ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΝΑΤΟΛΩΝ

Μυστήριο Μέγα

Τί ὡραῖα λόγια!

Καί τί σωτήριο τό περιεχόμενό τους! Τό μήνυμά τους γιά μᾶς.

Ὁ Θεός κατέβηκε στή γῆ.

Αὐτός πού φαίνεται νά κατοικεῖ στούς οὐρανούς, πολύ μακριά ἀπό ἐμᾶς, τόσο πού νά μή μποροῦμε οὔτε νά Τόν ἰδοῦμε, οὔτε νά Τόν αἰσθανθοῦμε, οὔτε νά Τόν φαντασθοῦμε, τί εἶναι, κάνει ἕνα βῆμα πρός τό μέρος μας! Νά ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἀνεβοῦμε μόνοι μας στόν οὐρανό. Καί καταντᾶμε ἄθεοι, σάρκα, βρώμα, παλιανθρωπιά! Μήπως κάνω λάθος;

Ἀλλά νά: Ἔρχεται ὁ Θεός κοντά μας!

Ἔρχεται ὄχι σάν γρῖφος, ὄχι σάν αἴνιγμα ἄλυτο, πού ταλαιπωρεῖ τούς ἀνοητολόγους «φιλοσόφους» ἀλλά σάν «παιδίον νέον».

Παιδίον νέον! Ποῖος; Ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός!

* * *

Γιατί ἦρθε;

Γιά νά σκορπίσει φῶς!

Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν!

Γιατί;

Γιά νά μᾶς δείξει τό φῶς καί τήν ἀλήθεια.

Νά μήν πελαγοδρομοῦμε στό σκοτάδι τῶν ἀνθρώπινων ἀνοητολογιῶν.

Γιά νά φωτισθῆ ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος.

Εἶναι «Θεός Κύριος». «Καί ἐπέφανεν ἡμῖν». Γιά νά γεμίσει τό νοῦ καί τήν καρδιά μας μέ τό φῶς Του.

«Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

* * *

Τό τραγούδησαν πρῶτοι οἱ μάγοι.

Εἶδαν ἀστέρι στόν οὐρανό. Καί ἄγγελος Κυρίου τούς τό εἶπε: Κατεβαίνει στή γῆ ὁ Θεός‐σωτήρας καί λυτρωτής. Τρέξετε νά Τόν ἰδεῖτε, νά Τόν προσκυσνήσετε!

Καί ἔφθασαν στό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ. Ἀφοῦ περπάτησαν: ἡμέρες; ἑβδομάδες; μῆνες; δύο χρόνια; πόσα;

Ὤ ὑπομονή! Ὤ ὑπομονή! Πόσα μᾶς λέει! Μέ τί ὑπομονή πρέπει νά ἀναζητοῦμε τόν Χριστό!

Καί εὑρῆκαν ἀντί γιά τήν θεϊκή δόξα, ὅπως ἐφαντάζονταν ἕνα μωρουδάκι στό παχνί τῶν ἀλόγων ζώων.

Τί εἶδαν;

Τά ἀντίθετα ἀπό ὅτι περίμεναν. Ὄχι σκῆπτρα· ὄχι θρόνο· ἀλλά τήν ἔσχατη φτώχεια! Μιά ἀπελπιστική φτώχεια! Τί πιό ξεφτιλισμένο γιά ἄνθρωπο ἀπό τό νά ζεῖ σέ σπηλιά; Τί πιό φτωχικό ἀπό τά κουρέλια;

Ἀλλά οἱ μάγοι δέν ἄφησαν τό μυαλό τους νά μπλοκάρει. Εἶπαν:

Τί μεγαλεῖο εἶναι αὐτό πού βλέπουμε.

Ὁ Θεός ἦρθε στήν γῆ γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τά πάθη μας. Νά μᾶς δείξει ὅτι ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση.

Αὐτό ἦταν τότε πού γεννήθηκε καί αὐτό μένει γιά πάντα τό μήνυμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἦρθε στόν κόσμο γιά μᾶς.

* * *

Οἱ μάγοι τό κατάλαβαν.

Ἡ Παναγία τό κατάλαβε.

Οἱ ποιμένες (τσοπαναραῖοι) τό κατάλαβαν.

Σύ κατάλαβες τίποτε;

+ ὁ Ν.Μ.

Η ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ...ΜΙΚΡΟΒΙΑ

Καί στό παρελθόν, εἶχε τεθῆ θέμα γιά τόν τρόπο «διανομῆς» τῆς Θείας Εὐχαριστίας (καί μάλιστα μέ ἐπερώτηση στήν ... Βουλή καί πρόταση γιά μιᾶς χρήσης ... κουταλάκι)! Καί τώρα μέ τήν λεγόμενη γρίππη τῶν χοίρων ἀναζωπυρώθηκαν τέτοιου εἴδους συζητήσεις!

* * *

Γράφονται λοιπόν πολλά, ἀκούγονται περισσότερα καί γενικεύεται μιά σύγχυση πού ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς: Μερικοί ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ χρήση μιᾶς λαβίδας (κουταλάκι Θείας Μεταλήψεως) γιά ὅλους θά μεταδώσει μικρόβια (ἐν προκειμένῳ τῆς γρίππης τῶν χοίρων)· ἄλλοι, τάχα θεολογικότεροι αὐτοί, ἀποκλείουν τέτοιο ἐνδεχόμενο ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Κάποιοι ἄλλοι, πιό «ἐπιστήμονες», προτείνουν λογικά ἀποδεικτικά ἐπιχειρήματα (οἱ παπάδες στά σανατόρια κοινωνοῦν τούς ἀρρώστους καί οἱ ἴδιοι δέν παθαίνουν τίποτε)! Καί τέλος, κάποιοι εἶπαν: Ὅταν ἡ λαβίδα εἶναι ἀσημένια δέν μεταφέρεται κανένας ἰός!

* * *

Τήν Εὐχαριστία τήν τελεῖ τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ «εἰς ἀνάμνησίν Του καὶ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι οἱ σέ Αὐτόν πιστεύοντες. Δηλαδή ὅσοι τόν ἐμπιστεύονται σάν Κύριο τῆς ζωῆς τους καί Σωτήρα τῆς ὕπαρξής τους. Ἡ Ἐκκλησία δέν τελεῖ μαγικές τελετές γιά νά τίς ἀντιπαρατάξει στά προβλήματα καί τίς δυσκολίες τοῦ κόσμου. Ἀναφέρει τόν κόσμο στόν Χριστό, γιά νά ἀλλάξει καί νά μεταβληθεῖ σέ Σῶμα Χριστοῦ!

Ζωή καί ἐπιβίωση γιά τήν Ἐκκλησία δέν ταυτίζονται. Ζωή γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό καί πολλά ἀπό τά μέλη‐τέκνα της (τῆς Ἐκκλησίας) μπροστά στό δίλημμα ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ, ἤ συμβατικός θάνατος, προτιμοῦν τόν θάνατο! Μέσω τῶν μυστηρίων καί τῆς Εὐχαριστίας ʺἐνεργεῖται ἐν ἡμῖνʺ ἡ Ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός.

Τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι ὑπόθεση δημοσιογραφικῶν παρουσιάσεων. Τό Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας ἀφορά μόνον τούς πιστούς· ὄχι τούς ... παρατηρητές, οὔτε τούς … κοινωνοῦντες ἀπό συνήθεια. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ταυτίζει τά Μυστήρια μέ τόν Θεό. Τά ἔχει τρόπο ʺπροσπέλασηςʺ σ’ Αὐτόν.

* * *

Ὁ Ἄρτος καί ὁ οἷνος τῆς Εὐχαριστίας ΕΙΝΑΙ τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ Θεός μας καί ἡ ζωή τῶν Χριστιανῶν. Τά μυστήρια παίρνουν ὑπόσταση ἀπό τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Μά ὁ Χριστός δέν ἐξαντλεῖται μόνον στήν παρουσία τους! Δέν ἔχουν μόνα τους ἀξία. Δέν τά ἀντιπαραθέτουμε στόν μολυσμένο κόσμο. Ἡ Ἐκκλησία προσλαμβάνει τόν μολυσμένο ἠθικοπνευματικά κόσμο, γιά νά τόν κάνει Βασιλεία τοῦ Θεοῦ: κοινωνία ἀγάπης καί θυσίας.

Ἄν αὐτό δέν τό ἔχουμε καταλάβει, εἴμαστε μέν σέ συγγνωστή πλάνη, ἀλλά δέν μποροῦμε νά εἴμαστε κριτήριο γιά τίς ἐνέργειες τῆς Ἐκκλησίας! Τό θαῦμα δέν εἶναι πιστόλι στόν κρόταφο τῶν ἀμφισβητούντων. Οὔτε ἐγωιστική ἐπιβεβαίωση τῶν ἀπόψεων τῶν πιστών. Ἡ σχέση μέ τόν Χριστό δέν εἶναι ἀπόψεις, οὔτε ἀποδείξεις. Εἶναι περιπέτεια πορείας «ἐπὶ τῶν κυμάτων», ὅπως συνέβη κάποτε μέ τόν Πέτρο. Ὅσο ὁ Πέτρος ἦταν προσηλωμένος ψυχῇ τε καί σώματι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, περπατοῦσε πάνω στά κύματα! Ἄρχισε νά βουλιάζει, μόλις ἀναρωτήθηκε: μά, εἶναι δυνατόν; Ὅποιος θέλει, μπορεῖ νά «ἀναπαύεται» στήν ἀκινησία τοῦ «κρεβατιοῦ» του! Δέν κάνει ὅμως, νά θέλει νά ρυθμίζει τήν περιπέτεια αὐτῶν πού ἀποφάσισαν νά ἀκολουθοῦν τόν Χριστό ἔστω καί «βασανιζόμενοι ὑπὸ τῶν κυμάτων».

* * *

Ἡ πίστη εἶναι σχέση καί ἡ μετοχή στήν Εὐχαριστία. Εἶναι πορεία, καί ὄχι συμβόλαιο ἀσφαλιστικής ἑταιρείας· ἔστω καί ... οὐράνιας! Ἡ Εὐχαριστία εἶναι ἔκφραση τῆς Κοινωνίας τῶν «εἰς Χριστὸν πιστευόντων».

Στήν Ἐκκλησία μπαίνεις μέ τό Βάπτισμα, δηλαδή ἀποφασίζοντας ὡς τρόπο ζωῆς σου τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ. Καί ζεῖς μέ τήν Εὐχαριστία πού σέ μεταβάλλει σέ δοῦλο καί μιμητή τοῦ Χριστοῦ.

Ἀρχιμ. Θ.Μ.

ΕΧΟΥΜΕ ... ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ

Συνήθως, μιλώντας γιά τήν Μέλλουσα Κρίση, περιοριζόμαστε στό γνωστό Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως, πού διαβάζομε τήν Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω (Ματθ. 25, 31‐46). Καί ἐπαναπαυόμαστε ὅτι μέ λίγες ἐλεημοσύνες καί ἐπισκέψεις σέ ἀρρώστους καί φυλακισμένους ... ξεμπερδέψαμε! Μερικοί προχωρᾶνε καί παραπέρα καί θεωροῦν περιττές τίς πολλές νηστεῖες, προσευχές καί λειτουργίες, ἀφοῦ τά ἔργα ἀγάπης ... φτάνουν καί περισσεύουν.

Ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι ὁ Χριστός, λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, μίλησε καί γιά μιά ἄλλη Κρίση‐Ἔλεγχο, πού θά τήν κάνει τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, πού θά στείλει στόν κόσμο μετά τήν Ἀνάληψή Του. «Ὁ Παράκλητος» λέει ὁ Χριστός, «ὅταν θά ἔλθει, θά ἐλέγξει τόν κόσμο γιά τήν κατ’ ἐξοχήν ἁμαρτία τους, πού εἶναι ὅτι δέν πίστεψαν ὅτι Ἐγώ εἶμαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ· ὅτι εἶμαι Θεός ἀληθινός»!

Μέ ἄλλα λόγια: Εἶναι ὄντως μεγάλη ἁμαρτία, τό νά μή δώσει κάποιος ἕνα κομμάτι ψωμί στόν πεινασμένο. Ἀσύγκριτα ὅμως μεγαλύτερη εἶναι, τό νά μή πιστεύει ὅτι Αὐτός, πού μᾶς ἔδωσε τήν ἐντολή τῆς ἐλεημοσύνης, εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου! Ἀπαιτεῖ ὄντως θυσίες ἡ ἄσκηση τῆς ἐλεημοσύνης. Περισσότερο ὅμως κόπο καί πιό πολλές θυσίες ἀπαιτεῖ τό ἄθλημα τῆς πίστεως.

* * *

Οἱ Τρεῖς Μάγοι, πού ἦλθαν ἀπό τά βάθη τῆς ἀνατολῆς νά προσκυνήσουν τόν Νεογέννητο Χριστό, σίγουρα δέν δοξάζονται γιατί καταξοδεύτηκαν, γιά νά φέρουν πλούσια δῶρα στόν Χριστό. Τιμῶνται καί δοξάζονται, διότι ἵδρωσαν στό δύσκολο ἄθλημα τῆς πίστεως.

Τούς Τρεῖς Μάγους δέν τούς τράβηξε στόν Χριστό κάποιος χορός ἀγγέλων, πού ἀνεβοκατέβαιναν στόν οὐρανό ψάλλοντας «Δόξα ἐν Ὑψίστοις». Πολύ περιςσότερο δέν εἶδαν τόν Χριστό οὔτε νά θεραπεύει ἀρρώστους οὔτε νά ἀνασταίνει τόν Λάζαρο! Δέν ἦταν μπροστά στήν Μεταμόρφωσή Του. Οὔτε τόν ψηλάφησαν Ἀναστημένο καί Νικητή τοῦ Θανάτου.

Τούς Μάγους τούς τράβηξε στόν Χριστό ἁπλῶς ἕνα Ἀστέρι, πού ... περπατοῦσε. Αὐτό τό Ἀστέρι‐Ἄγγελος ἦταν ἀρκετό, γιά νά τούς βάλει στόν σωτήριο ΜΠΕΛΑ τῆς πίστεως! Ἦταν ἀρκετό γιά νά τούς βάλει στήν ὑποψία ὅτι ... μᾶλλον ἔχουμε ἐπισκέψεις! Μᾶλλον Κάποιος Μεγάλος κατέβηκε στήν γῆ! Καί ἐπειδή αὐτό τό «μᾶλλον» τό πῆραν πολύ σοβαρά, ἄρχισαν νά «ξοδεύουν» ἁπλόχερα, ὥστε ἀπό «μᾶλλον» νά γίνει «σίγουρα». Ἆραγε μικρό ἔξοδο ἦταν τό τεράστιο ταξίδι τους ἀπό τήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου μέχρι τήν Βηθλεέμ;

Καί ὁ Θεός βλέποντας ὅτι δέν ἦταν τσιγγούνηδες στήν ἀναζήτησή τους, ἀλλά τά δίνανε ὅλα γιά νά βροῦν τήν Ἀλήθεια, τούς χάρισε κι Αὐτός ἁπλόχερα τήν σιγουριά τῆς πίστης. Τούς βεβαίωσε ὅτι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὔψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν»! Ἔτσι, ὅταν συνάντησαν τόν Χριστό νά βρίσκεται μέσα σέ τέτοια ταπείνωση καί φτώχεια, δέν δυσκολεύτηκαν νά Τόν ἀναγνωρίσουν. Ἔστω κι ἄν «κατέπληττεν αὐτούς οὐ σκῆ‐πτρα καί θρόνος, ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία», «διέλαμψεν αὐτοῖς ὁ τῆς Θεότητος πλοῦτος»! Στό πάμπτωχο Νήπιο ἀναγνώρισαν τόν Κύριο τῆς δόξης! Καί θεώρησαν ὅτι ἡ συνάντησή τους αὐτή μέ τόν Ἀληθινό Θεό καί Κύριο τῆς δόξης ἦταν ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος καί τό ἀληθινό νόημα τῆς ζωῆς τους!

* * *

Σήμερα ἄς ρωτήσει ὁ καθένας μας τόν ἑαυτό του:

Πόσο λαχταρᾶμε νά συναντᾶμε τόν Χριστό μέσα στήν Θεία Λειτουργία;

Πόσο Τόν ἀφήνουμε νά «ἐπισκέπτεται» τήν ζωή μας, βρίσκοντας χρόνο γιά προσευχή καί γιά μελέτη τοῦ λόγου Του;

Πόση σημασία δίνουμε σ’ αὐτή τήν Ἐπίσκεψη, καί πόσο Τοῦ ἐπιτρέπουμε νά κυβερνάει τήν ζωή μας;

Τελικά πόσο κοπιάζουμε, γιά νά κρατᾶμε πάντοτε ζωντανή τήν πίστη μας στόν Μεγάλο Ἐπισκέπτη;

Ἀρχιμ. Β.Λ

Ἁγίου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου

ΠΩΣ ΘΑ ΙΔΩ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Κάποτε ἕνας μοναχός, ὁ π. Γερμανός, ἐρώτησε τόν ἅγιο Μωϋσέα τόν Αἰθίοπα:

‐Εἰπέ μου, πάτερ. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος, ζώντας μέσα σέ τόσες φροντίδες καί ἔχοντας τόσες ὑποχρεώσεις, νά βλέπει νοερά τόν ἀόρατο καί ἀκατάληπτο Θεό; Καί νά εἶναι μαζί του;

Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀββᾶς Μωϋσῆς:

‐Δέν τό ἔχεις πιάσει σωστά τό θέμα αὐτό. Τόν Θεό «πρόσωπον πρός πρόσωπον» θά Τόν ἰδοῦμε στήν ἄλλη ζωή. Μόνο ἐκεῖ. Θά εἰπεῖς. Πῶς, τότε τήν ἀντιλαμβανόμαστε τήν θέα τοῦ Θεοῦ ἐδῶ· σ᾿ αὐτήν τήν ζωή; Σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωή τόν Θεό, τόν βλέπουμε μόνο νοερά.