Ζωηφόρος

«Λυχνία» Οκτώβριος 2008

Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ.Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 303  Οκτώβριος 2008

«ΑΗΤΤΗΤΟΣ» Αρχιμ. Β.Λ

«ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ» Αρχιμ. Ν.Κ.

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!» Αγίου Τύχωνος Ζαντόνσκ

«Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ» Μητροπολίτου Μελετίου

«Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ» Αγίου Τυχωνος Ζαντόνσκ

 

ΑΗΤΤΗΤΟΣ

 

Αρχιμ. Β.Λ

 

Ο σκηνοθέτης Σωτήρης Γκορίτσας κριτικάροντας πρόσφατα τον βολεμέ­νο και «ξερόλα» Νεοέλληνα είπε τα έξης:

 

«Δεν είναι κακό να βάζουμε πού και πού μπροστά μας έναν καθρέφτη. Αναρωτιέμαι, γιατί άραγε δεν θέλουμε να βλέπουμε τις «ρυτίδες» μας; Επιτέ­λους, όλοι «λίφτιγκ» θα κάνουμε; Το δη­μοφιλές φρούτο στην νεοελληνική πιά­τσα δεν είναι αυτό της αυτοκριτικής, αλλά το αντίθετο του. Είναι αυτός πού τα ξέρει όλα· ο «αήττητος»· ο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»· ο «της γερακίνας γιος, πού δεν ζει γονατιστός». Αυτός ο Έλληνας, πού για όλα τα στραβά φταίνε πάντοτε κάποιοι άλλοι· ποτέ ο ίδιος. Αυτός, πού - από εκεί πού μια ζωή έρπει - μόλις αρπάξει ένα ψιχουλάκι εξουσίας, αρχίζει ... να κόβει κεφάλια!... »

 

                                                                      *   *   *

 

Ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος, που γιορτάζει στις 26 Όκτωβρίου, δεν το «έπαιξε» ποτέ, ούτε βολεμένος, ούτε «ξερόλας»! Γι' αυτό, και όταν «άρπαξε» όχι απλώς «ένα ψιχουλάκι εξουσίας», αλλά έγινε αρχιστράτηγος της Βαλκανικής, δεν άρχισε ... να κόβει κεφάλια! Αντίθετα έγινε ο πιο ανθρώπινος» στρατηγός του ρωμαϊκού

 

στρατού. Σεβόταν την ανθρώπινη α­ξιοπρέπεια και του τελευταίου στρα­τιώτη του. Και ακτινοβολούσε μια ιδιαί­τερη Χάρη· ένα ιδιαίτερο Φως!

 

Όσοι είχαν την διάθεση να ψάξουν, από που αντλούσε ο Δημήτριος αυτήν την Χάρη, ανακάλυπταν ότι του άρεσε πολύ να κοιτάζεται συχνά σε έναν «Κα­θρέφτη»! «Καθρέφτης» του ήταν το Πρόσωπο και τα λόγια του Χριστού!

 

Μπροστά σ΄ Αυτόν τον «Καθρέφτη», ο Δημήτριος έκανε καθημερινά την αυ­τοκριτική του- κοίταζε μόνο σε τι φταίει ο ίδιος· πρώτη του αγωνία ήταν, τί μπο­ρούσε ο ίδιος να διορθώσει στον εαυτό του· δεν «σκοτωνόταν» να διορθώσει τα λάθη των άλλων έτσι πέτυχε, όχι α­πλώς κάποιο δικό του «λίφτιγκ», αλλά την μεταμόρφωση του σε φωτεινό πα­ράδειγμα αληθινού Χριστιανού! Και έτσι, καθημερινά πολλοί ήταν οι ειδω­λολάτρες στρατιώτες, πού μεταστρέφο­νταν στην Χριστιανική πίστη! Πολλοί -ελεύθερα - άφηναν το σκοτάδι της πλάνης των ειδώλων και αγκάλιαζαν το Φως του Χριστού!

 

Αυτή ήταν η ειρηνική «Επανά­σταση» του αγίου Δημητρίου μέσα στον ρωμαϊκό στρατό. Μια «Επανάσταση», πού έκανε τον δήθεν «αήττητο» Αυτοκράτορα Διοκλητιανό να νιώσει «σει­σμούς» και «ανασφάλειες». Και για να «ησυχάσει», οδήγησε τον πραγματικά ΑΗΤΤΗΤΟ Δημήτριο στο μαρτύριο, ε­φαρμόζοντας το δήθεν «παλληκαρίσιο» «όλους τους σφάζω, όλους τους μα­χαιρώνω».

 

Ο άγιος Δημήτριος, αντί να βολευτεί στα γαλόνια του, και αντί να έρπει προ­σκυνώντας τους ψεύτικους «θεούς» του βασιλιά του, προτίμησε να μείνει ΟΡ­ΘΙΟΣ και αληθινά ΑΗΤΤΗΤΟΣ!

 

ΟΡΘΙΟΣ, γιατί είχε μάθει να στέ­κεται κάθε μέρα μπροστά στον σω­τήριο «Καθρέφτη» του θελήματος του Αληθινού Θεού· και

 

ΑΗΤΤΗΤΟΣ, γιατί μαζί με τον Χρι­στό νίκησε και τον θάνατο· και το Μύρο των αγίων Λειψάνων του δεν θα πάψει να «νικάει» τις αφόρητες δυσωδίες των ειδώλων όλων των εποχών!

 

ΤΑ ΣΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΩΝ

 

Αρχιμ. Ν.Κ.

 

Κάποια φορά, πηγαίνοντας ο Κύ­ριος στην Ιερουσαλήμ, θέλησε να στα­ματήσει σ' ένα χωριό Σαμαρειτών. Έστειλε αγγελιοφόρους να προετοιμάσουν τον ερχομό του. Όμως οι Σαμαρείτες δεν τον δέχτηκαν, γιατί πήγαινε στην Ιερουσαλήμ. Μετά, όταν Τον είδαν, του είπαν οι μαθητές του Ιάκω­βος και Ιωάννης:

 

-Κύριε, θέλεις να πούμε να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να τους κά­ψει, όπως έκανε και ο Ηλίας;

 

Ο Ιησούς τότε τους επέπληξε λέγο­ντας:

 

-Δεν γνωρίζετε, ποιο πνεύμα εκπρο­σωπείτε εσείς· ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε, να καταστρέψει ψυχές, αλλά για να τις σώσει (Λουκ. 9, 53-56).

 

*   *   *

 

Συνεπώς, πολλές φορές, ενώ νομί­ζουμε ότι ενεργούμε κατά το θέλημα του Θεού, στην πραγματικότητα κά­νουμε τραγικό λάθος: και ζητάμε πράγ­ματα αντίθετα στο θέλημα Του. Και αν οι απόστολοι την έπαθαν τότε πόσο πιο πολύ κινδυνεύουμε εμείς!

 

Γι' αυτό, είναι απολύτως αναγκαίο να γνωρίζουμε, κάθε φορά:

 

  Τί ζητάμε από τον Χριστό και πώς το ζητάμε.

 

  Τί προσφέρομε στον Χριστό και πώς

 

Του το προσφέρομε!

 

Στην μέση της θείας Λειτουργίας, ο ιερέας, λίγο πριν ευλογήσει τον άρτο και τον οίνο για να μεταβληθούν σε σώμα και αίμα Χριστού, εκφωνεί:

 

-Τα σα εκ των σων Σοί προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα.

 

Τα λόγια αυτά σημαίνουν:

 

-Τα δώρα (άρτος και οίνος) είναι δικά Σου· από δικά Σου δημιουργήμα­τα (ολόκληρο τον κόσμο). Σου τα προ­σφέρομε σύμφωνα με όλα όσα μας εδίδαξε ο Υιός σου (κατά πάντα)· και για όλα όσα έχεις κάνει Συ για μας (δια πάντα)!

 

Δεν αρκεί, λοιπόν, να προσφέρουμε τα δώρα μας στον Θεό, σαν να βγά­ζουμε μια υποχρέωση! Για κάτι πού μας έκαμε! ΄Η για να Του ζητήσουμε κάτι.

 

Προσφέρουμε δώρα στο Χριστό:

 

    Για να Του εκφράσουμε την ευχαριστία-ευγνωμοσύνη μας για όλα όσα έκαμε, αλλά και έπαθε για μας· και κυρίως για τον Σταυρό Του· την Ταφή Του- και την Ανά­σταση Του.

 

     Και σύμφωνα με τις εντολές Του και οδηγίες Του.

 

Ο Κύριος λέγει: Προηγείται η καταλλαγή, η συμφιλίωση με εκείνον πού έχει κάτι εναντίον μας. Μετά έρχεται η υλική η πνευματική προσφορά στον

 

Χριστό. Η προσευχή πού βγαίνει από μνησίκακη καρδιά δεν ανεβαίνει στον ουρανό.

 

Η συμμετοχή μας στην θεία Λει­τουργία απαιτεί αγώνα: για διόρθωση των παθών μας· και για συμβουλή από ιερέα-πνευματικό πατέρα. Μόνον τότε θα μπορούμε να ζητούμε κάτι από τον Χριστό ευάρεστα ενώπιον Του· με θάρ­ρος· και με παρρησία.

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

 

Αγίου Τύχωνος Ζαντόνσκ

 

Μετ: Αρχιμ. ΑΜ.

 

Ό Θεός δεν θα σε ρωτήσει, αν τα παι­διά σου τα έμαθες Γαλλικά, Γερμανικά ή Ιταλικά- ούτε αν τα έστειλες σε κάποιο πανεπιστήμιο, να σπουδάσουν επι­στήμες.

 

Εκείνο πού θα απαιτήσει από σένα ο Θεός, είναι, αν φρόντισες να εμφυτεύσεις μέσα τους:

 

   την θεοσέβεια και

 

   την καλωσύνη.

 

Αλήθεια! Αν σ' αυτά τα δύο αποτύ­χεις, τί άραγε εξέλιξη θα έχουν και τα εγγόνια σου;

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ

 

(Μητροπολίτου Μελετίου,

 

Ή Αγία Ξένη της Πετρουπόλεως,

 

Πρέβεζα, 2004, σελ. 26-28)

 

«Όλοι, έλεγε ο άγιος Τυχών του Ζα­ντόνσκ, την θέλουν την δόξα του Χρίστου και τον έπαινο Του. Άλλα πολύ λίγοι, το αποφασίζουν να σηκώσουν τον σταυρό του Χρίστου και να υπομείνουν, έστω και μόνο κάποιες βρισιές, έναν κάποιο χλευα­σμό, μια κάποια καταφρόνηση»!...

 

Η μακαριά δούλη του Θεού Ξένη αυτά τα είχε σε όλη της την ζωή!...

 

Τι ύβρεις, τι εμπαιγμούς, τι ονειδισμούς υπόμεινε! "Όχι μόνο από αθώα παι­διά, από ανθρώπους πειραχτήρια, από άσχετους με την πνευματική ζωή! Άλλα και, προ παντός, από τους εκμοντερνισμένους· πού θεωρούσαν την πολιτεία της σκέτη βλακεία· από τους διαφωτισμέ­νους άθεους!..

 

Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει, την πο­ρεία της, πρέπει να κάνει τη σκέψη, ότι η αγία Ξένη Γρηγόριεβνα, ακινητοποίησε το λογισμό της σε δυο πόλους: στην απέραντη αγάπη και ευσπλαχνία του Χρίστου· ότι ποτέ δεν μας εγκαταλείπει· και

 

     στην δική της αναξιότητα και αμαρτωλότητα- στην ταπείνωση της· στο ότι ήταν για όλα ανάξια· για όλα μι­κρή.

 

Μόνο έτσι μπορεί άνθρωπος να αντέ­ξει τόσα, και να ξεπεράσει τους λογι­σμούς, πού τόσο απλόχερα σπέρνει πα­ντού ο διάβολος.

 

Γράφει ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος: «Τα διακριτικά χαρίσματα του ανθρώπου πού έχει ταπείνωση είναι:

 

     θεωρεί τον εαυτό του, τον πιο αμαρ­τωλό άνθρωπο επάνω στον κόσμο·

 

     δεν κακολογεί και δεν κρίνει ποτέ

 

κανέναν

 

     βρίσκει τον εαυτό του πιο βρωμερό, πιο αισχρό, πιο αδιάφορο από ό­λους΄

 

     δεν προβάλλει ποτέ για τίποτε και σε τίποτα σαν παράδειγμα και σαν υπόδειγμα τον εαυτό του·

 

     δεν γκρινιάξει· και δεν έρχεται ποτέ σε άντιλογία με κανέναν  όχι για προσωπικά του θέματα· αλλά ούτε για την πίστη,... Και, αν του λένε κάτι σωστό,  απαντάει:  «Μπράβο,  έτσι είναι»!... και αν του λένε κάτι στραβό, τους λέγει: «Συ ξέρεις, τί λες»!...

 

     σιχαίνεται το θέλημα του, σαν το πιο βρωμερό πράγμα στον κόσμο·

 

     αγαπάει και βαστάξει τις θλίψεις, τις προσβολές και τις στερήσεις με χα­ρά·

 

     δεν θέλει να λυπήσει και να στενο­χωρήσει ποτέ κανέναν» (Εφραίμ του Σύρου, Λόγος περί ταπεινώσεως). Δρόμος   δύσκολος.   Και   σκληρός. Άλλα δρόμος γλυκύς· δρόμος θεϊκός· δρόμος-πορεία προς την Βασιλεία του Θεού.

 

Ναι. Ό δρόμος αυτός είναι γλυκύς. Γιατί έχει και κάτι πού τον φωτίζει- και τον κάνει και γλυκύν και ελαφρόν. Και αυτό το κάτι είναι, ότι τον δρόμο αυτό μας τον δείχνει ό Κύριος. Άλλα όχι με λό­για στεγνά: Αυτός είναι- βαδίστε τον! Ο ίδιος πάει μπροστά. Και το θέλημα Του απλά μας το υποδηλώνει, με τα λόγια Του: Αν θέλετε, ακολουθείτε με. Όποιος θέλει.

 

Ο Κύριος εκοπίασε. Εθλίβη. Επόνεσε. Εταλαιπωρήθη. Περισσότερο από όλους εμάς. Και εταπεινώθη, όσο ποτέ κανένας στον κόσμο. Και η ταπείνωση Του, στον Σταυρό και στον Τάφο, είναι και λέγεται Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

 

Όποιος πιστεύει στον Κύριο, Τον αγαπάει. Και όποιος Τον αγαπάει, θέλει να ευρίσκεται πάντοτε κοντά Του. Και να Τον ακολουθεί, οπού και αν πηγαίνει.

 

«Μετά Σου Κύριε, έτοιμος ειμί και εις φυλακήν και εις θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,23).

 

Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

 

Αγίου Τυχωνος Ζαντόνσκ

 

Όταν διαβάζεις το Ευαγγέλιο ο Χριστός μιλάει σε σένα.

 

Όταν προσεύχεσαι,

 

μιλάς συ στον Χριστό!

 

"Ω, τι γλυκεία συνομιλία με τον

 

"Ω, πόσο πιο γλυκό είναι,

 

να μιλάει σε σένα ο Χριστός!

 

Όταν ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο,

 

ο βασιλιάς των Ουρανών

 

κουβεντιάζει με ένα τιποτένιο δούλο Του.

 

 

 

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel