ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΩΣ

            Οἱ Ἅ­γιοι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας εἶναι οἱ κα­θο­ρι­στι­κοί ὁ­δο­δεῖ­κτες τῆς πο­ρε­ί­ας μας. Ἐ­πει­δή ἦ­ταν ρε­α­λι­στές καί προ­σγει­ω­μέ­νοι, ἐν­δι­α­φέ­ρον­ταν πρώ­τι­στα, νά ξέ­ρουν «ποῦ πα­τᾶ­νε καί ποῦ βρί­σκον­ται»· γιά νά μήν κο­πι­ά­ζουν ἄ­σκο­πα.

Καί μά­θαι­ναν ἐ­πι­με­λῶς, τί ἀ­παι­τεῖ­ται, γιά νά μή χά­σουν τό δρό­μο πρός τό Ἀ­πό­λυ­το τῆς Ζω­ῆς: τή θέ­α τοῦ Θε­αν­δρι­κοῦ Προ­σώ­που τοῦ Χρι­στοῦ! Καί τά πιό με­στά «πο­ρί­σμα­τα» τῆς πο­ρε­ί­ας τους κα­τα­γρά­φον­ται στίς προ­σευ­χές τους.

Στήν προ­σευ­χή σου πρέ­πει νά εἶ­σαι ὑ­πε­ύ­θυ­νος καί εἰ­λι­κρι­νής, ἄν θέ­λεις νά πά­ρεις κάτι ἀ­πό τόν Θεό. Γιατί πο­τέ δέν γί­νε­ται νά Τόν πα­ρα­πλα­νή­σεις­.

*       *       *

            Ἔ­τσι λοι­πόν, μιά προ­σευ­χή τῶν Ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων, πού ἔ­χει δε­σπό­ζου­σα θέ­ση ἀνάμεσα στά αἰ­τή­μα­τά τους πρός τόν Θεό, ἦταν νά τούς δί­νει Ἐ­κεῖ­νος: «ὀ­φθαλ­μούς τοῦ ὁ­ρᾶν» (= μά­τια πού νά βλέ­πουν σω­στά). Καί ἡ πρω­ταρ­χι­κή τους μέ­ρι­μνα ἦ­ταν νά τά κα­θα­ρί­σουν, νά τά ἐ­ξυ­γι­ά­νουν, ἀλ­λά καί νά τά γυ­μνά­σουν καί νά τά ἐ­ξα­σκή­σουν, ὅ­σο κα­λύ­τε­ρα γί­νε­ται, νά βλέπουν σωστά.

Ἡ ὅ­λη ἐ­ξα­γι­α­στι­κή τους δι­α­δι­κα­σί­α ἔ­χει πε­ρά­σει καί ἀ­πο­τυ­πω­θεῖ στήν πε­ί­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας.

Πα­ρα­θέ­του­με πο­λύ ἐ­πι­γραμ­μα­τι­κά τά ση­μαν­τι­κό­τε­ρα βή­μα­τά της – ἄν καί ἡ πε­ί­ρα δέν πε­ρι­γρά­φε­ται μέ λό­για, ὅ­πως πο­τέ δέν θά κα­τα­λά­βου­με τήν γλυ­κύ­τη­τα τοῦ με­λιοῦ, ἄν δέν τό γευ­τοῦ­με.

*       *       *

             Πρῶ­τα ἀπ᾿ ὅ­λα λοι­πόν, πρέ­πει νά μά­θου­με νά στρέ­φου­με τή μα­τιά μας μέ­σα μας, στήν καρ­διά μας. Καί ὅ­ταν τήν κάνουμε νά προ­ση­λω­θεῖ στα­θε­ρά ἐ­κεῖ ἡ προ­σο­χή μας, τότε αἰ­σθανόμαστε δέ­ος μπρο­στά στό χά­ος πού ἀν­τι­κρί­ζουμε (ἀ­κα­τα­στα­σί­ες, ἐμ­πά­θει­ες, ἀν­τι­πά­θει­ες, πο­νη­ρές ἐ­πι­θυ­μί­ες, μίση, κα­κί­ες, ἁ­μαρ­τί­ες κ.ο.κ.).

Καί ἀρ­χί­ζου­με νά ἐρ­χό­μα­στε σέ κά­ποι­α συ­να­ί­σθη­ση τῆς κα­τά­στα­σής μας. Καί ἀρ­χί­ζου­με νά πο­νᾶ­με γι᾿ αὐ­τή! Καί μα­λα­κώ­νει σι­γά-σι­γά ἡ καρ­διά! Καί ἀ­πο­κτά­ει τα­πε­ί­νω­ση τό φρό­νη­μά μας! Καί αὐ­τό μέ τή σει­ρά του, θά φέ­ρει καί θά ἕλ­κει ὅ­λο καί πε­ρισ­σό­τε­ρη Χάρη ἀ­πό τόν Θεό· πού στη­ρί­ζει ὅ­λο καί πιό πολύ  τήν προ­σπά­θειά μας αὐ­τή.

*       *       *

            Αὐτό εἶναι τό μήνυμα τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς.

            Ἀρχιμ. Γρηγορίου Λίχα

 (Ἀπό τό βιβλίο του - ἔκδοσή μας

ΧΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, σελ. 28-29)

ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ

            Μιλώντας κάποτε ὁ ποιητής Κώστας Βάρναλης στόν λογοτέχνη Κωστῆ Μπα­στιᾶ, τοῦ ἐξομο­λο­γή­θηκε τά ἑξῆς:

            - Ἐγώ τά ἀφηρημένα καί τά μεταφυσικά δέν θέλω νά τά ἀνακατεύω καθό­λου. Γιά μένα, οἱ λέξεις πού χρησιμοποιοῦμε πρέπει νά ἔχουν ἕνα νόημα χειρο­πια­στό· νά ἀντιστοιχοῦν σέ μιά πραγματικότητα αἰσθητή.

            Καί συνέχισε ὁ «ἀπόλυτα προσγειωμένος» ποιητής μας:

            - Νοιάζομαι μόνο γιά τήν τωρινή ζωή καί δέν μέ ἐνδιαφέρει καθόλου, τί θά γί­νει μετά θάνατο. Δέν πιστεύω, πώς μέ περιμένει τίποτε καλύτερο ἤ χειρότερο. Ἁ­πλῶς λυποῦμαι, ὅταν σκέπτομαι ὅτι, πεθαίνοντας, θά χαθῶ ὁριστικά. Οἱ παρη­γο­ριές τῆς θρησκείας δέν εἶναι ἀρκετές - ἀκόμη καί γιά τούς πιό θρήσκους – γιά νά τούς ξερριζώσουν τήν ἰδέα τοῦ ὁριστικοῦ χαμοῦ... Ξέρουν ὅτι ὁ δικός τους, πού πε­θαί­νει, δέν κάνει ταξίδι, ἀλλά χάνεται...

*    *    *

            Στίς 15 Αὐγούστου θυμόμαστε τόν θάνατο τοῦ πιό ἁγίου ἀνθρώπου, πού ἔζησε ἐπάνω στήν γῆ. Γιορτάζουμε τήν Κοίμηση τῆς Παναγίας. Τιμᾶμε καί γιορ­­τάζουμε μιά Μητέρα, πού – περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἄνθρωπο – πλησίασε στόν θάνατο

μέ τήν ἀπόλυτη σιγουριά, ὅτι ΔΕΝ θά χαθῆ ὁριστικά·

μέ τήν βεβαιότητα, ὅτι θά συναντήσει χειροπιαστά τό Παιδί Της·

καί μέ τήν ἀδιάψευστη ἐλπίδα, ὅτι θά εἶναι μαζί Του γιά πάντα.

Ὅταν ζοῦσε στήν γῆ, Τήν εἴδαμε νά νοιάζεται καί γιά τά πιό ἁπλᾶ αἰσθητά πράγματα τῆς ζωῆς μας, ὅπως τό ... νά μή λείψει κρασί ἀπό ἕνα γαμήλιο γλέντι! 

Ἀλλά καί τώρα πού ἔφυγε, δέν μᾶς ἐγκα­τέ­λειψε: «ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»! Οὔτε στίς χαρές μας! Ἀλλά – πολύ περισσότερο – οὔτε στίς θλίψεις μας! 

Καί ξέροντας ὅτι εἶναι Ζωντανή (οὔτε κἄν Κεκοιμημένη), ζοῦμε τήν παρου­σία Της:

μέ τίς αἰσθητές παρεμβάσεις Της στίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς μας·

μέ τό ὅτι δέν παύει νά σκουπίζει τόν ἱδρῶτα καί τά δάκρυα, ὅλων ὅσοι καταφεύγουν μέ πίστη στήν προστασία Της·

μέ τήν, ἐκ μέρους μας, συχνή μελέτη τοῦ ἁγίου παραδείγματος τῆς ζωῆς Της.

Γι’ αὐτό πρέπει συνεχῶς νά Τήν εὐχαριστοῦμε καί Τήν δοξάζουμε.

*    *    *

            Τίποτε ἀφηρημένο ἤ μεταφυσικό δέν χωράει στήν γιορτή τῆς Παναγίας. Ὅλα εἶναι χειροπιαστά καί συγκεκριμένα.

            Καί ὅποιος ἑτοιμάζεται γιά τήν γιορτή Της μέ τήν αἰσθητή ἄσκηση τῆς δεκα­πεν­θήμετης νηστείας, καί μέ τόν αἰσθητό κόπο τῆς καθημερινῆς Παράκλησης πρός Αὐτήν, ἀνοίγει λίγο περισσότερο τά παράθυρα τῆς καρδιᾶς του, γιά νά μπῆ μέσα του τό Φῶς τῆς Πίστης στόν Υἱό Της, στόν Νικητή τοῦ Θανάτου Χριστό. Καί αὐτό τό Φῶς μᾶς κάνει νά ἀντιμετωπίζουμε τό Μυστήριο τοῦ Θανάτου, ὅπως καί ἡ Παναγία:

οὔτε μέ ψευτοπαλληκαριές τοῦ τύπου «ἐγώ δέν φοβᾶμαι τόν θάνατο»·

οὔτε ὅμως καί μέ τό ψυχοπλάκωμα ὅτι «πεθαίνοντας θά χαθῶ ὁριστικά»·

ἀλλά μέ τόν σωτήριο φόβο τῆς ἀπολογίας στόν Μισθαποδότη Κύριο τῆς Ζωῆς·

καί μέ τήν εἰρηνοποιό ἐλπίδα στό ἄπειρο Ἔλεός Του. 

Ἀρχιμ. Β.Λ

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Οἱ διάφορες ἀνθρώπινες ὁμάδες δέν εἶναι Ἐκκλησία. Καί δέν ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ. Καί δέν ὑπάρχει ἐπικοινωνία ἀνάμεσα τους. Ὅποιος δέν ἔχει ἐμπιστοσύνη σέ ἐκεῖνον πού ἔχει δίπλα του,  τοῦ λέει μισόλογα. Τά λέει ὅλα κρυπτογραφημένα. Γιά νά εἶναι ἔτσι καλυμμένος! Καί γιά νά μπορεῖ νά ὑπαναχωρεῖ, ὅταν διαπιστώνει ὅτι ὁ ἄλλος δέν συμφωνεῖ.

*            *            *

Τέτοια εἶναι ἀκόμη καί ἡ ἐπικοινωνία μεταξύ συζύγων καί μελῶν μιᾶς οἰκογένειας! Καί ἔτσι βγῆκε καί ἡ συμβουλή!

-Μή λές στόν ἄντρα σου, ὅτι τόν ἀγαπᾶς! Γιατί μπορεῖ νά τό ἐκμεταλλευθεῖ!

Καί πραγματικά, ἀκόμη καί στά πιό καλά ζευγάρια, ἕνα μεγάλο μέρος ἀπό τήν μεταξύ τους ἐπικοινωνία γίνεται μέ χίλιες δυό προφυλάξεις καί κρυπτογραφήσεις.

Τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἀνάμεσα στά ἄλλα μᾶς φανερώνει, ὅτι ἕνα ἀπό τά πρῶτα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ δυνατότητα ἐπικοινωνίας. Τό ἅγιο Πνεῦμα μᾶς δίνει φωτισμό καί ἀγάπη. Κάνει τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει πνεῦμα Θεοῦ, νά μπορεῖ νά μιλᾶ καί νά καταλαβαίνει τή γλώσσα τοῦ συνανθρώπου του, ξεπερνώντας τό ὁποιοδήποτε ἐμπόδιο.

Ἡ δυσκολία στήν ἀνθρώπινη ἐπικοινωνία εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωκεντρισμοῦ, πού κάνει τόν ἄνθρωπο νά βλέπει ὅλους τούς συνανθρώπους του, ἀκόμη καί αὐτούς πού εἶναι πολύ κοντά του, σάν ἐχθρούς του·  ἤ καί σάν ἀνταγωνιστές του. Γιατί ἔχουν αὐτό πού θέλει νά ἔχει ἐκεῖνος ἤ γιατί μποροῦν νά  πάρουν αὐτό πού ἐκεῖνος ἔχει. Αὐτό τό κλῖμα τοῦ κρυφοῦ πολέμου κάνει ἀδύνατη τήν ἀνάπτυξη ἐμπιστοσύνης.

Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀποκαθιστᾶ τήν ἐμπιστοσύνη καί τήν ἐπικοινωνία ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, γιατί δέν εἶναι πνεῦμα ἀνταγωνισμοῦ ἀλλά πνεῦμα ἀγάπης καί προσφορᾶς. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν σκέπτεται, τί θά πάρει ἀπό τόν ἄλλο, ἀλλά τί θά τοῦ δώσει.

Τό κοντάκιο τῆς ἑορτῆς μᾶς λέγει πολλά:

Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζε ἔθνη ὁ Κύριος.

Ὅτε τοῦ πυρός τάς φλόγας διένειμε, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε.

Τότε κατειργάσθη ἡ ἀφωνία πρός τιμωρίαν (τότε ὁ Θεός τούς ἔκαμε νά μή μποροῦν νά συνεννοηθοῦν μεταξύ τους ΓΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ)!

Νῦν δέ (=τώρα) καινουργεῖται ἡ συμφωνία, (δηλαδή τώρα ἀρχίζει κάτι τό καινούργιο) γιά τήν σωτηρία μας.

*            *            *

            Μέ ἄλλα λόγια, ὅσο πιό καλά ἐπικοινωνοῦμε μεταξύ μας, μέ ἀγάπη καί ταπείνωση, τόσο πιό κοντά ΠΑΜΕ στήν ΣΩΤΗΡΙΑ μας.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

Ἡ Mont Blanc (Μόν Μπλάν) εἶναι μιά ἑταιρεία μέ παράδοση στήν παραγωγή πολυτελῶν ἀντικειμένων. Εἶναι διάσημη κυρίως γιά τά στυλό καί τίς πέννες της. Ὁ κ. Νόρμπερτ Πλάτ, πρόεδρος τῆς ἑταιρείας, πρίν ἀπό δυό χρόνια, ἔδωσε μιά συνέντευξη στό ΒΗΜΑ. Ἐκεῖ, μεταξύ ἄλλων, λέει καί τά ἑξῆς:

-Ἡ πολυτέλεια πουλάει. Σέ ἀνθρώπους, πού κατά βάθος εἶναι δυστυχεῖς. Βέβαια ὅλοι ψάχνουν γιά τό νόημα τῆς ζωῆς. Ἀλλά, οἱ περισσότεροι, δέν τά καταφέρνουν νά τό ἀνακαλύψουν! Κυνηγᾶμε τήν πολυτέλεια, ἐπειδή φοβόμαστε, μήπως οἱ ἄλλοι πάψουν νά μᾶς ἐκτιμοῦν. Τούς προσφέρουμε λοιπόν πολυτέλεια, γιά νά μειώνονται οἱ ἀνασφάλειές μας. Ἤ ἐπειδή φοβόμαστε, μήπως ἐμεῖς οἱ ἴδιοι σταματήσουμε νά ἐκτιμᾶμε τόν ἑαυτό μας! Καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού κάθε φορά πού νιώθουν δυστυχισμένοι, ἀγοράζουν πανάκριβα εἴδη, γιατί νομίζουν ὅτι κάπως ἔτσι θά μετριάσουν τή δυστυχία τους!

*            *           *

            Αὐτό μᾶς λέει, ὅτι ἔχουμε πάρει λάθος δρόμο. Κυνηγᾶμε τήν καταξίωσή μας ἀπό ἀνθρώπους! Ἐνῶ τό σωστό εἶναι νά ψάχνουμε γιά τήν καταξίωσή μας ἀπό τό Θεό!

Τό σωστό εἶναι νά ψάχνουμε γιά τοῦ Θεοῦ τήν γνώμη καί τήν κρίση. Τί ζητάει ἀπό ἐμᾶς ὁ Χριστός; Ἀγάπη. Ἀπό ποῦ πηγάζει; Πηγάζει μόνον ἀπό τόν Χριστό. Καί μᾶς τήν δίδαξε μόνο ὁ Χριστός! Γι᾿ αὐτό καί ἡ χαρά εἶναι δῶρο-χάρισμα τοῦ Χριστοῦ. Συνοδεύει τήν  ἀγάπη πού μᾶς ζητάει ὁ Χριστός.

Καί μᾶς λέγει ὁ Χριστός:

Ἄν ἔχετε ἀγάπη, ἐγώ θά εἶμαι κοντά σας. Καί ἡ καρδιά σας θά γεμίσει χαρά. Καί τήν χαρά σας αὐτή κανείς δέν θά μπορεῖ νά σᾶς τήν ἀφαιρέσει (Ἰωάν. 16,22).

*            *            *

            Εἶναι χιλιάδες τά παραδείγματα ἀνθρώπων, πού ἦταν στή ζωή τους πάμπλουτοι καί δυνατοί, καί μέ μεγάλα ἀξιώματα, ἀλλά χωρίς οὔτε ἴχνος χαρᾶς. Καί τά πέταξαν ὅλα! Καί τήν βρῆκαν τή χαρά.

Ἄς μάθουμε λοιπόν καί ἐμεῖς, ὅτι ἡ ἀγάπη κάνει τήν καρδιά νά γεμίζει·  ἡ ἀγάπη· καί ὄχι ἡ πολυτέλεια.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.