Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Ἕνα πρόσφατα βραβευθέν τραγούδι λέει: «Εἶσαι ἐσύ γιά μένα ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ». (Κρατᾶμε μόνο αὐτή τή φράση. Καί τῆς δίνουμε «χρῶμα». Τά ὑπόλοιπα δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν).
* * *
Ὁ κάθε Χριστιανός –ἄν θέλει νά εἶναι σωστός καί ἔντιμος– πρέπει νά λέει μέ βαθιά συναίσθηση καί πίστη τή ἴδια φράση γιά τόν Χριστό· τόν Εὐεργέτη μας Χριστό!
«Εἶσαι Ἐσύ Χριστέ μου, γιά μένα ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ· τό πρῶτο Πρόσωπο· ἡ πρώτη μου Ὑπόθεση· τό πρῶτο Ζητούμενό μου».
Καί ὅσο πιό βαθιά τό πιστεύει ὁ καθένας μας καί τό ζεῖ συνειδητά, τόσο πιό Ψηλά φτάνει!
Πίστη, πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα καί πάνω ἀπ᾿ ὅλα, εἶναι ἡ σωστή σχέση μέ τόν Χριστό. Καί «ἔρχεται», ὅταν ὑπάρχει ταπείνωση καί εἰλικρίνεια.
Ἕνα ἐπίκαιρο περιστατικό «θά ρίξει φῶς» σέ ὅσους «ἀκοῦνε» καί ψάχνουν μέ εἰλικρίνεια.
* * *
Ξεφυλλίζοντας τίς σελίδες τῆς Ἱστορίας, βλέπουμε ἕνα «ἀλλόκοτο», πού ἐμεῖς τό λέμε ξεκάθαρα καί ἀκομπλεξάριστα: θαῦμα.
Ἕνας «ὑψηλόβαθμος» τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, δέν πίστευε. Ἦταν εἰδωλολάτρης. Ὥσπου ...τοῦ ἦρθε ἀπό ψηλά! Καί γιά ὅσους δέν τό κατάλαβαν, διευκρινίζουμε, ὅτι ἐννοοῦμε τόν Μεγάλο Κωνσταντῖνο.
Θά θυμᾶστε ἀσφαλῶς τό περιστατικό τῆς μεταστροφῆς του καί τῆς εἰσόδου του στίς τάξεις τῶν Χριστιανῶν.
Ἐνῶ ἐξεστράτευε ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου, μέ πολύ λιγότερο στρατό καί χωρίς ἐλπίδες νίκης, μέρα–μεσημέρι τοῦ φανερώθηκε στόν οὐρανό (ὅλοι τόν εἶδαν!) ἕνας ὁλόλαμπρος Σταυρός καί τά λόγια «ἐν τούτῳ νίκα» («πάρε αὐτό καί νίκησε»). Τοῦ ἔδειξε δηλαδή ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τί νά πιστέψει καί τί νά βάλει πρῶτο στήν πορεία του καί τή ζωή του! Καί πράγματι ἐκεῖνος, «δέν γύρισε ἀπό τό ἄλλο πλευρό», οὔτε ἀδιαφόρησε μπροστά σ’ αὐτή τήν ὁλοφάνερη πρόσκληση–πρόκληση τοῦ Θεοῦ. Ἔκανε τό «σύμβολο» αὐτό, τόν Σταυρό, λάβαρό του, τόν ἔβαλε πρῶτο, μπροστά ἀπ’ ὅλα τά στρατεύματα, καί μέ τή δύναμή Του νίκησε τούς πολυπληθέστερους ἀντιπάλους του! Καί ἔγινε πανηγυρικά αὐτός Αὐτοκράτορας!
Δέν συγκινήθηκε γιά λίγο· δέν προσποιήθηκε προσωρινά· δέν «νοίκιασε» κάποιες ἐπιδερμικές εὐσέβειες, ὅσο βρισκόταν σέ ἀνάγκη, μέχρι νά νικήσει τόν Μαξέντιο, καί νά γυρίσει μετά πάλι στά «γνωστά του» καί στό «βόλεμά του». Ἀλλά ἀφοῦ βεβαιώθηκε, ὅτι ἡ Πίστη του αὐτή εἶναι πάνω ἀπό ὅλα στόν κόσμο, ἔκανε τόν Σταυρό, καί τόν Χριστό, ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ τῶν ὑποθέσεων ὅλης του τῆς ὕπαρξης!
Καί σ᾿ ὅλη του τή μετέπειτα ζωή πάλεψε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, νά μή χάσει αὐτό τόν ἀνεκτίμητο θησαυρό οὔτε δευτερόλεπτο πιά. Μέ κόστος καί μέ ρίσκο, πού δέν μποροῦμε νά τά διανοηθοῦμε σήμερα σ᾿ ὅλη τους τήν ἔνταση κι ἔκταση. Ἐπιγραμματικά λέμε μόνο, ὅτι ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Ρωμαϊκῆς Οἰκουμένης, τότε λατρευόταν ὡς θεός. Κι ὅμως, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀπό θεός, δέχτηκε νά γίνει ταπεινός (καί συνεπής) δοῦλος τοῦ Χριστοῦ. ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ὅλου τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου ὑποχώρησε· καί ἀπό τότε δέν σταμάτησε νά δείχνει αὐτός, μέ ζῆλο, δυναμισμό καί παρρησία, ὅτι ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ, ὅλων τῶν αἰώνων, εἶναι Ο ΧΡΙΣΤΟΣ!
* * *
Ἄν κάποιος δέν διακρίνει μέσα ἀπό αὐτά τά λιγοστά, τό ἀπροσμέτρητο ΜΕΓΑΛΕΙΟ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, σίγουρα κάνει σημαντικά λάθη στίς προσωπικές του ἱεραρχήσεις!
Σύ, ποῦ Τόν ἔχεις τοποθετημένο τόν Χριστό; Σέ τί ἀριθμό προτεραιότητας γιά τήν ζωή σου;
Ἀρχιμ. Γρηγορίου Λίχα
(Ἀπό τό βιβλίο του - ἔκδοσή μας
ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, σελ. 19-22)
Στέργιου Ν. Σάκκου
Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου
ΕΠΟΠΤΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ Η ΣΠΟΡΑ
Ἀφήνοντας ἐκείνους πού ἀδιαφοροῦν γιά τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀπορρίπτουν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπικεντρώνει τώρα τή διδαχή του στήν πλήρη διασάφηση τοῦ θέματος γιά ἐκείνους πού δέχονται τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Θά μποροῦσε νά ρωτήσει κανείς:
Πῶς ἀνασταίνονται οἱ νεκροί;
Τί εἴδους σώματα θά ἔχουν οἱ ἀναστημένοι;
Ἐρωτήματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους δέν ἔχουν θέση στή σκέψη τοῦ πιστοῦ, ὁ ὁποῖος δέχεται τήν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό ὁ «ἤρεμος καί σφόδρα ταπεινός ἀπόστολος» μέ κάποια ἀποτομία καί αὐστηρότητα ἀποκαλεῖ ἄφρονα, ἄμυαλο, τόν χριστιανό πού κατατρύχεται ἀπό τέτοιες ἀπορίες. Ὠστόσο, ὁ ἴδιος δίνει σαφεῖς ἀπαντήσεις μέ τρόπο ἁπλό καί ἐποπτικό.
Ἀπορεῖς, λέγει, πῶς τό νεκρό σῶμα πού τό ἔθαψες στόν τάφο καί βεβαιώθηκες κατόπιν ὅτι ἔχει σαπίσει κι ἔχει διαλυθεῖ, πῶς αὐτό θά ἔρθει πάλι στή ζωή; Ἔ, λοιπόν, πάρε ἕνα δυνατό ἐποπτικό μάθημα ἀπό τήν ἴδια τή φυσική ζωή. Πρόσεξε πῶς γίνεται ἡ σπορά. Ὁ γεωργός ρίχνει στό ὀργωμένο χωράφι τό σπόρο καί τόν θάβει μέσα στό χῶμα. Ἐκεῖ ὁ σπόρος σαπίζει, διαλύεται. Κι ὅμως –τό ξέρουμε ὅλοι, τό διαπιστώνουμε κάθε ἄνοιξη- ἀπό τό θάνατο τοῦ σπόρου, θά προέλθει ζωή. Θά φυτρώσει καί θά βλαστήσει τό νέο φυτό, πού θά φέρει πολύ καρπό. Τό ἔχει ἐπισημάνει καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν διδασκαλία του· «ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτός μόνος μένει· ἐάν δέ ἀποθάνῃ πολύν καρπόν φέρει» (Ἰωαν. 12,24).
Ἐπί πλέον, κατά τή σπορά ὁ γεωργός σπέρνει ἕνα μικρούτσικο γυμνό κόκκο σιταριοῦ ἤ ἄλλου φυτοῦ. Ἀπ᾿ αὐτόν τόν μικρό σπόρο βγαίνει τό νέο βλαστάρι πού αὐξάνει καί καρποφορεῖ. Ἄν ἀπορεῖς γιά τό «ἄψυχον τῆς κόνεως τῶν σωμάτων» καί διερωτᾶσαι «πῶς τό ἄψυχον ἀναγεννᾶται ἔμψυχον;», μπορεῖς νά λάβεις τήν ἀπάντηση ἀπό πολλά παραδείγματα πού βλέπεις στή φύση, γράφει ὁ ἅγιος Ἀναστάσιος Β’ ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας, ὁ Σιναΐτης.
Ἡ βλάστηση εἶναι μία νεκρανάσταση. Κι αὐτή δέν συντελεῖται μέ τήν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου ἤ τῆς φύσεως, ἀλλά μέ τήν δύναμη καί τή θέληση τοῦ Θεοῦ. Αὐτός, λοιπόν, ὁ Θεός, πού ἔχει τή δύναμη νά κάνει τόσες νεκραναστάσεις στό φυτικό βασίλειο, θά πραγματοποιήσει καί τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων μας.
(Ἀπό τό βιβλίο του «Οἱ νεκροί δέν χάθηκαν», ἐκδόσεις «Χριστιανική Ἐλπίς», σελ. 83-85)
ΒΕΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ· ΒΕΛΗ ΘΕΟΥ
Ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος μᾶς λέγει:
Προσέχετε. Οἱ ἐχθροί τῆς πίστης μας, μᾶς στήνουν μία ἔξυπνη - ὕπουλη παγίδα. Μᾶς λένε, ὅτι τάχα ἡ συμβουλή τους εἶναι πνευματική. Καί τό διαλαλοῦν, ὅτι τάχα θέλουν μόνο τό «καλό» μας! Ὅμως ὁ σκοπός τους εἶναι ἄλλος: Μέ τά ὕπουλα λόγια τους θέλουν νά ὑπονομεύσουν τήν σωτηρία μας.
Συχνά ἁκοῦμε νά λένε:
Ἔ , καί γιατί θέλεις σύ, σώνει καί καλά νά ξεχωρίζεις ἀπό τούς ἄλλους; Μᾶς τό παίζεις ἅγιος; Ἐμεῖς δηλαδή δέν εἴμαστε χριστιανοί;
Μήν κάνεις τόσα! Θά βλάψεις τήν ὑγεία σου! Καί θά τρέχεις σέ νοσοκομεῖα! Μήν τό παρακάνεις!
* * *
Φρόντιζε σύ νά ξεχωρίζεις τήν καλή συμβουλή ἀπό τήν ἐπιζήμια:
Ἡ καλή συμβουλή, πολλές φορές, μᾶς φαίνεται σκληρή καί δυσάρεστη. Ἀντίθετα, ἡ ἐπιβλαβής συμβουλή, κρυμμένη κάτω ἀπό τόν μανδύα τῆς δῆθεν στοργῆς, σέ κάνει χωρίς να το καταλάβεις, νά ἀπεχθάνεσαι τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ποῦ θά σέ ὁδηγήσει; Φαινομενικά, δείχνει πώς σέ βοηθάει, ἀφοῦ σοῦ ἀνοίγει δρόμο πλατύ. Στήν παραγματικότητα ὅμως, ἔχει στόχο τήν καταστροφή σου.
Ὁποιαδήποτε συμβουλή σοῦ φράζει τόν δρόμο σου πρός τά ἄνω, πέταγέ την στά σκουπίδια. Εἶναι βέλος τοῦ ἐχθροῦ. Μή ξεγελαστεῖς καί τήν ἀφήσεις νά μπεῖ στήν καρδιά σου. Θά ἰσοδυναμοῦσε μέ αὐτοκτονία!
Προστάτευσε τόν ἑαυτό σου μέ τήν ἀσπίδα τοῦ Θεοῦ· μέ τήν προσευχή: «Κύριε, ῥῦσαι τήν ψυχήν μου ἀπό γλώσσης δολίας» (Ψαλμ. 119,2).
* * *
Μή τό λησμονεῖς ποτέ, ὅτι εἶσαι στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ. Στέκει; Εἶναι λογικό, να ὑπάρχει στρατιώτης χωρίς ὅπλο; Ὅπλο τοῦ ἐχθροῦ εἶναι ἡ γλώσσα του· μιά γλώσσα ἀκονισμένη μέ λόγια «εὐσεβῶν»· ἀθέων· ἀπίστων· βλασφήμων. Ὅπλο τοῦ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τά «βέλη τοῦ δυνατοῦ, ἡ γλώσσα του»: ἀκονισμένη μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ὅπως τά ἀκονισμένα χειρουργικά ὄργανα κόβουν καί πετᾶνε τά σάπια μέλη τοῦ σώματος, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Φωτίζει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Καί τήν κάνει νά διακρίνει τό συμφέρον του (Ὁμιλία στόν Ψαλμ.119).
* * *
Γι᾿ αὐτό, λοιπόν, πολύ σωστά, παρακαλοῦμε τόν Θεό
Νά σβήνει τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ (τοῦ διαβόλου), τά καθ᾿ ἡμῶν δολίως κινούμενα·
Καί νά μᾶς ἔχει κάτω ἀπό τήν σκέπη τήν δική Του καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων Του.
Ἀρχιμ.Α.Μ.
ΣΤΟΝ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ
Ὁ Ἰρλανδός συγγραφέας C.S. Lewis, στό θαυμάσιο βιβλίο του «Χριστιανισμός ἁπλῶς!», τονίζει ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦλθε ἁπλῶς γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάποιες δυσκολίες ἤ γιά νά μᾶς ἀνακουφίσει μόνο ἀπό κάποιο σωματικό πόνο, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσει ὁλόκληρους καί γιά νά μᾶς δώσει τήν δυνατότητα νά γίνουμε τέλειοι! Ὡς παράδειγμα ὁ Lewis χρησιμοποιεῖ μιά παιδική του ἀνάμνηση:
«Ὅταν ἤμουν παιδί», λέει, «ὑπέφερα συχνά ἀπό πονόδοντο. Ἤξερα, πῶς ἄν πήγαινα στήν μητέρα μου, θά μοῦ ἔδινε κάτι πού θά ἀνακούφιζε τόν πόνο γιά τήν νύχτα, καί ἔτσι θά μποροῦσα νά κοιμηθῶ. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν πήγαινα στήν μητέρα μου, γιατί φοβόμουνα ὅτι θά κάνει καί κάτι ἄλλο: Ἤξερα ὅτι τό πρωί θά μέ πήγαινε στόν ὀδοντίατρο! Καί ἐκεῖνος θά ἄρχιζε νά σκαλίζει ὅλα τά ἄλλα δόντια μου, πού δέν εἶχαν ἀρχίσει ἀκόμη νά πονᾶνε. Καί δέν θά μέ ἄφηνε σέ ἡσυχία! Ἄν τοῦ ἔδινα ... ἕνα πόντο, αὐτός θά μοῦ ζητοῦσε νά πάρει ... ἕνα ὁλόκληρο μέτρο! Ἐγώ ἤθελα ἁπλῶς τήν ἄμεση ἀνακούφιση ἀπό τόν πόνο. Ὅμως μέ τόν τρόπο αὐτό δέν θά ἀποκτοῦσα ποτέ μόνιμη ἀνακούφιση· ἄν δέν φρόντιζα καί ἄν δέν τακτοποιοῦσα μιά καί καλή ὅλα μου τά δόντια...».
«Καί ὁ Χριστός», καταλήγει ὁ Lewis, «εἶναι σάν τούς ὀδοντιάτρους! Πολλοί προστρέχουν σ’ αὐτόν, γιά νά θεραπευθοῦν ἀπό μιά συγκεκριμένη ἁμαρτία ἤ γιά νά ξεπεράσουν ἕνα συγκεκριμένο πρόβλημα. Ὁ Χριστός θά τούς βοηθήσει βέβαια στόν συγκεκριμένο θέμα, ἀλλά δέν θά σταματήσει ἐκεῖ. Αὐτό πού θέλει εἶναι, νά Τόν ἀφήσουμε νά προχωρήσει στήν ὁλοκληρωτική θεραπεία μας!...».
* * *
Γύρω στό 1814 βρέθηκε στό Ἀγρίνιο ὁ γιός ἑνός δερβίση ἀπό τήν Κόνιτσα. Ὁ νεαρός μουσουλμᾶνος δέν ἀρεσκόταν στά τούρκικα γλέντια καί ξεφαντώματα. Εὕρισκε περισσότερη παρηγοριά καί ἀνάπαυση στόν ἀσκητικό καί συγκρατημένο τρόπο ζωῆς κάποιων Χριστιανῶν, πού συναναστρεφόταν. Καί χωρίς νά πολυκαταλαβαίνει, ἄρχισε νά ἀκολουθεῖ τίς χριστιανικές νηστεῖες!
Ἔτσι ὅμως ἔδωσε στόν Χριστό ... τόν ἕνα πόντο! Καί ὁ Χριστός τοῦ πῆρε ... ὁλόκληρο τό μέτρο, φωτίζοντάς τον κάθε μέρα καί περισσότερο, καί ὁδηγώντας τον στήν ἀληθινή θεογνωσία. Ἔτσι ὁ πρώην δερβίσης σέ λίγο ζήτησε καί βαφτίστηκε Χριστιανός (ἀφοῦ πῆγε στήν Ἰθάκη), καί πῆρε τό ὄνομα Ἰωάννης. Καί κατάλαβε, ὅτι ἄξιζε κάθε θυσία καί κάθε κόπο, γιά νά μπῆ μέσα στό εὐλογημένο Σπίτι τοῦ Χριστοῦ, στήν Ἐκκλησία Του!
Καί τόσο πολύ πῆρε στά σοβαρά τήν νέα του πίστη καί τήν σωτηρία του, ὥστε, ὅταν ὁ πατέρας του τόν ἀνακάλυψε καί τόν ἀνακάλεσε στήν προηγούμενη θρησκεία του, ὁ Ἅγιος (πλέον) Ἰωάννης δέν ὑπολόγισε οὔτε νιάτα, οὔτε οἰκογένεια· ἀλλά, ἔχοντας ὁλοκληρωτικά θεραπευθῆ ἀπό τήν πλάνη τοῦ Ἰσλάμ, ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Μόνο Ἀληθινό Ἰατρό τῶν ἀνθρώπων, Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί δέχθηκε μετά ἀπό φρικτά μαρτύρια τόν διά ξίφους θάνατο, δίπλα ἀπό τήν ἐκκλησία τοῦ ἁγίου Δημητρίου Ἀγρινίου, στίς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1814.
* * *
Ἦταν Τοῦρκος. Κατάλαβε ὅμως ὅτι ἡ ζωή δέν εἶναι γιά χόρταση. Καί ὅτι ἡ κραιπάλη δέν δίνει οὔτε ἀληθινή χαρά, οὔτε ἀληθινή ἐλευθερία. Καί ἔτσι ἄρχισε νά ἀγαπάει τήν νηστεία καί τήν ἐγκράτεια. Καί ἡ προθυμία του γι’ αὐτές τίς ἀσκήσεις, τοῦ ἄνοιξε τά μάτια, γιά νά γνωρίσει τόν ἀληθινό Θεό· νά Τόν προσκυνήσει· καί νά Τόν ἀφήσει νά βάλει τό «μαχαίρι» τοῦ Θείου λόγου βαθειά μέσα του· ὥστε νά θεραπευθῆ ὁλοκληρωτικά ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἁμαρτία...
Ἄν ὁ γιός ἑνός μουσουλμάνου δερβίση, μέ τέτοια αὐταπάρνηση, ἀφήνει τόν ἑαυτό του στά χέρια τοῦ Μεγάλου Ἰατροῦ Χριστοῦ, ἐμεῖς μέ πόσο περισσότερη προθυμία θά ἔπρεπε νά ἀναζητούσαμε τήν οὐσιαστική θεραπεία μας ἀπό τά πάθη, τηρώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό μόνο φιλάνθρωπο καί σωτήριο;
Ἀρχιμ. Β.Λ