ΧΩΜΑΤΕΡΗ – ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΣ

Κάποια φορά, ἕνας ἄνθρωπος μέ προοδευτικές ἰδέες εἶδε ἕνα ὄνειρο. Καί τό διηγήθηκε. Εἶπε:

*            *            *

Περνοῦσα κάποτε δίπλα σέ μιά χωματερή. Καί εἶδα ἕναν ἄγνωστο νά ἀδειάζει ἐκεῖ σάκκους· τόν ἕνα μετά τόν ἄλλο. Καί ξαφνικά, γούρλωσα τά μάτια μου, βλέποντάς τον νά ἀδειάζει στόν σκουπιδότοπο ἡμέρες ἀπό τήν ζωή μου καί πράξεις μου. Χίλια-δυό πράγματα στοιβαγμένα ἐκεῖ ἄτακτα, ἀπό τίς δραστηριότητές μου στόν κόσμο, πού πολύ θά ἤθελα νά εἶχαν σβήσει· νά εἶχαν ξεχασθῆ!

-Τί κάνεις ἐκεῖ; τόν ἐρώτησα μέ φρίκη.

Ἀπάντησε χαμογελώντας μου εἰρωνικά:

-Πετάω τίς ἡμέρες σου στόν σκουπιδότοπο!

Ἀπόρησα καί ἐρώτησα:

-Τί εἶπες; Τίς ἡμέρες μου; Ποῖες ἡμέρες μου;

-Ἐκεῖνες, πού τίς ἔχασες τζάμπα! Μήπως θέλεις νά τούς ρίξεις μιά ματιά, γιά τελευταία φορά, νά τίς θυμηθῆς;

*            *            *

Προβληματίστηκα. Σοβαρεύτηκα. Καί εἶπα νά τήν ρίξω τήν ματιά!... Καί κύτταξα. Καί εἶδα σακκοῦλες γεμᾶτες μέ κάθε εἴδους σκουπίδια! Ἀνάμεσα στά ἄλλα ὅμως, εἶδα καί κάτι πράγματα παράξενα. Εἶδα καί ἕνα δρομάκι. Καί σέ μιά ἀκρούλα, εἶδα νά στέκει μιά κοπέλλα· πού τήν εἶχα κάποτε γνωρίσει καί εἶχα «συνδεθῆ γιά κάποιο διάστημα μαζί της»· καί μετά τήν ἄφησα· «ὡς συνήθως»! Καί οὔτε πού τήν θυμόμουν πιά!...

Ἀλλά βλέποντάς την τώρα, αἰσθάνθηκα ἕνα σφίξιμο στό λαρύγγι μου· καί στήν κοιλιά μου!

Ὁ σκουπιδιάρης στεκόταν στήν ἄκρη· καί μέ κύτταζε!

Καί τόν ἐρώτησα:

-Μπορῶ νά πάρω κάτι πίσω; Χρήματα ἔχω. Θά σοῦ δώσω ὅ,τι μοῦ ζητήσεις!

Καί τότε ἐκεῖνος, ὁ σκουπιδιάρης ἔκαμε μιά χειρονομία, σάν νά μοῦ ἔλεγε:

-Τώρα ξύπνησες; Εἶναι πιά ἀργά. Κατόπιν ἑορτῆς! Καί τρόπος θεραπείας δέν ὑπάρχει!

Καί μέ τήν χειρονομία ἐκείνη χάθηκε στόν ἀέρα! Καί ὅλος ἐκεῖνος ὁ μυστηριώδης τόπος μέ τά σκουπίδια ἐξαφανίσθηκε! Σάν ἀστραπή.

Καί ὅλα τά σκέπασε ἡ σκιά τῆς νύχτας.

*            *            *

Ὄνειρο ἦταν; Ἴσως ναί!

Ἀλλά χρειαζόταν. Γιατί χρειάζεται τέτοια ἡμέρα - Πρωτοχρονιά - νά θυμηθοῦμε, πόσες ἡμέρες, καί πόσες ὧρες ἀπό τήν ζωή μας, εἶναι γιά τόν σκουπιδότοπο τῆς αἰωνιότητας· καί γιά τίς χωματερές της.

Μήπως τάχα πρέπει νά κάμουμε καμμιά ἀνασύνταξη καί ἀνατοποθέτηση;

Μήπως κινδυνεύουμε νά βρεθοῦμε στόν σκουπιδότοπο, καί στίς χωματερές τῆς αἰωνιότητας;

Μήπως τό ὄνειρο μᾶς λέει κάτι;

+ὁ Ν.Μ.

ΣΥΝΟΜΩΣΙΑ ΚΡΑΥΓΗΣ

Ἕνας σύγχρονος συγγραφέας, ὁ Βαγγέλης Ραπτόπουλος, μιλώντας - σχετικά πρόσφατα - γιά τά προβλήματα τῆς σημερινῆς νεολαίας, ἔγραφε τά ἑξῆς:

«Ὑπάρχει μιά συνομωσία σιωπῆς, γιά ὅσα πραγματικά συμβαίνουν γύρω μας. Ἴσως καί ἐπειδή δέν μιλᾶνε γιά σκοινί στό σπίτι τοῦ κρεμασμένου. Τά οὐσιαστικά προβλήματα θάβονται καί ἀγνοοῦνται ἐπιδεικτικά. Ἤ μᾶλλον θίγονται ἐντελῶς ἐπιδερμικά, ὅταν ὁ κόμπος φτάσει στό χτένι, γιά νά ὑπάρχει καί κάποιο ἄλλοθι. Παντοῦ φτηνά ρεπορτάζ καί πρόχειρα ψευτοπασαλείμματα. Ὅλα στό πόδι. Λές καί κάτι μᾶς χτύπησε ξαφνικά, καί ἔχουμε χάσει τόν μισό ἑαυτό μας.

Πήραμε αὐτοκίνητα καί ντιβιντί καί κομπιοῦτερ, ἀλλά δέν τήν βρίσκουμε. Ἀνικανοποίητοι καί μέ μιά καλπάζουσα μοναξιά.

Ἐκεῖ μπαίνουν σφήνα καί τά ναρκωτικά. Ὅταν δέν ἔχεις, ἀπό ποῦ νά πια­στεῖς, δέν χρειάζεται νά βρίσκεσαι στήν κόλαση, γιά νά καταφύγεις σέ τεχνητούς παραδείσους.

Ζοῦμε μιά ὑπέροχη πλήξη. Μέ μιά ἀνεξήγητη ψευδαίσθηση ὅτι τά πράγματα εἶναι σήμερα πολύ καλύτερα ἀπό πρίν...»

Ὄντως πολύ γλαφυρός καί ἀποκαλυπτικός ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ὁ συγγραφέας φωτογραφίζει τά ἀδιέξοδα τῆς σημερινῆς νεολαίας. Δυστυχῶς μέχρι στιγμῆς δέν μᾶς ἔχει δώσει συγκεκριμένη πρόταση ... διεξόδου.

*    *    *

Στίς 30 Ἰανουαρίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ἁγίων Βασιλείου, Γρηγορίου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Πρόκειται γιά ἀνθρώπους, στούς ὁποίους – πάνω ἀπό ὅλα – δέν ἄρεσαν οἱ «συνομωσίες σιωπῆς», καί μάλιστα γιά τά καυτά προβλήματα τῶν νέων, πού δέν διαφέρουν καί τόσο ἀπό ἐποχή σέ ἐποχή. Ἀντίθετα οἱ ἴδιοι ἔκαναν μιά «συνομωσία κραυγῆς», προτρέποντας τόν καθένα μας – πρῶτα μέ τήν ζωή τους καί ἔπειτα μέ τά συγγράμματά τους:

1. Ἄσε τά φτηνά ρεπορτάζ καί τά ψευτοπασαλείμματα ἀναλύσεων καί τόλμησε νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου, κοιτάζοντας τό μόνο καθαρό καθρέφτη, πού μπορεῖ νά σέ φωτίσει: τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.

    

2. Ἄσε τά «σκοινιά» καί τίς ... κρεμάλες, καί σφίξε τό ζωνάρι τῆς ἐγκράτειας καί τῆς νηστείας τροφῶν, ὀφθαλμῶν καί λόγων. Μιᾶς νηστείας, πού δέν εἶναι μιά ὠφέλιμη γιά τήν ὑγεία δίαιτα, ἀλλά ἕνας τρόπος γιά νά θυμόμαστε συ­χνό­τερα τά ... σχοινιά πού δέθηκε ὁ Χριστός χάριν τῆς δικῆς μας ἐλευ­θερίας, καθώς καί ὅλα τά Πάθη Του.

    

3. Μίσησε τούς ψεύτικους παραδείσους καί προσγειώσου στό νά κάνεις παράδεισο τήν «Σαχάρα» τῆς καρδιᾶς σου, θρονιάζοντας τόν Χριστό μέσα σου μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὑχαριστίας.

    

4. Διῶξε τήν «καλπάζουσα μοναξιά» καί τήν «ὑπέροχη πλήξη» πού σέ πνίγουν, ἀνοίγοντας τήν καρδιά σου γιά νά ἀγαπήσεις πρῶτα ἐσύ σωστά, αὐτούς πού ἔχεις δίπλα σου, μέ τόση τουλάχιστον ἀγάπη, ὅση θἄθελες νά σοῦ δείχνουν κι’ ἐκεῖνοι.

    

5. Ἕνωσε κι ἐσύ τήν φωνή σου, ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, στήν «Συνομωσία Κραυγῆς» τῆς Ἐκκλησίας, στό «Κύριε ἐκέκραξα πρός Σέ, εἰσάκουσόν μου». Μιᾶς κραυγῆς, πού εἶναι ἡ πιό καρποφόρα «διαδήλωση» τῆς «νεολαίας» τῆς Ἐκκλησίας.

    

Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες εἶναι οἱ μπροστάρηδες αὐτῆς τῆς «Νεολαίας» τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἡλικιῶν, πού ἀνακαινίζουν συνεχῶς τόν ἑαυτό τους, γνωρίζοντας περισσότερο καί ἀγαπώντας τόν Νικητή τῆς φθορᾶς Χριστό.

Ἀρχιμ. Β.Λ.

Ὁσίου Στάρετς Ἀμβροσίου

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ

Ἡ ἁγία Γραφή, μᾶς λέει: «ὀργή πατρί υἱός ἄφρων, καί ὀδύνη τῇ τεκούσῃ αὐτόν» (Παροιμ. 17,25). Δηλαδή: τό παιδί, πού δέν βαδίζει καλά κάνει τόν πατέρα του καί γίνεται θηρίο ἐναντίον του, καί εἶναι ἡ μεγαλύτερη πληγή, ὁ βαθύτερος πόνος γιά τήν μητέρα του.

*           *          *

Στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται τό ἑξῆς περίεργο φαινόμενο: Οἱ γονεῖς, κυριολεκτικά «σκοτώνονται» καί ξοδεύονται, νά μάθουν τά παιδιά τους ἕνα σωρό πράγματα! Πράγματα, πού πολλές φορές, δέν εἶναι οὔτε ἀπαραίτητα, οὔτε καί ὠφέλιμα γιά τήν ζωή τους!

Καί, ἀντίθετα, παραμελοῦν  καί ἀδιαφοροῦν γιά  τό σπουδαιότερο καί οὐσιαστικότερο: Νά τά διδάξουν λίγο φόβο Θεοῦ· δηλαδή, νά τά μάθουν νά σέβονται καί νά ἀγαποῦν τό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Καί ποῖο τό ἀποτέλεσμα;

• Νά μήν σέβονται καί νά μήν ἀκοῦνε τούς γονεῖς τους.

   

• Νά μήν μποροῦν νά κάμουν τίποτε καλό καί σωστό, οὔτε γιά τόν ἑαυτό τους, οὔτε γιά ἄλλον.

   

• Καί τό χειρότερο: νά εἶναι ἑστίες μολυσματικές γιά τό περιβάλλον, γιά τήν κοινωνία γύρω τους.

   

*           *          *

Γι᾿ αὐτό, σεῖς, οἱ γονεῖς πού λέτε ὅτι ἀγαπᾶτε τά παιδιά σας, προσέχετε! Πρῶτα μάθετέ τα νά ἀγαποῦν τόν Θεό· νά σέβονται καί νά εὐλαβοῦνται τό θέλημά Του· καί νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη τοῦ πατέρα τους. Καί μή τό ξεχνᾶτε ποτέ: Ὅ,τι σπόρο, θά σπείρετε στήν ψυχή τους, ὅσο εἶναι ἀκόμη μικρά, τέτοιοι θά εἶναι καί οἱ καρποί, πού θά κάμουν ὅταν θά φτάσουν στήν ὥριμη ἡλικία.

Οἱ κακές συναναστροφές μέ συνομηλίκους καί οἱ πίκρες τῆς σύγχρονης σκληρῆς ζωῆς, τόν ἄνθρωπο πού δέν ζεῖ προσεχτικά, τόν ἀποκόβουν ἀπό τίς χριστιανικές ἀρχές! Καί ἀλλοίμονο, ἄν κοπεῖ ἀπό τό ἀμπέλι!

Ἄν ὅμως, κάμετε καλή σπορά, τήν ἐποχή τῆς συγκομιδῆς θά ἔχετε καρπό καλό.

*           *          *

Καί κάτι ἀκόμη, πού οἱ γονεῖς συνήθως τό λησμονοῦν:

Χρέος τῶν γονέων εἶναι ὄχι μόνο νά διδάσκουν τά παιδιά τους, ἀλλά νά διδάσκονται καί ἀπό τά παιδιά τους! Αὐτό μᾶς τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Σᾶς λέγω τήν ἀλήθεια: Ἄν δέν ἀλλάξετε, ἄν δέν γίνετε σάν τά παιδιά, δέν θά μπῆτε στήν βασιλεία τῶν Οὐρανῶν» (Ματθ. 18,3).

Τί θέλει νά μᾶς εἰπεῖ ὁ Κύριος;

Μᾶς τό ἐπεξηγεῖ ὁ ἀπ. Παῦλος. Λέγει: «Ἀδελφοί, μή προσπαθήσετε νά γίνετε σάν τά παιδιά στά μυαλά. Προσπάθειά σας νά κάμετε νά γίνεται σάν παιδιά στήν κακία· δηλαδή νά μή θέλετε νά κάμετε ποτέ κακό καί νά μή κρατᾶτε ποτέ κακία. Στά μυαλά, νά φροντίζετε νά εἶστε τέλειοι. Καί τέλειοι σημαίνει: ὥριμοι, ἐνήλικοι, γεμάτοι ἀπό τήν πεῖρα τῆς ζωῆς» (Α΄ Κορ. 14,20).

Μετ: Ἀρχιμ. Ἀλκ. Μ.