Ζωηφόρος

«Λυχνία» Απρίλιος 2007

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 285  Απρίλιος 2007

«Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ» του + Ν.Μ.

«ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ»! του + Ν.Μ.

«ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙ;» του Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

«ΤΙ ΒΓΑΖΕΙΣ; ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ;»

 

Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ

 

Ἕνας μεγάλος στοχαστής, ἐκφράζοντας τήν ἀγωνία τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, γράφει:

 

- Μά, γιατί νά εἶναι τόσο ἀνέφικτο, νά μπορέσει νά ἰδεῖ κανείς τόν Θεό; Νά Τόν καταλάβει μέ ἐμπειρία τῶν αἰσθήσεων; Ἐγώ, νά Τόν αἰσθανθῶ θέλω. Νά Τόν γνωρίσω θέλω. Ὄχι νά Τόν φαντάζομαι! Νά Τόν ἰδῶ. Νά Τόν ἀκούσω. Νά μοῦ εἰπεῖ κάτι. Νά μοῦ μιλήσει. Νά ἁπλώσει τό χέρι Του σέ μένα.

 

Σάν ἀπάντηση στόν τόσο φυσικό αὐτό πόθο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἔρχεται τό ἀπολυτίκιο τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, πού λέγει:

 

«Τήν κοινήν ἀνάστασιν πρό τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός». Δηλαδή. Ποιός δέν τό θέλει νά τοῦ φύγει κάθε ἀμφιβολία, ὅτι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν πού περιμένουμε, εἶναι ἀλήθεια ἀδιαμφισβήτητη; Καί νά ὁ Χριστός μᾶς τό ἔδειξε ὁλοκάθαρα. Μᾶς ἔδωκε πιστοποίηση. Ἀνάστησε ἕναν πεθαμένο, τόν Λάζαρο· μπροστά σέ ἕνα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων· πού οἱ ἴδιοι τόν εἶχαν θάψει πρίν τέσσερες ἡμέρες!...

 

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου μᾶς λέει: Ἡ πίστη μας δέν εἶναι οὔτε ἰδέες, οὔτε φαντασίες, οὔτε παχειά λόγια. Εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἶναι μιά πραγματικότητα ἀδιαμφισβήτητη.

 

Μᾶς τήν πιστοποίησε ὁ Χριστός, ἀνασταίνοντας τόν Λάζαρο.

 

Μέ αὐτή τήν αἴσθηση ὁ λαός τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅταν ἔμαθε, ὅτι ὁ Χριστός πήγαινε στήν πόλη τους, Τόν ὑποδέχθηκαν μέ ἕναν ἀπαράμιλλο ἐνθουσιασμό. Ἔστρωναν τά ροῦχα τους νά πατήσει. Κρατοῦσαν βάγια, σύμβολα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου. Καί ζητωκραύγαζαν:

 

- Ὡσαννά! Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ.

 

*          *          *

 

Παλλαϊκή ἦταν ἡ ὑποδοχή πού ἔκαμε τότε ὁ λαός τῆς Ἱερουσαλήμ στόν Κύριο. Παλλαϊκή. Καί μέ ὁλόψυχο ἐνθουσιασμό. Καί μέ πίστη.

 

Ὅμως, κάποιοι ἀνάμεσα σέ ἐκεῖνον τό γεμάτο πίστη λαό δέν συμμερίζονταν αὐτόν τόν ενθουσιασμό!

 

Ἀντίθετα εἶχαν θυμώσει! Καί διαμαρτύρονταν μέ ὀργή γιά τίς ἐκδηλώσεις ἀγάπης πρός τόν Χριστό.

 

Ἦσαν οἱ Ἄρχοντες τοῦ Ἰσράηλ, Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. Αὐτοί, τυφλωμένοι ἀπό προκατάληψη ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, ἔμεναν ἀσυγκίνητοι. Σάν νά μήν ἦταν τίποτε τό σημεῖο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου!

 

Καί ὄχι ἁπλά δέν πίστεψαν, καί δέν δέχθηκαν τόν Χριστό σωτήρα τους, ἀλλά καί ἔψαχναν νά βροῦν τρόπο, νά ξεκάμουν καί τόν ἀναστημένο Λάζαρο, γιά νά μήν ὑπάρχει καί νά μή θυμίζει τόν Χριστό καί τά ἔργα Του. Ἀφοῦ τοῦ «ἔτυχε», καί ὁ ἴδιος ἦταν μιά ξεκάθαρη πιστοποίηση, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Κύριος καί τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.

 

Τί θά λέγαμε, ἄν θέλαμε νά περιγράψουμε τήν ἀξία τῆς ἀνάστασης τοῦ Λαζάρου σάν γεγονός;

 

•Ὁ Χριστός μίλησε καθαρά καί δυνατά. Λάζαρε, δεῦρο ἔξω. Καί Τόν ἄκουσαν ὅλοι μέ τά ἀφτιά τους.

 

•Ὁ Χριστός φανερώθηκε ξεκάθαρα. Τόσο, πού τό εἶδαν ὅλοι μέ τά μάτια τους, ὅτι εἶναι νικητής τοῦ θανάτου.

 

•Ὁ Χριστός ἅπλωσε τό χέρι Του· καί ἔκαμε μιά πολύ δυνατή παρέμβαση στή ζωή τοῦ κόσμου. Τήν κοινήν ἀνάστασιν ΠΙΣΤΟΥΜΕΝΟΣ.

 

Ὅμως. Γιά νά τό καταλάβει αὐτό ὁ ὅποιος ἄνθρωπος, πρέπει νά ἔχει:

 

-Ξεβούλωτα αὐτιά· γιά νά ἀκούνε σωστά·

 

-Ἀθόλωτα μάτια· γιά νά βλέπουν καθαρά· καί

 

-χέρια ἐλεύθερα, λυτά, γιά νά μποροῦν νά ἀνταποκριθοῦν στῶν δικῶν Του χεριῶν τό στοργικό ἅπλωμα.

 

Αὐτές τίς προϋποθέσεις δέν τίς εἶχαν οἱ ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Εἶχαν ἰδεῖ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὄχι σάν σωτήρα, ἀλλά σάν ἀντίπαλο. Καί γεμάτοι προκατάληψη καί μῖσος ἐναντίον Του, δέν ἤθελαν νά ἀκοῦνε τίποτε καλό γι᾿ αὐτόν.

 

*          *          *

 

Ἀξίωσέ μας καί ἐμᾶς, Κύριε, πού σήμερα κρατᾶμε καί ἐμεῖς στά χέρια μας τά τῆς νίκης σύμβολα, τά βάγια: νά Σέ πιστεύουμε· νά Σέ εὐχαριστοῦμε· καί νά Σέ δοξάζουμε ψάλλοντας:

 

-Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου· καί ἡ ἐλπίδα μας.

 

+ ὁ Ν. Μ.

 

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ

 

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Καί ἡ Ἐκκλησία θρηνεῖ. Θρηνεῖ ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Βλέπομε νεκρό, Αὐτόν πού εἶναι ἡ Ζωή τῶν ἁπάντων. Βλέπομε χωρίς πνοή, Αὐτόν πού ἔδωσε πνοή στά πάντα.

 

Τί πιό ἀκατάληπτο; Τί πιό παράλογο; Πῶς ὑπομένει θάνατο, Αὐτός πού δίνει ζωή; Πῶς ἡ Ζωή κατατίθεται σέ τάφο; Ποιά λογική μπορεῖ νά τό ἐξηγήσει; Ποιός νοῦς μπορεῖ νά τό καταλάβει;

 

Ἀλλά καί, τί πιό ἄδικο; Πῶς κρίνεται ὁ Κριτής τοΰ κόσμου; Ποιά δικαιοσύνη ὁδήγησε στό ἀνήκουστο ἔγκλημα; Ποῖο αἴσθημα δικαίου ἐπέβαλε τήν φρικτή καταδίκη; Καϊάφας καί Πιλάτος, δικάζοντας τόν Χριστό, ξεφτίλισαν κάθε ἔννοια δίκης. Μέ κριτήριο τίς σκοπιμότητές τους, ἔκαμαν τούς χειρότερους ἠθικούς συμβιβασμούς, καταφρονώντας κάθε ἔννοια δικαίου.

 

*   *   *

 

Καί τό συγκλονιστικό εἶναι, ὅτι ὅλα αὐτά, τά ὑπομένει ΕΚΟΎΣΙΑ ὅ Χριστός. Ἐκούσια τά ἀνέχεται. «Ὢ ἀφάτου καί ἀρρήτου ἀνοχῆς»! Θέλει καί πάσχει. Θέλει καί πεθαίνει. Θέλει καί μπαίνει στόν τάφο.

 

Γιατί; Διότι θέλει νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Νά τόν θεραπεύσει ὁλόκληρο. Νά θεραπεύσει τήν ἀρρωστημένη ἀνθρώπινη λογική. Νά θεραπεύσει τήν ἀρρωστημένη ἀνθρώπινη δικαιοσύνη.

 

Αὐτό εἶναι τό θέλημα τοΰ Πατέρα Του. Αὐτό εἶναι καί θέλημα δικό του: Ἡ σωτηρία τοΰ κόσμου. Γι' αὐτό ἦλθε στόν κόσμο ὁ Χριστός.

 

Ὃ Χριστός ἦλθε στήν γῆ, ὄχι γιά νά βρεῖ τό δίκιό Του. Ὄχι, νά βάλει τάξη. Ὄχι, νά ἐπιβάλει δυναμικά δικαιοσύνη. Ἀντίθετα· ἦλθε γιά νά ὑπομείνει τήν πιό μεγάλη ἀδικία· νά ἀδικηθῆ. Καί ἔτσι νά μᾶς δείξει ὅτι, τό δίκιο δέν τό ὁρίζει ἡ ὅποια φιλοτιμία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος δίκαιος. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης.

 

Θέλεις καί σύ νά γίνεις ἀληθινά δίκαιος; Σταμάτα νά κρύβεσαι πίσω ἀπό τόν ἐγωισμό σου, πίσω ἀπό τήν δῆθεν ἀρχαία  φράση «αὐτό εἶναι δικαίωμά ΜΟΎ». Καί ἄρχισε νά προσεύχεσαι μέ τά λόγια: «Κύριε, δίδαξόν μέ τά δικαιώματά σου».

 

Καί ποιά εἶναι τά δικαιώματα τοῦ Χριστοῦ;

 

Ὃ Χριστός θεμελίωσε τήν δική Του δικαιοσύνη πάνω στήν θυσία.

 

- Θέλεις νά βρεῖς τό δίκιό σου; Θυσίασε ὄχι τόν ἄλλον,

 

ἀλλά κάτι ἀπό τόν ἑαυτό σου. Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μέ

 

προθυμία προσφορᾶς καί θυσίας ἀγάπη γιά τόν ἄλλο. Κάθε ἀγώνας γιά δικαιοσύνη, πού δέν στηρίζεται στήν προθυμία, νά θυσιάσεις κάτι ἀπό τόν ἑαυτό σου, γιά τόν Θεό καί τόν ἀδελφό σου, εἶναι μάταιος· δέν ὁδηγεῖ πουθενά.

 

*   *    *

 

Ἂς Τόν δοξάζωμε γιά τήν ἄφατη μακροθυμία Του!

 

Ἂς Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀπερίγραπτη ἀνοχή Του!

 

Καί ἄς Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς θεραπεύει. Καί νά μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τίς θανατηφόρες παγίδες τῶν δῆθεν δικαιωμάτων μας. Καί νά μᾶς φωτίζει μέ τό σωτήριο Φῶς τοῦ Σταυροῦ Του· καί τοῦ Τάφου Του.

 

+  Ὁ Ν.Μ.

 

Ὁσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

 

ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙ;

 

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά  συμβουλευτεῖ  ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.

 

-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω;

 

-Νά προσεύχεσαι. Γιά ὅλους. Καί περισσότερο γιά αὐτούς πού ξεσηκώθηκαν ἐναντίον σου. Καί στό σπίτι. Ἀλλά καί  στήν Ἐκκλησία, στήν θεία λειτουργία. Ἔχει μεγάλη σημασία αὐτό.

 

-Καί τί θά βγεῖ μέ αὐτό, πάτερ; εἶπε πικραμένος.

 

-Θά τό ἰδεῖς. Τά «ψίχουλα», οἱ μαργαρίτες -οἱ μερίδες πού βγάζει ὁ ἱερέας στήν προσκομιδή, ὅταν διαβάζει ὀνόματα- συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων· ζώντων καί κεκοιμημένων. Καί κάποια στιγμή, αὐτές τίς μερίδες ὁ παπᾶς τίς ρίχνει μέσα στό ἅγιο ποτήριο, μέ τά λόγια: «Ἀπόπλυνε, Κύριε, τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου, τῷ Αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δηλαδή παρακαλεῖ τόν Χριστό νά ξεπλύνει μέ τό Αἷμα Του τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων πού μνημόνευσε.

 

Καί πρόσθεσε:

 

- Γι᾿ αὐτό, ἄν θέλεις, ἄκουσέ με. Γράψε τά ὀνόματα ἐκείνων πού σέ ἐπιβουλεύονται σέ ἕνα χαρτί καί δῶσε τα στόν ἱερέα, νά τά μνημονεύει στή λειτουργία·  καί θά τό ἰδεῖς!

 

*          *          *

 

Ἀπό τότε πέρασαν μιά, δυό, τρεῖς ἑβδομάδες. Μετά ἀπό ἕνα μήνα, νάτος, πάλι στόν παπᾶ. Καί πέφτοντας μπροστά στά πόδια του, ἐξομολογήθηκε:

 

- Θαῦμα, πάτερ! Θαῦμα! Θαῦμα! Δέν θά τό πιστέψετε! Ἔκανα αὐτό πού μοῦ εἴπατε. Καί, νά! Αὐτοί πού μέχρι τώρα μέ μισοῦσαν, καί ἤθελαν τό κακό μου, τώρα μοῦ συμπεριφέρονται μέ τέτοιο σεβασμό, μοῦ δείχνουν τέτοια ἀγάπη πού δέν ξέρω, πῶς νά τό ἐξηγήσω. Τό στόμα τους, πού πρῶτα ἦταν ὅλο χολή, τώρα στάζει μέλι. Ὅπου καί νά σταθοῦν, μόνο καλές κουβέντες λένε γιά μένα!

 

*          *          *

 

Καί ὁ σεβάσμιος γέροντας συμπέρανε:

 

-Εἶδες, λοιπόν! Σοῦ τό ἔλεγα.  Ἄφησε τό θέμα σου στό Θεό καί θά τό ἰδεῖς. Τώρα τό βλέπεις, ὁλοκάθαρα, πόσο ὁ Θεός φροντίζει γιά μᾶς.

 

Πάντοτε λοιπόν, καί σύ «ἐν ψαλτηρίῳ» νά τό ἀνοίγεις τό κάθε σου πρόβλημα. Νά προσεύχεσαι. Ἰδιαίτερα γιά «τούς ἐχθραίνοντάς σοι ματαίως» (Ψαλμ. 3,8)· δηλαδή γιά ἐκείνους πού, χωρίς κανένα λόγο, σέ ἐπιβουλεύονται. Καί ὁ Θεός, θα τούς κάνει φίλους σου.

 

                                                                                                Μετ: Ἀρχιμ. Α.Μ.

 

ΤΙ ΒΓΑΖΕΙΣ; ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ;

 

Ἕνας βασιλιάς πέρασε ἐπίσημα ἀπό ἕνα ἔρημο λόγγο. Ἐκεῖ εἶδε ἕνα φτωχό ἄνθρωπο πού ἔβοσκε λίγες γίδες. Καί ἀπόρησε. Γιατί τόν εἶδε ἤρεμο καί εἰρηνικό.

 

Ἐρωτάει λοιπόν ὁ βασιλιάς:

 

-Πῶς εἶσαι ἤρεμος καί εἰρηνικός, ζώντας καί δουλεύοντας σέ τέτοια ἄγρια μέρη; Τί κερδίζεις ἀπό τήν δουλειά σου;

 

Ὁ βασιλιάς τά ἔβλεπε ὅλα μέ κριτήριο ἕνα ὑλικό κέρδος!

 

Ἀπάντησε ὁ τσοπάνης:

 

-Ὅ,τι καί σύ μέ τήν δική σου, βασιλιά μου!

 

Ἀπόρησε πάλι ὁ βασιλιάς. Καί ζήτησε ἐξηγήσεις:

 

-Μά ξέρεις τί λές, καλέ μου ἄνθρωπε; Ξέρεις τί κερδίζω ἐγώ;

 

Ἀπάντησε ὁ τσοπάνης:

 

-Τό μεγαλύτερο πού μπορεῖς καί σύ, νά κερδίσεις, βασιλιά μου, εἶναι νά πᾶς στόν παράδεισο· ἄν κάνεις ἔργα καλά. Γιατί, ἄν δέν φροντίζεις νά κάνεις καλά ἔργα, θά πᾶς καί σύ στήν κόλαση! Τό ἴδιο καί ἐγώ μέ τήν δική μου δουλιά! Μπορεῖς νά μοῦ εἰπεῖς τί περισσότερο μπορεῖς νά κερδίσεις σύ στήν ζωή σου ἀπό ἐμένα;

 

Τά λόγια τοῦ φτωχοῦ τσοπάνη ξύπνησαν τόν βασιλιά. Καί τόν ἔκαμα νά σκέπτεται πιό καλά.

 

Θά κάμουν τάχα καί ἐμᾶς;

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel