ΣΤΕΡΝΗ   ΜΟΥ   ΓΝΩΣΗ ...

Η Γαλλίδα συγγραφέας Μαργαρίτα Ντυράς είχε θεωρηθή σαν «μπροστάρισσα» της γυναικείας απελευθέρωσης. Η ζωή της ήταν πολύ «ελεύθερη». Και πολύ βρώμικη. Και η ίδια καμάρωνε γι΄ αυτό. Λογάριαζε, όμως, χωρίς ... τον ξενοδόχο! Και «ξενοδόχος», η μάλλον αφεντικό της ήταν το ποτό! Αυτή η «Ιέρεια της ελευθε­ρίας» είχε υποδουλωθεί στο ποτό σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάποτε το κατάλαβε και η ίδια, πόσο ήταν γι' αυτήν κακό, και ζήτησε να μπή σε κλινική αποτοξίνωσης.

Εκεί όμως, πριν την δεχθούν, της ζήτησαν να υπογράψει ένα χαρτί, πού έλεγε ότι δέχεται να τηρήσει απαρέγκλιτα όλους τους κανόνες και περιορισμούς πού επέβαλλε το πρόγραμμα θεραπείας! Τότε τρέμοντας έπιασε το χαρτί στα χέρια της και είπε: «Αλλοίμονο! Για πρώτη φορά αναγκάζομαι να βάλω περιορισμούς στην ζωή μου, και ... να τους υπογράψω κιό­λας!»

Για πρώτη φορά! Δυστυχία της; Κατα­στροφή της; Ή σωτηρία της;

Στις 21 Νοεμβρίου γιορτάζομε τα Εισόδια της Παναγίας.

Οι άγιοι γονείς της Μαρίας, ο Ιωα­κείμ και η Άννα, έφεραν το κοριτσάκι τους τριών ετών στον Ναό, να Την αφιερώσουν στον Θεό. Και η Μαρία δέχθηκε να μείνει στο Ναό όχι μόνο αδιαμαρτύρη­τα, αλλά και χωρίς να θέλει να επιστρέψει στην θαλπωρή του πατρικού της σπιτιού και στην αγκαλιά των γονιών της! Γιατί; Διότι είχε νιώσει από τόσο μικρή ηλικία ότι η αγκαλιά του Θεού είναι ο πιο ζεστός και ο πιο ελεύθερος χώρος, για να μεγαλώσει και να ζήσει κανείς! Η αγία ζωή των γονιών της την έκανε να χωνέψει αυτή την σωτήρια αλήθεια, όχι στα στερ­νά της, όχι στα γεράματα της, αλλά από την νηπιακή της ηλικία! Γι΄ αυτό ακριβώς δέχθηκε ελεύθερα από τόσο νωρίς

•  να μαντρωθεί και να κλειστεί μέσα

στους τοίχους του Ναού του Θεού-

•  να βάλει τον εαυτό της μέσα στους

αυστηρούς περιορισμούς της καλογε­ρικής ζωής-

• και να δέσει τον εαυτό της με την φοβερή

υπόσχεση της ισόβιας αφιέρωσης στον

Θεό και στο θέλημα Του. Με αυτό το σωτήριο μάντρωμα, κλεί­σιμο και δέσιμο δεν πούλησε την ελευθερία της. Δεν την έχασε. Αντίθετα, κατάφερε να κατακτήσει την μόνη υπαρκτή Ελευθε­ρία: την ελευθερία από την τυραννία των παθών και της αμαρτίας. Και έτσι έγινε όχι μόνο η Ίδια αληθινά Ελεύθερη, αλλά και η πηγή της αληθινής Ελευθερίας όλου του κόσμου. Έγινε η Ελευθερώτρια μας.

Έγινε Αυτή πού κατέβασε στον κόσμο τον μόνο αληθινό Ελευθερωτή μας, τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό!

*    *    *

Μακάριος ο άνθρωπος, πού καταλα­βαίνει ότι η μόνη υπαρχτή Ελευθερία εί­ναι η Ελευθερία του, να μπορεί,

•     να διακρίνει καθαρά και να διαλέγει, όχι αυτό πού τον σκοτώνει, αλλά αυτό πού του δίνει Αληθινή Ζωή·

•    να αντιστέκεται σε κάθε ψεύτικη γοη­τεία και σε κάθε απατηλή λάμψη πού τον τυφλώνει και δεν τον αφήνει να ιδεί την Αλήθεια της Ζωής·

•    να χάνει, όχι ό,τι θέλει, αλλά ό,τι θέλει ο Χριστός, πού  είναι ή όντως ΖΩΗ.

Αλλιώς, είναι πολύ κρίμα, να ταλαιπωρείται και να βασανίζεται ο άνθρωπος σε ψεύτικους «παραδείσους» δήθεν ελευθε­ρίας και δήθεν ανεξαρτησίας. Συνήθως οι «πτήσεις» στους αιθέρες μιας τέτοιας ψευτο-ελευθερίας καταλήγουν με ανώμα­λη προσγείωση! Καταλήγουν με το να «τρώει κανείς τα μούτρα του» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αναγκάζεται ... να υπογράφει κιόλας χαρτιά με ατέλειωτους - και συχνά ανώφελους - περιορισμούς και απαγορεύσεις.

Τι κρίμα να φτάνει άνθρωπος, να λέει: «Στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα!» Και πόσο πιο οδυνηρό, να βλέπει, ότι έχει πια ξοφλήσει!...

Αρχιμ. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Για έναν άνθρωπο πού έχει έστω και στοι­χειώδη σχέση με την Εκκλησία, είναι συνηθι­σμένος όρος και επαναλαμβανόμενη λέξη, η λέξη άγιος. Τον ακούει να επαναλαμβάνεται κατά κόρον σε όλες τις λατρευτικές ευκαι­ρίες. Τα τροπάρια επαναφέρουν σε όλους τους χρόνους τις πτώσεις και τα πρόσωπα το ρήμα αγιάζω και το ουσιαστικό αγιασμός, ενώ στις αναγνώσεις των αποστολικών περι­κοπών ο χριστιανός ακούει έκπληκτος την προσφώνηση: "αδελφοί άγιοι" να απευθύνε­ται σ' αυτόν.

Το θέλημα του Θεού, "ο αγιασμός ημών εστίν" ("Α Θεσ. 4,3) και "άγιοι γίνεσθε ότι εγώ άγιος ειμί" ("Α Πετρ. 1, 15), είναι δύο θεμε­λιακές βάσεις πάνω στις όποιες οι χριστιανοί χτίζουν την σχέση πίστεως με τον Θεό και αρχίζουν να αγωνίζονται ίνα σωτηρίας τύχωσιν"(ΒΤίμ.2,10).

Οι παραπάνω προτροπές είναι η πυξίδα πλεύσεως για τους χριστιανούς, αποτελούν όχι απαίτηση του Θεού, αλλά θεραπευτική αγωγή υγείας. Έτσι άλλωστε εκλαμβάνει η Εκκλησία τις "εντολές" του Θεού. Όχι ως πρόσταγμα στρατιωτικής πειθαρχίας, αλλά ως πρόταση ελεύθερης επιλογής και ανταπό­κρισης στην σταδιακή θεραπευτική αποκατά­σταση της "υγείας".

Ατυχώς, η πλειονότητα των σημερινών χριστιανών σκέφτεται διαφορετικά. Αξιολο­γεί τους αγίους (των οποίων μνημονεύει και επαναλαμβάνει τα ονόματα εξ αιτίας των τό­σων ναών τους) ως ξένη υπόθεση. Κάτι σαν τους ημίθεους της αρχαιότητας. Μία υπόθε­ση, με την οποία συνήθως σχετίζεται, για να... ζητήσει υγεία (το μεγαλύτερο αγαθό!!) καλή πρόοδο του σπιτιού και των παιδιών του, γιατί όχι και... λίγα χρήματα για το εξοχικό και το δεύτερο αμάξι! Δηλαδή μία συναλλακτική και ειδωλολατρική σχέση. Οι προσφορές (κεριά -πρόσφορα - λάδι - αρτοκλασίες - εικόνες) έπαψαν πλέον να είναι έκφραση αγάπης και διάθεσης και έγιναν .. "λάδωμα" για επίτευξη σκοπών!

Αγιότητα, είναι η ολοκάρδια αποδοχή του θελήματος του Θεού για όλες τις φάσεις και τις στιγμές της ζωής μας. Όπου κι αν βρίσκο­μαι, πάντοτε στις διλημματικές αποφάσεις, θα γίνεται φανερή η κατεύθυνση της ζωής μου. Κάθε περιβάλλον, από το οικογενειακό μέχρι το όποιο εργασιακό και κοινωνικό, θα είναι δοκιμασία της "αγιότητας" μου. Το "μη φοβείσθε, του γαρ Θεού ειμί εγώ" (Γεν. 50, 19) θα μένει αιώνιο κριτήριο της ποιότητος του κάθε χριστιανού.                       

Αν αυτή η στάση δεν είναι δεκτή και κα­τανοητή, είναι ακύρωση του έργου του Χρί­στου και άρνηση της Εκκλησίας. Δεν ήρθε ο Χριστός για να αυξήσει τις τόσες θρησκείες πού υπήρχαν. Για να καθιερώσει τυπικά και μοτίβα άλλης (μίας ακόμη) λατρείας. Ο Χρι­στός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος "ίνα ζωήν έχωμεν και περισσόν έχωμεν" (Ίωάν. 10,10). Δηλαδή, ή ο Χριστός είναι Ζωή και ο τρόπος πού υποδεικνύει είναι ζωογόνος και ζωοποιός, ή τι με ενδιαφέρει μία ακόμη θρησκευτική άποψη;!

Όλων των ανθρώπων οι καρδιές θέλουν να ζήσουν. Οι νεαροί μας το γράφουν ως προτροπή και στους τοίχους: "κάνε κάτι πε­ρισσότερο από το να υπάρχεις & ΖΗΣΕ". Αυτό ακριβώς έφερε ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος την δυνατότητα να κληρονομήσουμε αιώνια ζωή. Ολόκληρο το κατά Ιωάννη Ευαγ­γέλιο με απόλυτη σαφήνεια μιλάει γι΄αυτή την ζωή. "Ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν" (Ίωάν. 5, 24)Ζ "Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον, ο δε απειθών ουκ όψεται ζωήν" (Ίωάν. 3,36).

Δεν υπάρχουν δύο ζωές, αφού δεν υπάρ­χουν "δύο Χριστοί". Ο Χριστός είναι ζωή και Τον γνωρίζει κανείς και Τον υπακούει εμπι­στευόμενος τον λόγο Του τώρα, ώστε να ισχύσει τώρα, όχι όταν πεθάνει, το: "μεταβέ­βηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν".

Αγιότητα, λοιπόν, είναι ο κόπος πρόσλη­ψης της Ζωής. Είναι η θυσία υπακοής στην ζωοποιό εντολή του Χρίστου πού εγείρει "τους νεκρούς εκ των μνημάτων των παθών και της αμαρτίας". Είναι η ελευθερία από την αυταπάτη της ιδιοτελούς αγάπης και η έμπονη πρόσληψη της ανιδιοτελούς αγάπης της θυσίας του Χρίστου. Είναι η αγάπη του Σταυρού, στον όποιο και με τον όποιο οι χριστια­νοί σταυρώνουν τον "παλαιό άνθρωπο" με τα πάθη και τις επιθυμίες του προκειμένου να μη "σταυρώνουν" τους συνανθρώπους τους. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Χριστός πέθα­νε "υπέρ της του κόσμου ζωής" (Ίωάν. 6,51).

(Αρχιμ. Θεοδοσίου Μαρτζούχου, Τι είναι η Αγιότητα, Περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, τ. 102, σελ. 9-12, επιλογή)

Η ΜΟΝΗ ΕΓΓΥΗΣΗ

Οσίου Στάρετς Βαρσανουφίου

Συχνά, πολλοί άνθρωποι, ρωτάνε:

-Πάτερ, πώς θα σωθώ; Πώς θα αποκτήσω την αιώνια ζωή; Τι πρέπει να κάμω, για να κερδήσω τον παράδεισο;

Την απάντηση μας την δίνει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο:

«Αν δεν φάτε την σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και δεν πιείτε το Αίμα Του, δεν θα αποκτήσετε ζωή» (Ίω. 6,53). Συνεπώς, εκείνος πού τρώει το Σώμα Του και πίνει το Αίμα Του έχει την σφαγίδα της αιώνιας ζωής.

Εκείνος πού θέλει να έχει εγγυημένη την ελπίδα της σωτηρίας του, πρέπει απαραιτή­τως να ενταχθεί στο Ένα και μοναδικό Σώμα του Χριστού, πού είναι η Μία και Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Εδώ δυστυχώς έγκειται και η όλη τραγωδία του ανθρώπου.

Ο κόσμος σήμερα έχει κατακλυσθεί από αιρέσεις και σχισματικές ομάδες. Όλοι οι αιρετικοί, πέρα από τις διαφωνίες στις διδα­σκαλίες τους, κυριολεκτικά τρώγονται μετα­ξύ τους. Σε ένα και μόνο συμφωνούν: Να πολεμούν με άσπονδο μίσος την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Μία ήμερα με επισκέφθηκε μία γυναίκα βαθειά θλιμμένη και αναστατωμένη. Ο σύζυ­γος της είχε γίνει Βαπτιστής - Προτεστάντης και την άφησε με δύο μικρά παιδάκια. Την ερώτησα:

-Και γιατί προσχώρησε σ΄αυτούς; Μήπως για το χρήμα;

-Όχι, μου λέει. Ο σύζυγος μου ήταν πιστός άνθρωπος· συνεχώς μελετούσε πνευ­ματικά βιβλία- αγωνιζόταν για την σωτηρία του. Μα να, μια ήμερα τον πλησίασε ένας προτεστάντης και κατάφερε να τον πείσει ότι αυτοί κατέχουν την αλήθεια της πίστεως. Και το «κατάπιε». Σταμάτησε να εκκλησιάζε­ται. Έχει να κοινωνήσει δύο χρόνια. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει, πώς την έπαθε. Άραγε, τι θα απογίνει, πάτερ, ο σύζυγος μου;                                                          

Όταν κουβεντιάζει κανείς με αιρετικούς να το ξέρει, η ειλικρίνεια πού δείχνουν είναι προσποιητή. Λένε πώς και αυτοί πιστεύουν και αναζητούν τον Θεό. Και με δολιότητα ρωτάνε:

-Και που θα συναντήσω τον Θεό; Που βρίσκεται;

Τι τους απαντάμε:

-Πρώτα άπ' όλα ο Θεός βρίσκεται στον Ουρανό· κατοικία του Θεού είναι ο Ουρανός. Μα παράλληλα, επειδή ο Θεός έγινε άνθρω­πος, έχει και ένα δεύτερο ορατό σπίτι επάνω στη γη: την Εκκλησία! Εσείς λοιπόν, βρίσκε­σθε τώρα μέσα σ' αυτό το σπίτι ή είστε άπ' έξω; Δεν αρκεί να πιστεύει κανείς στον Θεό για να σωθεί.  Όποιος, εδώ στη γη, είναι απ' έξω από το ορατό σπίτι του Θεού, πώς είναι δυνατό μετά να θέλει να βρεθεί μέσα στο άλλο σπίτι Του στον Ουρανό; Κατάλαβε το καλά: Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία!

*   *  *

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αλη­θινή οδός πού οδηγεί με ασφάλεια στην Άνω Ιερουσαλήμ. Εκείνος πού θέλει να διασχίσει με ασφάλεια την θάλασσα της παρούσας ζωής - δηλ. να μην διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί - φροντίζει και μπαίνει στο καράβι με καπετάνιο τον Χριστό. Διαφορετικά, έστω και πιασμένος από μία σανίδα, μάταια θα παλεύει με τα κύματα. Αυτό πού τον περιμένει είναι ο βέβαιος πνιγμός.

Μετ: Αρχιμ. Αλκ.Μ.

ΠΡΟΣΕΧΕ, ΜΗ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΟΥ ΑΕΡΑ

Οσίου Αντωνίου της Όπτινα

Άκουσα, ότι η οικογενειακή σας ζωή, το σπίτι σας, δεν είναι έξω από αρρώστιες και από άλλες λυπηρές καταστάσεις, και λυπή­θηκα πολύ. Και παρακάλεσα τον Κύριο, να σας επισκεφθή με ευσπλαχνία και έλεος· και να θεραπεύσει τις ασθένειες σας.

Τι να κάμωμε;

Έτσι το θέλησε ο Κύριος: να μη περνάει η πρόσκαιρη αυτή ζωή χωρίς πίκρες και θλί­ψεις.

*      *      *

Η αγία Γραφή λέγει: «πάσα κεφαλή εις πόνον και πάσα καρδία εις λύπην» (Ήσ. 1,5). Δηλαδή: Δεν θα βρεις στον κόσμο κεφάλι χω­ρίς σκοτούρες- καρδιά χωρίς πόνο και στενο­χώριες.

Και αυτό ισχύει όχι απλά για κάθε άνθρω­πο· αλλά και για τους αγίους!

Δεν υπάρχει άγιος, πού - όσο άγιος και τέλειος και αν ήταν - να πέρασε στη ζωή του χωρίς πόνο και θλίψη, χωρίς να υποφέρει.

Γιατί όμως; γιατί;

Απαντάει ο απόστολος Παύλος: «Ίνα μη υπεραίρομαι». Για να μη πάρουν τα μυαλά μου αέρα! Γιατί, ο άνθρωπος, όταν τα έχει όλα κα­λά, μεγαλοπιάνεται (Β' Κορ. 12,7).

Και όποιος μεγαλοπιάνεται, σκέφτεται απάνθρωπα· και μιλάει και ενεργεί απάνθρω­πα!

Αν λοιπόν άγιοι σαν τον απόστολο Παύλο υπόφεραν πολλά, για να μην πάρουν τα μυα­λά τους αέρα, πόσο πιο πολύ είναι για μας ευεργεσία θεϊκή, όταν υποφέρουμε!

Πότε είναι για μας ο πόνος ευεργεσία;

Όταν μας κάνει και ψάχνουμε να ιδούμε, πώς  περπατάμε».

Όταν αυτό δεν το κάνουμε, από μόνοι μας, μας χρειάζονται οι θλίψεις· γιατί είναι ο μόνος τρόπος πού μπορεί να μας κάμει να ξυπνήσουμε.

Μετάφραση: +ο Ν. Μ.