ΤΟ  «ΣΦΥΡΙ»

Στίς 17 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Μαρίνας. Ἡ Μαρίνα ἔζησε στό τέλος τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. καί ἦταν κόρη εἰδωλολάτρη ἱερέα. Νεογέννητη ἔμεινε ὀρφανή ἀπό μητέρα. Γι᾿ αὐτό καί ὁ πατέρας της τήν παρέδωσε, γιά νά τήν ἀναθρέψει, σέ τροφό. Τό περιβάλλον, ὅμως, τῆς τροφοῦ ἦταν χριστιανικό. Ἔτσι τό κορίτσι ἄκουσε πολλά γιά τόν Χριστό. Καί δέχθηκε ὁλόψυχα τήν χριστιανική πίστη.

Κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν ἐπί αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ συνελήφθη ὡς χριστιανή. Ἦταν, τότε, ἐτῶν 15! Ἐπειδή σταθερά ὁμολογοῦσε τήν πίστη της στό Χριστό, πρῶτα τήν ὑπόβαλαν σέ βασανιστήρια φρικτά· μετά, τήν φυλάκισαν· γιά νά «σκεφθῆ» καλύτερα, τί θά κάνει!

*            *            *

Ἐκεῖ, στήν φυλακή, θέλησε νά τήν πειράξει ὁ διάβολος. Σάν νά μήν ἔφθαναν γιά τό νεαρό κορίτσι οἱ πόνοι τοῦ μαρτυρίου! Μέ ἄγρια μορφή τρομεροῦ σκύλου καί μέ φωνές ἀπειλοῦσε νά τήν σκοτώσει. Τότε ἡ Μαρίνα, διαβάζουμε στόν βίο της, ἅρπαξε ἕνα «σφυρί» καί τόν ἐκτύπησε πολλές φορές καί στή συνέχεια τόν «μαστίγωσε». Καί ὁ διάβολος ἐξαφανίσθηκε. Δηλαδή: σταμάτησε νά τήν πειράζει καί νά τήν πολεμάει!

Εἶναι φανερό, πώς «σφυρί» καί «μαστίγιο», αὐτά, εἶναι κάτι ἄλλο ἀπό ἐκεῖνα πού καταλαβαίνουμε ἐμεῖς, ὡς ἄνθρωποι ἐπίγειοι, ἀφοῦ οἱ δαίμονες δέν ἔχουν σῶμα σάν τό δικό μας· καί ἄρα δέν τούς πονᾶνε αὐτά, πού πονᾶνε τό δικό μας ὑλικό σῶμα! Τήν ἐξήγηση μᾶς τήν δίνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης στό περίφημο βιβλίο του «Κλίμαξ», συμβουλεύοντάς μας:

‐Ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε πολεμίους (=δαίμονες). Μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ μαστίγωνε τούς ἐχθρούς (=δαίμονες), διότι δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό οὔτε στή γῆ ἰσχυρότερο ὅπλο (Λόγος 20ος, Περί τῆς ἀνάνδρου δειλίας, στ’), ἀπό τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας· ἀπό τήν προσευχή.

 Ὥστε, «σφυρί» καί «μαστίγιο» εἶναι, στήν οὐσία, ἡ πιό σύντομη προσευχή (ἀλλά καί κάθε ἄλλη προσευχή πού λέμε μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό):

«Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό».

*            *           *

Πόσο ταλαίπωροι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀσχολοῦνται μέ «μαγεῖες», δηλαδή μέ ἐνέργειες δαιμονικές, γιά νά βλάψουν!  Καί πόσο πιό ταλαίπωροι εἶναι ἐκεῖνοι, πού τρέμουν τίς «μαγεῖες»!

Μαζί μέ τήν ἁγία Μαρίνα, ἄς τό καταλάβουμε καί  ἐμεῖς, ὅτι ἡ χάρη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τήν δύναμη καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου.

Καί τότε θά διαπιστώσουμε, πόσο ἀληθινή εἶναι ἡ ὑπόσχεση τοῦ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Ὅ,τι κι ἄν ζητήσετε στό Ὄνομά Μου, θά τό κάμω, γιά νά δοξασθῆ ὁ Πατέρας χάρις στόν Υἱό. Ναί, ὁ,τιδήποτε καί ἄν ζητᾶτε στό Ὄνομά Μου, Ἐγώ θά τό κάνω» (Ἰωάν. 14, 13‐14).

Ἀρχιμ. Ν.Κ.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΔΙΑΜΟΝΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ

Γράφει ὁ Ἰωάννης Μόσχος στό ὡραῖο βιβλίο του, Λειμωνάριο.

Στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ζοῦσε ἔγκλειστος ἕνας μεγάλος ἀσκητής, πού τόν πολεμοῦσε σκληρά ὁ δαίμων τῆς πορνείας.

Καί ἦταν τόσο σκληρός καί ἀνυποχώρητος ὁ διάβολος στίς ἐπιθέσεις ἐναντίον του, πού μιά ἡμέρα ὁ ἀσκητής αὐτός αἰσθάνθηκε τόσο κουρασμένος, πού παρακάλεσε τόν διάβολο, νά τοῦ κάμει λίγο χάρη!...

‐Μέχρι πότε πιά! Σταμάτα λίγο! Νά πάρω ἀνάσα!...

Ἀκούοντας τά λόγια του αὐτά, πετάχθηκε μπροστά του ὀφθαλμοφανῶς ὁ διαβολάκος καί τοῦ εἶπε:

‐Πρόθυμος. Στήν διάθεσή σου. Μόνο ὁρκίσου μου, ὅτι αὐτό πού θά σοῦ εἰπῶ, δέν θά τό εἰπεῖς σέ κανένα, καί θά σέ ἀφήσω ἥσυχο γιά πάντα!...

Καί ὁ γέροντας πελαγωμένος ἀπό τούς λογισμούς του, ὁρκίστηκε! Εἶπε:

‐Μά τόν κατοικοῦντα εἰς τόν Οὐρανό, δέν θά τό εἰπῶ κανενός!...

Τοῦ λέει τότε ὁ δαίμονας:

‐Μή ξαναπροσκυνήσεις ποτέ τήν εἰκόνα αὐτή, καί δέν θά σέ ξαναενοχλήσω ποτέ.

Ἡ εἰκόνα ἔδειχνε τήν Παναγία νά κρατάει τόν Χριστό στήν ἀγκαλιά της.

Κοκκάλωσε ὁ ἔγκλειστος καί τοῦ εἶπε:

‐Μιά μικρή προθεσμία νά τό σκεφθῶ!...

Καί τό σκεφτόταν ὅλη τήν νύχτα.

*            *            *

Καί ὅταν ξημέρωσε ἔτρεξε στόν ὅσιο Θεοδώρο τόν Ἠλιώτη, γέροντα τότε στήν Λαύρα τοῦ Φαράν, στό Σινᾶ πού εἶχε τυχαία εὑρεθῆ ἐκεῖ στό μοναστήρι του καί τοῦ τά εἶπε ὅλα.

Καί ὁ ὅσιος γέροντας τοῦ ἀπάντησε:

‐Ὅπως τό βλέπεις, ὁ διάβολος σέ ἔβαλε στό χέρι! Σέ ἔκαμε παιχνιδάκι του. Σέ ἔβαλε ἀκόμη καί νά κάμεις ὅρκο· πρᾶγμα ἐντελῶς ἀνεπίτρεπτο! Ἀλλά καλά ἔκαμες καί τά

ἐξομολογήθηκες ὅλα. Καί νά σοῦ εἰπῶ: Καλλίτερα νά ἔκανες πορνεία, παρά νά δεθῆς μέ τόν διάβολο (καί μάλιστα μέ ὅρκο!), ὅτι δέν θά προσκυνᾶς πιά εἰκόνα μέ τόν Σωτῆρα καί Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τήν μητέρα Του.

*            *           *

Γύρισε στό κελλί του ὁ καλόγηρος. Καί νά σου μπροστά ἀγριεμένος καί σκυθρωπός ὁ διάβολος.

‐Ρέ, παλιοκαλόγηρε, τί ἦταν αὐτό πού ἔκαμες; Δέν μοῦ ὁρκίστηκες; Πῶς τόν ἐπάτησες τόν ὅρκο;

Τοῦ ἀπάντησε:

‐Μή σέ νοιάζει ἐσένα. Πατέρας μου εἶναι ὁ Χριστός. Ὅ,τι κι ἄν ἔκαμα, θά τά βρῶ μαζί Του. Μέ σένα δέν θέλω νά ἔχω ἄλλο πάρε‐δῶσε! Τελεία καί παύλα!...

*            *            *

Καί τό συμπέρασμα ποῖο;

• Μεγάλο λάθος νά προσπαθεῖ ἄνθρωπος νά λύσει τά πνευματικά του προβλήματα μόνος του. Γιατί ἀκόμη καί ἅγιοι ἄνθρωποι, μερικές φορές πελαγώνουν.

• Ἡ χειρότερη ἁμαρτία εἶναι νά ὑποτιμάει ὁ ἄνθρωπος τήν πίστη στόν Χριστό καί νά θεωρεῖ μερικά ἀνθρώπινα προβλήματα τόσο οὐσιαστιά,  ὥστε νά ὑποτιμάει ἐξ αἰτίας τους τήν πίστη.

• Οἱ εἰκόνες δέν εἶναι οὔτε φωτογραφίες οὔτε κάδρα! Ἔχουν σχέση μέ τήν πίστη.

+ ὁ Ν.Μ.

ΠAΣΧΑ – ΜOΝΟ ΨΩΜI

Ὁ ἀββᾶς Σισώης ἦταν αὐστηρός στήν νηστεία. Τόσο, πού δέν ἔτρωγε ποτέ ψωμί! Τό θεωροῦσε πολυτέλεια, νά τρώει ψωμί.

*            *            *

Ἦρθε τό Πάσχα. Καί τόν προσκάλεσαν οἱ ἄλλοι μοναχοί νά φᾶνε μαζί.

Τούς εἶπε:

‐Θά ἔλθω. Ἀλλά μέ ἕναν ὅρο: Στό τραπέζι, δέν θά μέ βάλετε νά φάω ἀπό ὅλα!  Ἤ ψωμί, ἤ τά φαγιά πού θά ἔχετε φτιάξει. Ὅ,τι θέλετε σεῖς!

Τοῦ ἀπάντησαν:

‐Σέ παρακαλοῦμε νά φᾶς λίγο ψωμάκι· γιά χάρη μας.

Καί ἐπῆγε. Καί ἔφαγε μόνο ψωμί.

*            *            *

Οἱ μεγάλες ἑορτές ἔχουν κατάλυση σέ ὅλα. Αὐτό δέν σημαίνει ἀσυδοσία.

Χαρά τῆς ἑορτῆς δέν εἶναι ποτέ τά φαγιά. Σέ ὅλα τά φαγιά, ἀκόμη καί στά πιό πλούσια, χρειάζεται τάξη καί εὐπρέπεια· καί ἀγάπη· καί τιμή πρός τόν ἄλλο· καί ταπείνωση· καί εὐγένεια.

Μεγάλο τό πνευματικό μήνυμα τοῦ Ἁγίου Ἀββᾶ Σισώη (+6 Ἰουλίου).

+ ὁ Ν.Μ.

ΤI ΕIΝΑΙ ΤA ΠAΘΗ;

Ἐρώτησε ἕνας μοναχός τόν ἅγιο ἀββᾶ Σισώη (+6 Ἰουλίου).

‐Εἰπέ μου, γέροντα· τί νά κάνω μέ τά πάθη μου;

Τοῦ ἀπάντησε ὁ ἀββᾶς Σισώης.

‐Ὁ καθένας μας πάθος ἔχει ἐκεῖνο πού τοῦ ἀρέσει· πού τό ποθεῖ· πού τό λαχταράει.

*            *            *

Μέ ἄλλα λόγια τοῦ εἶπε:

‐Πάψε, νά τό θέλεις· νά τό λαχταρᾶς· νά τό ποθεῖς. Καί γρήγορα θά τό νικήσεις!...

‐Ξέρεις, ὅτι σέ πάει στραβά· ὅτι κινδυνεύεις νά χαθεῖς καί ἐξακολουθεῖς νά τό ποθεῖς καί νά τό λαχταρᾶς;

*            *            *

Πῶς τοῦ ἀπάντησε;

• Ὄχι θεολογικά· ὄχι καλογερικά!

• Ἀλλά ψυχολογικά· ἀνθρώπινα.

+ ὁ Ν.Μ.

Η ΑΓΙΑ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Δέν πρόκειται γιά τήν ἁγία πόλη. Ἀλλά γιά μιά κοπελλίτσα ἀπό τήν Ἀνατολική Θράκη. Πού ἔζησε πολύ παλιά. Γύρω στό 250 μ.Χ.

*            *            *

Σέ ἐκεῖνα τά δύσκολα χρόνια ἡ Ἱερουσαλήμ, κοπελλίτσα ὡραία, πίστεψε στόν Χριστό! Τόσο βαθειά καί δυνατά, ὥστε ἀφιερώθηκε σ᾿ Αὐτόν. Νά μείνει γιά χάρη Του παρθένος.

Ἡ ἀφιέρωση εἶναι ἔκφραση ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης στόν Χριστό. Ἔκφραση τῆς πίστης ὅτι ὅλα τά ἐπίγεια δέν εἶναι τίποτε μπροστά στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ γοητεία τῶν ἐπιγείων συγκεντρώνεται σέ ἕνα σημεῖο. Στήν γοητεία τοῦ ἔρωτα.

Γιά τά κορίτσια τό δίλημμα εἶναι: Τί προτιμῶ; Τόν Χριστό ἤ ἕνα ὡραῖο ἀγόρι;

Καί γιά τά ἀγόρια. Τί προτιμῶ; Τόν Χριστό ἤ ἕνα ὡραῖο κορίτσι;

*            *            *

Καί τήν Ἱερουσαλήμ σ᾿ αὐτό τό δίλημμα τήν ἐκάλεσε, νά δώσει ἀπάντηση, ὁ μεγάλος αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης ὁ Δέκιος (249‐251 μ.Χ.):

‐Λοιπόν, Ἱερουσαλήμ, τί προτιμᾶς;

• πίστη στόν Χριστό; μέ μαρτύρια καί θάνατο;

• ἤ ἕνα ὡραῖο νέο ἀγόρι;

Ἁπλά λόγια! Φτωχά τά λόγια!

Πίσω τους κρύβεται ὁλόκληρος ὁ κόσμος καί ὁλόκληρη ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

*            *            *

Καί ἡ ἀπάντηση;

Ἄλλοτε μεγαλεῖο καί ἄλλοτε ἀθλιότητες!

Ἡ ἁγία Ἱερουσαλήμ δέν ἔκατσε κἄν νά σκεφθῆ.

Ἔμεινε πιστή στόν Χριστό. Καί ἔγινε μάρτυρας (26 Ἰουλίου 250 μ.Χ.).

+ ὁ Ν.Μ.