Ζωηφόρος

«Λυχνία» Αύγουστος 2008

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 301 «Λυχνία» Αύγουστος 2008

«ΘΕΛΕΙΣ;» του Δημ. Ντούτκο

«ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ» του Ἀρχιμ. Β.Λ

«ΤΙ  ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ;» του Ἁγίου Ἀμβροσίου

«ΣΤΑΧΥ  ΚΑΙ  ΑΡΤΟΣ» της Ἄννας Ἀχμάτοβας

 

Δημ. Ντούτκο +ἱερέως

 

ΘΕΛΕΙΣ;

 

            Ποιός ἀπό μᾶς δέν ἔννοιωσε τήν ἀνάγκη στίς καλλίτερες στιγμές τῆς ζωῆς του νά ἀναφωνήση:

 

            -Κύριε, ἀκολουθήσω σοι, ὅπου ἐάν ἀπέρχῃ;

 

            Μά περνάει ὁ καιρός. Παρουσιάζονται τά ἐμπόδια. Καί μερικοί κάμπτονται. Λυγίζουν. Μετά ὅλα λησμονοῦνται. Καί ἀκολουθοῦμε μέ χαρά κάποιον ἄλλο· (ἀλλά ὄχι τόν Χριστό)! Καί ὁ πόθος μας ἔμεινε μιά ἁπλή πρόσκαιρη ἐξαρσούλα!

 

*            *            *

 

            Κάποτε ἕνας φλογερός νέος εἶπε στόν Χριστό:

 

            -Θά σέ ἀκολουθήσω, ὅπου κι ἄν πᾶς!

 

            Ὁ Χριστός τοῦ ἀπάντησε:

 

            Αἱ ἀλώπεκες φωλεάς ἔχουσι· καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατσκηνώσεις· μά ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει, οὔτε ποῦ νά ἀκουμπήσει τό κεφάλι του! Εἶσαι ἕτοιμος γιά κάτι τέτοιο; Εἶσαι ἕτοιμος γιά μιά ζωή μέ πιό πολλές στερήσεις ἀπό τίς ἀλεποῦδες καί τά πουλιά;

 

            Δέν φροντίζουμε ὅλοι μας νά ἔχωμε φωλιές, καλλίτερες ἀπό τά πουλιά; Γιά νά ἀκολουθήσωμε τόν Χριστό, πρέπει ἡ καρδιά μας νά μήν εἶναι δεμένη στήν σκόνη τῆς γῆς· πρέπει, νά στέκωμε λίγο πιό ψηλά ἀπό τά ἐπίγεια. Ἀκολουθῶ τόν Χριστό δέν σημαίνει ἀρνοῦμαι μερικές μικρές ἀνέσεις, μά τά ἀφήνω ὅλα.

 

            Ὑπάρχει κάτι τέτοιο σέ μᾶς;

 

*            *            *

 

            Ὁ Θεός εἰσδύει στίς καρδιές μας. Καί ξέρει, γιά τί εἶναι ἄξιος ὁ κάθε ἕνας μας. Καί μᾶς τό λέει στά ἴσια: Ἀκολούθει μοι.

 

            Συμβαίνει μερικές φορές μιά τέτοια τόσο ἐπιτακτική ἐντολή νά κάνη τόν ἄνθρωπο νά τά χάνη. Καί νά λέγη: Ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καί θάψαι τόν πατέρα μου· δηλαδή ἄς πάω πρῶτα νά ἐκτελέσω μερικά οἰκογενειακά καθήκοντα· καί μετά ὁπωσδήποτε θά σέ ἀκολουθήσω· μά μέχρι τότε ὀφείλω νά ἀσχοληθῶ μέ τούς δικούς μου.

 

            Ὅταν καλῆ ὁ Κύριος, πρέπει ἀμέσως νά τά ἀφήσωμε ὅλα· γιατί ἄν ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, πολύ περισσότερο μεριμνᾶ καί γιά τούς ἀνθρώπους.

 

            Ἅμα σέ ἐκάλεσε ὁ Χριστός, ἡ κλήση αὐτή εἶναι ὑπεράνω ὅλων. Ὁ Θεός ξέρει γιατί σέ διάλεξε. Καί πρέπει νά πᾶς κοντά του αὐτοστιγμεί. Καί νά ἀφήσης νά θάψουν τούς νεκρούς οἱ «νεκροί», δηλαδή ἐκεῖνοι πού ἀσχολοῦνται μόνο μέ τά ἐπίγεια.

 

            Ἄς ἀπασχοληθοῦν ἐκεῖνοι. Σύ ἀκολούθησε τόν Κύριο.

 

*            *            *

 

            Ὅποιος αἰσθάνθηκε στήν καρδιά του τήν κλήση, ὀφείλει νά ἀκολουθήση τόν Χριστό. Διαφορετικά ἡ κλήση αὐτή σβήνει· καί σύ θά καταντήσης σάν τόν ἄνθρωπο πού ἔθαψε τό τάλαντο στή γῆ!

 

            Πήγαινε καί κήρυττε τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι ἐπάνω ἀπό ὅλα. Καί αὐτό θά εἶναι σωτηρία καί γιά τόν πατέρα σου· καί γιά τό περιβάλλον σου· καί γιά σένα.

 

*            *            *

 

            Τό κήρυγμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπεράνω ὅλων· κάτι τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα. Καί πρέπει νά θυσιάσωμε γι᾿ αὐτό τά πάντα. Ἀκόμα καί τήν ζωή μας, ἄν χρειασθῆ.

 

            Τέτοια ἀποφασιστικότητα πρέπει νά ἔχουν ὅσοι κηρύττουν τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 

(Ἀπό τό βιβλίο-ἔκδοσή μας:

 

ΕΓΕΡΤΗΡΙΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ, σελ. 23 ἐξ.)

 

ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ

 

            Ρώτησαν πρόσφατα τήν διάσημη ἠθοποιό Ρενέ Ζελβέγκερ, ποιό πρᾶγμα στήν ἐπιτυχημένη καριέρα της, τήν κάνει νά νιώθει περισσότερο ὑπερήφανη. Καί ἐκείνη, ἀντί νά ἀναφερθῆ σέ κάποια ἀπό τίς ταινίες της ἤ σέ κάποιο ἀπό τά βραβεῖα της, τούς ἄφησε ... σύξυλους, δίνοντας τήν ἀπάντηση:

 

            - Νιώθω ὑπερήφανη, πού δέν ἔφτασα στό σημεῖο νά νοσηλευτῶ σέ κλινική ἀπεξάρτησης!...

 

            Ἀπό τήν μιά χαίρεται κανείς, βλέποντας ἕνα «κοσμικό» ἄνθρωπο, νά ἔχει καταλάβει, ὅτι ἡ χειρότερη ἐπίγεια κόλαση εἶναι ἡ ὑποδούλωση στίς παντός εἴδους ἐξαρτήσεις (ἀλκοόλ, ναρκωτικά κλπ.).

 

            Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, κυριολεκτικά ... τρομάζει κανείς, ἀκούγοντας ἕναν ἄνθρωπο νά θεωρεῖ ὡς τήν μεγαλύτερη δόξα του καί τό μεγαλύτερο καμάρι του, τό ... νά μήν ἔχει νοσηλευτεῖ  σέ κλινική ἀπεξάρτησης!... Ἔτσι ὅπως πᾶμε, σέ λίγο θά πρέπει νά καθιερωθῆ καί ἐπίσημο βραβεῖο γιά ὅσους ... δέν «ἀξιώθηκαν» νά περάσουν τήν πόρτα μιᾶς κλινικῆς ἀπεξάρτησης!!!

 

*    *    *

 

            Ὁ ἄνθρωπος, πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον φοβήθηκε τίς κάθε εἴδους θανατηφόρες ἐξαρτήσεις, καί ἀγωνίστηκε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον γιά νά μείνει γιά πάντα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ, εἶναι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος!

 

            Ὁ ἀγώνας ὅμως τῆς Παναγίας

 

           δέν ἦταν ἀνθρωποκεντρικός· δέν προσπαθοῦσε ἁπλῶς «νά φτιάξει χαρακτῆρα» μέ τίς δικές της δυνάμεις·

 

           δέν εἶχε σκοπό ἁπλῶς νά κλείνει τά αὐτιά της στίς «σειρῆνες» τῶν διαφόρων «ἐξαρτήσεων»·

 

           εἶχε σκοπό νά ἀνοίγει τά αὐτιά της στό σωτήριο θέλημα τοῦ Θεοῦ· καί νά ζητάει ἀπό Αὐτόν τήν δύναμη γιά νά μένει ΕΛΕΥΘΕΡΗ καί ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ.

 

*    *    *

 

Γι’ αὐτό, καί τό μεγαλύτερο καμάρι Της, δέν ἦταν ὅτι ... γλίτωσε ἀπό κάποια κλινική ἀπεξάρτησης, ἀλλά τό ὅτι ὁ Θεός «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ»! Ἡ μεγαλύτερη δόξα της ἦταν ὅτι ἀγωνίστηκε νά μείνει γιά πάντα ΤΑΠΕΙΝΗ ΔΟΥΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 

Τελευταία ἀπό τίς ... κορυφαῖες στιγμές τῆς Ταπείνωσής Της, ἦταν καί ἡ δεκαπενθήμερη αὐστηρή νηστεία Της πρίν νά πεθάνει!

 

Ἡ Παναγία ἦταν ἡ Μόνη, πού - ὡς Ἀναμάρτητη – δέν ἔπρεπε νά φοβᾶται καθόλου τόν θάνατο. Ἦταν ἡ Μόνη πού δικαιοῦνταν νά ζητήσει ... νά γράψουν στόν τάφο Της: «Δέν φοβᾶμαι τίποτε! Εἶμαι ἐλεύθερη!»

 

Ὅμως πλησίασε τόν θάνατο, ὄχι μέ τήν δῆθεν ἀγέρωχη ψευτοπαλληκαριά κάποιων, πού καμαρώνουν ὅτι ... δέν τόν φοβοῦνται καί λένε «ὅποτε θέλει ἄς ἔλθει»· ἀλλά μέ τήν ἀσφαλῆ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ τῆς αὐστηρῆς νηστείας της. Ἔτσι:

 

           περιφρούρησε μέχρι τέλους τόν Ἑαυτό Της ἀπό τήν θανατηφόρο ἐξάρτηση τῆς οἴησης καί τῆς ὑπερηφάνειας·

 

           ἔκανε τόν Θεό νά «ἐπιβλέψει» ἀκόμη περισσότερο «ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ»·

 

           ἐλευθερώθηκε ὁριστικά καί ἀπό τήν τελική ἐξάρτηση τοῦ θανάτου, μετατρέποντας τόν Τάφο Της σέ «Κλίμακα πρός Οὐρανόν»!

 

                        Ἀρχιμ. Β.Λ

 

Ἁγίου Ἀμβροσίου

 

ΤΙ  ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ;

 

            Ἐκλεκτός καί «μυαλωμένος» ἄνθρωπος ἦταν ὁ βασιλιάς Δαβίδ. Καί ὅμως!

 

*     *     *

 

Κάποτε, σέ ὥρα μάχης, πόθησε νά πιεῖ νερό. Ἀλλά ἡ πιό κοντινή πηγή ἔτυχε νά βρίσκεται στά χέρια τῶν ἐχθρῶν. Τήν ἐπιθυμία του αὐτή, ἔπρεπε νά τήν δαμάσει ἤ σάν ἄνθρωπος μυαλωμένος νά τήν μετριάσει. Βέβαια, καί ὁ ὑπόλοιπος (τεράστιος) στρατός ὑπέφερε (καί αὐτός) ἀνάλογη δίψα! Σίγουρα ὅμως ὁ Δαβίδ, σάν βασιλιάς, θά ἔπρεπε περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους, νά δείξει ἀνδρεία καί ἀντοχή, καί νά μή θέλει, σώνει καί καλά, νερό ἀπό ἐκείνη τήν συγκεκριμμένη πηγή, γιατί ἔτσι κι ἀλλιῶς πηγές ὑπῆρχαν καί ἄλλες ἐκεῖ κοντά. Καί τί ἐξευτελισμός γιά ἕνα βασιλιά, νά ὑποφέρει ἀπό μία παράλογη λαχτάρα! Νά θέλει νερό πού βρισκόταν μέσα στά τείχη πόλης, σέ ἐχθρικό ἔδαφος, πού τό περιφρουροῦσαν ἐχθρικά στρατεύματα. Νερό, πού γιά νά τό ἀποκτήσει κανείς θά ἔπρεπε νά παίξει κορώνα-γράμματα τήν ἴδια τήν ζωή του.

 

*     *     *

 

Ὁ Δαβίδ ὅμως δέν ἔκανε πίσω.

 

-Ποῖος θά μοῦ φέρει νερό νά πιῶ, ἀπό τήν δεξαμενή τῆς Βηθλεέμ;

 

Ἕνα παλληκάρι προθυμοποιήθηκε. Καί ἔτρεξε. Ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο. Κατάφερε καί πέρασε μέσα ἀπό τήν ἐχθρική παράταξη. Γέμισε τό κράνος του μέ νερό. Καί γύρισε, μέ τήν ψυχή στό στόμα στόν βασιλιά βαστώντας τό «πολυπόθητο» νερό. Ὁ Δαβίδ μόλις τόν εἶδε, σύγκρυος ἀπό τό παράλογο αἴτημα, ὄχι μόνο σταγόνα δέν ἔβαλε στό στόμα, ἀλλά τό ἔχυσε εἰς δόξαν Θεοῦ, λέγοντας: Κύριε, πῶς θά τολμήσω νά πιῶ τό αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ μου;

 

            Ὁ Δαβίδ, σάν ἄνθρωπος, πολεμήθηκε μέν ἀπό μία ἀνθρώπινη, ἀλλά παράλογη καί παράκαιρη ἐπιθυμία, τελικά ὅμως, ἀφοῦ ἀνάνηψε, ἔκανε μία ἡρωϊκή χειρονομία, πού πράγματι τόν τιμᾶ: παραμέρισε τήν παράλογη λαχτάρα του μέ τήν ψυχρή λογική πού ξέρει νά κυβερνάει τίς ὅποιες ὀρέξεις.

 

*     *     *

 

Θαυμάζομε τό παλληκάρι γιά τόν σεβασμό πού ἔδειξε  στόν βασιλιά· καί γιά τήν ἀτρόμητη ἀνδρεία του.

 

Πρέπει ὅμως νά ὁμολογήσουμε, πώς περισσότερο ἄξιος θαυμασμοῦ ἦταν ἐκεῖνος, πού θεώρησε τό νερό πληρωμένο μέ αἷμα, μέ τό αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ του, καί χωρίς νά τό ἀκουμπίσει κἄν στήν γλῶσσα του, τό ἔχυσε στό χῶμα, νά τό πιεῖ ἡ γῆ· θυσία στόν Θεό.

 

Τί μᾶς λέει αὐτό;

 

Μόλις ἕνας κατακτητής, θέσει ὑπό ἔλεγχο τίς ὀρέξεις του, γεμίζει μέ τήν παράκληση, παρηγορία πού δίνει τό ζωντανό νερό: ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

 

Ἐσένα τί σέ κυβερνάει;

 

Ἡ ἄλογος ἐπιθυμία; Ἡ ὄρεξη τῆς στιγμῆς;

 

Ἤ ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Θεοῦ;

 

                        Εἰς τόν Ἰακώβ καί γιά τήν εὐτυχισμένη ζωή

 

                                   Μετ.:  Ἀρχιμ. Α.Μ.

 

ΣΤΑΧΥ  ΚΑΙ  ΑΡΤΟΣ

 

 

 

                        Τό στάχυ

 

                        τό ἔφτιαξε ὁ Θεός.

 

                        Εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ·

 

                        ὄχι ἐργοστασίου.

 

                        Γιά νά γίνει

 

                        θέλει φῶς, ἀέρα, κλῖμα καλό,

 

                        χῶμα κατάλληλο.

 

                        Βάλε το μέσα σου βαθειά.

 

                        Τόν κόσμο νά χαλάσουν ἄνθρωποι

 

                        ἕνα σπειρί σιτάρι δέν θά φτιάξουν!

 

                        Καρπούς μᾶς δίνει μόνο ἡ γῆ.

 

                        Κατά θέλημα καί εὐλογία Θεοῦ.

 

                        Ὁ ἄρτος ἡμῶν ὁ ἐπιούσιος,

 

                        τό ψωμάκι μας,

 

                        εἶναι πάντοτε δῶρο τοῦ Θεοῦ.

                                                            Ἄννα Ἀχμάτοβα

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel