Ζωηφόρος

«Λυχνία» Δεκέμβριος 2007

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 293

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ του Ιερομόναχου Ιωάννου Εκονόμτσεφ

Ο ΜΑΓΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ του Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου

ΠΟΙΟΣ ΗΛΘΕ; του Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

ΜΟΝΟ «ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ»; του Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

 

του Ιερομόναχου Ιωάννου Εκονόμτσεφ

 

 

 

Ήταν μόνος! Στην έρημο μόνος! Ο ήλιος σαν φωτιά Τον έκαιγε. Και πυρακτωμένες, φλόγες πετούσαν οι τεράστιες άγριες πέτρες!

 

*   *  *

 

Γεμάτα πληγές και αίματα ήταν τα πόδια Του. Χέρια και πρόσωπο ο ήλιος τα έκαιγε. Και Τον βασάνιζε... -τι πείνα και τι δίψα! Και ήταν μόνος! Στην έρημο μόνος!

 

*   *  *

 

Το μέτωπο Του - γεμάτο ρυτίδες· τα μαγουλά Του - στεγνά και κίτρινα· το πρόσωπο Του, συλλογισμένο και ωχρό, κόπωση έδειχνε πρωτόγνωρη, κι εξάντληση.

 

*   *  *

 

Και ήταν του μεγάλου Θεού Υιός αυτός! Δεν είχε ανάγκη λόγια πολλά να ειπεί. Μια σκέψη μόνο, μέσα Του, και αρκούσε· και το οποίο θαύμα, θα είχε γίνει!

 

*   *  *

 

Και η έρημος θα είχε αμέσως ζωντανέψει και οι πέτρες, δένδρα θα γίνονταν πανύψηλα, και όλα καταπράσινα θα ήταν μπροστά Του, σαν ναταν της Εδέμ ο κήπος ο πανέμορφος.

 

*   *  *

 

Ναι. Αρκεί να το θέλε! Και θα αρκούσε! Και με Εκκλησίες θα γέμιζε η γη ολό­κληρη. Και γονατιστοί οι άνθρωποι όλοι εκεί, θα σιγοψιθύριζαν εκστατικά το Όνομα Του.

 

*   *  *

 

Μα ήταν μόνος! Στην έρημο μόνος! Γεμάτα πληγές και αίματα τα πόδια Του. Χέρια και πρόσωπο ο ήλιος του έκαιγε. Και τον βασάνιζε, τι πείνα και τι δίψα!

 

*   *  *

 

Άλλα τα μάτια Του άστραφταν! Σαν προβολέας σκέψης απειροδύναμης. Και έδειχνε μια άλλη λευτεριά απερινόητη· κάτι πού εμείς ακόμη δεν το καταλάβαμε!

 

(Εγράφη το 1961

 

Ο ποιητής ήταν τότε 20 ετών)

 

Μετάφραση: + ο Ν.Μ.

 

 

 

Ο ΜΑΓΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου

 

 

 

Κάπου γεννιέται ένα παιδί. Και τρέχουν να το ιδούν άνθρωποι μεγάλοι από χώρα μακρινή!

 

Τι σημαίνει;

 

*     *      *

 

Συνήθως όταν γεννιέται ένα παιδί, δεν δίνει σημασία κανείς. Κοντά του ευρίσκονται οι γονείς του. Τρέχουν και κάποιοι ακόμη: Οι παππούδες του. Κά­ποια θεία. Κάποια γειτόνισσα. Κάποι­οι φίλοι στενοί. Και... τέλος!

 

Ο Χριστός, όταν γεννήθηκε, έκαμε και έτρεξαν κοντά Του «μάγοι περσών βασιλείς»; άνθρωποι με μεγάλα αξιώ­ματα και με σοφία πολλή, από μια χώ­ρα για τα τότε δεδομένα πολύ μακρι­νή.

 

Και το ακόμη πιο θαυμαστό ήταν, ότι οι «μάγοι» αυτοί ήσαν οι κύριοι παράγοντες και εκφραστές μιας μεγά­λης ειδωλολατρικής θρησκείας.

 

Ο Χριστός τους έκαμε και έτρεξαν κοντά Του!

 

Πώς έγιναν αυτά;

 

Λέγει ένα τροπάριο: Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον. Άλλ' ο ουρανός Σε πάσιν εκήρυξεν, ώσπερ στόμα τον αστέρα προβαλόμενος Σωτήρ.

 

Και το στόμα του Ουρανού, του Ουράνιου Πατέρα, το είδαν οι Μάγοι· και το κατάλαβαν. Και «ως λύχνον κρατούντες αυτόν», έφθασαν στο σπή­λαιο. Και ευρήκαν το Παιδί. Και Το προσκύνησαν.

 

*     *      *

 

Θυμάμαι, πώς κάποια φορά είχαμε κάμει στο Σχολείο μας ένα πείραμα φυσικής:

 

Ο δάσκαλος μας έφτιαξε επάνω στο τραπέζι ένα λοφίσκο από πριονίδι. Και στον λοφίσκο εκείνο πλησίασε ένα μεγάλο δυνατό μαγνήτη. Και αμέσως εκείνο το βουναλάκι ζωντάνεψε! Ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσουμε, ότι ανάμεσα στο πριονίδι ήταν σκορπι­σμένα ελάχιστα ρινίσματα (τρίματα!) σιδήρου! Και όλα αυτά τα τραβούσε επάνω του ο μαγνήτης. Και δημιουρ­γώντας μία απροσδόκητη κίνηση μέσα στο πριονίδι, παραμερίζοντας το, έ­τρεχαν και κολλούσαν στον μαγνήτη.

 

*     *      *

 

Ένας μαγνήτης είναι και ο Χριστός. Ένας μαγνήτης, πού τον έβαλε ο Θεός Πατέρας, μέσα στον κόσμο.

 

Θα ερωτήσει κανείς:

 

-Μα γιατί, μεταλλικό ρίνισμα είμαι και εγώ, ύλη νεκρή, ανάμεσα σε ύλη νε­κρή , στα πριονίδια;

 

-Ποίους ελκύει ο Χριστός; Ποίους τραβάει κοντά Του;

 

-Τις ανήσυχες καρδιές!

 

• Εκείνους, πού ψάχνουν για το νόημα της ζωής.

 

• Εκείνους, πού τους ανησυχεί το νόημα της κάθε μας πράξης.

 

• Εκείνους, πού πεινάνε και διψάνε για

 

την δικαιοσύνη του Θεού.

 

Τότε τους τρεις Μάγους-Περσών Βασιλείς.

 

Μετά τους αγίους Αποστόλους.

 

Και τώρα; Μακάρι έμενα. Και μακάρι εσένα.

 

 

 

ΠΟΙΟΣ ΗΛΘΕ;

 

Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

 

 

 

Το περασμένο φθινόπωρο κυκλοφόρησε ένα βιβλίο κάποιου Άντονι Κρόνμαν, κο­σμήτορα του Πανεπιστημίου του Γέιλ της Αμερικής, με τίτλο: «Γιατί τα πανεπιστήμια μας εγκατέλειψαν το νόημα της ζωής;» Με θλίψη ο συγγραφέας διαπιστώνει ότι τα πε­ρισσότερα πανεπιστήμια έχουν εξοστρακίσει από τα μαθήματα τους το πιο ουσιαστικό ερώτημα πού μπορεί να απασχολήσει έναν άνθρωπο, και μάλιστα νέο: «Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου και γιατί;»

 

Παρ' όλα αυτά, όπως έγραψαν πρόσφατα οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, «το ανερχό­μενο ενδιαφέρον στα πνευματικά ζητήματα οδηγεί ολοένα και περισσότερους φοιτητές στις θρησκευτικές σπουδές». Και κάποιος σχολιαστής καταλήγει: «Στην χώρα οπού υπέρτατη αξία είναι το ... χρηματιστήριο και όλοι με κάθε τρόπο διακηρύσσουν ότι ο χρό­νος είναι χρήμα, είναι αληθινό θαύμα να βλέ­πει κανείς τόσους πολλούς φοιτητές να νιώ­θουν την ανάγκη να αναζητήσουν την ... χα­μένη ψυχή τους»!

 

*   *   *

 

Σε ένα τροπάριο του ιαμβικού κανόνα των Χριστουγέννων η Εκκλησία μας δοξά­ζει τον Γεννηθέντα Χριστό με τα λόγια:

 

Συ, πού είσαι η ανόρθωση των εθνών,

 

ήλθες για να επιστρέφεις τα πλανεμένα πρόβατα σου

 

από τις ερημιές και τα ξεροβούνια σε λιβάδι γεμάτο χορτάρι και λουλούδια...

 

Δεν είναι μόνο τα αμερικανάκια πού πλανώνται σε «ερημιές και ξεροβούνια». Κά­θε άνθρωπος, πού δεν αναγνωρίζει στο βρέ­φος της Βηθλεέμ τον ίδιο τον Κύριο της δό­ξης, λιμοκτονεί ψάχνοντας για νόημα ζωής εκεί πού δεν υπάρχει.

 

Ο Θεός κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος

 

    όχι απλώς για να δώσει κάποιο νόημα στην ζωή μας·

 

    όχι για να γίνει αντικείμενο «θρησκευ­τικών» σπουδών

 

    ούτε για να ικανοποιήσει απλώς κάποια «πνευματική» μας δίψα.

 

Ο Θεός προσέλαβε ανθρώπινη σάρκα και έγινε και άνθρωπος, έγινε ορατός, χειροπια­στός και συγκεκριμένος

 

    για να πάψουμε να αιθεροβατούμε λέγο­ντας ότι ο Θεός είναι «μια αόρατη δύνα­μη» κάπου εκεί ψηλά, πού ο καθένας την καταλαβαίνει... όπως θέλει·

 

    για να μας χορτάσει - ψυχικά και σωμα­τικά - με τον Εαυτό Του, πού είναι η όντως Ζωή.

 

    για να μας θεραπεύσει και να μας σώσει με τον Σταυρό και την Ανάσταση Του, δηλαδή, να μας κάνει πάλι ακέραιους και ολόκληρους για πάντα.

 

*   *   *

 

Ο «προ αιώνων Θεός» γίνεται «Παιδίον Νέον», για να μας οδηγήσει στην «ανθοποιόν νομήν», δηλαδή, στο λιβάδι πού «γεννάει» το πιο πλούσιο χορτάρι και τα πιο ευωδιαστά λουλούδια. Αυτό το «λιβάδι» είναι η Εκκλη­σία Του.

 

«Πλούσιο χορτάρι» είναι ο λόγος Του· το Ευαγγέλιο Του, πού προσφέρεται ανόθευτο και «καθαρό» μόνο μέσα στην Εκκλησία Του.

 

«Ευωδιαστά λουλούδια» είναι οι αγίες αρετές, πού βοηθούν τον άνθρωπο, όχι α­πλώς «να φτιάξει χαρακτήρα», αλλά να μοι­άσει στον Χριστό. Δηλαδή στο πρότυπο, για το όποιο πλάστηκε.

 

Μακάριος ο άνθρωπος πού αφήνει το Άγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να τον πιάνει από το χέρι και να τον εισάγει στην Εκκλησία Του.

 

 

 

ΜΟΝΟ «ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ»;

 

Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελετίου

 

 

 

Όταν γίνεται λόγος για τον Χριστό, συ­νήθως οι άνθρωποι παραδέχονται ότι πρόκει­ται για «κάτι άλλο». Άλλα, ατυχώς, δεν προ­χωρούν λίγο παραπάνω!

 

Τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη αφορμή για να αντιληφθούμε ότι:

 

Δεν αρκεί να καταλάβει κανείς, ότι ο Χρι­στός είναι «κάτι άλλο».

 

Πρέπει, και να Τον προσκυνήσουμε· και να Τον κάμουμε, και εμείς, «κάτι άλλο» για τον εαυτό μας, δηλαδή κέντρο της ζωής μας.

 

*     *     *

 

Οι μάγοι έκαμαν την αρχή. Και όντας Περσών βασιλείς, έψαξαν να τον βρουν. Και Τον βρήκαν. Και Τον προσκύνησαν μέσα στον στάβλο.

 

Ακολούθησε η Παναγία Μητέρα Του!

 

Και πεσούσα η μήτηρ, προσεκύνησε. Και προσεφθέγξατο τω εν αγκάλαις αυτής. Πώς ενεσπάρης μοι; και πώς μοι ενεφύης, ο λυ­τρωτής μου και Θεός μου;

 

Ακολούθησαν οι άγιοι απόστολοι. Και τα εκατομμύρια-δισεκατομμύρια άγιοι στο πέ­ρασμα των αιώνων: όλη η ομορφιά του ανθρώπινου γένους (ή όχι;). Και όλοι μας δείχνουν, τι είναι η ευτυχία και η χαρά· πώς έγι­ναν αληθινοί άνθρωποι· και πώς, μέσα σε όλες τις ανθρώπινες μεταβολές-αναστατώσεις και ταραχές, ήταν πάντοτε οι αληθινοί μεταρρυθμιστές και οδηγοί, πού έσωζαν την ανθρωπότητα από το βούλιαγμα στο σκοτάδι, πού και τότε την απειλούσε· και τώρα την απειλεί πιο πολύ.

 

*     *     *

 

Πολλοί μιλάνε για τον Θεό. Μερικοί μάλι­στα με πάθος· και σκληρά.

 

Οι μάγοι μας δίνουν άλλο μήνυμα.

 

Μας λένε: Μη ψάχνετε για τον Θεό· μήτε στα Ανάκτορα· μήτε στα Κοινοβούλια μήτε στις Στρατιές· μήτε στα μεγάλα Οικονομικά Κλαμπ.

 

Ψάχτε για τον Θεό στο σπήλαιο. Και ανοι­χτέ τα μάτια σας, να ιδείτε στον υιό της Παρ­θένου τον Υιό του Θεού, πού ταπεινώθηκε και «βρώμισε» στο ξεκίνημά Του για να γεμίσει με την θεϊκή Του ευωδιά τα παιδιά Του.

 

Ας πάρουμε λοιπόν και εμείς, μαζί με τους μάγους, τον δρόμο για το σπήλαιο: να ιδούμε την ταπείνωση και την συγκατάβαση του Θεού, πού έκαμαν το σπήλαιο «ουρανό», και την Παρθένο θρόνο χερουβικό.

 

Δεν μπορούμε να φτιάχνουμε δικό μας Θεό. Όπως τον φανταζόμαστε εμείς· όπως κάνουν όλες οι ψεύτικες θρησκείες.

 

Ο αληθινός Θεός δεν είναι ιδέες. Είναι η πραγματικότητα.

 

Είπε ο άγγελος του Θεού στους ποιμένες, πού δεν καταλάβαιναν γρυ από ιδέες:

 

Σάς αναγγέλλω, ότι γεννήθηκε ο Υιός του Θεού, ο Σωτήρας του Κόσμου. Πηγαίνετε να Τον ιδείτε με τα μάτια σας. Στο άγιο Σπήλαιο της Βηθλεέμ.

 

Και επήγαν. Και Τον είδαν. Με τα μάτια τους.

 

Και γύρισαν αινούντες και ευλογούντες τον Θεό.

 

*     *     *

 

Και τώρα ο Χριστός κοντά μας είναι. Το ίδιο κοντά μας. Όπως και τότε.

 

Και μας καλεί, να ψάξουμε να Τον βρούμε. Να Τον ιδούμε. Να δημιουργήσουμε μαζί Του, την σχέση πού πρέπει. Της πίστης. Της αγάπης. Της αφοσίωσης.

 

Δεύτε ίδωμεν, πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός. Ακολουθήσωμεν λοιπόν, ένθα οδεύει ο αστήρ. Μετά των μάγων, ανατολής των βασιλέων.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel