Ζωηφόρος

«Λυχνία» Ιανουάριος 2006

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 270 Ιανουάριος 2006

«ΜΕΛΙ ἤ ΚΟΠΡΙΑ;» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΦΡΑΓΙΔΑ» του † Ν. Μ.

«ΕΛΕΓΧΟΣ – ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ» του Μεγάλου Βασιλείου

«ΚΟΥΦΟΣ  ΕΙΣΑΙ!» του †Ν.Μ.

ΜΕΛΙ ἤ ΚΟΠΡΙΑ;

 

            Στίς 20 Ἀπριλίου 1999, δύο μαθητές λυκείου στό Κολοράντο τῆς Ἀμερικῆς, ἀφοῦ εἰσέβαλαν στό σχολεῖο τους ὁπλισμένοι σάν ἀστακοί, σκότωσαν 15, τραυμάτισαν 28 καί μετά αὐτοκτόνησαν. Σύμφωνα μέ περιγραφές αὐτοπτῶν μαρ­τύρων, πρίν σκοτώσουν καθένα ἀπό τά θύματά τους, τούς ρωτοῦσαν ἐπιτα­κτικά: «Πές μας, γιά ποιό λόγο ζῆς; Πές μας, τί νόημα ἔχει γιά σένα ἡ ζωή;»...

 

Σέ μιά βιντεοκασέττα, πού εἶχαν ἑτοιμάσει ἀρκετό καιρό πρίν, ἄφησαν τό «μανιφέστο» τους. Ἀνάμεσα στά ἄλλα κατηγοροῦσαν γονεῖς, σχολεῖο καί κράτος, γιατί τόσα χρόνια τούς «ἀνέτρεφαν» καί τούς «μόρφωναν», ταΐζοντάς τους μέ ... κοπριές! Κατήγγελλαν τό σάπιο μοντέλο ζωῆς, πού ἔχει στόχο τό «φούσκωμα» τῶν μυαλῶν μέ ξερές γνώσεις, τό γέμισμα τῆς τσέπης, καί τήν ἱκανοποίηση τῆς κοιλιᾶς καί τῶν ὑπό τήν γαστέρα...

 

            Ἕνα μήνα μετά τό τραγικό γεγονός, ὁ πατέρας μιᾶς μαθήτριας – θύματος τῆς σφα­γῆς, ὁ Ντάρελ Σκότ, μίλησε ἐνώπιον τῆς Δικαστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἀμερικα­νι­κοῦ Κοινοβουλίου. Μεταξύ τῶν ἄλλων διάβασε καί ἕνα ποίημα. Τό εἶχε γράψει τίς προηγούμενες νύχτες, πού δέν μποροῦσε νά κλείσει μάτι:

 

Οἱ νόμοι σας ἀγνοοῦν τίς βαθύτερες ἀνάγκες μας·

 

οἱ λέξεις σας εἶναι ἀέρας ἀδειανός·

 

μᾶς γδύσατε ἀπό τήν κληρονομιά μας·

 

ἀπαγορεύσατε στά σχολεῖα τήν ἁπλῆ προσευχή·

 

τώρα πυροβολισμοί γεμίζουν τίς αἴθουσες διδασκαλίας μας·

 

καί μονάκριβα παιδιά μας πεθαίνουν·

 

ἀναζητεῖτε ὁλόγυρα ἀπαντήσεις καί ρωτᾶτε «γιατί;»·

 

θεσπίζετε νόμους περιοριστικούς ἀπό ζῆλο νομοθετικό·

 

καί δέν μπορεῖτε νά καταλάβετε ὅτι:

 

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ!

 

*    *    *

 

            Στίς 30 Ἰανουρίου γιορτάζομε τήν μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἡ Ἐκκλησία μας τούς ἐπέλεξε ὡς ἰδιαίτερους προστάτες τῶν Γραμμάτων καί τῆς Παιδείας. Γιά ποιό λόγο; Σίγουρα ὄχι γιά νά μήν ἀκούγονται ... πυροβολισμοί στίς αἴθουσες τῶν σχολείων μας·

 

οὔτε γιά νά ... ψευτοδιατηρεῖται μιά βιαστική δίλεπτη πρωϊνή «προσευχή»·

 

οὔτε γιά νά προστεθῆ μιά ἀκόμη ἡμέρα σχολικῆς ἀργίας.

 

«Προστάτες τῆς Παιδείας» μπορεῖ νά σημαίνει μόνο, ὅτι ἀναθέτουμε ἐπίσημα στούς Τρεῖς Ἱεράρχες, νά ὁρίζουν τό βασικό «μενού» διατροφῆς τῶν παιδιῶν μας.  Καί αὐτή ἡ βασική πηγή διατροφῆς – κατά τό ἀπολυτίκιό τους – εἶναι «τῆς θεογνωσίας τά νάματα». Μόνο ἄν ποτιστοῦν τά παιδιά μας μέ τό ζωντανό νερό τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας, ὑπάρχει ἐλπίδα

 

νά καταλάβουν, γιατί ζοῦν· νά βροῦν τό νόημα τῆς ζωῆς·

 

νά γνωρίσουν καί νά ἀγαπήσουν Αὐτόν, πού εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς·

 

νά μάθουν νά διακρίνουν τίς καθαρές τροφές ἀπό τίς ... κοπριές·

 

νά μάθουν νά ἀντιστέκονται στό γοητευτικό σερβίρισμα τῆς χρυσοτυλιγμένης κοπριᾶς, ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχεται.

 

Μόνον ἔτσι καθαρίζουν οἱ αἰσθήσεις τῶν παιδιῶν μας· καί ἑπομένως μποροῦν νά νιώσουν τήν γλυκύτητα τοῦ μέλιτος, πού ρέει ἀπό τούς «μελιρρύτους ποταμούς τῆς σοφίας»: τό μέλι τῆς γνώσεως τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῆς σωστῆς σχέσης μαζί Του. 

 

            Ἀρχιμ. Β.Λ

 

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΦΡΑΓΙΔΑ

 

Κατέβηκε ὁ μεγάλος Θεός στήν γῆ. Καί, σάν ἄνθρωπος, μικρός τώρα, ἐπῆγε καί στάθηκε μπροστά στόν τίμιο Πρόδρομο Ἰωάννη, πού σάν προφήτης ἔβλεπε· καί βαθειά· καί μακριά. Καί κατάλαβε ὅτι δέν ἦταν ἄνθρωπος ἁπλός! Καί τόν ἔπιασε συστολή. Καί ἐφοβήθηκε. Καί Τόν ἐρώτησε δειλά:

 

- Τί γυρεύεις Σύ, ἀπό ἐμένα;

 

Τοῦ ἀπάντησε ὁ Χριστός:

 

- Τό βάπτισμα!

 

Καί εἶπε ὁ ἅγιος βαπτιστής Ἰωάννης:

 

- Ἐγώ κηρύττω μετάνοια. Σέ ἁμαρτωλούς. Νά ἀλλάξουν μυαλά. Νά ἀφήσουν τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας. Καί νά βαφτιστοῦν. Καί νά πλυθοῦν. Ἐγώ εἶμαι ἕνα λυχναράκι. Κατάλληλο γιά ἐκείνους, πού ζοῦν στό σκοτάδι. Δέν ἔχω τίποτε γιά Σένα. Πῶς νά φωτίσει ὁ λύχνος τό Φῶς; Πῶς νά χειροθετήσει ὁ δοῦλος τόν Δεσπότη; Ὄχι, Κύριε. Ὄχι! Δέν εἶμαι ἄξιος ἐγώ, νά βάλω χέρι ἐπάνω Σου· νά Σέ εὐλογήσω.

 

Δίκαια καί σωστά ἦσαν τά λόγια αὐτά. Ἀλλά καί ζημία. Καί γιά μᾶς· καί γιά ὅλη τήν φύση τῶν ἀνθρώπων. Καί γι᾿ αὐτό, σάν νά εἶχε νοῦ, ψυχή, καί αἴσθηση, (ὅπως μᾶς λέει ἕνα τροπάριο) τοῦ φώναξε ὁ Ἰορδάνης:

 

- Λυπήσου μας, Ἰωάννη! Μήν ἐμποδίζεις τήν σωτηρία τοῦ κόσμου! Μή κωλύεις τήν κάθαρση. Μή Τοῦ φέρνεις ἀντιρρήσεις. Ἦρθε νά ἁγιάσει τόν κόσμο. Ἄφησέ Τον νά ἁγιάσει καί Σένα καί γενικά ὅλη τῶν ὑδάτων τήν φύση!...

 

Καί ὁ Ἰωάννης ὑποχώρησε. Καί ἡ Πηγή τοῦ Ἁγιασμοῦ, ὁ Χριστός, μπῆκε στό νερό. Τό πῦρ τῆς θεότητας βούτηξε στά νερά τοῦ Ἰορδάνη. Ἀλλά ΔΕΝ τά ἔκαψε. Τά ἁγίασε. Τά καθάρισε. Καί τά ἔκαμε, τά νερά τοῦ Ἰορδάνη, ἰάματα· φάρμακα· ὄργανο θεραπείας· φωτιά πού καίει τά ἀγκάθια τοῦ κακοῦ, πού μολύνει τίς ψυχές μας.

 

Καί τήν ὥρα πού βαπτιζόταν, κατέβη τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἐν εἴδει περιστερᾶς· καί ἔμεινε ἐπάνω Του. Καί ὁ ΠΑΤΕΡΑΣ ὁ ΟΥΡΑΝΙΟΣ Τόν ἐπευφήμησε μέ τά λόγια:

 

Οὗτος ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ μονογενής, ἐν ᾧ εὐδόκησα!  Δηλαδή: Ἐμένα τέτοια μοῦ ἀρέσουν! Ἐγώ τέτοια θέλω! Χάρηκε ὁ πανάγαθος Οὐράνιος Πατέρας καί ἐσκίρτησε. Γιατί ἔτσι ἄρχισε τότε ἡ σωτηρία.

 

Καί τώρα συνεχίζεται· μέ τό δικό μας βάπτισμα: ἀποστροφή στήν ἁμαρτία· στροφή στόν Χριστό.

 

*          *          *

 

Ζωή μας, πίστη μας, ψυχή μας, ροῦχο μας, στολίδι μας εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό καί τό βάπτισμα.

 

Τό βάπτισμα εἶναι ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στίς ψυχές μας· εἶναι σφραγίδα ἀκατάλυτη.

 

Ἀκόμη καί στήν χειρότερη ἁμαρτία νά πέσει ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ἄν ἀρνηθῆ τόν Χριστό συνειδητά, ὅπως ἔκαναν ἐκεῖνοι πού ἐτούρκευαν, τό βάπτισμα μένει· ἀνεξίτηλο· φωτιά σκεπασμένη μέ στάχτη! Καί ἀρκεῖ ἡ συναίσθηση καί ἡ ἐπιστροφή. Καί ξαναγυρίζει σέ μᾶς τό μεγαλεῖο τοῦ Χαρίσματος. Γιατί τό βάπτισμα εἶναι σφραγίδα ἀκατάλυτη.

 

Σφραγίδα, πού καμμία ἁμαρτία δική μας, καί καμμία δύναμη δαιμονική δέν μπορεῖ, οὔτε νά τήν ἀχρηστεύσει, οὔτε νά τήν καταλύσει. Οὔτε ἡ ἀποστασία. Οὔτε ἡ ἄρνηση. Οὔτε τά ὅποια παιχνίδια τοῦ ἀντίχριστου.

 

†ὁ Ν. Μ.

 

ΕΛΕΓΧΟΣ – ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟΣ

 

Ὅλοι μας, λίγο πολύ, στενοχωρούμαστε ὅταν μᾶς κάνουν ἔλεγχο. Δέν μᾶς ἀρέσει ὁ ἔλεγχος.

 

Καί ὅμως, ὅλοι μας τόν ἔχομε ἀνάγκη τόν ἔλεγχο. Τόσο, πού καταφεύγομε σ᾿ αὐτόν μόνοι μας. Ναί, μόνοι μας. Καί, λίγο-πολύ, κάνομε ὅλοι μας στόν ἑαυτό μας ἔλεγχο: κάνομε αὐτοέλεγχο.

 

*                  *                   *

 

            Βέβαια οἱ πιό πολλοί, τόν αὐτοέλεγχο αὐτόν δέν τόν κάνουν μέ κριτήρια πνευματικά· οὔτε καί γιά πνευματικούς σκοπούς. Ἁπλᾶ, ψάχνουν νά ἰδοῦν, ἄν σέ κάποια περίσταση, ἐνέργησαν ἔξυπνα καί συνετά.

 

            Εἶναι καί αὐτός ἕνας κάποιος αὐτοέλεγχος. Κάτι πού μᾶς λέει, ὅτι ὁ αὐτοέλεγχος εἶναι κάτι τό πολύ σωστό καί ὠφέλιμο. Μήπως γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά τόν ἐπεκτείνωμε;

 

            Δηλαδή; Νά κάνωμε τί;

 

            Νά ἰδοῦμε, νά ἐξετάσωμε, ὄχι μόνο πῶς «ἐνεργήσαμε» σέ κάποια περίπτωση, ἀλλά καί γενικά ἄν «στέκωμε» σωστά! Καί τότε βλέπομε, ὅτι ἔλεγχο σωστό στόν ἑαυτό μας κάνομε, ὅταν ψάχνωμε νά ἰδοῦμε, ἄν στέκωμε, ὄχι μόνο μπροστά στόν ἑαυτό μας, ἀλλά καί μπροστά στόν Θεό σωστά.

 

            Τό ἔργο αὐτό εἶναι τό πιό ἅγιο καί τό πιό σοβαρό.

 

            Καί πρέπει νά τό κάνωμε «στά σοβαρά».

 

 

 

*                  *                   *

 

Λοιπόν; Τό κάνεις;

 

Ὄχι; Γιατί;

 

Μή καί φοβεῖσαι νά ἰδεῖς τόν ἑαυτό σου, ὅπως εἶσαι;

 

Ἄν μπροστά στόν Θεό, δέν τό κάνεις ἐπιδίωξή σου νά εἶσαι σωστός, σέ ποιόν θά εἶσαι ποτέ σωστός;

 

Ὅλα θά γίνουν ψέμα, βιτρίνα, δικαιολογίες;

 

Ὁ αὐτάρεσκος ἄνθρωπος, ἄν κάτι αἰσθάνεται νά τόν θίγει, τό διαγράφει συνειδητά ἀπό τήν ζωή μέ ἕνα νόθο τρόπο: ψάχνει καί βρίσκει δικαιολογίες καί ἐλαφρυντικά!

 

Γι᾿ αὐτόν, «ἄλλοι» φταῖνε! μόνο οἱ «ἄλλοι» φταῖνε!

 

Ὁ σωστός ἄνθρωπος βλέπει τόν ἑαυτό του ἴσια· μέ θάρρος· μέ τόλμη. Γιά χίλιους λόγους.

 

Καί πρό παντός γιά ἕναν:

 

*                  *                   *

 

Ἐδῶ ἔχομε τήν εὐχέρεια, τήν λάθος κρίση μας σήμερα, νά τήν διορθώσωμε αὔριο.

 

Στήν κρίση τοῦ Θεοῦ, πού θά ἐκφωνηθῆ ἐκείνη τήν ἡμέρα, δέν θά ὑπάρχει ἐλπίδα, οὔτε γιἀ ἄφεση, οὔτε γιά διόρθωση!

 

Στήν τότε ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ δέν χωράει, οὔτε ἔφεση, οὔτε ἐφετεῖο.

 

                                                                        (Μέγας Βασίλειος)

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΥΛΟΣ

 

ΚΟΥΦΟΣ  ΕΙΣΑΙ;

 

            Βρισκόμαστε στά χρόνια τῶν διαδόχων τοῦ Διοκλητιανοῦ. Στήν  Ἀνατολή, μέ ἕδρα τήν Νικομήδεια τῆς Βιθυνίας, βασίλευε ὁ Λικίνιος (306-323 μ.Χ.). Συνέχιζε τήν τακτική τοῦ προκατόχου του Διοκλητιανοῦ. Καί ἔκανε σκληρούς διωγμούς κατά τῶν Χριστιανῶν.

 

            Τότε ἐμαρτύρησε καί ὁ ἅγιος Ἕρμυλος.

 

*                  *                   *

 

            Ὁ Ἕρμυλος ἦταν ἄνθρωπος σέ ἡλικία ὥριμη· μέ σύνεση· καί μέ πειθαρχημένη σκέψη.

 

            Τοῦ λέει ὁ Λικίνιος:

 

            - Κάμε θυσία στούς θεούς μας!

 

            Γελάει ὁ Ἕρμυλος. Καί τόν εἰρωνεύεται:

 

            - Πόσοι εἶναι; Ἑκατοντάδες; Χιλιάδες; Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, βασιλιά μου. Ἕνας!..

 

            Νευριάζει ὁ Λικίνιος. Καί νομίζοντας, ὅτι αὐτό πού ἔκανε ἦταν ἐξυπνάδα, καί θά ἔφερνε τόν Ἔρμυλο σέ δύσκολη θέση, διάταξε νά μαζευτοῦν στό στάδιο τῆς πόλης ὅλοι οἱ εἰδωλολάτρες.

 

            Καί ἐνώπιόν τους ἐρωτάει τόν Ἕρμυλο:

 

            - Ἀρνεῖσαι τόν Χριστό; Θά κάμεις θυσία στούς θεούς;

 

            Τοῦ ἀπαντάει ὁ μάρτυρας:

 

            - Κουφός εἶσαι ἤ τόν κουφό μοῦ παριστάνεις βασιλιά μου; Ἀπάντηση σοῦ ἔδωκα. Μιά φορά. Φτάνει. Γιά ζῶο μέ περνᾶς καί μοῦ ζητεῖς, νά κάμω θυσία σέ ἀνύπαρκτους Θεούς;

 

            Πῆγε γιά μαλλί καί βγῆκε κουρεμένος. Καί βράζει ὁ Λικίνιος!

 

            -Μάζεψε τήν γλώσσα σου! Φάε τήν γλώσσα σου!

 

            Ἀλλά ὁ Ἕρμυλος δέν πτοεῖται.

 

            Καί ἀρχίζουν τά βασανιστήρια.

 

            Γελάει ὁ Ἕρμυλος!.. Καί τοῦ λέει:

 

            - Ἄν ἤξερες, βασιλά μου, τί βάσανα ἔχεις νά περάσεις σύ στήν αἰώνια κόλαση, θά ντρεπόσουνα γι᾿ αὐτά τά παιχνιδάκια πού κάνεις σέ μένα, καί τά λές καί βασανιστήρια!...

 

*                  *                   *

 

            Μετά λίγες ἡμέρες τό θέατρο συνεχίζεται:

 

            -Βάλε μυαλό, Ἕρμυλε. Προσκύνα τούς Θεούς μας, νά σωθῆς!

 

            Ἀπάντησε:

 

            - Τήν ἀπάντησή μου σοῦ τήν εἶπα! Γιατί χαλᾶς τήν καρδιά σου καί χάνεις τόν καιρό σου, βασιλιά μας;

 

            Καί συνεχίζονται τά βασανιστήρια. Καί ὁ Λικίνιος ἀπειλεῖ· σκούζει· ξεφωνίζει:...

 

            -Θά σοῦ... θά σοῦ... θά σοῦ!...

 

            Ἀπαντᾶ ὁ Ἅγιος Ἕρμυλος:

 

            - Κάμε ὅ,τι θέλεις! Μόνο παράτα με ἥσυχο! Μπορεῖς νά καταταλαιπωρήσεις τό σῶμα μου. Τήν ψυχή μου δέν μπορεῖς ἐσύ νά τήν βλάψεις.

 

            Καί πέθανε ὁ ἅγιος Ἕρμυλος ἀπό τά βασανιστήρια. Στίς 13 Ἰανουαρίου. Καί πέταξαν τό ἅγιο σῶμα του στό ποτάμι.

 

*                  *                   *

 

            Τί νά πρωτοθαυμάσει κανείς στόν μάρτυρα;

 

            Λεβεντιά! Σκέψη! Θάρρος! Τόλμη! Σταθερότητα! Εἶχε καί τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ. Τοῦ τήν ἔδινε ἡ αἴσθηση τῆς ἀλήθειας.

 

            Αὐτά ὁ ἅγιος ΕΡΜΥΛΟΣ.

 

            Σύ, πῶς ἀντιμετωπίζεις τίς δυσκολίες στήν πίστη καί στήν ζωή;

 

            Ἔχεις λεβεντιά; Ἔχεις θάρρος; Ἔχεις τόλμη; Ἔχεις σταθερότητα; Ἔχεις εἰρήνη;

 

            Τί ἔχεις;

 

                                                                                                            + ὁ Ν.Μ.

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel