἔχουν οἱ ἀναστημένοι;

 

Ἐρωτήματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους δέν ἔχουν θέση στή σκέψη τοῦ πιστοῦ, ὁ ὁποῖος δέχεται τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό ὁ «ἤρεμος καί σφόδρα ταπεινός ἀπόστολος» μέ κάποια  ἀποτομία καί αὐστηρότητα ἀποκαλεῖ ἄφρονα, ἄμυαλο, τόν χριστιανό πού κατατρύχεται ἀπό τέτοιες ἀπορίες. Ὠστόσο, ὁ ἴδιος δίνει σαφεῖς ἀπαντήσεις μέ τρόπο ἁπλό καί ἐποπτικό.

 

Ἀπορεῖς, λέγει, πῶς τό νεκρό σῶμα πού τό ἔθαψες στόν τάφο καί βεβαιώθηκες κατόπιν ὅτι ἔχει σαπίσει κι ἔχει διαλυθεῖ, πῶς αὐτό θά ἔρθει πάλι στή ζωή; Ἔ, λοιπόν, πάρε ἕνα δυνατό ἐποπτικό μάθημα ἀπό τήν ἴδια τή φυσική ζωή. Πρόσεξε πῶς γίνεται ἡ σπορά. Ὁ γεωργός ρίχνει στό ὀργωμένο χωράφι τό σπόρο καί τόν θάβει μέσα στό χῶμα. Ἐκεῖ ὁ σπόρος σαπίζει, διαλύεται. Κι ὅμως –τό ξέρουμε ὅλοι, τό διαπιστώνουμε κάθε ἄνοιξη- ἀπό τό θάνατο τοῦ σπόρου, θά προέλθει ζωή. Θά φυτρώσει καί θά βλαστήσει τό νέο φυτό, πού θά φέρει πολύ καρπό. Τό ἔχει ἐπισημάνει καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν διδασκαλία του· «ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει· ἐάν δέ ἀποθάνῃ  πολύν καρπόν φέρει» (Ἰωαν. 12,24).

 

Ἐπί πλέον, κατά τή σπορά ὁ γεωργός σπέρνει ἕνα μικρούτσικο γυμνό κόκκο σιταριοῦ ἤ ἄλλου φυτοῦ. Ἀπ᾿ αὐτόν τόν μικρό σπόρο βγαίνει τό νέο βλαστάρι πού αὐξάνει καί καρποφορεῖ. Ἄν ἀπορεῖς γιά τό «ἄψυχον τῆς κόνεως τῶν σωμάτων» καί διερωτᾶσαι «πῶς τό ἄψυχον ἀναγεννᾶται ἔμψυχον;», μπορεῖς νά λάβεις τήν  ἀπάντηση ἀπό πολλά παραδείγματα πού βλέπεις στή φύση, γράφει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος Β’ ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας, ὁ Σιναΐτης.

 

Ἡ βλάστηση εἶναι μία νεκρανάσταση. Κι αὐτή δέν συντελεῖται μέ τήν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου ἤ τῆς φύσεως, ἀλλά μέ τήν δύναμη καί τή θέληση τοῦ Θεοῦ. Αὐτός, λοιπόν, ὁ Θεός, πού ἔχει τή δύναμη νά κάνει τόσες νεκραναστάσεις στό φυτικό βασίλειο, θά πραγματοποιήσει καί τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας. 

 

(Ἀπό τό βιβλίο του «Οἱ νεκροί δέν χάθηκαν», ἐκδόσεις «Χριστιανική Ἐλπίς», σελ. 83-85)

 

ΒΕΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ·  ΒΕΛΗ ΘΕΟΥ

 

            Ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος μᾶς λέγει:

 

Προσέχετε. Οἱ ἐχθροί τῆς πίστης μας, μᾶς στήνουν μία ἔξυπνη - ὕπουλη παγίδα. Μᾶς λένε, ὅτι τάχα ἡ συμβουλή τους εἶναι πνευματική. Καί τό διαλαλοῦν, ὅτι τάχα θέλουν μόνο τό «καλό» μας! Ὅμως ὁ σκοπός τους εἶναι ἄλλος: Μέ τά ὕπουλα λόγια τους θέλουν νά ὑπονομεύσουν τήν σωτηρία μας.

 

Συχνά ἁκοῦμε νά λένε:

 

Ἔ , καί γιατί θέλεις σύ, σώνει καί καλά νά ξεχωρίζεις ἀπό τούς ἄλλους; Μᾶς τό παίζεις ἅγιος; Ἐμεῖς δηλαδή δέν εἴμαστε χριστιανοί;

 

Μήν κάνεις τόσα! Θά βλάψεις τήν ὑγεία σου! Καί θά τρέχεις σέ νοσοκομεῖα! Μήν τό παρακάνεις!

 

*            *          *

 

Φρόντιζε σύ νά ξεχωρίζεις τήν καλή συμβουλή ἀπό τήν ἐπιζήμια:

 

Ἡ καλή συμβουλή, πολλές φορές, μᾶς φαίνεται σκληρή καί δυσάρεστη. Ἀντίθετα, ἡ ἐπιβλαβής συμβουλή, κρυμμένη κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς δῆθεν στοργῆς, σέ κάνει χωρίς να το καταλάβεις, νά ἀπεχθάνεσαι τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ποῦ θά σέ ὁδηγήσει; Φαινομενικά, δείχνει πώς σέ βοηθάει, ἀφοῦ σοῦ ἀνοίγει δρόμο πλατύ. Στήν παραγματικότητα ὅμως, ἔχει στόχο τήν καταστροφή σου.

 

Ὁποιαδήποτε συμβουλή σοῦ φράζει τόν δρόμο σου πρός τά ἄνω, πέταγέ την στά σκουπίδια. Εἶναι βέλος τοῦ ἐχθροῦ. Μή ξεγελαστεῖς καί τήν ἀφήσεις νά μπεῖ στήν καρδιά σου. Θά ἰσοδυναμοῦσε μέ αὐτοκτονία!

 

Προστάτευσε τόν ἑαυτό σου μέ τήν ἀσπίδα τοῦ Θεοῦ· μέ τήν προσευχή: «Κύριε, ῥῦσαι τήν ψυχήν μου ἀπό γλώσσης δολίας» (Ψαλμ. 119,2).

 

*            *          *

 

Μή τό λησμονεῖς ποτέ, ὅτι εἶσαι στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ. Στέκει; Εἶναι λογικό, να ὑπάρχει στρατιώτης χωρίς ὅπλο; Ὅπλο τοῦ  ἐχθροῦ εἶναι ἡ γλώσσα του· μιά γλώσσα ἀκονισμένη μέ λόγια «εὐσεβῶν»· ἀθέων· ἀπίστων· βλασφήμων. Ὅπλο τοῦ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τά «βέλη τοῦ δυνατοῦ, ἡ γλώσσα του»: ἀκονισμένη μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅπως τά ἀκονισμένα χειρουργικά ὄργανα κόβουν καί πετᾶνε τά σάπια μέλη τοῦ σώματος, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Φωτίζει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Καί τήν κάνει νά διακρίνει τό συμφέρον του (Ὁμιλία στόν Ψαλμ.119).

 

*            *          *

 

Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, πολύ σωστά, παρακαλοῦμε τόν Θεό

 

Νά σβήνει τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ (τοῦ διαβόλου), τά καθ᾿ ἡμῶν δολίως κινούμενα·

 

Καί νά μᾶς ἔχει κάτω ἀπό τήν σκέπη τήν δική Του καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων Του.

 

Ἀρχιμ.Α.Μ.

 

ΣΤΟΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ

 

            Ὁ Ἰρλανδός συγγραφέας C.S. Lewis, στό θαυμάσιο βιβλίο του «Χριστιανι­σμός ἁπλῶς!», τονίζει ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦλθε ἁπλῶς γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κά­ποιες δυσκολίες ἤ γιά νά μᾶς ἀνακουφίσει μόνο ἀπό κάποιο σωματικό πόνο, ἀλ­λά γιά νά μᾶς σώσει ὁλόκληρους καί γιά νά μᾶς δώσει τήν δυνατότητα νά γί­νου­με τέλειοι! Ὡς παράδειγμα ὁ Lewis χρησιμοποιεῖ μιά παιδική του ἀνάμνηση:

 

            «Ὅταν ἤμουν παιδί», λέει, «ὑπέφερα συχνά ἀπό πονόδοντο. Ἤξερα, πῶς ἄν πήγαινα στήν μητέρα μου, θά μοῦ ἔδινε κάτι πού θά ἀνακούφιζε τόν πόνο γιά τήν νύχτα, καί ἔτσι θά μποροῦσα νά κοιμηθῶ. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν πήγαινα στήν μητέρα μου, γιατί φοβόμουνα ὅτι θά κάνει καί κάτι ἄλλο: Ἤξερα ὅτι τό πρωί θά μέ πή­γαι­νε στόν ὀδοντίατρο! Καί ἐκεῖνος θά ἄρχιζε νά σκαλίζει ὅλα τά ἄλλα δόντια μου, πού δέν εἶχαν ἀρχίσει ἀκόμη νά πονᾶνε. Καί δέν θά μέ ἄφηνε σέ ἡσυχία! Ἄν τοῦ ἔ­δι­να ... ἕνα πόντο, αὐτός θά μοῦ ζητοῦσε νά πάρει ... ἕνα ὁλόκληρο μέτρο!  Ἐγώ ἤ­θε­λα ἁπλῶς τήν ἄμεση ἀνακούφιση ἀπό τόν πόνο. Ὅμως μέ τόν τρόπο αὐτό δέν θά ἀποκτοῦσα ποτέ μόνιμη ἀνακούφιση· ἄν δέν φρόντιζα καί ἄν δέν τακτοποιοῦσα μιά καί καλή ὅλα μου τά δόντια...».

 

            «Καί ὁ Χριστός», καταλήγει ὁ Lewis, «εἶναι σάν τούς ὀδοντιάτρους! Πολλοί προστρέχουν σ’ αὐτόν, γιά νά θεραπευθοῦν ἀπό μιά συγκεκριμένη ἁμαρτία ἤ γιά νά ξεπεράσουν ἕνα συγκεκριμένο πρόβλημα. Ὁ Χριστός θά τούς βοηθήσει βέβαια στόν συγκεκριμένο θέμα, ἀλλά δέν θά σταματήσει ἐκεῖ. Αὐτό πού θέλει εἶναι, νά Τόν ἀφήσουμε νά προχωρήσει στήν ὁλοκληρωτική θεραπεία μας!...».

 

*    *    *

 

            Γύρω στό 1814 βρέθηκε στό Ἀγρίνιο ὁ γιός ἑνός δερβίση ἀπό τήν Κόνιτσα. Ὁ νεα­­ρός μουσουλμᾶνος δέν ἀρεσκόταν στά τούρκικα γλέντια καί ξεφαντώματα. Εὕρισκε περισσότερη πα­ρη­­γο­ριά καί ἀνάπαυση στόν ἀσκητικό καί συγκρατημένο τρόπο ζωῆς κάποιων Χρι­­στιανῶν, πού συναναστρεφόταν. Καί χωρίς νά πολυκα­τα­λα­βαίνει, ἄρχισε νά ἀκο­­λουθεῖ τίς χριστιανικές νηστεῖες!

 

            Ἔτσι ὅμως ἔδωσε στόν Χριστό ... τόν ἕνα πόντο! Καί ὁ Χριστός τοῦ πῆρε ... ὁλόκληρο τό μέτρο, φωτίζοντάς τον κάθε μέρα καί περισσότερο, καί ὁδηγώντας τον στήν ἀληθινή θεογνωσία. Ἔτσι ὁ πρώην δερβίσης σέ λίγο ζήτησε καί βαφτίστηκε Χρι­στιανός (ἀφοῦ πῆγε στήν Ἰθάκη), καί πῆρε τό ὄνομα Ἰωάννης. Καί κατάλαβε, ὅτι ἄξιζε κάθε θυσία καί κάθε κόπο, γιά νά μπῆ μέσα στό εὐλογημένο Σπίτι τοῦ Χρι­στοῦ, στήν Ἐκκλησία Του! 

 

            Καί τόσο πολύ πῆρε στά σοβαρά τήν νέα του πίστη καί τήν σωτηρία του, ὥστε, ὅταν ὁ πατέρας του τόν ἀνακάλυψε καί τόν ἀνακάλεσε στήν προηγούμενη θρη­­σκεία του, ὁ Ἅγιος (πλέον) Ἰωάννης δέν ὑπολόγισε οὔτε νιάτα, οὔτε οἰκογένεια· ἀλ­λά, ἔχοντας ὁλοκληρωτικά θεραπευθῆ ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἰσλάμ, ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Μόνο Ἀληθινό Ἰατρό τῶν ἀνθρώπων, Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί δέχθηκε μετά ἀπό φρικτά μαρτύρια τόν διά ξίφους θάνατο, δίπλα ἀπό τήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου, στίς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1814.

 

*    *    *

 

            Ἦταν Τοῦρκος. Κατάλαβε ὅμως ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι γιά χόρταση. Καί ὅτι ἡ κραιπάλη δέν δίνει οὔτε ἀληθινή χαρά, οὔτε ἀληθινή ἐλευθερία. Καί ἔτσι ἄρχισε νά ἀγαπάει τήν νηστεία καί τήν ἐγκράτεια. Καί ἡ προθυμία του γι’ αὐτές τίς ἀσκήσεις, τοῦ ἄνοιξε τά μάτια, γιά νά γνωρίσει τόν ἀληθινό Θεό· νά Τόν προσκυνήσει· καί νά Τόν ἀφήσει νά βάλει τό «μαχαίρι» τοῦ Θείου λόγου βαθειά μέσα του· ὥστε νά θερα­πευ­θῆ ὁλοκληρωτικά ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία...

 

            Ἄν ὁ γιός ἑνός μουσουλμάνου δερβίση, μέ τέτοια αὐταπάρνηση, ἀφήνει τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς μέ πόσο περισσότερη προθυμία θά ἔπρεπε νά ἀναζητούσαμε τήν οὐσιαστική θεραπεία μας ἀπό τά πάθη, τηρώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό μόνο φιλάνθρωπο καί σωτήριο;

 

Ἀρχιμ. Β.Λ

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel