Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιούνιος 2006

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 275 Ιούνιος 2006

«Ο ΚΑΛΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ... «ΚΑΛΑΜΙΑ»» του Ἀρχιμ. Β.Λ.

«Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ» του Στάρετς Νίκωνος

«Σ᾿ ΑΓΑΠΩ ΤΡΟΜΕΡΑ, ΘΕΕ ΜΟΥ» του Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

«Η  ΠΙΣΤΗ  ΠΟΥ  ΣΩΖΕΙ»

 

Ο ΚΑΛΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ... «ΚΑΛΑΜΙΑ»

 

Μιλώντας κάποτε γιά τόν Καρυωτάκη, ὁ κριτικός λογο­τε­χνίας Ἡρακλῆς Ἀποστολίδης εἶπε τά ἑξῆς:

 

«Ἡ βαθύτερη ἀρρώστεια τοῦ Καρυωτάκη εἶναι ἡ ἀρρώστεια τῶν περισ­σο­τέρων ἀπό τούς λογίους μας. Ἀπό ἐγωκεντρισμό πάσχουν ὅλοι. Τούς φοβίζει φο­βε­ρά ὁ θάνατος! Καί δέν θέλουν νά καταλάβουν, πώς ὁ κόσμος θά ἐξακο­λουθήσει τόν δρόμο του καί χωρίς αὐτούς· ὁ κόσμος θά ὑπάρχει καί ὕστερα ἀπό αὐτούς. Τήν ἀπρόσωπη συμβολή στήν ζωή δέν θέλουν οὔτε νά τήν ἀκούσουν. Καί ὅμως ἡ ζωή χρωστᾶ - νομίζω – τά ἴδια, ἄν μή πε­ρισ­σότερα, στήν ἀπρόσωπη αὐτή συμβολή τῶν ἀγνώ­στων, στήν ἀνώνυμη ἀνθρω­πό­τη­τα, ὅσα καί στίς προσω­πι­κότητες...».

 

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Ἀποστολίδης μᾶς λέει ὅτι τό σοβαρότερο πρόβλημα τῶν περισσοτέρων λο­γίων καί «σοφῶν τοῦ αἰῶνος τούτου» εἶναι ὅτι «ἔχουν καβαλήσει τό κα­λά­μι». Ἔχουν τήν ψευδαίσθηση ὅτι αὐτοί στηρίζουν τόν κόσμο μέ τήν σοφία τους καί μέ τήν ἐξυπνάδα τους! Καί ὅτι, χωρίς αὐτούς, ὁ κόσμος θά κατρακυλήσει σέ κατήφορο καί σέ σκοτάδι! Καί ὅλη τους ἡ ἔγνοια εἶναι, πῶς θά καταφέρουν νά μή ξεχαστῆ τό ὄνομά τους!

 

*    *    *

 

            Στίς 30 Ἰουνίου εἶναι ἡ γιορτή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Τιμᾶμε καί γιορ­τά­ζου­με δώδεκα ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι στήν πλειονότητά τους ἦταν ἀμόρφωτοι ψα­ρά­δες. Ἦταν ἄνθρωποι, πού ποτέ δέν τούς πέρασε ἀπό τό μυαλό νά ... σώσουν τόν κόσμο! Ποτέ δέν «καβάλησαν τό καλάμι» τοῦ κοινωνικοῦ ἀναμορφωτῆ καί τοῦ σω­τή­ρα τῆς οἰ­κου­μένης! Καί ποτέ δέν σκέφθηκαν νά ἀφήσουν «μεγάλο» ὄνομα μέσα στήν ἱστορία!

 

            Καί ὅμως. Μέ τόν δικό τους «κάλαμο» (μέ τήν γραφίδα τους), δηλαδή μέ ὅσα ἔγρα­ψαν στά ἅγια Εὐαγ­γέλια, ἀναστάτωσαν ὅλους τούς φιλοσόφους καί τούς ρήτορες τοῦ κόσμου! «Ἁλιέων ὁ κάλαμος, φιλο­σό­φων τό φρύαγμα καί ρητόρων τά ρεύματα διετάραξε...». Διότι ἐκήρυξαν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Σταυροῦ, πού γιά τούς ψευτοφιλοσοφοῦντες εἶναι «σκάνδαλο» καί «μωρία»!  Γιά τούς δῆθεν «λογικούς» φιλοσόφους, ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ φαντάζει σάν ἡ μεγαλύτερη ἀνοησία...

 

*    *    *

 

- Τί τό σπουδαῖο ἔκαναν αὐτοί οἱ φτωχοί καί ἀγράμματοι, γιά νά ἀξιωθοῦν μιᾶς τόσο μεγάλης τιμῆς; Πῶς ἔγιναν τόσο μεγάλες προσωπικότητες, χωρίς ποτέ νά ἐπιδιώξουν ἀνθρώπινες δόξες;

 

Στό ἐρώτημα αὐτό ἀπαντάει μέ δυό λέξεις ἕνα ἐπίσης ὡραῖο τροπάριο τῆς γιορτῆς τους: Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, λέει, ἔβαλαν στόχο τους νά γίνουν «χωρητικά δοχεῖα τοῦ Φωτός». Αὐτό ἦταν τό κατόρθωμά τους. Αὐτός ἦταν ὁ κόπος τους. Αὐτό ἦταν τό ἄθλημά τους! Εἶδαν τό Φῶς. Τό ἔβαλαν μέσα τους. Καί τό κράτησαν.

 

Καί αὐτό εἶναι τό πιό ἀξιέπαινο ἄθλημα, διότι, γιά νά γίνει κάποιος «χωρητικό δοχεῖο τοῦ Φωτός τοῦ Χριστοῦ», χρειάζεται

 

νά ἀδειάσει τό ἐγώ του ἀπό τήν ἰδέα ὅτι τά ξέρει ὅλα·

 

νά καθαρίσει τήν καρδιά του ἀπό κάθε βρωμιά ἁμαρτίας καί αἰσχρότητας·

 

νά πάψει νά ἀπαιτεῖ ἀπό ὅλους ἀγάπες καί τιμές·

 

νά ξεκαβαλικέψει τό «καλάμι» ὅτι δικαιοῦται νά κρίνει τούς πάντες καί τά πάντα·

 

καί νά ἀναζητεῖ παντοῦ καί πάντοτε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό μόνο ἅγιο καί σωτήριο.

 

*    *    *

 

Σ’ αὐτά τά ἀθλήματα οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι πῆραν «ἄριστα». Πῆραν «μετάλλιο χρυσό». Μέ τό «σπαθί» τους. Καί μέ τόν ἱδρῶτα τους.

 

Καί, ὅσο αὐτοί δέν ἐπεδίωξαν ποτέ ἀνθρώπινες τιμές, τόσο ὁ Θεός τούς δό­ξα­σε! Καί χωρίς νά τό ἔχουν ποτέ ὀνειρευτῆ, ἔγιναν οἱ δώδεκα στῦλοι πού κρατᾶνε ὁλό­κληρο τό τεῖχος τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ἔγι­ναν τά ἀσά­λευ­τα θε­μέ­λια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο!

 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

 

Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

            Γράφει στό ἡμερολόγιό του, ὁ στάρετς Νίκων:

 

Χθές (15 Νοεμβρίου 1908), βρισκόμουνα στό κελλί τοῦ γέροντα καί τακτοποιοῦσα τήν ἀλληλογραφία του. Ὁ π. Βαρσανούφιος διάβαζε τήν ἐπιστολή μιᾶς νεαρῆς κοπέλλας, γιά τήν ὁποία μοῦ εἶπε:

 

            -Ἡ κοπέλλα αὐτή, ξέρει πολύ καλή κλασσική μουσική. Τήν ρωτάω:

 

            -Ποιανοῦ μουσικοῦ σοῦ ἀρέσει καλλίτερα ἡ μουσική;

 

            -Τοῦ Μπετόβεν καί τοῦ Χάϊντν, μοῦ λέει ἐκείνη.

 

            -Μά ὑπάρχει καί καλλίτερη, τῆς εἶπα.

 

            -Ποιανοῦ; τοῦ Μότσαρτ;

 

            -Ἀκόμη καλλίτερη.

 

            -Τοῦ Μπάχ μήπως;

 

            -Ὄχι! Ὄχι!

 

            -Ποιανοῦ τότε; Καί τί εἴδους μουσική εἶναι αὐτή, πού λές ὅτι εἶναι καλλίτερη;

 

            -Τῆς ψυχῆς, τῆς λέω.

 

            -Τῆς ψυχῆς; Καί ὑπάρχει τέτοια μουσική;

 

            -Καί βέβαια ὑπάρχει.

 

            -Πρώτη φορά τό ἀκούω. Καί τί εἶναι αὐτή ἡ μουσική;

 

            -Ἡ ψυχική γαλήνη. Γι᾿ αὐτήν μιλάει τό ἅγιο Εὐαγγέλιο: «Ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν» (Ματθ. 11,29). Σπούδασες μαθηματικά. Ξέρεις τί εἶναι τό σημεῖον «ἴσον» (=); Ἔ, λοιπόν νά! Ἡ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς «ἰσοῦται» μέ μιά μακαριότητα· μιά μουσική· μιά ἁρμονία ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς... Αὐτή εἶναι ἡ καλλίτερη μουσική!

 

(Ἀπό τό βιβλίο-ἔκδοσή μας: Στάρετς Νίκωνος, Ρήματα Ζωῆς, Πρέβεζα 2006, σελ. 60-61)

 

«Σ᾿ ΑΓΑΠΩ ΤΡΟΜΕΡΑ, ΘΕΕ ΜΟΥ»

 

(Ἡ ὁμολογία ἑνός στρατιώτη)

 

Κατά τή διάρκεια τοῦ τελευταίου μεγάλου πολέμου στό Ἰράκ στό χιτώνιο ἑνός Ἀμερικανοῦ στρατιώτη, ὁ ὁποῖος ἔπεσε στό πεδίο τῆς μάχης, βρέθηκε ἕνα σημείωμα, πού περιεῖχε μία συγκλονιστική ἐξομολόγηση, μία συγκλονιστική προσευχή.

 

Ἕνας μέχρι τότε ἄθεος νέος, γνήσιο παιδί τῆς ἐποχῆς μας, εὕρισκε στό διάβα τῆς ζωῆς του τόν Σωτήρα Χριστό μέσα στήν ἀντάρα τοῦ πολέμου.

 

Ἄς διαβάσουμε, τί ἔλεγε τό σημείωμα ἐκεῖνο:

 

*         *         *

 

«Ἄκουσε, Θεέ μου.

 

Ἀκόμα δέν σοῦ ἔχω μιλήσει. Ὅμως τώρα ἐπιθυμῶ νά σοῦ πῶ φιλικά: Τί κάνεις; Τί γίνεσαι;

 

Μοῦ εἶπαν ὅτι δέν ὑπάρχεις καί σάν ἀνόητος τό πίστεψα. Ὅμως χθές βράδυ, ἀπό τό βάθος τοῦ κρατήρα μιᾶς ὀβίδας εἶδα τόν Οὐρανό Σου, εἶδα τό μεγαλεῖο Σου, καί τότε κατάλαβα ὅτι μοῦ εἶχαν πεῖ ψέματα!

 

Εἶναι παράξενο, ὅτι χρειάσθηκε νά ἔλθω σ᾿ αὐτόν τόν καταχθόνιο τόπο, γιά ν΄ἀνακαλύψω τό πρόσωπό Σου!  Τώρα πού Σέ γνώρισα Σ᾿ ἀγαπῶ τρομερά, Θεέ μου! Αὐτό θέλω νά τό ξέρεις!

 

Σέ λίγο θά γίνει μιά ἀκόμη ἀπαίσια μάχη. Ποιός ξέρει; Μπορεῖ καί νά φθάσω στό σπίτι Σου ἀπόψε. Δέν ὑπήρξαμε ὅμως ποτέ σύντροφοι μέχρι τώρα· κι ἀναρωτιέμαι, ἄν θά μέ περιμένεις στήν πόρτα Σου!  Καί νά, νά κλαίω! Καί χύνω δάκρυα! Τί παράξενω! Ἄχ, νά Σέ εἶχα γνωρίσει πιό νωρίς, Θεέ μου!

 

Θεέ μου, ποῦ εἶσαι; Ποῦ κατοικεῖς;

 

Σέ ἀναζητοῦσα παντοῦ, ἀκόμη καί μέσα στή δική μου καρδιά, στό σπίτι μου καί στήν οἰκογένειά μου. Μά δέν σέ εὕρισκα πουθενά! Μά  συνέχιζα νά σέ ἀναζητῶ καί γύρω μου καί μέσα μου.

 

Καί ἔνοιωσα τήν παρουσία Σου καί εἶδα τήν μορφή Σου καί ἄκουσα τήν φωνή Σου:

 

- Εἶμαι δίπλα σου, εἶμαι κοντά σου! Ἄνοιξέ μου τήν καρδιά σου. Θέλω νά περάσω σ᾿ αὐτήν, νά στήσω τόν θρόνο Μου καί νά τήν κάνω Βασίλειό Μου...!

 

- Ὤ Κύριε!

 

Ἔλα! Σέ περιμένω...

 

Σέ λαχταρῶ...

 

Θέλω νά εἶμαι αἰώνια μαζί Σου· γιά πάντα κοντά Σου!»

 

Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

 

Η  ΠΙΣΤΗ  ΠΟΥ  ΣΩΖΕΙ

 

Εἶναι λυπηρό. Ὁμως σήμερα ὑπάρχουν χριστιανοί, πού ἁπλά δέν γνωρίζουν τί σημαίνει νά πιστεύεις στό Χριστό, ἀλλά καί ἔχουν μία ἐντελῶς συγκεχυμένη ἀντίληψη γιά τήν πίστη στόν Ἕνα καί μοναδικό Σωτήρα καί Θεό, τόν Χριστό.

 

Λένε:

 

-Γιατί ἐσεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπιμένετε ὅτι ἔχετε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀληθείας;   

 

- Γιατί τάχα, μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι θά σωθοῦν;

 

- Ἀνάμεσά μας ὑπάρχουν τόσοι καλοί ἄνθρωποι! Καί Μωαμεθανοί, καί Βουδδιστές, καί χριστιανοί ἄλλων ὁμολογιῶν, ἀκόμη καί ἄθεοι.

 

- Στέκει νά θέλεις νά τούς στείλεις ὅλους αὐτούς στήν κόλαση;

 

*            *          *

 

Μία τέτοια σκέψη, φαίνεται να εἶναι καί  σωστή· καί τετραγωνικά λογική. Εἶναι ὅμως;

 

Ἄς τό ἐξηγήσωμε μέ λόγια ἁπλᾶ. Γιατί, ἐπάνω σέ ἕνα τέτοιο σοβαρό θέμα δέν πρέπει νά ἔχωμε συγκεχυμένες ἰδέες. Λοιπόν. Σημασία δέν ἔχει, τί λέει ὁ καθένας, ἀλλά τί λέει ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία .

 

Χριστιανοί! Προσέξτε! Κάνετε ὡραῖες σκέψεις καί συλλογισμούς! Ἀλλά χωρίς νά ξέρετε, τί εἶναι ἡ σωτηρία·  γιατί εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σωτηρία· καί γιατί ἡ μόνη ὁδός πρός τόν Θεό καί τήν σωτηρία εἶναι  ὁ Χριστός· μόνο ὁ Χριστός!

 

Σωτηρία εἶναι ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· ἡ ἀποκατάσταση ἐπικοινωνίας μαζί Του. Ἡ σωτηρία εἶναι κάτι πού μάς ἐνδιαφέρει ὅλους. Ὅλους τούς λαούς· ὅλους τούς ἀνθρώπους· ἐνάρετους καί ἁμαρτωλούς! Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ μιλώντας γιά τόν ἑαυτό του, λέγει: «θά κατεβῶ στό παιδί μου στόν Ἅδη». Το λέγει γιατί τότε, πρίν ἔλθει ὁ Χριστός, ὅλοι, ἁμαρτωλοί καί δίκαιοι, μετά τό ἐπίγειο ταξίδι τους, κατέληγαν στόν Ἅδη. Τόσο λίγη ἀξία εἶχαν τότε τά «καλά» τους ἔργα! Μόνα τους χωρίς τήν χάρη πού παίρνουμε, ἀπό τό βάπτισμα καί ἀπό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

 

Γι᾿ αὐτό, ὅταν κάποτε οἱ Ἰουδαῖοι ρώτησαν τόν Χριστό: «τί πρέπει νά κάνουμε, γιά νά ἐκτελοῦμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ»; Καί ὁ Χριστός τούς ἀπάντησε: «Το μεγαλύτερο ἔργο τοῦ Θεοῦ εἶναι νά πιστεύετε σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός Πατέρας μᾶς ἔστειλε»(Ἰω. 6,28-29). Δηλαδή:

 

Ἡ μόνη ἐγγύηση, ἡ μοναδική ὁδός γιά τήν σωτηρία εἶναι ἡ σωστή πίστη σέ Ἐκεῖνον, πού ὁ Θεός ἔστειλε στόν κόσμο δηλαδή, τόν Υἱόν - τόν Χριστό.

 

Δέν ἀρκεῖ λοιπόν, νά εἴμαστε «καλοί» ἄνθρωποι. Καί ἄν ἄνθρωποι μεγάλοι καί φωτισμένοι, κατέβαιναν τότε στόν Ἅδη, πῶς εἶναι δυνατό ἐσύ, νά θέλεις νά σωθῆς χωρίς πίστη καί ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό; Και πώς τολμᾶς  καί ψάχνεις νά βρεῖς, ἄν καί οἱ μουσουλμάνοι θά σωθοῦν; Ἐπειδή ἁπλά σοῦ φαίνονται «καλοί»; Χωρίς ποτέ, νά ἔχουν πιστεύσει στόν Ἕνα καί Μοναδικό Σωτήρα καί Λυτρωτή;

 

*            *          *

 

Ἄς κάμουμε, λοιπόν, φροντίδα μας νά ἀγαπήσουμε τόν Χριστό. Γιατί σωτηρία χωρίς Αὐτόν, μόνο χάρη σέ μερικές «καλές» πράξεις, Δεν γίνεται.

 

            (Ἐπιστολή 238)

 

            Μετ: Ἀρχιμ.Α.Μ.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel