ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ

Σέ ὅλο τόν κόσμο, παντοῦ ὅπου ἐκηρύχθη ὁ Χριστός, ἑορτάζεταιπῶς καί πόσο  καί ἡ γέννησή Του.

Καί κάθε χρόνο ἡ γιορτή αὐτή γεμίζει τίς ψυχές ὅλων μας, μέ ἕνα δροσερό κῦμα καλωσύνης καί ἀγάπης.

Σέ κάθε σπίτι ποτέ δέν θά παύσουν νά ὑπάρχουν ἀντιθέσεις. Τά παιδιά περιμένουν ἀνυπόμονα νά ἰδοῦν τί δῶρα θά τούς κάμουν. Οἱ γονεῖς βασανίζουν τό μυαλό τους νά βροῦν τί καλό θά μποροῦσαν νά βροῦν, νά κάμει τά παιδιά νά αἰσθανθοῦν καί αὐτά καλά.

*            *            *

Καλά εἶναι καί αὐτά. Ἀλλά ποτέ δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, ὅτι τά Χριστούγεννα εἶναι ἡμέρα ἱερή, ἡμέρα ἅγια. Οὐσία γι᾿ αὐτήν δέν εἶναι τά μεταξύ μας δῶρα, ἔργο κοινωνικό, ἤ ἔστω οἰκογενειακό.

Οὐσία τῆς ἑορτῆς εἶναι πῶς καί πόσο θά θυμηθοῦμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού τόν ἔκαμε καί «οὐκ ἐφείσατο τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ (=καί δέν λυπήθηκε τόν Υἱό Του) ἀλλά Τόν ἔδωκε, νά γίνει θυσία γιά μᾶς, γιά τήν σωτηρία μας.

Κάπως ἔτσι πρέπει νά προετοιμασθοῦμε γιά τήν γιορτή. Καί τήν ἡμέρα τῆς γιορτῆς πρέπει, οἱ ψυχές μας νά εἶναι γεμᾶτες μέ τήν εὐωδία ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης στόν Χριστό, πού καταδέχθηκε νά ρθῆ στήν γῆ καί νά γεννηθῆ στό σταῦλο γιά μᾶς.

Διαφορετικά, τό νόημα τῆς μεγάλης ἑορτῆς μπερδεύτηκε καί χάθηκε!

Θέλετε νά ἑορτάσετε τά Χριστούγεννα σωστά; Προσευχηθῆτε.

Παρακαλέστε τόν Κύριο νά κάμει, νά ξυπνήσει μέσα σας ἡ ἀγάπη στόν Χριστό· νά κάνουμε τήν καρδιά μας φάτνη ἄξια νά Τόν δεχθῆ· καί τήν προθυμία καί ἀφοσίωσή μας, δῶρα πολύτιμα σ᾿ Αὐτόν, σάν τά δῶρα τῶν μάγων!

*            *            *

Τό νόημα τῶν Χριστουγέννων εἶναι:

•Δόξα στόν Θεό,

•Εἰρήνη στήν γῆ,

•Εὐδοκία, ἀγάπη, καλωσύνη στούς ἀνθρώπους.

Ὅλοι μποροῦμε κάτι νά κάνουμε!

Κάτι καλύτερο ἀπό ὅ,τι ἐκάναμε!...

+ὁ Ν.Μ.

ΔΩΣΕ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΠΟ

Μία ἀπό τίς μεγαλύτερες γιορτές τῆς Παναγίας, στήν ὁποία – δυστυχῶς - δέν δίνομε καί τόση σημασία, εἶναι ἡ «Σύναξή» Της, στίς 26 Δεκεμβρίου.

Τήν ἑπομένη ἀκριβῶς τῆς μεγάλης ἡμέρας τῶν Χριστουγέννων, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ Ἐκείνην, πού εἶναι ἡ Αἰτία τῆς χριστουγεννιάτικης Χαρᾶς μας. Τιμᾶμε Ἐκεί¬νην, πού - μέ τόν σκληρό ἀγῶνα Της - ἀξιώθηκε νά «κατεβάσει» στόν κόσμο τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός καταδέχθηκε νά γεννηθῆ μέσα στήν δυσωδία ἑνός σταύλου, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι δέν Τόν ἐνοχλεῖ τόσο ἡ κοπριά τῶν ζώων, ὅσο ἡ «κοπριά» τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων. Αὐτή ἡ δυσωδία τῆς ἁμαρτίας, τόσους αἰῶνες, Τόν ἔκανε νά ἀποστρέφει ἀκόμη καί τό βλέμμα Του ἀπό τούς ἀνθρώπους.

Καί βρέθηκε μιά νέα κοπέλα, νά ἔχει τόσο εὐωδιάσει τόν ἑαυτό Της, ὥστε νά κάνει τόν Χριστό, ὄχι ἁπλῶς νά στρέψει τό βλέμμα Του σ’ Αὐτήν, ἀλλά νά τήν κάνει Μητέρα Του. Καί - ἐξ αἰτίας Της – νά κατέλθει στήν γῆ, γιά νά μᾶς σώσει ὅλους.

*    *    *

Τά Χριστούγεννα εἶναι καρπός αὐτοῦ τοῦ ἄθλου τῆς Παναγίας. Ποιός ἦταν ὁ ἆθλος τῆς Παναγίας; Τό ὅτι, ζώντας μέσα σέ μιά κοινωνία-βόθρο, πάλαιψε σκληρά, γιά νά κρατήσει τόν ἑαυτό Της καθαρό καί ἀμόλυντο ἀπό κάθε βρωμιά.

Ἡ βρωμιά τῆς ἐποχῆς τῆς Παναγίας ἦταν δύο εἰδῶν:

α. ἡ μπόχα τῆς εἰδωλολατρείας τοῦ λεγόμενου «ἐθνικοῦ» κόσμου, καί

β. ἡ μούχλα τῆς ὑποκρισίας τῶν θρησκευομένων Ἑβραίων· μιά μούχλα πού ἔβγαινε ἀπό τήν νερόβραστη εὐσέβειά τους.

Μέσα σ’ αὐτήν τήν διπλῆ δυσωδία, ἡ Παναγία δέν ἐπέλεξε τήν «εὔκολη» λύση τῶν πολλῶν, πού ἀκόμη καί σήμερα λένε: «Βολέψου, καϋμένε, ὅπως-ὅπως στήν κοπριά. Σιγά-σιγά θά σοῦ ἀρέσει! Ἐξ ἄλλου, ὅλοι ἔτσι κάνουν. Ποιός εἶσαι ἐσύ, πού θά γυρίσεις τόν κόσμο ἀνάποδα; Ἐξ ἄλλου, καί νά θέλεις, ὁ κόσμος δέν θά σ’ ἀφήσει νά ἁγιάσεις!»

*    *    *

Ἡ Παναγία ὅμως διάλεξε τόν δύσκολο δρόμο τῆς ἀντίστασης. Καί ἀφοῦ ἐμπι¬στεύ¬θη¬κε τόν ἑαυτό Της στήν φωτισμένη κρίση τῶν ἁγίων γονιῶν Της, μπῆκε ἀπό μικρή σέ μο¬να¬στήρι, στόν Ναό. Ἐκεῖ πού τήν ἀφιέρωσαν οἱ ἅγιοι γονεῖς της. Καί ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός, τόσο καταλάβαινε, ὅτι τό πρῶτο βῆμα, γιά νά ἀντισταθῆς στήν σαπίλα, εἶναι τό νά κρατᾶς τά αἰσθητήριά σου καθαρά: Καθαρά μάτια, καθαρό στόμα, καθαρά αὐτιά, καθαρό σῶμα.

Μέ ἄρρωστα αἰσθητήρια, δέν αἰσθάνεσαι οὔτε τήν διαφορά τῆς εὐωδίας ἀπό τήν δυσωδία, οὔτε τήν διαφορά τοῦ φωτός ἀπό τό σκοτάδι, οὔτε τήν διαφορά τῆς φωνῆς τῆς ἀλήθειας ἀπό τά γλυκόλογα τῆς ἀπάτης καί τοῦ ψεύδους.

Ἡ Παναγία, ὅσο καιρό ἔμεινε στό μοναστήρι, στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, δέν ἔκανε ... διακοπές. Δούλευε ἀδιάκοπα πάνω στόν ἑαυτό Της, προσπαθώντας μέ νύχια καί μέ δόντια νά κρατήσει τήν ἐλευθερία της ἀπό πάθη σώματος καί ψυχῆς. Καί αὐτή τήν ἐλευθερία της τήν διασφάλιζε ἐπιμένοντας καθημερινά στήν πιό ἐπαναστατική πράξη, πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος πάνω στήν γῆ: τήν πράξη τῆς προσευχῆς. Ἡ Παναγία, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον ἅγιο, μᾶς ἔμαθε πώς ἡ πιό παλληκαρίσια πράξη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι, τό νά μάθει νά γονατίζει σωστά μπροστά στόν ἕνα Ἀληθινό Θεό.

Γιά τό πόσο γονάτιζε ἡ Παναγία, μᾶς μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὁ ὁποῖος ἐψηλάφησε τήν βαθουλωμένη ἀπό τά γόνατα τῆς Παναγίας πέτρα στόν τόπο τῆς προσευχῆς Της.

*    *    *

•Ἄς γονατίζωμε κι ἐμεῖς, κουράζοντας λίγο τό σῶμα μας στήν προσευχή.

•Ἄς πάψωμε νά ἐπικαλούμαστε τήν εὔκολη δικαιολογία: «Δέν μ’ ἀφήνει ὁ κόσμος νά ἁγιάσω».

•Ἄς εἰσπνέουμε συχνότερα τό ἄρωμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, μελετώντας τό Εὐαγγέλιό Του.

Γιά νά γεννηθῆ ὁ Χριστός στίς καρδιές μας, χρειάζεται νά τοῦ δώσουμε περισσότερο χρόνο καί καθαρότερο τόπο. 

Ἀρχιμ. Β.Λ.

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ  ΚΑΙ ΜΥΡΑ

Γύρω στά 1800 ἕνας Γάλλος περιηγητής, ὁ Πουκεβίλ, ταξίδευσε σέ ὅλη τήν Ἤπειρο, τότε τουρκοκρατούμενη. Τίς ἐντυπώσεις του τίς κατέγραψε σέ βιβλίο.

Γράφει, λοιπόν, ἐκεῖ καί τά ἐξῆς:

Μία ἡμέρα εὑρισκόμουν στόν κῆπο τοῦ Γαλλικοῦ Προξενείου, στά Γιάννινα. Ἕνας Τοῦρκος εἶχε σταματήσει καί θαύμαζε τά ὑπέροχα εὐωδιαστά τριαντάφυλλα (ρόδα) τοῦ κήπου. Ἐρωτᾶ ὁ μουσουλμάνος:

- Γιατί δέν φυτρώνουν καί στόν δικό μου κῆπο αὐτά τα τόσο ὄμορφα λουλούδια;

- Φυτέψατε σεῖς ποτέ τριανταφυλλιές; Τίς καλλιεργήσατε; Ὄχι; Πῶς, λοιπόν, νά γίνουν τριαντάφυλλα στό κῆπο σας;

- Μά δέν φυτρώνουν μόνα τους;

- Ὄχι βέβαια! Μόνα τους φυτρώνουν μόνο τά ἀγκάθια!

*   *   *

Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί γιά τήν πνευματική ζωή. Ἂν δέν κοπιάσει ὁ ἄνθρωπος, δέν ἀποκτᾶ ἀρετές. Χωρίς κόπο καί ἀγῶνα, σωματικό καί πνευματικό, κοντά στό Χριστό δέν μποροῦμε νά πᾶμε!

Στόν Χριστό κοντά πᾶμε, ὅταν Τόν  ἀγαπᾶμε καί τηροῦμε τίς ἐντολές Του (Ἰωάν. 14, 15).

Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ὁδός. Γιατί μόνο τότε νικιέται ὁ ἐγωισμός καί οἱ ἁμαρτωλές ἀδυναμίες πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτόν.

Τά ἁμαρτωλά πάθη εἶναι μία πνευματική δυσωδία, βρώμα.             

Όταν τά ἁμαρτωλά  πάθη ἀντικατασταθοῦν, ἀπό τίς ἀρετές, τότε ἡ ψυχή γεμίζει εὐωδία, μοσχοβολάει!  Τό ἄρωμα αὐτό, τό μοσχοβὀλημα αὐτό, καταλαβαίνουν μόνο οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἅγιοι. Ἐμεῖς κάτι τέτοια δέν τά πιάνουμε. Καί γι᾿ αὐτό, γιά μᾶς, τούς ἁπλούς χριστιανούς, ὁ Χριστός, συγκαταβαίνοντας στήν ἀδυναμία μας νά ἀντιληφθοῦμε τό νοητό ἄρωμα, κάνει κάτι ἄλλο.

*   *   *

Στίς 6 Δεκεμβρίου ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νικολάου, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν προσωνυμία «μυροβλήτης». Γιατί ἀπό τά λείψανά του (τά ὀστᾶ του!) καί συγκεκριμένα ἀπό τίς φτέρνες του, βγαίνει μύρο.

Κάθε χρόνο, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας τρέχει ἀπό τά λείψανα τοῦ ἁγίου «μύρο», ἕνα εὐῶδες ὑγρό. Τό παίρνουν· καί τό μοιράζουν γιά εὐλογία. 

Μέ αὐτό τό αἰσθητό, (=ἀπ΄ ὅλους ἀντιληπτό) θαῦμα, ὁ Θεός μᾶς δείχνει ὅτι:

1. Ἡ Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀρωματίζει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα μας. Γι΄ αὐτό, τό αἰσθητό μύρο πηγάζει ἀπό τό σῶμα.

2. Ὅλοι, καταλαβαίνουμε ἔτσι, πόσο εἶχε μοσχοβολήσει ἡ ψυχή τοῦ ἁγίου ἀπό τό μύρο-ἄρωμα πού βγάζει τό σῶμα του.

3. Ἡ ροή τοῦ μύρου ἀπό τίς φτέρνες φανερώνει ὅτι γιά τήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν χρειάζεται κόπος.

4. Ἡ ἀνάβλυση τοῦ μύρου στήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ἀποκαλύπτει τήν μεγάλη ἱερότητα καί ἀξία τῆς Λειτουργίας.

5. Καί βγαίνει τό μύρο ἀπό τίς φτέρνες, ἐπειδή στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό πιό ἅγιο ἔργο μας, στεκόμαστε ὄρθιοι καί οἱ φτέρνες βαστάζουν ὅλο τό βάρος μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.