Η ΑΓΑΘΗ ΜΕΡΙΔΑ

Στό Εὐ­αγ­γέλιο, πού ἀκοῦμε στήν Μεγάλη Παράκληση τῆς Πα­ναγίας, βλέπουμε τά ἑξῆς:

*          *          *

Ἐκεῖ περιγράφεται τό τραπέζι πού παρέθεσαν στόν Χρι­στό δύο ἀδελφές, ἡ Μάρθα καί ἡ Μαρία. Ὅμως, ἐνῶ ἡ Μάρθα «σκοτωνόταν» στίς δουλειές, νά περιποιηθῆ τόν Χριστό ὅσο καλύ­τερα μποροῦσε, ἡ Μαρία εἶχε καθίσει κοντά Του καί ἄκουγε τήν διδασκαλία Του. Καί τότε ἡ Μάρθα παραπονέθηκε στόν Χριστό. Τοῦ ζήτησε νά εἰπῆ στήν ἀδελφή της νά τήν βοηθήσει.

Καί ὁ Χριστός τῆς ἀπάντησε:

- Μάρθα, Μάρθα, τί τίς θέλεις τίς πολλές φροντίδες; Ἄσε τίς πολλές ἑτοιμασίες! Ἡ Μαρία ἔκανε καλύτερη ἐπιλογή ἀπό σένα! Διάλεξε «τήν ἀγαθήν μερίδα». Πῆρε τό καλό κομμάτι! Προτίμησε, νά ἀκούσει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔδωσε προτεραιότητα στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί κέρδησε. Κάτι, πού κανείς δέν μπορεῖ νά τῆς τό πάρει. Κάτι, πού δίνει πολλά. Βρῆκε τό «ὕδωρ τῆς ζωῆς». Ὕδωρ ζωῆς εἶναι ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ.

*          *          *

Καί ἡ Παναγία, «τήν ἀγαθήν μερίδα» εἶχε  διαλέξει. Καί μάλιστα ἡ Παναγία, εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος, πού πῆρε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ τόσο πολύ στά σοβαρά, ὅσο κανένας ἄλλος!  Άφοῦ, ὄχι ἁ­πλῶς τοῦ ἔδωσε προτεραιότητα, ἀλλά ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ὕπαρ­ξή Της στόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί δέν ἄφησε ποτέ τήν συνείδησή Της, νά ἰδεῖ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σάν «λόγια τοῦ ἀέρα»· ἤ ἔστω σάν μιά «καλή» ἐνασχόληση, πού θά Τῆς χάριζε ἕνα εὐχάριστο διάλειμμα στίς μέριμνες τῆς ζωῆς, ὅπως σκεφτόμαστε ἐμεῖς.

Τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἡ Παναγία τόν ἔκανε κέντρο καί ρυθμιστή τῆς ζωῆς της. Πλοῦτο Της. Καί θησαυρό Της. Καί δίνοντας ὅσο περισσότερο χρόνο μποροῦσε στήν ἀκρόαση καί στήν μελέτη Του, φωτιζόταν καί ἁγιαζόταν ὅλο καί πιό πολύ. Καί ἡ πίστη Της δυνάμωνε. Καί θέρμαινε τήν καρδιά Της! Καί γέμιζε ἡ ψυχή της μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν λαχτάρα τῆς Παρουσίας Του.

Καί ὁ Θεός τιμώντας τό ἄθλημά Της, νά Τόν ἀναζητεῖ μέ τόση λαχτάρα μέσα σέ ἕνα κόσμο ἄρνησης καί ἀποστασίας, τήν τίμησε! Καί τήν διάλεξε νά γίνει Μητέρα Του. Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου καί Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

*          *          *

Καί λοιπόν, μετά ἀπό τέτοιες πρωτοβουλίες τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ ἐπουράνιου Πατέρα, ποῦ ἔπρεπε νά εἶναι γιά μᾶς νοῦς καί καρδιά μας;

Μᾶς τό λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ἄνω. Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστίν!

Αὐτό εἶναι τό κάλεσμα τοῦ Οὐρανοῦ.

Καί ἡ ἀπάντηση τῆς γῆς;

Ἔγραψαν κάποτε σέ ἕνα τοῖχο κάποιοι ἀναρχικοί νεαροί:

«Πεθαίνουμε στά δεκαεφτά – μᾶς θάβετε στά ἑβδο­μήν­τα»!

Τί λένε τά ταλαίπωρα αὐτά παιδιά; Τί θέλουν νά καταγγείλουν; Λένε: Ὁ τρόπος πού μᾶς μεγαλώνετε, δίνει προ­τε­ραιότητα στήν μανιώδη ἀπόκτηση καί κατανάλωση ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ξερῶν γνώσεων. Ἀλλά δέν μᾶς βοηθάει καθόλου, νά βροῦμε τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς. Καί ἔτσι χωρίς νόημα ζωῆς, πεθαίνουμε πνευματικά στό ἄνθος τῆς ἡλικίας μας.  Καί περ­νᾶμε μιά ζωή «πεθαμένη», πού ἀποπνέει τήν μπόχα τῆς θανα­τίλας. Καί πεθαμένοι πνευματικά στά δεκαεφτά, δέν περιμένουμε πιά στήν ζωή μας τίποτε!

Ἡ Παναγία, στά δεκαεφτά της, ἦταν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅταν στά ἑβδομῆντα πέθανε σωματικά, ἦταν τόσο ζωντανή πνευματικά, πού ἐμεῖς τήν μακαρίζουμε, καί τῆς φωνάζουμε ὅτι εἶναι ΖΩΗ καί «ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ» γιά μᾶς.

*          *          *

Πέθανε σωματικά. Ἀλλά ὁ τάφος της δέν ἔδωσε, οὔτε σέ Ἐκείνη, οὔτε σέ μᾶς, καμμία γεύση θανατίλας.

Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, γεμίζει ζωή. Μιά ζωή πού ρέει σάν ποτάμι, ἀπό τό εἶναι του (Ἰω. 7, 38).

Ἀρχιμ. Δαμιανός Ζαφείρης

H ΘΕΙΑ ΕYΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι Μέγα Μυστήριο. Ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος γίνονται Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό τό θαῦμα εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Δύσκολα κατανοεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο. Στό θαῦμα αὐτό εἶναι παρών ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι γεννητός ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα Του καί Θεό μας, ἀμήτωρ ὡς Θεός, καί ἀπάτωρ ὡς ἄνθρωπος.

Ἐνεργεῖ θαυματουργικῶς στόν ἄρτο καί στόν οἶνο, τά ὁποῖα ἁγιάζει μέ τήν οὐράνια δύναμή Του καί τά μετουσιώνει, δηλαδή μεταμορφώνει πνευματικά τά ὑλικά σέ Σῶμα καί Αἷμα Του.

Θαῦμα παραμένει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός τεμαχίζεται, ἀλλά δέν χωρίζεται· καταναλίσκεται ἀπό τούς πιστούς, ἀλλά δέν δαπανᾶται.

Θαῦμα παραμένει, ὅτι εἶναι πανταχοῦ παρών, στόν οὐρανό καί στή γῆ.

Θαῦμα παραμένει ὅτι εὑρίσκεται στήν Ἁγία Τράπεζα καί σέ κάθε Ἁγία Τράπεζα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Θαῦμα παραμένει, ὅτι εὑρίσκεται στό θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί συγχρόνως ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς καταστήσει κοινωνούς Του.

Θαῦμα παραμένει ὅτι ὁ ἀπαθής καί ἀθάνατος Θεός πάσχει καί θνήσκει γιά μᾶς· θαῦμα πού κρύβεται μέσα στόν ἄρτο καί στόν οἶνο.

Μυστήριο μέγα κρύβει ἡ θεία σοφία στή μετουσίωση αὐτή. Θαῦμα μέγα συμβαίνει σέ κάθε Ἁγία Τράπεζα πού τελεῖται θεία Λειτουργία, διότι κυκλώνεται ἀπό τό θεῖο φῶς καί ἀπό μεγάλο ἀριθμό ἀγγέλων. Δέν ὑπάρχει ἀνώτερο ἔργο γιά τό Χριστιανό, ἀπό τό νά μεταλαμβάνει ἄξια τό πανάγιο Σῶμα καί αἷμα τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλος ὁ θησαυρός τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ βρίσκεται στήν Ἁγία Τράπεζα.

(Ἀπό τό βιβλίο: Γιά Σένα, πού μέ ἀναζητᾶς.

Ἀθήνα 2007, σελ. 101-102)

Ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ

Ἀπό ποιόν; Ἀπό τόν Κύριο.

Ποιό εἶναι αὐτό τό «πρίμ»; Πότε θά τό πάρουμε; Τότε πού μᾶς τό ὑποσχέθηκε ὁ Θεός· καί πού ποτέ δέν θά ἀθετήση.

*          *          *

Ἡ κληρονομία. Ἡ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, πού κληρονομοῦν οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός (Ματθ. 25,34)

Φαντασθῆτε ἕναν μικρό ἐργάτη, γιά τό τίμιο σκάψιμο σέ ἕνα δρόμο, νά κληρονομεῖ τήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Μιά ταπεινή ὑπηρέτρια, γιά τό τίμιο καθάρισμα σέ ἔνα σπίτι, νά κληρονομεῖ τόν παράδεισο!

Ἕναν ὑπάλληλο, γιά τήν τίμια ἐργασία του, νά κληρονομεῖ τήν αἰώνια ζωή!

*          *          *

Κάμε, λοιπόν σύ τό ἔργο, πού ἔχεις! «Μέ ἁπλότητα», «ἐκ καρδίας», «ἐκ ψυχῆς», «ὡς τῷ Κυρίῳ»! Καί ἄς μή σέ προσέχουν οἱ ἄνθρωποι! Καί ἄς μή σέ ἀμείβουν ἀντάξια! Καί ἄς μή σοῦ δίνουν προαγωγές. Τήν «ἀνταπόδοσιν» θά τήν ἔχεις. Εἶναι ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Τῷ γάρ Κυρίῳ Χριστῷ δουλεύεις» (στ. 24).

Ὁ Χριστός εἶναι μεγάλος Κύριος. Γιά μιά ἀκόμη φορά τό «Κύριος», ὄνομα ἀποκλειστικά τοῦ Θεοῦ, συνοδεύει τό «Χριστός», πού σημαίνει, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός ὁ ἀληθινός, εἶναι ὁ Κύριος τῆς Δόξης.

Ἄλλωστε, ὡς Κύριος, ἔχει τήν δυνατότητα νά πληρώνει τούς ἐργάτες τοῦ καλοῦ καί τῆς τιμιότητας. Δική Του εἶναι ἡ βασιλεία. Δικός Του ὁ πλοῦτος τοῦ Οὐρανοῦ. Τόν προσφέρει σ᾿ ὅσους ἐργάζονται μέ εὐσυνειδησία καί τιμιότητα. Καί μέ τήν τίμια ἐργασία τους, τρόπον τινά τόν ἀγοράζουν.

(Ἀπό τό βιβλίο: Ἡ πρός Κολοσσαεῖς Ἐπιστολή,

Ἀθήνα 2006, σελ. 194)

ΤΕΛΙΚΑ, ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

Ὁ Ἱερεμίας Ρίφκιν εἶναι ἕνας ἀπό τούς διασημότερους –παγκοσμίως - πολιτικούς ἀναλυτές. Πρίν ἀπό ἑνάμισυ χρόνο ἔδωσε μία συνέντευξη σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ, 19/2/06).

Σ᾿ αὐτήν λέει καί τά ἑξῆς:

*          *          *

-Ἄν διαβάσετε τούς φιλοσόφους καί οἰκονομολόγους τοῦ 18ου καί 19ου αἰώνα, θά δεῖτε ὅτι ἦταν κολλημένοι στήν ἰδέα, ὅτι εἴμαστε ὄντα ὑλικά καί ὅτι αὐτή εἶναι ἡ πρωταρχική ταυτότητά μας καί ἑπομένως ἡ ἠθική μας. Οἱ πολιτιστικές ἀξίες μας καί ὁλόκληρος ὁ πολιτισμός μας βασίζονται σέ αὐτήν τή διάσταση, ὅπως τήν περιέγραψε μιά διάσημη γυναίκα: «Ὁ ὑλικός κόσμος = μιά  κοπέλα «ὑλικό» («Material world, material girl»)! Νομίζω ὅτι ἐξαιτίας τῆς ἄποψης αὐτῆς ὑποφέρουμε ἐδῶ καί τουλάχιστον 200 χρόνια. Ἡ ἄποψη αὐτή ἔχει προκαλέσει μεγάλο κακό καί σέ ἐμᾶς καί σέ ὅλα τά εἴδη, μέ τά ὁποῖα συνυπάρχουμε πάνω στόν πλανήτη.

Ναί, εἶναι ἀνάγκη νά ἐπιβιώνουμε. Ναί, εἴμαστε ὄντα ὑλικά καί πρέπει νά ἐπιβιώνουμε: νά τρῶμε, νά ντυνόμαστε, νά ἔχουμε ἕνα κατάλυμα, γιά νά προστατευτοῦμε. Ὅμως, μελέτες ἐπί μελετῶν ἔχουν γίνει γιά τό θέμα αὐτό τά τελευταῖα εἴκοσι χρόνια, καί ἔχουν καταδείξει, ὅτι ἀπό τή στιγμή πού ἔχουμε τά βασικά, πού ἔχουμε ἕνα ἐπίπεδο κάλυψης τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν μας,  ὅσο περισσότερα ἀποκτοῦμε, τόσο λιγότερο εὐτυχισμένοι γινόμαστε. Ἡ συσσώρευση πλούτου, ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά, γίνεται ἀντιστρόφως ἀνάλογη μέ τήν εὐτυχία. Ἀρχίζεις πλέον καί γίνεσαι δοῦλος ὅλων αὐτῶν πού ἔχεις καταφέρει νά ἀποκτήσεις.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶπε ὅτι τό πιό σημαντικό εἶναι, νά εἶσαι ἄνθρωπος. Καί τί σημαίνει νά εἶσαι ἄνθρωπος; Νά νιώθεις τόν πόνο τοῦ ἄλλου· νά προσπαθεῖς νά νιώσεις αὐτά πού βιώνει ὁ ἄλλος· νά εἶσαι  ἐκεῖ, ὅταν σέ χρειάζεται· νά τοῦ δείχνεις τήν συμπόνια σου· νά τοῦ ἐκχωρεῖς τόν ἑαυτό σου, ἀφοῦ τόν ἑαυτό μας μποροῦμε νά τόν γνωρίσουμε μόνο σέ σχέση μέ τούς ἄλλους. Γιά μένα αὐτός εἶναι ὁ παράδεισος. Δέν εἶναι κάτι πού πρέπει νά περιμένουμε νά πεθάνουμε γιά νά τό ζήσουμε (!)

*            *            *

Εἶναι πολύ εὐχάριστο νά ἀκοῦμε καί νά διαβάζουμε τέτοιες διαπιστώσεις ἀπό ἕνα σοφό ἐπιστήμονα. Ὅμως, ὑπάρχουν ἐδῶ δύο ἐρωτήματα:

1. Γιατί νά τά κάνουμε ὅλα αὐτά; Καί

2. Πῶς θά τά ἐπιτύχουμε;

Ἄριστη ἀπάντηση μᾶς δίνει ἡ ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τί εἶναι ἡ μεταμόρφωση; Τί μᾶς λέει;

Δέν εἶναι ἕνα κάποιο ὑπερθέαμα τοῦ κόσμου τούτου. Δέν ἔγινε γιά νά καταπλήξει τούς ἀποστόλους.

Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκαλύπτει τά ἑξῆς:    1. Ἐφάνηκε ὁλοκάθαρα ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θεός καί Κύριος, παρόλο πού ἐμφανίσθηκε στήν γῆ σάν ἄνθρωπος.

2. Ἔδειξε, τί δόξα εἶχε καί ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί τί δόξα τόν περιμένει: καί ἐδῶ· καί ἐκεῖ.

3. Καί ἀκόμη ἔδειξε, ὅτι ὅσο πιό κοντά εἶναι στόν Χριστό, τόσο περισσότερη δόξα καί φωτισμό ἔχει.

4. Ἔγινε σέ βουνό (ὄρος ὕψηλόν), γιά νά φανεῖ ὅτι: ὅπως χρειάζεται κόπος γιά νά ἀνεβοῦμε στά βουνά, ἔτσι χρειάζεται κόπος γιά νά γίνουμε «ἄνθρωποι», σωστοί· μέ ἀγάπη καί μέ φροντίδα καί γιά τόν «ἄλλον».

Ἀρχιμ. Ν. Κ.