ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Μπορεῖ ἕνας ὀρθόδοξος χριστιανός νά κάμει πολιτικό γάμο;

*            *            *

Ἄς ἰδοῦμε, πῶς ἀπάντησε στό ἐρώτημα, ἕνας μεγάλος πολιτικός τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, τό 1930:

«… Ἠμπορεῖ κανείς νά εἶναι Χριστιανός καί νά μή θέλῃ νά κάμῃ ἱεροτελεστία, ἀλλά δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι ὀρθόδοξος, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τόν γάμον μυστήριον. Δέν ἠμπορεῖς, κύριε, νά μοῦ λέγῃς ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἐφ’ ὅσον δέν δέχεσαι τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Δέν λέγω, ὅτι εἶσαι ὑποχρεωμένος νά κάμῃς δήλωσιν ἐνώπιον τοῦ ληξιάρχου, ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἀλλ’ ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὁμολογεῖς σαυτόν ὀρθόδοξον χριστιανόν, ὀφείλεις νά τελέσῃς τό μυστήριον τοῦ γάμου, διότι ἄλλως δέν ἀνήκεις πραγματικῶς εἰς τό ποίμνιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλά νά μή μοῦ λέγῃ κανείς ὅτι θέλει καί ὀρθόδοξος χριστιανός νά εἶναι, ἀλλά νά μή κάμῃ τόν γάμον μέ ἱεροτελεστία […].

 Ἐνῶ εἶμαι πλήρως σύμφωνος ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως, λέγω μόνον εἰς τόν πολίτην νά εἶναι καί αὐτός εἰλικρινής. Τοῦ λέγω: Θέλεις τήν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεώς σου; Τήν ἔχεις. Ἀλλά μή μοῦ λέγῃς ὅτι εἶσαι χριστιανός ὀρθόδοξος, ἐφ’ ὅσον δέν ἀναγνωρίζεις καί τά δόγματα καί τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»!

*                *                *

Ἀν ἕνας πολιτικός εἶχε γνώμη τέτοιας κρυστάλλινης σαφήνειας, πόσο περισσότερο ἐμεῖς οἱ χριστιανοί ὀφείλουμε νά ἔχουμε τήν ἴδια θέση ἐπάνω στό τόσο σπουδαῖο αὐτό θέμα!

Λοιπόν. Κατάλαβέ το:

Δέν μπορεῖς ἄλλος νά εἶσαι ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, καί ἄλλος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ἄν πιστεύεις στόν Χριστό, Τόν ὁμολογεῖς.

Ἄν δέν θέλεις νά Τόν ὁμολογεῖς στήν ζωή σου, μέ τήν ζωή σου, κάτι δέν πάει καλά μέ σένα! Ἤ μᾶλλον, σύ δέν πᾶς καλά!

Τά λόγια, τά ἔργα, ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας, πρέπει νά εἶναι ἔκφραση τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου. Ἤ ὄχι;

Γιά τήν ἀντιγραφή

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΥ

            Ἕνας ἀπό τούς διασημότερους ἡγέτες τοῦ σοσιαλισμοῦ στήν ἱστορία τῶν νεωτέρων χρόνων ἦταν ὁ Γάλλος πολιτικός Γουσταῦος Ἑρβέ. Μέγας ἀγωνιστής γιά τήν ἄνοδο τοῦ λαοῦ τῆς Γαλλίας.

            Ὁ Ἑρβέ στήν ἀρχή, παρασυρμένος ἀπό κάτι ψευτοσυνθήματα, ἔτρεφε ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ ἕνα μῖσος, πού δέν φαινόταν νά ἔχη ταῖρι.

            Ὅμως ὁ Ἑρβέ συνῆλθε. Μετανόησε. Γύρισε. Καί ὄχι μόνο γύρισε. Ἀλλά καί μίλησε δημόσια. Φανερά καί ἀνοιχτά.

            Τί ἀποκαλύπτει;

*            *            *

            Ἐξαντλημένος καί καταταλαιπωρημένος ἀπό τό ψυχικό κενό καί τήν ἔλλειψη κάθε παρηγοριᾶς σέ διάφορες οἰκογενειακές του θλίψεις καί περιπέτειες, θυμήθηκε, πώς ὁ Χριστός ἀντιμετώπισε ἐντελῶς διαφορετικά τόν πόνο καί τόν θάνατο.

            Χωρίς λοιπόν νά Τόν πιστεύη Θεό, μόνο γιά νά πάρη ἔμπνευση ἀπό τό «πνεῦμα» Του, ἔκατσε τήν Μεγάλη Παρασκευή τοῦ 1937 καί διάβασε τό βιβλίο «Μίμηση τοῦ Χριστοῦ».

            Καί στάθηκε στά λόγια:

            «Ὅποιος προσπαθεῖ νά ἐξερευνήση τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, λυγίζει κάτω ἀπό τό βάρος τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἄν δέν μπορεῖς νά καταλάβης αὐτά πού εἶναι πιό κάτω ἀπό σένα, πῶς θά καταλάβης ἐκεῖνα πού εἶναι πιό πάνω ἀπό σένα; Ὁ Θεός δέν γελιέται ποτέ. Γελασμένος θά βγῆ ἐκεῖνος πού ἔχει πολλή πεποίθηση στόν ἑαυτό του καί στίς δυνάμεις του».

*            *            *

            Τήν Μεγάλη Παρασκευή ἐκείνη, καί συγκεκριμένα τήν ὥρα που κτυποῦσε ἡ καμπάνα, γιά να δηλώση ὅτι ὁ Χριστός παρέδωκε τό πνεῦμα καί ἀπέθανε στόν Σταυρό, ὁ Ἑρβέ ἔγραψε στό ἡμερολόγιαό του:

            «Ἐπικοινώνησα μέ ἕναν ἱερέα – πνευματικό καί τόν παρεκάλεσα νά μέ δεχθῆ αὔριο στήν ἐξομολόγηση, γιά νά κοινωνήσω, ἄν μοῦ ἐπιτρέψη, τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι, ὁ Χριστός, πού τόσο εἶχα μισήσει καί πού μέ τήν δύναμή τοῦ μυαλοῦ μου δέν θά μποροῦσα νά Τόν φθάσω ποτέ, ὅ,τι κι ἄν ἔκανα, μέ ἀξίωσε τήν ἑορτή τῆ Ἀναστάσεώς  Του, νά μοῦ φανερώση τήν ἀλήθεια καί νά μοῦ δώση τήν χαρά νά πανηγυρίσω τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μου»!

*            *            *

            Τό 1910, ὅταν κάποιος τοῦ εἶχε κάνει τυχαῖα λόγο γιά τόν Πατέρα μας τόν ἐν Οὐρανοῖς ὁ Γουσταῦος Ἑρβέ εἶχε πεῖ μέ ὀργή τά συνηθισμένα παχειά λόγια μερικῶν «σοσιαλιστάδων». Εἶχε δηλώσει μέ ὀργή:

            «Δέν μέ ἀπασχολεῖ κανένας Πατέρας ἐν Οὐρανοῖς! Ἐγώ ξέρω μόνο τά ἐπί γῆς ἀδέλφια μου, πού ὑποφέρουν!».

*            *            *

            Τό 1937 ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, πιό ὤριμος, πιό βαθύς, μέ πιό μεγάλη πεῖρα, γυρίζοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅπου ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἔγραψε στό ἡμερολόγιό του:

            «Σήμερα, ἑορτή τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁμολογῶ μαζί μέ τούς ἁγίους ἀποστόλους καί ὅλους τούς Χριστιανούς, πού ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια ἔτρεφαν τίς ψυχές τους μέ τόν λόγο τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, ὅτι: Πιστεύω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».

(Ἀπό τό βιβλίο-ἔκδοσή μας:

ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ, σελ. 32 ἑξ.)

ΤΙ ΕΠΑΦΕΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ;

            Κατερίνα Ἀϋφαντῆ. Μιά νέα, ὄμορφη κοπέλλα, μόλις 25 ἐτῶν. Μέ διδακτορικό δίπλωμα στά 21 της, ἀπό τό πανεπιστήμιο τοῦ Κέμπριτζ (Cambridge). Πρόκειται γιά τήν νεώτερη ἐρευνήτρια στόν κόσμο. Πρόσφατα ἔγινε πολύ γνωστή, γιατί ἡ πρότασή της γιά ἔρευνα στήν μηχανική τῶν νανοϋλικῶν κέρδισε τό πρῶτο βραβεῖο ἀπό τό Εὐρωπαϊκό Κέντρο Ἐρευνῶν. Ἡ νεαρή Κατερίνα θά εἶναι ἐπικεφαλῆς τῆς ἔρευνας πού θά διεξαχθῆ στό Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

            Σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (Καθημερινή, στό ἔνθετο «Κ», σελ. 21-24) ἔδωσε μιά πολύ ἐνδιαφέρουσα συνέντευξη, ὅπου λέει καί τά ἑξῆς:

            -Ἐρώτ.: Πιστεύεις, ὅτι ὑπάρχει σήμερα οὐσιαστική ἐπαφή μεταξύ τῶν ἀνθρώπων; Προσωπικά, τί νομίζεις;

            -Ἀπάντ.: Οὐσιαστική ἐπαφή, ἐκτός βέβαια ἀπό τούς γονεῖς μου καί τόν ἀδελφό μου, ἔχω βρεῖ - καί τό ξέρω ὅτι μπορεῖ νά ἀκούγεται παράξενο - μέ τόν πατέρα Συμεών, τόν πνευματικό μου στό Μοναστήρι, στό Πανόραμα (Θεσσαλονίκης).

            Λίγο παρακάτω, ἀπαντᾶ στήν ἐρώτηση γιατί προτίμησε τήν Ἑλλάδα γιά τήν ἔρευνά της:

            -... Ἐάν πήγαινα γιά παράδειγμα στήν Γαλλία ἤ στήν Γερμανία θά μοῦ ἔστρωναν κόκκινο χαλί καί θά εἶχα θέση στό Πανεπιστήμιο. Μέ συγκινεῖ περισσότερο ἡ Ἑλλάδα, ὅπου δέν ὑπάρχει ἀντίστοιχη εἰδικότητα καί μπορῶ νά προσφέρω. Μπορεῖ οἱ ὑποδομές νά μήν εἶναι οἱ ἴδιες μέ ἐκεῖνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀλλά ἐγώ χρειάζομαι καί τήν πνευματική διάσταση γιά νά προχωρήσω, πού εἶναι ἡ ἐπαφή μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη. Αὐτό μέ βοηθάει νά μήν ριζώνω στίς ἐπιτυχίες μου.

*            *            *

            Ὤστε, λοιπόν, γιά μιά ἀκόμη φορά ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: Ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί (δηλ. μόνο μέ ἐπίγεια ἀγαθά) ἀλλά μέ κάθε λόγο πού βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4,4).

            Νά, ποιά εἶναι ἡ πρώτη ἀναγκαία ἐπαφή: ἡ ἐπαφή μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη. Γιατί; Γιά νά  μήν ριζώνουμε στίς ἐπιτυχίες μας, ὅποιες καί ἄν εἶναι αὐτές. Γιατί τότε ὁ ἄνθρωπος «κολλάει» στίς ἐπιτυχίες του καί στό ἐγώ του. Καί γίνεται ἐγωϊστής, φίλαυτος, σκληρός, ἐκμεταλλευτής.

            Γιατί προφθαίνει αὐτή ἡ  ἐκπληκτική νεαρή ἐπιστήμων νά καλλιεργεῖ αὐτή τήν ἐπαφή, ἐνῶ ἐμεῖς συνήθως δέν ἔχουμε οὔτε χρόνο (ἀλλά ἴσως οὔτε καί διάθεση!) γι᾿ αὐτήν τήν ἐπαφή μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία;

            Προφανῶς, διότι ἀγάπησε τόν Χριστό περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἐμεῖς!

            Πῶς, ὅμως, πρακτικά ἐπιτυγχάνεται ἡ θαυμάσια πνευματική αὐτή κατάσταση στόν ἄνθρωπο; Μέ τήν δική του βούληση καί ἀνάλογη δραστηριοποίηση. Ἐδῶ ἀκριβῶς εὑρίσκεται ἡ δεύτερη οὐσιαστική ἐπαφή πού πρέπει νά καλλιεργήσουμε στήν πνευματική μας ζωή:

            -Ἡ πνευματική ἐπαφή μέ τόν ἱερέα-πνευματικό μας πατέρα, τόν ὁδηγό στόν δρόμο πρός τόν Χριστό. Αὐτή τήν ἐπαφή ἡ Κατερίνα τήν χαρακτηρίζει οὐσιαστική. Γιατί; Ἐπειδή προϋποθέτει τό ἑξῆς πολύ σημαντικό: Νά καταλάβουμε ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε ἐγκόσμιες γνώσεις καί ἱκανότητές μας δέν ἐπαρκοῦν (κάποτε ἴσως μποροῦν νά μᾶς βοηθήσουν λίγο) στόν κύριο πνευματικό μας ἀγώνα πού εἶναι:

            1. Ἡ διαπίστωση («διάγνωση» στήν ἰατρική!) τῶν παθῶν μας, δηλ. τῶν χρόνιων ἁμαρτωλῶν συνηθειῶν καί τῶν ἄλλων ἀδυναμιῶν πού μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Χριστό.

            2. Ἡ θεραπεία τῶν παθῶν μας μέ τήν ἐφαρμογή στή ζωή μας τῶν ἐντολῶν-ὁδηγιῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τήν ἀναγκαία διάκριση, χάρις στίς συμβουλές τοῦ πνευματικοῦ.

            Μιλᾶμε γιά ἀγῶνα, γιατί θά πρέπει νά παραμερίσουμε τό «ἐγώ» μας καί νά κάνουμε ὑπακοή στόν ἱερέα-πνευματικό πατέρα, γιά τά παραπάνω θέματα. Ὅσο περισσότερο παραμερίζουμε τό «ἐγώ» μας τόσο περισσότερο αὐξάνει ἡ ψυχική μας ἀνάπαυση καί χαρά, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Χριστοῦ:

            «Βάλτε στόχο σας, νά τό καταλάβετε, ὅτι εἶμαι πρᾶος καί ἔχω φρόνημα ταπεινό. Καί τότε θά βρῆτε τήν ψυχική ἀνάπαυση πού ποθεῖτε!» (Ματθ. 11, 29).

*            *            *

            Ἄς εὐχηθοῦμε, ἐμεῖς πρῶτα, ἀλλά καί τά παιδιά καί οἱ νέοι μας, ὅλοι μας, νά καλλιεργήσουμε αὐτές τίς δύο ἐπαφές πού θά κάνουν νά λάμψει τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί στή δική μας ζωή.

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Λέοντος Τολστόη

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΑ

            Γράφει ὁ σοφός ρῶσσος συγγραφέας στό βιβλίο του: Τί εἶναι ἡ θρησκεία, σελ. 98.

*            *            *

            Ὁ ἄνθρωπος ὅταν τό φῶς τοῦ Θεοῦ δέν καίει μέσα στήν ψυχή του, εἶναι ἕνα ἀδύναμο καί δυστυχισμένο πλάσμα. Ἀλλά, ὅταν αὐτό καίει, (καί καίει μόνο στίς ψυχές πού εἶναι φωτισμένες ἀπό τήν θρησκεία), ὁ ἄνθρωπος γίνεται τό πιό ἰσχυρό πλάσμα στόν κόσμο!

            Καί δέν γίνεται διαφορετικά! Γιατί αὐτό πού ἐνεργεῖ μέσα του, δέν εἶναι ἡ δική του δύναμη, ἀλλά ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ.

*            *            *

            Σέ σένα λένε τίποτε αὐτά τά λόγια;

            Τί κάνεις, γιά νά ἀποκτήσεις τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ;