Ζωηφόρος

«Λυχνία» Φεβρουάριος 2007

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 283  Φεβρουάριος 2007

«Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ» του + Ν.Μ.

«ΓΙΟΡΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»!» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΤΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ» του Θεοδ. Ντοστογιέφσκι

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

 

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἦταν ἕνα χωριατόπουλο. Καί σάν νέος, χωρίς προσόντα κατετάγη στό στρατό, γιά ἕνα μισθό, «τήρων», δηλαδή ἁπλός στρατιώτης. Γιά ἐπιβίωση.

 

Μά ἦταν Χριστιανός. Μέ καρδιά. Καί μέ συνέπεια. Καί μέ μυαλό. Καί μέ πίστη.

 

*            *            *

 

Βλέποντας λοιπόν, ὁ Θεόδωρος, ὅτι εἶχε ξεσπάσει ὁ μεγάλος διωγμός, καί ὅτι τόν εἶχαν βάλει στό μάτι, ἔκαμε μιά ἔξυπνη κίνηση.

 

Ἐπῆγε καί ἔβαλε φωτιά σέ ἕνα ξύλινο προσκυνητάρι τῆς θεᾶς Ρέας στήν Νικομήδεια. Καί τό ξύλινο προσκυνητάρι μέ τό ξύλινο ξόανο τῆς θεᾶς, ὄντας κατάξερα, σέ ἐλάχιστα λεπτά ἔγινε στάχτη!

 

Καί αὐτό δέν τό ἔκαμε νύχτα γιά νά μείνει κρυφό. Φρόντισε νά τόν ἰδοῦν. Καί τόν εἶδαν. Καί τόν κατάγγειλαν. Καί συνελήφθη. Καί ἄρχισε ἡ ἀνάκριση ἀπό ἕνα μεγάλο ἀξιωματοῦχο, τόν Πούπλιο:

 

-Σύ τό ἔκαμες αὐτό;

 

-Ναί. Ἐγώ. Τί; Ψέμματα θά εἰπῶ;

 

-Καί γιατί τό ἔκαμες; Δέν τό ἤξερες ὅτι ἦταν ἡ θεά Ρέα;

 

-Ναί. Τό ἤξερα. Καί ἤθελα νά ἰδῶ, ἄν πράγματι ἦταν ἡ θεά!

 

-Καί τί κατάλαβες;

 

-Ἄν ἦταν ἡ θεά, δέν ἔπρεπε νά πάθει τίποτε! Καίγονται οἱ θεοί; Ἄν τήν ἔκαψε ἡ φωτιά πού ἔβαλα ἐγώ, ἡ φωτιά καί ἐγώ, εἴμαστε πιό μεγάλοι ἀπό τήν θεά Ρέα!

 

Ξέσπασε ὁ ἡγεμόνας:

 

-Δέν φταῖς ἐσύ! Φταίω ἐγώ, πού κάθομαι καί σοῦ μιλάω! Ἀλλά, ἔννοια σου. Θά σοῦ δείξω ἐγώ!...

 

Ἀπάντησε ὁ Θεόδωρος:

 

-Ἄρχοντά μου, σοῦ μιλάω ἤρεμα. Σοῦ εἶπα τόν λογισμό μου. Τί σκέφθηκα! Καί γιατί τό σκέφθηκα! Ἔκανα λάθος; Ἀνάλυσέ το μου, νά τό καταλάβω.

 

Ἀγρίεψε πιό πολύ ὁ Κριτής:

 

-Ἐδῶ καί τώρα, ἀρνήσου τόν Χριστό σου! Γιατί ἀλλιῶς, θά σοῦ...  θά σέ....

 

Άπάντησε ὁ νεαρός λεβέντης τοῦ Χριστοῦ:

 

-Σοῦ μίλησα λογικά. Σοῦ εἶπα μιά λογική μου ἀπορία. Ἄν σύ δέν μοῦ εἰπεῖς, ἄν ἔχω δίκιο ἤ ὄχι (καί γιατί), καί ἐγώ δέν σοῦ ξαναλέω λέξη!...

 

Καί δέν τοῦ ξαναεῖπε λέξη!

 

Καί θηρίο ἀπό τό θυμό του, γιά τό πάθημά του, ὁ ἄρχοντας διάταξε νά τόν κλείσουν σέ ἕνα ἀπομονωτήριο χωρίς φαΐ, χωρίς νερό... νά ψοφήσει!

 

*            *            *

 

Ἀλλά τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν, ὅπως τά εἶχε φαντασθῆ ὁ Πούπλιος.

 

Ἡ φυλακή, ἔστω καί χωρίς ψωμί καί νερό, δέν ἔγινε κόλαση γιά τόν ἅγιο Θεόδωρο. Ἀντίθετα, ἔγινε παράδεισος. Γιατί στή φυλακή κατέβηκε ὁ Χριστός. Ἐπῆγε νά ἰδεῖ τόν ὁμολογητή Του, τόν στρατιώτη Του. Καί τοῦ εἶπε:

 

-Μή λυπᾶσαι, Θεόδωρε. Σέ λίγες ἡμέρες θά ἔλθεις κοντά μου. Στή βασιλεία μου. Καί ἀπό τά χέρια τῶν ἐχθρῶν μου, μή παίρνεις τίποτε!

 

Καί ὁ Θεόδωρος τό τήρησε. Καί ὅταν προσευχόταν κατέβαιναν ἄγγελοι  καί ἔψαλλαν μαζί του οὐράνια μελωδία. Καί δόξαζαν τόν Κύριο.

 

Καί πολλοί τούς ἔβλεπαν καί τούς ἄκουαν. Καί ἐπῆγαν καί τό κατάγγελαν:

 

-Νά τό ξέρετε! Οἱ ἐντολές σας δέν ἐκτελοῦνται. Χριστιανοί μπαινοβγαίνουν στήν φυλακή στόν κατάδικο!

 

Καί ὁ Πούπλιος ἔτρεξε. Μέ ἕνα πλῆθος στρατιῶτες, νά τούς ... συλλάβει!

 

Ἀλλά τότε, τό διαπίστωσε, ὅτι δέν ἦσαν ἄνθρωποι, πού εἶχαν... «τρυπώσει» στήν φυλακή, ἀλλά ἄγγελοι. Καί φοβήθηκε. Καί προβληματίσθηκε.

 

*            *            *

 

Καί τό γύρισε στά γλυκόλογα!

 

-Ἔλα, Θεόδωρε. Σύ εἶσαι καλό παιδί καί ἔξυπνο. Καί φαίνεται, πώς οἱ ἀρετές σου εἶναι ἀρεστές στούς θεούς μας. Ἔλα μαζί μας. Γίνε δικός μας. Καί θά σέ τιμήσουμε. Θά σέ κάμουμε ἀρχιερέα μας· Δεσπότη! Θά σέ ἀγαποῦμε. Θά σέ τιμᾶμε, ὅσο μόνο τούς ἀρχιερεῖς μας τιμᾶμε καί σεβόμαστε!... Τί λές; Δέχεσαι;

 

-Ἀπάντησε ὁ ἅγιος:

 

-Μή χάνεις τόν χρόνο σου τζάμπα· μή χαλᾶς τήν διάθεσή σου, ἄρχοντά μας. Δέν δέχομαι τίποτε! Χριστιανός εἶμαι. Καί χριστιανός θέλω νά πεθάνω!

 

Πῶς ἀπάντησε ἔτσι;

 

Φτωχόπαιδο κοινωνικά, μικρός κοινωνικά, ἦταν μεγάλος. Στό μυαλό μεγάλος. Στήν πίστη μεγάλος. Στήν καρδιά μεγάλος.

 

Καί ὁ Πούπλιος τό κατάλαβε, ὅτι δέν τά ἔβγαζε πέρα μέ λόγια, καί διάταξε νά τόν κάψουν ζωντανό.

 

Ἔτσι ἐτελειώθη ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ τήρων. Στίς 17 Φεβρουαρίου 306 μ.Χ.

 

Καί ἐπειδή εἶχε μεγάλη πίστη καί ἀγάπη στό Χριστό, τό φτωχόπαιδο, ὁ τήρων, γέμισε τόν κόσμο θαύματα.

 

Τόν ἐτίμησε καί τόν ἐδόξασε ὁ Κύριος.

 

*            *            *

 

Ὅταν τόν πήγαιναν στό μαρτύριο, εἶδε ἕνα νεαρό παιδί-φίλο του νά κλαίει μέ λυγμούς. Καί τοῦ εἶπε:

 

-Ἀδελφέ Κλεόνικε, μή κλαῖς! Σσέ περιμένω. Ἔλα!... Ἔλα!...

 

Ὤ, νά ἀκούγαμε καί ἐμεῖς τά ἴδια λόγια!

 

 + ὁ Ν.Μ.

 

ΓΙΟΡΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

 

Στίς 2 Φεβρουαρίου γιορτάζουμε τήν Ὑπαπαντή τοῦ Χριστοῦ. Σαράντα ἡμέ¬ρες μετά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παναγία, τηρώντας τόν Μωσαϊκό νόμο, φέρνει τό πρωτότοκο παιδί της στόν Ναό νά τό ἀφιερώσει στόν Θεό προσφέροντας θυσία.

 

Ὁ Θεός εἶχε δώσει αὐτή τήν ἐντολή στόν Μωυσῆ, γιά νά θυμίζει στούς Ἰσραηλίτες, μέ ποιό τρόπο γλίτωσαν ἀπό τήν τυραννία τῶν Αἰγυπτίων. Γιά νά ἀφήσει ἐπιτέλους ὁ Φαραώ ἐλεύθερους τούς Ἰσραηλίτες, χρειάστηκε νά τόν «ταρακουνήσει» ὁ Θεός καί μέ τήν φοβερή δέκατη πληγή: τόν ἀφανισμό τῶν πρωτοτόκων ἀγοριῶν τῶν Αἰγυπτίων. Τά παιδιά τῶν Ἰσραηλιτῶν σώθηκαν ἀπό αὐτή τήν πληγή, χάρις στό αἷμα τοῦ ἀμνοῦ, μέ τό ὁποῖο οἱ Ἰσραηλῖτες ἄλειψαν τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ τους.

 

*    *    *

 

Καί σήμερα, τηρώντας ἐκείνη τήν θεία ἐντολή πρός τόν Μωυσῆ, κάθε Χριστιανή μητέρα, σαράντα ἡμέρες μετά τήν γέννα, φέρνει τό παιδί της στήν Ἐκκλησία, γιά «νά πάρει εὐχές».

 

Καί ὁ ἱερέας εἰσάγει γιά πρώτη φορά τό βρέφος στήν Ἐκκλησία, τό «ἐκκλη¬σιά¬ζει», καί τό εὐλογεῖ. Καί στό τέλος «παρά τάς θύρας τοῦ θυσιαστηρίου» καλεῖ τήν μητέρα νά τό παραλάβει.

 

Ὁ «σαραντισμός» τοῦ βρέφους δυστυχῶς σήμερα ἔχει καταντήσει μιά βια¬στι¬κή τυπική τελετή μέ τήν παρουσία – τό πολύ – τῶν γονέων τοῦ παιδιοῦ.

 

Εἶναι ὅμως μιά ἐκκλησιαστική πράξη μέ βαθύτατο νόημα. Καί ὁ Θεός εἶπε στόν Μωϋσῆ ὅτι αὐτό τό νόημα πρέπει τά παιδιά – μεγαλώνοντας - νά τό μάθουν κα¬λά. Πρέπει νά τούς ποῦμε, ὅτι:

 

1. Ἐκείνη τήν ἡμέρα γιά πρώτη φορά στήν ζωή τους, ἔφτασαν στά σκαλιά τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἔτσι ἄρχισε ἡ προετοιμασία, γιά νά γίνουν ζωντανά μέλη Της. Νά γίνουν δηλαδή, μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

 

2. Γιά νά μποροῦν ὅμως νά φτάσουν σ’ αὐτόν τόν χῶρο τῆς μόνης ἀληθινῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, χύθηκε αἷμα. Ὄχι αἷμα ζώου. Ὄχι αἷμα προβάτου. Ἀλλά τό Τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως τό αἷμα τοῦ ἀμνοῦ γλίτωσε τά παιδιά τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν σκλαβιά καί τόν θάνατο, ἔτσι καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ χύθηκε γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ὅλους μας ἀπό τήν τυραννία τῆς πλάνης τῶν δαιμόνων, καί ἀπό τόν ψυχικό θάνατο πού φέρνει ἡ ἁμαρτία.

 

Μέ ἄλλα λόγια, ὁ «σαραντισμός» εἶναι ἡ πρώτη γιορτή ἐλευθερίας, πού γιορτάζει τό μωρό παιδί, λίγες μέρες μετά τήν γέννησή του!

 

*    *    *

 

Πρίν ὅμως ἀπό τά παιδιά, πρέπει καί οἱ γονεῖς νά συνειδητοποιήσουν δυό μεγάλες ἀλήθειες, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ σαραντισμοῦ τοῦ παιδιοῦ τους:

 

1. Παίρνοντας τό παιδί ἡ μητέρα ἀπό τά χέρια τοῦ ἱερέως, πρέπει μαζί μέ τόν σύζυγό της νά ἀρχίσουν νά κα¬ταλαβαίνουν ὅτι ὁ Θεός τούς ἔδωσε αὐτό τό παιδί ὄχι ἁπλῶς ὡς καρπό μιᾶς σαρκικῆς σχέσης, ἀλλά γιά νά τό ἑτοιμάσουν νά γίνει καί «τέκνον τῆς Βα¬σι¬λείας τοῦ Θεοῦ». Καί

 

2. Ὁ σκοπός γιά τό ὁποῖο ὁ Θεός τούς ὁδήγησε νά μποῦν στήν Ἐκκλησία Του, εἶναι πρῶτα ὁ δικός τους ΑΓΙΑΣΜΟΣ. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Καί μάλιστα μέ τέτοιο ζῆλο καί αὐταπάρνηση, ὥστε νά ἐμπνεύσουν καί στό παιδί τους γνήσιο φόβο Θεοῦ καί βαθειά ἀγάπη τοῦ ἁγίου θελήματός Του.

 

Μόνον ἔτσι μαθαίνει τό παιδί νά τιμάει τήν ἐλευθερία του καί νά δοξάζει τόν Θεό γι’ αὐτό τό ἀνεκτίμητο δῶρο Του. Μόνον ἔτσι γιορτάζεται πανηγυρικά ἡ ἐπέ¬τειος τοῦ κοσμοσωτηρίου γεγονότος: «ὅτι ἐν χειρί κραταιᾷ ἐξήγαγεν ἡμᾶς Κύριος ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας» (Ἔξοδ. 12, 55).

 

Ἀρχιμ. Β.Λ

 

Θεοδ. Ντοστογιέφσκι

 

ΤΟ ΚΡΕΜΜΥΔΙ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ

 

Γράφει ὁ μεγάλος ρῶσσος φιλόσοφος λογοτέχνης Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στό βιβλίο-ἀριστούργημά του «Ἀδελφοί Καραμάζωφ».

 

*            *            *

 

Σέ ἕνα χωριό ζοῦσε μιά σεβάσμια γερόντισσα. Τήν ἐκτιμοῦσε ὅλος ὁ κόσμος. Μά πιό πολύ ἐκτιμοῦσε ἡ ἴδια τόν ἑαυτό της.

 

Μιά ἡμέρα, ἡ γερόντισσα αὐτή πέθανε ὅπως ὅλοι. Ἔκλεισε τά μάτια της καί «κοιμήθηκε». Μά ὅταν σέ λίγο ξύπνησε, στήν ἄλλη ζωή, διαπίστωσε (πρός μεγάλη ἀγανάκτησή της!), ὅτι εἶχε βρεθεῖ σέ μιά μεγάλη λίμνη φωτιά. Καί βλέποντας κάποια στιγμή τόν ἄγγελό της στήν ὄχθη, τοῦ φώναξε:

 

-Κάποιο λάθος ἔγινε! Ἐγώ, πρόσωπο σεβαστό, δέν ἔπρεπε νά βρίσκομαι ἐδῶ!

 

Ὁ ἄγγελος τήν συμπόνεσε. Καί φιλοτιμήθηκε νά ψάξει νά βρεῖ ἐλαφρυντικά, νά τήν βοηθήσει. Καί θυμήθηκε, ὅτι κάποτε εἶχε δώσει σέ μιά ζητιάνα ἕνα φρέσκο κρεμμύδι, πού ἔτυχε καί ὁ ἄγγελος τό εἶχε μαζί του. Κρατώντας το λοιπόν ἀπό τά φύλλα τῆς τό ἔρριξε μπροστά της.

 

-Πιάσε το, νά σέ τραβήξω ἔξω. (Τῆς εἶπε).

 

Ἐκείνη τό ἔπιασε. Καί ὁ ἄγγελος ἄρχισε νά τήν τραβάει ἔξω ἀπό τήν λίμνη-φωτιά. Καί βλέποντάς την νά βγαίνει ἀπό τό πῦρ τῆς κόλασης ἁρπάχτηκαν ἀπό ἐπάνω της (ἀπό τά πόδια της, ἀπό τά χέρια της, ἀπό τά ροῦχα της), ἄλλοι πολλοί· μέ τήν ἐλπίδα νά βγοῦν καί αὐτοί· νά σωθοῦν!

 

Ἀλλά ἡ σεβάσμια γερόντισσα θύμωσε ἐναντίον τους! Ἦταν κατάσταση αὐτή; Νά κρεμαστεῖ ἡ ἀληταρία τοῦ κόσμου ἀπάνω της;

 

Καί ἄρχισε νά τούς κλωτσάει μέ ἀγανάκτηση.

 

-Τί εἶναι ἐτοῦτο πάλι! Μέ τό δικό μου κρεμμύδι θέλουν νά σωθοῦν ὅλοι αὐτοί;

 

Καί τό βλαστάρι τοῦ κρεμμυδιοῦ κόπηκε. Καί ὅλοι αὐτοί, καί ἡ σεβάσμια γερόντισσα μαζί, ξανάπεσαν στό αἰώνιο πῦρ.

 

*            *            *

 

Καί τώρα μία ἐρώτηση-ἀπορία:

 

-Γιατί κόπηκε τό κρεμμύδι;

 

Ἀπάντηση:

 

-Γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί θέλει νά ἔχουμε ἀγάπη. Ὅμως· ἡ γερόντισσα αὐτή δέν εἶχε ἀγάπη. Ἄν εἶχε ἀγάπη, θά ἔλεγε:

 

-Κάμε, Θεέ μου, μέ τήν εὐσπλαγχνία Σου, πιασμένοι ἀπό τοῦτο τό κρεμμύδι, νά βγοῦμε ὅλοι ἀπό ἐδῶ. Νά μή μείνει ἄνθρωπος στήν κόλαση κανένας.

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel